Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Τούτες τις μέρες, στον δημόσιο χώρο διεξάγεται μια μεγάλη συζήτηση για το ποιος θα πληρώσει το κόστος οικονομικής κρίσης και της επερχόμενης ύφεσης.
Εδώ στην δυτική Αθήνα, όμως, το μεγάλο ερώτημα είναι ποιος πληρώνει μέχρι σήμερα το κόστος της ανάπτυξης. Της περίφημης ανάπτυξης για ην οποία τόσο πολύ καμάρωναν οι κυβερνήσεις της νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
Εδώ, στην δυτική Αθήνα βλέπουμε ποιο είναι το αποτέλεσμα μιας ανάπτυξης που θυσιάζει την κοινωνία στα υπερκέρδη.
Εδώ στη Δυτική Αθήνα βλέπουμε την τεράστια περιβαλλοντική υποβάθμιση. Τις επικίνδυνες ρυπογόνες βιομηχανίες, που χωρίς τον παραμικρό περιορισμό μολύνουν την ατμόσφαιρα.
Την μολυσμένη θάλασσα του Σκαραμαγκά και της Ελευσίνας, το μολυσμένο έδαφος από την χωματερή των Άνω Λιοσίων. Και τα οικονομικά συμφέροντα να διεκδικούν ακόμα μεγαλύτερο περιθώριο εύκολου κέρδους, επεκτείνοντας τις ανεξέλεγκτες δραστηριότητές τους. Και υποβαθμίζοντας την ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.
Βλέπουμε τους ελεύθερους χώρους να εξωθούνται διαρκώς στην εγκατάλειψη, ώστε να παραχωρηθούν πιο εύκολα στον ιδιωτικό τομέα. ΝΑ μετατραπούν σε τσιμέντο, σε εύκολο χρήμα, σε τζίρους των μεγαλοκατασκευαστών.
Αυτή είναι η κατάσταση εδώ. Στην πιο υποβαθμισμένη περιβαλλοντικά περιοχή της Ελλάδας και μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της Ευρώπης.
Και την ίδια στιγμή, βλέπουμε την κοινωνία να βουλιάζει στην ανεργία, χωρίς προοπτικές. Μια ολόκληρη γενιά να εξωθείται στο μέλλον των 700 ευρώ, χωρίς στοιχειώδη κοινωνικά δικαιώματα, χωρίς προοπτικές.
Και τις μικρές επιχειρήσεις να έχουν εγκαταλειφθεί στην ομηρία της τραπεζικής κερδοσκοπίας. Βλέπουμε τα χαμηλά εισοδήματα και τις συντάξεις των 400 και 500 ευρώ, μετά από μια ολόκληρη ζωή στο μεροκάματο, να εξανεμίζονται από την ανεξέλεγκτη ακρίβεια. Και τις κοινωνικές υπηρεσίες να απαξιώνονται σταθερά, προς όφελος του ιδιωτικού τομέα.
Αυτό είναι το περίφημο αποτέλεσμα της ανάπτυξης, που έχει σαν πρωταρχικό σκοπό το κέρδος.
Γιατί όλα αυτά τα χρόνια, η δουλειά των ανθρώπων, η δική σας δουλειά σας, παρήγαγε άφθονα κέρδη. Κέρδη που στηρίχτηκαν στην εργασιακή ανασφάλεια, στην υπερεργασία, στην υπερεκμετάλλευση. Και τα οποία συσσωρεύτηκαν σε μερικές εκατοντάδες τσέπες.
Αυτό ήταν το κόστος της ανάπτυξης. Το πληρώσατε όλο εσείς με τον ιδρώτα και τη δουλεία σας. Τώρα καλείστε να πληρώσετε και το κόστος της κρίσης.
Δεν τα λέω όλα αυτά για να μαυρίσουμε τις καρδιές μας. Αλλά για να νοιώσουμε, να στείλουμε το μήνυμα ότι την ζωή δεν πρόκειται να μας την χαρίσει κανείς. Είναι οι δικοί μας αγώνες που θα την κερδίσουν.
Είναι η πίεση από την ίδια την κοινωνία, τους εργαζόμενους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, τις νέες και τους νέους, που θα αλλάξουν τα πράγματα. Που θα εξασφαλίσουν κοινωνικούς πόρους. Που θα επιβάλλουν την περιβαλλοντική ανασυγκρότηση της περιοχής. Που θα ανοίξουν νέες προοπτικές για την απασχόληση και για την αναδιανομή του πλούτου προς όφελος της κοινωνίας.
Χωρίς την κινητοποίηση του κόσμου, χωρίς την δική μας κινητοποίηση, το μέλλον της Δυτικής Αθήνας, το μέλλον κάθε υποβαθμισμένης γειτονιάς, θα υπάρχει μόνο στις προεκλογικές υποσχέσεις. Από τις οποίες υποθέτω θα έχετε πάντοτε άφθονες.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Αυτές τις ημέρες, η κοινωνία παρακολουθεί άναυδη τον χορό των τραπεζών. Τραπεζίτες μπαινοβγαίνουν στα υπουργικά γραφεία. Κλείνονται για να κουβεντιάσουν μεταξύ τους.
Ξαναβγαίνουν, για να μας αναγγείλουν ότι σκοπεύουν να ανεβάσουν τα επιτόκια, παρ όλο που διεθνώς πέφτουν. Και για να μας δηλώσουν ότι έρχονται πολύ δύσκολες ημέρες για μας, διότι παρ όλη την κρίση δεν σκοπεύουν να μειώσουν ούτε κατά ένα ευρώ τα εξοργιστικά περιθώρια κέρδους με τα οποία δουλεύουν.
Τους βλέπουμε ξανά να εκδηλώνουν το άγχος τους, για το πώς θα βάλουν στο χέρι τα 28 δις που τους προσφέρει η κυβέρνηση, με τους καλύτερους δυνατούς όρους.
Δηλαδή χωρίς την παραμικρή δέσμευση για την πολιτική των επιτοκίων. Χωρίς την παραμικρή δέσμευση για τους καταχρηστικούς όρους. Χωρίς την παραμικρή δέσμευση για τις μυθικές αμοιβές των διευθυντικών τους στελεχών.
Και φυσικά χωρίς την παραμικρή ανοχή σε στοιχειώδη δημόσιο έλεγχο, έστω και για τα μάτια του κόσμου. Δηλαδή των δανειοληπτών και των φορολογούμενων. Αυτών εις βάρος των οποίων πλούτισαν τόσα χρόνια.
Δεν λέω, κάθε εργαζόμενος, κάθε βιοπαλαιστής, κάθε νέος των 700 ευρώ, καταλαβαίνει πόσο δύσκολο πράγμα είναι να σου προσφέρουν εγγυήσεις 28 δισεκατομμυρίων και να διαπραγματεύεσαι τους όρους με τους οποίους θα τις δεχτείς. Βλέπετε υπάρχει και η γενιά των 700 χιλιάδων ευρώ και έχει και αυτή τα προβλήματά της.
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση υποτίθεται ότι διαχειρίζεται μια κρίσιμη κατάσταση με συνέπεια και υπευθυνότητα. Τι κάνει; Τρία πράγματα:
Πρώτον παρακαλάει τον διοικητή που η ίδια έχει διορίσει στην Εθνική Τράπεζα, να χαμηλώσει λιγάκι τους τόνους της αυθαιρεσίας και της προκλητικότητας. Και να δεχτεί το σχέδιο στήριξης που του προσφέρουν με χρήματα του δημοσίου.
Δεύτερον, παρακαλάει τον μάνατζερ που η ίδια έχει διορίσει στην ΔΕΗ, να μην αυξήσει τα τιμολόγια. Και τουλάχιστον να μην μιλάει για ρήτρες καυσίμων την ώρα που διεθνώς η τιμή τους πέφτει, λες και απευθύνεται σε ηλίθιους.
Και τρίτον κυνηγάει τον κ. Τατούλη.
Αυτοί είναι οι άξονες της κυβερνητικής πολιτικής, σε εποχές που το χρηματοπιστωτικό σύστημα βουλιάζει. Και σε στιγμές που οι εργαζόμενοι, τα νοικοκυριά, οι μικρές επιχειρήσεις, βλέπουν τη ζωή τους να μπαίνει σε μια ζώνη ακόμα πιο σκοτεινή, ακόμα πιο αβέβαια, ακόμα πιο ανασφαλή.
Αλλά οι ζόρικοι τραπεζίτες και οι ζόρικοι διευθυντές δημοσίων επιχειρήσεων, που υπερασπίζονται με το πιο προκλητικό ύφος το δικαίωμα των εταιρειών τους στην κερδοσκοπία, δεν είναι τυχαίο φαινόμενο. Είναι το πραγματικό πρόσωπο μιας πολιτικής που θυσιάζει συστηματικά την κοινωνία και το δημόσιο συμφέρον στο κέρδος.
Αυτή η πολιτική, που από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ προβλήθηκε ως εκσυγχρονισμός και από τις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας ως αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Η πολιτική που δίνει το δικαίωμα στους κύριους Αράπογλου της εθνικής Τράπεζας και στους κύριους Αθανασόπουλους της ΔΕΗ να συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες της χώρας. Και να διεκδικούν το δικαίωμά να κυβερνούν για λογαριασμό των μετόχων τους.
Και είναι οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ που τους παραχώρησαν αυτό το δικαίωμα.
Σήμερα οφείλουμε να εξηγήσουμε σε όλο τον κόσμο ποιο είναι το σχέδιο. Το σχέδιο είναι να περάσει ολόκληρο το κόστος της κρίσης στην κοινωνία. Το εξέφρασε ειλικρινέστατα κάποιος κύριος Αρμενάκης, πρόεδρος του Εθνικού Συνδέσμου Ελληνικού εμπορίου. Και μάλιστα μετά από συνάντηση με τον Γιώργο Παπανδρέου.
Είπε λοιπόν: εμείς ετοιμαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε την κρίση προωθώντας την ελαστική απασχόληση.
Νάτο το σχέδιο λοιπόν. ΘΑ μοιράσουν κάθε θέση εργασίας στα δυο και στα τρία, ώστε να δουλεύει όλος ο κόσμος σε μισή δουλειά. Και να προσπαθεί από αυτή τη μισή δουλειά να πληρώσει τις κάρτες και τα δάνεια, το φροντιστήριο των παιδιών, τον γιατρό αν χρειαστεί.
Αυτό είναι το σχέδιό τους για την κρίση. Εντελώς τυχαία, αυτό ήταν και το σχέδιό τους για την ανάπτυξη. Και η κινητοποίηση του κόσμου είναι η μόνη που μπορεί να ακυρώσει ένα τέτοιο σχέδιο.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Ακόμα και ο πιο καλόπιστος άνθρωπος καταλαβαίνει μέτρα, όπως τα περίφημα 28 δις για τις τράπεζες, δεν λαμβάνονται για να αντιμετωπίσουμε την κρίση. Είναι μέτρα για να στηριχτεί το σημερινό σύστημα.
Και σε αυτή την κατάσταση πρέπει να μπει ένα τέλος. Χρειάζεται μια ριζικά διαφορετική πολιτική, μια πολιτική προς όφελος της κοινωνίας. Και αυτή την πολιτική δεν πρόκειται να την εξασφαλίσει η κυβερνητική πολιτική, ούτε η δικομματική συναίνεση.
Αυτό που πρέπει να απαιτήσει σήμερα η κοινωνία, είναι:
Πρώτον: Ενίσχυση των χαμηλότερων εισοδημάτων και ουσιαστική κοινωνική πολιτική. Τα χρήματα, όπως είδαμε υπάρχουν.
Δεύτερον: Στήριξη την σταθερής και μόνιμης απασχόλησης, και των μικρών επιχειρήσεων.
Τρίτον: Οριστικό τέλος στην τραπεζική αυθαιρεσία. Απαγόρευση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, περιορισμός του ανατοκισμού, άμεση κατάργηση των καταχρηστικών πρακτικών.
Τέταρτον: Δημόσια παρέμβαση στο τραπεζικό σύστημα. Μέσω μιας τράπεζας υπό δημόσιο έλεγχο, που θα κινείται με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και όχι την απόδοση υπερκερδών στους μετόχους. Και ακόμα μέσα από δημόσιες τράπεζες ειδικού σκοπού, που θα στηρίξουν τη στέγη των εργαζομένων, τις μικρές και τις πολύ μικρές επιχειρήσεις.
Και εδώ να επισημάνουμε και το αυτονόητο. Μια τέτοια πολιτική θα μπορούσε να προωθηθεί με πολύ λιγότερα από τα 28 δις ευρώ, που προσφέρει ο κ. Αλογοσκούφης στους τραπεζίτες. Και θα ήταν πολύ περισσότερο αποτελεσματική. Αλλά εδώ φαίνεται με ποια πλευρά είναι ο καθένας στην πραγματικότητα.
Πέμπτο: Κάθε αναγκαία προσπάθεια και πρωτοβουλία για την κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας. Ενός Συμφώνου που είναι πλέον οριστικά νεκρό. Και που χρησιμεύει μόνο στα λόμπι που διαμορφώνουν την οικονομική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως πρόσχημα για να μην λαμβάνεται κανένα μέτρο.
Αυτές είναι οι προτάσεις της Αριστεράς.
Και επειδή τελευταία ασκείται στην Αριστερά μια ολοένα και μεγαλύτερη πίεση για προγραμματικές συγκλίσεις με το ΠΑΣΟΚ, θέλω να πω μια ξεκάθαρη και ειλικρινή κουβέντα.
Παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες τις κινήσεις του Γιώργου Παπανδρέου και έχουμε μπερδευτεί.
Τον βλέπουμε τη μια μέρα να ζητά προγραμματική σύγκλιση και διάλογο με την αριστερά και την επομένη να προωθεί στη πράξη τη σύγκλιση και το διάλογο με τον κ. Βγενόπουλο, τον κ. Αράπογλου και τον κ. Σάλα.
Τον βλέπουμε τη μια μέρα να ψελλίζει κάτι για το Σύμφωνο Σταθερότητας και την επομένη να συναντά και να συμφωνεί με τον κ. Μπαρόζο για τη διατήρησή του.
Και διαπιστώνουμε ότι πέρα από μια φιλολαϊκή ρητορική, η οποία επιβάλλεται από τις περιστάσεις, αυτό για το οποίο δείχνει να αγωνιά και πραγματικά να ενδιαφέρεται το ΠΑΣΟΚ δεν είναι η προγραμματική σύγκλιση με την αριστερά αλλά είναι άλλου είδους προγραμματικές συγκλίσεις.
Είναι προγραμματικές συγκλίσεις με τις τράπεζες και τους τραπεζίτες. Είναι προγραμματικές συγκλίσεις με τον κ. Μπαρόζο για τη διατήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας. Είναι προγραμματικές συγκλίσεις με το βλέμμα στραμμένο στο λεγόμενο μεσαίο χώρο. Είναι αυτές οι προγραμματικές συγκλίσεις, στις οποίες άλλωστε το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη διαπρέψει ως κυβέρνηση.
Πρόκειται για κατευθύνσεις και συγκλίσεις που δεν μας αφορούν, Δεν αφορούν την αριστερά. Ούτε τώρα, ούτε στο μέλλον. Ούτε πριν από τις εκλογές, ούτε μετά.
Γιατί αυτά που μας διαφοροποιούν σε προγραμματικό επίπεδο είναι ζητήματα που δε διχάζουν μονάχα την αριστερά με το δικομματισμό αλλά διχάζουν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία
. Για παράδειγμα, τι θα γίνει με την Ολυμπιακή; Υπό δημόσιο έλεγχο ή συνύπαρξη δημόσιου και ιδιωτικού;
Τι θα γίνει με τις τράπεζες; Να δώσουμε τα 28δις αλλά με όρους και εγγυήσεις ή να πάμε σε ένα άλλο σύστημα, σε μια άλλη αρχιτεκτονική του χρηματοπιστωτικού συστήματος με κυρίαρχο δημόσιο ρόλο στην Εθνική Τράπεζα ώστε να μπορεί να ελέγχει τον ανταγωνισμό;
Να δώσουμε κι άλλα στους τραπεζίτες ή να ενισχύσουμε τις δημόσιες επενδύσεις για καλύψουμε τις κοινωνικές ανάγκες, να στηρίξουμε την απασχόληση, να στηρίξουμε το κοινωνικό κράτος;
Να αφήσουμε κι άλλο χώρο στα κερδοσκοπικά συμφέροντα συρρικνώνοντας το δημόσιο χώρο στην υγεία και στην παιδεία, κάνοντας τα στραβά μάτια για τα κολέγια που θέλουν να γίνουν ιδιωτικά ψευτοπανεπιστήμια ή να καταργήσουμε τα ΚΕΣ, τηρώντας το Σύνταγμα και το άρθρο 16.
Να αφήσουμε τη φορολογική ασυλία της εκκλησίας και των μονών όπως την δημιούργησαν οι νόμοι των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ ή να προχωρήσουμε σε πλήρη διαχωρισμό εκκλησίας κράτους.
Να διεκδικήσουμε με φορολογική μεταρρύθμιση την αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου ή να συνεχίσουμε να ρίχνουμε τα βάρη στους αδύνατους;
Να προχωρήσουμε σε ριζικές τομές για το βάθεμα της δημοκρατίας, και τη θωράκιση του πολιτικού συστήματος από τα εξωθεσμικά κέντρα, να προωθήσουμε ως πάγιο εκλογικό σύστημα την απλή αναλογική ή να αφήσουμε τη διαπλοκή της οικονομικής με τη πολιτική εξουσία να κυριαρχεί και το εκλογικό σύστημα να αλλοιώνει τη λαϊκή βούληση;
Αυτά κατά τη γνώμη μας είναι κομβικά ζητήματα, δεν είναι δευτερεύουσας σημασίας και γνωρίζουμε ότι καμία συμφωνία από τα πάνω δε πρόκειται να μας τα χαρίσει παρά μόνο ο διαρκής αγώνας μέσα στη κοινωνία, μαζί με τα κινήματα για τη μεγάλη ανατροπή των πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών, για την οποία αγωνίζεται με πάθος η ριζοσπαστική αριστερά, και το ενωτικό μας εγχείρημα, ο Συνασπισμός ριζοσπαστικής αριστεράς.
Φίλες και φίλοι συντρόφισσες και σύντροφοι,
Τούτες τις μέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας εξέγερσης ανθρώπων χωρίς φωνή που όμως διεκδικούν με πάθος το δικαίωμά τους σε αξιοπρέπεια. Γιατί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δε περιορίζεται από σιδηρόφρακτα όρια και κάγκελα.
Η κραυγή απόγνωσης των φυλακισμένων που κάνουν απεργία πείνας σε όλες τις ελληνικές φυλακές έφτασε στο κέντρο της Αθήνας, αναπαράχθηκε από χιλιάδες νέους ενεργούς πολίτες που δήλωσαν συμπαράσταση στην εξεγερμένη αξιοπρέπεια.
Οι ελληνικές φυλακές είναι αποθήκες ανθρώπων. Η σιωπή όμως έσπασε.
Η διαπεραστική κραυγή πέρασε μέσα από τα φίλτρα της επιχειρούμενης ενημέρωσης. Ποιος άλλωστε θα μπορούσε να φιμώσει, το Μίκη Θεοδωράκη, το Μανώλη Γλέζο, τον πρόεδρο της δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια.
Τα αιτήματα των κρατουμένων έχουν γίνει δεκτά από την κοινωνία. Να γίνουν άμεσα δεκτά και από την κυβέρνηση.
Ας το πούμε καθαρά. Κανένας κατεστημένος περιφρουρητής της νομιμότητας δεν τόλμησε δημόσια να ισχυριστεί ότι τα αιτήματα τους δεν είναι δίκαια. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν δίκιο. Πρέπει να το βρουν αμέσως.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι
Τα δύο κόμματα εξουσίας, κυβέρνησαν την χώρα όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, με το ίδιο πολιτικό σχέδιο.
Είναι το σχέδιο των ιδιωτικοποιήσεων στην ενέργεια, τις υποδομές, τις μεταφορές. Είναι το σχέδιο της συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους. Είναι το σχέδιο απαξίωσης του ασφαλιστικού συστήματος. Είναι το σχέδιο υπονόμευσης της δημόσιας δωρεάν παιδείας.
Κάποιοι με αυτό το σχέδιο πλούτισαν. Οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνθηκαν εντυπωσιακά, όχι ως παρενέργεια της πολιτικής τους, αλλά επειδή αυτός ακριβώς ήταν ο στόχος. Τώρα, οι προσδοκίες της κοινωνίας από τα δύο κόμματα έχουν πλέον εξαντληθεί.
Ή ευθύνη μας τώρα, είναι να αλλάξουμε το τοπίο. Να αναδείξουμε έναν νέο ισχυρό πόλο στα αριστερά του πολιτικού συστήματος. Έναν πόλο που θα συσπειρώνει αριστερούς ριζοσπάστες, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, μαχόμενους οικολόγους.
Ένα σχέδιο που θα απηχεί την φωνή των κοινωνικών κινημάτων και των κοινωνικών διεκδικήσεων. Που θα συσπειρώσει ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, γύρω από το πρόγραμμα και τις προτάσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Ένα σχέδιο που θα προωθεί την ενότητα, την ώρα που κάποιοι, για να την αποτρέψουν ξαναστήνουν τον Στάλιν.
Η ελπίδα και η προοπτική είναι στο χέρι μας. Βρίσκεται μέσα στην δύναμη των αγώνων και των κινημάτων.
Αν ο κόσμος συνειδητοποιήσει την δύναμη που διαθέτει, τίποτα δεν θα είναι πια όπως είναι σήμερα. Ας είμαστε αισιόδοξοι και δυνατοί. Ας έχουμε αυτοπεποίθηση. Και ας πάρουμε στα χέρια μας την υπόθεση της μεγάλης ανατροπής.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS