Είμαστε σε μια περίοδο πολύ σοβαρών εξελίξεων. Οι συνεχείς αποκαλύψεις για τα μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα φέρνουν τα πάνω κάτω. Οι μεταρρυθμίσεις, η σημαία αυτής της κυβέρνησης, που θα μας οδηγούσε στην ευημερία και την ανάπτυξη μέσα από την απελευθέρωση των αγορών, έχει καταρρεύσει.
Δείτε τι συμβαίνει. Μόλις πριν από δύο χρόνια, η αλαζονεία των μάνατζερ που είχαν μαζευτεί στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα ήταν πέρα από κάθε όριο. Ακόμα και μέσα στη Βουλή υπερασπιζόντουσαν το δικαίωμά τους να κάνουν ότι γουστάρουν με τα λεφτά του δημοσίου. ΝΑ αυξάνουν παράνομα τους μισθούς τους, να προσλαμβάνουν φίλους τους με εξοργιστικές αποδοχές, να διαθέτουν κατά δισεκατομμύρια το δημόσιο χρήμα σε σκανδαλώδεις εξαγορές των επιχειρήσεων. Όποιος τους πήγαινε κόντρα, τον κόλλαγαν στον τοίχο ότι είναι άσχετος και οπισθοδρομικός, υπέρμαχος του κρατικισμού και του υπαρκτού σοσιαλισμού. Και για τις κορυφαίες επιχειρηματικές τους κινήσεις, όπως η εξαγορά της «Γερμανός» ή οι συμβάσεις με την Siemens, επικαλούταν την δική τους αυθεντία στο managment και την κάλυψη που τους παρείχε ο Πρωθυπουργός και ο κ. Αλογοσκούφης.
Σήμερα, αυτές ακριβώς οι ενέργειες, η εξαγορά της Γερμανός, και οι σκανδαλώδεις συμβάσεις του ΟΤΕ με την Siemens και την Intracom, έρχονται στο προσκήνιο ως κακουργήματα. Οι υπερήφανοι και αλαζονικοί μάνατζερ ψάχνουν να βρουν τρύπα να κρυφτούν. Και η κυβέρνηση, της σεμνότητας και της ταπεινότητας, η κυβέρνηση της μηδενικής ανοχής στη διαφθορά, παίζει το παιχνίδι στην τελευταία γραμμή του κουκουλώματος. Προσπαθεί να κρατήσει τις παραπομπές στην δικαιοσύνη κρυφές, όσο μπορεί περισσότερο. Ένα χρόνο, ένα μήνα, μια εβδομάδα, έστω και μια ώρα, ώστε να αποφύγουν την δημόσια τοποθέτηση. Την δημόσια τοποθέτηση για επιλογές που έχουν προωθήσει και καλύψει με όλες τους τις δυνάμεις και οι οποίες δεν είναι γενναίες μεταρρυθμίσεις. Είναι απιστία εις βάρος του δημοσίου σε βαθμό κακουργήματος και μάλιστα κατ εξακολούθηση.
Αυτή η πολιτική, να αναθέσουμε στους μάνατζερ να λεηλατούν τον δημόσιο πλούτο, δεν είναι πολιτική που εμφανίστηκε από το πουθενά με τις κυβερνήσεις Καραμανλή. Είναι φυσική και ομαλή συνέχεια της πολιτικής που άσκησαν οι κυβερνήσεις Σημίτη. Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. Κάποια πρόσωπα ίσως άλλαξαν, κάποια άλλα όμως παρέμειναν. Και φυσικά αυτό που παρέμεινε ίδιο ήταν η πολιτική τους. Και οι δύο δυνάμεις του δικομματισμού είναι συνένοχες. Γι αυτό πληρώνουν από κοινού τις συνέπειες. Ο δικομματισμός καταρρέει, αφού οικοδόμησε το σύστημά του πάνω σε σάπια σανίδια. Στην λεηλασία του δημόσιου πλούτου, στην απορύθμιση του κοινωνικού κράτους, στις μπίζνες με τα ιδιωτικά συμφέροντα. Και τώρα το πληρώνει.
Είμαστε μπροστά σε μια βαθιά κρίση. Αυτό το καταλαβαίνουν όλοι, σε κάθε επίπεδο. Μα κυρίως το καταλαβαίνουν οι πιο αδύναμοι αυτής της κοινωνίας. Οι χαμηλοσυνταξιούχοι, οι χαμηλόμισθοι, αυτοί που δουλεύουν περιστασιακά, οι νέοι που αγωνιούν να ξεφύγουν από τον εφιάλτη της ανεργίας και των 600 ευρώ. Και ποια είναι η πολιτική της κυβέρνησης; Την παρουσίασε ο κ. Αλογοσκούφης. Πρώτον να διασφαλιστεί αυτό που ονομάζουν «αναπτυξιακή δυναμική της Ελληνικής Οικονομίας». Δηλαδή το δικαίωμα πέντε καρτέλ, στις τράπεζες, στα καύσιμα, στα τρόφιμα, στα φάρμακα, να τριπλασιάζουν και να τετραπλασιάζουν τα κέρδη τους ανά εξάμηνο. Και το δικαίωμα δέκα ή δεκαπέντε μεγάλων επιχειρήσεων, να πλουτίζουν από κάθε είδους απιστία εις βάρος του δημοσίου, σαν αυτές που ακούμε αυτές τις μέρες. Δεύτερον, ο κ. Αλογοσκούφης δεσμεύτηκε να επιταχύνει τις μεταρρυθμίσεις. Δηλαδή μια πολιτική που επιτρέπει στις εταιρείες να συσσωρεύουν κέρδη, την ώρα που η κοινωνία γίνεται ολοένα και φτωχότερη, με αποτέλεσμα να έχει πέσει έξω ακόμα και ο εξαιρετικά σφιχτός τους προϋπολογισμός. Να επιταχύνει τις μεταρρυθμίσεις, που αυξάνουν τις κοινωνικές ανισότητες και οδηγούν ολοένα περισσότερο κόσμος στην στέρηση και στο περιθώριο. Να επιταχύνει τις μεταρρυθμίσεις που ξεπουλάνε τον δημόσιο πλούτο, παραχωρώντας την Κοινή Ωφέλεια στα χέρια κερδοσκόπων, μαθητευόμενων μάγων του Θατσερισμού και ξένων εταιρειών, που περνάνε από δω για καμιά αρπαχτή.
Είναι πραγματικά μια κρίσιμη στιγμή. Το δικομματικό σκηνικό καταρρέει. Έχει ήδη ανάψει η σεναριολογία για μεγάλους συνασπισμούς, ή για κόμματα επιχειρηματιών. Η δική μας απάντηση είναι η εξής: ότι η νέα δύναμη που θα αναδειχτεί, που θα αμφισβητήσει τους σημερινούς συσχετισμούς, που θα επιβάλλει ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο, είναι ο ίδιος ο κόσμος, μέσα από τις κοινωνικές αντιστάσεις. Είναι η δυναμική των αγώνων ου υπερασπίζονται την κοινωνία, την εργασία, την δημόσια και δωρεάν παιδεία, το περιβάλλον, τα δημοκρατικά κοινωνικά δικαιώματα. Αυτή είναι η μοναδική δύναμη από την οποία έχει κανείς να περιμένει κάτι.
Μπροστά σε αυτές τις συνθήκες εμείς στην αριστερά καλούμαστε να ανταποκριθούμε πια στις απαιτήσεις των καιρών. Και να παρέμβουμε με ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα που θα συσπειρώσει όλες τις κοινωνικές δυνάμεις σε μια διαφορετική κατεύθυνση. Σε ένα εναλλακτικό σχέδιο, που θα απελευθερώσει τις κοινωνικές δυνάμεις, που θα αμφισβητήσει την ηγεμονία των αγορών και του κέρδους πάνω στην ζωή μας και την ζωή των παιδιών μας.
Δεν είμαστε Δον Κιχώτες που ορμάμε στους ανεμόμυλους. Έχει έρθει ήδη η ώρα της Αριστεράς, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και η ελληνική αριστερά με τον ενωτικό και ριζοσπαστικό της λόγο, δεν καλείται πια να βαδίσει κόντρα στους καιρούς. Καλείται να ανοίξει νέους δρόμους, που σε λίγο καιρό θα τους βαδίζουν όλοι, απαλλάσσοντας την κοινωνία από τον βραχνά του χρεοκοπημένου νεοφιλελευθερισμού.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS