Και να που σήμερα ξανανταμώνουμε εδώ στη φιλόξενη πλατεία Πρωτομαγιάς, δυο χρόνια μετά τη τελευταία μας συνάντηση. Δύο χρόνια που έφεραν τόσα πολλά, που άλλαξαν τόσο πολλά, που είναι λες και πέρασαν δύο δεκαετίες.
Δύο χρόνια πριν, τέλη Σεπτέμβρη σα και τώρα και θυμάμαι από τούτο εδώ το βήμα ο Αλαβάνος, μίλαγε για τη γενιά του άρθρου 16 και για τους 30άρηδες που ζουν στο παιδικό δωμάτιο.
Και θυμάμαι σα τώρα τους περισπούδαστους δημόσιους κριτές του πολιτικού λόγου να αρθρογραφούν, να σχολιάζουν στα μέσα και να τον ειρωνεύονται γιατί η ομιλία του δεν είχε τίποτα που να θυμίζει καθωσπρέπει ομιλία πολιτικού αρχηγού.
Δυο χρόνια πριν, τέλη Σεπτέμβρη και ήμασταν στο νήμα ενός όμορφου αγώνα για τις δημοτικές εκλογές στην Αθήνα.
Και θυμάμαι όλους αυτούς που αργότερα -έστω και πρόσκαιρα- μας εκθειάζανε, πόσο μας λοιδορούσαν και μας ειρωνευόντουσαν γιατί ο συνδυασμός μας και ο επικεφαλής του, δεν είχε τίποτα που να θυμίζει καθωσπρέπει δημοτικό συνδυασμό.
Δυο χρόνια πριν, τέλη Σεπτέμβρη και ερχόμασταν από τις μεγάλες κινητοποιήσεις των φοιτητών του καλοκαιριού και ατενίζαμε με αισιοδοξία το μέλλον και μιλάγαμε για τη νέα γενιά των αγώνων, τη γενιά του άρθρου 16 και τους λέγαμε ξεχάστε τη συνταγματική αναθεώρηση, θα μείνει στα χαρτιά
Και θυμάμαι που μας λοιδορούσανε και μας ρωτούσαν από ποιόν πλανήτη εσείς έχετε κατέβει; Γιατί οι προβλέψεις μας δεν ταιριάζανε με τη καθωσπρέπει ανάλυση της πολιτικής, ούτε βέβαια και με την αριθμητική των δεδομένων που έλεγε ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν 280 βουλευτές και άρα μπορούν να αναθεωρήσουν το Σύνταγμα.
Το ίδιο ακριβώς και πριν ένα χρόνο, στα μέσα του Σεπτέμβρη, στις προηγούμενες εκλογές όταν εμείς δεν υπακούσαμε στην καθωσπρέπει ανάλυση των ειδικών της πολιτικής επικοινωνίας και δε ζητήσαμε ψήφο ελεημοσύνης για να μπούμε στη βουλή αλλά ψήφο ελπίδας και αισιοδοξίας για να αλλάξουμε το τοπίο.
Και θυμάμαι, οι ίδιοι μας έλεγαν ότι δε ξέρουμε που βαδίζουμε, ότι τρέφουμε αυταπάτες και ότι θα μείνουμε έξω από τη βουλή.
Κι όταν αργότερα αλλάξαμε το τοπίο και καταφέραμε να μιλήσουμε στην καρδιά και τη ψυχή μιας ολόκληρης γενιάς που είναι στην απέξω, της νέας γενιάς που της ζητάνε να ζήσει μια ζωή δίχως όνειρα, δίχως ελπίδες, δίχως προσδοκίες, πάλι ζητάγανε από μας να σοβαρευτούμε και να προσαρμοστούμε στα δεδομένα γιατί αλλιώς θα μας κατηγορήσουν για αλαζονεία.
Και σήμερα που μας ακούει και μας προσέχει ολοένα και περισσότερος κόσμος, οι ίδιοί πάλι που χθες μας λοιδορούσανε, σήμερα μας κάνουν μαθήματα και ζητάνε από μας να σταματήσουμε να μιλάμε με τη γλώσσα της αλήθειας γιατί αυτό ενοχλεί το καθωσπρεπισμό της πολιτικής ζωής.
Και ενίοτε κάποιοι εκπρόσωποι του κεφαλαίου ενοχλούνται τόσο από τη παρουσία μας που μας στέλνουν μηνύσεις και αγωγές μπας και συμμορφωθούμε.
Μας ζητάνε επίσης να γίνουμε ρεαλιστές και να αποδεχτούμε ότι σε αυτή τη χώρα διαρκώς οι φτωχοί θα γίνονται φτωχότεροι και ότι θα κυβερνά μια ελίτ συμφερόντων, τραπεζιτών και μεγαλοεπιχειρηματιών.
Μας λένε ακόμα ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν και ότι πρέπει να πάμε με τα νερά τους.
Μας ζητάνε επίσης να σταματήσουμε να κάνουμε συγκεκριμένες προτάσεις για τα προβλήματα της νέας γενιάς γιατί οι προτάσεις αυτές λένε στερούνται ρεαλισμού.
Γιατί για αυτούς μόνος ρεαλισμός είναι ο δικός τους ρεαλισμός. Ο ρεαλισμός της ανασφάλειας, της αβεβαιότητας, της εξαθλίωσης.
Ο ρεαλισμός των μισθών της πείνας.
Ο ρεαλισμός της ανασφάλιστης εργασίας για 480 ευρώ.
Ο ρεαλισμός που θέλει να είναι καταχρεωμένα τα νοικοκυριά στις τράπεζες.
Ο ρεαλισμός των φροντιστηρίων και της παραπαιδείας που θέλει το μισό μηνιάτικο να πηγαίνει για τις σπουδές στων παιδιών στο δημόσιο κατά τα άλλα σχολείο ή πανεπιστήμιο.
Ζητάνε από μας να γίνουμε επιτέλους υπεύθυνη δύναμη και να μη διαμαρτυρόμαστε.
Και εννοούνε να αναλάβουμε τη ευθύνη να στηρίξούμε το πολιτικό αυτό σύστημα που σήμερα σαπίζει μέσα στα αδιέξοδά του, στη διαπλοκή των σκανδάλων και στη μιζέρια του.
Και εμείς τους απαντάμε: Όσο κι αν προσπαθήσετε να μας κατανοήσετε ως ένα πολιτικό φαινόμενο που αντιμετωπίζεται με όρους και με συνταγές δοκιμασμένες θα αποτύχετε, θα χάσετε τον καιρό σας.
Όσο κι αν προσπαθήσετε να μας αντιμετωπίσετε με όρους δημοσκοπικούς και μιντιακούς θα αποτύχετε.
Γιατί δεν είμαστε, όπως ίσως λανθασμένα στην αρχή πιστέψατε, ούτε μιντιακό ούτε δημοσκοπικό φαινόμενο
Όσο κι αν προσπαθήσετε να μας αντιμετωπίσετε με όρους συστημικούς θα χάνετε τον καιρό σας.
Γιατί δεν μας αφορά η διαχείριση του ναυαγίου που λέγεται δικομματικό πολιτικό σύστημα και που τρώει πια από τις σάρκες αυτής της χώρας.
Δεν μας αφορά η προοπτική να πάρουμε κι εμείς ένα ξεροκόμματο και να καθίσουμε στα αυγά μας.
Καταλάβετέ το. Όσο κι αν μας εγκαλείτε με όρους καθωσπρεπισμού, με όρους πολιτικού ρεαλισμού, δε πρόκειται τίποτα να πετύχετε.
Γιατί εμείς δεν έχουμε σχέση με το δικό σας ρεαλισμό.
Γιατί εμείς, πολύ απλά, είμαστε από άλλο ανέκδοτο.
Δε βρεθήκαμε εδώ που είμαστε πατώντας στο ρεαλισμό των κυρίαρχων αναλύσεων αλλά πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα.
Δε βρεθήκαμε εδώ ακολουθώντας τη πεπατημένη αλλά ανατρέποντας τα δεδομένα.
Δε βρεθήκαμε εδώ για να διαχειριστούμε λίγο καλύτερα τη μιζέρια του συστήματος που σήμερα μας πνίγει.
Υπάρχουν άλλοι για να το κάνουν αυτό καλύτερα από μας.
Όλοι εμείς εδώ οι νέες και οι νέοι του Συνασπισμού, συναντηθήκαμε και σταθήκαμε όρθιοι σε μια εποχή που δεν ήταν καθόλου της μόδας να οργανώνεσαι στην αριστερά και μάλιστα στην αριστερά που στέκεται κριτικά στα πράγματα και δεν καταπίνει αμάσητες τις γραμμές και τα δόγματα του παρελθόντος.
Δε ξεσκονίσαμε τα τρόπαια των αγώνων της αριστεράς στις προθήκες των μουσείων της πολιτικής ιστορίας, ούτε ανασύραμε από το μπαούλο τα τιμημένα λάβαρα των αγώνων του χθες.
Τα τιμάμε και τα σεβόμαστε αυτά τα λάβαρα, αλλά σήμερα εμείς φτιάχνουμε τους δικούς μας αγώνες, τη δική μας ταυτότητα, τις δικές μας σημαίες.
Γιατί όλοι εμείς, νέες και νέοι του Συνασπισμού, νέες και νέοι της αριστεράς του σήμερα και του αύριο, ξεκινήσαμε τούτο το όμορφο ταξίδι σε μια εποχή που δεν μας υπολόγιζε κανείς, κάνοντας μια επιλογή κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα.
Ωρίμασε η σκέψη μας μέσα από τη δράση των νέων κοινωνικών κινημάτων, όταν όλοι οι άλλοι δε τους δίνανε δεκάρα.
Δημιουργήσαμε τη νέα μας ταυτότητα όχι στη κλεισούρα των κομματικών μας γραφείων αλλά στις μεγάλες κοινωνικές αντιστάσεις.
Περπατήσαμε πολύ στη Γένοβα και στη Φλωρεντία.
Φάγαμε με το κουτάλι τα χημικά στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις, στήσαμε το Ελληνικό κοινωνικό Φόρουμ και οργανώσαμε τις πιο δυναμικές κινηματικές δράσεις, στη θεσσαλονίκη το 2003 και το πιο σπουδαίο ευρωπαϊκό φόρουμ στην Αθήνα το 2006.
Δυναμώσαμε και πιστέψαμε στη δύναμή μας όταν κάθε Πέμπτη δίναμε ραντεβού στους δρόμους των μεγάλων πόλεων με τους πραίτορες του κου Πολύδωρα και κάθε βράδυ τα δελτία των ειδήσεων μας αποκαλούσανε αλήτες και ταραξίες.
Και όμως καταφέραμε πολλά, κι όμως πετύχαμε νίκες.
Ανατρέψαμε την αναθεώρηση του άρθρου 16.
Μιλήσαμε πρώτοι για μια γενιά χωρίς αύριο τη γενιά των 700 ευρώ και τώρα όλοι μιλάνε για αυτό.
Στραπατσάραμε τη κυβερνητική πολιτική.
Κάναμε αυτό που φαίνονταν αδύνατο να γίνει δυνατό γιατί για μας αυτό είναι πολιτική.
Δεν είναι η τέχνη του εφικτού αλλά η τέχνη του να ανατρέπεις τα δεδομένα ώστε να κάνεις οτιδήποτε φαντάζει αδύνατο να γίνεται δυνατό.
Ας μη μας ζητάνε λοιπόν τώρα να σοβαρευτούμε για να βοηθήσουμε το σύστημα να διασωθεί.
Αυτή η παράταξη της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς που από την εποχή των μεγάλων αγώνων της γενιάς του 114 και του πολυτεχνείου έφτασε κάποια στιγμή στο σημείο να μοιάζει με λέσχη βετεράνων επαναστατών, δεν ήταν ποτέ περισσότερο ανοιχτή από όσο είναι σήμερα.
Δεν ήταν ποτέ περισσότερο ανοιχτή στις αγωνίες και τις προσδοκίες των νέων ανθρώπων.
Δεν ήτανε ποτέ περισσότερο ανοιχτή στους αγώνες και τις διεκδικήσεις της κοινωνίας.
Δεν ήτανε ποτέ περισσότερο ανοιχτή στον προβληματισμό και στην νέα σκέψη που διεθνώς διαμορφώνεται από τα κινήματα αντίστασης αλλά και από τις ιστορικές εξελίξεις που σηματοδοτούν τη χρεοκοπία του σημερινού μοντέλου ανάπτυξης.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι.
Θα περίμεναν πολλοί στη σημερινή μου ομιλία να αναφερθώ στις εξελίξεις της κεντρικής πολιτικής σκηνής, στα όσα είπε προχθές ο κ. Καραμανλής, στα όσα απάντησε ο κ. Παπανδρέου, στις δημοσκοπήσεις και στις όψιμες εκκλήσεις όλων όσων δεν κατάφεραν τόσα χρόνια να μας κάνουν μια χαψιά και τώρα με βαθιά αγωνία για το μέλλον της αριστεράς και του τόπου, μας ζητούν να συμμορφωθούμε και να συμβιβαστούμε.
Θα μου επιτρέψετε όμως σε αυτή την ομιλία, να μη κάνω τίποτα από όλα αυτά. Θα μου επιτρέψετε να προσπεράσω τα λεγόμενα κεντρικά πολιτικά γεγονότα. Γιατί για μας το κεντρικό πολιτικό γεγονός, είναι οι χιλιάδες νέες και νέοι, που πέρασαν αυτές τις μέρες τις πύλες του φεστιβάλ.
ΟΙ χιλιάδες νέες και νέοι, που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση της νεολαίας μας, πέρα από κάθε προσδοκία, και μετέτρεψαν το φετινό φεστιβάλ σε μια μεγάλη, ζωντανή και χαρούμενη γιορτή.
Οι χιλιάδες νέες και νέοι που με την παρουσία τους αποδεικνύουν ότι υπάρχει κοινωνία έξω από την τηλεόραση, και έξω από το κεντρικό σκηνικό.
Μια κοινωνία που σε πείσμα των καιρών, χαίρεται, αντιστέκεται και διατηρεί την ζωντάνια της.
Αυτό είναι για μας το κεντρικό πολιτικό γεγονός. Τα χιλιάδες νέα παιδιά που πλημμύρισαν αυτές τις μέρες την πλατειά Πρωτομαγιάς.
Η παρουσία τους μας γέμισε ενέργεια και χαρά, και μας ωθεί να οργανώσουμε ακόμα περισσότερο την παρέμβαση της αριστεράς στους κοινωνικούς χώρους.
Κυρίως όμως μας θυμίζει διαρκώς ότι ο αγώνας για να αλλάξουμε τον κόσμο, εκτός από αγώνας πολιτικός, εκτός από αγώνας ιδεολογικός, είναι πρώτα από όλα αγώνας με γιορτή και με μουσική, με χαρά και με ενθουσιασμό, με έρωτα για τη ζωή και με αλληλεγγύη για τον διπλανό μας.
Γιατί για να αναμετρηθούμε με τα αδιέξοδα, με την καθημερινότητα, με το σύστημα, πρέπει πρώτα από όλα να τα νικήσουμε μέσα μας.
Σ/σες και σ/φοι φίλες και φίλοι
Θέλω, λοιπόν, σήμερα να επικεντρώσω την ομιλία μου σε όλους όσους γέμισαν τις τρεις αυτές μέρες τη γιορτή μας.
Σήμερα θέλω να μιλήσουμε για τους μαθητές και τις μαθήτριες που ονειρεύονται να σπουδάσουν αυτό που αγαπούν και βρίσκονται παραπεταμένοι σε κάποια σχολή που δεν καταλαβαίνουν ή στην αγκαλιά των ιδιωτικών ΚΕΣ.
Σήμερα θέλω να μιλήσουμε για τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που αγωνιούν για τις σπουδές τους στο δημόσιο πανεπιστήμιο και έχουν απέναντί τους έναν υπουργό που νοιάζεται μόνο για τα ιδιωτικά κολέγια.
Για τους μεταπτυχιακούς φοιτητές και ερευνητές που μου έστειλαν προχθές ένα γράμμα και μου εξηγήσανε ότι οι βιβλιοθήκες στα πανεπιστήμιά μας δεν έχουν πια συνδρομές επιστημονικών περιοδικών γιατί κόπηκαν τα κονδύλια και δε μπορούν να συνεχίσουν την έρευνά τους.
Για τους ταχυμεταφορείς που συνάντησα προχθές και μου είπανε ότι η γενιά των 700 ευρώ δεν είναι μια κακόμοιρη γενιά αλλά μια γενιά που αγωνίζεται οργανώνεται και αντιστέκεται.
Για τους κοινωνικούς λειτουργούς που δουλεύουν σε προγράμματα του ΟΚΑΝΑ που κλείνουν και που παρότι εδώ και μήνες παραμένουν απλήρωτοι, συνεχίζουν να παρέχουν στήριξη και αλληλεγγύη σε τοξικοεξαρτημένους συνομήλικους μας που το σύστημα τους πετάει στο δρόμο.
Για τους απόφοιτους μεταπτυχιακού που συνάντησα στο ΙΚΑ να δουλέουν σε προγράμματα stage, ανασφάλιστης εργασίας και που παίρνουν 480 ευρώ.
Και κυρίως να μιλήσουμε για τους εκατοντάδες νέους και νέες από όλη την Ελλάδα που μου κάνουν τη τιμή να αλληλογραφούν μαζί μου και μου δίνουν μια χειροπιαστή εικόνα της πραγματικότητας.
Σήμερα θέλω να μιλήσουμε για την Ελένη από τη Κέρκυρα που μου γράφει ότι της έταξαν δωρεάν παιδεία αλλά έπρεπε να δουλεύει σκληρά όλο το καλοκαίρι για να πληρώνει το νοίκι του χειμώνα για να σπουδάσει μακριά από το σπίτι της.
Σήμερα θέλω να μιλήσουμε για το Παναγιώτη από τη Δωδώνη που είναι άνεργος και άπορος, που έχει μεγαλώσει στο ορφανοτροφείο και μου ζητά να παλέψουμε ώστε να προκηρύσσονται θέσεις εργασίας και να βρίσκουν δουλεία κατά προτεραιότητα όσοι το έχουν πραγματικά ανάγκη και όχι τα γαλάζια παιδία
Να μιλήσουμε για το Γιάννη που ζει στην Αθήνα που μου γράφει ότι όλο ακούει για τις στρατηγικές κατά της ανεργίας αλλά που ποτέ δε βλέπει φως, γιατί αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης και δεν έχει λεφτά όχι μόνο για να αγοράσει εργαλεία απαραίτητα για τη δουλειά του αλλά ούτε για το φαγητό του.
Να μιλήσουμε για το Λευτέρη από τη Ζαχάρω, που μου γράφει ότι η γενιά μας δεν θα καταφέρει να έχει εισόδημα. Θα παράγει παρά μόνο για να ξεχρεώνει τα δάνεια που πήραν οι γονείς μας στον τάφο, ενώ μας τα έταξαν ως "προίκα"..
Να μιλήσουμε για την Αλεξάνδρα από το Βόλο που εξοργίζεται όταν βλέπει τα ΜΑΤ παρέα με τους Χρυσαυγίτες, τον αστυνομικό που βασάνιζε τους αλλοδαπούς στο τμήμα της Σωκράτους να βγαίνει από τη φυλακή με... βούλευμα, τα 160 εκ. «κρατημένα» της γραφειοκρατίας και τους πυρόπληκτους να υποφέρουν, το θέμα των Πακιστανών να περνάει στα... ψηλά, και να μην τιμωρείται κανείς.
Να μιλήσουμε για το Χρίστο από τα Γιαννιτσά που ζει με τη μητέρα του, παίρνει 500 ευρώ και τον Ιούνη μου γράψε ότι απολύσαν τη μητέρα του ύστερα από 20 χρόνια στην ίδια δουλεία για να προσλάβουν κάποιον χωρίς ασφάλιση, μαύρα.
Να μιλήσουμε για τον Βαγγέλη που ήρθε και με βρήκε στη Θεσσαλονίκη και μου είπε ότι μετά από πολλά χρόνια είναι πια καθαρός χάρη στο πρόγραμμα της Κοινότητας Προαγωγής Αυτοβοήθειας. Μιας θεραπευτικής κοινότητας που λειτουργεί στα πλαίσια ενός προγράμματος του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης εδώ και 7 χρόνια αλλά τώρα το Υπουργείο Υγείας δε δίνει 160 χιλιάδες ευρώ και το πρόγραμμα κλείνει και ο Βαγγέλης φοβάται την επόμενη μέρα.
Να μιλήσουμε για τη Βάσια από τη Μυτιλήνη, που ήρθε και με βρήκε προχθές στο φεστιβάλ και είναι 22 χρονών και μου είπε δε μπορεί να σχεδιάζει το μέλλον της σε τούτη τη χώρα και θέλει να φύγει να πάει να σπουδάσει και να δουλέψει στο εξωτερικό.
Να μιλήσουμε για όλους αυτούς και άλλους πολλούς που δε προλαβαίνω να απαριθμήσω και να τους πούμε:
Φίλε Χρήστο των 500 ευρώ από τα Γιαννιτσά,
Αγαπητή Ελένη που δουλεύεις για να πληρώνεις τη δωρεάν παιδεία από την Κέρκυρα, Παναγιώτη από τη Δωδώνη, Γιάννη από την Αθήνα, Λευτέρη από τη Ζαχάρω, Αλεξάνδρα από το Βόλο, Χρίστο από τα Γιαννιτσά, Βαγγέλη από τη Θεσσαλονίκη, Βάσια από τη Μυτιλήνη, έχουμε να σας δώσουμε μια μόνο απάντηση:
Ότι θα μαστε εδώ για να αγωνιστούμε να αλλάξουν τα πράγματα. Ότι θα μαστέ εδώ για να παλέψουμε μαζί.
Μη το βάζετε κάτω. Και κυρίως μη τους κάνετε τη χάρη να σταματήσετε να ονειρεύεστε.
Κοιτάχτε γύρω σας. Τα πράγματα αλλάζουν, τίποτα δεν είναι όπως πριν.
Η δύναμη που μπορεί να ανατρέψει τους σημερινούς συσχετισμούς δυνάμεων και να μας οδηγήσει σε ένα διαφορετικό μέλλον, είναι η δύναμη που κρύβει μέσα της η ίδια η κοινωνία, είναι η δύναμη που απελευθερώνεται από την συλλογική δράση των νέων ανθρώπων.
Αυτή είναι η δύναμη που δημιούργησε την Γένοβα, δίνοντας μια νέα πνοή στα κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης.
Αυτή είναι η δύναμη που πριν λίγο καιρό κατέβασε στους δρόμους της Αθήνας, στην μεγάλη διαδήλωση του 4ου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων.
Αυτή ήταν η δύναμη που ανέτρεψε τη Συνταγματική αναθεώρηση του άρθρου 16.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι νέες και οι νέοι, τα νέα αγόρια και κορίτσια είναι παντού στην πρώτη γραμμή των κινημάτων.
Γιατί δεν στέκονται μόνο στα προβλήματα και στην επίλυσή τους. Δεν αρκούνται μόνο στο να βελτιώσουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν και δουλεύουν.
Είναι νέες και νέοι και δεν έχουν αποδεχτεί τον κυρίαρχο ρεαλισμό της μιζέριας. Δεν έχουν αποδεχτεί μια ζωή δίχως δικαίωμα στο όνειρο.
Είναι νέες και νέοι και μπορούν να ονειρεύονται.
Και αγώνας χωρίς όνειρο, δεν υπάρχει.
Το όνειρο κάνει τα αδύνατα δυνατά. Ανοίγει τους ορίζοντές μας, Κάνει πιο εφικτό έναν άλλον πολύχρωμο κόσμο, όπου οι άνθρωποι και το περιβάλλον θα είναι πάνω από τα κέρδη.
Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,
Το μέλλον που μας ετοιμάζουν, προϋποθέτει νέους φυτά, χωρίς ανησυχίες, χωρίς αίσθημα δικαιοσύνης, χωρίς ζωντάνια, χωρίς συλλογικότητα, χωρίς αλληλεγγύη.
Ε λοιπόν δε θα τους κάνουμε αυτή την χάρη.
Σήμερα τα κινήματα αντίστασης και ανυπακοής κερδίζουν ολοένα και περισσότερες συνειδήσεις. Κατακτούν ολοένα και περισσότερο έδαφος. Στην Λατινική Αμερική δίνουν μάχες για να αλλάξουν πορεία ολόκληρες χώρες.
Αυτό που μέχρι χθες φάνταζε αδύνατο σήμερα οι λαοί το κάνουν πράξη δημιουργώντας δομές αυτοδιαχείρισης και κοινωνικής αλληλεγγύης, βάζοντας φραγμό στην ασύστολη κερδοσκοπία του πολυεθνικού κεφαλαίου, αναδύοντας από τη φτώχεια και την εξαθλίωση πληθυσμούς εκατομμυρίων, κυρίως ιθαγενών, που αποκτούν ισότητα και πολιτικά δικαιώματα, παρά την αντίθεση και το λυσσαλέο πόλεμο των ΗΠΑ .
Η επόμενη μέρα έχει ξεκινήσει ήδη. Ένας άλλος κόσμος ισότητας και αλληλεγγύης δεν είναι μόνο αναγκαίος, δεν είναι μόνο στα όνειρά μας αλλά γίνεται πραγματικότητα είναι εφικτός.
Και έχει δίκιο ο ηγέτης της Βολιβίας ο ινδιάνικης καταγωγής Εβο Μοράλες όταν λέει ότι δε ζούμε σε μια εποχή αλλαγών αλλά ζούμε μια αλλαγή εποχής.
Και με την ευκαιρία της αναφοράς μου στην Λατινική Αμερική, επιτρέψτε μου να χαιρετήσω τους συντρόφους από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής που βρίσκονται εδώ ανάμεσά μας.
Τον σύντροφο Νέλσον Ιτούρρι, εκπρόσωπο του MAS, του Κινήματος για τον Σοσιαλισμό της Βολιβίας, τον Πρέσβη της Κούβας στην Ελλάδα Έρμες Ερρέρα, τον πρέσβη της Βενεζουέλας στην Ελλάδα Ροδρίγο Τράβες
Τους ευχαριστούμε που εκπροσωπούν εδώ στο φεστιβάλ μας, το πιο ζωντανό κομμάτι του κόσμου.
Τους λαούς, που έχουν ξεκινήσει δυναμικά την αναμέτρηση με το μέλλον, την αναμέτρηση με την αδικία και τις κοινωνικές ανισότητες.
Που αγωνζίονται να κάνουν πράξη το σύνθημα - υπόσχεση του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός».
Στο πρόσωπό τους, χαιρετίζουμε τον αγώνα που διεξάγεται στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, έναν αγώνα σκληρό και δύσκολο, που γεμίζει με ελπίδα και αισιοδοξία όλο τον πλανήτη.
Έναν αγώνα που μας δείχνει με τον καλύτερο τρόπο, ότι το μέλλον το φτιάχνουν οι ίδιοι οι λαοί, όταν αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.
Και θέλουμε να τους βεβαιώσουμε από τα βάθη της ψυχής μας ότι σήμερα το μυαλό και η σκέψη μας είναι κοντά τους.
Σήμερα, το μυαλό μας είναι στην Βολιβία και στο λαό της που μάχεται για τις αξίες της δημοκρατίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης, ενάντια σε παραστρατιωτικούς φασίστες και νεοφιλελεύθερους γιάπηδες.
Σήμερα το μυαλό μας είναι στη Βενεζουέλα που αντιστέκεται και στο λαό της που αγωνίζεται να αποδείξει ότι υπάρχει δυνατότητα στις μέρες μας να οικοδομηθεί μέσα από δημοκρατικό δρόμο μια κοινωνία αλληλεγγύης και ότι υπάρχει εναλλακτικός δρόμος έξω από την ηγεμονία των αγορών.
Σήμερα το μυαλό μας είναι στο μικρό Εκουαδόρ και στο λαό του που αγωνίζεται για να κατακτηθούν ξανά τα δημόσια κοινωνικά αγαθά.
Σήμερα το μυαλό μας είναι για μια ακόμα φορά στη Κούβα και στο λαό της που επί χρόνια αγωνίζεται για να ξαναγίνει κοινωνική αξία η εξάλειψη της φτώχειας και η μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων
Σήμερα το μυαλό μας βρίσκεται για άλλη μια φορά στα βουνά του Μεξικού και στους Τσιάπας. Βρίσκεται για άλλη μια φορά δίπλα σε όσους αγωνίζονται για γη και ελευθερία για ζωή με αξιοπρέπεια.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Πριν από κάποια χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του 90, όταν οι περισσότεροι από όσους βρίσκονται σήμερα εδώ ήταν μικρά παιδιά, κάποιοι εξήγγειλαν με τυμπανοκρουσίες το τέλος της ιστορίας.
Για την ακρίβεια εξήγγειλαν το τέλος των κοινωνικών αγώνων, το τέλος των αιτημάτων για κοινωνική δικαιοσύνη.
Ο καπιταλισμός είχε επικρατήσει παγκόσμια, οι αγορές θα έλυναν αυτόματα κάθε κοινωνικό πρόβλημα, η ανάπτυξη και η ευημερία ήταν μπροστά μας.
Το τέλος της ιστορίας όμως κράτησε πολύ λίγο. Το βλέπουμε σήμερα που έχει οδηγήσει. Σε εκατοντάδες περιφερειακές συγκρούσεις και έναν μεγάλο πόλεμο για το πετρέλαιο, σε μια μεγάλη παγκόσμια διατροφική και περιβαλλοντική κρίση. Και στην κατάρρευση των οικονομικών κολοσσών που χτίστηκαν απομυζώντας κοινωνικό πλούτο και τώρα γκρεμίζονται κάνοντας ακριβώς το ίδιο.
Αλλά και για τους λαούς και τα κινήματα, το τέλος της ιστορίας ήταν πολύ σύντομο. Πολύ γρήγορα, οι δυνάμεις της κοινωνικής αντίστασης, σε όλο τον κόσμο, πέρασαν στην αντεπίθεση, συνειδητοποιώντας μια μεγάλη ιστορική αλήθεια.
Την δύναμη που μπορεί να απελευθερωθεί από την ενότητα, την κοινή δράση, την αλληλεγγύη ανάμεσα σε κινήματα με διαφορετικούς στόχους και φυσιογνωμία αλλά με κοινό προσανατολισμό.
Με προσανατολισμό έναν άλλο, καλύτερο κόσμο, απελευθερωμένο από τον καταναγκασμό των αγορών και του κέρδους.
Η καμπή γι αυτό το μεγάλο παγκόσμιο κίνημα ήταν η Γένοβα το 2001. Τότε που για πρώτη φορά, το παγκόσμιο πολύχρωμο αυτό κίνημα, έβαλε στην ατζέντα του την κοινωνική ανυπακοή. Την αξία της έμπρακτης συμβολικής αντίστασης.
Και με αυτό τον τρόπο, έσπασε το εμπάργκο των κυρίαρχων μέσων επικοινωνίας. Σταμάτησε να είναι μια γραφική διαμαρτυρία. Και διέδωσε το μήνυμά των κινημάτων σε ολόκληρο τον κόσμο. Από τότε, κάθε ενέργεια κοινωνικής αντίστασης και ανυπακοής, από την πιο μεγάλη μέχρι την πιο μικρή, έχει την αναφορά της στην Γένοβα.
Από τότε, βέβαια, έχει κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι. Έχουν κερδηθεί νίκες, έχουν γίνει και βήματα προς τα πίσω.
Υπάρχουν κατακτήσεις, υπάρχουν και υποσχέσεις που δεν εκπληρώθηκαν.
Ένα όμως είναι βέβαιο. Ότι το σχέδιο για μια κοινωνία της απάθειας, της ατομικότητας, της εσωστρέφειας, δεν επικράτησε ποτέ.
Ο κόσμος κατάλαβε πολύ γρήγορα ότι η δύναμή του είναι στους αγώνες και στον δρόμο.
Τα παραδείγματα είναι εδώ μπροστά μας.
Μόλις πριν από λίγο καιρό, ένα σχέδιο για την κατάργηση του δικαιώματος στην δημόσια δωρεάν παιδεία, ένα σχέδιο που είχε την στήριξη ολόκληρου του συστήματος, και φυσικά των δύο κομμάτων εξουσίας, οπισθοχώρησε μπροστά στο αυθόρμητο μαζικό φοιτητικό κίνημα.
Το κίνημα που πλημμύρισε για μέρες τους δρόμους της Αθήνας. Και που πέρασε πάνω από την καταστολή, τα δακρυγόνα και τα δελτία των ειδήσεων, πετυχαίνοντας μια μεγάλη νίκη.
Προφανώς όλα αυτά τα παιδιά, όλοι εσείς που βγήκατε στους δρόμους δεν ξέρατε ότι τελείωσε η ιστορία.
Δεν ξέρατε ότι οι κοινωνικοί αγώνες είναι ξεπερασμένοι.
Δεν ξέρατε ότι ο ατομισμός και η απάθεια έχουν επιβληθεί στην κοινωνία με νόμους και διατάγματα.
Δεν ξέρατε ότι επιτρέπεται στο επιχειρηματικό κέρδος να ισοπεδώνει τα κοινωνικά δικαιώματα.
Γι αυτό κατεβήκατε στους δρόμους και νικήσατε. Και αυτό θα ξαναγίνει. Γιατί η ιστορία δε τελειώνει ποτέ και γιατί το μέλλον διαρκεί πολύ.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι
Οι εποχές που ζούμε είναι πραγματικά δύσκολες. Ίσως πιο δύσκολες από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια. Το ίδιο το σύστημα ομολογεί ότι μετά από είκοσι χρόνια συσσώρευσης πλούτου, δεν έχει να υποσχεθεί μέλλον στην νέα γενιά.
Μας λένε ότι αυτή εδώ η γενιά είναι η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς της.
Αυτό είναι το σχέδιο τους για το μέλλον. Ειδικά αν καταφέρουν να βάλουν χέρι σε κάθε είδους κοινωνικό πόρο. Στα εργασιακά δικαιώματα, στα κοινωνικά δικαιώματα, στο περιβάλλον, στην γνώση, στον ελεύθερο χρόνο.
Τους απαντάμε: αυτή εδώ η γενιά, δεν θα έχει το μέλλον για το οποίο την προορίζουν.
Γιατί αυτό το μέλλον θα το αλλάξει.
ΘΑ το αλλάξει με αγώνες στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, στους χώρους δουλειάς, θα το αλλάξει στον δρόμο.
Γιατί έχει όπλα που δεν τα υπολόγιζαν και δεν μπορούν να της αφαιρέσουν. Την περηφάνια, την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη και την αυτοεκτίμηση.
Αυτή η γενιά, που προορίζεται για τα 500 ευρώ θα αντισταθεί στην προοπτική της μιζέριας. Και θα βάλει τους νέους μεγάλους κοινωνικούς στόχους.
• Δουλειά για όλους,
• οικονομία των αναγκών και όχι της κερδοσκοπίας,
• υπεράσπιση του περιβάλλοντος και των κοινωνικών αγαθών από την εμπορευματοποίηση.
Ο σκληρός άπληστος καπιταλισμός δεν είναι το δικό μας μέλλον. Σήμερα δεν ξέρουμε πια πόσο μέλλον μπορεί να έχει ο ίδιος. Σήμερα, μέσα από τις σκληρές και δύσκολες κοινωνικές συνθήκες, ανοίγεται ο δρόμος να αλλάξουμε τη ζωή μας, να αλλάξουμε την Ευρώπη και τον κόσμο.
Ας τον βαδίσουμε με ζωντάνια και αισιοδοξία, σαν αυτή που είναι διάχυτη εδώ σήμερα. Ας ανοίξουμε μια νέα προοπτική για την κοινωνία.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, νέοι και νέες του Συνασπισμού.
Απευθύνομαι ξεχωριστά σε εσάς. Στο πιο ζωντανό και μαχητικό κομμάτι της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Σε εσάς που αμφισβητήσατε με τόσο δυναμικό τρόπο το όνειρο του συστήματος να τελειώσει με την αριστερά και με τις οργανώσεις. Και που μεγαλώνετε σε ποσότητα, αποτελεσματικότητα και δυναμική με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο.
Ασχοληθείτε με την κοινωνική προοπτική, με τους αγώνες, για την δουλειά, την γνώση, το περιβάλλον.
Ειλικρινά δεν μας ενδιαφέρουν τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων. Και το λέω σήμερα που τα ποσοστά μας ανεβάζουν.
Δεν μας ενδιαφέρει. Δεν μας ενδιαφέρουν οι καραμπόλες και οι ισορροπίες του κεντρικού πολιτικού σκηνικού.
Μας ενδιαφέρει να κερδίσουμε ακόμα περισσότερες συνειδήσεις. Μας ενδιαφέρει να αμφισβητήσουμε το σύστημα, να απελευθερώσουμε κοινωνικές δυνάμεις, να δώσουμε μάχες και να τις κερδίσουμε. Να απελευθερώσουμε κοινωνικό χώρο. Και αποδεικνύουμε, εσείς κυρίως το αποδεικνύετε, ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε όλο και καλύτερα.
Εκ μέρους του Συνασπισμού σας ευχαριστώ ειλικρινά για αυτό το Φεστιβάλ, για αυτήν εδώ την τόσο δυναμική και ζωντανή παρουσία. Ας ξεκινήσουμε από εδώ σήμερα. Ας βγούμε έξω, να αλλάξουμε την ζωή μας. Ας βγούμε έξω να αλλάξουμε τον κόσμο. Ας βγούμε έξω να αλλάξουμε την Αριστερά.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS