Η επίθεση κατά της Αριστεράς γίνεται χωρίς διαχωρισμούς, με τσουβάλιασμα επιμέρους απόψεων που αποδίδονται συνολικά στον χώρο, αποσκοπώντας να πλήξουν και να περιθωριοποιήσουν συνολικά την «επικίνδυνη» αριστερή ιδεολογία. Από τη ΝΔ, που εξέδωσε σχετικό non paper[1], και τον πρόεδρό της[2], που αφιέρωσε σχεδόν 800 λέξεις στη συνεδρίαση της Κ.Ε. του κόμματός του, ως τον νέο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ε. Βενιζέλο[3] και τον πρόεδρο του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλο[4], η ενορχηστρωμένη επίθεση στην Αριστερά έχει προαναγγελθεί και αναμένεται να ενταθεί στο δρόμο προς τις κάλπες.
Συνολικά η επίθεση μπορεί να συνοψιστεί στο εξής κυκλικό σχήμα:
--> Η Αριστερά δεν έχει προτάσεις --> Η Αριστερά έχει προτάσεις ανεδαφικές και ανεφάρμοστες --> Η Αριστερά έχει προτάσεις που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν, αλλά, αν εφαρμόζονταν, θα οδηγούσαν στη διάλυση της οικονομίας και της κοινωνίας και στη διεθνή απομόνωση της χώρας --> Άρα η Αριστερά δεν έχει προτάσεις
Θα μπορούσε κανείς να χωρίσει τις επιθέσεις σε βάρος της Αριστεράς σε δύο βασικές κατηγορίες: α) σε εκείνες που επιχειρούν να απαξιώσουν τις προτάσεις επί οικονομικών θεμάτων και β) σʼ εκείνες που στοχεύουν τη συνολική απονομιμοποίηση της αριστερής ιδεολογίας και την ενοχοποίησή της για όλα τα δεινά που υφίσταται η χώρα. Αυτές διατυπώνονται κυρίως με συνειδητές διαστρεβλώσεις και συκοφαντίες, αλλά και με κραυγαλέα αντιστροφή της πραγματικότητας, επιχειρώντας να αποδώσουν στην Αριστερά την ευθύνη για όλα όσα έκαναν οι ίδιοι οι πολιτικοί αντίπαλοί της.
Σʼ αυτό το σημείωμα επιχειρούμε μια κωδικοποίηση και ανταπάντηση στη δεύτερη κατηγορία, καθώς η πρώτη καλύπτεται σε άλλα σημειώματα τεκμηρίωσης οικονομικών ζητημάτων.
Το «παράδειγμα» δεν προϋπάρχει: πρώτα δημιουργείται και μετά αξιοποιείται παραδειγματικά. Μέσα στον 20ο αιώνα κατέρρευσαν τόσο το μοντέλο της «χρυσής περιόδου της σοσιαλδημοκρατίας» όσο και του «(αν)υπαρκτού» σοσιαλισμού. Αυτή τη στιγμή, που κλυδωνίζεται το καταστροφικό νεοφιλελεύθερο μοντέλο, υπάρχει η αναγκαιότητα δημιουργίας νέου παραδείγματος για όλους τους λαούς της Ευρώπης. Είναι μοναδική ευκαιρία σήμερα ο ελληνικός λαός, το σύγχρονο πειραματόζωο, να αντιδράσει αντιστρέφοντας το πείραμα, μετατρέποντας τη χώρα σε ένα εργαστήρι νέων ιδεών και πρακτικών, επαναφέροντας στο προσκήνιο τις αξίες της Αριστεράς, που πάντα της έδιναν το ηθικό πλεονέκτημα: την προστασία της ζωής, την αλληλεγγύη και τη δημοκρατία.
Μετά την κατάρρευση του «παραδείγματος» της ΕΣΣΔ η Αριστερά εγκλωβίστηκε σε μια εσωστρεφή αναδίπλωση, προσπαθώντας να αποτινάξει από πάνω της τη σκόνη της ήττας. Για αρκετά χρόνια έχασε όντως την επαφή της με την κοινωνία και τα λαϊκά στρώματα, ως συνέπεια της συνολικής απαξίωσης της ιδεολογίας της. Αυτός ήταν ο λόγος που ο ακραίος νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός κατόρθωσε χωρίς μεγάλες αντιστάσεις να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του, με τις ολέθριες συνέπειες που βιώνει σήμερα ο δυτικός κόσμος (η σφαίρα επιρροής του καπιταλισμού) με μπροστάρη τις δεξιές ηγεσίες που καθορίζουν την πολιτική της ΕΕ.
Η στρεβλή ανάπτυξη του τέλους του 20ου και των αρχών του 21ου αιώνα, όμως, και τα δεδομένα αδιέξοδα του κυρίαρχου μοντέλου, οδήγησαν τις κοινωνίες πολύ σύντομα σε κρίσεις, γεγονός που υποχρέωσε την Αριστερά να υπερβεί τις αγκυλώσεις της και να ανακτήσει την επαφή της με τα πληττόμενα στρώματα της κοινωνίας.
Αυτή ακριβώς η εξέλιξη οδηγεί σήμερα στην ανατροπή της ιδεολογικής ηγεμονίας του νεοφιλελευθερισμού και στην ενίσχυση των δυνάμεων της Αριστεράς, σπέρνοντας τον πανικό στα κέντρα εξουσίας του κεφαλαίου. Βλέποντας την επιρροή τους να συρρικνώνεται προς όφελος των αγώνων και των διεκδικήσεων των λαών, επιτίθενται με μένος ενάντια στην Αριστερά, προσπαθώντας να την καταστήσουν συνυπεύθυνη για τη σημερινή κρίση. Ωστόσο, είναι πια προφανές ότι η σημερινή κρίση αποτελεί συνέπεια των κυρίαρχων πολιτικών επιλογών, σε Ελλάδα και Ευρώπη, οι οποίες καμία σχέση δεν έχουν με την Αριστερά. Αν για κάτι έχει όντως ευθύνη η Αριστερά, είναι για το ότι δεν κατόρθωσε να ανατρέψει αυτές τις πολιτικές επιλογές πριν μας οδηγήσουν στην καταστροφή.
Αν κάποιος χώρος σήμερα πολυδιασπάται είναι τα πάλαι ποτέ κραταιά αστικά μπλοκ: ο χώρος της Δεξιάς αποτελείται πλέον από πέντε σχηματισμούς, ενώ από το χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας έχουν προκύψει τουλάχιστον τέσσερις.
Αντίθετα, η σταθερή ενίσχυση των δυνάμεων της Αριστεράς τα τελευταία χρόνια οδηγεί σε ενωτικές διεργασίες που εκφράζονται με κάθε τρόπο σε όλο το φάσμα και τα ιδεολογικά ρεύματα εντός Αριστεράς, ξεκινώντας από το ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και φτάνοντας ως τον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Απόψεις και λογικές που ακόμα δεν είναι σʼ αυτή την αντίληψη θα αναγκαστούν να αναθεωρήσουν υπό την πίεση του κόσμου, αν ενισχυθεί σημαντικά ο ΣΥΡΙΖΑ που αγωνίζεται σταθερά προς την κατεύθυνση της συνολικής συσπείρωσης της Αριστεράς. Η Αριστερά θα κυβερνήσει με τον λαό. Όσες δυνάμεις δεν αντιλαμβάνονται την επιτακτική και ιστορική αναγκαιότητα για ενότητα του λαού εκτίθενται και θα βρεθούν υπόλογες ενώπιόν του.
Το υφιστάμενο κενό πολιτικής αντιπροσώπευσης είναι συνέπεια της συνολικής απαξίωσης της πολιτικής από όσους κυβέρνησαν και διαμόρφωσαν το κυρίαρχο μοντέλο. Η υποκατάσταση της πολιτικής από τα πελατειακά δίκτυα που έστησαν ΠΑΣΟΚ & ΝΔ, και η διά αυτών κατασκευή συναίνεσης για την αποδοχή της καταστροφικής πολιτικής τους, η διαστρέβλωση της αντιπροσώπευσης προς όφελος των συμφερόντων των ισχυρών αντί των αναγκών του λαού και η υποβάθμιση της λαϊκής κυριαρχίας σε απλή συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία οδήγησαν τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας στην απόρριψη του μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού.
Η Αριστερά στο μέτρο των δυνάμεών της στάθηκε απέναντι σʼ αυτές τις επιλογές και πάλεψε προς μια τελείως διαφορετική κατεύθυνση. Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε ακριβώς στη βάση της σύγκρουσης με το υπάρχον σύστημα διαχείρισης εξουσίας, ακόμα και με κόστος στο εσωτερικό του (αποχωρήσεις ηγετικών στελεχών προς συστημικές επιλογές), και με μια τελείως διαφορετική διάγνωση του πολιτικού προβλήματος της χώρας: υποστήριζε και υποστηρίζει ότι το πρόβλημα το δημιουργεί η ασκούμενη πολιτική, ενώ οι αντίπαλοί μας ισχυρίζονται ότι το δημιουργούν οι αντιστάσεις στην εφαρμογή της.
Η Αριστερά δεν φιλοδοξεί να καλύψει μόνη της το υφιστάμενο κενό ούτε να αποτελέσει εναλλακτική λύση, γνωρίζει ωστόσο ότι η λύση δεν θα προέλθει από τα κόμματα του κράτους αλλά από τον λαό. Η Αριστερά είναι ο χώρος μέσα από τον οποίο θα ξαναμπεί στο παιχνίδι το σύνολο της κοινωνίας, μέσα από την οργανωμένη συλλογική δράση. Μόνο με τη μαζική συμμετοχή των ανθρώπων σε όλα τα επίπεδα, με τον συστηματικό έλεγχο των αιρετών αντιπροσώπων και τη διαρκή συνδιαμόρφωση των πολιτικών επιλογών και αποφάσεων μπορεί να αποκατασταθεί η ουσία της δημοκρατίας.
Η Αριστερά θα ήταν ανεύθυνη αν δεν κατανοούσε την επείγουσα ανάγκη ανατροπής της εφαρμοζόμενης πολιτικής, αν συναινούσε στην έστω και προσωρινή διάσωση του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος, αν δεν διακήρυττε σε όλους τους τόνους την άμεση ανάγκη αλλαγής πορείας. Η μόνη υπεύθυνη στάση είναι η ανατροπή αυτού του φαύλου πολιτικού σκηνικού, όχι για να αποκομίσει μικροπολιτικά οφέλη η Αριστερά αλλά για να κρατηθούν στη ζωή οι πραγματικές παραγωγικές δυνάμεις, οι εργαζόμενοι/-ες, οι νέοι/-ες, οι άνεργοι/-ες, οι συνταξιούχοι/-ες, οι άνθρωποι που ζουν στο όριο της φτώχειας, ή και κάτω από αυτό, εξαιτίας της πολιτικής που ακολούθησαν οι δυνάμεις του δικομματισμού από τη μεταπολίτευση ως σήμερα και, ιδιαιτέρως, την τελευταία δεκαετία.
Οι δυνάμεις της ευρύτερης Αριστεράς αθροίζουν σήμερα, με βάση όλες τις έρευνες κοινής γνώμης της περιόδου, ποσοστά που φτάνουν ως και το 40% της ελληνικής κοινωνίας, την ώρα που αυτοί που κυβερνούσαν τη χώρα και έχουν ακέραιη την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση, μόλις και μετά βίας πλησιάζουν αντίστοιχα ποσοστά. Είναι πρόκληση να μιλούν για μειοψηφίες, αυτοί που χρόνια τώρα αποτελούν μια απειροελάχιστη μειοψηφία που αποφασίζει και ευνοείται από την κυρίαρχη πολιτική σε βάρος της τεράστιας πλειονότητας του λαού.
Η πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας: οι λαϊκιστές και δημαγωγοί κατηγορούν την Αριστερά γιʼ αυτό που κάνουν οι ίδιοι. Η Αριστερά προτείνει λύσεις, οι οποίες όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση ούτε εύκολες ούτε μαγικές. Απαιτούν πολλή δουλειά, σημαντική αλλαγή νοοτροπίας και συσχετισμών στην ελληνική κοινωνία, συνολική αλλαγή κατεύθυνσης της χώρας με ιεράρχηση των αναγκών του λαού, των ευπαθών κοινωνικών ομάδων, των νέων, των ανέργων, των επισφαλώς εργαζόμενων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, των χαμηλοσυνταξιούχων, όλων όσοι πλήττονται από την εφαρμοζόμενη πολιτική και οδηγούνται στο κοινωνικό περιθώριο.
Η Αριστερά προτείνει Μνημόνιο για τους πλούσιους και ισχυρούς, φορολογική μεταρρύθμιση, με την φορολόγηση της μεγάλης ιδιοκτησίας και των υψηλών εισοδημάτων, αύξηση των συντελεστών φορολόγησης των επιχειρήσεων, φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, αποφασιστική μείωση των εξοπλιστικών προγραμμάτων και ανασυγκρότηση του παραγωγικού μοντέλου της οικονομίας (επενδύσεις σε έρευνα και νέες τεχνολογίες, εναλλακτικές πηγές ενέργειας κλπ). Αυτός, συνοπτικά, είναι ο δρόμος εξεύρεσης πόρων για την εγγύηση της αξιοπρεπούς διαβίωσης των ανθρώπων και την ανάκαμψη της οικονομίας, σε συνδυασμό με την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας συνολικής ευρωπαϊκής λύσης για το χρέος, το οποίο δεν αποτελεί ελληνικό αλλά πανευρωπαϊκό πρόβλημα.
Έχουν απύθμενο θράσος αυτοί που χαρίζουν 1 τρις ευρώ (1.000.000.000.000 ? !!!) για τη σωτηρία των ευρωπαϊκών τραπεζών να μας ρωτούν πού θα βρούμε τα λεφτά για να ικανοποιήσουμε τα απλά πράγματα που αποτελούν στόχο της Αριστεράς, δηλαδή τις ανάγκες του κόσμου για στέγη, τροφή, παιδεία, περίθαλψη και εργασία.
Άλλη μια κραυγαλέα αντιστροφή της πραγματικότητας: αυτοί που πεισματικά επιμένουν στην ενίσχυση των συνταγών που μας οδήγησαν στη σημερινή κρίση, κατηγορούν την Αριστερά επειδή εξακολουθεί να προτείνει, όπως έκανε πολύ πριν μπούμε σʼ αυτό το σπιράλ του θανάτου, λύσεις που, αν είχαν επικρατήσει, θα είχαν αποτρέψει την καταστροφή.
Αυτοί που επιμένουν σε πολιτικές ταυτόσημες με εκείνες του Μεσοπολέμου, οι οποίες οδήγησαν στο κραχ του 1929 και στον Βʼ ΠΠ, με την άνοδο των ΝΑΖΙ στην εξουσία, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα στην καταστροφή (βλ. ενίσχυση Χρυσής Αυγής και κυριαρχία ακροδεξιάς ρητορικής και πρακτικής). Οι ίδιοι που δηλώνουν ευθέως ότι θέλουν να μας πάνε σε μισθούς Ρουμανίας και Βουλγαρίας, που οδηγούν τις δημόσιες δαπάνες σε επίπεδο υποσαχάριας Αφρικής, πολύ κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, μετατρέποντας τη χώρα σε τριτοκοσμική αποικία του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου, οδηγούν στη χρεοκοπία και την επιστροφή στη δεκαετία του ʼ50, με ακραία φτώχεια και μαζική μετανάστευση.
Παρʼ όλα αυτά, ακόμα και σήμερα, η ολική καταστροφή δεν είναι αναπότρεπτη αν ο λαός αλλάξει κατεύθυνση και συμπαραταχθεί με την Αριστερά.
Όσοι υποστηρίζουν αυτή τη θέση υποτιμούν τη νοημοσύνη του κόσμου. Η Αριστερά δεν θέλει να αλλάξει τίποτα προς το χειρότερο. Οι μεταρρυθμίσεις που το σύστημα θεωρεί αναγκαίες (προσαρμογή του λαού στα συμφέροντα του κεφαλαίου και των τραπεζών, μείωση μισθών και φορολογικών συντελεστών για μεγιστοποίηση του κέρδους κλπ) είναι καταστροφικές για την κοινωνία και ακριβώς γιʼ αυτό η Αριστερά τις απέρριπτε και θα συνεχίσει να τις απορρίπτει, αντιπροτείνοντας λογικές και απολύτως εφαρμόσιμες αλλά σαφώς ανταγωνιστικές λύσεις στα λειτουργικά προβλήματα του κράτους, σε κάθε επίπεδο (ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, κοινωνικό κράτος κλπ).
Αυτά που, όντως, υπερασπιζόταν η Αριστερά και ήθελε να παραμείνουν ως είχαν, και να βελτιωθούν ακόμα περισσότερο, ήταν τα κοινωνικά, πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα που συστηματικά ξηλώνονταν το ένα μετά το άλλο. Κεκτημένα πολύχρονων αγώνων του περασμένου αιώνα, που ο νεοφιλελευθερισμός προσπαθούσε να ανατρέψει επί δεκαετίες αλλά αποτύγχανε, ανατρέπονται τα τελευταία χρόνια διά των Μνημονίων, υπό την επίφαση του εκσυγχρονισμού και της εξυγίανσης του κράτους, που στην πραγματικότητα σηματοδοτούν την εξαφάνισή του. Η Αριστερά αγωνίζεται για αξιοκρατία, δημόσια παιδεία και υγεία υψηλής ποιότητας, αξιοπρεπή εργασία και διαβίωση. Για όλα τα παραπάνω απαιτείται ένα μαχητικό και μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα που δεν θα διαπλέκεται με την εξουσία και δεν θα αποζητά προνόμια για τους «ημέτερους», αλλά ισότητα για όλους τους εργαζόμενους.
Και, τέλος πάντων, ας αποφασίσουν: η Αριστερά είναι ανεύθυνη γιατί δεν έβαζε πλάτες να στηρίξει τις συστημικές επιλογές ή είναι συνυπεύθυνη για το σημερινό χάλι και συνέβαλε στη διαιώνιση του συστήματος;
Τα φαινόμενα βίας τα καλλιεργεί η ασκούμενη πολιτική που σπρώχνει στην εξαθλίωση τεράστια τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία βιώνουν στην καθημερινότητά τους την αδικία των εξοντωτικών μέτρων που επιβάλλουν οι υποστηρικτές των Μνημονίων.
Δυνάμεις του χάους είναι αυτές που οδηγούν στην πλήρη διάλυση της κοινωνίας, στην οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, στη διάλυση του κοινωνικού κράτους, της παιδείας, της υγείας, του δικαιώματος στην εργασία και την αξιοπρεπή διαβίωση.
Στη στρατηγική της έντασης προκειμένου να επιβιώσουν πολιτικά επενδύουν εκείνοι που δίνουν εντολή να ψεκάζονται με τόνους χημικά (απαγορευμένα σε καιρό πολέμου, αλλά αξιοποιούμενα σε καιρό ειρήνης) εκατοντάδες χιλιάδες ειρηνικοί διαδηλωτές, που δίνουν εντολή ράμπο αρματωμένοι σαν αστακοί να ξυλοκοπούν βάναυσα και αδιακρίτως ανθρώπους κάθε ηλικίας, που δίνουν εντολή μηχανοκίνητες δυνάμεις να εμβολίζουν μαζικά μπλοκ διαδηλωτών.
Φαινόμενα βίας και ανομίας υποθάλπουν εκείνοι που απελευθερώνουν τις απολύσεις και εξαφανίζουν τα επιδόματα ανεργίας, εκείνοι που συνδέουν έκτακτα χαράτσια με τον λογαριασμό του ρεύματος, απειλώντας με διακοπή ηλεκτροδότησης μέσα στο καταχείμωνο, που καταργούν τα βιβλία από τα σχολεία, που καταργούν τη δωρεάν περίθαλψη, που οδηγούν στο περιθώριο πάνω από το ένα τρίτο της κοινωνίας.
Βία ασκούν οι κυβερνώντες και τα ΜΜΕ που τους στηρίζουν, εξαπολύοντας χυδαία προπαγάνδα, διαστρεβλώνοντας κάθε πιθανή πτυχή αλήθειας στον δημόσιο λόγο, εξαφανίζοντας και λοιδορώντας τον αντίλογο, φιμώνοντας κάθε διαφορετική φωνή, εξαφανίζοντας την Αριστερά από τη δημόσια σφαίρα. Η Αριστερά, και η κοινωνία, υπήρξαν πάντα το θύμα της βίας των ισχυρών και όχι ο θύτης.
ΠΑΣΟΚ και NΔ έβαλαν τον ακροδεξιό ΛΑΟΣ στην Κυβέρνηση και έκαναν τους Βορίδη και Γεωργιάδη υπουργούς. Τώρα ετοιμάζονται να φέρουν στο προσκήνιο και τους νοσταλγούς του ναζισμού και του Χίτλερ, τη Χρυσή Αυγή. Είναι θράσος να κατηγορούν την Αριστερά για υποστήριξη ακραίων ομάδων.
Η Αριστερά πρεσβεύει τη μαζική, μαχητική, συλλογική και οργανωμένη δράση, απορρίπτοντας τη βία ως πολιτικό μέσο. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι θιασώτες του νόμου και της τάξης, που σκόπιμα επιχειρούν να ταυτίσουν την Αριστερά με φαινόμενα βίας, παρακρατικής και μη, προκειμένου να αποκρύψουν τις αιτίες που οδηγούν σʼ αυτή, οι οποίες πηγάζουν από τη δική τους πολιτική και εξυπηρετούν δικές τους σκοπιμότητες.
Κρυφή ατζέντα, όπως κατʼ επανάληψη έχει αποδειχθεί (και αποδεικνύεται και την περίοδο των Μνημονίων) έχουν αυτοί που στηρίζουν με νύχια και με δόντια το σάπιο πολιτικό σύστημα που σήμερα καταρρέει, συμπαρασύροντας μαζί του όλο τον συρφετό που το δημιούργησε, δυστυχώς όμως με τρομακτικές συνέπειες και για το σύνολο του λαού.
Μιλούν για υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων της χώρας αυτοί που έχουν εκχωρήσει τη διακυβέρνηση του κράτους σε ελληνικά και ξένα εξωθεσμικά κέντρα (ΔΝΤ, τράπεζες), που εκχωρούν δημόσιο πλούτο (κερδοφόρες επιχειρήσεις, γη, πηγές ενέργειας, ορυκτό πλούτο, λιμάνια, δρόμους, αεροδρόμια, παραλίες και πάει λέγοντας), που έχουν «αφελληνίσει» ακόμα και την ίδια την Κυβέρνηση αποδεχόμενοι Γερμανό γενικό επιτηρητή (Χ. Ράιχενμπαχ).
Εγκαλούν την Αριστερά ως διχαστική εκείνοι που διχάζουν τον λαό σε αφέντες και δούλους, εκείνοι που στρέφουν τη μια κοινωνική κατηγορία εναντίον της άλλης, προκειμένου να υπερασπιστούν τις τράπεζες. Μιλούν για τους μετανάστες αυτοί που υπέγραψαν το Δουβλίνο ΙΙ μετατρέποντας την Ελλάδα σε γκέτο της Ευρώπης και δημιουργούν στρατόπεδα συγκέντρωσης για να δείξουν στις υπόλοιπες κοινωνικές κατηγορίες, που η πολιτική τους εξαθλιώνει, ότι υπάρχουν και χειρότερα.
Κατηγορούν την Αριστερά ότι οδηγεί τη χώρα σε εμφυλιοπολεμικό κλίμα εκείνοι που ανασύρουν τις πιο μαύρες σελίδες του εμφύλιου διχασμού, διακρίνοντας από τα πιο επίσημα χείλη τις πολιτικές δυνάμεις και τον λαό σε εθνικά υπεύθυνες και εθνικά επικίνδυνες δυνάμεις που θα πρέπει να περιθωριοποιηθούν, εκείνοι που εμποτίζουν τον δημόσιο λόγο με ακραίες φασιστικές νοοτροπίες και ανέχονται ένοπλες πολιτοφυλακές.
Τους κανόνες της Δημοκρατίας και τον κοινοβουλευτισμό έχουν απαξιώσει πλήρως αυτοί που έχουν κάνει τους νόμους και το Σύνταγμα κουρελόχαρτο, συνταγματολόγοι που το «παραβίασαν για λίγο, για να το υπερασπιστούν»[5], που νομοθετούν παραβιάζοντας ακόμα και νόμους που οι ίδιοι στο παρελθόν ψήφισαν, που κυβερνούν με αλλεπάλληλα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και διορισμένο Πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη, σε πλήρη αναντιστοιχία με τη λαϊκή βούληση, που συγκαλύπτουν τις ευθύνες τους με πρωτοφανείς αποφάσεις (απαλλακτικά βουλεύματα, νόμος περί ευθύνης υπουργών, περί βουλευτικής και υπουργικής ασυλίας κλπ), που μετατρέπουν το Κοινοβούλιο σε θέατρο του παραλόγου, χωρίς στοιχειώδεις διαδικασίες ελέγχου και διαφάνειας.
Επιβάλλουν τις απόψεις τους καταστρατηγώντας κάθε έννοια δικαίου, με προκλητικά ψέματα και υποκρισία, με αλαζονική προπαγάνδα και παραπληροφόρηση, με εξόφθαλμη διαστρέβλωση θέσεων και συκοφάντηση των πολιτικών αντιπάλων τους μέσω των διαπλεκόμενων ΜΜΕ που ελέγχουν.
Η λαϊκή κυριαρχία, το να μπορεί να αλλάζει η ασκούμενη πολιτική με βάση τη λαϊκή βούληση, αποτελεί στοιχειώδες χαρακτηριστικό της Δημοκρατίας και προβλέπεται από το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος: Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία. Ωστόσο οι δυνάμεις του Μνημονίου γνωρίζουν πολύ καλά πως η πολιτική που υπηρετούν δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή με δημοκρατικές διαδικασίες.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS