Διονύσης Στραβοράβδης
ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ
Η γενιά που αντιστέκεται
Η επ’ αόριστον κυβερνητική αναδίπλωση δεν «έκλεισε» το μέτωπο των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Η γενιά των καταλήψεων, η γενιά του δικαιωμένου αγώνα, συνεχίζει μέχρι να αναγκάσει την κυβέρνηση να εγκαταλείψει οριστικά τους αντιδραστικούς σχεδιασμούς της για το Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Την Πέμπτη 22 Ιουνίου είναι το νέο ραντεβού των φοιτητών, αλλά και των δασκάλων τους, σε νέα μεγάλα συλλαλητήρια. Αυτή τη φορά η πανεπιστημιακή κοινότητα θα έχει μαζί της και τους εργαζόμενους, καθώς η ΑΔΕΔΥ κήρυξε 24ωρη απεργία και η ΓΣΕΕ 3ωρη στάση εργασίας.
Οι φοιτητές έχουν ήδη κατακτήσει μια μεγάλη νίκη. Έσπασαν τα δεσμά της συνήθειας και της αδράνειας. Βγήκαν στους δρόμους, σ’ έναν αγώνα που είναι αγώνας για όλη την κοινωνία. Ξέσπασμα συσσωρευμένης αγανάκτησης τσαλάκωσε πορίσματα και σχέδια. Έφερε ξανά τη δυναμική του δημόσιου στο προσκήνιο. Μετά από πολλά χρόνια υποχώρησης, άμυνας, συρρίκνωσης, ο δημόσιος χώρος ξαναβγαίνει μπροστά. Καταλαμβάνει τις καρδιές μας και καταλαμβάνεται από τα νιάτα.
Η αντιπαράθεση δεν έχει να κάνει με τεχνοκρατικές, συντεχνιακές ή διαχειριστικές «μεταρρυθμίσεις» στο χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Συνολική και ριζική προοδευτική μεταρρύθμιση χρειάζεται, και με αυτό δύσκολα μπορεί κανείς να διαφωνήσει. Κανείς όμως δεν μπορεί να δεχθεί την παράδοση και των τελευταίων οχυρών στην εμπορευματοποίηση και την κερδοσκοπία.
Αλήθεια, προς τι η τόση επιμονή στα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια; Τι δεσμεύσεις και έναντι ποίων έχουν αναλάβει τόσο η Κυβέρνηση όσο και το ΠΑΣΟΚ, τι προσπαθούν να κρύψουν πίσω από το άθλιο εφεύρημα των «μη κρατικών μη κερδοσκοπικών Πανεπιστημίων»; Δεν προσβλέπει σε κέρδος (όφελος) η εκκλησία και ο Αρχιεπίσκοπος προωθώντας την ίδρυση δικού του Πανεπιστημίου; Δεν θα προσβλέπουν σε κέρδος (όφελος) οι όποιοι ιδιώτες επενδύσουν σε τέτοια Πανεπιστημιακά Ιδρύματα; Και ποιοι μπορεί να είναι αυτοί, αν όχι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, με προφανή σκοπό να ελέγξουν την αγορά εργασίας και να περιβάλουν με πανεπιστημιακό κύρος την ιδεολογική και οικονομική κυριαρχία τους; Πολιτικό και ιδεολογικό είναι το διακύβευμα και όχι οικονομικό, αν λάβουμε υπόψη το ούτως ή άλλως τεράστιο κόστος που έχει για τη σημερινή οικογένεια η «δωρεάν παιδεία». Γι’ αυτήν όμως την καταφανή καταπάτηση συνταγματικής υποχρέωσης (δωρεάν δημόσια παιδεία) δεν λέει λέξη η κα Γιαννάκου!
Προς τι η τόση επιμονή στον περιορισμό του πανεπιστημιακού ασύλου, των ακαδημαϊκών ελευθεριών, του αυτοδιοίκητου των ΑΕΙ; Τι επιδιώκει η κυβέρνηση; ΜΑΤ και δυνάμεις καταστολής να «μπουκάρουν» ελεύθερα στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα; Γιατί; Εκεί είναι το «άντρο» της τρομοκρατίας; Εκεί είναι το «στρατηγείο» των υποκλοπών; Εκεί βρίσκονται ύποπτοι Πακιστανοί προς απαγωγή; Από εκεί «εξορμούν» οι χουλιγκάνοι των γηπέδων; Ας είμαστε σοβαροί. Επίσης πολιτικό και ιδεολογικό είναι το διακύβευμα, και έχει να κάνει με την αποδόμηση των δημοκρατικών ελευθεριών και των δικαιωμάτων του πολίτη, από μια πολιτική εξουσία που δεν θέλει να σέβεται (ούτε συμβολικά) τους χώρους όπου παράγεται παιδεία, παράγεται γνώση, παράγονται και αναπτύσσονται κορυφαίες αξίες κάθε δημοκρατικού πολιτεύματος.
Προς τι η τόση επιμονή στη θέσπιση ανώτατου ορίου στα χρόνια φοίτησης; Πού είδαν σήμερα τους «αιώνιους φοιτητές»; Αγνοούν ή προσπερνούν την πραγματικότητα, ότι το κλίμα σήμερα στα Πανεπιστήμια είναι άκρως πιεστικό και ανταγωνιστικό, ότι όχι μόνο δεν υπάρχει η «αιωνιότητα» και ανεμελιά της φοιτητικής ζωής, αλλά κυριαρχεί το άγχος «να τελειώνουμε» γρήγορα, να «πάρουμε το χαρτί», γιατί πρέπει ακολούθως να πάρουμε και άλλο «χαρτί», και μεταπτυχιακό, και διδακτορικό, και σπουδές στο εξωτερικό, και ποιος ξέρει τι άλλο «απαιτεί» η πολυπόθητη πρόσβαση στην αγορά εργασίας, η οποία παρ’ όλα αυτά παραμένει όνειρο για χιλιάδες πτυχιούχους που συνωστίζονται στις γραμμές των ανέργων; Πάλι, λοιπόν, πολιτικό και ιδεολογικό είναι το διακύβευμα, εφόσον οι πολιτικοί και οικονομικοί εκπρόσωποι της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης απαιτούν φθηνά αλλά άκρως εξειδικευμένα και μορφωμένα εργατικά χέρια, δέσμια επί ποινή ανεργίας και περιθωριοποίησης στις δικές τους επιδιώξεις.
Το φοιτητικό κίνημα που αναπτύχθηκε (από το πουθενά, λένε κάποιοι, αιφνιδιασμένοι από τη μαζικότητα και τη δυναμικότητά του) βάζει τέτοια κορυφαία πολιτικά και ιδεολογικά ερωτήματα. Και αντικειμενικά αφορά όλες τις πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες κρίνονται από τη στάση τους. Δεν μπορείς «να κρυφτείς απ’ τα παιδιά…». Δεν μπορείς να μιλάς με μισόλογα. Δεν μπορεί η κυβέρνηση να επικαλείται την ανάγκη μεταρρυθμίσεων, όταν η κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων που προτείνει είναι τόσο απροκάλυπτα αντιδραστική και αντιεκπαιδευτική. Δεν μπορεί το ΠΑΣΟΚ να προσχωρεί στο ίδιο αντιδραστικό και αντιεκπαιδευτικό πλαίσιο και να προσπαθεί με αοριστίες να κρύψει από τους φοιτητές την πολιτική του. Δεν μπορεί το ΚΚΕ να επιμένει στην αδιέξοδη λογική «ό,τι δεν ελέγχουμε, το υπονομεύουμε» και να διασπά το κίνημα με «δικές του» πορείες και «δικές του» καταλήψεις!
Το κίνημα των καταλήψεων, μετά και την κυβερνητική αναδίπλωση, επιβεβαίωσε ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι μονόδρομος, ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική δεν είναι αήττητη. Η ανάπτυξη του κινήματος αυτού βασίστηκε σε ένα πλαίσιο που απαντούσε στα διακυβεύματα της συγκυρίας αλλά και σε ριζοσπαστικές μορφές δράσης, οδηγώντας σε πλήρη χρεοκοπία τη γραμμή του δογματισμού και προκαλώντας ρήγματα σε τμήματα της σοσιαλδημοκρατίας. Μια νέα γενιά μπαίνει στο κίνημα, διαμορφώνει πολιτική κουλτούρα, διεκδικεί την ενότητα των δυνάμεων των φοιτητών που αντιστέκονται. Κι αυτό δεν είναι στενό κομματικό όφελος κανενός, είναι κάτι ευρύτερο που θα επηρεάσει την κοινωνία.
Διονύσης Στραβοράβδης
Γραμματέας της Ν.Ε. Κέρκυρας του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ
