Το μεγάλο ερώτημα είναι το πώς θα διαχειριστεί η αριστερά την δύναμη που πιθανά θα της δώσουν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες .
Μαζί με την ακρίβεια, την φτώχεια, την ανεργία, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την καταστροφή του περιβάλλοντος και την πλήρη διάλυση του ότι είχε απομείνει από το κοινωνικό κράτος έρχεται και η αποκάλυψη της μίζας, της αρπαχτής και της ρεμούλας από τα κόμματα του δικομματισμού.
Η ανικανότητα της Ν.Δ να κυβερνήσει με μια κάποια ορθολογικότητα την χώρα είναι πλέων κοινή διαπίστωση . Βαδίζοντας στα χνάρια του «καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού» που προώθησαν οι κυβερνήσεις Σημίτη και χρησιμοποιώντας τις ίδιες νεοφιλελεύθερες ρετσέτες του χθες, το μόνο που πετυχαίνει είναι να βάζει σε κρίση την άσφαιρη αντιπολιτευτική τακτική του ΠΑΣΟΚ. Τα προβλήματα όμως της ελληνικής κοινωνίας είναι μεγάλα και οξύνονται όλο και περισσότερο.
Ο άλλος πυλώνας του δικομματισμού, το ΠΑΣΟΚ, περνά μιά βαθειά κρίση ταυτότητας που σε καμιά περίπτωση δεν προέρχεται μόνο από το χαμηλό ανάστημα του προέδρου του και των προσώπων που συναποτελούν τον ηγετικό του πυρήνα. Η κρίση του ΠΑΣΟΚ αναμφίβολα είναι κρίση φυσιογνωμίας, είναι προϊόν της έλλειψης ελκτικού, δυναμικού και διεισδυτικού πολιτικού σχεδίου για την κοινωνία. Το ΠΑΣΟΚ έχασεπλέον την προωθητική δύναμη που παρουσίαζε τα πρώτα μετάδικτατορικά χρόνια. Με την κρίση του αυτή συμπαρασύρει και όλους εκείνους μέσα και έξω από το ΠΑΣΟΚ… που επένδυσαν και επενδύουν ακόμα στα κεντροαριστερά νεφελώματα. Η μεγάλη πλειοψηφία όμως του ελληνικού λαού αντιλαμβάνεται πλέον ότι ελάχιστες είναι οι διαφορές μεταξύ των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.
Είναι πάντως άξιο μελέτης, ορισμένοι προοδευτικοί άνθρωποι όπως ο Ν. Κωνσταντόπουλος και ιστορικά στελέχη της αριστεράς όπως ο Λ. Κύρκος, πως δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι μια πιθανήσυμπόρευση σήμερα με το ΠΑΣΟΚ της αριστεράς θα είναι πράξη πολιτικής αυτοκτονίας για αυτήνγιατί έμμεσα θα ενσωματωθεί στην κρίση που διαπερνά όλο το ΠΑΣΟΚ.
Με την ανάλυση αυτή δεν σημαίνει ότι οι δυνάμεις της σύγχρονης αριστεράς θα πρέπει να αδιαφορήσουν για τα όσα γίνονται στον χώρο αυτό. Η στάση της αριστεράς δεν μπορεί να είναι μόνο καταγραφής μιας πραγματικότητας. Η αριστερά είναι κατ΄ εξοχήν δύναμη παρέμβασης και η παρέμβαση ειδικά στην λαϊκή βάση του ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι πολύ προσεκτική. Με τον κόσμο αυτό η αριστερά επιβάλετε να συναντηθεί στους κοινωνικούς αγώνες, στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της καθημερινότητας του κάθε πολίτη. Ο σεβασμός στην διαφορετικότητα είναι συστατικό στοιχείο στην συνάντησή της αριστεράς με τον σοσιαλιστικό προοδευτικό χώρο που ριζοσπαστικοποιείται και εγκαταλείπει το ΠΑΣΟΚ.
Οι εξελίξεις λοιπόν με την βαθειά οικονομική πολιτική και ηθικοκοινωνική κρίση που διαπερνά την Ν.Δ και κυρίως το ΠΑΣΟΚ είναι ραγδαίες. Το τοπίο αλλάζει και μάλιστα με τρόπο συγκλονιστικό. Σίγουρα στις επερχόμενες εκλογές αυτοδυναμία δεν θα υπάρχει.
Πολλοί που αρέσκονται στις εύκολες μηχανιστικές μεταφορές στις αναλύσεις τους, παρομοιάζουν την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα με αυτή της Ιταλίας της δεκαετίας του 80. Η αλήθεια είναι ότι μπορούμε να βρούμε πολλά κοινά σημεία με την πολιτική και κυρίως κοινωνικό - ηθική κρίση που πέρασε η χώρα αυτή. Με την υπόθεση «καθαρά χέρια» εξαφανίστηκαν από την ιταλική πολιτική σκηνή κόμματα όπως το χριστιανοδημοκρατικό (D.C) και το σοσιαλιστικό (PSI) του Κράξι που κυβέρνησαν επί πολλές δεκαετίες την μεταφασιστική Ιταλία. Στην δική μας όμως πραγματικότητα η δικαστική εξουσία δεν φαίνεται να έχει το ανάστημα να παίξει ένα ρόλο παρόμοιο με αυτόν της ιταλικής δικαιωσήνης εκείνης της εποχής. Ούτε τα οικονομικά κέντρα εξουσίας της Ελλάδας έχουν την δύναμη και την ικανότητα να διαμορφώσουν και να αποδεχθούν λύσεις παρόμοιες με αυτές της Ιταλικής άρχουσας τάξης.
Εάν είναι κάτι που μπορούμε να πάρουμε πολύ σοβαρά υπ΄ όψη μας από την Ιταλική εμπειρία είναι ότι οι λύσειςπου δόθηκαν κάθε άλλο παρά προωθητικές και εναλλακτικές ήταν για τον Ιταλικό λαό. Σήμερα η Ιταλία έχει για πρωθυπουργό της τον Σ. Μπερλουσκόνι γέννημα θρέμμα της διαπλοκής και της πολιτικής ανηθικότητας που διαπερνούσε το σύστημα και κυρίως το Σοσιαλιστικό Ιταλικό Κόμμα του Κράξι. Το άκρο αντίθετο δηλαδή από αυτό που ήθελαν όλοι όσοι πάλεψαν για μια άλλη πορεία πέρα και έξω από το σάπιο πολιτικό σύστημα της Ιταλίας εκείνης της εποχής.
Το μεγάλο ερώτημα πάντως που έμπαινε στην Ιταλία τότε και μπαίνει και σήμερα στην Ελλάδα είναι το πώς θα διαχειριστεί η αριστερά την δύναμη που πιθανά θα της δώσουν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτεςπου απεφάσισαν να ξεκόψουν με τις δυνάμεις της διαφθοράς αλλά και πού ταυτόχρονα δεν θα έχουν αποκτήσει ακόμα ώριμη αριστερή συνείδηση.
Η απάντηση στο σημαντικό αυτό ερώτημα θα κρίνει ουσιαστικά και το μέλλον της ελληνικής αριστεράς για τις επόμενες δεκαετίες. Στο ζήτημα αυτό μπορεί η ελληνική αριστερά να απαντήσει μόνο αν έχει την θέληση να μην είναι μόνο ένας απλός θεατής στο πολιτικό παιχνίδι που παίζεται, αλλά με τον δικό της πολιτικό σχεδιασμό, επιθετικά και δημιουργικά να διαμορφώσει την άλλη, την δική της εναλλακτική πρόταση εξουσίας.
Σήμερα σε σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας γίνεται αντιληπτό ότι αποτελεσματικός αντίπαλος στο σάπιο δικομματικό σύστημα μπορεί να είναι μόνο μια αριστερά ενωμένη, πολύμορφη, πληθυντική, που συντονίζει την κοινή της δράση με τα κοινωνικά κινήματα, που δεν έχει λησμονήσει την ταξικότητά της και προπαντός την διαφορετικότητά της μέσα στο κοινωνικοπολιτικό σύστημα της χώρας.Μια αριστερά με το δικό της πολιτικό σχεδιασμό και τεπεραμέντο και όχι μια αριστερά του περιθώριου ή της πολιτικής τσόντας στον οποιονδήποτε.
Η σύγχρονη αριστερά σήμερα δεν μπορεί να μην αντιμετωπίζει το ζήτημα της άλλης διακυβέρνησης, της λαϊκής κυβέρνησης. Δεν μπορεί να στέκεται ποντιοπιλατικά και φοβικά απέναντι στην κυβερνητική εξουσία ακόμα και μέσα στα καπιταλιστικά πλαίσια. Στόχος της είναι να κάνει την δική της κυβέρνηση ταξικό όργανο για την υπέρβαση και την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Για τον λόγο αυτό η σύγχρονη ταξική ριζοσπαστική αριστερά έχει υποχρέωση να ξεκαθαρίσει στον λαό εάν θέλει να κυβερνήσει, ποια κυβέρνηση θέλει , για ποιον και προς ποια κατεύθυνση σκοπεύει να οδηγήσει τα πράγματα.
Σήμερα υπάρχουν βάσιμες προϋποθέσεις για την δημιουργία μιας νέας κοινωνικής ριζοσπαστικής πλειοψηφίας στην Ελλάδα που μπορεί να στηρίξει μια τέτοια κυβέρνηση.
Ένα κομμάτι του ελληνικού λαού αρχίζει σιγά σιγά να αντιδρά. Η δυσφορία γίνετε άρνηση, αμφισβήτηση, κοινωνική δύναμη αντίστασης που πολιτικά στρέφεται προς την αριστερά αναζητώντας σ΄ αυτήν την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.
Η ελληνική αριστερά στο συνολό της μπορεί και πρέπει να γίνει ηγεμονική πολιτική δύναμη στην χώρα.
ΠΡΙΜΙΚΗΡΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
Ε.Γ - ΚΠΕ ΣΥΝ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS