«Το τελευταίο διάστημα, όλο και περισσότεροι πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές μιλούν για παγκόσμια οικονομική και διατροφική κρίση, όλο και περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη αισθάνονται τις συνέπειές της, πολλοί λίγοι όμως έχουν ερμηνεύσει το χαρακτήρα της.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση, η χρεοκοπία του καζινοκαπιταλισμού, δεν είναι πια μια μύχια προσδοκία κάποιων γραφικών αριστερών/μαρξιστών οικονομολόγων, αλλά αποτελεί μια αναντίρρητη πραγματικότητα για την οποία ανεξάρτητα από την ερμηνεία που δίνει ο καθένας, ομολογείται πια από όλους.
Οι συντηρητικοί διεθνείς αναλυτές σπεύδουν να αποδώσουν τη κρίση στη κακή συγκυρία της πτώσης των διεθνών χρηματιστηριακών αξιών, στη μεγάλη υποχώρηση του δολαρίου και στην ραγδαία αύξηση της τιμής του πετρελαίου.
Βλέπουν τα συμπτώματα της κρίσης και όχι τα αίτια. Αλλά ακόμα και σε αυτά τα συμπτώματα αρνούνται πεισματικά να συνυπολογίσουν το μεγάλο ποσοστό της παγκόσμιας φτώχειας, τη διεύρυνση των ανισοτήτων ανάμεσα σε φτωχές και ανεπτυγμένες περιοχές του πλανήτη, αλλά και τη διεύρυνση της φτώχειας εντός των ανεπτυγμένων χωρών. Αυτά τα θεωρούν στατιστικά μεγέθη και όχι δείκτες της οικονομικής ανάπτυξης, όπως και τα ποσοστά της ανεργίας, της ανασφάλιστης εργασίας, της κοινωνικής αβεβαιότητας.
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, από την περίοδο της κριτικής μας στα μονομερή και μονόπλευρα, προσανατολισμένα σε έναν ακραίο μονεταρισμό, χαρακτηριστικά των κριτηρίων της οικονομικής σύγκλισης της Ε.Ε., ως την περίοδο της κορύφωσης των διεθνών κινητοποιήσεων ενάντια στους G8, στη Γένοβα και αλλού, επισημαίναμε ότι η εμμονή των οικονομικά ισχυρών του πλανήτη στον επιθετικό νεοφιλελευθερισμό, σε ένα παγκόσμιο οικονομικό μοντέλο όπου κυριαρχεί η παρασιτική χρηματοπιστωτική οικονομία έναντι της πραγματικής οικονομίας, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε αδιέξοδο και σε κρίση.
Και βλέπουμε σήμερα συγκλονισμένοι στους δέκτες των τηλεοράσεών μας από τη Ινδία ως το Μεξικό και από την Ακτή Ελεφαντοστού ως το Μπαγκλαντές και το Ουζμπεκιστάν ο κόσμος να εξεγείρεται και να βγαίνει στους δρόμους διαδηλώνοντας για το ψωμί και για το ρύζι.
Το ρύζι και το στάρι που υπάρχουν στις αγορές αλλά η τιμή τους που ανεβαίνει στο χρηματιστήριο της κερδοσκοπίας τα έχει μετατρέψει σε προϊόντα πολυτελείας απλησίαστα για τα εκατομμύρια των φτωχών και πεινασμένων του πλανήτη.
Χρεοκοπεί το μoντέλο της θεοποίησης της αγοράς.
Αμφισβητείται σε παγκόσμιο επίπεδο η ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού.
Κι αυτό δεν το λέμε πια μόνο εμείς. Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός, από τη στιγμή που η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έκαναν έκκληση για κρατική επέμβαση – έκκληση στην οποία ανταποκρίθηκαν και η Αμερικανικοί και η Βρετανική κυβέρνηση, δηλαδή οι μεγαλύτεροι κράχτες του νεοφιλελευθερισμού παγκόσμια.
Χρεοκοπεί όμως και το μοντέλο των χωρίς κανόνες χρηματαγορών.
Νορθερν Ροκ, Μπέαρ Στερνς, Σοσιετέ Τζενεράλ, Μπάρινγκς (πριν από μερικά χρόνια). Ο κατάλογος είναι μακρύς και ενδεχομένως να γίνει μακρύτερος.
Χρεοκόπει το οικονομικό πρότυπο το οποίο χαρακτηρίζεται από:
Ισχυρότατο χρηματοοικονομικό σύμπλεγμα
Χρεωμένα νοικοκυριά
Φούσκες στις αγορές μετοχών και ακινήτων
Όμως πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, αυτή η χρεοκοπία, αυτή η αμφισβήτηση της ηγεμονίας τους νεοφιλελευθερισμού δεν σημαίνει αυτόματα και ήττα. Ούτε πρέπει να θεωρούμε ως δεδομένο ότι το εναλλακτικό σχέδιο για την κοινωνία θα ξεπηδήσει αυτόματα μέσα από την κρίση, όπως η Αθηνά μέσα από το κεφάλι του Δία.
Αυτό που πρέπει να περιμένουμε είναι ένταση των κοινωνικών συγκρούσεων. Και να είμαστε προετοιμασμένοι ότι τα ισχυρά κερδοσκοπικά συμφέροντα θα επιχειρήσουν να αρπάξουν ακόμα περισσότερα από την κοινωνία, στην προσπάθεια να προσαρμοστούν στις νέες καταστάσεις. Και εκεί πρέπει να έχουμε στραμμένη την προσοχή μας.
Γιʼ αυτό και ο Πρωθυπουργός, απευθυνόμενος στους ευρωπαίους τραπεζίτες, διαβεβαίωσε ότι οι μεταρρυθμίσεις, δηλαδή η παραχώρηση των υποδομών και του δημόσιου πλούτου σε ιδιωτικά συμφέροντα, θα συνεχιστούν. Και ότι στον στόχο της κυβέρνησης βρίσκονται ο εργασιακές σχέσεις και η διασφάλιση της ασύδοτης κερδοσκοπίας για τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Ο πρωθυπουργός παριστάνει ότι είναι από άλλο ανέκδοτο. Κάνει ότι δεν ακούει. Έκανε ότι δεν άκουσε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όταν στο ίδιο δείπνο ο τελευταίος αναφέρθηκε στο κυνήγι των υπερκερδών στο οποίο επιδίδεται το χρηματοπιστωτικό σύστημα ζητώντας λιγότερη σκληρότητα απέναντι στην κοινωνία.
Ο πρωθυπουργός έκανε ότι δεν άκουσε. Και το ίδιο έκανε και ο κ. Γκαργκάνας δίπλα του, ο οποίος πριν από μερικές μέρες μας είπε ότι η κερδοφορία των τραπεζών είναι μύθος – υποτιμώντας την νοημοσύνη της κοινωνίας αλλά και το δικό του κύρος για δέκατη ή ενδέκατη φορά κατά τη διάρκεια της θητείας του.
Ο πρωθυπουργός δεν έχει ακούσει ούτε για την ακρίβεια. Αν είχε ακούσει, θα είχε φωνάξει τον κ. Κοντό, τον υπουργό αγροτικής ανάπτυξης, ο οποίος παραμονές Πάσχα δήλωνε ότι τα επίπεδα ακρίβειας στην αγορά είναι ίδια με τα περσινά και ίσως λίγο χαμηλότερα, και θα του είχε βάλει πάγο.
Παρεμπιπτόντως, ζητήσαμε αυτή τη δήλωση από τις τηλεοράσεις και την κρατήσαμε στο αρχείο μας. Θα την προβάλλουμε συνεχώς από τις ιστοσελίδες μας στο διαδίκτυο, μαζί με την άλλη του υπουργού Ανάπτυξης του κ. Φώλια, ότι η ακρίβεια θέλει δύο όπως το ταγκό. Και ότι οι καταναλωτές φταίνε εξʼ ίσου με τους κερδοσκόπους. Θα τις προβάλλουμε γιατί όταν η κυβέρνηση μιλάει έτσι, εμείς δεν χρειάζεται να λέμε τίποτα.
Δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλάμε γερμανικά όπως έκανε χθες χθες στη βουλή ο Αλέκος Αλαβάνος, μπας και μας καταλάβει ο κ. Αλογοσκούφης, μπας και μας καταλάβει ο Πρωθυπουργός ο οποίος δεν έχει ακούσει ούτε καν για την παραχώρηση του ΟΤΕ στους Γερμανούς. Και δεν άκουσε ούτε την επίκαιρη ερώτηση του Αλαβάνου. Γι αυτό, αφού βγήκε προηγούμενα στην βουλή και δεσμεύτηκε μεγαλόψυχα ότι θα παρακαλέσει τις τράπεζες να μην βγάζουν στο σφυρί πρώτη κατοικία για χρέη λιγότερα από 10.000 ευρώ, μετά κρύφτηκε. Και άφησε τον κ. Αλογοσκούφη να απαντήσει στην ερώτηση του προέδρου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, και να αναλάβει το κόστος για την επικοινωνιακή στήριξη αυτού του επαίσχυντου ξεπουλήματος.
Με το οποίο, οι Γερμανοί μπορούν να διορίζουν τον διοικητή, να ασκούν το μάνατζμεντ, να το μεταπωλήσουν όπου θέλουν, ενώ από την πλευρά του το δημόσιο αφήνει να εννοηθεί ότι σκοπεύει σταδιακά να αποσυρθεί εντελώς. Και αυτό σε μια εποχή που η ανάγκη για δημόσια παρέμβαση στην κρίση, για στοιχειώδη διασφάλιση του κοινωνικού χαρακτήρα των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων είναι περισσότερο έντονη από ποτέ τα τελευταία χρόνια.
Αυτή η πώληση πρέπει να ακυρωθεί. Από την κατακραυγή των εργαζόμενων και της κοινωνίας. Όπως επίσης πρέπει να ακυρωθεί και κάθε σχέδιο εκποίησης, από αυτά που έχει βγάλει σε προσφορές η κυβέρνηση, για να συντομεύει.
Τα λιμάνια, τα τραίνα, τα αεροδρόμια, την Ολυμπιακή, τις επιζήμιες συμπράξεις Δημόσιου Ιδιωτικού τομέα . Γιατί πλέον την άποψη ότι οι ιδιωτικοποιήσεις ωφελούν τον καταναλωτή και την κοινωνία, ρίχνουν τις τιμές και βελτιώνουν τις υπηρεσίες, δεν την παίρνει σοβαρά κανείς. Ούτε καν οι ίδιοι. Απλώς εξακολουθούν να πουλάνε, γιατί αυτό είναι η δουλειά που έμαθα και ξέρουν να κάνουνε. Αυτή είναι η δουλεία τους και ανταμείβονται με ολόπλευρη στήριξη από το μεγάλο κεφάλαιο, αυτό τους είχαν υποσχεθεί και προεκλογικά ότι θα πράξουν μόλις γίνουν κυβέρνηση.
Εδώ όμως πρέπει να επισημάνουμε και μια ακατανόητη στάση από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ. Είπε η κα Κατσέλη ότι το ΠΑΣΟΚ όταν επιστρέψει στην εξουσία θα επιδιώξει την αποκατάσταση του δημόσιου ελέγχου στον ΟΤΕ.
Το ακούσαμε με μεγάλο ενδιαφέρον. Μπορεί να μην είπαμε «καλώς τα παιδιά». Το χαιρετίσαμε ολόψυχα όμως. Γιατί θεωρούμε ότι η αντίληψη του δημόσιου ελέγχου στον ΟΤΕ πρέπει να ενισχύεται στην κοινωνική συνείδηση με κάθε τρόπο. Και επειδή πιστεύουμε ότι αυτό το ζήτημα είναι ένα πεδίο στο οποίο μπορεί να συγκλίνει ολόκληρη η αντιπολίτευση – ένα ζήτημα το οποίο μπορεί να εξασφαλίσει ισχυρότατη κοινωνική στήριξη, το χαιρετήσαμε.
Και την άλλη μέρα, άρχισε η αποδόμηση, θα περίμενε κανείς από τους κυβερνητικούς παράγοντες, αλλά όχι, ξεκίνησε η αποδόμηση πρώτα και κύρια μέσα από το ΠΑΣΟΚ. Από «κύκλους» που λέγανε ότι αυτό είναι υπερβολή, ότι μας κάνει Ζιμπάμπουε, ότι είναι λαϊκισμός κλπ – σε γενικές γραμμές αυτά που λέει και ο κος Αλογοσκούφης.
Και τελικά βγήκε ο Γιώργος Παπανδρέου και το διόρθωσε λέγοντας «θα εξαντλήσουμε κάθε νομική δυνατότητα για να ανακτήσουμε τον δημόσιο έλεγχο». Που σημαίνει – και μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας – ότι λέμε τώρα και καμιά κουβέντα παραπάνω να περνάει η ώρα για να κάνουμε αντιπολίτευση, αλλά αν έρθουμε στα πράγματα, μην περιμένετε και πολλά γιατί οι νομικές δυνατότητες είναι περιορισμένες.
Εδώ λοιπόν λέμε: αν το ΠΑΣΟΚ θεωρεί ότι μπορεί να ανακτηθεί ο δημόσιος έλεγχος του ΟΤΕ πρέπει να βγει και να το πει καθαρά. Αν πιστεύει ότι δεν μπορεί, πρέπει πάλι να το πει καθαρά.
Εμείς πιστεύουμε ότι αυτό μπορεί να γίνει αρκεί η κοινωνία και η κυβέρνηση που θα το κάνει, να το θέλει.
Εμείς πιστεύουμε και παλεύουμε για μια νέα πλειοψηφία με πυρήνα τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς που δεν θα ντρέπεται να βγει και να μιλήσει δυνατά για ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που θα χει σαν στόχο την ανάκτηση του δημόσιου πλούτου, την ανάκτηση του δημόσιου ελέγχου των κοινωφελών επιχειρήσεων, χωρίς να ντρέπεται μην τη μαλώσει ο κ. Γκαργκάνας και ο κ. Αλμούνια.
Εμείς παλεύουμε για μια νέα πλειοψηφία που θα οδηγήσει τον τόπο σε μια νέα αριστερή διακυβέρνηση. Και αριστερή διακυβέρνηση μεταξύ άλλων σημαίνει ριζική αναδιανομή του πλούτου υπέρ των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων, στήριξη των χαμηλών εισοδημάτων, ανάκτηση του δημόσιου πλούτου και του δημόσιου ελέγχου στις στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις και σους οργανισμούς κοινής ωφέλειας. Και δεν ντρεπόμαστε να το πούμε φωναχτά μην τυχόν και μας εγκαλέσουν, μην τυχόν και μας επαναφέρουν στην τάξη όλοι οι τοποτηρητές της ορθοδοξίας του νεοφιλελευθερισμού, όλοι όσοι ήδη μας εγκαλούν ότι τάχα δεν καταλαβαίνουμε τους «θεσμούς και τους νόμους ελεύθερης αγοράς».
Ας μας πει λοιπόν το ΠΑΣΟΚ δημόσια ποια είναι η θέση του, για να ξέρουμε με ποιους μιλάμε.
Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι το ένα μέτωπο. Το άλλο είναι οι τράπεζες. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο.
Σκανδαλώδης διαφορά, ανάμεσα στα επιτόκια χορηγήσεων και καταθέσεων. Εκατοντάδες καταχρηστικοί όροι.
Δικαστικές αποφάσεις που δεν εφαρμόζονται. Υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων. Και μυθικά κέρδη που διαρκώς αυξάνονται. Αισχρή τακτική κατασχέσεων και πλειστηριασμών, που επιστρέφει την κοινωνία στην εποχή των τοκογλύφων. Και αυτός ο τραμπουκισμός με τις εισπρακτικές εταιρείες, που παραβιάζει κάθε έννοια νομιμότητας.
Σε αυτά τα πράγματα η κοινωνία πρέπει να αντιδράσει. Και πρέπει να αντιδράσει δυναμικά. Οι τράπεζες δεν φοβούνται ούτε τα πρόστιμα, ούτε τις παρακλήσεις της κυβέρνησης. Το μόνο που φοβούνται είναι μην τους σπιλωθεί το όνομα και το εμπορικό σήμα. Να μην αποδομηθεί η εταιρική τους ταυτότητα και η διαφήμισή τους με τα χαμογελαστά πρόσωπα. Αυτό το τρέμουν. Να ακουστούν τα ονόματα, «Εθνική», «Άλφαμπανκ», «Εμπορική». Το τρέμουν γιατί αν τα μεγέθη τους παρουσιάσουν πτώση έστω και μισό τα εκατό από το προβλεπόμενο, κάποιος ροδοκόκκινος μάνατζερ των τριάντα και τριανταπέντε χιλιάδων ευρώ το μήνα θα χάσει τη θεσούλα του. Εκτός αν παρέμβει το κράτος και καλύψει τη ζημιά. Μπορεί να το δούμε και αυτό. Ας έχουμε πάντως υπʼ όψιν, ότι τα περιθώρια του να ασκηθεί πίεση είναι πολύ μεγάλα. Έχουν υπερεκτιμήσει την παθητικότητα της κοινωνίας και τα περιθώρια ανοχής των πολιτών. Και αυτό θα το διαπιστώσουν πολύ σύντομα.
Μιλώντας για ιδιωτικοποιήσεις: ο κ. Στυλιανίδης έκανε προχθές μια δριμύτατη επίθεση στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Και είπε – μιλώντας σε δείπνο προς τιμήν του προέδρου του Yale πως μόνο η ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστήμιων μπορεί να βγάλει τα δημόσια από το τέλμα. Μίλησε για σοκ, όπως όλοι οι νεοφιλελεύθεροι, μίλησε για «απελευθέρωση του υγιούς και ποιοτικού δυναμικού από το δημόσιο πανεπιστήμιο» – που προφανώς θα σπεύσει στα πρώην ΙΕΚ για να πουλάει τίτλους τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και κατηγόρησε όλη την υπόλοιπη πανεπιστημιακή κοινότητα ως «δυνάμεις της αδράνειας» και «βολεμένα κατεστημένα που φοβούνται μήπως και αποκαλυφθεί η επιστημονική τους γύμνια». Λίγο αργότερα, έτρεξε προφανώς να τα μαζέψει, υποστηρίζοντας ότι «παρερμηνεύτηκε».
Όταν κάποιος ισχυρίζεται δημόσια ότι παρερμηνεύτηκε, εννοεί ότι κατά λάθος είπε ακριβώς αυτό που σκέφτεται, ενώ έπρεπε να το είχε πει πιο προσεκτικά.
Το πρόβλημα με τα πανεπιστήμια είναι ότι δεν μπορούν να τα πουλήσουν κατευθείαν. Αν μπορούσαν θα το είχανε κάνει. Μπορούν όμως να τα οδηγούν στην απαξίωση , όπως και τον υπόλοιπο δημόσιο χώρο και φυσικά να εκφράζουν την απέχθειά τους γι αυτά. Αλλά δυστυχώς τα πανεπιστήμια είναι κάτι παραπάνω. Είναι ζωντανοί οργανισμοί που μπορούν να υπερασπιστούν την αξιοπρέπειά τους και το μέλλον τους, που μπορούν να υπερασπιστούν τον κοινωνικό τους χαρακτήρα. Και πέρσι το κατάφεραν, δείχνοντας τον δρόμο σε ολόκληρη την κοινωνία. Και αυτό δεν το αντέχει η κυβέρνηση. Γι αυτό δεν χάνει την ευκαιρία να εκφράζει την απέχθεια και τον εκνευρισμό του απέναντι στο δημόσιο πανεπιστήμιο – ο υπουργός Παιδείας! – άσχετα αν τρέχει μετά να επανορθώσει.
Ιδιωτικοποιήσεις όμως, δεν έχουμε μόνο σε δημόσιους οργανισμούς. Έχουμε σε όλα τα δημόσια αγαθά. Ο κ. Σουφλιάς έχει αναλάβει αυτή τη δουλειά όχι μόνο στις υποδομές όπως τα διόδια, αλλά και στο περιβάλλον. Γι αυτό τα υπουργεία δεν χωρίζονται, παρά τις εξαγγελίες. Γιατί είναι δύσκολο ένας υπουργός περιβάλλοντος σκέτου, να εξαγγέλλει μέτρα όπως αυτά που περιλαμβάνονται στο χωροταξικό. Δηλαδή νομιμοποίηση της υπάρχουσας ασυδοσίας και χώρο για μεγαλοξενοδόχους σε δασικές και παράκτιες περιοχές. Αυτό είναι ιδιωτικοποίηση. Χώρος για τα ιδιωτικά. Και ο λόγος για το ότι γίναμε ρεζίλι στο Κιότο είναι επίσης η προσπάθεια να μην δημιουργήσουμε κόστος στις επιχειρήσεις και στους μετόχους τους. Δεν είναι απλή αμέλεια. Και αντί η κυβέρνηση να βγει και να επανορθώσει, τι κάνει; Μας εξαγγέλλει τα πυρηνικά.
Περιμένουμε επίσης, μια νέα επίθεση στις εργασιακές σχέσεις. Έχει προαναγγελθεί ήδη, στο όνομα της flexicurity. Δεν υπάρχει flexicutity. Δεν υπάρχει ευελιξία μαζί με ασφάλεια. Ευελιξία είναι ο επικοινωνιακός εξωραϊσμός της ανασφάλειας, το να δουλεύεις μέρα με τη μέρα σε δύο και τρεις δουλειές. Και ασφάλεια κατά την άποψή τους είναι να είσαι σκλάβος των stage και να δουλεύεις πλήρη απασχόληση για 400 ευρώ ανασφάλιστα, πολλές φορές για χρόνια. Αυτό είναι το σχέδιο. Αυτό λέει η στρατηγική της Λισσαβόνας, αυτό καθόρισε η πράσινη βίβλος. Όποιος κάνει ότι δεν το καταλαβαίνει, και μιλάει για μεγάλες προκλήσεις του μέλλοντος εξαπατά τον κόσμο. Και συναινεί στην κατάργηση του οκτάωρου, στα σπαστά ωράρια, στην κατάργηση των αποζημιώσεων, στην απελευθέρωση του ορίου των απολύσεων.
Αυτή είναι η κατάσταση και οι εργαζόμενοι πρέπει να το γνωρίζουν, γιατί μόνο αυτοί μπορούν να ματαιώσουν τα σχέδια αυτά – όπως ματαιώθηκε το σύμφωνο πρώτης απασχόλησης, η ανασφάλιστη εργασία των νέων στην Γαλλία.
Να είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι. Διεκδικούμε και προωθούμε την στήριξη της σταθερής και μόνιμης απασχόλησης, με συγκεκριμένα μέτρα. Και ξέρουμε πολύ καλά, ότι πίσω από τον όρο flexicurity κρύβεται ακόμα περισσότερη κοινωνική οπισθοδρόμηση.
Και να ένα θέμα για το οποίο αξίζει το κόπο να ανοίξουμε τη συζήτηση για τις προγραμματικές θέσεις των κομμάτων που συχνά πυκνά μας εγκαλούν πολλοί δημοσιολόγοι και κριτές των πάντων από τα ΜΜΕ ότι δεν έχουμε θέσεις και προτάσεις. Ας μας πούνε λοιπόν για τις θέσεις και τα προγράμματα των δύο κομμάτων εξουσίας που βρίθουν προτάσεων, τι λένε για την ευέλικτη εργασία; Τι λένε για την εργασιακή ανασφάλεια; Τι λένε για τα προγράμματα stage της ανασφάλιστης εργασίας; Και κυρίως τι έχουν να απαντήσουν σε όλους αυτούς- και είναι εκατοντάδες χιλιάδες- εργαζόμενους φτωχούς, που δεν τους φτάνει πια η μια εργασία; Στους 1,2 εκ συμπολίτες μας που παίρνουν κάτω από τον κατώτατο μισθό πείνας, στους 200.000 που δουλεύουνε στη μαύρη εργασία.
Τέλος, το πιο σημαντικό ζήτημα αυτής της περιόδου. Η ακρίβεια. Και εδώ προσπάθησαν με επικοινωνιακά μέτρα να μας πείσουν ότι προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Ο κ. Φώλιας ανακοίνωσε 41 μέτρα. Θα μπορούσε να ανακοινώσει και 71. Δεν έχει την παραμικρή σημασία, αν τα μέτρα δεν έχουν ποσοτικούς στόχους, ώστε να ξέρει ο κόσμος αν πέτυχαν, αν απέτυχαν, αν εφαρμόστηκαν έστω. Την ίδια στιγμή τα καρτέλ οργιάζουν ανεξέλεγκτα.. Τρόφιμα, καύσιμα, φάρμακα, είδη βασικής ανάγκης. Μπαίνουν κάποια πρόστιμα, μόνο και μόνο για να τα επικαλείται η κυβέρνηση, πρόστιμα που ποτέ δεν πληρώνονται, αφού πέφτουν στα δικαστήρια. Και οι υπουργοί και οι κυβερνητικοί τεχνοκράτες κρύβονται πίσω από την διεθνή κρίση με τον πιο κουτοπόνηρο τρόπο. Δεν φταίμε εμείς, φταίει η διεθνής συγκυρία. Και μετά, φαντάζομαι, στις δεξιώσεις θα τσουγκρίζουν τα ποτήρια με αυτούς τους οποίους θα έπρεπε να ελέγχουν και θα αστειεύονται μεταξύ τους λέγοντας : το χάψανε πάλι οι ανόητοι.
Υπάρχουν μέτρα κατά της ακρίβειας και μπορούν να παρθούν. Το πιο απλό είναι να δημιουργήσουμε σοβαρό πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση, που ανέχεται και συντηρεί αυτή την κατάσταση. Και παράλληλα, να δημιουργήσουμε κόστος για τις επιχειρήσεις που κερδοσκοπούν.
Όταν ο κόσμος αντιδράσει μαζικά, όταν αρχίσει να φωνάζει, να μην υπακούει, να μην αποδέχεται παθητικά την υπερεκμετάλλευση και τον εμπαιγμό, τότε είμαστε σίγουροι ότι θα βρεθούν πιο αποδοτικά μέτρα και πιο ισχυρή βούληση για την αντιμετώπιση του ζητήματος. Ας το δοκιμάσουμε λοιπόν. Ας δούμε πόσο αποδοτικό μπορεί να είναι ένα μαζικό κοινωνικό κίνημα, που θα απαιτήσει την επιβολή ελέγχων στα περιθώρια κέρδους και στις εναρμονισμένες πρακτικές των μεγάλων επιχειρήσεων.
Ας δοκιμάσουμε να δούμε πόσο καλύτερα λειτουργεί ο ανταγωνισμός, όταν οι καταναλωτές είναι δραστήριοι και φωνάζουν. Και πόσο η κυβέρνηση μπορεί να υποτιμάει τη νοημοσύνη τους, καθιστώντας τους συνυπεύθυνους για τα κέρδη που αποκομίζουν οι μεγάλες επιχειρήσεις στην κατανάλωση.
Είναι η ώρα να αναλάβουμε δράση, να πάρουμε πρωτοβουλίες. Οι δημοσκοπήσεις δεν μας ανεβάζουν λόγω συμπάθειας. Μας ανεβάζουν γιατί ο κόσμος, για πρώτη φορά μετά από πάρα πολύ καιρό περιμένει από την Αριστερά. Περιμένει δράση, μαχητικότητα, αποτελεσματικότητα, ριζοσπαστική πολιτική στην πράξη και όχι στα λόγια. Ήρθε η ώρα να τον δικαιώσουμε.»
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS