Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι
Κατά τη διάρκεια της παραμονής στη Λάρισα και από συναντήσεις, τόσο με φορείς, όσο και με απλούς ανθρώπους, είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά τις πραγματικές συνέπειες της κρίσης.
Μιας κρίσης που δεν ξεκίνησε προχθές, με τα χρηματιστήρια, αλλά που διαρκεί εδώ και χρόνια.
Μιας κρίσης που οδηγεί σε συρρίκνωση την αγροτική παραγωγή.
Που υπονομεύει και στρεβλώνει την περιφερειακή ανάπτυξη.
Που σπρώχνει ολόκληρες κοινωνίες στην αιχμαλωσία των κερδοσκόπων, στην τοκογλυφία και στα καρτέλ.
Που καταστρέφει το περιβάλλον και την ποιότητα της διατροφής. Που οδηγεί την ύπαιθρο στη φτώχεια και την εγκατάλειψη.
Μέχρι εχθές μας έλεγαν ότι οι ανεξέλεγκτες αγορές μπορούν να λύσουν τα πάντα. Το αδιέξοδο αυτού του συστήματος ήρθε στην επιφάνεια όταν άρχισαν να χρεοκοπούν οι τράπεζες.
Τόσα χρόνια που χρεοκοπούσαν οι κοινωνίες, ενώ οι τράπεζες τις λεηλατούσαν , το σύστημα ήταν καλό. Λειτουργούσε.
Τώρα που οι τράπεζες πνίγηκαν μέσα στην απληστία και στα αδιέξοδα που οι ίδιες δημιούργησαν, το σύστημα εμφανίζει δυσλειτουργίες. Όχι πως φταίει το σύστημα. Προς θεού, μη χρειαστεί να το πειράξουμε. Απλώς κάποιοι κακοί που δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους
Και έτσι φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση, όπου η παγκόσμια διατροφή έγινε αξία που τζογάρεται στα διεθνή χρηματιστήρια, όπου τα πάντα σχεδιάζονται και να οργανώνονται τα πάντα με κριτήριο το κέρδος των μεγάλων εταιρειών.
Κι ο αγροτικός κόσμος ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει αυτό.
Γνωρίζει που οδηγήθηκε η μικρή και η μεσαία παραγωγή, ποια είναι τα οικονομικά κοινωνικά και περιβαλλοντικά αδιέξοδα μιας τέτοιας ανάπτυξης.
Σήμερα λοιπόν, που η ηγεμονία του κέρδους καταρρέει, σήμερα που όλο αυτό το μοντέλο τρώει τις σάρκες του, είναι ανάγκη να ανοίξουμε νέες προοπτικές.
Και να συνειδητοποιήσουμε ότι ένα εναλλακτικό σχέδιο, μια νέα οικονομία, προσανατολισμένη πρώτα από όλα στις ανάγκες και όχι στην κερδοσκοπία, ξεκινάει από την περιφέρεια, από την στήριξη και τον σχεδιασμό της αγροτικής παραγωγής.
Μπροστά σε αυτά τα αδιέξοδα, η εναλλακτική λύση είναι μια αγροτική παραγωγή με επίκεντρο τον άνθρωπο. Προσανατολισμένη σε ήπιες μορφές καλλιέργειας, με σεβασμό στο περιβάλλον, με σεβασμό στους παραγωγούς και τους καταναλωτές.
Μια αγροτική παραγωγή βασισμένη σε ασφαλή και ποιοτικά προϊόντα που θα διασφαλίζει το μεσογειακό μοντέλο διατροφής.
Που θα αντιστρέψει την ολοένα αυξανόμενη διατροφική εξάρτηση της χώρας και θα στοχεύει στη διατροφική επάρκεια.
Που θα συμβάλλει στον περιορισμό της διάβρωσης των εδαφών, θα αξιοποιεί εναλλακτικές μορφές ενέργειας, θα περιορίζει την κατανάλωση και την ρύπανση των υδάτινων πόρων.
Που θα βασίζεται σε ορθολογική χρήση της φυτοπροστασίας και των λιπασμάτων και θα αποκλείει εντελώς τα μεταλλαγμένα.
Αυτά τα αυτονόητα πράγματα, που σήμερα διδάσκονται ακόμα και στα σχολεία, αλλά δεν μπήκαν ποτέ στο επίκεντρο της κυρίαρχης πολιτικής και της εξουσίας, αφού οι κυβερνήσεις και τα κόμματα εξουσίας, προτίμησαν να διαχειριστούν τα σημερινά αδιέξοδα, παρά να τα επιλύσουν.
Δεν είναι ανάγκη να αναφερθώ στην σημερινή κατάσταση. Για την πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, που αρνήθηκαν να στηρίξουν την αγροτική παραγωγή, να αξιοποιήσουν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, να οργανώσουν έναν στρατηγικό σχεδιασμό.
Και δεν το έκαναν από αμέλεια ή από ανικανότητα. Το έκαναν συμπλέοντας ενεργά σε μια αντίληψη που λέει ότι βιώσιμο είναι μόνο αυτό που αποφέρει υψηλά κέρδη σε κάποιες εταιρείες.
Το έκαναν προσχωρώντας άνευ όρων σε μια στρατηγική, που εξωθεί στον αφανισμό την μικρή αγροτική παραγωγή.
Που υλοποιεί σχέδια μόνο για λογαριασμό των μεγάλων αγροτοβιομηχανικών συμφερόντων και των πολυεθνικών αλυσίδων super market.
Είδαμε που οδήγησε αυτή η λογική, η οποία για τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας θεωρήθηκε πρόκληση.
Οδήγησε στις τρελές αγελάδες, στις διοξίνες, στα μεταλλαγμένα. Και παράλληλα οδήγησε τους αγρότες, τις μικρές και οικογενειακές εκμεταλλεύσεις στην ανέχεια, την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα.
Η πολιτική αυτή έχει σήμερα φτάσει στα όριά της από κάθε άποψη. Οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική.
Και αυτό σε έναν παραγωγικό τομέα, που για την χώρα μας θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι πρωτοπόρος.
Σήμερα, που η συντριπτική πλειοψηφία του αγροτικού κόσμου στενάζει στα δάνεια και στην υπερχρέωση το δημόσιο παραχωρεί 28 δις ευρώ στις τράπεζες, προκειμένου να συνεχίσουν ανενόχλητες τις δουλειές τους.
Τη στιγμή που οι αγρότες βλέπουν να πολλαπλασιάζεται με ραγδαίους ρυθμούς το κόστος παραγωγής, να κάνουν limit up οι τιμές των καυσίμων, των λιπασμάτων και των σπόρων και κινδυνεύουν να διαθέσουν τα προϊόντα τους σε τιμές κάτω του κόστους παραγωγής, η κυβέρνηση δεν δίνει ούτε ένα ευρώ για την ενίσχυση του αγροτικού εισοδήματος, αλλά σπεύδει να στηρίξει απλόχερα τους τραπεζίτες.
Δεν δείχνει καμία διάθεση να παρέμβει για τη συγκράτηση των τιμών των γεωργικών εφοδίων, παρά μονάχα αρκείται σε απλές προτροπές προς τις εταιρείες των αγροχημικών να μειώσουν κατά τι τα υπέρογκα κέρδη τους.
Απέναντι σε αυτή τη προκλητική αδικία, η κοινωνία οφείλει να αντισταθεί. Και να διεκδικήσει δυναμικά μια διαφορετική πολιτική. Μια πολιτική που θα ενισχύει το εισόδημα και θα στηρίζει την παραγωγή.
Αλλά κυρίως μια πολιτική που θα βάζει την αγροτική ανάπτυξη σε νέες βάσεις. Με εξυγίανση της αγοράς, με δημόσιες επενδύσεις, με στήριξη του συνεταιριστικού κινήματος, με αντιμετώπιση των καρτέλ, με σχέδιο για την αναζωογόνηση και την ανάπτυξη της υπαίθρου.
Μια πολιτική που θα προωθεί τις αναγκαίες αναδιαρθρώσεις, που θα βελτιώνει τις υποδομές, που θα προωθεί και θα ενισχύει σύγχρονες μεθόδους καλλιέργειας, φιλικές για το περιβάλλον και τους φυσικούς πόρους.
Και όλοι γνωρίζουμε πως ένας πρωταρχικός φυσικός πόρος για την ίδια την ύπαρξη της αγροτικής παραγωγής, είναι το νερό.
H κλιματική αλλαγή που σήμερα βιώνουμε, η διαρκώς αυξανόμενη ρύπανση, η αύξηση της συχνότητας των ακραίων καιρικών φαινομένων, περιορίζουν τα διαθέσιμα υδατικά αποθέματα σε επικίνδυνο βαθμό και συμβάλλουν αρνητικά στη διόγκωση του παγκόσμιου υδατικού προβλήματος του νερού.
Απέναντι στη νεοφιλελεύθερη προσέγγιση που διαπνέεται από την αντίληψη «Το κέρδος πάνω απʼ όλα, η ανάπτυξη είναι μονόδρομος, με όποιο κόστος», είναι επιτακτική ανάγκη να ενστερνιστούμε μία νέα ηθική στις σχέσεις μας με τα φυσικά συστήματα της γης, με τα άλλα είδη, αλλά και μεταξύ μας. Τα φυσικά αποθέματα νερού έχουν περιορισμένες δυνατότητες και μόνο ο σχεδιασμός και η εφαρμογή μιας υδατικής πολιτικής με κεντρικό στόχο τη διευθέτηση των ισοζυγίων προσφοράς και ζήτησης του νερού, αποτελεί την πολιτική που θα διασφαλίζει διαχρονικά τόσο την κοινωνική και οικονομική ζωή, με την ικανοποίηση των αναγκών σε νερό, όσο και την περιβαλλοντική προστασία, με τη διατήρηση της υγείας και της ακεραιότητας των υδατικών συστημάτων. Η ολοκληρωμένη προσέγγιση στη διαχείριση των υδατικών πόρων, μπορεί να αποτελέσει το μέσο για την αναδιάρθρωση της αγροτικής παραγωγής με κριτήρια όχι μόνο περιβαλλοντικά, αλλά και οικονομικά και κοινωνικά.
Η αναγνώριση της περιβαλλοντικής διάστασης της διαχείρισης των υδατικών πόρων και του νερού ως φυσικού πόρου σε ανεπάρκεια, το αυξημένο ενδιαφέρον για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των μεγάλων κυρίως υδραυλικών έργων, καθώς και οι κοινωνικές πιέσεις και αντιδράσεις που έχουν αρχίσει να εγείρονται σε όλα τα μέρη της γης, αποτελούν τα τελευταία χρόνια έναν σημαντικό περιοριστικό παράγοντα στην άνευ όρων εκμετάλλευση του υδατικού δυναμικού.
Σήμερα πιά, αναγνωρίζεται η αξία του νερού όχι μόνον για την επιβίωση και την οικονομική ανάπτυξη, αλλά πρωτίστως για τη συντήρηση κάθε μορφής ζωής πάνω στη γη.
Σήμερα, πέρα από τη συνολική αλλαγή της υδατικής πολιτικής και με δεδομένο το εξαιρετικά οξυμμένο υδατικό πρόβλημα, οι προτάσεις μας εξειδικεύονται πάνω σε 4 βασικούς άξονες:
1. την εξοικονόμηση του χρησιμοποιούμενου νερού
2. τη βιώσιμη αξιοποίηση των αποθεμάτων και αύξηση της αποδοτικότητας των υδραυλικών έργων
3. την αποκατάσταση της περιβαλλοντικής ζημιάς που έχει υποστεί το υδατικό σύστημα
4. Οι μεγάλης έκτασης παρεμβάσεις στη φύση, όπως το έργο της εκτροπής του Αχελώου, έχει παγκοσμίως αποδειχτεί ότι εκτός από περιβαλλοντικά επιζήμιες είναι πλέον οικονομικά αλλά και κοινωνικά ασύμφορες. Ειδικά δε για την εκτροπή του Αχελώου, δεν μπορεί να μην τονιστεί ότι, σε έναν μεγάλο βαθμό, η υπάρχουσα οικολογική καταστροφή συντελέστηκε στο όνομα του έργου αυτού και στην υπόσχεση της κατασκευής του. Θεωρείται δε βέβαιο ότι ακόμη και σήμερα, τυχόν ολοκλήρωσή του θα συντηρήσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, το υπάρχον υδροβόρο μοντέλο αγροτικής ανάπτυξης. Οι κυβερνήσεις που δεκαετίες τώρα εμμένουν στα «φαραωνικά» αυτά έργα έχουν πολύ μεγάλη ευθύνη για την σπατάλη τεράστιων οικονομικών πόρων οι οποίοι εάν προωθούνταν σε έργα μικρότερης κλίμακας συμβατά με το περιβάλλον και τις συνθήκες, θα είχαν αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το πρόβλημα της άρδευσης του θεσσαλικού κάμπου και θα είχαν ταυτόχρονα προστατέψει το περιβάλλον. Εάν δε αναφερθούμε και στο κόστος που θα έχει το νερό της εκτροπής για το αγρότες, τότε αποδεικνύεται περισσότερο το γεγονός, ότι θύματα της εκτροπής, εκτός από το περιβάλλον είναι κυρίως οι ίδιοι οι αγρότες. Για τον λόγο αυτό, σήμερα, είναι επιτακτική ανάγκη η άμεση ακύρωση όλων των σχετικών έργων και η μεταστροφή στα ήπια υδραυλικά έργα που εμείς διαχρονικά προτείνουμε. Σε αυτή την κατεύθυνση θα εργαστούμε σε όλα τα επίπεδα, κυρίως δε μαζί με το αγροτικό και περιβαλλοντικό κίνημα.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι
H ανασυγκρότηση της υπαίθρου, απαιτεί και μια πολιτική που θα βελτιώνει τις συνθήκες διαβίωσης στην περιφέρεια. Που θα εξασφαλίζει αξιοπρεπή ζωή και στοιχειώδεις κοινωνικές υπηρεσίες.
Που θα ανοίγει πιο ζωντανές προοπτικές, από τις σημερινές, δηλαδή τον εκπαιδευτικό αποκλεισμό και τον πολιτιστικό μαρασμό.
Που θα επιβάλλει νέους κανόνες στην κατανομή πόρων μεταξύ κέντρου και περιφέρειας.
Που θα διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή.
Η ανάγκη για μια τέτοια πολιτική, αφορά ολόκληρη την κοινωνία. Ο αγώνας όμως ξεκινάει από εδώ, από την αγροτική περιφέρεια.
Για να σταματήσει η ομηρία από τις τράπεζες, τα καρτέλ και τους εκλογικούς μηχανισμούς των κομμάτων εξουσίας.
Δεν τους χρωστάτε. Σας χρωστάνε.
Η δύναμη για μια διαφορετική πολιτική, βρίσκεται στα δικά σας χέρια.
Μέχρι εχθές, οι προτάσεις της αριστεράς για ένα νέο μοντέλο αγροτικής ανάπτυξης θεωρούντο εξαιρετικές αλλά ανεφάρμοστες.
Ανεφάρμοστες γιατί δεν εξασφάλιζαν μυθικά κέρδη σε δέκα εταιρείες. Σήμερα δεν είναι απλώς ρεαλιστικές. Είναι αναγκαίες.
Ας ξέρουμε όμως ότι τίποτα δεν πρόκειται να μας χαριστεί.
Αυτό που κάνει μια πρόταση, ένα σχέδιο, ένα πρόγραμμα εφαρμόσιμο και ρεαλιστικό, είναι η πίεση από τα κάτω. Η διεκδίκηση. Η δυναμική του κινήματος που θα διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή σε έναν καλύτερο κόσμο.
Και ξέρουμε ότι υπάρχει ένας καλύτερος κόσμος. Ένας κόσμος που θα αναδυθεί από την κρίση του σημερινού αρπακτικού καπιταλισμού, μέσα από τους νέους κοινωνικούς αγώνες.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι
Τελικά έχει ενδιαφέρον η πολιτική ζωή στη χώρα μας, δεν μπορείς με τίποτε να πλήξεις. Σήμερα πραγματοποιείται στην Αθήνα ένα διεθνές συνέδριο για την αντιμετώπιση της διαφθοράς. Γίνεται στη χώρα μας ίσως επειδή έχουμε την τεχνογνωσία!
Από την άλλη βλέπουμε να μαίνεται ένας πόλεμος συμφερόντων με προεκτάσεις και στους συσχετισμούς που διαμορφώνονται εντός της κυβέρνησης και βλέπουμε οι τραπεζίτες να συμπεριφέρονται σαν τα άγρια θηρία που καιροφυλακτούν πιο από τα πιο αδύναμα θα γονατίσει για να το κατασπαράξουν.
Και βλέπουμε και τον κο Βγενόπουλο όταν δεν ασχολείται με τις μηνύσεις εναντίον μου, να μας κάνει πλάκα κάνοντας κριτική για τα μέτρα αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης.
Δήλωσε μάλιστα, σε μια εμφανή προσπάθεια να καλλιεργήσει το φιλολαϊκό του προφίλ, πως η Μαρφίν δεν θα συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις. Ίσως γιατί βγάζει τα έξοδά της από τους πλειστηριασμούς σπιτιών συνταξιούχων για χρέη 1500 ευρώ.
Σαν αυτόν το πλειστηριασμό του αίσχους που χθες έσπασαν στην Αθήνα ενεργοί πολίτες, μέλη της Νεολαίας του Συνασπισμού, μαζί με βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Ζούμε πραγματικά ένα τέλος εποχής. Το τέλος της λαμπερής χρηματιστηριακής απληστίας, που αφού διαμόρφωσε πολιτικές επιλογές και τις επέβαλλε σε ολόκληρο τον κόσμο, αφού λεηλάτησε τον κοινωνικό πλούτο, σήμερα καταρρέει μέσα στα αδιέξοδά της και προσφεύγει στην κρατική βοήθεια.
Και βλέπουμε τις κυβερνήσεις και στην Αμερική αλλά και στην Ευρώπη, να σπεύδουν πανικόβλητες να στηρίξουν αυτό το σύστημα προσφέροντας τεράστια ποσά, τα οποία μέχρι εχθές έλλειπαν.
Έλλειπαν από την δημόσια παιδεία και τη δημόσια υγεία. Έλλειπαν από το ασφαλιστικό σύστημα. Έλλειπαν από τις κοινωνικές υπηρεσίες και την κοινωνική πολιτική. Και σήμερα ως δια μαγείας βρέθηκαν, για να στηριχτούν οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια.
Στην χώρα μας ένα ποσό 28 δις ευρώ, περισσότερο από το 10% του Ακαθάριστου εθνικού Προϊόντος, διατίθεται από την κυβέρνηση για να στηριχτεί το τραπεζικό σύστημα. Δηλαδή για να συνεχίσει να δουλεύει, χωρίς να βάλει δικά του κεφάλαια και χωρίς να μειώσει τα περιθώρια κέρδους του.
Πρόκειται για μια κίνηση που έχει την συναίνεση και του ΠΑΣΟΚ. Και είναι λογικό, αφού και τα δύο κόμματα εξουσίας υπερασπίστηκαν με όλες τους τις δυνάμεις αυτό το οικονομικό μοντέλο, το οποίο τώρα καταρρέει.
Στο όνομά του επιτέθηκαν στα δημόσια αγαθά και δρομολόγησαν την μετατροπή τους σε κερδοφόρες επιχειρήσεις. Στο όνομά του επιτέθηκαν σε κάθε μορφή εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Και τώρα, πέρα από την αναγκαστική ρητορική ευαισθησίας που υιοθετούν, προσπαθούν έντεχνα να το αναστηλώσουν, περνώντας τις ζημιές στην κοινωνία.
ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία είχαν μια χρυσή ευκαιρία να βγουν και να πουν «το Σύμφωνο Σταθερότητας μας τελείωσε. Είναι νεκρό και πρέπει να το πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων. Πρέπει να μπουν νέες προτεραιότητες στην οικονομία»
Δεν το έκαναν όμως. Και δεν το έκαναν διότι θα έπρεπε την ίδια ώρα να ζητήσουν συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για τα συσσωρευμένα αδιέξοδα και να φύγουν νύχτα.
Δεν το έκαναν και δε θέλουν να το κάνουν.
Σήμερα όμως οι συσχετισμοί κλονίζονται. Και είναι ώρα να βάλει τους όρους της η κοινωνία. Προς την κατεύθυνση που κινείται η κυβέρνηση και η δικομματική συναίνεση, δεν υπάρχει διέξοδος.
Υπάρχει μόνο ανακύκλωση των αδιεξόδων. Ας μιλήσουμε ανοιχτά και ξεκάθαρα. Σήμερα χρειάζεται μια άλλη πολιτική, μια πολιτική προς όφελος της κοινωνίας.
Την κοινωνία πρέπει να προστατεύσουμε από την κρίση και όχι τους υπαίτιους. Γι αυτό, επανέρχονται σήμερα, πιο επίκαιρες από ποτέ, και δικαιώνονται οι θέσεις της αριστεράς.
• Πρώτον: Για την ενίσχυση των χαμηλότερων εισοδημάτων και για ουσιαστική κοινωνική πολιτική. Και να μην μας πουν ότι δεν υπάρχουν τα χρήματα.
• Δεύτερον: Για μια στρατηγική που θα προστατεύει την σταθερή και μόνιμη απασχόληση, και θα στηρίζει τις μικρές επιχειρήσεις.
• Τρίτον: Για οριστικό τέλος στην τραπεζική αυθαιρεσία. Απαγόρευση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, περιορισμό του ανατοκισμού, άμεση κατάργηση των καταχρηστικών πρακτικών.
• Τέταρτον: Για παρέμβαση στο τραπεζικό σύστημα, μέσω μιας τράπεζας υπό δημόσιο έλεγχο. Που θα κινείται με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και όχι την απόδοση υπερκερδών στους μετόχους.
ΘΑ μπορούσε να προωθηθεί κάτι τέτοιο με πολύ λιγότερα από τα 28 δις ευρώ, που προσφέρει ο κ. Αλογοσκούφης στους τραπεζίτες.
• Και Πέμπτον: Για την ανάληψη κάθε αναγκαίας πρωτοβουλίας για την κατάργηση του χρεοκοπημένου Συμφώνου Σταθερότητας.
Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος για έξοδο από την κρίση.
Ήρθε η ώρα να μπει ένα τέλος στη σημερινή κατάσταση. Τέλος στην πολιτική που λεηλατεί τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα.
Που αποδιαρθρώνει το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης.
Που φορολογεί τα εισοδήματα των 700 ευρώ το μήνα.
Που εκποιεί τον δημόσιο πλούτο, τις υποδομές, την ενέργεια, τις μεταφορές.
Που απαξιώνει την δημόσια παιδεία, προωθώντας κάτι παραμάγαζα που ονομάζονται κολέγια και που επιδιώκουν να μετατραπούν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια. Για να εμπορεύονται τις αγωνίες και τα αδιέξοδα νέων ανθρώπων που αποκλείονται από το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι
Τα δύο κόμματα εξουσίας, κυβέρνησαν την χώρα όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, με το ίδιο πολιτικό σχέδιο. Και το αδιέξοδο αυτού ακριβώς του σχεδίου, πληρώνουν τώρα, που ο κόσμος, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέες και οι νέοι, βρίσκονται μπροστά στην αλήθεια.
Όλα αυτά τα χρόνια κάποιοι πλούτισαν. Οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνθηκαν εντυπωσιακά, όχι ως παρενέργεια της πολιτικής τους, αλλά επειδή αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος. Τώρα, οι προσδοκίες της κοινωνίας από τα δύο κόμματα έχουν πλέον εξαντληθεί.
Εμείς λοιπόν τώρα σας καλούμε όλους να αλλάξουμε το τοπίο.
Με το ΣΥΡΙΖΑ και το πρόγραμμά του τόσο στο κέντρο όσο και στην περιφέρεια. Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Αναδεικνύουμε έναν νέο ισχυρό πόλο στα αριστερά του πολιτικού συστήματος.
Έναν πόλο που συσπειρώνει αριστερούς ριζοσπάστες, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, μαχόμενους οικολόγους. Αλλά κυρίως, που απηχεί την φωνή των κοινωνικών κινημάτων και των κοινωνικών διεκδικήσεων.
Που συσπειρώνει ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, γύρω από το πρόγραμμα και τις προτάσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς. Που ανοίγει το δρόμο για μια κυβέρνηση της Αριστεράς που έχει ανάγκη ο τόπος.
Η ελπίδα και η προοπτική είναι στο χέρι μας. Βρίσκεται μέσα στην δύναμη των αγώνων και των κινημάτων.
Ο κόσμος συνειδητοποιεί την δύναμη που διαθέτει, τίποτα δεν είναι πια όπως ήταν χθες.
Είμαστε αισιόδοξοι και δυνατοί. Έχουμε αυτοπεποίθηση. Παίρνουμε στα χέρια μας την υπόθεση της μεγάλης ανατροπής.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS