Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι.
Νέες και νέοι του Συνασπισμού της Θεσσαλονίκης, δε θα μπορούσαμε να αναβάλουμε τούτο ο ραντεβού μας. Ούτε η βροχή ούτε το κρύο θα μπορούσαν να αναβάλουν τη γιορτή μας, τη συνάντησή μας.
Τη συνάντηση μας με τη γενιά του άρθρου 16 και τη γενιά των 700 ευρώ.
Τη συνάντησή μας με τη γενιά του πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης.
Τη συνάντησή μας με τη γενιά του 114 και των Λαμπράκηδων, αλλά και με την ηρωική γενιά της εθνικής αντίστασης που και στο φετινό μας φεστιβάλ μας κάνει τη τιμή να ναι στη πρώτη γραμμή, με άσπρα τα μαλλιά μα με τη νιότη στη καρδιά και στη ψυχή.
Δε θα μπορούσαμε ειδικά φέτος, έπειτα από δύο χρόνια που ήταν σα δυο δεκαετίες, να μην ανταμώσουμε. Γιατί έχουμε πολλά να πούμε και ακόμα περισσότερα να πράξουμε. Γιατί γίναμε πολλοί και πολλές, γιατί γίναμε περισσότεροι, και ειδικά η νεολαία του Συνασπισμού ολοένα και περισσότερο μεγαλώνει. Κερδίζει καινούριο κόσμο, γίνεται ολοένα πιο δυναμική και μαχητική.
Όταν η δική μου γενιά οργανώθηκε στην νεολαία, οι δυνάμεις μας ήταν εξαιρετικά περιορισμένες. Και η κυρίαρχη αντίληψη ήταν ότι η αριστερά για τους νέους είχε τελειώσει δεν είχε κάποιον τρόπο να τους εμπνεύσει και να τους γοητεύσει. Και ότι αυτό που είχε νικήσει ήταν η απάθεια, ο ατομισμός, ο κυνισμός, η ενιαία σκέψη.
Όλο αυτό άλλαξε όταν βγήκε στο προσκήνιο το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης. Ένα κίνημα που ήξερε πια να συνθέτει, να συσπειρώνει διαφορετικές δυνάμεις, να ανοίγει τέτοιες προοπτικές αντίστασης.
Και τότε διαπιστώσαμε ότι τα νέα παιδιά γύρω μας, δεν είχαν βυθιστεί στην απάθεια, ούτε είχαν εγκαταλείψει το όνειρο να αλλάξουν τον κόσμο. Ότι η εποχή της συλλογικότητας και των αγώνων δεν είχε τελειώσει. Αλλά αυτό που χρειαζόντουσαν τα νέα αγόρια και κορίτσια, ήταν μια καινούρια προοπτική αντίστασης.
Οι εποχές που ήρθαν ήταν πραγματικά δύσκολες, αλλά οι νέοι άνθρωποι ήταν πάντα εκεί που χρειάστηκε. Στήριξαν τις μεγάλες κινητοποιήσεις κατά του πολέμου στο Ιράκ. Καθόρισαν με την μαζική τους παρουσία τις εκδηλώσεις του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού φόρουμ στην Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα. Και πήραν απάνω τους μερικές από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις, όπως αυτές για την δημόσια δωρεάν παιδεία.
Σήμερα πια αυτό που βρίσκεται σε κρίση δεν είναι τα νεολαιίστικα κινήματα, ούτε η αριστερή προοπτική. Αυτό που βρίσκεται σε κρίση είναι το σύστημα. Το σύστημα που αφού εξύμνησε εδώ και δεκαετίες την δυναμική και τις προοπτικές της ελεύθερης αγοράς, αφού αποθέωσε το κέρδος και τον ατομισμό, αφού επιτέθηκε σε κάθε αξία συλλογικότητας, αλληλεγγύης και κοινωνικής ευαισθησίας, σήμερα βουλιάζει.
Παρακαλάει για κρατικές επιδοτήσεις, για κρατική ενίσχυση. Παίρνει χρήματα, που δεν υπάρχουν ποτέ για κοινωνική πολιτική, για ενίσχυση των αδύνατων, για παιδεία, για δημόσια υγεία, για προστασία του περιβάλλοντος. Αλλά όταν καταρρέουν οι τράπεζες και οι ασφαλιστικοί κολοσσοί, τα δισεκατομμύρια, ως δια μαγείας βρίσκονται.
Αυτές είναι οι μεγάλες αντιφάσεις. Ένα σύστημα που καταρρέει μέσα στα αδιέξοδά του. Και αυτό μας φέρνει μπροστά στην ανάγκη για νέους κοινωνικούς αγώνες. Γιατί ο ορίζοντας, η διέξοδος από την σημερινή κρίση, πρέπει να είναι μια κοινωνία αλληλεγγύης και δικαιωμάτων και όχι μια κοινωνία με ακόμα περισσότερη αδικία, ανισότητες και αυταρχισμό.
Αυτή τη κοινωνία βέβαια, αυτόν τον άλλο κόσμο που οραματιζόμαστε, δεν πρόκειται να μας τον χαρίσει κανείς. Πρέπει να το κατακτήσουμε μόνοι μας, με αγώνες, στις γειτονιές, στους χώρους μάθησης και δουλειάς, στον δρόμο.
Κοιτάξτε γύρω σας να δείτε πόσο μίζερες είναι οι εναλλακτικές προοπτικές που μας παρέχουν.
Έχουμε μια κυβέρνηση που πλέον δεν την αντέχει κανένας. Που ξεκίνησε να κυβερνήσει με ρεαλισμό και υπευθυνότητα και αποδεικνύεται βουτηγμένη μέχρι τον λαιμό σε κάθε προσπάθεια πλουτισμού, σε κάθε κομπίνα εις βάρος του δημόσιου πλούτου.
Τα γαλάζια παιδιά και τα παιδιά των γαλάζιων παιδιών, περίμεναν υπομονετικά τόσα χρόνια να έρθουν στα πράγματα. Και να το αποτέλεσμα: Οι κουμπάροι, τα δομημένα ομόλογα, τα παραδικαστικά κυκλώματα, οι υποκλοπές, οι απαγωγές, η Siemens, τώρα η μονή Βατοπεδίου.
Και όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερα θα βγαίνουν στη φόρα. Θα μάθουμε και τι κέρδος βγήκε από την πώληση του ΟΤΕ, από την διάλυση της Ολυμπιακής, από τις σκανδαλώδεις παραχωρήσεις σε κάθε αυτοσχέδιο μαγαζάκι που θέλει να γίνει ιδιωτικό πανεπιστήμιο.
ΘΑ μάθουμε ποιο ήταν το προσωπικό τους όφελος, από μια στρατηγική, που οδηγεί τις τράπεζες, τις μεγάλες επιχειρήσεις, τους ισχυρούς της οικονομικής εξουσίας σε αμύθητα κέρδη, την ώρα που το μέλλον για τους νέους ανθρώπους είναι οι δουλειές του ποδαριού. Είναι η ανασφάλιστη εργασία. Είναι το μπλοκάκι. Είναι τα εφτακόσια ευρώ. Είναι η δουλειά χωρίς ωράριο και χωρίς δικαιώματα. Είναι η απαλλοτρίωση του ελεύθερου χρόνου και της προσωπικής αυτονομίας. Είναι η δέσμευση σε έναν μισθό της πλάκας και στην διαρκή εξάρτηση από την πατρική οικογένεια..
Βυθίζονται όμως και το ξέρουν και κάνουν ότι μπορούν για να αλλάξουν το κλίμα αλλά τίποτα δεν τους βγαίνει. Το πέπλο της ευπρέπειας, την υπευθυνότητας και της σοβαρότητας έχει πέσει προ πολλού. Γι αυτό και ο πρωθυπουργός υπέστη αυτό το Βατερλό, στην προσπάθειά του να εμφανιστεί στην Διεθνή έκθεση ως υπεύθυνος κυβερνήτης της χώρας..
Και από την άλλη ένα ΠΑΣΟΚ που αφού χρησιμοποίησε την περίοδο της διακυβέρνησής του για να σταθεροποιήσει τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα στην εξουσία, προσπαθεί τώρα να ξαναβγεί στην επιφάνεια, κάνοντας αντιπολίτευση. Για την ακρίβεια κάνοντας αντιπολίτευση στην κυβέρνηση Σημίτη, γιατί όλα αυτά που είπε στην Θεσσαλονίκη ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν μέτρα, προτάσεις απέναντι σε μια πολιτική που το ίδιο το κόμμα του εφάρμοσε.
Απέναντι σε μια πολιτική που το κόμμα του απενοχοποίησε, ονομάζοντάς την εκσυγχρονισμό και κεντροαριστερά. Απέναντι σε μια πολιτική, που ο ίδιος επεχείρησε να πάρει απάνω του, υποσχόμενος ανασφάλιστη εργασία και υποβαθμισμένη δημόσια παιδεία, συντάξεις από το χρηματιστήριο και χαμηλή φορολογία για τους πλούσιους.
Τώρα βέβαια μετακινούνται προς τις θέσεις που οι ίδιοι χαρακτήριζαν ουτοπικές και ανεφάρμοστες. Εξαγγέλλουν όσα περισσότερα μπορούν από αυτά για τα οποία μας κατηγορούσαν ότι είμαστε εγκλωβισμένοι στη διαμαρτυρία και δεν έχουμε ρεαλιστικές προτάσεις και πρόγραμμα. Και να που τώρα οι ουτοπικές προτάσεις παρουσιάζονται ως η ανακάλυψη της Αμερικής.
Ο καθένας βέβαια έχει δικαίωμα να κάνει ότι μπορεί για να επιβιώσει. Δεν έχει όμως το δικαίωμα να υποτιμά τόσο τη μνήμη και τη νοημοσύνη του λαού.
Γιατί ο ελληνικός λαός μπορεί να είναι ταλαιπωρημένος και απελπισμένος από τη διακυβέρνηση της ΝΔ, αλλά δεν μπορεί να ξεχάσει τόσο εύκολα.
Δεν μπορεί να ξεχάσει τόσο εύκολα
• πότε στήθηκε αυτή η φάμπρικα με τα μπλοκάκια στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα,
• πότε στήθηκε το σύστημα siemens,
• πότε άνοιξε ο δρόμος με τις μετοχοποιήσεις για το ξεπούλημα του ΟΤΕ και της ΔΕΗ,
• πότε δρομολογήθηκε το έγκλημα της Ολυμπιακής,
• πότε ξεκίνησε το αλισβερίσι του Δημοσίου με τη μονή Βατοπεδίου,
• πότε χαρίστηκαν οι φόροι της εκκλησιαστικής περιουσίας,
• πότε δρομολογήθηκε η απαξίωση του δημόσιου πανεπιστημίου για να έρθουν τα ΚΕΣ και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια;
Και βέβαια το σχιζοφρενικό του πράγματος είναι ότι την ίδια στιγμή που ο κος Παπανδρέου υιοθετεί την προγραμματική αντιπολίτευση της αριστεράς στις κυβερνήσεις Σημίτη, στήνει γέφυρες επαναπροσέγγισης με τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό.
Πράγμα που μας κάνει να πιστεύουμε, σε συνδυασμό και με τη διαρκή σιωπή του ΠΑΣΟΚ
• για τον χωρισμό εκκλησίας κράτους και την εξεταστική για το Βατοπέδι,
• για τον δημόσιο χαρακτήρα του εθνικού αερομεταφορέα,
• για το άρθρο 16 και τα ΚΕΣ,
• για την αποστολή στρατιωτών μας στο Αφγανιστάν και την υποταγή μας στις διαθέσεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ,
ότι αυτό που πραγματικά τους απασχολεί στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι μια άλλη διακυβέρνηση στη βάση ενός προοδευτικού προγραμματικού πλαισίου, αλλά το πώς σώνει και καλά θα ξαναγυρίσουν οι ίδιοι στα υπουργικά έδρανα.
Ε, λοιπόν αυτό εμάς δε μας απασχολεί, δεν απασχολεί την ελληνική κοινωνία, δεν απασχολεί τον κόσμο της εργασίας που βλέπει να έρχονται χειρότερες μέρες, που του ζητάνε καινούργιες θυσίες, δίχως καμία ελπίδα για διέξοδο.
Δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με όλη αυτή τη μιζέρια. Τα κόμματα εξουσίας βουλιάζουν μέσα στην αναξιοπιστία τους. επιστρατεύουν κάθε μέσον που τα εξυπηρετεί για να δημιουργήσουν εντυπώσεις. Δεν μας αφορά αυτό το παιχνίδι.
Γιατί για μας το ζήτημα είναι ο συσχετισμός δυνάμεων. Η δύναμη της κοινωνίας στους μαζικούς χώρους και στον δρόμο. Το να κερδίζουμε νέες συνειδήσεις. Και δεν θέλουμε να είμαστε δυνατοί για να πάρουμε μέρος στη μοιρασιά της εξουσίας. Θέλουμε να είμαστε δυνατοί για να υπερασπιστούμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την δουλειά, τα κοινωνικά δικαιώματα, το περιβάλλον.
Θέλουμε να αλλάξουμε τις ισορροπίες, να αλλάξουμε τους συσχετισμούς δυνάμεων. Να επιβάλλουμε εμείς το ρεαλιστικό και το εφικτό, όχι αυτοί που λεηλατούν την κοινωνία.
Και ξέρουμε ότι μπορούμε να το καταφέρουμε. Ο κόσμος αλλάζει. Στρέφει τα μάτια του και τις ελπίδες του προς την αριστερά. Καταλαβαίνει σιγά σιγά την δύναμή του, την δύναμη της συλλογικής αντίστασης, την δύναμη των κινημάτων.
Και εδώ είναι ο δικός μας δρόμος, η δική μας προοπτική.
Να δυναμώσουμε τις κοινωνικές αντιστάσεις. Να τις μετατρέψουμε σε μια προοπτική ώριμων αλλαγών, σε ένα εναλλακτικό σχέδιο για την κοινωνία.
Η εναλλακτική προοπτική δεν θα έρθει από πάνω, από τα κομματικά γραφεία και από φωτισμένα μυαλά. Θα έρθει από τον δρόμο, από τους κοινωνικούς αγώνες.
Ας είμαστε λοιπόν αισιόδοξοι και δυνατοί. Και ας ανοιχτούμε ακόμα περισσότερο στην κοινωνία, επιστρατεύοντας την φαντασία μας, την δυναμισμό μας, την δημιουργικότητά μας.
Και με την ευκαιρία που μου δίνεται θα ήθελα να χαιρετίσω τις νέες και τους νέους της νεολαίας μας στη Θεσσαλονίκη, που πριν από λίγο καιρό μπήκαν και ματαίωσαν έναν πλειστηριασμό όπου μια από τις τράπεζες που βλέπουν τα κέρδη τους να αυξάνονται ιλιγγιωδώς θα έκλεβε για χρέη λίγων χιλιάδων ευρώ το βιός ενός ανήμπορου μεροκαματιάρη που έπεσε στη παγίδα τους.
Και θέλω επίσης να χαιρετίσω τις νέες και τους νέους της νεολαίας μας στη Θεσσαλονίκη, που πριν μια εβδομάδα κατέλαβαν μια εταιρεία ενοικίασης εργαζομένων.
Με αυτές σας τις δράσεις αμφισβητήσατε τις μορφές σύγχρονης κυριαρχίας: Την νόμιμη τοκογλυφία και το θεσμοθετημένο δουλεμπόριο.
Αυτές οι μορφές κινητοποίησης, πρέπει να ξεφύγουν πια από το συμβολικό, πρέπει να γίνουν μορφές καθημερινού, μαζικού αγώνα. Γιατί αν η εξουσία δεν φοβηθεί τον κόσμο, ποτέ δεν θα μάθει να τον σέβεται.
Γιατί αφού η εξουσία δεν λογαριάζει και δε σέβεται καθόλου τις ανάγκες και την αξιοπρέπειά του κόσμου της εργασίας, ήρθε η ώρα να τους μάθει αυτός ο κόσμος να τον φοβούνται.
Να φοβούνται τη δύναμη των κινημάτων, να φοβούνται την αντίσταση των νέων ανθρώπων που συνεχίζουν να ονειρεύονται, να φοβούνται την οργή του συνταξιούχου που χρωστάει ολόκληρη τη σύνταξη στις τράπεζες και στις πιστωτικές κάρτες, να φοβούνται την αντίδραση του άνεργου που του προσφέρουν εργασία χωρίς ασφάλιση, την οργή του χαμηλόμισθου που βλέπει το μισθό να εξανεμίζεται πριν από τα μισά του μήνα, την απόγνωση του μικρομεσαίου επαγγελματία που του κλείνουν το μαγαζί, του αγρότη που τον ξεκληρίζουν με τα καρτέλ και την ακρίβεια.
Και να είστε σίγουροι πως το μόνο που στα αλήθεια τους τρομάζει είναι μη μετρήσουν την οργή τους όλοι αυτοί στους δρόμους.
Το μόνο που τους κάνει να τρέμουν είναι μη ξυπνήσει η κοινωνία από το λήθαργο, μην σταματήσει να τους ανέχεται και αρχίσει να διεκδικεί τα αυτονόητα.
Ας τους κάνουμε λοιπόν να φοβηθούν στα αλήθεια. Ας οργανώσουμε με τόλμη τις κοινωνικές αντιστάσεις.
Στους δρόμους θα καταρρεύσει ο συναινετικός δικομματισμός και όχι στις δημοσκοπήσεις του δελτίων των οκτώ.
Στους δρόμους και στη συνείδηση των εργαζόμενων και της νεολαίας και όχι στις ψευδεπίγραφες λύσεις και διεξόδους του συστήματος για να συγκρατήσει με τεχνητές αναπνοές ένα σύστημα που ψυχορραγεί.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ξέρουμε ότι ο δρόμος που επιλέγουμε είναι ο δύσκολος δρόμος, αλλά αν άξιζε να ανταμώσουμε και να αγωνιστούμε μαζί είναι για να πετύχουμε τα δύσκολα και όχι τα εύκολα. Και σε αυτή τη προσπάθεια θα υπάρξουν και ανηφόρες, θα υπάρξουν και σκαμπανεβάσματα αλλά εμείς δε πρόκειται να κάνουμε πίσω δε πρόκειται να δειλιάσουμε, δεν πρόκειται να φοβηθούμε. Θα προχωρήσουμε μπροστά.
Και θα προχωρήσουμε μπροστά και εδώ στη Θεσσαλονίκη. Σε μια πόλη με μεγάλη αγωνιστική παράδοση, που σήμερα διεκδικούν να κυβερνάνε οι παπάδες και οι ακροδεξιοί. Σε αυτή τη πόλη εμείς το επόμενο διάστημα θα προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε έναν ακόμα πιο ισχυρό πόλο αντίστασης και αμφισβήτησης.
Θα κάνουμε ότι μπορούμε ώστε σε λίγο καιρό, στην Θεσσαλονίκη να εκπέμψει η εναλλακτική φωνή της πόλης, να εκπέμψει ο ραδιοφωνικός μας σταθμός, ο ραδιοφωνικός σταθμός της αριστεράς.
Και αυτό θα είναι μια αρχή για να στραφούμε ακόμα περισσότερο προς τον κόσμο, για να συνδεθούμε ακόμα περισσότερο με τις αγωνίες και τις προσδοκίες των νέων ανθρώπων. Με τους αγώνες που έρχονται για την παιδεία, την δουλειά, το περιβάλλον , την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, νέες και νέοι του Συνασπισμού.
Ξεχάστε το πολιτικό σκηνικό, ξεχάστε τα πολιτικά παιχνίδια, ξεχάστε την μιζέρια του κεντρικού πολιτικού σκηνικού. Και βγείτε έξω να κερδίσετε μάχες. Βγείτε έξω να αλλάξετε τον κόσμο. Βγείτε έξω να αλλάξετε την ίδια την Αριστερά.
Η ιστορία γράφεται από όσους τολμούν να υψώσουν το ανάστημά τους και πάνε κόντρα στο ρεύμα, από όσους δεν υποτάσσονται στο ρεαλισμό των δεδομένων αλλά αλλάζουν τα δεδομένα.
Και εμείς όλοι εδώ δεν είμαστε για να διαχειριστούμε λίγο καλύτερα τη μιζέρια του συστήματος που σήμερα μας πνίγει. Υπάρχουν άλλοι για να το κάνουν αυτό καλύτερα από μας.
Εμείς συναντηθήκαμε και σταθήκαμε όρθιοι σε μια εποχή που δεν ήταν καθόλου της μόδας να οργανώνεσαι στην αριστερά και μάλιστα στην αριστερά που στέκεται κριτικά στα πράγματα και δεν καταπίνει αμάσητες τις γραμμές και τα δόγματα του παρελθόντος.
Όλοι εμείς κάναμε μια επιλογή κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα όταν κανένας δε μας υπολόγιζε. Ωρίμασε η σκέψη μας μέσα από τη δράση των νέων κοινωνικών κινημάτων, όταν όλοι οι άλλοι δε τους δίνανε δεκάρα.
Δημιουργήσαμε τη νέα μας ταυτότητα όχι στη κλεισούρα των κομματικών μας γραφείων αλλά στις μεγάλες κοινωνικές αντιστάσεις.
Περπατήσαμε πολύ στη Γένοβα και στη Φλωρεντία, φάγαμε με το κουτάλι τα χημικά στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις, στήσαμε τις πιο δυναμικές διαδηλώσεις, εδώ στη Θεσσαλονίκη το 2003 και το πιο σπουδαίο ευρωπαϊκό φόρουμ στην Αθήνα.
Δυναμώσαμε και πιστέψαμε στη δύναμή μας όταν κάθε Πέμπτη δίναμε ραντεβού στους δρόμους των μεγάλων πόλεων με τους πραίτορες του κου Πολύδωρα και κάθε βράδυ τα δελτία των ειδήσεων μας αποκαλούσανε αλήτες και ταραξίες.
Και όμως νικήσαμε. Ανατρέψαμε την αναθεώρηση του 16. Μιλήσαμε πρώτοι για μια γενιά χωρίς αύριο τη γενιά των 700 ευρώ και τώρα όλοι μιλάνε για αυτή. Στραπατσάραμε τη κυβερνητική πολιτική.
Κάναμε αυτό που φαίνονταν αδύνατο να γίνει δυνατό γιατί για μας αυτό είναι πολιτική. Δεν είναι η τέχνη του εφικτού αλλά η τέχνη του να ανατρέπεις τα δεδομένα ώστε να κάνεις οτιδήποτε φαντάζει αδύνατο να γίνεται δυνατό.
Πήγαμε κόντρα στο ρεύμα και καταφέραμε να αλλάξουμε το τοπίο.
Συνεχίστε λοιπόν ακόμα πιο αισιόδοξα και πιο δυναμικά.
Βάλτε φωτιά σε ότι σας καίει, σε ότι σας τρώει τη ψυχή, κατακτήστε το μέλλον γιατί το μέλλον σας ανήκει, διαλέξτε ζωή και όχι επιβίωση.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS