Οι εταιρείες τηλεοπτικών σταθμών (ΕΡΤ, ιδιωτικές, κ.λπ.) υποχρεώνονται από το νόμο 1866/89 (άρθρο 7, παρ.1) να διαθέτουν το 1,5% των ετησίων ακαθαρίστων εσόδων τους, μετά την αφαίρεση των φόρων, για την παραγωγή ή συμπαραγωγή κινηματογραφικών ταινιών. Παρά τη ρητή αυτή πρόβλεψη του νομοθέτη και μολονότι με το Π.Δ. 285/1993 συνεστήθη στο Υπουργείο Πολιτισμού Επιτροπή Ελέγχου εφαρμογής των διατάξεων του προαναφερθέντος άρθρου του νόμου, δέκα εννέα χρόνια μετά τη ψήφισή του, ο νόμος δεν έχει εφαρμοσθεί.
Η μη εφαρμογή της νομοθεσίας σε ένα τόσο σοβαρό θέμα, τη στιγμή που η ελληνική κινηματογραφία ποικιλότροπα περιθωριοποιείται εξαιτίας της εισβολής και κυριαρχίας ξένων κινηματογραφικών προϊόντων, τα οποία τυγχάνουν ισχυρής χρηματοδότησης και άλλων ενισχύσεων από τις χώρες προέλευσής τους (όπως π.χ. συμβαίνει με τον αμερικανικό κινηματογράφο), προκαλεί εύλογα ερωτήματα στον κόσμο του κινηματογράφου της χώρας, ως προς την ισονομία της δημοκρατίας μας. Οι μεγαλόστομες διακηρύξεις της επίσημης Πολιτείας περί σημασίας του ελληνικού πολιτισμού, περί απόλυτης προτεραιότητάς του κ.λπ. όσον αφορά την κινηματογραφική τέχνη αποδεικνύονται για άλλη μια φορά λόγια κενά στην πράξη. Ενώ έχουμε άνθηση του ελληνικού θεάτρου, όπως αποδεικνύει ο πολλαπλασιασμός αλλά και το επίπεδο πολλών εκ των παραστάσεων, στον κινηματογράφο η έλλειψη πολιτικής βούλησης δεν επιτρέπει τα απαραίτητα βήματα προς τα εμπρός. Εφαρμόζεται δηλαδή και εδώ μια κοντόθωρη πολιτική που δεν αντιλαμβάνεται ότι επενδύσεις τέτοιου τύπου είναι ακριβώς αυτές που χρειάζεται η χώρα, καθώς η δημιουργία ποιοτικών ελληνικών κινηματογραφικών έργων εκτός των θέσεων εργασίας που γεννά, συμβάλλει και στη διαμόρφωση ελληνικού κινηματογραφόφιλου κοινού με απαιτήσεις –άρα πολιτιστική αναβάθμιση των πολιτών, προβάλλει προς τα έξω την Ελλάδα ως τόπο που εξακολουθεί να παράγει πολιτισμό, πέραν του αναμασήματος της αρχαιότητας- άρα προσελκύει και άλλα είδη τουριστών, επιτρέπει τη διείσδυση στην παγκόσμια κινηματογραφική αγορά - αγορά ιδιαιτέρως κερδοφόρα η οποία σε τελευταία ανάλυση θα έπρεπε να ενδιαφέρει όχι μόνο το Υπουργείο αλλά και τις ελληνικές τηλεοπτικές εταιρείες.
Με βάση τα παραπάνω,
Ερωτάται ο κ. Υπουργός:
1. Προτίθεται να εφαρμόσει άμεσα τον νόμο 1866/89 (άρθρο 7, παρ.1), προκειμένου να χρηματοδοτηθεί επιτέλους όπως του αξίζει ο ελληνικός κινηματογράφος και να αποκτήσει έναν άλλο ρόλο από αυτόν του κομπάρσου στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη αγορά πολιτισμικών αγαθών;
2. Προτίθεται να εφαρμόσει τον προαναφερθέντα νόμο και αναδρομικά και να απαιτήσει την καταβολή στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου όλων των ποσών που έπρεπε να έχουν επενδυθεί στην παραγωγή ελληνικών ταινιών κατά τα τελευταία δέκα εννέα χρόνια;
Οι ερωτώντες Βουλευτές
Περικλής Κοροβέσης
Γρηγόρης Ψαριανός
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS