Λιάνα Τσιρίδου
Σ' αυτό τον αγώνα δεν υπάρχει "αλλά..."
Καθώς η χώρα μας σείεται από απεργιακό κύμα που είχαμε χρόνια να δούμε, καθώς ο θυμός του κόσμου για την καθημερινή υποβάθμιση της ζωής του φτάνει στο απροχώρητο, καθώς βιώνουμε αλλαγές και μετατοπίσεις στο πολιτικό σκηνικό, υπάρχουν και μερικά πράγματα, που παραμένουν σταθερά: τα γνωστά, αραχνιασμένα κυβερνητικά επιχειρήματα: Πως έγινε διάλογος με τους κοινωνικούς φορείς (ποιος διάλογος αφού όλοι διαφωνούν), πως το ασφαλιστικό νομοσχέδιο είναι αναγκαία μεταρρύθμιση, που θα εξυγιάνει τα ταμεία (και θα αρρωστήσει από ασιτία και υπερκόπωση εργαζόμενους και συνταξιούχους), πως τα ταμεία θα γίνουν βιώσιμα (ενώ σύμφωνα με στοιχεία του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ μόλις δυο χρόνια βιωσιμότητας κερδίζει το σύστημα από το σφαγιασμό των ασφαλιστικών δικαιωμάτων).
Είδαμε και ακούσαμε όλη τη γνωστή προσπάθεια να απομονώσουν τους απεργούς της ΔΕΗ χρησιμοποιώντας το άλλο αραχνιασμένο επιχείρημα, αυτό των εργασιακών «ρετιρέ», όπου η κυβέρνηση σε ρόλο Ρομπέν των δασών επιφέρει την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Κυρίως όμως είδαμε και ακούσαμε το παλιό, γνωστό, υποκριτικό «ναι μεν, αλλά...» Το χρησιμοποίησαν κατά κόρον οι εκπρόσωποι παραγωγικών φορέων, οι απολογητές της κυβερνητικής πολιτικής και πολλοί δημοσιογράφοι. Τους ακούσαμε να υπονομεύουν το δικαίωμα στην απεργία, δηλώνοντας το σεβασμό τους στο απεργιακό δικαίωμα των εργαζομένων.
"Είναι ιερό το δικαίωμα της απεργίας" -καταθέτουν- "αλλά"... Πάντοτε και παντού αυτό το "αλλά". Για τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ, για τους απορριμματοφορείς των δήμων, παντού αυτό το "αλλά". Που σημαίνει πως την ιερότητα του δικαιώματος της απεργίας και τον σεβασμό σε αυτό, τα λέμε για κάλυψη. Η ουσία είναι στο "αλλά".
Οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ διαχειρίζονται το κοινωνικό αγαθό της ηλεκτρικής ενέργειας, μας εξηγούν οι υπερασπιστές του "αλλά". Δηλαδή το δικαίωμά τους στην απεργία μπορεί να είναι ιερό, αλλά μόνο όταν δε μας ενοχλεί. Είναι δικαίωμα περιορισμένης χρήσης.
Οι απορριμματοφορείς των δήμων έχουν στα χέρια τους την καθαριότητα. Κι όταν αφήνουν τα σκουπίδια στους δρόμους κινδυνεύει η δημόσια υγεία, υποστηρίζουν οι θιασώτες της θεωρίας του "αλλά". Κι αυτό δικαίωμα περιορισμένης χρήσης.
Ανάλογα «αλλά» ακούγονται σε όλες τις απεργίες. Καθώς όλοι οι κλάδοι εργαζομένων έχουν μια σημαντική συμβολή στην ομαλή λειτουργία της δημόσιας ζωής. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές διαχειρίζονται το κοινωνικό αγαθό της δημόσιας παιδείας. Οι λιμενεργάτες διαχειρίζονται το δημόσιο αγαθό της τροφοδοσίας του λαού με αγαθά πρώτης ανάγκης. Οι γιατροί και οι νοσοκόμοι, διαχειρίζονται το μείζον δημόσιο αγαθό. Και πάει λέγοντας.
Ιδού λοιπόν η πρόκληση. Να μας πουν οι κάθε λογής διαμορφωτές της κοινής γνώμης αν πιστεύουν ότι υπάρχουν εργαζόμενοι διαφορετικής κλίμακας δικαιωμάτων. Κι αν στο δικαίωμα της απεργίας χωράει ελαστικότητα ως προς τον σεβασμό του. Αν η συνείδηση του καθενός από εμάς σηκώνει επιλεκτική αναγνώριση του δικαιώματος της απεργίας...
Όλοι δυσφορούμε όταν μας κόβεται το ρεύμα. Όλοι δυσανασχετούμε όταν βλέπουμε σωρούς σκουπιδιών έξω από την πόρτα μας Αλλά οι κοινωνικοί αγώνες έχουν συχνά κόστος. Στους ίδιους τους διεκδικούντες πρώτα-πρώτα, γιατί κανείς δε χάνει μεροκάματα για πλάκα, στον περίγυρό τους, στην κοινωνία ολόκληρη ενδεχομένως. Αυτός είναι κι ο στόχος μιας απεργίας καθώς, αν δε δημιουργηθεί πρόβλημα, δεν ακούγονται οι φωνές των εργαζομένων. Εκεί ακριβώς όμως είναι που κρίνεται και η αλληλεγγύη της κοινωνίας. Εκεί είναι που μετράται η ευαισθησία της. Εκεί είναι, εν τέλει, που ζυγίζεται αν πιστεύαμε όλοι μας στ' αλήθεια κι όχι μόνο στα λόγια, στην ιερότητα του δικαιώματος της απεργίας. Και πόσο είμαστε έτοιμοι να το στηρίξουμε.
Η φαιά προπαγάνδα οργιάζει σε όλες τις απεργίες. Στα μπλόκα των αγροτών, στα λουκέτα στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, στους λιμενεργάτες, στη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και την ΠΟΑ-ΟΤΑ. Χέρι –χέρι με το ψέμα και τη συκοφάντηση, την αποδυνάμωση δηλαδή του λόγου και του κύρους των ανθρώπων που αγωνίζονται. Τις τελευταίες μέρες δεν είναι λίγοι όσοι πίστεψαν ότι οι ίδιοι οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ κατεβάζουν τους διακόπτες και κόβουν το ρεύμα. Η θεωρία του "κοινωνικού αυτοματισμού", η οποία υιοθετείται και χρησιμοποιείται κατά καιρούς απ' όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις κι όχι μόνο τις "κλασικά συντηρητικές", βρίσκει πάντοτε αποδέκτες.
Όμως, όσο πιο ώριμη είναι μια κοινωνία τόσο περισσότερο καταφέρνει ν' ακυρώσει στην πράξη τις συνέπειες αυτής της ύποπτης θεωρίας...
Αυτή την ωριμότητα καλούμαστε να αποδείξουμε και το αμέσως επόμενο διάστημα. Με αγωνιστικότητα, ενότητα και διεκδίκηση όλων αυτών που μας ανήκουν. Όταν ενώσουμε τις δυνάμεις μας θα δημιουργηθεί η χιονοστιβάδα, που είναι αδύνατο να σταματήσει μ’ ένα νομοσχέδιο-τρύπια ομπρέλα.
Λιάνα Τσιρίδου
Μέλος Πολιτικής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ Κέρκυρας
