Ανταμώνουμε σήμερα εδώ στη παραλία του Βόλου δημοκρατικοί πολίτες ενεργοί πολίτες, αριστερές και αριστεροί από κάθε γενιά σε μια πόλη των μεγάλων παραδόσεων των κοινωνικών και εργατικών αγώνων αλλά και πολίτες κάθε γενιάς που δεν έχουν ξανανταμώσει με την αριστερά και σήμερα απογοητευμένοι από τις ψεύτικες υποσχέσεις των κομμάτων εξουσίας αλλά και από την καθημερινότητα που βιώνουν ρίχνουν το βλέμμα τους στην αριστερά, αναζητούν ελπίδα στην Αριστερά.
Κι εμείς με τη σειρά μας είμαστε εδώ για να σας δώσουμε μια και μόνο υπόσχεση : ¨Ότι θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να μην διαψεύσουμε τις ελπίδες και τις προσδοκίες σας. Και για να σας εκφράσουμε τη βαθιά μας πεποίθηση ότι αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας μπορούμε να φέρουμε τα πάνω κάτω, μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, μπορούμε να δημιουργήσουμε μια άλλη προοπτική μια άλλη πορεία για τον τόπο.
Γιατί αυτό που σήμερα ζούμε δε μας αξίζει. Δεν αξίζει σε καμία ελληνίδα και σε κανέναν έλληνα στο όνομα της οικονομίας της αγοράς και του ελεύθερου ανταγωνισμού να τρώει προϊόντα με ορυκτέλαιο και η κυβέρνηση να σφυρίζει αδιάφορα και να μην δίνει στη δημοσιότητα κανένα όνομα πολυεθνικής τροφίμων που θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία για να κερδίσει ακόμα περισσότερα.
Δεν αξίζει σε κανέναν νέο ή νέα να ψάχνει να βρει δουλειά έχοντας δύο και τρία πτυχία και να καταλήγει όμηρος των πελατειακών σχέσεων των κομμάτων εξουσίας, με συμβάσεις έργου με ανασφάλιστη εργασία στα προγράμματα stage, μέσα στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα.
Δεν αξίζει σε κανένα νοικοκυριό να είναι καταχρεωμένο στις τράπεζες και να δίνει μηνιαίως τα μισά έσοδα για να ξεπληρώνει τα καταναλωτικά δάνεια, υπό τη διαρκή απειλή της κατάσχεσης, τη στιγμή που οι τραπεζίτες θησαυρίζουν και παρουσιάζουν κάθε χρόνο αυτά τα προκλητικά υπερκέρδη.
Δεν αξίζει σε κανέναν κάτοικο του Βόλου να θεωρείται πολίτης δεύτερης κατηγορίας και να ζει σε ένα περιβάλλον βαριά επιβαρημένο από την ατμοσφαιρική ρύπανση και την ίδια στιγμή να εισπράττει τη προκλητική αδιαφορία των αρμόδιων κρατικών φορέων, του ΥΠΕΧΩΔΕ, της ΑΓΕΤ, της Χαλυβουργίας, του Οργανισμού Λιμένος .
Δεν αξίζει στους κατοίκους της Παλιάς να αντιμετωπίζονται σαν πρόσφυγες μέσα στη πόλη που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Για δεύτερη φορά πρόσφυγες. Μετά του γονείς τους και τους παππούδες τους που ήρθαν από τη Σμύρνη, τώρα τους αναγκάζει ο Οργανισμός Λιμένα να ξαναγίνουν πρόσφυγες στον τόπο τους αφού η ρύπανση από την ανεξέλεγκτη λειτουργία και χρήση της φορτοεκφόρτωσης εμπορευμάτων σχεδόν στο έμπα των σπιτιών τους, είναι ένα καθημερινό μαρτύριο με επικίνδυνες συνέπειες για την υγεία τους.
Δεν αξίζει σε κανέναν από μας να ζούμε σε μια χώρα που τρώει τα παιδιά της. Σε μια χώρα που τρώει από τη σάρκα της, που καταστρέφει αλόγιστα ότι πιο όμορφο τη προίκισε η φύση : το περιβάλλον της. Που ξεπουλάει το μέλλον της για να κονομάνε κάποιοι μεσάζοντες νεόκοποι επιχειρηματίες. Που βγάζει στο σφυρί το δημόσιο πλούτο της, τα λιμάνια της, τις τηλεπικοινωνίες της, την ενέργειά της καταρρακώνοντας τη ραχοκοκαλιά της ανάπτυξής της, καταστρέφοντας τη κοινωνική της συνοχή.
Έχουμε μια κυβέρνηση δογματική και επικίνδυνη. Δογματική γιατί ακολουθεί με κλειστά μάτια νεοφιλελεύθερες συνταγές, δίχως να δίνει σημασία στις κοσμογονικές αλλαγές που συμβαίνουν γύρω στον κόσμο. Δίχως να θέλει να αναρωτηθεί γιατί αυτές οι συνταγές έχουν αποτύχει και έχουν οδηγήσει τη παγκόσμια οικονομία στο χείλος του γκρεμού, στη δίνη μιας διεθνούς οικονομικής κρίσης με απρόβλεπτες μέχρι τώρα συνέπειες. Επικίνδυνη γιατί προχωράει δίχως σχέδιο. Ότι κάτσει κι όπως κάτσει. Ξεπουλάμε λόγω κατεδάφισης κι όποιος προλάβει. Ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται η κυβέρνηση θυμίζει λίγο την ελληνική ταινία «η θεία από το Σικάγο». Πετάει την δημόσια περιουσία από το μπαλκόνι πάνω στους επενδυτές. Όποιον πετύχει και ανεξάρτητα από το κόστος. Κι αυτό το ονομάζει εκσυγχρονισμό και μεταρρυθμίσεις. Και αυτό την ώρα που διεθνώς, λόγω της μεγάλης κρίσης, ξαναμπαίνει στο τραπέζι ο ρόλος του Δημοσίου στις υποδομές και στην κοινή ωφέλεια.
Έγινε πολύς λόγος για την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ. Μια ιδιωτικοποίηση που ούτε καν τα δημόσια οικονομικά δεν θα ωφελήσει. Το ελληνικό δημόσιο ξόδεψε ένα σωρό χρήματα για εθελούσιες εξόδους, εξαγορές επιχειρήσεων, συγχωνεύσεις, ώστε να γίνει ελκυστικότερος προς πώληση ο ΟΤΕ. Και τώρα που τον πουλάει, δεν εισπράττει ούτε το ένα πέμπτο από αυτά τα χρήματα που ξόδεψε. Αλλά το κάνει και συγχαίρει τον εαυτό της για αυτή την σημαντική μεταρρύθμιση.
Η κυβέρνηση κατάφερε να πουλήσει μια επιχείρηση στρατηγικής σημασίας, και να την πουλήσει φτηνά. Οι Γερμανοί βέβαια την αγόρασαν ακριβότερα. Δώσανε πολύ περισσότερα από όσα εισέπραξε το ελληνικό δημόσιο, διότι τα συμφέροντα του ενδιάμεσου κ. Βγενόπουλου αποδεικνύονται πιο ισχυρά από τα συμφέροντα του δημοσίου. Από την άλλη μεριά χρειάζεται απλή λογική.
Γιατί οι Γερμανοί αγοράζουν τον ΟΤΕ ακριβά; Τον αγοράζουν για να βγάλουν κέρδη. Και μάλιστα γρήγορα και μεγάλα, γιατί οι εποχές είναι περίεργες. Από πού θα βγουν αυτά τα κέρδη; Εδώ θα είμαστε και θα δούμε την τιμολογιακή πολιτική, τις εργασιακές σχέσεις, τα καρτέλ με τις ιδιωτικές εταιρείες τηλεπικοινωνιών. Γιατί η χώρα μας είναι παράδεισος για τα καρτέλ, τις εναρμονισμένες πρακτικές, την παράνομη κερδοσκοπία. Είναι και αυτό αποτέλεσμα των μεγάλων μεταρρυθμίσεων που κάνει η κυβέρνηση Καραμανλή.
Το βλέπουμε άλλωστε και από τις τράπεζες. Εξήντα και εβδομήντα τα εκατό αυξάνεται η κερδοφορία τους κάθε χρόνο. Καμία άλλη επιχείρηση δεν έχει τόσο μεγάλα περιθώρια κέρδους. Και όχι επειδή είναι παραγωγικές και ανταγωνιστικές. Αλλά επειδή έχουν την σκανδαλώδη ανοχή της κυβέρνησης, μπορούν να κρατάνε όλο τον κόσμο από τον λαιμό. Μπορούν να ασκούν ανεξέλεγκτη τοκογλυφία. Να κερδοσκοπούν με τις διαφορές επιτοκίων. Να παρακολουθούν τις διεθνείς διακυμάνσεις μόνο εκεί που τις συμφέρει. Να δένουν χειροπόδαρα τα νοικοκυριά με καταχρηστικούς και παράνομους όρους. Και φυσικά να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους.
Όλα αυτά δε θα μπορούσαν να γίνουν χωρίς την ανοχή και την κάλυψη της κυβέρνησης. Χάρη σε αυτή την πρακτική τα οικονομικά μεγέθη γίνονται όλο και πιο φουσκωμένα, την ώρα που ο κόσμος γίνεται όλο και πιο φτωχός. Και καμαρώνει ο κ. Αλογοσκούφης ότι έχουμε την ταχύτερα αναπτυσσόμενη οικονομία στην ευρωζώνη. Μια οικονομία όμως που δεν δημιουργεί σοβαρές θέσεις εργασίας και το γνωρίζετε καλά αυτό εδώ στο Βόλο, που δεν σέβεται το περιβάλλον, που δεν ανέχεται ούτε καν ελέγχους στα τρόφιμα που διακινούν οι πολυεθνικές.
Είδαμε τι έγινε με το ηλιέλαιο. Ότι έκαναν, και κυρίως ότι απέφυγαν να κάνουν, δεν οφείλεται ούτε στη γραφειοκρατία, ούτε στις επικαλυπτόμενες αρμοδιότητες, ούτε στην κακιά την ώρα. Οφείλεται στο ότι δεν θέλησαν να θίξουν τα συμφέροντα μιας πολυεθνικής εταιρείας.
Και δεν θα το κάνουν ποτέ, εκτός αν τους αναγκάσουμε εμείς. Ούτε για την ακρίβεια πρόκειται να πάρουν σοβαρά μέτρα. Και είναι για λύπηση ο υπουργός Ανάπτυξης που κοροϊδεύει τον εαυτό του με τα σαρανταένα μέτρα, αυτά τα περίφημα σαρανταένα μέτρα που του έφτιαξαν οι επικοινωνιολόγοι του.
Ας μην ξεχνάμε εύκολα. Ας μην ξεχνάμε το καρτέλ του γάλακτος, τους κουμπάρους και αυτή την κωμωδία που αποκαλείται Επιτροπή Ανταγωνισμού. Εις βάρος ποιανού θα πάρουν μέτρα για την ακρίβεια; Εις βάρος των τραπεζών; Εις βάρος των πολυεθνικών και του καρτέλ των τροφίμων; Εις βάρος του καρτέλ των φαρμάκων; Εις βάρος των σούπερ μάρκετ, στα οποία υπόσχονται ήδη λιγότερα εργασιακά δικαιώματα; Μήπως εις βάρος του καρτέλ των καυσίμων, που κατευθύνεται από το ίδιο το δημόσιο και τετραπλασιάζει τα κέρδη του ανά τρίμηνο;
Αφού αυτοί οι ίδιοι είναι οι σύμμαχοι τους. Αυτά τα συμφέροντα εξυπηρετούν. Γι αυτό έχουν έρθει στην εξουσία. Γι αυτά τα συμφέροντα ετοιμάζουν ακόμα χειρότερα πράγματα στην αγορά εργασίας, απελευθέρωση απολύσεων, περιορισμούς στην κοινωνική στήριξη των ανέργων, μείωση των αποζημιώσεων, ελαστικά ωράρια. Πως είναι δυνατόν να πάρουν μέτρα εναντίον τους.
Μόνο αν εμείς τους αναγκάσουμε, μόνο αν όλοι εμείς τους σταματήσουμε.
Αυτό είναι το μοναδικό σχέδιο που έχουν, άσχετα αν το αποκαλούν εκσυγχρονισμό ή μεταρρυθμίσεις: Να πηγαίνουν χέρι-χέρι με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, με τους τραπεζίτες, με τα καρτέλ και τους κερδοσκόπους, με τις πολυεθνικές εταιρείες που λυμαίνονται κοψοχρονιά το δημόσιο πλούτο. Και είναι αποφασισμένοι αυτό το σχέδιο να το υλοποιήσουν μέχρι να βρεθούν μπροστά στις κοινωνικές αντιστάσεις. Μέχρι να βρεθούν με την πλάτη στον τοίχο.
Ας γνωρίζουμε όμως το εξής. Όσο η κοινωνία ξυπνάει, όσο τα πράγματα αρχίζουν να κινούνται, τόσο θα επιταχύνουν, τόσο θα τρέχουν να προλάβουν το ξήλωμα και το ξεπούλημα. Τόσο θα πετάνε τις στάμνες από τα παράθυρα, για να έχουν μετά άνεση χρόνου, μήπως και καταφέρουν να αντιστρέψουν το κλίμα ως τις εκλογές. Γιατί τρέμουν τις κοινωνικές αντιστάσεις. Και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε, να συνειδητοποιήσουμε την δύναμη μας.
Οι κοινωνικές αντιστάσεις δυναμώνουν σε όλα τα μέτωπα. Τις είδαμε πέρσι, στα πανεπιστήμια. Να δίνουν έναν αγώνα για την αυτονομία του δημόσιου πανεπιστήμιου, για την δημόσια και δωρεάν παιδεία. Έναν αγώνα που συνεχίζεται ακόμα και τώρα, για να αποτρέψει την εφαρμογή του νόμου. Ενός νόμου που θέλει τα πανεπιστήμια να είναι διοικητικά υποταγμένα στο υπουργείο και οικονομικά υποταγμένα στις επιχειρήσεις. Ενός νόμου που θέλει να επιβάλλει στα πανεπιστήμια ενιαία σκέψη και στρατιωτική πειθαρχία.
Θα δυσκολευτούν πολύ να εφαρμόσουν στην πράξη αυτό το τερατούργημα. Θα δυσκολευτούν να περάσουν την αλυσίδα με την μπάλα στο πόδι της δημόσιας εκπαίδευσης, να σπρώξουν την γνώση στην αγκαλιά των επιχειρήσεων και των αεριτζήδων.
Θα δυσκολευτούν πολύ να προωθήσουν τους μάνατζερς στις σχολές, τις τετραετείς συμβάσεις υποτέλειας, τα Κέντρα Ελεύθερων Σπουδών, την περικοπή των δωρεάν συγγραμμάτων, τους εσωτερικούς κανονισμούς, τις πιστωτικές μονάδες, τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά προγράμματα.
Θα δυσκολευτούν γιατί η πανεπιστημιακή κοινότητα ξέρει πώς να υπερασπιστεί την αυτοτέλεια και τον δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστημίου και το έχει αποδείξει με αγώνες. Το αποδεικνύει και τώρα. Τώρα που ο νέος υπουργός μπροστά στο αδιέξοδο της πολιτικής της κυβέρνησης και αφού δε διστάζει σε κάθε του δήλωση να εκφράζει το μίσος και την απέχθειά του για το δημόσιο πανεπιστήμιο, δηλώνει ότι προτίθεται να ξεχειλώσει το γράμμα του Συντάγματος ώστε να ακυρωθεί το πνεύμα του άρθρου 16.
Και η αξιωματική αντιπολίτευση δια της κας Διαμαντοπούλου, υπεύθυνης για θέματα Παιδείας του ΠΑΣΟΚ, αντί το λιγότερο να ζητήσει την παραίτηση ενός υπουργού που δηλώνει ότι σκοπεύει να παρακάμψει το Σύνταγμα, δίνει συνεντεύξεις που προτείνει την αναθεώρηση του άρθρου 16 με συναίνεση. Τίνος τη συναίνεση ζητάτε κύριοι του ΠΑΣΟΚ για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστήμιων; Δεν καταλάβατε τίποτα εσείς ενάμισι χρόνο με τους φοιτητές στους δρόμους; Τι κάνατε εσείς όταν οι φοιτητές και οι πανεπιστημιακοί της χώρας έκαναν κουρελόχαρτο τη Συνταγματική μεταρρύθμιση της ΝΔ; Δεν ήσασταν στη χώρα; Μήπως διαβάζατε και δεν ακούσατε τίποτα; Μήπως ήσασταν απασχολημένοι με τα εσωκομματικά σας; Ρωτήστε τότε να μάθετε τι συνέβη πέρυσι στα ελληνικά πανεπιστήμια; Ρωτήστε τους φοιτητές της ΠΑΣΠ, αν δεν μας πιστεύετε εμάς να σας πούνε αν έχουν ακούσει τίποτα για τη γενιά του άρθρου 16. Και εν πάση περιπτώσει σταματήστε να μας δουλεύετε και εμάς και τον ελληνικό λαό. Διαλέξτε από πια πλευρά του ποταμού θέλετε να πορεύεστε. Από τη πλευρά της συντήρησης και του νεοφιλελευθερισμού ή από τη πλευρά της κοινωνίας;
Η ίδια ανάγκη για κοινωνική αντίσταση που κινητοποιεί το δημόσιο πανεπιστήμιο, είναι η ίδια που κατέβασε τον κόσμο στους δρόμους για το ασφαλιστικό. Είναι η ίδια ανάγκη για κοινωνική αντίσταση που κινητοποιεί τους ανθρώπους για το περιβάλλον. Σήμερα η συζήτηση για το περιβάλλον δεν είναι πια φιλολογική, είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας. Το περιβάλλον δεν μπορεί να θυσιάζεται πλέον στην παραγωγή επιχειρηματικού κέρδους. Οι τοπικές κοινωνίες ξεσηκώνονται. Ματαίωσαν τις εγκαταστάσεις λιθάνθρακα της ΔΕΗ, εδώ στον Αλμυρό, και σε άλλα μέρη, μια τεράστια νίκη που την χαιρέτισε ολόκληρη η Ελλάδα.
Οι τοπικές κοινωνίες αγωνίζονται τώρα ενάντια στις ιδιωτικές μονάδες λιθάνθρακα, στην Εύβοια και στον Κορινθιακό. Οι κοινωνικές αντιστάσεις είναι εδώ και θα νικήσουν. Είναι οι ίδιες κοινωνικές αντιστάσεις που θα στριμώξουν στον τοίχο την κυβέρνηση, για την άθλια περιβαλλοντική της πολιτική.
Η οποία κυβέρνηση, και προσωπικά ο κ. Σουφλιάς, αφού μας οδήγησε στο τεράστιο ρεζιλίκι με το πρωτόκολλο του Κιότο, τώρα προσπαθεί να εκμεταλλευτεί αυτό το ρεζιλίκι, για να μας συνηθίσει στην ιδέα της πυρηνικής ενέργειας. Πρόκειται για θράσος χωρίς όρια, για μια ωμή επίθεση απέναντι στο περιβάλλον, ώστε να εξυπηρετηθούν είτε τα μεγάλα είτε τα μικροπολιτικά συμφέροντα. Και αυτό το ξέρει πολύ καλά η Μαγνησία, το ξέρει πολύ καλά ο Παγασητικός κόλπος.
Αυτές οι κοινωνικές αντιστάσεις είναι που φέρνουν το μήνυμα ότι το επίπεδο ζωής, το δικαίωμα στην μόρφωση, στη δουλειά, στην αξιοπρεπή σύνταξη, το δικαίωμα στην ποιότητα ζωής και στο περιβάλλον, δεν πρόκειται να μας το χαρίσει κανείς. Θα το κατακτήσουμε με συλλογική δουλειά, με αγώνα, στους δρόμους, στους τόπους δουλειάς, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές. Τώρα είναι η ώρα να αλλάξουμε στους συσχετισμούς. Τώρα είναι η στιγμή να διεκδικήσουμε μια άλλη πορεία, ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο που θα υπερασπίζεται την εργασία, το κοινωνικό κράτος, το περιβάλλον. Τώρα που η ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού καταρρέει. Τώρα που η ασυδοσία της αγοράς δεν φαίνεται να είναι τόσο μονόδρομος όσο μας την παρουσίαζαν κάποτε. Τώρα που ο δικομματισμός, αφού εξάντλησε την ελκυστικότητά του και έχασε τη δυνατότητα να καλλιεργεί ψεύτικες ελπίδες βυθίζεται στην ανυποληψία. Τώρα είναι η ώρα να ανατρέψουμε το πολιτικό σκηνικό, να δώσουμε μια νέα ώθηση.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS