Συντρόφισσες και σύντροφοι.
Τις τελευταίες μέρες, η χώρα βρίσκεται στην δίνη του σκανδάλου της Simens. Αυτά που ακούμε, οι κοινωνικές συναναστροφές, τα ταξίδια, οι δωρεάν οικοσκευές είναι τα λιγότερα. Αυτό που πρέπει να βρούμε είναι που έχουν πάει μίζες εκατό εκατομμυρίων ευρώ. Ποιες προεκλογικές εκστρατείες και ποια κομματικά και ατομικά ταμεία έχουν χρηματοδοτήσει. Και πόσοι άλλοι προμηθευτές του δημοσίου, πόσοι εργολάβοι, έχουν κάνει τη δουλειά τους με αυτό τον τρόπο.
Κακά τα ψέματα. Η ανάπτυξη των τελευταίων χρόνων για την οποία καμαρώνει και το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία σε αυτού του είδους τις δοσοληψίες έχουν βασιστεί. Ο κόσμος τόχει τούμπανο. Και αυτό που παρακολουθούμε είναι ένα κεντρικό πολιτικό παιχνίδι που παίζει με τις παραγραφές.
Ούτε καν εξεταστική επιτροπή δεν δέχεται ο πρωθυπουργός. Περιμένει είπε να αποφανθεί η δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη όμως ήδη έχει αποφανθεί στην προανακριτική εξέταση ότι δεν προκύπτουν ευθύνες σε πολιτικά πρόσωπα. Όπως δεν προέκυψαν για τις υποκλοπές, και για τα δομημένα ομόλογα, το χρηματιστήριο.
Τι πρέπει λοιπόν να θυμόμαστε. Ότι όλα αυτά τα λεφτά που ακούμε, αλλά και αυτά που δεν έτυχε να βγουν στην επιφάνεια, λεφτά με τα οποία στηρίχτηκε το δικομματικό σύστημα εξουσίας και πλούτισαν αρκετοί, είναι χρήματα του δημοσίου. Δηλαδή των Ελλήνων φορολογουμένων.
Στην ουσία δεν πρόκειται για κάποια παρέκκλιση από την νομιμότητα και την διαφάνεια. Πρόκειται για ένα τεράστιο κερδοσκοπικό παιχνίδι που παίζεται στην πλάτη των εργαζομένων, των ανέργων, των επισφαλών, των συνταξιούχων χωρίς κανόνες και με κάθε δυνατό τρόπο. Είτε με μίζες, είτε με καρτέλ, είτε ακόμα και με τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, όπως η ΔΕΗ που βρίσκει κάθε τόσο ευκαιρία να αυξήσει τα τιμολόγια για να χορτάσει τους μετόχους της.
Είναι ένα παιχνίδι λεηλασίας των κοινωνικών πόρων και του κοινωνικού πλούτου, την ώρα που οι νέοι εργαζόμενοι των 700 ευρώ δεν έχουν φέτος ούτε τα στοιχειώδη χρήματα για να πάνε διακοπές. Και πώς να πάνε όταν τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια έχουν φτάσει στον ουρανό και ανεβαίνουν σαν τις φούσκες του χρηματιστηρίου τα Σαββατοκύριακα και τις μέρες αιχμής.
Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Σ/σες και σ/φοι
Βρισκόμαστε σε μια πολύ σοβαρή καμπή του δικομματικού πολιτικού συστήματος. Τα κόμματα εξουσίας φαίνεται ότι έχουν χάσει βαθμιαία ένα μεγάλο κομμάτι της εμπιστοσύνης του κόσμου, χωρίς να μπορούν να ανακάμψουν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι κάθε στοιχείο κρίσης που αγγίζει το ένα κόμμα εξουσίας, συμπαρασύρει αυτόματα και το άλλο, ανεξάρτητα από το ποιο είναι κυβέρνηση και ποιο αντιπολίτευση. Αυτό σημαίνει ότι βρίσκεται σε βαθιά κρίση ο δικομματισμός, αφού μέχρι τώρα, ο μηχανισμός αναπαραγωγής της δικομματικής εξουσίας ήταν να καρπώνεται το ένα κόμμα την φθορά του άλλου. Όμως έχει μεγάλη σημασία να δούμε τις πραγματικές αιτίες για αυτή την κατάσταση.
Στην πραγματικότητα, αυτό που βρίσκεται σε βαθιά κρίση, είναι η πολιτική την οποία άσκησαν και ασκούν οι κυβερνήσεις της τελευταίας δωδεκαετίας. Μια πολιτική που συρρίκνωσε δραματικά το κοινωνικό κράτος, αύξησε τις ανισότητες, επέτρεψε την λεηλασία του δημόσιου πλούτου, υπονόμευσε κοινωνικές κατακτήσεις. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα, οι οικονομικοί δείκτες έχουν εκτιναχθεί, οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις βουλιάζουν στην κερδοφορία και η κοινωνία πηγαίνει διαρκώς προς τα πίσω.
Επίθεση στο ασφαλιστικό σύστημα, επίθεση στην δημόσια δωρεάν παιδεία, ανύπαρκτες υπηρεσίες υγείας και κοινωνικής περίθαλψης, διαφθορά (που είναι και στο προσκήνιο αυτές τις μέρες), ένα τεράστιο σύστημα πελατειακών σχέσεων. Και θέσεις εργασίας επισφαλείς, πληρωμένες για 600 και 700 ευρώ, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ωράρια, χωρίς κανένα μέλλον.
Αυτά τα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα, αντιμετωπίστηκαν με τον ίδιο τρόπο τόσο από τη Νέα Δημοκρατία, όσο και από το ΠΑΣΟΚ. Κάθε ένα από αυτά τα κόμματα, όταν είναι κυβέρνηση εμφανίζει την κοινωνική οπισθοδρόμηση ως παράπλευρη απώλεια της πολιτικής του.
Και υπόσχεται ότι όλα θα λυθούν ως δια μαγείας, μόλις κάτσουν λίγο παραπάνω οι αγορές στο σβέρκο της κοινωνίας, της υγείας, της εκπαίδευσης, μόλις οι επιχειρήσεις βάλουνε ακόμα περισσότερα εργασιακά δικαιώματα στο χέρι, μόλις διαλύσουμε εντελώς το ασφαλιστικό σύστημα, μόλις υλοποιήσουμε τις ευρωπαϊκές οδηγίες για την εβδομάδα των 65 και 70 και 75 ωρών.
Και όταν είναι αντιπολίτευση, καταγγέλλει το έλλειμμα κοινωνικής ευαισθησίας και ορκίζεται ότι μπορεί να επιτύχει την απαραίτητη συναίνεση ώστε όλη αυτή η λεηλασία να συνεχίζεται χωρίς να μας κακοφαίνεται. Αυτό το έκαναν και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Νέα Δημοκρατία. Και τώρα αναρωτιούνται γιατί ο κόσμος, μέσα στην δυσκολία και τα αδιέξοδά του, αρνείται να θεωρήσει τις διαφορές που οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι έχουν μεταξύ τους, ως σημαντικές και καθοριστικές για την ζωή του. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι ο κύκλος της επικοινωνιακής αποτελεσματικότητας του δικομματισμού έχει κλείσει οριστικά. Ο κόσμος δεν τους πιστεύει πια. Και κυρίως δεν θέλει να τους πιστέψει.
Και είναι πολύ φυσιολογικό αν δει κανείς τα πραγματικά στοιχεία.
-Οι 3 στους 4 μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα λαμβάνουν μηνιαίο εισόδημα μέχρι 1000?.
-Ένας μόνο στους πέντε μισθωτούς που εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα λαμβάνει καθαρό μηνιαίο εισόδημα μεταξύ 1000-1500?,
- Η εργασία στο τέλος του 2008 είναι για τις επιχειρήσεις φθηνότερη κατά 2,5% σε σχέση με το 2002,
-Από τις επεξεργασίες του ΙΝΕ ΓΣΕΕ προκύπτει ότι οι επιχειρήσεις αύξησαν τις τιμές των προϊόντων τους περισσότερο από όσο δικαιολογούσε η αύξηση του κόστους εργασίας ανα μονάδα προϊόντος σε τρέχουσες τιμές. Οι επιχειρήσεις δηλαδή έχουν αυξήσει τα περιθώρια κέρδους.
-Η Ελλάδα κατείχε την πρώτη θέση στην κατάταξη των χωρών μελών της ΕΕ-27 το 2004 με κριτήριο το μερίδιο των κερδών στον επιχειρηματικό τομέα.
-Οι μέσες μηνιαίες αποδοχές το 2006 ανέρχονταν στην Ελλάδα σε 1501 ευρώ για τους απασχολούμενους με πλήρες ωράριο έναντι 2391 κατά μέσο όρο στις άλλες «παλαιές» χώρες της ΕΕ-15.
- Το εισόδημα των 20% περισσότερων εύπορων Ελλήνων είναι συστηματικά περίπου 6 φορές υψηλότερο από το εισόδημα των 20% λιγότερο εύπορων Ελλήνων.
-Ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα ανέρχεται περίπου στο ήμισυ (54%) του αντίστοιχου κατώτατου μισθού των πλουσιότερων χωρών της ΕΕ, στις οποίες ισχύει ο κατώτατος μισθός σε εθνικό επίπεδο.
Τι σημαίνουν όλα αυτά, με δύο λέξεις; Υπερκερδοφορία και υπερεκμετάλλευση. Αυτή είναι η πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στην χώρα μας. Και γι αυτό έχουν σταματήσει πλέον να παίρνουν σοβαρά την ρητορική των κομμάτων εξουσίας για ανάπτυξη, πρόοδο, εκσυγχρονισμό και μεταρρυθμίσεις.
Είμαστε επομένως μπροστά σε μια εντελώς καινούρια κατάσταση. Σε μια κατάσταση εκρηκτική και δεν είναι μόνο η απαξίωση του πολιτικού συστήματος από τα σκάνδαλα και τη διαφθορά του δημόσιου βίου αυτός ο απίστευτος ξεπεσμός της πολιτικής ζωής που στρέφει τους πολίτες μακριά από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, είναι κυρίως η αδυναμία τους να δώσουν απαντήσεις πειστικές για το αν μπορούν να αλλάξουν στρατηγική και να αντιμετωπίσουν τη βαθιά κοινωνική κρίση που προκάλεσαν οι κυβερνήσεις τους τα τελευταία χρόνια στη χώρα.
Γι αυτό και οι πολίτες ανεξαρτήτως αν βρέθηκαν στο παρελθόν στη κάλπη των δύο κομμάτων εξουσίας, σήμερα στη συντριπτική τους πλειοψηφία επιθυμούν μια μεγάλη πολιτική αλλαγή, μια βαθιά τομή στ πολιτικά πράγματα.
Και αν θέλουμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των καιρών ως κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, οφείλουμε να αφουγκραστούμε αυτή την επιθυμία και να εργαστούμε για να αναδείξουμε μια άλλη διέξοδο.
Για να αναδείξουμε ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο σε αριστερή κατεύθυνση. Ένα πολιτικό σχέδιο που θα συσπειρώνει τις κοινωνικές αντιστάσεις και θα τις συνθέτει σε ένα στέρεο και αξιόπιστο πολιτικό πρόγραμμα. Που θα αμφισβητεί την ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού. Που θα υπερασπίζεται την κοινωνία, τα εργασιακά δικαιώματα, το κοινωνικό κράτος, τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα, το περιβάλλον.
Μπορεί ένα τέτοιο σχέδιο να είναι ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο σήμερα; Η απάντηση μας είναι ότι η εναλλακτική πρόταση της αριστεράς σήμερα είναι αναγκαία όσο ποτέ αλλά και απολύτως εφικτή.
Δείτε το παράδειγμα της Κύπρου, που επισκεφτήκαμε χθες. Ποιος θα περίμενε ότι η αριστερά στις μέρες μας θα ήταν στην εξουσία. Αποδεικνύεται όμως ότι όχι μόνο μπορεί αλλά είναι και σε θέση να οικοδομεί ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο που όχι μόνο είναι εφαρμόσιμο αλλά είναι και το μόνο που μπορεί να δώσει λύσεις να ανοίξει διεξόδους. Τόσο στην κατεύθυνση της ενίσχυσης της κοινωνικής συνοχής όσο όμως και στην προοπτική λύσης του Κυπριακού. Διότι η μόνη ασφαλής διέξοδος στο Κυπριακό είναι η πολιτική της επαναπροσέγγισης των δύο Κοινοτήτων μακριά από εθνικισμούς και μισαλλοδοξίες αλλά και από τον ηγεμονισμό του διεθνούς παράγοντα που τόσο καταστροφικός αποδείχτηκε όλα αυτά τα χρόνια.
Και είναι πολύ ενδιαφέρουσα και σημαντική αυτή η πρόκληση για την Κυπριακή αριστερά. Σημαντική όχι μόνο για τη Κύπρο και την Ελλάδα αλλά και για όλη την ευρωπαϊκή αριστερά γιατί σήμερα που η ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού σε διεθνές επίπεδο αμφισβητείται πλέον ανοιχτά, η Κυπριακή αριστερά είναι η πρώτη στην Ευρώπη που έρχεται αντιμέτωπη με την πρόκληση ενός εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου και η πρώτη που δείχνει ότι μπορεί να τα καταφέρει.
Και εμείς πιστεύουμε ότι μπορεί να τα καταφέρει αλλά ότι σύντομα θα ακολουθήσουν κι άλλες χώρες, με πρώτη ίσως τη χώρα μας που μπορεί να αποτελέσει τον αδύναμο κρίκο στη συντηρητική Ευρώπη, όχι μόνο εξαιτίας της κρίσης και του αδιεξόδου του πολιτικού συστήματος αλλά και εξαιτίας των μεγάλων παραδόσεων κοινωνικών αγώνων, εξαιτίας των βαθιάς και ιστορικής ρίζας της αριστεράς στη ελληνική κοινωνία.
Ποιοι λοιπόν μπορεί να είναι οι άξονες ενός εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου διεξόδου και κοινωνικής ανασυγκρότησης για τον τόπο;
Δε χρειάζεται να ψάξουμε πολύ για να τους βρούμε. Είναι εδώ μπροστά μας. Είναι οι απαντήσεις στα τεράστια κοινωνικά προβλήματα, που βλέπουμε συνεχώς να διογκώνονται.
Σήμερα, με ευθύνη των κομμάτων εξουσίας, βρισκόμαστε πολύ πιο κοντά στο μοντέλο των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ, που σαρώθηκαν από τον νεοφιλελευθερισμό, παρά στο μοντέλο των ανεπτυγμένων δυτικών κοινωνιών. Και μπορεί να σας διαβεβαιώσει γι αυτό οποιοσδήποτε ταξιδέψει για λίγο στο εξωτερικό και αποκτήσει μια στοιχειώδη εικόνα για το επίπεδο και το κόστος των κοινωνικών υπηρεσιών. Για το τι σημαίνει υπηρεσίες υγείας, επίδομα ανεργίας, γονικές άδειες και παροχές..
Ενός πλούτου στην παραγωγή του οποίου συμμετέχουν οι πάντες, ακόμα και σε βάρος των εργασιακών τους δικαιωμάτων, του ελεύθερου χρόνου, του επιπέδου διαβίωσης, αλλά που τον καρπώνονται ελάχιστοι.
Σε μια χώρα που περηφανεύεται για τα οικονομικά της επιτεύγματα, αλλά έχει τις μεγαλύτερες και συνεχώς διευρυνόμενες κοινωνικές ανισότητες στην Ευρώπη.
Την οποία η κυβέρνηση εμφανίζει περίπου ως φυσικό φαινόμενο, που έρχεται απ έξω, όπως οι τυφώνες και οι μετεωρίτες, την ώρα που τα καρτέλ οργιάζουν, στα τρόφιμα, στις τραπεζικές υπηρεσίες, στα φάρμακα, στα καύσιμα, στα είδη πρώτης ανάγκης, παντού.
Η επιβίωση των αγροτών και των κτηνοτρόφων σήμερα εξαρτάται από τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, την αδιαφανή διαχείριση των κοινοτικών κονδυλίων και την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Το να καθορίσουμε τους προγραμματικούς άξονες ενός εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου είναι το ένα ζήτημα που αντιμετωπίζουμε. Το άλλο που πρέπει να δούμε είναι σε ποιους απευθυνόμαστε. Ένα τέτοιο σχέδιο δεν μπορεί να υλοποιηθεί από καλές προθέσεις σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Χρειάζεται μια κοινωνική συμμαχία, όσο το δυνατόν πιο πλατειά. Μια συμμαχία που θα περιλαμβάνει τα πιο αδύναμα στρώματα, τους επισφαλείς, τους χαμηλόμισθους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους εργαζόμενους του δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού τομέα, τους νέους και τις νέες που βλέπουν το μέλλον τους να εξαντλείται στα 700 ευρώ, τις συλλογικότητες που αγωνίζονται για το περιβάλλον, για τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Μόνο με την στήριξη ενός δυναμικού και ώριμου μαζικού κινήματος, μπορεί να προωθηθεί και να λειτουργήσει ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο. Αυτό δεν το λέμε εμείς εδώ. Είναι η ιστορική πείρα κάθε κοινωνικής αλλαγής, κάθε απόπειρας να αλλάξουν οι δεδομένοι συσχετισμοί δύναμης.
Πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι για το πώς αυτό το σχέδιο θα υλοποιηθεί. Και εδώ πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά. Για μια νέα πλειοψηφία, με επίκεντρο τον ΣΥΡΙΖΑ, και τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής, ανανεωτικής και οικολογικής αριστεράς. Και ταυτόχρονα μια πλειοψηφία που θα είναι όσο το δυνατόν πιο ευρεία γίνεται. Που θα καλύπτει το μεγαλύτερο δυνατό φάσμα δυνάμεων από την αριστερά, αλλά και από τον σοσιαλιστικό χώρο, ενώ ταυτόχρονα θα υψώνει ένα σαφές τείχος απέναντι στην σημερινή πολιτική κατεύθυνση του δικομματισμού.
ΘΑ είμαστε ξεκάθαροι. Δεν μας ενδιαφέρει η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Δεν μας ενδιαφέρει ο κυβερνητισμός. Δε μας ενδιαφέρει μια συνεργασία για να βοηθήσουμε το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίστηκε όπως βλέπουμε σήμερα ότι διαχειρίστηκε την κυβερνητική εξουσία, να ξαναέρθει σε κυβερνητικές θέσεις, σα να μη συνέβη τίποτα.
Και αυτού του είδους την συνεργασία είμαστε πεπεισμένοι ότι δεν τη θέλει ούτε ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ, που αναζητά όπως και εμείς άλλωστε την συνεργασία της αριστεράς με τον σοσιαλιστικό χώρο για να πάνε τα πράγματα προς τα αριστερά για να δοθεί προοπτική στον κόσμο της εργασίας και στη νέα γενιά και όχι για μια από τα ίδια.
Πιστεύουμε και το λέμε καθαρά ότι με τους σημερινούς όρους, με τους όρους που επιθυμεί η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, η συμμετοχή της Αριστεράς στην εξουσία έχει περισσότερες πιθανότητες να αλλάξει την αριστερά, παρά την εξουσία.
Αυτό που εμάς μας ενδιαφέρει, είναι μια πλατειά, ισχυρή συμμαχία στην κοινωνία, που αν προχωρήσει, θα εκφραστεί μοιραία σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, αφήνοντας τον δικομματισμό να βουλιάζει στην κρίση του. Αυτό που μας ενδιαφέρει δεν είναι να πάρουμε μέρος στους σημερινούς συσχετισμούς. Είναι να τους ανατρέψουμε.
Και για πρώτη φορά, ίσως, φαίνεται ότι τα ψέματα τελειώνουν. Ο δικομματισμός δεν μπορεί πλέον να τα βγάλει πέρα με την κρίση που ο ίδιος έχει δημιουργήσει.
Ακούγονται πολλά τελευταία. Ακόμα και για μεγάλο συνασπισμό ακούστηκε και ήταν προφανές στην τελευταία συζήτηση στην βουλή ότι κλείνουν ο ένας το μάτι στον άλλο. Ας έχουμε και μια τέτοια εξέλιξη υπ όψιν μας. Και ας βγάλουμε από αυτό τα συμπεράσματα που πρέπει. Ο δικομματισμός δεν έχει διέξοδο ότι και αν κάνει. Αυτή τη στιγμή κινείται με σπασμένα φρένα προς την κατάρρευση, συμπαρασύροντας μαζί του την κοινωνία.
Αυτή τη στιγμή η μοναδική αντιπολίτευση είναι η ριζοσπαστική και ανανεωτική αριστερά. Και ως τέτοια οφείλει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις, ξεπερνώντας ακόμα και τις δικές της αδυναμίες και διαμορφώνοντας έναν νέο πόλο συσπείρωσης μέσα στην κοινωνία. Έναν πόλο που θα εμπνεύσει τις ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις σε ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS