Η ομιλία του Προέδρου του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ Αλέξη Τσίπρα
την Πέμπτη 16/10 στο (κατάμεστο) Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας
Κέρκυρα, 17/10/2008
Φίλες και φίλοι με μεγάλη χαρά ανεβαίνω στο βήμα της σημερινής μας συγκέντρωσης.
Είμαι χαρούμενος που ανταμώνουμε απόψε. Είμαι όμως και προβληματισμένος γιατί είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω από το πρωί με πολλούς ανθρώπους που μοχθούν σε τούτο εδώ τον τόπο.
Και είδα στα πρόσωπα τους την αγανάκτηση αλλά και την αποφασιστικότητα τους να υπερασπιστούν την δουλειά και την αξιοπρέπεια τους.
Συναντήθηκα με τους δικαστικούς λειτουργούς και τους δικαστικούς υπαλλήλους οι οποίοι βιώνουν μια δραματική κατάσταση. Με ακάλυπτες τις μισές οργανικές θέσεις δικαστικών υπαλλήλων πράγμα που σημαίνει ότι οι υπάρχοντες δουλεύουν σε εξοντωτικούς ρυθμούς ακόμα και στο σπίτι τους. Και αυτό σε ένα κτίριο που θυμίζει καταστάσεις του περασμένου αιώνα.
Συναντήθηκα και με το Eργατικό Kέντρο και την Nομαρχιακό Tμήμα της ΑΔΕΔΥ. Και μου εξέθεσαν τα προβλήματα των εργαζομένων τα οποία εντείνονται από το μοντέλο ανάπτυξης που επιλέγεται για το νησί. Με τη μονοκαλλιέργεια του φτηνού τουρισμού και του «all inclusive», που θέλει εξευτελιστικά μεροκάματα και που δεν βοηθάει καθόλου την Κερκυραϊκή οικονομία. Μου είπαν επίσης για τους ανύπαρκτους μηχανισμούς ελέγχου και την επιθεώρηση εργασίας που δεν μπορεί να επιτελέσει το ρόλο της. Για τους ανθρώπους που φέρνουν ως εκπαιδευόμενους από το εξωτερικό και δουλεύουν για ένα ξεροκόμματο και χωρίς ασφάλιση.
Είχα την τύχη, ή την ατυχία, να βρεθώ και στο νοσοκομείο της Κέρκυρας. Έχω δει πολλά νοσοκομεία σε όλη την Ελλάδα που αντιμετωπίζουν προβλήματα αλλά αυτό που είδα σήμερα με έκανε να ντραπώ για τη κατάντιά μας. Ένα νοσοκομείο, σε μια κατάσταση τριτοκοσμική που υπάρχει και λειτουργεί μόνο χάρη στην αυτοθυσία του κάθε νοσηλευτή που αναγκάζεται να εξυπηρετεί μέχρι και 45 ασθενείς στη βάρδια. Στην αυτοθυσία του γιατρού που αναγκάζεται να δουλεύει μέχρι και 48 ώρες συνεχόμενες για να μην μένει με το μισθό της πείνας. Στην αυτοθυσία του κάθε εργαζόμενου που δέχεται να εργάζεται σε ένα ερείπιο. Και θέλω να στείλω ένα μήνυμα στους σπόνσορες των ιδιωτικών θεραπευτηρίων που συνειδητά οδηγούν τη δημόσια υγεία σε απαξίωση. Είστε εκτεθειμένοι κύριοι. Οι απειλές και η τρομοκρατία ενάντια στο προσωπικό δεν θα περάσει. Εάν νομίζετε πως η υγεία του λαού της Κέρκυρας και των παιδιών του θα δοθεί ως λάφυρο στα ιδιωτικά συμφέροντα που εσείς υπηρετείται είστε γελασμένοι.
Και γνωρίζω ότι αντίστοιχα προβλήματα υποδομής έχουν και τα σχολεία. Τα σχολεία που βρίσκονται σε παμπάλαια κτίρια και τα νηπιαγωγεία χωρίς αυλές.
Κρίσιμο επίσης ζήτημα είναι αυτό της διαχείρισης απορριμμάτων. Επισκεφθήκαμε τη Λευκίμμη, και τους κατοίκους που υπέστησαν ένα όργιο βίας και καταστολής. Και θέλουμε και από αυτό εδώ το βήμα να εκφράσουμε την οδύνη μας για τον άδικο χαμό της νέας γυναίκας. Η Κέρκυρα δεν χρειάζεται χωματερές βαλμένες όπου όπου. Αυτό που χρειάζεται είναι χωροθέτηση των ΧΥΤΑ που προϋποθέτει όχι μόνο τη συναίνεση τοπικών κοινωνιών αλλά και τη προσέγγιση της διαχείρισης μέσα από την ανακύκλωση και τη διαλογή στην πηγή.
Συντρόφισσες και σύντροφοι.
Αυτές τις μέρες, όλοι μιλούν για την κρίση. Όλο και περισσότεροι, βγαίνουν πια να μιλήσουν για τον αρπακτικό καπιταλισμό, τον τζόγο των χρηματαγορών, την απληστία των καλοπληρωμένων μάνατζερ. Και αυτοί που καταγγέλλουν τώρα την ανεξέλεγκτη χρηματαγορά, και ζητούν δημόσιους ελέγχους, είναι οι ίδιοι που μέχρι πριν από λίγο καιρό μιλούσαν για σύγχρονες προκλήσεις. Είναι οι ίδιοι που εκθείαζαν την δυναμική της ελεύθερης αγοράς. Στο όνομα της οποίας οι εργαζόμενοι έπρεπε να ξεχάσουν τα εργασιακά και τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα και οι νέοι έπρεπε να παραιτηθούν από την ελπίδα για ένα αξιοπρεπές μέλλον.
Σήμερα όλες οι κυβερνήσεις τρέχουν να στηρίξουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Μέχρι εχθές δεν υπήρχαν λεφτά για κοινωνική πολιτική, για στήριξη των χαμηλότερων εισοδημάτων, για αποτελεσματική προστασία του περιβάλλοντος. Κάθε παρέμβαση προς αυτή την κατεύθυνση απαγορευόταν ρητά. Ήταν αντίθετη με τα ιερά και τα όσια της ελεύθερης αγοράς. Σήμερα βρέθηκαν ως δια μαγείας τρισεκατομμύρια ευρώ, γα να μην χρεοκοπήσουν οι τράπεζες. Μέχρι εκεί έφθανε η δυναμική της ελεύθερης αγοράς. Να ιδιωτικοποιεί τα κέρδη και να κρατικοποιεί τις ζημιές της.
Θέλουμε λοιπόν, να πούμε σε όλους αυτούς που σήμερα μιλάνε για κανόνες και ρυθμίσεις, ότι αυτή η κρίση δεν είναι σημερινή. Μπορεί οι τραπεζίτες και οι χρηματιστές να έχασαν τα λεφτά τους τώρα. Αλλά για τον κόσμο, αυτή η κρίση είναι διαρκής, έχει ξεσπάσει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Από τότε που οι δουλειές μετατρέπονται σε ελαστική, ανασφάλιστη απασχόληση. Από τότε που τα κοινωνικά αγαθά, όπως η υγεία και η παιδεία, απαξιώνονται για να μετατραπούν σε εμπορεύσιμες υπηρεσίες. Από τότε που το ασφαλιστικό σύστημα έχει μπει στο στόχαστρο της απορύθμισης και της διάλυσης. Από τότε που ο δημόσιος πλούτος πουλιέται φτηνά στα ιδιωτικά συμφέροντα. Από τότε που η νέα γενιά έχει ως μοναδική προοπτική την ζωή των 500 ευρώ.
Αυτή η κρίση δεν είναι σημερινή. Είναι κρίση που διαρκεί εδώ και πολλά χρόνια. Μόνο που μέχρι εχθές απαγορευόταν να την ονομάζουμε κρίση. Η επίσημη ονομασία της ήταν ανάπτυξη, εκσυγχρονισμός, μεταρρυθμίσεις. Όλα αυτά τα χρόνια, που η Αριστερά αμφισβητούσε την κυριαρχία του κέρδους πάνω στην ανθρώπινη ζωή, όλα αυτά τα χρόνια που διεκδικούσε με τους αγώνες της έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο με κανόνες, με δικαιοσύνη, με αλληλεγγύη, με σεβασμό στα δημόσια κοινωνικά αγαθά, οι δυνάμεις της εξουσίας μας κατηγορούσαν. Μας χαρακτήριζαν οπισθοδρομικούς και κρατιστές, και προσπερνούσαν τις πολιτικές μας θέσεις ως παρωχημένες και ανεφάρμοστες.
Σήμερα, κατόπιν εορτής, όλοι αρχίζουν να μιλάνε πλέον για την ανάγκη να ελεγχθεί η κατάσταση, να περιοριστεί η ασυδοσία. Και αναφερόμαστε σε στελέχη και των δύο μεγάλων κομμάτων, και της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, που υπερασπίστηκαν με πάθος αυτή την παράλογη και άδικη κατάσταση. Που επιχειρηματολόγησαν υπέρ της διάλυσης του δημόσιου τομέα, υπέρ της κατάργησης των εργασιακών και των κοινωνικών δικαιωμάτων, υπέρ της χειραγώγησης του ασφαλιστικού συστήματος από τις χρηματαγορές. Ας μην ξεχνιόμαστε. Κανείς δεν είναι χθεσινός. Τα αποτύπωμα αυτού του συστήματος στις κυβερνήσεις τόσο της Νέας Δημοκρατίας, όσο και παλιότερα του ΠΑΣΟΚ, είναι υπερβολικά έντονο για να ξεχαστεί.
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή. Αυτή η κατάσταση, μπορεί να οδηγήσει σε δύο δρόμους. Ο ένας είναι να ισορροπήσει ξανά αυτό το σύστημα, έχοντας λεηλατήσει τεράστια ποσά δημοσίου χρήματος και να συνεχίσει να πορεύεται μέχρι να οδηγηθούμε στην επόμενη κρίση. Και καταναγκάζοντας την κοινωνία σε ακόμα περισσότερες εκχωρήσεις δικαιωμάτων, σε ακόμα μεγαλύτερες θυσίες. Ο άλλος δρόμος είναι διαφορετικός. Είναι να καταδικαστεί οριστικά αυτό το αρπακτικό σύστημα και να επιβληθούν κανόνες και ρυθμίσεις. Να ξαναμπεί στην ατζέντα η αναδιανομή του πλούτου, ο δημόσιος έλεγχος, η φορολογία των υπερκερδών, η κοινωνική αλληλεγγύη, η προστασία των κοινωνικών αγαθών και του περιβάλλοντος. Αυτός είναι ο δρόμος που διαλέγουμε εμείς. Αλλά αυτό κανείς δεν πρόκειται να μας το χαρίσει. Πρέπει ο ίδιος ο κόσμος να διεκδικήσει το μέλλον του, την ζωή του, τα δικαιώματά του. Μια άλλη κοινωνία, που θα τοποθετεί τους ανθρώπους πάνω από τα κέρδη, μπορεί να κατακτηθεί μόνο με αγώνες. Με αγώνες μαζικούς, ενωτικούς, σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα, στους χώρους ζωής, δουλειάς και μόρφωσης. Αυτό είναι το μήνυμα της Αριστεράς για το πώς θα βγούμε από την κρίση.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Οι διεθνείς εξελίξεις δεν πρέπει να μας κάνουν να ξεχνάμε ποια είναι η κατάσταση στη χώρα μας. Μια οικονομία που παράγει τεράστια εγγυημένα και αφορολόγητα κέρδη για μερικές τράπεζες και ορισμένες μεγάλες εταιρείες. Και μια κυβέρνηση, που προσπαθεί να διασώσει τα δημόσια οικονομικά, να καλύψει τα κενά που ή ίδια η πολιτική της δημιούργησε, λεηλατώντας τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Αποδιαρθρώνοντας το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και αφαιρώντας τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων. Φορολογώντας τα εισοδήματα των 700 ευρώ το μήνα. Αποσπώντας κατά κεφαλήν χρηματικά ποσά. Αυξάνοντας τους έμμεσους φόρους. Απαξιώνοντας την δημόσια παιδεία.
Αυτός είναι ο ένας άξονας της στρατηγικής της. Και ο άλλος είναι η εκποίηση του δημόσιου πλούτου. Των υποδομών, της ενέργειας, των μεταφορών. Η κυβέρνηση βιάζεται να ξεπουλήσει τα δημόσια αγαθά, βιάζεται να εξουδετερώσει κάθε ίχνος κοινωνικού κράτους, βιάζεται να απαλλοτριώσει τα κοινωνικά δικαιώματα. Γιατί η πολιτική που οδήγησε στην κρίση, μέχρι προχθές ήταν η επίσημη κυβερνητική πολιτική. Είναι η πολιτική που ενθαρρύνει κάθε είδους κερδοσκοπία, κάθε είδους καρτέλ, κάθε είδους αυθαιρεσία εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος, διότι όλα αυτά θεωρούνται ανάπτυξη.
Ανάπτυξη είναι η εξοργιστική κερδοφορία των τραπεζών, με καταχρηστικούς όρους και τοκογλυφία. Ανάπτυξη είναι η κερδοσκοπία στα καύσιμα, που ξεπερνά πλέον κάθε όριο ανοχής, Ανάπτυξη είναι τα καρτέλ στα τρόφιμα, στα φάρμακα, στα είδη πρώτης ανάγκης. Ανάπτυξη είναι η ελεύθερη λειτουργία των παραμάγαζων που ονομάζονται κολέγια και που επιδιώκουν να μετατραπούν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ανάπτυξη είναι η παραχώρηση του φυσικού πλούτου για επιχειρηματική εκμετάλλευση. Τα επιχειρηματικά έσοδα όλων αυτών, στο τέλος του χρόνου η κυβέρνηση του κ. Καραμανλή θα τα προσθέσει και θα τα παρουσιάσει ως οικονομικό επίτευγμα. Την ώρα που τα όρια της φτώχειας διευρύνονται, η απασχόληση χωρίς αμοιβές, χωρίς συμβάσεις και χωρίς ασφάλιση τείνει να γίνει κανόνας, οι συντάξεις πέφτουν κάτω από το επίπεδο αξιοπρέπειας. Αυτή είναι η ανάπτυξή τους.
Και από την άλλη μεριά βλέπουμε μια αλυσίδα σκανδάλων, ένα θέατρο σκιών με πρωταγωνιστές την ίδια την κυβέρνηση. Δεν προλαβαίνει να καταλαγιάσει η μια υπόθεση και έρχεται στην επιφάνεια μια άλλη. Σας θυμίζω τους κουμπάρους, τα δομημένα ομόλογα, όσα ήρθαν στην επιφάνεια για το υπουργείο Πολιτισμού, τους υπουργούς με τις οφ σορ εταιρείες, τις άγονες γραμμές του κ. Παυλίδη, και τώρα την Μονή Βατοπεδίου. Τη μονή Βατοπεδίου που ανταλλάσσει δημόσια περιουσία, η οποία της έχει παραχωρηθεί σκανδαλωδώς κατά το παρελθόν, με άλλη δημόσια περιουσία. Και φτάνουμε στα απίστευτα σημεία, να επιστρατεύεται η κυβερνητική επιρροή στην δικαιοσύνη για να κουκουλώνονται αυτές οι υποθέσεις, όπως είδαμε σε περισσότερες από μια περιπτώσεις. Και στις υποκλοπές, και στην υπόθεση του πορίσματος Ζορμπά για τα ομόλογα των ταμείων, και στο εισαγγελικό πόρισμα για τους διαγωνισμούς του κ. Παυλίδη και τώρα με την εισαγγελική έρευνα για τη Μονή Βατοπεδίου.
Πρόκειται για κατάντια της πολιτικής μας ζωής. Και υποθέτω ότι τόσο ο κ. Καραμανλής όσο και οι υπουργοί του, ανάβουν καθημερινά ένα κερί, και προσεύχονται να κρατήσει η παγκόσμια ύφεση όσο το δυνατόν περισσότερο. Για να στραφεί εκεί η προσοχή του κόσμου. Και να εξοργίζονται οι πολίτες όσο το δυνατόν λιγότερο με αυτή την εικόνα που παρουσιάζει η κυβέρνηση.
Συντρόφισσες και σύντροφοι.
Μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα και κάτω από το βάρος αυτών των αδιεξόδων, δεν είναι τυχαίο που ο δικομματισμός καταρρέει. Τα δύο κόμματα εξουσίας, κυβέρνησαν την χώρα όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, με το ίδιο πολιτικό σχέδιο. Και το αδιέξοδο αυτού ακριβώς του σχεδίου, πληρώνουν τώρα, που ο κόσμος, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέες και οι νέοι, βρίσκονται μπροστά στην αλήθεια. Όλα αυτά τα χρόνια κάποιοι πλούτισαν. Οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνθηκαν εντυπωσιακά, όχι ως παρενέργεια της πολιτικής τους, αλλά επειδή αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος. Τώρα, οι προσδοκίες της κοινωνίας από τα δύο κόμματα έχουν πλέον εξαντληθεί.
Ή ευθύνη μας τώρα, είναι να αλλάξουμε το τοπίο. Να αναδείξουμε έναν νέο ισχυρό πόλο στα αριστερά του πολιτικού συστήματος. Έναν πόλο που θα συσπειρώνει αριστερούς ριζοσπάστες, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, μαχόμενους οικολόγους. Αλλά κυρίως, που θα απηχεί την φωνή των κοινωνικών κινημάτων και των κοινωνικών διεκδικήσεων.
Είναι λοιπόν η στιγμή για μια νέα πορεία. Για ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο, που θα υπερασπίζεται την κοινωνία, τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, το περιβάλλον. Ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο που θα μπορέσει να γίνει πραγματικότητα, μέσα από την ενότητα, την ενδυνάμωση των κοινωνικών αγώνων, την ανατροπή των σημερινών συσχετισμών δύναμης. Ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα συσπειρώσει ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, γύρω από το πρόγραμμα και τις προτάσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς. Η ελπίδα και η προοπτική είναι στο χέρι μας. Βρίσκεται μέσα στην δύναμη των αγώνων και των κινημάτων. Αν ο κόσμος συνειδητοποιήσει την δύναμη που διαθέτει, τίποτα δεν θα είναι πια όπως είναι σήμερα.
Ας είμαστε λοιπόν αισιόδοξοι και δυνατοί. Ας έχουμε αυτοπεποίθηση. Και ας πάρουμε στα χέρια μας την υπόθεση της μεγάλης ανατροπής. Ας αγωνιστούμε για μια νέα πλειοψηφία με πυρήνα τη μεγάλη παράταξη της αριστεράς. Τη μεγάλη παράταξη της αριστεράς που θα διεκδικήσει ξανά τη θέση που τις αξίζει στη πολιτική ζωή του τόπου. Που θα αναλάβει την ιστορική ευθύνη για να βγάλει τη χώρα από τη κοινωνική κρίση που την οδήγησαν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού.
Τη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τη δοκιμάσαμε.
Τη διακυβέρνηση της δεξιάς τη βιώνουμε όλοι και όσο γρηγορότερα φύγει τόσο το καλύτερο.
Ήρθε η ώρα για τη μεγάλη ανατροπή.
Ήρθε η ώρα για μια πραγματικά εναλλακτική διέξοδο,
ήρθε η ώρα για μια κυβέρνηση της αριστεράς.
Γεια σας.
Το Γραφείο Τύπου
