Κάθε πρόταση (και αυτή του Ν. Κωνσταντόπουλου) που κατατίθεται για να ωθήσει σε μια μεγαλύτερη κινητικότητα τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ είναι κατ' αρχήν ενδιαφέρουσα.
Για να είναι, όμως, αποτελεσματική πρέπει να είναι πειστική και για να είναι πειστική πρέπει να αντιμετωπίζει ευθέως και ειλικρινώς το πραγματικό πρόβλημα που καθηλώνει σήμερα τον ΣΥΝ στα όρια της εκλογικής του επιβίωσης και που δημιουργεί εύλογες ανησυχίες για το μέλλον του.
Το πρόβλημα, δηλαδή, της λαθεμένης ανάλυσης που έχει κάνει τα τελευταία χρόνια για την πολιτική πραγματικότητα και τις πολιτικές δυνάμεις και την εξ αυτής λαθεμένη διαμόρφωση των στρατηγικών του επιλογών.
Ο ΣΥΝ, από το 2002 ήδη, ΚΑΙ πριν από το πρόσφατο Συνέδριό του, ΚΑΙ μετά, ΚΑΙ με την προηγούμενη πλειοψηφία του ΚΑΙ με τη σημερινή, διατύπωσε την εκτίμηση ότι η τομή στην ελληνική κοινωνία και στην πολιτική ζωή είναι ο νεοφιλελευθερισμός, ο οποίος δημιουργεί και τη νέα διαχωριστική γραμμή, όπου από τη μια συγκατοικούν ταυτιζόμενα η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, ως νεοφιλελεύθερα κόμματα, και από την άλλη συναθροίζονται οι δυνάμεις της Αριστεράς.
Με βάση αυτές τις αναλύσεις, το Κόμμα μας προχώρησε στη λεγόμενη «αριστερή» του στροφή εδώ και μια τετραετία περίπου, ανακήρυξε τον ΣΥΡΙΖΑ σε στρατηγική του επιλογή και πέρασε σε συνεχείς εκκλήσεις ενότητας προς το ΚΚΕ για να διαμορφωθεί ο «αντινεοφιλελεύθερος τρίτος πόλος».
Με την απολυτότητα αυτών των απόψεων-κατευθύνσεων μείναμε μακριά από τους σύγχρονους προβληματισμούς της δικής μας Ευρωπαϊκής Αριστεράς όπως τους γνωρίσαμε και στο πρόσφατο συνέδριο του Κ.Ε.Α. στην Αθήνα.
Δεν μπορέσαμε να διακρίνουμε το στοιχειώδες, τη μεγάλη δηλαδή διαφορά ανάμεσα σε αναμφισβήτητες κοινές πολιτικές στις οποίες συνέπεσαν η Δεξιά και η Σοσιαλδημοκρατία, και στις διαφορετικές, από την άλλη, ιστορικές τους διαδρομές, στη διαφορετικότητα των πολιτικών ρευμάτων που εκφράζουν, στη διαφορετική πολιτική συνείδηση που έχει αναπτυχθεί στους πολίτες που τους ακολουθούν, σε όλα αυτά τα στοιχεία δηλαδή που βοηθούν τη δυνατότητα δικών μας παρεμβάσεων στον κόσμο της ευρύτερης Αριστεράς και τη δημιουργία προϋποθέσεων για ανατροπές και συγκλίσεις.
Όταν η Ευρώπη σήμερα βιώνει σχεδόν συνολικά την αντιπαράθεση Δεξιάς και ευρύτερης Αριστεράς, το κόμμα μας καθηλωμένο στις προ τετραετίας αναλύσεις του, επιβεβαιωμένες δυστυχώς και στο πρόσφατο συνέδριό του, αδυνατεί να σπάσει τα φράγματά του και παραμένει στη στασιμότητα και στα αδιέξοδα.
Καμία πρόταση και καμία πρωτοβουλία, επομένως, δεν μπορεί να παράξει αποτελέσματα αν δεν συνοδεύεται και με θαρραλέες επανεκτιμήσεις αυτών των ζητημάτων.
Δεν μπορείς να ζητάς δηλ. κοινή αντινεοφιλελεύθερη δράση και κοινή αντινεοφιλελεύθερη εναλλακτική πρόταση και με το με το ΠΑΣΟΚ όταν το έχεις ανακηρύξει ως ένα από τους δύο εταίρους του δικομματικού νεοφιλελευθερισμού και δεν μετακινείσαι ούτε στο ελάχιστο από αυτή τη θέση. Σε ποια πολιτική λογική θα στηριχτεί αυτή η πρόταση και πώς θα ξεπεραστεί η προφανής αντίφαση.
Όσοι έχουμε υποστηρίξει αταλάντευτα με συνέπεια και γι αυτό με κόστος, τα τελευταία χρόνια στον ΣΥΝ, την άλλη κατεύθυνση, αυτή της νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας με προϋποθέσεις, δεν ζητάμε από κανένα δημόσιες αυτοκριτικές. Αλλά και τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς καθαρές κουβέντες.
Σε ότι μας αφορά, τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΝ, που ανήκουμε στο ρεύμα ιδεών ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ, θα επιμείνουμε σταθερά στην στρατηγική της διαμόρφωσης μιας νέας πλειοψηφίας στην ελληνική κοινωνία σε προγραμματική βάση που οφείλει να χαράξει από θέση αυτονομίας ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ.
Και θα επιδιώξουμε να πείσουμε το Κόμμα μας στο σύνολό του να πορευτεί προς αυτή την κατεύθυνση.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS