Σπύρος Βλαχόπουλος
Τα stage και οι προεκλογικές εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ.
Στα πλαίσια της προεκλογικής εκστρατείας, συμμετέχοντας σε ένα κλιμάκιο του ΣΥΡΙΖΑ, είχα την ευκαιρία να συναντήσω κατά την επίσκεψή μας στο ΙΚΑ της Κέρκυρας μια νεαρή υπάλληλο η οποία μας πλησίασε από μόνη της για να μας ευχαριστήσει για την προσπάθεια που κάνουμε ως πολιτικός σχηματισμός στο να θέτουμε τα ζητήματα των νέων καθημερινά στην επικαιρότητα και ειδικότερα το μεγάλο θέμα των εργαζομένων στα stage. Η κοπέλα αυτή μας κοιτούσε στα μάτια και στο πρόσωπό της ήταν θυμάμαι ζωγραφισμένη η αγωνία για το αν κάποτε θα μπορέσει να εργαστεί και αυτή σε ένα καθεστώς εργασιακής ασφάλειας και ισότητας με τους άλλους συναδέλφους της. Μας εξήγησε ποιες ανάγκες κάλυπτε στην υπηρεσία και πόσο χρήσιμη ήταν. Μιλήσαμε με το διευθυντή της ο οποίος μας επιβεβαίωσε τα ίδια πράγματα και μας έδωσε περισσότερα στοιχεία για τον αριθμό των εργαζομένων με τη μορφή εργασίας stage.
Πέσαμε από τα σύννεφα όταν διαπιστώσαμε ότι ο μεγαλύτερος ασφαλιστικός φορέας στη χώρα απασχολεί εργαζόμενους ανασφάλιστους.
Βρεθήκαμε σε αμηχανία όταν καταλάβαμε ότι ο μεγάλος αυτός οργανισμός που είναι υπεύθυνος για την τήρηση του νόμου και τον έλεγχο των επιχειρήσεων για την υποχρεωτική ασφάλιση των εργαζομένων απασχολούσε άτομα χωρίς να τα ασφαλίζει.
Νιώσαμε άσχημα διότι ως εργαζόμενοι εμείς σε σταθερή και μόνιμη δουλειά μπήκαμε για λίγα λεπτά στη θέση αυτών των ανθρώπων που καθημερινά παράγουν μπορεί και περισσότερα από έναν μόνιμο υπάλληλο, όμως αμείβονται με το 1/3 του μισθού του μόνιμου εργαζόμενου.
Σήμερα που το θέμα βρίσκεται πάλι στην επικαιρότητα και η κυβέρνηση πήρε τις αποφάσεις της έρχεται στο νου μου πιο έντονα η εικόνα αυτών των νέων που είχα συναντήσει τότε με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους για το εργασιακό μέλλον τους. Έτσι αποφάσισα να γράψω μερικές από τις σκέψεις μου.
Είναι πολιτικά ανήθικο για ένα κόμμα να εξαγγέλλει προεκλογικά γενικά και αόριστα ότι θα καταργήσει τη μορφή αυτή της απασχόλησης και να δημιουργεί ελπίδες σε νέους ανθρώπους για καλύτερες συνθήκες εργασίας και προσμονή ότι κάποτε θα φύγουν από το καθεστώς της ομηρίας που βρίσκονται και σε μια νύχτα να ανατρέπει τα πάντα, να τους πετά στο δρόμο, να τους αφαιρεί ακόμη και αυτό το χαρτζιλίκι που έπαιρναν.
Δεν είναι δυνατόν άνθρωποι που εργάζονταν πάνω από τρία και τέσσερα χρόνια και πρόσφεραν σε καίριες θέσεις της δημόσιας διοίκησης να πετιούνται στο δρόμο χωρίς τουλάχιστον μερικά ψίχουλα μορίων που θα τους βοηθήσει να διεκδικήσουν στο μέλλον μια θέση εργασίας.
Ασφαλώς και το σύστημα των stage ήταν παράνομο, ασφαλώς και έπρεπε να δοθεί ένα τέρμα σε αυτή την ιστορία. Ασφαλώς και πολλές προσλήψεις πέρασαν από τα κομματικά γραφεία. Ο τρόπος όμως που έγινε και η τακτική που ακολουθήθηκε από το 1996 μέχρι σήμερα από τις κυβερνήσεις της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ δημιουργούν αισθήματα ντροπής αλλά και πολλά ερωτηματικά.
Γιατί άραγε να μην ισχύει το ίδιο και στον ιδιωτικό τομέα; Μήπως οι εργαζόμενοι εκεί είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού;
Πώς θα καλυφθούν οι χιλιάδες θέσεις εργασίας που κάλυπταν αυτοί οι εργαζόμενοι επί τόσα χρόνια όταν γνωρίζουμε το βαθμό της γραφειοκρατίας που επικρατεί στον τομέα των προσλήψεων στη χώρα μας;
Πώς θα λειτουργήσουν ομαλά οι δήμοι και τα δημόσια νοσοκομεία όταν θα χάσουν ένα σημαντικό μέρος από τους εργαζόμενούς τους;
Η μόνη απάντηση που μπορεί να δοθεί σε αυτά τα ερωτήματα είναι ότι η κυβέρνηση βρήκε τη χρυσή ευκαιρία να κάνει περικοπές στα δημόσια έξοδα και στις δαπάνες για τη δημόσια διοίκηση κάτι που επίμονα προτείνει η Ε.Ε χρησιμοποιώντας ως άλλοθι τα παράνομα stage.
Σπύρος Βλαχόπουλος
