Προκαλεί ανησυχία αυτό το εκρηκτικό μίγμα αδιαλλαξίας και νεοεθνικισμού που επικρατεί στην πολιτική ηγεσία της FYROM. Πιστεύω ότι το Κόσοβο και η FYROM είναι δυο συγκοινωνούντα τοπία για την στρατηγική έντασης και αποσταθεροποίησης. Οι πολιτικές ψευδαισθήσεις ότι η ισχυρότερη από ποτέ παρουσία των ΗΠΑ στα Βαλκάνια είναι εγγύηση σταθερότητας διαψεύδονται πανηγυρικά. Όπως επίσης οι εκτιμήσεις ορισμένων πολιτικών των δύο κομμάτων, ότι καλό είναι να περιμένουμε γιατί σε λίγο μπορεί να μην υπάρχει η FYROM, αποδεικνύονται επικίνδυνα ανιστόρητες.
Η ρευστότητα και η αποσταθεροποίηση στην περιοχή είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί για την εξωτερική μας πολιτική και για τις άλλες χώρες των Βαλκανίων.
Ναι, διότι στα Βαλκάνια φαίνεται ότι έχουν πιάσει δουλειά μηχανισμοί και υπηρεσίες που ξαναζεσταίνουν παιχνίδια εσωτερικής διαρρύθμισης μειονοτήτων και συνόρων στα όρια ελεγχόμενων προτεκτοράτων υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ ή του ΟΗΕ. Το Κόσοβο, το Μαυροβούνιο, αυτά που συμβαίνουν στην FYROM είναι ανησυχητικά. Θα έλεγα ότι έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, πρέπει κανείς να σημειώσει με πικρία και θλίψη ότι στα Βαλκάνια η πολιτική θέση και υπεροχή της ελληνικής πολιτικής, της ελληνικής δημοκρατίας έχει υποχωρήσει. Δεν είμαστε στο ίδιο σημείο που ήμασταν πριν από δέκα χρόνια.
Το κεντρικό πρόβλημα της εξωτερικής μας πολιτικής είναι ότι σε όλα τα μέτωπα των προβλημάτων που απασχολούν την εξωτερικής μας πολιτική η στρατηγική των ΗΠΑ είναι απέναντί μας, είναι αντίθετη. Αν προσθέσει κανένας και τον έντονο τρόπο με τον οποίον εκδηλώθηκε η δυσαρέσκεια των ΗΠΑ για τις συμφωνίες με τη Ρωσία του Πούτιν, τότε αντιλαμβάνεται κανένας ότι η εξωτερική μας πολιτική πρέπει να επεξεργαστεί εναλλακτικές πτυχές, εναλλακτικά σχέδια έτσι ώστε να αντιμετωπίσουμε αυτή την πίεση. Γιατί και μέσα στην Ε.Ε. δεν είμαστε πια η μόνη βαλκανική χώρα. Είναι και η Βουλγαρία και η Ρουμανία οι οποίες τρέχουν με γρηγορότερους ρυθμούς απ΄ αυτούς που εμείς περπατάμε.
Νομίζω ότι είμαστε σε μια κρίσιμη περίοδο. Ο κόσμος δεν καλύπτεται από τα υπάρχοντα κομματικά πλαίσια, ούτε ικανοποιείται από την κυβερνητική πολιτική. Δυστυχώς λείπει ο πολιτικός διάλογος, δεν υπάρχει πολιτική συζήτηση. Υπάρχουν μόνο επικοινωνιακές αψιμαχίες. Το ΠΑΣΟΚ έχει εγκλωβιστεί στον αυτοδύναμο κυβερνητικό εαυτό του. Κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ θεωρούν ότι ο διάλογος για προγραμματικές συγκλίσεις δείχνει ηττοπάθεια. Άλλοι θεωρούν ότι είναι ανώριμες οι συνθήκες και δεν υπάρχει πολιτισμικό επίπεδο για τέτοιου είδους προσεγγίσεις. Είναι δηλαδή αφοριστικές αυτές οι εκτιμήσεις, που δείχνουν και αρνητική αντιμετώπιση των ίδιων των πραγμάτων μέσα στο ΠΑΣΟΚ.
Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΝ θέλει την ανατροπή του δικομματισμού, θέλει τη μη αυτοδυναμία, θέλει την αλλαγή του πολιτικού τοπίου, αλλά θεωρεί ότι κάθε συζήτηση για προγραμματικές συνεργασίες οδηγεί στον Άδη, όπως είπε ο Αλ. Αλαβάνος.
Αυτές οι αναλύσεις είναι πολιτικά στατικές και θα έλεγα κομματικά φοβικές. Δεν αλλάζουν τα δεδομένα, συντηρούν τα υπάρχοντα. Όταν όμως το ΠΑΣΟΚ αναδιπλώνεται στην πατροπαράδοτη αυτοδυναμία του, θέλει να επαναλάβει τον εαυτό του και δεν πείθει πια ούτε τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ.
Και όταν ο ΣΥΝ μιλάει για κυβερνώσα αριστερά, αλλά οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν την κυβερνώσα Αριστερά κάτι περίπου ως μίασμα, τότε πράγματι όλα αυτά δεν πατάνε στην πραγματικότητα, ούτε ανοίγουν δρόμους για μια διαφορετική προοπτική.
Γι αυτό λέω ότι είμαστε σε μια κρίσιμη στιγμή, όπου όλα τα κόμματα πρέπει να βγουν από τα εσκαμμένα και όλα τα κόμματα πρέπει να επανεξετάσουν την στρατηγική τους και το περιεχόμενο της πολιτικής τους.
Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά. Χρειάζονται προετοιμασία, χρειάζονται αξιόπιστο διάλογο και κυρίως χρειάζονται να αποκτήσουν κάποτε προγραμματικό περιεχόμενο. Αν αυτά που λέμε τα εννοούμε στην πολιτική, τότε πρέπει η πολιτική μας δραστηριότητα να παράγει τις αντίστοιχες ιδέες, τα αντίστοιχα προγράμματα, τις αντίστοιχες πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις. Εάν πάμε λέγοντας τα ίδια και κάνοντας τα ίδια, είναι δεδομένο ότι στο κυνήγι με το χρόνο, το πολιτικό μας σύστημα θα χάνει και θα μένει πίσω.
Οι εκτιμήσεις που γίνονται αυτή τη στιγμή με βάση τις έρευνες λένε ότι κάθε μέρα που περνάει μας απομακρύνει από την αυτοδυναμία. Άρα λοιπόν πρέπει να είναι έτοιμα όλα τα κόμματα για το τι θα γίνει μετά την εκλογική μη αυτοδυναμία. Επίσης, οι αναλύσεις λένε ότι ο κόσμος δεν είναι ικανοποιημένος, δεν εμπιστεύεται κανέναν και ταυτόχρονα δεν βλέπει διέξοδο. Άρα λοιπόν σ΄ αυτόν τον κόσμο που σπάει τα μούτρα του στην απογοήτευση, στα αδιέξοδα και τα πολλά προβλήματα πρέπει να δώσεις διέξοδο, πρέπει να του πεις με ποιον τρόπο και από ποιο δρόμο θα έρθουν οι διαφορετικές εξελίξεις. Όταν λες να φύγει η Ν.Δ., δεν εννοείς να έρθει στη θέση του το ΠΑΣΟΚ. Ούτε επίσης όταν λες ναρθεί το ΠΑΣΟΚ εννοείς για να εφαρμόσει την πολιτική την οποία εφάρμοζε μέχρι τώρα. Ούτε επίσης αν κερδίσει η Ν.Δ. ξανά τις εκλογές να τις κερδίσει διότι εκμεταλλεύεται την αδυναμία του ΠΑΣΟΚ ή της άλλης αντιπολίτευσης.
Αυτό λοιπόν είναι ένα κεντρικό πολιτικό αδιέξοδο, το οποίο πρέπει να απαντηθεί με πολιτικούς όρους και με πολιτικε΄ς παρεμβάσεις, οι οποίες αυτή τη στιγμή λείπουν.
Εγώ λοιπόν λέω ότι αυτή η συζήτηση πρέπει να αρχίσει, χωρίς αφορισμούς, χωρίς δαιμονοποιήσεις, χωρίς ενοχοποιήσεις και κυρίως ανοιχτά απέναντι στην κοινωνία.
Δεν μπορώ να κάνω υποθέσεις και σενάρια. Όμως υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα και προεκλογικό και μετεκλογικό. Προεκλογικό, πώς θα αλλάξουν οι αυτοδυναμίες, έτσι ώστε κανένα από τα δύο κόμματα να μην είναι αυτοδύναμο και μετεκλογικό, ποιοι συσχετισμοί δυνάμεων και με ποιο πρόγραμμα θα κυβερνήσουν. Αυτά περιμένει ο κόσμος για να αξιολογήσει. Το εάν λέμε καλά συνθήματα, εάν καταφεύγουμε σε διάφορους τηλεοπτικούς εξυπνακισμούς, εάν κάνουμε τα ίδια επικοινωνιακά ευρήματα, δεν λέμε κάτι καινούργιο στον κόσμο. Όλα αυτά δεν είναι πολιτική καινοτομία, δεν είναι πολιτική δημιουργία νέων όρων. Είναι, επιτρέψτε μου να πω, ένα γνωστό κομματικό παιχνίδι.
Όχι, αναφέρομαι στον τρόπο με τον οποίον ένας στοιχειώδης πολιτικός προβληματισμός ξεσηκώνει θύελλα αφορισμών και επίσης θύελλα χαρακτηρισμών. Κάποτε όμως πρέπει να μπορούμε να κουβεντιάζουμε ήρεμα, απλά, διορατικά, διότι η μεταπολίτευση τέλειωσε πια. Ο κόσμος, το εκλογικό σώμα κατά το 40-50% είναι ηλικίες που γεννήθηκαν μετά το ΄74. Αυτές οι ηλικίες έχουν άλλα βιώματα, άλλες παραστάσεις, άλλες ανάγκες και μπροστά τους έχουν δύσκολα χρόνια που έρχονται με αντιφατικές εξελίξεις.
Μακάρι να παίξει ο ΣΥΝ τον μεγαλύτερο και αποφασιστικότερο ρόλο που μπορεί να παίξει. Αυτό άλλωστε χρειάζεται, γιατί μονάχα έτσι θα αλλάξουν οι συσχετισμοί και το μοντέλο διακυβέρνησης. Πριν από χρόνια ο Αλ. Αλαβάνος είχε προβλέψει σε ένα άρθρο του το τέλος του ΣΥΝ. Διαψεύστηκε βεβαίως. Τώρα επιλέγει πιο δραματικούς αφορισμούς για την κάθοδο στον Άδη. Εγώ μιλώ για την αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό, για αλλαγή στους συσχετισμούς και δεν ασχολούμαι με το πώς θα πάμε στον Παράδεισο. Εμένα μ΄ ενδιαφέρει αυτό που διαπιστώνω ως πολίτης. Οι πολίτες αισθάνονται ασφυξία μέσα σ΄ αυτό το πολιτικό σκηνικό. Ακόμη κι αν δίνουν πλειοψηφίες σε κάποιο κόμμα και μειοψηφίες σε άλλα κόμματα, δεν είναι ικανοποιημένοι. Και όσο αυτή η έλλειψη ικανοποίησης μεγαλώνει, τόσο μεγαλώνει η διάσταση μεταξύ πολιτικής και κοινωνίας, τόσο μεγαλώνει η κρίση του πολιτικού συστήματος. Γιατί το πολιτικό σύστημα δημοκρατικά και κοινωνικά νομιμοποιείται όταν παράγει αισιοδοξία, όταν παράγει συμμετοχή, όταν παράγει λύσεις στα προβλήματα, νέες ιδέες.
Αν δεν αλλάξει κάτι, στις εκλογές θα υπάρξει ένα εκλογικό αποτέλεσμα, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα δώσει αυτοδυναμία, και από εκεί και πέρα θα αρχίσουν οι σπασμωδικές κινήσεις εκ των υστέρων και τα σενάρια επί σεναρίων. Αυτή είναι η μια πλευρά.
Η άλλη πλευρά όμως είναι ότι όσο πηγαίνουμε προς τις εκλογές, τόσο μεγαλώνουν τα προβλήματα που είναι ανοιχτά. Η διαλυμένη παιδεία και η υγεία, οι εκτεταμένες καταστροφές στο περιβάλλον, η διατροφική κρίση, η εξάπλωση της διαφθοράς, η ασυδοσία των τηλεοπτικών μέσων. Όλα αυτά τα προβλήματα δημιουργούν στους πολίτες την αίσθηση ότι η κοινωνία είναι στο έλεος όλων αυτών των δυσμενών εξελίξεων. Αν προσθέσει δε κανένας την αβεβαιότητα για το ασφαλιστικό, την ακρίβεια η οποία λιανίζει τα εισοδήματα, την ανεργία και κυρίως την ανεργία των νέων, αντιλαμβάνεστε ότι δεν είμαστε σε περίοδο αισιοδοξίας. Είμαστε σε περίοδο δοκιμασίας.
Σέβομαι τις απόψεις όλων και πολύ περισσότερο την αγωνία και τις απόψεις του Αλ. Τσίπρα που είναι ο νέος αρχηγός του ΣΥΝ και έχει κάθε αγωνία και ενδιαφέρον να πετύχει η ανανεωτική Αριστερά και να παίξει πολύ πιο σημαντικό ρόλο απ΄αυτόν που παίζει μέχρι σήμερα. Όταν εγώ ήμουν επί 12 χρόνια Πρόεδρος του ΣΥΝ απέναντί μου είχα μια κυβερνητική πολιτική του ΠΑΣΟΚ που ήταν μια πολιτική με την οποία δεν συμφωνούσαμε τότε και δεν συμφωνούμε και τώρα και λέμε ότι πρέπει να αλλάξει αυτή η πολιτική. Σήμερα απέναντί μας είναι μια πολιτική της Ν.Δ. Το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΝ και τα άλλα κόμματα είναι στην αντιπολίτευση. Λέμε ότι πρέπει να αλλάξει αυτή η πολιτική και πρέπει να υπάρξει μια διαφορετική πολιτική.
Δεν μοιράζουμε ευθύνες στην πολιτική. Αυτό που κάνεις μετράει σαν πράξη και επίσης σαν μεθοδολογία και σαν συνέπειες που προκαλούνται απ΄ αυτή την πράξη. Ο ΣΥΝ υπάρχει σήμερα ως πολιτική οντότητα. Έχει τις δυνατότητες σήμερα να παίξει πολύ σημαντικότερο ρόλο. Δεν μπορεί να τον συμπιέσει καμία πολιτική διεμβολισμού από πλευράς ΠΑΣΟΚ. Δεν χρειάζεται να αγωνιά μήπως το ΚΚΕ τον βγάλει έξω από την πολιτική σκηνή. Και πρέπει να δούμε ότι όλος ο κόσμος που σήμερα ασκεί κριτική στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ, την ασκεί στα θέματα εκείνα στα οποία κι εμείς τότε διαφωνούσαμε συστηματικά.
Και κάτι ακόμη, το οποίο καλό είναι να το λέμε για να προβληματιζόμαστε. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά δεν είναι σήμερα σε περίοδο ανάπτυξης, αν εξαιρέσει κανένας τη Γερμανία και η Ευρωπαϊκή Αριστερά πληρώνει ακόμη τις συνέπειες ότι μπήκε σε κυβερνητικά σχήματα με κόμματα σοσιαλδημοκρατικά που εφάρμοζαν όμως τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Γι αυτό και η κρίση στα κόμματα τα σοσιαλδημοκρατικά είναι τόση όσο και στα κόμματα τα αριστερά που είχαν αυτή την κυβερνητική ευθύνη.
Αν ο στόχος μιας ανανεωτικής Αριστεράς, που θέλει να αλλάξει το κυβερνητικό μοντέλο, είναι να γίνει αυτή αυτοδυναμία στη θέση της δικομματικής αυτοδυναμίας, τότε είναι το ίδιο μοντέλο ενός αυτοδύναμου κυβερνητισμού. Αλλά δεν μιλάμε γι αυτό το πολιτικό μοντέλο.
Οι εποχές είναι διαφορετικές. Θα μπορούσα να κάνω εύκολα σχόλια, αλλά δεν το θέλω, γιατί είναι άλλες οι συνθήκες και άλλα τα δεδομένα. Εκείνο όμως το οποίο σήμερα απασχολεί τον κόσμο είναι πώς θα φύγουμε απ΄ αυτό το μοντέλο της αυτοδυναμίας. Όταν το 70% του εκλογικού σώματος λέει όχι αυτοδύναμες κυβερνήσεις, εμείς τι θέλουμε; Να είμαστε το κόμμα που θα διεκδικήσει την αυτοδύναμη πλειοψηφία;
Αυτό είναι σεβαστό ... Επιτρέψτε μου να διαφωνών. Εάν το μοντέλο είναι οι αυτοδύναμες μονοκομματικές πλειοψηφίες, εγώ διαφωνώ, ακόμα κι αν είναι το ίδιο μου το κόμμα το οποίο θα είναι αυτοδύναμη μονοκομματική πλειοψηφία. Η δημοκρατία είναι σύνθεση και οι κοινωνίες σήμερα δεν εκφράζονται από μονοκομματικές πλειοψηφίες.
Όχι, όχι. Οι συζητήσεις γι αυτά τα ζητήματα, που είναι αναγκαίο να γίνονται με όρους πολιτικού προβληματισμού ξεπερνιούνται από την ίδια την πραγματικότητα που είναι φορτωμένη με πολλά προβλήματα. Σήμερα όλα τα κόμματα κρίνονται.
Να πω χαρακτηριστικά τρία προβλήματα, τα οποία σήμερα δοκιμάζουν την πραγματικότητα της ζωής μας. Τι προτείνουμε για το διατροφικό σκάνδαλο; Αντιπολίτευση κάνουμε. Διαπιστώνουμε θεσμική ανεπάρκεια, αισχροκέρδεια, διαπιστώνουμε υπερτιμήσεις, ολιγοπώλια, καρτέλ. Διαπιστώνουμε αθέμιτη κερδοσκοπία. Είναι ή δεν είναι θέμα πάνω στο οποίο πρέπει να υπάρξει ολοκληρωμένη εναλλακτική κυβερνητική πρόταση. Εκτός αν πάμε πια σ΄ αυτό που άκουσα από έναν υπουργό, που λέει, εγώ θα φάω πολύ ηλιέλαιο, λες και είναι βρώσιμο το ορυκτέλαιο με το ηλιέλαιο.. Αυτά είναι τριτοκοσμικά πράγματα..
Πιστεύω ότι ο ΣΥΝ έχει ολοκληρωμένη άποψη για την Παιδεία, έχει προτάσεις για την Παιδεία και τέτοιου είδους αφορισμοί και ενοχοποιήσεις του ΣΥΝ αδικούν και τον ΣΥΝ και επίσης αυτούς που καταφεύγουν σε τέτοιους εύκολους χαρακτηρισμούς.
Να πούμε ορισμένα πράγματα οδυνηρά. Στην μεταπολίτευση έχουμε τόσες μεταρρυθμίσεις όσους και υπουργούς Παιδείας. Η Παιδεία όμως βρίσκεται σε πάρα πολύ κατάσταση, όπως διαπιστώνουν όλοι και όπως ομολογούν όλοι. Το φοιτητικό κίνημα ορθώς υπερασπίζεται το δημόσιο Πανεπιστήμιο. Από εκεί και πέρα πρέπει να αγωνιστεί και για να αλλάξουν πολλά από τα στραβά και ανάποδα που συμβαίνουν μέσα στο δημόσιο Πανεπιστήμιο με ευθύνη όλων μας έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα σε μία τριακονταετία. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να εμπνέεται πάντα από το πάθος για τα γράμματα, για τη μόρφωση, για τις δημοκρατικές αρχές, για τις αξίες του ανθρωπιστικού πολιτισμού και πρέπει να αγωνίζεται πάντοτε για να αλλάζουν δημιουργικά τα πράγματα, όχι για να μένουν αναλλοίωτα και αυτά ακόμη που όλοι ξέρουμε ότι κακώς έχουν συμβεί.
Από την άλλη πλευρά, η επιβολή του νόμου και της τάξης με πολιτική πυγμής και καταστολής από την κυβέρνηση και η επίδειξη βίας, αυθαιρεσίας και καταστροφής από διάφορες ομάδες είναι αναχρονιστικά και επικίνδυνα πολιτικά φαινόμενα. Και ως ΣΥΝ ως κόμμα της δημοκρατικής ριζοσπαστικής ανανεωτικής Αριστεράς πρέπει χωρίς μισόλογα να κάνει αυτές τις μεγάλες οριοθετήσεις, που είναι ιδεολογικοπολιτικές οριοθετήσεις. Είναι πολιτισμικές οριοθετήσεις, είναι ηθικοκοινωνικές οριοθετήσεις.
Έχω προκύψει μέσα από το μαζικό φοιτητικό κίνημα του αγώνα για τον εκδημοκρατισμό και τη μεταρρύθμιση της Παιδείας, για το 114 του Συντάγματος και για το 15%. Σήμερα αυτό που λέμε η δημόσια ελληνική Παιδεία νοσεί, πρέπει να αγωνιστούμε για διαρθρωτικές αλλαγές στο δημόσιο ελληνικό σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στο λύκειο, στην τεχνική εκπαίδευση, στο γυμνάσιο, στο δημοτικό, στο νηπιαγωγείο. Σε όλα τα επίπεδα η ελληνική εκπαίδευση χρειάζεται διαρθρωτικές αλλαγές και κυρίως σύστημα σπουδών, αξιολόγηση, συμμετοχή στη διαμόρφωση των προγραμμάτων και στη διοίκηση των Οργανισμών. Αλλά, από την άλλη πλευρά να πούμε και τα στραβά και ανάποδα. Οι συναλλαγές και τα αλισβερίσια μέσα στο δημόσιο Πανεπιστήμιο έγιναν και με την σύμπραξη κομμάτων, κυβερνήσεων, καθηγητών και παρατάξεων.
Είμαι υπέρ ενός δημόσιου Πανεπιστημίου, το οποίο θα λειτουργεί με σύγχρονο πρόγραμμα σπουδών, θα έχει την αναγκαία και επαρκή χρηματοδότηση και θα εξασφαλίζει την σωστή αξιολόγηση τόσο των καθηγητών όσο και των φοιτητών. Μιλάμε για μη κερδοσκοπικό ιδιωτικό, δημόσιο και δεν βλέπουμε ότι ακόμα στην Ελλάδα του 2008 δεν έχουμε ενιαίο Υπουργείο Παιδείας και Έρευνας. Δεν έχουμε ακόμα ενιαίο σχεδιασμό μιας εκπαιδευτικής πολιτικής. Τα βιβλία της μιας τάξης γράφονται ερήμην από τον τρόπο με τον οποίο γράφονται τα βιβλία της άλλης τάξης. Το μοναδικό σύγγραμμα που καθιερώθηκε είναι ό,τι πιο αντιπνευματικό καθιερώθηκε.
Το πρόβλημα της ελληνικής παιδείας σήμερα δεν λύνεται με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Το πρόβλημα της ελληνικής παιδείας είναι πρόβλημα οργανικό, είναι πρόβλημα περιεχομένου, είναι πρόβλημα δομών, θεσμών, είναι πρόβλημα στελέχωσης.
Για δημοσκοπήσεις
Κοντά στις άλλες αρρώστιες που έχουμε στην εποχή μας έχουμε αποκτήσει και μια νέα πολιτική ασθένεια. Είναι η δημοσκοπική νεύρωση. Όπως λέμε τροφική διαταραχή, έτσι τώρα λέμε και δημοσκοπική νεύρωση.
Εκείνο που χρειάζεται είναι να διαβάζουμε σωστά τα ευρήματα και να τα αναλύουμε σωστά. Κι αυτά τα ευρήματα δείχνουν ότι υπάρχουν αδιέξοδα, ο κόσμος είναι σε σύγχυση, δίνει αντιφατικές απαντήσεις. Υπάρχουν τάσεις εκλογικών ανακατατάξεων. Υπάρχουν όμως και παράδοξες πολιτικές εμμονές. Φταίει η κυβέρνηση, αλλά ψηφίζει την κυβέρνηση. Φταίει το ΠΑΣΟΚ, αλλά ψηφίζει το ΠΑΣΟΚ. Η κοινή γνώμη αντιδρά, ψάχνεται, ψάχνει και πολλές φορές καταναλώνει επικοινωνιακές εικόνες.
Εγώ εύχομαι, θέλω ο ΣΥΝ να έχει διψήφιο εκλογικό ποσοστό, γιατί αυτό πράγματι θα βάλει την απαρχή για να αμφισβητηθούν οι στερεότυποι δικομματικοί συσχετισμοί, το στερεότυπο κομματικό και κυβερνητικό πλαίσιο.
Για την υπόθεση της Siemens έχω μιλήσει ανοιχτά στη Βουλή από το 1996 μέχρι και το 1998, και ειδικότερα για τον ΟΤΕ, και πολύ πιο συγκεκριμένα για το σύμπλεγμα της διαπλοκής, το σύμπλεγμα του Λαοκόωντα, όπως είχα πει τότε. Δυστυχώς διαπιστώνουμε ότι μετά από μια 15ετία, έχουμε έλλειμμα διαφάνειας, έχουμε έλλειμμα ελέγχου, η γερμανική δικαιοσύνη είναι πιο μπροστά και η ελληνική δικαιοσύνη τρέχει εκ των υστέρων να μαζέψει διάφορα στοιχεία, ο δημόσιος βίος της χώρας επιβαρύνεται, όλο αυτό το κλίμα της διαφθοράς και της διαπλοκής που διασπείρεται σ΄όλους τους τομείς του δημοσίου βίου δρα σε βάρος της πολιτικής και σε βάρος των πολιτικών. Σήμερα λοιπόν περισσότερο από ποτέ γίνεται φανερό ότι το έλλειμμα διαφάνειας και η θεσμική αδυναμία ελέγχου στον τρόπο με τον οποίο παίρνονται οι αποφάσεις στις μεγάλες συμβάσεις του δημοσίου ουσιαστικά ακρωτηριάζουν την αυτονομία του πολιτικού μας συστήματος.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS