Συντρόφισσες και σύντροφοι.
Αυτές τις μέρες όλοι μιλούν για την οικονομική κρίση. Σήμερα το χρηματιστήριο είχε δραματικές απώλειες. Τώρα θα τρέχουν οι ίδιοι οι αρχιερείς των ελεύθερων αγορών να το κλείσουν για να μη δουν το γενικό δείκτη να χτυπάει στο πάτωμα. Όταν το είχαν κλείσει οι εργαζόμενοι που αγωνίζονταν για αξιοπρεπείς συντάξεις και εγώ είχα πει ότι δεν πάθαμε και τίποτα που έκλεισε για δύο ημέρες το χρηματιστήριο πέσανε να με φάνε. Τώρα τι λέτε κύριοι ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού; Τίποτα. Μούγγα. Τώρα δε σας πειράζει το κλείσιμο; Η μήπως ο δείκτης πέφτει λόγω της περσινής απεργίας; Προφανώς και όχι. Άλλα είναι τα άγχη τους και δεν έχουν σχέση με τις ανάγκες της κοινωνίας. Με τα άγχη και τους καημούς του κόσμου που υποφέρει.
Φίλες και φίλοι,
Σήμερα, μπροστά στην παγκόσμια κρίση, ζούμε ένα τέλος εποχής. Το τέλος της νεοφιλελεύθερης αλαζονείας. Σήμερα, όλες οι κυβερνήσεις τρέχουν να στηρίξουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Μέχρι εχθές δεν υπήρχαν λεφτά για κοινωνική πολιτική, για στήριξη των χαμηλότερων εισοδημάτων, για αποτελεσματική προστασία του περιβάλλοντος. Κάθε παρέμβαση προς αυτή την κατεύθυνση απαγορευόταν ρητά. Ήταν αντίθετη με τα ιερά και τα όσια της ελεύθερης αγοράς. Σήμερα βρέθηκαν ως δια μαγείας τρισεκατομμύρια ευρώ, γα να μην χρεοκοπήσουν οι τράπεζες. Μέχρι εκεί έφθανε η δυναμική της ελεύθερης αγοράς. Να ιδιωτικοποιεί τα κέρδη και να κρατικοποιεί τις ζημιές της.
Θέλουμε λοιπόν, να πούμε σε όλους αυτούς που σήμερα μιλάνε για κανόνες και ρυθμίσεις, ότι αυτή η κρίση δεν είναι σημερινή. Μπορεί οι τραπεζίτες και οι χρηματιστές να έχασαν τα λεφτά τους τώρα. Αλλά για τον κόσμο, αυτή η κρίση είναι διαρκής, έχει ξεσπάσει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Από τότε που οι δουλειές μετατρέπονται σε ελαστική, ανασφάλιστη απασχόληση. Από τότε που τα κοινωνικά αγαθά, όπως η υγεία και η παιδεία, απαξιώνονται για να μετατραπούν σε εμπορεύσιμες υπηρεσίες. Από τότε που το ασφαλιστικό σύστημα έχει μπει στο στόχαστρο της απορύθμισης και της διάλυσης. Από τότε που ο δημόσιος πλούτος πουλιέται φτηνά στα ιδιωτικά συμφέροντα. Από τότε η νέα γενιά έχει ως μοναδική προοπτική την ζωή των 500 ευρώ. Αυτή η κρίση δεν είναι σημερινή. Είναι κρίση που διαρκεί εδώ και πολλά χρόνια. Μόνο που μέχρι εχθές απαγορευόταν να την ονομάζουμε κρίση. Η επίσημη ονομασία της ήταν ανάπτυξη, εκσυγχρονισμός, μεταρρυθμίσεις.
Που οδηγούμαστε σήμερα; Η κυβέρνηση θέτει 28 δις στη διάθεση των τραπεζιτών. Περίπου το 10% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Πενήντα έξι φορές το ποσόν που θα απαιτείτο για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Και πάνω από πέντε φορές οι δαπάνες που χρειάζονται για την παιδεία. Και όλα αυτά, για να στηριχτεί το τραπεζικό σύστημα. Την ίδια στιγμή, από το τραπεζικό σύστημα δεν ζητάμε καμία απολύτως δέσμευση. Ούτε να φέρει από την πλευρά του κεφάλαια, από την ασύστολη κερδοσκοπία των προηγούμενων χρόνων. Ούτε να παραχωρήσει μετοχές, έναντι των δημόσιων κεφαλαίων που θα απορροφήσει. Ούτε να χαλαρώσει την ασφυκτική πίεση στους δανειολήπτες, μια πίεση που ασκείται με τα υπερβολικά περιθώρια κέρδους και τις κατασχέσεις. Δεν τους ζητάμε καν να εφαρμόσουν τις εις βάρος τους δικαστικές αποφάσεις για τους καταχρηστικούς όρους. Από τις τράπεζες δεν ζητάμε τίποτα. Περίεργο, γιατί οι τράπεζες, όταν κάποιος πέφτει στην ανάγκη τους, ζητάνε πάρα πολλά πράγματα.
Αυτά δεν είναι μέτρα για την έξοδο από την κρίση. Είναι μέτρα για την στήριξη της μετοχής των τραπεζών. Και έχουν την συναίνεση και των δύο μεγάλων κομμάτων. Η Αριστερά είναι κάθετη σε αυτό το ζήτημα. Δεν υπάρχει πολιτική για την κρίση, χωρίς δημόσιο έλεγχο στο τραπεζικό σύστημα. Δεν υπάρχει πολιτική για την κρίση, χωρίς στήριξη των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων. Δεν υπάρχει πολιτική για την κρίση, χωρίς άλλη αντίληψη για την ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή.
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή. Αυτή η κατάσταση, μπορεί να οδηγήσει σε δύο δρόμους. Ο ένας είναι να ισορροπήσει ξανά αυτό το σύστημα, έχοντας λεηλατήσει τεράστια ποσά δημοσίου χρήματος και να συνεχίσει να πορεύεται μέχρι να οδηγηθούμε στην επόμενη κρίση. Και καταναγκάζοντας την κοινωνία σε ακόμα περισσότερες εκχωρήσεις δικαιωμάτων, σε ακόμα μεγαλύτερες θυσίες. Ο άλλος δρόμος είναι διαφορετικός. Είναι να καταδικαστεί οριστικά αυτό το αρπακτικό σύστημα και να επιβληθούν κανόνες και ρυθμίσεις. ΝΑ ξαναμπεί στην ατζέντα η αναδιανομή του πλούτου, ο δημόσιος έλεγχος, η φορολογία των υπερκερδών, η κοινωνική αλληλεγγύη, η προστασία των κοινωνικών αγαθών και του περιβάλλοντος. Αυτός είναι ο δρόμος που διαλέγουμε εμείς. Αλλά αυτό κανείς δεν πρόκειται να μας το χαρίσει. Πρέπει ο ίδιος ο κόσμος να διεκδικήσει το μέλλον του, την ζωή του, τα δικαιώματά του. Μια άλλη κοινωνία, που θα τοποθετεί τους ανθρώπους πάνω από τα κέρδη, μπορεί να κατακτηθεί μόνο με αγώνες. Με αγώνες μαζικούς, ενωτικούς, σε όλα τα κοινωνικά μέτωπα, στους χώρους ζωής, δουλειάς και μόρφωσης. Αυτό είναι το μήνυμα της Αριστεράς για το πώς θα βγούμε από την κρίση.
Έχουμε λοιπόν μπροστά μας την προοπτική, τον στόχο για τους αγώνες. Το Σύμφωνο Σταθερότητας, η δικαιολογία που χρησιμοποίησαν όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για την προώθηση των πιο σκληρών αντικοινωνικών μέτρων, σήμερα ΄χει καταρρεύσει. Είναι ένα αναξιόπιστο κουρελόχαρτο. Και έχει έρθει η ώρα, οι εργαζόμενοι, οι νέες και οι νέοι, η κοινωνία, να επιβάλλουν με τους αγώνες τους έναν νέο Σύμφωνο. Ένα σύμφωνο που θα θέτει ως προτεραιότητες το δικαίωμα στην σταθερή και μόνιμη εργασία, την μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, το περιβάλλον.
Δεν είναι εύκολος αγώνας. Μόλις εχθές, μέσα στην παγκόσμια κρίση, η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να νομιμοποιήσει πλήρως την ενοικίαση εργαζομένων. Την πιο σκληρή μορφή εκμετάλλευσης, την πιο ωμή μορφή μαύρης εργασίας. Γιατί αρέσει πολύ στο δημόσιο. Και αρέσει και στις τράπεζες, τον πιο κερδοφόρο τομέα της Ελληνικής Οικονομίας. Που πρόκειται να πάρουν 28 δις ευρώ από το δημόσιο, αλλά ψάχνουν τρόπους να προσλαμβάνουν με τους χειρότερους δυνατούς όρους. Αυτή η στρατηγική, υποβάθμισης των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, η στρατηγική που σπρώχνει ολοένα και περισσότερους εργαζόμενους στην επισφαλή εργασία, πρέπει να ανατραπεί. Και θα ανατραπεί μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, γιατί ο νεοφιλελευθερισμός έχει φάει τα ψωμιά του.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Οι διεθνείς εξελίξεις δεν πρέπει να μας κάνουν να ξεχνάμε ποια είναι η κατάσταση στη χώρα μας. Μια οικονομία που παράγει τεράστια εγγυημένα και αφορολόγητα κέρδη για μερικές τράπεζες και μεγάλες εταιρείες. Και μια κυβέρνηση, που προσπαθεί να διασώσει τα δημόσια οικονομικά, να καλύψει τα κενά που ή ίδια η πολιτική της δημιούργησε, λεηλατώντας τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Αποδιαρθρώνοντας το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και αφαιρώντας τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων. Φορολογώντας τα εισοδήματα των 700 ευρώ το μήνα. Αποσπώντας κατά κεφαλήν χρηματικά ποσά. Αυξάνοντας τους έμμεσους φόρους. Απαξιώνοντας την δημόσια παιδεία. Αυτό είναι ο ένας άξονας της στρατηγικής της. Και ο άλλος είναι η εκποίηση του δημόσιου πλούτου. Των υποδομών, της ενέργειας, των μεταφορών. Η κυβέρνηση βιάζεται να ξεπουλήσει τα δημόσια αγαθά, βιάζεται να εξουδετερώσει κάθε ίχνος κοινωνικού κράτους, βιάζεται να απαλλοτριώσει τα κοινωνικά δικαιώματα. Γιατί η πολιτική που οδήγησε στην κρίση, μέχρι προχθές ήταν η επίσημη κυβερνητική πολιτική. Είναι η πολιτική που ενθαρρύνει κάθε είδους κερδοσκοπία, κάθε είδους καρτέλ, κάθε είδους αυθαιρεσία εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος, διότι όλα αυτά θεωρούνται ανάπτυξη. Ανάπτυξη είναι η εξοργιστική κερδοφορία των τραπεζών, με καταχρηστικούς όρους και τοκογλυφία. Ανάπτυξη είναι η κερδοσκοπία στα καύσιμα, που ξεπερνά πλέον κάθε όριο ανοχής, Ανάπτυξη είναι τα καρτέλ στα τρόφιμα, στα φάρμακα, στα είδη πρώτης ανάγκης. Ανάπτυξη είναι η παραχώρηση του φυσικού πλούτου για επιχειρηματική εκμετάλλευση Ανάπτυξη είναι η ελεύθερη λειτουργία των παραμάγαζων που ονομάζονται κολέγια και που επιδιώκουν να μετατραπούν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια. Πρόκειται για ένα σκάνδαλο, για ένα εκπαιδευτικό Βατοπέδι, που εμπορεύεται τις αγωνίες και τα αδιέξοδα νέων ανθρώπων και υπονομεύει την δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους.
Τα επιχειρηματικά έσοδα όλων αυτών, στο τέλος του χρόνου η κυβέρνηση του κ. Καραμανλή θα τα προσθέσει και θα τα παρουσιάσει ως οικονομικό επίτευγμα. Την ώρα που τα όρια της φτώχειας διευρύνονται, η απασχόληση χωρίς αμοιβές, χωρίς συμβάσεις και χωρίς ασφάλιση τείνει να γίνει κανόνας, οι συντάξεις πέφτουν κάτω από το επίπεδο αξιοπρέπειας. Αυτή είναι η ανάπτυξή τους.
Η Ρόδος είναι πολύ κατάλληλο μέρος για να μιλήσει κανείς για αυτό το είδος ανάπτυξης. Για τον υποτιθέμενο ελεύθερο ανταγωνισμό στην ακτοπλοΐα, που ανεβάζει τα εισιτήρια και κόβει το νησί τον χειμώνα. Για την διάλυση της Ολυμπιακής, που θα σπρώξει τους κατοίκους των νησιών στην ομηρία των ιδιωτικών αεροπορικών καρτέλ. Για το νοσοκομείο που περιμένει μόνιμο προσωπικό από τον Δεκέμβριο του 2004. Για το Πανεπιστήμιο με τα τεράστια προβλήματα υποδομής. Εδώ μπροστά σας είναι τα προβλήματα. Είναι τα λαμπρά αποτελέσματα μιας πολιτικής που αφήνει τα πάντα στη διάθεση της αγοράς. Που κινείται με αποκλειστικό κριτήριο το επιχειρηματικό κέρδος.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Την ίδια στιγμή, βλέπουμε μια αλυσίδα σκανδάλων, ένα θέατρο σκιών με πρωταγωνιστές την ίδια την κυβέρνηση. Και ένα παιχνίδι, με εξεταστικές, παραγραφές και δικογραφίες, που διακόπηκε βίαια, όταν δύο εισαγγελείς, κάτω από αφόρητες πιέσεις, αποφάσισαν να τα βροντήξουν.
Υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει ότι τα παιχνίδια της Μονής Βατοπεδίου εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος τα στήριξαν υπουργοί; Η κυβέρνηση παίζει με τη νοημοσύνη του κόσμου. Μέχρι προχθές, που το ζήτημα ξέφυγε από τον έλεγχο, παρίσταναν τους ανήξερους και τους αθώους. Και αμέσως μετά τους παραπλανημένους από τον πνευματικό τους, τον ηγούμενο Ευφραίμ Αρνήθηκαν πεισματικά την συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής. Και έβαλαν λυτούς και δεμένους να παρακωλύσουν και να προκαταλάβουν τις δικαστικές έρευνες.
Και δεν είναι η πρώτη φορά. Ακριβώς τα ίδια είδαμε να γίνονται και στις υποκλοπές, και στην υπόθεση του πορίσματος Ζορμπά για τα ομόλογα των ταμείων, και στο εισαγγελικό πόρισμα για τους διαγωνισμούς του κ. Παυλίδη και τώρα με την εισαγγελική έρευνα για τη Μονή Βατοπεδίου. Πρόκειται για κατάντια. Και υποθέτω ότι τόσο ο κ. Καραμανλής όσο και οι υπουργοί του, ανάβουν καθημερινά ένα κερί, και προσεύχονται να κρατήσει η παγκόσμια ύφεση όσο το δυνατόν περισσότερο. Για να στραφεί εκεί η προσοχή του κόσμου. Και να εξοργίζονται οι πολίτες όσο το δυνατόν λιγότερο με αυτή την εικόνα που παρουσιάζει η κυβέρνηση.
Συντρόφισσες και σύντροφοι.
Μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα και κάτω από το βάρος αυτών των αδιεξόδων, δεν είναι τυχαίο που ο δικομματισμός καταρρέει. Τα δύο κόμματα εξουσίας, κυβέρνησαν την χώρα όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, με το ίδιο πολιτικό σχέδιο. Και το αδιέξοδο αυτού ακριβώς του σχεδίου, πληρώνουν τώρα, που ο κόσμος, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέες και οι νέοι, βρίσκονται μπροστά στην αλήθεια. Όλα αυτά τα χρόνια κάποιοι πλούτισαν. Οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνθηκαν εντυπωσιακά, όχι ως παρενέργεια της πολιτικής τους, αλλά επειδή αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος. Τώρα, οι προσδοκίες της κοινωνίας από τα δύο κόμματα έχουν πλέον εξαντληθεί. Και αναρωτιέται κανείς πια είναι η λύση.
Άκουσα την κυρία Παπαρρήγα να λέει ότι έχουμε διαφορές και δεν είναι εφικτή μια αριστερή κυβέρνηση. Συμφωνούμε ότι έχουμε διαφορές. Εμείς δεν θέλουμε να τις κρύψουμε. Τα προβλήματα των εργαζομένων όμως είναι πολύ πιο σοβαρά από τις διαφορές μας. Δεν θα συμβιβαστώ ποτέ στην ιδέα μιας διχασμένης αριστεράς που τρώει από τις σάρκες τις την ώρα που οι εργαζόμενοι και η νεολαία υποφέρουν. Γνωρίζουμε, το βλέπουμε παντού, σε όλη την Ελλάδα ότι η προοπτική της ευρύτερης συσπείρωσης δυνάμεων και μιας κυβέρνησης της αριστεράς, συγκινεί όλο και περισσότερους αριστερούς, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, ριζοσπάστες οικολόγους, όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της νεολαίας. Η διχασμένη αριστερά είναι το Όνειρο και το απάγκιο του κάθε καπιταλιστή μέσα στην καπιταλιστική κρίση. Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη.
Εμείς κάθε μέρα που περνά αλλάζουμε το τοπίο. Αναδεικνύουμε έναν νέο ισχυρό πόλο στα αριστερά του πολιτικού συστήματος. Έναν πόλο που συσπειρώνει αριστερούς ριζοσπάστες, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, μαχόμενους οικολόγους. Αλλά κυρίως, που απηχεί την φωνή των κοινωνικών κινημάτων και των κοινωνικών διεκδικήσεων. Που συσπειρώνει ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, γύρω από το πρόγραμμα και τις προτάσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς. Που ανοίγει το δρόμο για μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
Η ελπίδα και η προοπτική είναι στο χέρι μας. Βρίσκεται μέσα στην δύναμη των αγώνων και των κινημάτων. Αν ο κόσμος συνειδητοποιήσει την δύναμη που διαθέτει, τίποτα δεν θα είναι πια όπως είναι σήμερα. Ας είμαστε αισιόδοξοι και δυνατοί. Ας έχουμε αυτοπεποίθηση. Και ας πάρουμε στα χέρια μας την υπόθεση της μεγάλης ανατροπής.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS