«Μερικές φορές, για να στηριχτώ στην παρουσίαση κοινωνικών ή οικονομικών ζητημάτων της ημέρας, ζητάω από συνεργάτες του κόμματός μου κάποιο σημείωμα για τα θέματα τα οποία έχουν δημιουργηθεί , καθώς και ορισμένες πολιτικές κρίσεις. Συχνά στο σημείωμα υπάρχει η φράση, « η κυβέρνηση μας γυρίζει στο μεσαίωνα». Τη σβήνω αυτή τη λέξη γιατί νομίζω ότι είναι υπερβολή, είναι ξύλινη η χρησιμοποίηση του όρου «μεσαίωνας» και μας γυρίζει, πιστεύω, πολλές φορές, στις αρχές της βιομηχανικής εποχής, όταν δεν υπήρχε το κοινωνικό κράτος και η κοινωνική προστασία.
Χθες το βράδυ ένιωσα ότι ζω στο μεσαίωνα., βλέποντας μια σειρά ιδιωτικά κανάλια να έχουν για συζήτηση τη σωρό του μοναχού Βησσαρίωνα. Ένιωσα ότι ήμουν μέσα στο έργο «Έβδομη σφραγίδα» του Μπέργκμαν, όπου σμήνη ανθρώπων περιφέρονταν τις πόλεις μέσα σε μια ατμόσφαιρα καταστροφής και μαύρης πανούκλας, κι αυτομαστιγώνονταν. Και λέω, ζω στην Ελλάδα του 2006 ακούγοντας ιατροδικαστή να λέει ότι το σκήνωμα του μοναχού είναι μυρωμένο και επομένως είναι άγιος; Πού ζούμε; Και η μαύρη πανούκλα μπορεί να μην υπάρχει σήμερα, υπάρχει όμως εξαθλίωση ενός μεγάλου μέρους των πολιτών, φτώχια, ανεργία, βιομηχανική παρακμή, έλλειψη αξιών, που τους σπρώχνουν σ΄ αυτό το μεγάλο ταξίδι προς τα πίσω.
Και βέβαια, όπου υπάρχει πτώμα, όπου υπάρχει σκοτάδι, εκεί εμφανίζονται και οι μύκητες της ακροδεξιάς. Κάποιες εστίες σκοταδισμού και καθυστέρησης στη χώρα μας δεν μπορούν να λιώσουν και θέλουν σήμερα να βρικολακιάζουν και να επηρεάζουν τη ζωή της χώρας μας. Κι έχουν στήριξη από πολλές πλευρές. Κι έχουν σιωπή από σοβαρές πολιτικές δυνάμεις που υπάρχουν στη χώρα μας.
Κατά τη γνώμη μου επομένως, ο πόλεμος των πολιτισμών δεν είναι πόλεμος έξω από τα σύνορά μας. Είναι πόλεμος μέσα στα σύνορά μας. Υπάρχουν οι «Ταλιμπάν» της ανοησίας, της καθυστέρησης, του σκοταδισμού, της βαρβαρότητας που θα γίνουν και δυνάμεις της βίας, η οποία είναι μέσα στα σύνορα τα δικά μας όπως και άλλων χωρών.
Όταν στις ΗΠΑ σήμερα προσπαθούν να βγάλουν τη διδασκαλία της εξέλιξης , όλο αυτό το επιστημονικό σύστημα που έχει στηριχθεί στις θεωρίες του Δαρβίνου και να βάλουν τις αρχές του «δημιουργισμού», που λέει ότι η Παλαιά Διαθήκη μας δίνει επιστημονική εξήγηση της φύσης και της δημιουργίας του ανθρώπου και της ζωής στον κόσμο, ή της «ευφυούς σύλληψης» μιας πιο μοντέρνας εκδοχής, σημαίνει ότι ο πόλεμος των πολιτισμών γίνεται μέσα στη χώρα μας.
Κι έχει σχέση αυτό το θέμα, γιατί όλη η χώρα μας μιλάει για τη σωρό ενός μοναχού. Είναι άγιος ή δεν είναι άγιος .
Κατά τη γνώμη μου άγιοι είναι οι δεκάδες χιλιάδες μικροσυνταξιούχοι του ΙΚΑ, άνεργοι, συνταξιούχοι του ΟΓΑ, οι οποίοι έχουν αποδημήσει και που μετά από τρία χρόνια το σκήνωμά τους-γιατί κι αυτών είναι σκήνωμα-, δεν έχει λιώσει. 'Αγιοι είναι οι γυναίκες, οι άντρες και τα παιδιά τους που ζουν σε μια διαδικασία αφάνταστου άγχους και αφάνταστου πόνου.
Και υπάρχει για όλους το ερώτημα, κι εγώ το έχω βιώσει προσωπικά, μετά από τρία χρόνια, όταν ενάντια στις παραδόσεις της ορθόδοξης εκκλησίας, είμαστε υποχρεωμένοι να βγάλουμε το σκήνωμα μέσα από τον τάφο, αλλιώς θα το βγάλουμε στο δρόμο, κι όταν ξέρουμε ότι ο δικός μας έχει περάσει φαρμακοθεραπεία και χημειοθεραπεία, κι όλες αυτές τις παρεμβάσεις, τι θα κάνουμε;
Αυτοί είναι οι άγιοι. Κι αυτούς πρέπει να δοξάσουμε, κι αυτούς πρέπει να απαλλάξουμε από αυτό το μεγάλο άγχος μέσα στο οποίο ζουν. Και όπως στην εποχή της Αντιγόνης μέσα στην ελληνική παράδοση, είναι μια μεγάλη ηθική επιταγή ο σεβασμός στη σωρό του νεκρού, με τον ίδιο τρόπο πρέπει να σεβαστούμε κι εμείς, και να μην αφήσουμε αυτές τις άθλιες καταστάσεις οι οποίες υπάρχουν σήμερα.
Γι αυτό αυτή η μικρή ομάδα- και πρόσεξα το βρετανό φίλο μας να μιλάει για μικρές πρωτοποριακές ομάδες-που ήρθε μια μέρα στα τέλη της δεκαετίας του 80, ο Γιάννης ο Ρέγκας, ο Αντώνης ο Αλακιώτης, οι άλλοι συνεργάτες τους στο γραφείο μου και με ξένισαν αν θέλετε κι εμένα, με το αίτημα που έβαλαν και με μια διαρκή προσπάθεια που έκαναν, πιστεύω ότι συνέβαλε πάρα πολύ. Ήταν μια ομάδα διαφωτισμού που τον έχουμε πάρα πολύ μεγάλη ανάγκη στη χώρα μας, ακόμη και σήμερα, παρόλο που είμαστε σε πολλά θέματα αιώνες ή δεκαετίες πίσω από άλλες χώρες. Τον έχουμε ανάγκη στη χώρα μας, σε πάρα πολλούς τομείς. Η ομάδα αυτή επίμονα, παρά τις πιέσεις, τις διακωμωδήσεις, τις επιθέσεις, έμεινε στο αίτημα αυτό για να περάσει στη χώρα μας η δυνατότητα για την καύση των νεκρών, πρώτα απ όλα για ξένους υπηκόους οι οποίοι είχαν σοβαρά προβλήματα, ή για ανθρώπους άλλων δογμάτων και θρησκειών αλλά και για όλους. Μια μικρή πρωτοποριακή ομάδα η οποία όμως συναντούσε τα μεγάλα λαϊκά αιτήματα, δηλαδή όλον αυτό τον κόσμο ο οποίος πληρώνει, ο οποίος προσβάλλεται, ο οποίος υποφέρει, ο οποίος δεν έχει τη δυνατότητα ενός κανονικού πένθους, όπου το πένθος συμπλέκεται με το άγχος για τη σωρό του νεκρού, με όλον αυτό τον κόσμο συναντιέται,
Γι αυτό έχει μεγάλη σημασία νομίζω, αφού έγινε το πρώτο βήμα, να γίνει και το δεύτερο βήμα, στην υλοποίηση.
Δηλαδή η καύση των νεκρών να μη πάρει έναν ταξικό χαρακτήρα, να μην είναι για κάποιους πολίτες που έχουν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν, που έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν, να μη γίνει ένας χώρος όπου κάποιοι θα κερδοσκοπήσουν. Κι αυτό για μας είναι σημαντικό, να αναλάβουν μεγάλο ρόλο οι δήμοι, ή ορισμένοι δήμοι, οι αποτεφρωτήρες να είναι προσπελάσιμοι, και χωροταξικά και οικονομικά, για όλους.
Το κράτος να συμβάλλει αποφασιστικά για τη δημιουργία της υποδομής, για όλες τις παροχές που χρειάζεται να δώσει. Φυσικά ξέρει κανείς ότι συναντάει παραδόσεις αδράνειας και νομίζω ότι όλοι πρέπει να συμβάλλουν αυτές να ξεπερνιούνται.
Κι εδώ έρχομαι στη στάση της ελληνικής ορθόδοξη εκκλησίας. Όχι της ορθόδοξης εκκλησίας, γενικά, όχι των χριστιανικών εκκλησιών, διότι υπάρχουν οι καθολικοί οι οποίοι το έχουν δεχθεί με τις προϋποθέσεις που βάζουν, και ευλογούν τον άνθρωπο που φεύγει αν δεν θεωρήσουν ότι η προτίμηση της καύσης είναι εχθρική ενέργεια, οι ευαγγελιστές, άλλοι διαμαρτυρόμενοι., οι ορθόδοξες εκκλησίες της Ρωσίας, άλλων χωρών, το Πατριαρχείο. Η σωρός της Μαρίας Κάλλας, είναι στη Μητρόπολη του Παρισιού της Γαλλίας, η οποία ανήκει στο Πατριαρχείο και το Πατριαρχείο δεν έχει βγει να πει ότι όποιος επιλέξει την καύση είναι ένα πρόβατο έξω από το δικό μου ποίμνιο. Και θέλω να πω ότι όλοι έχουμε ευθύνες.
Οι παραδόσεις διαμορφώνονται μέσα στις συνθήκες. Η δυνατότητα να θάβεται κανείς και να μένει χρόνια και χρόνια σ αυτό τον τάφο, αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στις αγροτικές κοινωνίες, με ένα πληθυσμό στον πλανήτη που ήταν πολύ μικρότερος από σήμερα, με χώρο ο οποίος υπήρχε άφθονος.
Μπορούμε να πούμε ότι μένουμε στις ίδιες παραδόσεις σήμερα, όταν το μισό του πληθυσμού της γης συγκεντρώνεται μέσα στις πόλεις, σε ψηλά κτήρια, σε έλλειψη χώρου; Τι θα γίνει; Πώς θα σεβαστούμε τα σκηνώματα όλων αυτών των ανθρώπων; Και γι αυτό νομίζω ότι η ηγεσία της ορθόδοξης εκκλησίας δεν πρέπει να είναι τόσο πίσω από την εποχή της.
Διάβαζα προχθές σε μια εγγλέζικη εφημερίδα, στη Guardian, το είχε πρώτο θέμα, μια συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου του Καντέρμπουρι ο οποίος έπαιρνε θέση πάνω στα ζητήματα του «δημιουργισμού», λέγοντας ότι άλλο χαρακτήρα έχουν τα ιερά κείμενα, ηθικό , συμβολικό χαρακτήρα, προς Θεού δεν θα βρούμε τις επιστημονικές εξηγήσεις εκεί μέσα. Κάπου πρέπει να προσαρμοστεί η ηγεσία της ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας και να δει την ανάγκη των καιρών και να σεβαστεί και τους πιστούς της, και τους ανθρώπους που φεύγουν.
Καταλήγοντας θέλω να πω ότι νομίζω ότι το σημαντικότερο επιχείρημα που έχει ακουστεί εδώ μέσα και στο βιβλίο, είναι τα λόγια που είπε ο κ. Μοσχίδης για τον αδελφό του, όπου βλέπει κανείς ότι το πένθος και ο πόνος και η αγάπη και η τιμή στους νεκρούς μένουν το ίδιο ισχυρά κι απαλλαγμένα από άλλους περισπασμούς, για την τύχη του ίδιου του σώματός τους, με την υπόθεση της καύσης των νεκρών. Θέλω να συγχαρώ την Επιτροπή και να πω ότι πήγε ένα βήμα μπροστά, θα γίνουν και άλλα τέτοια βήματα.»
Το Γραφείο Τύπου του Συνασπισμού
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS