Τις αυτονόητες υποχρεώσεις του κράτους εξακολουθεί δυστυχώς να τις αντιλαμβάνεται ως παζάρι η ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η χρηματοδότηση του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Χρειάστηκε το Κέντρο να αναστείλει την κατάθεση προτάσεων όλων των χρηματοδοτικών προγραμμάτων του (συνεδρίαση 23/7/2008), να δοθεί δημοσιότητα στο θέμα, να υπάρξει σχετική ερώτησή του Π. Κοροβέση, εκ μέρους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στη Βουλή, για να αποφασιστεί επιτέλους η εκταμίευση όχι παραπάνω χρημάτων αλλά απλά ενός μέρους των υποσχεθέντων και υποτίθεται προβλεπομένων εκ του προϋπολογισμού- ένας προϋπολογισμός που για άλλη μια φορά αποδεικνύεται ότι καταρτίζεται μόνο για τα μάτια.
H απάντηση του Υπουργείου, αναφορικά με το θέμα, επαίρεται για το γεγονός ότι κατάφεραν να δώσουν αυτό το μέρος των χρημάτων (πραγματικό κατόρθωμα!) και παραθέτει κάποια επιπλέον ποσά που δόθηκαν φέτος στον κινηματογράφο, ως έκτακτες επιχορηγήσεις: ανάμεσα τους 500.000 ευρώ από το τον Ειδικό λογαριασμό του ΟΠΑΠ (το Υπουργείο είχε όμως υποσχεθεί 2.000.000 ευρώ από αυτό το λογαριασμό) και 50.000 ευρώ από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, ποσό που ναι μεν εκταμιεύτηκε από το εν λόγω Πρόγραμμα αλλά μυστηριωδώς ακόμα δεν έχει φτάσει στα ταμεία του Κέντρου Κινηματογράφου.
Κι όμως ο ελληνικός κινηματογράφος θα μπορούσε να χρηματοδοτείται, χωρίς να περιμένει την εκάστοτε πρωινή διάθεση του Υπουργού ή την εκάστοτε διαπραγμάτευση του με τον κύριο Αλογοσκούφη. Θα αρκούσε προς τούτο να εφαρμοστεί ο Νόμος 1866/89 που υποχρεώνει τις εταιρείες τηλεοπτικών σταθμών (ΕΡΤ, ιδιωτικές, κ.λπ.) να διαθέτουν το 1,5% των ετησίων ακαθαρίστων εσόδων τους, μετά την αφαίρεση των φόρων, για την παραγωγή ή συμπαραγωγή κινηματογραφικών ταινιών.
Παρά τη ρητή αυτή πρόβλεψη του νομοθέτη, μολονότι με το Π.Δ. 285/1993 συνεστήθη στο Υπουργείο Πολιτισμού Επιτροπή Ελέγχου Eφαρμογής των διατάξεων του προαναφερθέντος νόμου και ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε δεσμευτεί σε συνέντευξή του ότι ο νόμος επιτέλους θα εφαρμοστεί, δέκα εννέα χρόνια μετά τη ψήφισή του, τίποτα δεν έχει γίνει. Έτσι ο ελληνικός κινηματογράφος εξακολουθεί να είναι ένας υπομονετικός ζητιάνος. Ο κύριος Λιάπης ερωτήθηκε πρόσφατα επʼαυτού, καθώς το θέμα επανατέθηκε στο πόρισμα της επιτροπής για τον κινηματογράφο υπό τον κύριο Γαβρά (επιτροπή που συγκρότησε πανηγυρικά το ίδιο το Υπουργείο). Φυσικά ο κ. Υπουργός απέφυγε να απαντήσει, παραπέμποντας στις καλένδες και αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι για τη κυβέρνηση η εφαρμογή των νόμων είναι επιλεκτική.
Επιλεκτικές είναι γενικότερα και οι απαντήσεις που δίνει το Υπουργείο. Όπως μπορείτε να διαπιστώσετε διαβάζοντας την ερώτηση - απάντηση που συνημμένα σας αποστέλλεται, οι υπηρεσίες του κυρίου Λιάπη αδυνατούν να μας απαντήσουν ακόμα και στο φαινομενικά απλό που συνδέεται με τη χρηματοδότηση (και) του κινηματογράφου: Έχει γίνει από πλευράς Υπουργείου Πολιτισμού έλεγχος για τυχόν υπηρεσιακές ευθύνες στη διαχείριση των πόρων του υπό κατάργηση Ειδικού Λογαριασμού; Αν ναι, ποια ήταν τα σχετικά πορίσματα;
Γιατί δεν απαντάει ο Υπουργός; Μήπως γιατί κανένας εσωτερικός έλεγχος δεν διατάχθηκε ως προς τη εν λόγω διαχείριση; Κι ας ήταν επί μήνες το ζήτημα πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες, εξαιτίας της απόπειρας αυτοκτονίας του κυρίου Ζαχόπουλου;
Ο Π. Κοροβέσης δηλώνει σχετικά: «Ο κοινοβουλευτικός έλεγχος μπορεί και οφείλει να είναι αποκαλυπτικός, είτε αφορά τα σκάνδαλα Βατοπεδίου, είτε αφορά σκανδαλώδεις διαχειρίσεις κονδυλίων του κινηματογράφου και γενικότερα του πολιτισμού. Αν κάποιοι κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, εμείς δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να βαρεθούμε να επιμένουμε όπου θεωρούμε ότι υπάρχει διασπάθιση δημόσιου χρήματος και δημόσιας περιουσίας. Θα επανέλθουμε λοιπόν ξανά στο θέμα με νέα ερώτηση, όσες φορές χρειαστεί, προκειμένου να υπάρξει διαφάνεια και έλεγχος στα μαύρα ταμεία του Υπουργείου καθώς και τήρηση από μέρους του των υποχρεώσεων του έναντι του καλλιτεχνικού κόσμου της χώρας».
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS