Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε πριν ένα χρόνο στο περιοδικό του Δήμου Ελληνικού. Είναι και σήμερα επίκαιρο, ιδιαίτερα μετά τις ανακοινώσεις του ΥΠΕΧΩΔΕ για την επέκταση της περιφερειακής του Υμηττού.
Εδώ και δυο χρόνια συζητιέται έντονα στο δήμο Ελληνικού το ζήτημα του δρόμου ταχείας κυκλοφορίας που σχεδιάζεται για να συνδέσει την Ποσειδώνος με τα Μεσόγεια . Το γεγονός ότι όλες οι δημοτικές παρατάξεις τοποθετούνται αρνητικά και το δημοτικό συμβούλιο ομόφωνα δηλώνει την αντίθεσή του στο έργο δείχνει τη σοβαρότητα του προβλήματος. Υπάρχουν ωστόσο διάφορες αποχρώσεις στην αντίθεση που εκφράζεται από τον κόσμο που συζητά το θέμα και ίσως κάποια ερωτηματικά του τύπου «τι μας έπιασε και είμαστε τόσο κατηγορηματικοί κατά του έργου». Θα προσπαθήσουμε να θίξουμε ορισμένες πλευρές πέρα από τις άμεσα κατανοητές αυτές δηλαδή που αφορούν την αφαίρεση τμήματος του πρώην αεροδρομίου, τη προφανή υποβάθμιση της συνοικίας της Αγ. Παρασκευής από μια λεωφόρο που θα περνά σε επαφή με τα σπίτια, τις δεκάδες χιλιάδες καθημερινές διελεύσεις κάτω από τα Σούρμενα και την εκτεταμένη καταστροφή του βουνού. Πλευρές που πάνε πέρα από την άποψη ότι «θα καταστραφεί η γειτονιά γιατί θα περάσει ο δρόμος κάτω από το μπαλκόνι μας» και να απαντήσουμε στην άποψη ότι «θα πηγαίνουμε τουλάχιστον πιο γρήγορα στις δουλειές μας».
Όλοι συμφωνούν ότι δυο μεγάλα προβλήματα της ευρύτερης Αθήνας είναι το κυκλοφοριακό και η μόλυνση του περιβάλλοντος. Δεν είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους καθώς ο αέρας που αναπνέουμε μολύνεται κυρίως από τα καυσαέρια των αυτοκινήτων που κυκλοφορούν. Ορισμένοι ισχυρίζονται μάλιστα ότι οι δρόμοι ταχείας κυκλοφορίας θα βοηθήσουν στη λύση του κυκλοφοριακού και θα μειώσουν και την ατμοσφαιρική ρύπανση καθώς οι ταχύτητες θα αυξηθούν και θα λείψουν τα καυσαέρια των βραδυπορούντων οχημάτων. Αν ήταν έτσι τότε θα έπρεπε να έχει μειωθεί η ατμοσφαιρική ρύπανση τα τελευταία χρόνια αφού κατασκευάστηκαν δρόμοι όπως η Αττική οδός. Όμως η ρύπανση δεν έχει μειωθεί. Γιατί; Διότι απλούστατα οι αυτοκινητόδρομοι δεν απαντούν στα αίτια των προβλημάτων. Δίνουν νέο χώρο στα αυτοκίνητο, αφαιρώντας τον από το φυσικό περιβάλλον που αφήνουμε στα παιδιά μας . Αυτός ο νέος χώρος όμως πολύ σύντομα εξαντλείται και προβάλει η ανάγκη κι άλλου νέου χώρου. Φαύλος κύκλος δηλαδή. Όποιος φαντάζεται ότι οι νέοι δρόμοι θα δώσουν κάποια λύση στο κυκλοφοριακό ας πάει μια βόλτα ένα πρωί στον Κηφισό να δει τρεις ή και τέσσερις μποτιλιαρισμένες λωρίδες από το Ρέντη μέχρι τη Λυκόβρυση. Τι κι αν σκεπάστηκε η κοίτη του ποταμού, τι κι αν μεγάλωσαν οι ανισόπεδοι κόμβοι. Ας προσπαθήσει να θυμηθεί πως ήταν πριν δέκα χρόνια η κυκλοφορία και να φανταστεί πως θα είναι μετά δέκα χρόνια, αν δεν αλλάξει ο τρόπος «λύσης» του προβλήματος. Σε λίγα χρόνια θα πηγαίνουμε τόσο γρήγορα στο αεροδρόμιο με το αυτοκίνητό μας όσο γρήγορα πηγαίνει σήμερα ένα αυτοκίνητο από τον Πειραιά στην Κηφισιά.
Κάθε μέρα εκατοντάδες χιλιάδες αυτοκίνητα με ένα μοναχικό επιβάτη κινούνται με βραδύ ρυθμό στους κατ΄ ομολογία των ειδικών κορεσμένους οδικούς άξονες. Γιατί; Γιατί έχουν βίτσιο με το μποτιλιάρισμα η την εναγώνια αναζήτηση χώρου στάθμευσης οι οδηγοί τους; Όχι βέβαια. Είναι στη συντριπτικοί πλειοψηφία τους άνθρωποι που κάνουν τακτικές, καθημερινές διαδρομές με το ΙΧ γιατί απλά δεν υπάρχει ένα αξιόπιστο δίκτυο σύγχρονων μέσων μεταφοράς που να ξέρεις ότι θα τα πάρεις και θα πάς στον προορισμό σου έγκαιρα. Η χρήση του ΙΧ επιβάλλεται δηλαδή ακριβώς από την έλλειψη αυτών των μέσων, με ότι αυτό συνεπάγεται. Αν λοιπόν στα σοβαρά θέλουμε να λύσουμε το πρόβλημα η λύση είναι εκεί. Στη δημιουργία ενός τέτοιου αξιόπιστου δικτύου. Σε όσους λένε «εντάξει αλλά τώρα τι γίνεται» θυμίζουμε ότι όσο διαλέγουμε λύσεις σαν τον αυτοκινητόδρομο που συζητάμε απλώς απομακρυνόμαστε από την πραγματική λύση. Διότι οι αυτοκινητόδρομοι μπορεί να δώσουν λίγο πρόσκαιρο χώρο και να αυξήσουν κάποιες ταχύτητες - το τυρί που λέγαμε στον τίτλο - αλλά θα απομακρύνουν τη δημιουργία του δικτύου μέσων μεταφοράς πνίγοντάς μας σʼ ένα διαρκώς αυξανόμενο στόλο ΙΧ που όταν δεν πήζουν τους δρόμους θα σκαρφαλώνουν στα πεζοδρόμια για να σταθμεύσουν εξαφανίζοντας ότι απομένει σήμερα απ αυτά – αυτή είναι η φάκα.
Δεν είναι λοιπόν μόνο το μπαλκόνι το δικό μας ή του γείτονα που θα ενοχληθεί από τον αυτοκινητόδρομο.
Κάποιοι μπορεί να σκεφτούν ότι οι νέοι αυτοκινητόδρομοι δεν εμποδίζουν παράλληλες λύσεις δημιουργίας ενός δικτύου μέσων που προαναφέραμε. Δεν είναι έτσι. Όχι μόνο γιατί οι δρόμοι θα απορροφήσουν κονδύλια στερώντας τα από άλλες δράσεις αλλά και γιατί ο τρόπος κατασκευής τέτοιων έργων αναγορεύει τον ανάδοχο τους σε ρυθμιστή κυκλοφοριακών επιλογών. Για να το πούμε πιο απλά, για την απόσβεση του έργου πρέπει να δημιουργείται πελατεία, πρέπει να περιορίζονται οι επιλογές όπως η επέκταση του μετρό. Είναι τυχαία η αναφορά του Υπουργού στη συνάντηση με τους δημάρχους ότι «ολοκληρώνεται η επέκταση του μετρό με την άφιξη της γραμμής στο Ελληνικό»;
Για όσους ζουν στο Ελληνικό, αλλά και την Αργυρούπολη αυτό θα είναι ένα ακόμη μεγάλο πρόβλημα. Διότι ναι μεν θα έχουν το μετρό δίπλα τους αλλά θα έχουν και τα αυτοκίνητα όσων κατοίκων της Γλυφάδας, Βούλας κλπ έρχονται να το πάρουν για να μετακινηθούν.
Άρα και η μη επέκταση του μετρό προς τη Γλυφάδα συνιστά ένα πρόβλημα που είναι παράγωγο της κατασκευής του δρόμου Ποσειδώνος Σπάτων.
Επομένως μέτρα όπως η κατασκευή τέτοιων δρόμων εφ όσον δεν περιορίζουν το ρυθμό αύξησης του στόλου των ΙΧ θα εντείνουν όλα τα προβλήματα που δημιουργεί τόσο η κυκλοφορία τους όσο και η στάθμευσή τους. Πραγματικά όσο κι αν το τυρί της προσωρινά έστω ταχύτερης μετακίνησης συγκινεί τον καθ έναν, η φάκα της διαρκώς αυξανόμενης ιδιωτικής αυτοκίνησης είναι τόσο μεγάλη που δεν επιτρέπεται να μην τη βλέπουμε.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS