Λιάνα Τσιρίδου
Ποιός θυμάται τις προεκλογικές υποσχέσεις;
Στις πρόσφατες καταλήψεις των σχολείων, τα παιδιά του συντονιστικού σχολείων στην Αθήνα είχαν τυπώσει στα μπλουζάκια τους μια φράση του Μπρεχτ: «εκείνοι που μας πήραν το βιβλίο από το χέρι, μας κατηγορούν ότι μείναμε αδιάβαστοι».
Οι καταλήψεις τέλειωσαν με το γνωστό τρόπο, πνιγμένες σε «βαθιές ανησυχίες» και κροκοδείλια δάκρυα, ξεγελασμένες από υποσχέσεις για «άμεση επίλυση των προβλημάτων», συκοφαντημένες για βανδαλισμούς, καθησυχασμένες ότι η παιδεία αποτελεί πρώτη προτεραιότητα της κυβέρνησης.
Κι αφού τα ξαναμαντρώσαμε μέσα στο σχολείο, όλοι μας, γονείς εκπαιδευτικοί και πολιτικοί, βυθιστήκαμε σε ένοχη σιωπή κι ακόμη πιο ένοχη μοιρολατρία: έτσι είναι τα πράγματα, πώς να τ’ αλλάξεις, κοίτα να τελειώνεις εσύ, να τακτοποιηθείς, δε θα βγάλεις εσύ το φίδι από την τρύπα… (Πότε θα βγει επιτέλους αυτό το φίδι από την τρύπα, να σταματήσουμε να το ακούμε;)
Στο μεταξύ: τέλος τριμήνου για τα γυμνάσια, προχωρημένο τετράμηνο για τα λύκεια και το εκπαιδευτικό προσωπικό δεν έχει ακόμη συμπληρωθεί. Ούτε και τα βιβλία. Μέσα Νοέμβρη ήρθε το καινούριο βιβλίο Φιλοσοφίας της Γ’ Λυκείου και το πήραν ταυτόχρονα στα χέρια τους διδάσκοντες και διδασκόμενοι – ποιος να μιλήσει για προετοιμασία του δασκάλου;- Η Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη, δηλαδή το δωρεάν φροντιστήριο για τα παιδιά που το έχουν ανάγκη, πηγαίνει από αναβολή σε αναβολή και η τοποθέτηση στελεχών και διευθυντών μόλις τώρα ολοκληρώνεται μετά από ένα όργιο αυθαιρεσιών, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι «ημέτεροι».
Η προσχολική αγωγή εκχωρείται με γοργό ρυθμό στους ιδιώτες και στους δήμους, τα αμφίβολης ποιότητας Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών αναγνωρίζονται ως ισότιμοι τίτλοι με τα Πανεπιστήμια και η σχολική στέγη μοιάζει πιο πολύ με προπολεμικό άσυλο, παρά με χώρο για μάθηση και δημιουργία. Και ο κατάλογος των προβλημάτων δεν έχει τέλος. Τα περισσότερα από αυτά θα μπορούσαν να βελτιωθούν, αν όχι να λυθούν, μόνο με γενναία χρηματοδότηση. Εξάλλου, αυτό είχε υποσχεθεί και ο πρωθυπουργός παραμονές των εκλογών, όχι μόνο αυτών της 16ης Σεπτεμβρίου, αλλά και των προηγούμενων: ότι το 5% του ΑΕΠ θα διατεθεί για την παιδεία.
Κι όμως με το νέο προϋπολογισμό οι συνολικές δαπάνες του για την Παιδεία θα διαμορφωθούν το 2008 στο 2,8% του ΑΕΠ, από 3,1% που ήταν το 2007. Αντί δηλαδή να προσεγγίζουμε το 5% του ΑΕΠ που είχε υποσχεθεί ο πρωθυπουργός το 2004 απομακρυνόμαστε χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερο.
Οι προτεραιότητες μιας κυβέρνησης αποκαλύπτονται από τον τρόπο με τον οποίο κατανέμει τις δαπάνες του προϋπολογισμού. Από εκεί φαίνεται με ποιους θέλει να πάει και με ποιους θέλει να αφήσει. Αυτή η κυβέρνηση προφανώς θέλει να πάει με το στρατό και όχι με τα σχολεία, με τους ένστολους και όχι με τους δασκάλους. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: Οι δαπάνες του υπουργείου Εθνικής Άμυνας θα αυξηθούν κατά 8,3% και του υπουργείου Παιδείας κατά 6,5%, ο βασικός μισθός των στρατιωτικών θα αυξηθεί κατά 10% και των εκπαιδευτικών (όπως και των άλλων εργαζόμενων στο δημόσιο) κατά 3% και σα να μην έφταναν αυτά, ο υπουργός Άμυνας θα έχει και 1,67 δισ. ευρώ να διαχειριστεί αδιαφανώς και εκτός ελέγχου μέσω των εκτός προϋπολογισμού ειδικών λογαριασμών.
Οι μαθητές δεν έχουν ούτε χρόνο ούτε διάθεση να διαβάζουν εφημερίδα. Από ένστικτο ξέρουν ότι κάποιος τους κλέβει τη ζωή και τις ευκαιρίες. Ότι το παιχνίδι είναι στημένο. Εμείς όμως; Οι ανησυχούντες εκπαιδευτικοί, γονείς, πολίτες; Μήπως θα έπρεπε εμείς να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, μήπως θα έπρεπε εμείς να κάνουμε κατάληψη και να απαιτήσουμε, αν μη τι άλλο, να σταματήσουν τουλάχιστον να μας κοροϊδεύουν υπουργοί και Πρετεντέρηδες;
Λιάνα Τσιρίδου
Μέλος της ΝΕ του Συνασπισμού Κέρκυρας
