Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους και ό λες εσάς που ήσαστε σήμερα εδώ. Και θα ήθελα να ξεκινήσω τη Συνέντευξη Τύπου από τις συννεφιασμένες Σέρρες λέγοντάς σας ότι, παρά τη σημερινή συννεφιά, σήμερα εκπέμφθηκαν μηνύματα ελπίδας και αισιοδοξίας και ευχή όλων μας είναι να μην διαψευσθούν γρήγορα αυτά τα μηνύματα. Και το μήνυμα αισιοδοξίας είναι ότι υπάρχει ένα ολοένα και διευρυνόμενο κοινωνικό αίτημα για να μπει τέρμα σε μια πολιτική που ηγεμόνευσε τα τελευταία χρόνια όχι μόνο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στις ΗΠΑ, αλλά και σε όλον τον πλανήτη. Ήταν η πολιτική της παγκόσμιας διακυβέρνησης που στηρίχτηκε στον φονταμενταλισμό, σε έναν ακραίο, επιθετικό νεοφιλελευθερισμό, στον μιλιταρισμό και γέννησε πολέμους, διεύρυνε τις κοινωνικές ανισότητες, σκόρπησε φτωχούς και πεινασμένους σʼ όλον τον πλανήτη. Και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού βγαίνει ένα μήνυμα που πρέπει να το λάβουμε υπʼ όψιν μας: Ότι τα εκατομμύρια των αστέγων και των αποκλεισμένων συμμετείχαν μαζικά σε μια εκλογική διαδικασία γιατί πίστεψαν - ελπίζουμε αυτή η πίστη και αυτή η προσδοκία να μην διαψευστούν - ότι στο πρόσωπο του Μπάρακ Ομπάμα βρήκαν τον άνθρωπο εκείνο που θα προσπαθήσει να βάλει τέρμα σʼ αυτήν την πολιτική. Στην πραγματικότητα, η υποψηφιότητα του Μπάρακ Ομπάμα κατάφερε να συμπυκνώσει σε συμβολικό επίπεδο τη σύγκρουση με το μέχρι σήμερα κατεστημένο. Αφροαμερικανός, δεν ήταν γόνος κάποιας οικογένειας πολιτικών, όπως συμβαίνει συνήθως στη χώρα μας, δεν είχε ούτε θείο ούτε πατέρα ούτε παππού πρωθυπουργό ή πρόεδρο και κατάφερε στην αρχή τουλάχιστον της εκστρατείας του να πει κάποιες αυτονόητες αλήθειες. Το ερώτημα είναι αν θα μπορέσει να ανταπεξέλθει σε αυτές τις προσδοκίες, διότι πέραν των εκατομμυρίων φτωχών και αποκλεισμένων που βρέθηκαν στις τάξεις των υποστηρικτών του, είναι γνωστό σε όλους μας ότι τον υποστήριξαν και αρκετοί από τους ισχυρούς. Τον υποστήριξε και τον υποδέχθηκε θερμά και η Wall Street. Άρα το κρίσιμο είναι από δω και στο εξής να δούμε αν θα αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Με τους πολλούς που δίνουν ένα μήνυμα αντίστασης και ελπίδας για μια μεγάλη αλλαγή ή με τους λίγους που θέλουν να κρατήσουν τα κεκτημένα τους και απλά να γίνουν κάποιες μικροαλλαγές προκειμένου να μπορέσουν να αντέξουν την κρίση χωρίς να χάσουν τα προνόμιά τους. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που έχει σημασία για μας είναι να πούμε ότι βρισκόμαστε σε μια αλλαγή εποχής και όχι απλά σε μια εποχή αλλαγών. Μια αλλαγή εποχής που τη σηματοδοτεί η χρεοκοπία του νεοφιλελεύθερου δόγματος, που ξεδιπλώνεται μπροστά μας με τη χρεοκοπία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, μια αλλαγή εποχής που σηματοδοτεί την ανάγκη να περάσουμε σε μια εντελώς νέα φάση όπου κυρίαρχο στοιχείο δεν θα είναι η οικονομική μεγέθυνση και τη ζωή μας δεν θα την ορίζει η ανεξέλεγκτη και ασύδοτη λειτουργία των αγορών, αλλά κυρίαρχο στοιχείο θα είναι οι κοινωνικές και ανθρώπινες ανάγκες. Και αυτό είναι βασικό συστατικό στοιχείο μιας πολιτικής που εμείς ακολουθήσαμε κόντρα στο ρεύμα όλα τα προηγούμενα χρόνια. Όλα τα προηγούμενα χρόνια, ιδίως στην περίοδο των κυβερνήσεων Σημίτη όταν προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι το μεγάλο όραμα της χωράς κα ο εθνικός μας στόχος είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, εμείς είπαμε όχι, δεν είναι αυτός ο εθνικός μας στόχος και το όραμα της χώρας. Και βρισκόμαστε σήμερα στη δυσάρεστη θέση να βλέπουμε ότι όλοι αυτοί οι εθνικοί στόχοι και τα οράματα για εκσυγχρονισμό, για επανίδρυση του κράτους ήταν πουκάμισα αδειανά και στην πραγματικότητα οδήγησαν στην διόγκωση, στην εξάπλωση των κοινωνικών ανισοτήτων και σε μια χώρα που σήμερα βρίσκεται υπό κατάρρευση, σε μια κοινωνία που βρίσκεται υπό κατάρρευση, σε μια κοινωνία που ασφυκτιά με την συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών νοικοκυριών να είναι καταχρεωμένα στις τράπεζες, τους νέους ανθρώπους της δικής μου γενιάς να βρίσκονται υπό τη διαρκή αγωνία για το τι τους ξημερώνει την επόμενη ημέρα, χωρίς προοπτική, χωρίς να ξέρουν αν θα μπορέσει να τους ξημερώσει εργασία ή στο πλαίσιο της ανεργίας, με δουλειές των 400,500 και 700 ευρώ, με ανασφάλιστη εργασία 480 ευρώ στα προγράμματα stage. Και αυτή είναι μια κοινωνία και μια χώρα που δεν μας αξίζει. Και εκεί μας οδήγησαν οι πολιτικές των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Και αν αξίζει τον κόπο να μιλάμε για αλλαγή εποχής πρέπει να την προσδιορίσουμε αυτήν την αλλαγή εποχής. Να την προσδιορίσουμε στο πλαίσιο ενός εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου που θα μας βγάλει από τα σημερινά αδιέξοδα. Αυτό το πολιτικό πλαίσιο σε προγραμματικό επίπεδο εμείς προσπαθούμε να συγκροτήσουμε και ανιχνεύουμε με επιμονή όλο το διάστημα αυτό σε συνεργασία με κοινωνικές δυνάμεις και ανοιχτά στον κόσμο και την κοινωνία αποτελεί το εναλλακτικό προγραμματικό μας πλαίσιο το οποίο πολύ σύντομα θα ολοκληρώσουμε και θα έχουμε τη δυνατότητα να το φέρουμε σε γνώση όλης της ελληνικής κοινωνίας. Προϋπόθεση, όμως, για μια αλλαγή πορείας και μια εναλλακτική κατεύθυνση είναι η ριζική ανατροπή των σημερινών πολιτικών συσχετισμών. Με λίγα λόγια, μετά από 34 χρόνια στο ίδιο πολιτικό μοντέλο της εναλλαγής στην εξουσία δύο κομμάτων, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για την ανάγκη μιας μεγάλης αλλαγής. Ήρθε η ώρα για την Αριστερά. Δεν θα ήθελα να πω παραπάνω. Έχω τη διάθεση και θα ήθελα να έχουμε τον χρόνο ώστε να απαντήσω σε όλες σας τις ερωτήσεις γιατί έχω την αίσθηση ότι αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία σε μια συνέντευξη τύπου είναι να δίνεται η δυνατότητα στα τοπικά μέσα και στους δημοσιογράφους, όλες τους τις ερωτήσεις να μπορέσουμε να τις απαντήσουμε.
Θέσατε στο ερώτημά σας δυο-τρεις παραμέτρους που θέλουν μια εξήγηση. Κατʼ αρχάς, εμείς δεν λαμβάνουμε το μήνυμα από την κοινωνία και από τη βάση μας ότι αυτό που θέλει είναι μια από τα ίδια, ότι αυτό που θέλει είναι μια κυβέρνησης κεντροαριστεράς, έτσι όπως τη ζήσαμε και χωρίς τη συμμετοχή καθαρόαιμης αριστερής δύναμης από το ʼ96 ως το 2004, με τις κυβερνήσεις Σημίτη. Το μήνυμα που παίρνουμε από την κοινωνία είναι ότι δεν θέλει να επαναληφθεί και στη χώρα μας το αποτυχημένο πείραμα της γειτονικής Ιταλίας, της κυβέρνησης Πρόντι. Το μήνυμα που παίρνουμε από την κοινωνία και από τη βάση μας, αλλά και από τη βάση του ΠΑΣΟΚ και αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία, είναι ότι ήρθε η ώρα για μια μεγάλη πολιτική αλλαγή και ότι η κεντροαριστερά μαζί με τη κεντροδεξιά, η σοσιαλδημοκρατία μαζί με τη λαϊκή δεξιά στην Ευρώπη έχουν ηττηθεί διότι βασικές πολιτικές τους επιλογές, το σύμφωνο σταθερότητας, η ΟΝΕ έχουν ηττηθεί. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για αλλαγή πλεύσης. Το καράβι πηγαίνει σε ξέρα. Άρα εμείς λέμε, όσο κι αν μας πιέζουν δημοσκοπικά ευρήματα, ότι τη στάση μας στα πολιτικά πράγματα δεν θα την καθορίσουν οι δείκτες των δημοσκοπικών ευρημάτων, άλλα ο δείκτης της συνείδησης μας που διαμορφώνεται από την καθημερινή επαφή με τους πολίτες και κυρίως με τις κοινωνικές εκείνες κατηγορίες που ασφυκτιούν, που περνάνε δύσκολα. Τώρα, υπάρχει και ένα σκέλος της ερώτησής σας που αφορά στην άποψη πολύ αγαπημένων σε εμένα προσώπων, ηγετικών μορφών της Αριστεράς, την άποψη των οποίων τιμών και σέβομαι, την ακούω με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, θα ήθελα όμως να σας πω ότι ο καθένας έχει την ευθύνη των πράξεών του. Σήμερα ο ΣΥΝ, η ριζοσπαστική Αριστερά, έχει μια νέα ηγεσία που θα κριθεί όπως κρίθηκαν και οι προηγούμενες ηγεσίες. Στην εποχή τους οι αγαπημένοι μου αυτοί σύντροφοι σε πιο δύσκολες ενδεχομένως συνθήκες για την Αριστερά που ήταν στο 3% και όχι στο 13%, που λέει ο λόγος, που είναι σήμερα, δεν έκαναν τις επιλογές για τις οποίες σήμερα καλούν εμάς να κάνουμε. Άρα, λοιπόν, ας αφήσουμε μια νέα γενιά με τις δικές της προσλαμβάνουσες και τις δικές τις αναφορές και αγωνίες, έτσι όπως αναδείχθηκε από το προηγούμενο συνέδριο του ΣΥΝ, μια νέα γενιά στελεχών εννοώ, να διαδραματίσει καθʼ όπως αυτή αντιλαμβάνεται το ρόλο της και ας κριθεί από τις επιλογές της όπως άλλωστε κρίθηκαν και οι επιλογές όλων. Κλείνω, λέγοντάς σας ότι στον ΣΥΝ και ευρύτερα στον ΣΥΡΙΖΑ το μόνο για το οποίο δεν μπορεί κανείς να θεωρεί ότι θα κατηγορηθεί είναι ότι δεν έχουμε τη δημοκρατία των πολλών απόψεων. Αυτό δεν είναι πολυτέλεια για εμάς, είναι πλούτος. Έχουμε πολλές και διαφορετικές απόψεις, τις σεβόμαστε όλες, όμως έχουμε και την ευθύνη όλοι μας να ακολουθούμε τη γραμμή των συλλογικών μας αποφάσεων. Και αυτή η γραμμή διαμορφώνεται μέσα από τα συλλογικά μας όργανα και τα συνέδριά μας.
Υπάρχουν επιχειρήματα που μπορούν να ωθήσουν ψηφοφόρους να ψηφίσουν τα τέσσερα άλλα κοινοβουλευτικά κόμματα στη λογική του μη χείρον βέλτιστον. Είναι επιχειρήματα που λένε «δε βαριέσαι, δεν το πιστεύω και πολύ αλλά θα το ψηφίσω, τι να κάνω. Δεν πιστεύω ότι η Ν.Δ. μπορεί να αλλάξει τίποτα αλλά μπορώ να ευελπιστώ ότι θα βολευτεί το παιδί μου. Δεν πιστεύω ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να αλλάξει τίποτα αλλά ε, χειρότερους από αυτούς που έχουμε σήμερα δεν θα βρούμε μπροστά μας». Εμείς δεν θέλουμε να μας ψηφίσει ο κόσμος ως μια επιλογή του μη χειρότερα. Θέλουμε να μας ψηφίσει ο κόσμος αν κάνει τη συνειδητή επιλογή ότι θα συστρατευτεί σε μια προσπάθεια που είναι δύσκολη, για μια ριζική, πολύ μεγάλη αλλαγή στα πράγματα της χώρας. Θα σας θυμίσω ότι στις προηγούμενες εκλογές δίναμε τη μάχη έχοντας το βάρος στη πλάτη μας ότι μπορεί να ήμαστε και εκτός βουλής. Και εμείς πήγαμε με φόρα λέγοντας ότι δεν μας ενδιαφέρει αν θα μπούμε στη βουλή. Θυμάστε το κεντρικό μας σύνθημα; «Να αλλάξουμε το τοπίο» ήταν το κεντρικό μας σύνθημα, να αλλάξουμε τα πράγματα. Η ελπίδα, ή αν θέλετε αυτό που δίνουμε στον κόσμο ως ανάδραση δεν είναι ψήφισε εμάς γιατί είμαστε πιο συμπαθείς ή ψήφισε, επέλεξε εμάς ως το χειρότερο κακό, αλλά ψήφισε εμάς γιατί η επιλογή στη ριζοσπαστική Αριστερά ιδίως σήμερα που αποκτά αυτή τη μεγάλη δυναμική στην κοινωνία και τη βλέπουμε αυτή τη δυναμική, είναι η μόνη δύναμη που έχει διπλασιάσει και τριπλασιάσει τα μεγέθη της δημοσκοπικά τουλάχιστον. Εμείς το βλέπουμε και στον κόσμο όταν ερχόμαστε σε επαφή. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί πιστεύει ο κόσμος, και δεν πρέπει να διαψευστεί αυτή η προσδοκία, ότι υπάρχει έστω για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια η πιθανότητα, η δυνατότητα να αλλάξουν τα πράγματα στη χώρα. Γιατί πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη κι αν δεν έχει ψηφίσει ποτέ αριστερά, ακόμα κι αν σε πολλά από αυτά που λέμε διαφωνεί, πιστεύει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ότι είναι μια δύναμη πολιτικής ηθικής, μια δύναμη που θα συμβάλει καθοριστικά στο σταμάτημα αυτής της κατρακύλας.
Όσον αφορά σε συνθήματα πολύ συγκεκριμένα και αιτήματα, νομίζω ότι ο κόσμος πια έχει ταυτίσει τον ΣΥΡΙΖΑ με το αίτημα για περισσότερο χώρο, ενίσχυση του κοινωνικού κράτους ως ασπίδα προστασίας απέναντι στους χαμηλόμισθους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους άνεργους, τους αποκλεισμένους και μια εντελώς διαφορετική πολιτική απέναντι στο περιβάλλον. Αυτά είναι τα δύο βασικά μας χαρακτηριστικά. Και η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ - ανεξαρτήτως αν θα καταφέρουμε τον μεγάλο μας στόχο που είναι η αριστερή διακυβέρνηση, όχι απλώς να πάρουμε καλύτερα ποσοστά - η ενίσχυσή μας αποτελεί μια εγγύηση ότι, μέσα από τον θεσμικό δρόμο και μέσα από τους δρόμους τους πραγματικούς όπου δίνονται οι κοινωνικοί αγώνες, θα παλέψουμε από όποια θέση προκειμένου αυτοί οι δύο στόχοι να επιτευχθούν.
Θα σας έλεγα επιπροσθέτως ότι βλέπουμε και κάτι ακόμα χειρότερο. Βλέπουμε να ερημώνει η ύπαιθρος, να αδειάζουν τα χωριά μας, να μην έχουν προοπτική. Και βλέπουμε ότι ξαφνικά έχουμε φτάσει στο σημείο να έχουμε αρνητικό ρεκόρ στον ενεργό πληθυσμό, η συμμετοχή των αγροτών στον ενεργό πληθυσμό έχει πέσει κάτω από το 9%! Και όλα αυτά σηματοδοτούν ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια κινηθήκαμε δίχως σχέδιο, και όλα τα προηγούμενα χρόνια οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. έδωσαν υποσχέσεις στον αγροτικό πληθυσμό και ενδεχομένως και κάποιες πρόσκαιρες επιδοτήσεις, όμως δεν υπήρξε σχεδιασμός, δεν υπήρξε εθνική στρατηγική για την περιφερειακή ανάπτυξη και την αγροτική οικονομία. Σήμερα έχουμε φτάσει στο σημείο οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι να είναι οι κοινωνικές κατηγορίες που πλήττονται περισσότερο από όλες τις άλλες. Πριν από μια εβδομάδα είχαμε μια κεντρική εκδήλωση στη Λάρισα όπου αναπτύξαμε τις προτάσεις μας για την ύπαιθρο και την αγροτική οικονομία. Ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο για την ανασυγκρότηση της υπαίθρου, μια νέα εθνική στρατηγική για την αγροτική οικονομία. Προφανώς και θα ήταν δύσκολο να αναφερθώ σε όλες αυτές τις προτάσεις εδώ, αλλά θα ήθελα να σας πω ένα πράγμα που για μας έχει ιδιαίτερη σημασία. Είχαμε για πολλά χρόνια ως χώρα, ως κοινωνία, εθνικό στόχο τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αποτέλεσμα ήταν να συσσωρευτούν όλοι οι πόροι στο κέντρο, να μείνει η περιφέρεια στα χάλια που βρίσκεται σήμερα, χωρίς υποδομές, χωρίς στήριξη του αγρότη, του κτηνοτρόφου, χωρίς στήριξη συνολικά θα έλεγε κανείς είτε του μικροεπαγγελματία είτε του εργαζόμενου που βρίσκεται στην περιφέρεια. Γεμίσαμε κουφάρια ολυμπιακών εγκαταστάσεων στο πολεοδομικό συγκρότημα της Αθήνας και βλέπουμε ότι περιοχές όπως οι Σέρρες, π.χ. στενάζουν με 25% ανεργία στους νέους, χτυπάνε ρεκόρ στην πτώση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, της πραγματικής οικονομικής μεγέθυνσης δηλαδή, δεν υπάρχει ανάπτυξη, αυτό εννοώ, και βλέπουμε ότι σε όλες αυτές τις περιοχές ο αγροτικός πληθυσμός είναι χρεωμένος μέχρι τα μπούνια στις τράπεζες και στα δάνεια. Και για πρώτη φορά βλέπουμε το φαινόμενο να μειώνεται ο αγροτικός πληθυσμός διότι οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν κανένα λόγο να καθίσουν στα χωριά τους και να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους όταν ξέρουν ότι το βιος τους και τον μόχθο τους θα τους τον φάνε τα καρτέλ και οι τράπεζες, οι μεσάζοντες, όλοι αυτοί οι οποίοι έχουν αφεθεί να αλωνίζουν και να κάνουν πάρτυ από τις κυβερνήσεις και κυρίως από την κυβέρνηση της Ν.Δ. Και ψάχνουν να βρουν την τύχη τους στα αστικά κέντρα. Άρα, λοιπόν, αν υπάρχει σήμερα ανάγκη για έναν νέο εθνικό στόχο, αυτός θα ήταν η πλήρης απασχόληση, η ανασυγκρότηση της υπαίθρου και της αγροτικής και κτηνοτροφικής οικονομίας. Αυτός για μας είναι ένας εθνικός στόχος τον οποίο πρέπει να ακολουθήσουμε από δω και στο εξής.
Εκτίμηση δική μου είναι ότι η «ξαφνική», η ραγδαία αύξηση της αποδοχής του ΣΥΡΙΖΑ και αυτή η κοινωνική δυναμική που έχει δημιουργηθεί συνίσταται πλήρως στην κοινωνική ανάγκη να δούμε επιτέλους μια ριζικά διαφορετική πολιτική στα πράγματα της χώρας. Μια ριζικά διαφορετική κατεύθυνση. Ο κόσμος έχει χορτάσει από υποσχέσεις και έχει δει και ξαναδεί ξανά και ξανά το ίδιο έργο. Έχει δει τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και βιώνει σήμερα την κυβέρνηση της Ν.Δ. Η ανάγκη του κόσμου ήταν αυτή ακριβώς που οδήγησε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού εκατομμύρια ανθρώπους να πάνε να ψηφίσουν, μέχρι που έφτασαν σε ποσοστά ρεκόρ. Ήταν η ανάγκη για μια μεγάλη αλλαγή. Κι αυτό το κοινωνικό ρεύμα εκφράστηκε και συνεχίζει να εκφράζεται στο ΣΥΡΙΖΑ, στην επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ από πολίτες που δεν έχουν καμιά σχέση με την αριστερά. Γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια βεβαίως να αποδομηθεί αυτό το κοινωνικό ρεύμα, κυρίως με την πίεση που ασκείται σε μας να αποδεχθούμε ότι δεν είμαστε κάτι διαφορετικό, αλλά είμαστε μια από τα ίδια κι ότι θα στηρίξουμε μια από τα ίδια. Δεν θα το κάνουμε όσο κι αν μας πιέσουν. Διότι αυτό που έχει σημασία για μας, όχι γιατί θα παρουμε μεγαλύτερα ποσοστά αλλά γιατί είναι μια ελπίδα για τον τόπο, είναι να υπάρξει επιτέλους μια εναλλακτική προοπτική. Θα προσπαθήσουμε να την εκφράσουμε εμείς. Όμως αφορά συνολικά την πορεία του τόπου και της κοινωνίας , δεν αφορά μονάχα εμάς. Υπάρχει μια μεγάλη κοινωνική απαίτηση και το βλέπουμε με όσους συνομιλούμε, ακόμα και με ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που βρισκόμαστε μαζί σε κοινούς αγώνες, σε κοινές διεκδικήσεις, ακόμα και με νεοδημοκράτες οι οποίοι είναι αγανακτισμένοι . μια μεγάλη κοινωνική απαίτηση για να αλλάξουν τα πράγματα για μια μεγάλη αλλαγή. Αυτό εκφράστηκε με το ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό επιδιώκουμε να συνεχίσει να εκφράζεται μέχρις ότου φτάσουμε στο επίπεδο, στη δυνατότητα να αλλάξουμε ριζικά τους πολιτικούς συσχετισμούς.
Είναι πολύ νωρίς. Ξέρετε εμείς τις υποψηφιότητες και τα ψηφοδέλτια τα κλείνουμε συλλογικά. Δεν είναι απόφαση του «αρχηγού» . είναι συλλογικές αυτές οι αποφάσεις. Οπότε θα ήταν πολύ πρόωρο να απαντήσω σε κάτι τέτοιο.
-Στο πρώτο ερώτημα θα σας πω ότι είναι μεγάλη πρόκληση αυτό που ζήσαμε το τελευταίο διάστημα. Είναι μεγάλη πρόκληση όλα τα τελευταία χρόνια να μας λένε δεν υπάρχει ευρώ τσακιστό για υποδομές στην παιδεία, δεν υπάρχει ευρώ για υποδομές στην υγεία, δεν υπάρχει ευρώ για μια πολιτική ενίσχυσης της απασχόλησης, αλλά υπάρχουν 28 δις ευρώ μέσα σε μια νύχτα για να στηριχτούν οι τραπεζίτες και να στηριχτούν οι επιλογές των golden boys της χώρας μας, προκειμένου να μην πέσουν έξω και να μην πληρώσουν γι αυτές τις επιλογές. Κι η μεγάλη αυτή πρόκληση γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν βλέπουμε ότι οι ίδιοι άνθρωποι που μας έχουν οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση, συνεχίζουν με την ίδια απληστία να διεκδικούν όλο και περισσότερα. Τους βλέπει κανείς στα δελτία ειδήσεων να παριστάνουν τους πολιτικούς, τους βλέπει κανείς να προσπαθούν να μας πείσουν ότι έχουν και κοινωνικές θέσεις, λειτουργούν υπέρ της κοινωνίας, την ίδια ώρα που σωρηδόν σε όλη τη χώρα γίνονται πλειστηριασμοί και βγάζουν στον πλειστηριασμό σπίτια πρώτης κατοικίας συνταξιούχων ή χαμηλόμισθων, για 1500 και 2000 ευρώ. Ξεζουμίσουν την ελληνική κοινωνία και την ίδια στιγμή παρουσιάζονται εδώ ως διαχειριστές του μέλλοντός μας. Είναι τεράστια η πρόκληση του να δίνει ο κ. Αλογοσκούφης 28 δις στις τράπεζες. Κι είναι τεράστια η πρόκληση να γίνεται μια συζήτηση για το αν τάχα μου οι όροι είναι το ζήτημα. Τα μισά από αυτά θα μπορούσαμε να είχαμε δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ώστε να μπει μια τάξη σε αυτό που λέγεται δημόσια παιδεία και είναι κατʼ επίφασιν δημόσια. Να ανασυγκροτήσουμε στοιχειωδώς το εθνικό σύστημα υγείας που αρρωσταίνει κανείς και τον πιάνει τεταρταίος πυρετός αν δεν είχε την αρρώστια του. Διότι φοβάται ότι θα πάει σε ένα δημόσιο νοσοκομείο και δε θα μπορέσει να βρει ούτε δωμάτιο ούτε γιατρό ο οποίος να είναι σε θέση να τον χειρουργήσει. Κι αναγκάζεται να έχει κομπόδεμα κανείς στην τράπεζα για να πάει σε ιδιωτικό νοσοκομείο. Άρα λοιπόν εμείς λέμε ότι αυτή ήταν μια μεγάλη πρόκληση αλλά και μια μεγάλη ευκαιρία να δούμε την αλήθεια κατάματα. Όλα τα προηγούμενα χρόνια έλεγαν ότι οι θέσεις μας δεν είναι ρεαλιστικές διότι δεν υπάρχουν χρήματα. Ορίστε λοιπόν τα χρήματα. Πλούτος υπάρχει, έχει βγει και με το παραπάνω, από τον ιδρώτα της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού που δουλεύει, δουλεύει, δουλεύει για να αυξάνεται το ΑΕΠ να έχουμε οικονομική μεγέθυνση αλλά να μην παίρνει κανένα μερίδιο από την πίτα. Το μέρισμα το πήραν εξ ολοκλήρου οι μεγαλοκατασκευαστές, οι μεγαλοεργολάβοι κι οι μεγαλοτραπεζίτες κι οι εφοπλιστές. Και σήμερα βλέπουμε να συγκρούονται και στην κυβέρνηση οι υποστηρικτές τους. Ποιος θα επικρατήσει, το τραστ των μεγαλοκατασκευαστών ή το τραστ των μεγαλοτραπεζιτών. Αυτό είναι το μεγάλο διακύβευμα για το 2008 στη χώρα μας. Τώρα όσον αφορά το δεύτερο ερώτημά σας θα πω κάτι τετριμμένο ότι είναι απόφαση του πρωθυπουργού. Εγώ έχω τοποθετηθεί εδώ κι έξη-εφτά μήνες που έχει ξεκινήσει αυτή η συζήτηση περί πρόωρης προσφυγής στην κάλπη. Κι έχω πει ότι αν ήταν στο χέρι του Καραμανλή να αποφασίσει ανεξαρτήτως από τις πολιτικές εξελίξεις, κι από τη δυναμική των εξελίξεων θα ήθελε να τις αποφύγει τις εκλογές σαν το διάολο το λιβάνι είχα πει χαρακτηριστικά. Διότι δεν έχει κανένα λόγο κάποιος ο οποίος βλέπει ότι χάνει την καρέκλα του, την προοπτική της εξουσίας να πάει σε εκλογές. Η δυναμική των εξελίξεων όμως μας κάνει να πιστεύουμε ότι είναι δύσκολο να τις αποφύγει. Τώρα αν θα είναι τη ν άνοιξη ή αν θα είναι το Σεπτέμβρη είναι κάτι στο οποίο εγώ δεν μπορώ να σας απαντήσω. Σε κάθε περίπτωση όμως αυτό που εμάς μας αφορά είναι αυτές οι εκλογές να είναι εκλογές ελπίδας. Να είναι εκλογές που θα αλλάξουν τα πράγματα κι όχι που θα μας φέρουν μια από τα ίδια.
Αυτό που εμείς προσδοκούμε είναι μια μεγάλη ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών ώστε την επόμενη μέρα να μην συζητάμε από τη βάση που συζητάμε σήμερα. Και αυτή η μεγάλη ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών προσδοκούμε να είναι τόσο μεγάλη ώστε να δημιουργηθεί ένας πολιτικός σεισμός που θα μετατοπίσει δυναμικές και δυνάμεις που θα αλλάξει και τη στάση των σημερινών πολιτικών δυνάμεων. Και σε τελική ανάλυση εμείς δεν λέμε ότι αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να πάμε μόνοι μας. Λέμε ότι προσδοκούμε μια νέα πολιτική πλειοψηφία που στο επίκεντρο, ως πυρήνας, θα είναι ένας δυνατός ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα πλαισιώνεται από ευρύτερες δυνάμεις. Και μάλιστα σχηματικά είπαμε ότι αυτή η νέα πλειοψηφία που θα βασίζεται σε ένα πρόγραμμα ανατρεπτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων θα στηρίζεται από αριστερούς και κομμουνιστές ως σοσιαλιστές και οικολόγους. Και λέμε για την ακρίβεια ότι αυτή η μεγάλη ανατροπή το βράδυ των εκλογών θα δημιουργήσει μια τέτοια δυναμική που την επόμενη μέρα ελπίζουμε ότι τα σημερινά κόμματα δεν θα λένε τα ίδια πράγματα ή αν τα λένε, θα έχουν χάσει μεγάλο μερίδιο της στήριξης και θα υπάρξουν άλλες δυνάμεις, μια δυναμική θα διαμορφωθεί που θα μπορεί να δημιουργήσει αυτήν την πλατιά συσπείρωση σε μια νέα πολιτική πλειοψηφία.
Σε κάθε περίπτωση εμείς δεν πιστεύουμε ότι η γραφική παράσταση της εξέλιξης της πολιτικής ιστορίας είναι ευθύγραμμη και ότι επειδή σήμερα έχουμε αυτούς τους συσχετισμούς και οι πολιτικές δυνάμεις λένε αυτά, θα τα λένε και αύριο. Ακόμα και δυνάμεις που είναι πιο δύσκαμπτες από τις υπόλοιπες, όπως το ΚΚΕ, ελπίζουμε και πιστεύουμε ότι από την πίεση των γεγονότων και των ίδιων των μελών του θα αλλάξει στάση. Όσον αφορά δε στο ΠΑΣΟΚ, τα κόμματα πάντα απαντούν όχι στις προσδοκίες των στελεχών τους, αλλά στο αν πολιτικά εκπροσωπούν και καλύπτουν μια κοινωνική ανάγκη. Το ΠΑΣΟΚ δεν υπήρχε πριν το 1974. Υπήρχε η Ένωση Κέντρου. Το 1974 απάντησε σε μια μεγάλη κοινωνική ανάγκη. Το 1981 πήρε σάρκα και οστά ως κοινωνικό αίτημα αλλαγής. Σήμερα είναι ένα ερώτημα το τι εκπροσωπεί. Εκπροσωπεί την κοινωνική συναίνεση και τη σύγκλιση στη νέα κοινωνική συμφωνία, στο νέο new deal, ή και στη διατήρηση, έστω και χαλαρού, του Συμφώνου Σταθερότητας ή στη συναίνεση για την κοινή ψήφιση της στρατηγικής της Λισσαβόνας και της μεταρρυθμιστικής συνθήκης της Λισσαβόνας που έγινε πριν από λίγο καιρό στη βουλή; Ποιον αφορά στην κοινωνία; Ποια κοινωνική ανάγκη το απαιτεί αυτό σήμερα. Θα κληθεί το ΠΑΣΟΚ πολύ σύντομα να απαντήσει σʼ αυτά τα ερωτήματα. Εμείς τα έχουμε απαντήσει.
Ανεξαρτήτως της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, που είναι μια πάρα πολύ αρνητική εξέλιξη, γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι η εκπαιδευτική πολιτική είναι αρμοδιότητα της ελληνικής κυβέρνησης. Και γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι η χώρα μας έχει την δυνατότητα - και αυτό την καλούμε να κάνει με πρόταση νόμου που κατέθεσε ο Αλ. Αλαβάνος στο κοινοβούλιο - να ματαιώσει τη λειτουργία των ΚΕΣ που στην πραγματικότητα κοροϊδεύουν χιλιάδες νέους ανθρώπους και τις οικογένειές τους δίνοντας τους ψευδεπίγραφους τίτλους σπουδών, που δεν έχουν κανένα ποιοτικό αντίκρισμα. Όσο κι αν μπορούν να βρουν αντίκρισμα σε επίπεδο ισοτιμίας ή σε επίπεδο ευρωπαϊκής ένωσης, σε επίπεδο τίτλου, δεν έχουν κανένα ποιοτικό αντίκρισμα. Άρα, ο αγώνας τον οποίο καλούμε το φοιτητικό κίνημα, το εκπαιδευτικό κίνημα, την ελληνική κοινωνία συνολικά το επόμενο διάστημα είναι ένας αγώνας ώστε να μην εφαρμοστεί από το παράθυρο αυτό που δεν πέρασε από την πόρτα, τη συνταγματική αναθεώρηση του άρθρου 16. Και πιστεύουμε βαθιά ότι έρχεται ένας τρίτος γύρος και θα είναι τελικός για την έκβαση της μάχης. Έρχεται ένας τρίτος γύρος αγώνων και διεκδικήσεων από την πλευρά της κοινωνίας και της εκπαιδευτικής κοινότητας και πιστεύουμε και ελπίζουμε οι αγώνες και οι διεκδικήσεις αυτές να άρουν τη σημερινή πραγματικότητα, που είναι δυσμενής και οδυνηρή, διότι έχουμε έναν υπουργό της ιδιωτικής και όχι της δημόσια παιδείας και ένα υπουργείο παιδείας που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να σπονσοράρει τα ψευτοκολέγια και τους ιδιώτες που έρχονται να κερδοσκοπήσουν εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας.
Θέλετε ειλικρινή ή πολιτική απάντηση; …Την ώρα που μεταδόθηκε η συνέντευξη του κ. Ρουσόπουλου, είχα καλύτερα πράγματα να κάνω στη ζωή μου. Αυτό όσον αφορά στην εκπομπή του κ. Πρετεντέρη. Όσον αφορά στην πρωινή εκπομπή, για λόγους που έχουν να κάνουν με τα νέα μου καθήκοντα, - σηκώνομαι πολύ πρωί και αρχίζω τις περιοδείες και την επαφή με τον κόσμο. Άρα δεν είχα δυνατότητα να δω τηλεόραση και άρα δεν παρακολούθησα τον κ. Ρουσόπουλο. Έμαθα, όμως, ότι προσπάθησε εντέχνως να φιλοτεχνήσει ένα προφίλ, άλλωστε η επικοινωνία είναι η τέχνη του, του αγνού και του άμεμπτου, του ανθρώπου που παραπλανήθηκε ή εν πάσει περιπτώσει είναι αθώα περιστερά και δεν έχει καμία σχέση με όλα όσα του καταλογίζουν. Για μας αυτό που έχει σημασία σήμερα είναι να καταλάβουμε ότι οι πολιτικές ευθύνες είναι το κύριο και οι ποινικές βεβαίως πρέπει να διερευνηθούν εκεί όπου πρέπει να διερευνηθούν, δηλαδή στην εξεταστική επιτροπή στη βουλή όπου γίνεται προσπάθεια να διαλευκανθεί η υπόθεση. Οι ποινικές ευθύνες για μας, όμως, είναι κάτι που δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Δεν συζητείται. Όταν έχει διασπαθισθεί τόσος δημόσιος πλούτος, με τις υπογραφές κορυφαίων υπουργών κατά την πρώτη περίοδο του ΠΑΣΟΚ και κατά τη δεύτερη περίοδο της Ν.Δ., οι πολιτικές ευθύνες είναι πολύ συγκεκριμένες. Και δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος σʼ αυτή τη χώρα που να πιστεύει ότι ο κ. Ρουσόπουλος ενεργούσε ερήμην του πρωθυπουργού. Ο άνθρωπος του πρωθυπουργού, που τον στήριζε σε κάθε του βήμα, σε μια τόσο σημαντική υπόθεση, με δεκάδες, εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ να διακυβεύονται, ενεργούσε ερήμην του πρωθυπουργού. Ούτε ένας δεν υπάρχει που να το πιστεύει αυτό. Άρα, λοιπόν, οι πολιτικές ευθύνες είναι σαφείς, βαραίνουν τον κ. Ρουσόπουλο, κυρίως όμως βαραίνουν τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση.
Έχω την αίσθηση - και αυτό με παραξένεψε και εμένα όμως γρήγορα κατάλαβα ότι ο άνθρωπος τα βρίσκει από αλλού γιατί την ίδια ημέρα που ανακοίνωσε τη διαφωνία του, οι νεολαίοι του ΣΥΝ και οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ έσπασαν έναν πλειστηριασμό στον Δήμο της Αθήνας, όπου ένας κακόμοιρος συνταξιούχος για 1800 ευρώ έχανε το σπίτι του από την Marfin. Τα ΜΜΕ ανέδειξαν πολύ το γεγονός, δεν ανέδειξαν όμως το ότι επρόκειτο για τη Marfin. Διότι όπως άλλοτε είχαμε ιερή σιωπή για το Βατοπέδι, τώρα έχουμε άλλου είδους σιωπή, όχι ιερή αλλά ανίερη, για το τι κάνουν οι τραπεζίτες και οι τραπεζικοί όμιλοι. Σε κάθε περίπτωση βρίσκω τη στάση του κ. Βγενόπουλου ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, όπως είδα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και το γεγονός ότι τα «βρήκανε» με τον κ. Παπανδρέου σε ό,τι αφορά στην πρόταση που έκανε το ΠΑΣΟΚ για την κεφαλαιοποίηση των τόκων. Τα «βρήκανε» βεβαίως σε μια πρόταση που σημαίνει να πέσει ξανά το βάρος στους δανειολήπτες, διότι αυτό σημαίνει αύξηση 3% για κάποιον που έχει πάρει ένα 20ετές δάνειο. Εκεί βεβαίως τα «βρίσκουν». Εμείς σε κάθε περίπτωση τέτοιες προτάσεις και σε τέτοιες θέσεις δεν μπορούμε να τα «βρούμε» με τους τραπεζίτες, δεν μπορούμε να συναινέσουμε σʼ αυτήν την πολιτική. Και εκεί έγκειται η δική μας διαφορετικότητα.
Αν οι επόμενες ευρωεκλογές είναι η πρώτη εκλογική αναμέτρηση που θα έχουμε μπροστά μας, ο σαφής κατά την εκτίμησή μου στόχος είναι να καταγραφεί αυτή η δυναμική και να καταγραφεί μια μεγάλη ανατροπή των συσχετισμών που, κατά τη δική μας επιθυμία, αν είναι δυνατόν να προκαλέσει έναν πολιτικό σεισμό. Αυτός είναι ο στόχος: Η ευρύτερη δυνατή καταγραφή μιας μεγάλης δυναμικής που θα μπορέσει να προκαλέσει ένα ταρακούνημα, να αναταράξει τα λιμνάζοντα νερά του πολιτικού μας συστήματος.
Έχω κουραστεί να απαντώ στο ΚΚΕ και την ηγεσία του. Φαντάζομαι ότι έχουν κουραστεί και ο κόσμος του ΚΚΕ να ακούει τα ίδια και τα ίδια. Αυτό που μας αφορά εμάς είναι να κρατάμε πάντα ανοιχτή την προοπτική μιας Αριστεράς που θα έχει τη δυνατότητα να πορεύεται με κοινούς βηματισμούς διότι στη δύσκολή σημερινή εποχή η πολυδιάσπαση της Αριστεράς αποτελεί τον καλύτερο σύμβουλο για όλους όσους θέλουν να διατηρείται ο δικομματισμός και οι κραυγαλέες κοινωνικές ανισότητες που έχουμε σήμερα. Ευελπιστούμε, όμως, ότι μια πιθανή ριζική αλλαγή των συσχετισμών θα αναγκάσει και την ηγεσία του ΚΚΕ να καταλάβει ότι δεν χρειάζεται να περιμένει μέχρι την επόμενη ζωή για να δει να επαληθεύεται η εκτίμησή της ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει δύναμη του συστήματος και για να αλλάξει τη στάση εναντίον μας.
Θα ήμουν, το λιγότερο, αλαζονικός και υπερφίαλος αν σας έλεγα ότι προβληματιζόμαστε που έχουμε υπερδιπλασιάσει τα ποσοστά μας από την προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση και έχουμε υπερδιπλασιάσει το ακροατήριο στο οποίο απευθυνόμαστε. Παρακολουθούμε τις δημοσκοπήσεις με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αυτό, όμως, που κυρίως μας προκαλεί ενδιαφέρον και εντύπωση και αυτό στο οποίο εντοπίζουμε την προσοχή μας είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσκοπήσεων τα οποία για μας παραμένουν πάρα πολύ θετικά. Και όταν λέω ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτά είναι η επιλογή των νέων ανθρώπων, οι ηλικίες 18-35, ένα νέο ρεύμα που διαμορφώνεται στη νέα γενιά, η στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας απέναντι στο ερώτημα «ποιος πιστεύεται ότι μπορεί να λύσει τα προβλήματα» και απαντούν σε ποσοστό 70% «κανένας από τους δύο», ή και το κλίμα που βγαίνει και από τις δημοσκοπήσεις αλλά και από την κοινωνία ότι είναι ανάγκη να δούμε μια πολύ μεγάλη αλλαγή στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Αυτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά μας κάνουν ιδιαίτερα αισιόδοξους. Αλλά και τα ποσοστά που λαμβάνουμε στην πρόθεση ψήφου στις δημοσκοπήσεις, είναι ποσοστά που επίσης μας κάνουν αισιόδοξους. Θα ήταν αλαζονικό από μέρους μας να λέμε ότι δεν χαιρόμαστε. Φυσικά και χαιρόμαστε. Μια δύναμη που μόλις πριν από 14 μήνες είχε 5% και σήμερα εμφανίζεται να έχει τόσο αυξημένη δυναμική είναι κάτι που μας χαροποιεί.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS