Η αναγνώριση από τη Ρωσία της ανεξαρτησίας της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας είναι ένα ακόμα βήμα κλιμάκωσης της κρίσης στον Καύκασο.
Η τυχοδιωκτική πολιτική της γεωργιανής κυβέρνησης, που με την ενθάρρυνση της Ουάσιγκτον άνοιξε στις 8 Αυγούστου τον κύκλο της βίας, δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για την παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου και την περιφρόνηση του απαραβίαστου των συνόρων. Ούτε μπορεί να υπάρχει συμψηφισμός με προηγούμενες παραβιάσεις, όπως ήταν η απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου. Η αναφορά μάλιστα εκ μέρους του ρώσου προέδρου στο Κοσσυφοπέδιο, για να δικαιολογήσει την αναγνώριση των δύο τμημάτων της Γεωργίας που αποσχίστηκαν, αποδέχεται και ενισχύει το καθεστώς ανομίας και αυθαιρεσίας στις Διεθνείς Σχέσεις, που πρώτες επέβαλαν οι Δυτικές Δυνάμεις με την επίθεση κατά της Γιουγκοσλαβίας.
Αυτό το καθεστώς ανομίας και αυθαιρεσίας, μαζί με την υποβάθμιση του ρόλου του ΟΗΕ, ευνοεί αποσχιστικές κινήσεις και τυχοδιωκτικές ενέργειες, όπου υπάρχουν μειονότητες, ευνοεί την καταπίεση μειονοτήτων για «προληπτικούς λόγους», και ευνοεί επεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις ανεξάρτητων κρατών. Εγκαθιδρύει απροκάλυπτα το δίκαιο του ισχυρού, το καθεστώς της ζούγκλας στις διεθνείς σχέσεις. Ταυτόχρονα ενισχύει τις δυνάμεις που επιθυμούν επανέναρξη του Ψυχρού Πολέμου, ίσως μάλιστα και συχνότερες περιφερειακές θερμές συγκρούσεις. Μπορεί ο κ. Μεντβέντεφ να «μη φοβάται», όπως δήλωσε, τον Ψυχρό Πόλεμο. Η ανθρωπότητα, τον φοβάται και δεν θέλει να επιστρέψει στην κατάσταση της «ισορροπίας του τρόμου».
Στην Ευρώπη, παράλληλα με τους ψυχροπολεμικούς τόνους των οπαδών της πολιτικής Μπους, ακούστηκαν και πιο ψύχραιμες φωνές από επίσημα χείλη. Σε αυτές ανήκει και η ελληνική κυβέρνηση, σύσσωμο το ελληνικό κομματικό σύστημα. Οι δηλώσεις της ελληνικής κυβέρνησης θα ήταν πιο αξιόπιστες, εάν είχαν προηγηθεί ανάλογες δηλώσεις στην περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου, και εάν τότε είχε ενεργήσει μαζί με άλλες κυβερνήσεις για τη σύμπηξη στο εσωτερικό της ΕΕ μιας «συμμαχίας υπέρ του Διεθνούς Δικαίου» και εάν δεν συμμετείχε σε διεθνείς επεμβάσεις, όπως λ.χ. στο Αφγανιστάν.
ΟΙ εξελίξεις στον Καύκασο δείχνουν με δραματικό τρόπο πόσο επίκαιρη είναι η δημιουργία ενός σταθερού συστήματος ασφάλειας και ειρηνικής διευθέτησης των κρίσεων, η διάλυση των στρατιωτικών συνασπισμών, κυρίως του ΝΑΤΟ, η αποδυνάμωση των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και η οικοδόμηση ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος ειρήνης με διεθνή διάρθρωση. Αυτό πρέπει να είναι σήμερα πρώτιστο μέλημα της Αριστεράς, ιδίως στα Βαλκάνια και στην Ευρώπη.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS