Κ. Πρόεδρε, χτες το απόγευμα νωρίς, την ώρα που εργάζονταν τα μαγαζιά ακόμη, γυρνούσα σπίτι μου, πέρασα από την Εθν. Αντίστασης, την Κλεισθένους και πρόσεχα τα μαγαζιά εν όψει των Χριστουγέννων. Κι αν εξαιρέσει κανείς τα μαγαζιά των στοιχημάτων και του ΠΡΟ-ΠΟ, θα μπορούσε να πει, όλα άδεια. Χριστούγεννα που θυμίζουν περισσότερο Ντίκενς.
Επίσης, το βράδυ, βλέποντας τις ειδήσεις στην τηλεόραση, βλέπω τους εργαζόμενους σε μια μεγάλη βιομηχανία, αν δεν κάνω λάθος στην Κορινθία, που ευχαριστούσαν τον εργοδότη γιατί δεν προχωρεί σε απολύσεις, αλλά κόβει μία ή δύο μέρες από την εργάσιμη εβδομάδα. Όχι μόνο τα δικαιώματά τους, κατά τη γνώμη μου, αλλά προσβάλλονταν και η αξιοπρέπειά τους.
Και σήμερα, τώρα το πρωί, δεν θα ήμουνα εδώ, αν δεν είχαμε αυτή τη συζήτηση, θα ήμουνα στην Ακρόπολη. όπου οι εργαζόμενοι στην Ακρόπολη έχουν μία ακόμη κινητοποίηση, γιατί είχε δοθεί ως υπόσχεση η κάλυψη των δεδουλευμένων από τον κ. Λιάπη, ακόμα δεν έχουν δοθεί.
Γι αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε αυτή την προ ημερήσιας διάταξη συζήτηση. Γιατί πρέπει να συζητήσουμε για την οικονομία και την κοινωνία και τα σπίτια που πλήττονται από την ανεργία ή την υποαπασχόληση ή από την έλλειψη εισοδήματος. Και γιατί η Ελλάδα πρέπει να βιώνει στο χρόνο που ζει κι όχι χρόνια πίσω. Και θέλω να πω ότι εμείς ως ΣΥΡΙΖΑ πρωταγωνιστήσαμε, όταν άλλοι σιωπούσαν, καλύψαμε, οργανώναμε στο θέμα της αποκάλυψης του σκανδάλου της Μονής Βατοπεδίου και της Μ. Τοπλού τώρα. Και θέλουμε και θα επιμείνουμε στην παραδειγματική τιμωρία όλων των ενόχων. Και ακόμη περισσότερο, στην προώθηση θεσμικών μέτρων που δεν θα επιτρέπουν αυτές τις καταστάσεις.
Όμως βλέπουμε σήμερα, μ΄ένα νοσηρό και παθολογικό τρόπο όλα τα μεγάλα ζητήματα στην πολιτική ζωή να εκτοπίζονται από τις αντιπαραθέσεις των δύο κομμάτων στο θέμα του Βατοπεδίου. Απορώ ειλικρινά εάν δεν υπάρχει άλλο πεδίο αντιπαράθεσης σήμερα. Και απορώ για τη στάση μεγάλων οικονομικών και εκδοτικών συμφερόντων, τα οποία διαβλέπουν την πολιτική αστάθεια και επιχειρούν, με βάση κυρίως το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, να οδηγήσουν τις εξελίξεις σε μια επιβίωση του δικομματισμού, ο οποίος έχει κλονιστεί στη συνείδηση και στην ψυχή των Ελλήνων. Έχουμε μάλιστα ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό, ο οποίος, αντί για ειδήσεις, κάθε απόγευμα μας κάνει μαθήματα και σεμινάρια εσπερινά δικομματικής εναλλαγής.
Κ. Πρωθυπουργέ και κ. Πρόεδρε της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αναρωτιέμαι, αν ποτέ, πότε, ποιος ή ποιος πρώτα θα δεχθεί το δικό του μερίδιο ευθύνης, το μερίδιο ευθύνης της πολιτικής του παράταξης και θα συμβάλει στο να προωθηθούν οι θεσμικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν και να δούμε τα μεγάλα ζητήματα της χώρας μας.
Δεν κάναμε λάθος που θέσαμε αυτό το θέμα για συζήτηση σήμερα προ ημερήσιας διάταξης. Άκουσα τα μέτρα που είπατε. Κατά τη γνώμη μας, σε σχέση με τα στεγαστικά των ανέργων, με το επίδομα θέρμανσης, με τα επιδόματα ανεργίας και κάποιες νέες ρυθμίσεις, το δώρο των Χριστουγέννων στους ανέργους και θέλω να πω ότι έτσι λειτουργούμε εμείς ως ΣΥΡΙΖΑ. Προσπαθούμε να φέρουμε και μέσα σ΄ αυτό το χώρο τον παλμό και τις ανησυχίες και τις διεκδικήσεις και τις απαιτήσεις, που σήμερα γίνονται πάρα πολύ έντονες λόγω της κρίσης της κοινωνίας.
Θέλω να πω όμως κ. Πρωθυπουργέ ότι όλες αυτές οι ρυθμίσεις που είπατε πρόκειται να χρηματοδοτηθούν από το Ταμείο Κοινωνικής Συνοχής, το οποίο έχει πολύ λιγότερους πόρους απ΄ όσους είχατε υποσχεθεί κι ότι το κάθε ένα ευρώ το οποίο δίνεται σήμερα από την κυβέρνηση σε ανέργους, σε φτωχούς αντιστοιχεί σε 56 ευρώ τα οποία δίνονται αντιστοίχως στις τράπεζες
Θέτοντας επομένως το θέμα της οικονομίας, θάθελα να θέσω μια σειρά ερωτήματα που προκλήθηκαν κι από τη δική σας ομιλία κ. Πρωθυπουργέ.
Είναι απλώς μια μπόρα που θα περάσει; Διότι είδα, στη συνάντησή σας με τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας να γίνεται μια δήλωση, ότι είμαστε στο μέσο της θύελλας.
Κατά τη γνώμη μας, όχι. Κατά τη γνώμη μας απλώς βλέπουμε τις πρώτες σταγόνες της βροχής και τα μαύρα σύννεφα ακόμα μακριά στον ορίζοντα από το παράθυρο. Και στο καλοριφέρ υπάρχει ακόμα πετρέλαιο για να τα παρακολουθούμε. Πρόκειται για ένα συγκλονισμό ολόκληρης της βάσης της παγκόσμιας οικονομίας, της ευρωπαϊκής οικονομίας, έτσι και στην Ελλάδα.
Ξεκίνησαν συγκρίνοντας την κρίση με την κρίση του ΄29. Σήμερα θεωρούν ότι έχει πάρει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις, Θυμίζω, η κρίση του ΄29 οδήγησε σε κατακρήμνιση παραγωγής, σε δεκάδες εκατομμύρια ανέργους, σε μαζική φτώχεια στις πιο αναπτυγμένες χώρες, σε εγκληματικότητα, έφερε το γερμανικό φασισμό, στήριξε και ενίσχυσε την γιαπωνέζικη στρατοκρατία, συνέβαλε στην πρόκληση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Δεν μπορούμε να υποτιμούμε επομένως τις συνέπειες και το βάρος της κρίσης. Και το λέω αυτό, όχι γιατί θέλουμε να στηρίξουμε την πολιτική μας στο φόβο. Ποτέ δεν το έκανε αυτό η Αριστερά. Αλλά για να καταλάβουμε ότι πρέπει να κάνουμε μεγάλες τομές και μεγάλες στροφές σε σχέση με αυτό που ακολουθούνταν. Και ήδη παίρνουμε γεύση του τι γίνεται. Βλέπουμε στο Ντητρόιτ, την πρωτεύουσα της αυτοκινητοβιομηχανίας στις ΗΠΑ, Φορντ, Κράισλερ, Τζένεραλ Μότορς, οι μεγάλες αμερικάνικες κολοσσιαίες αυτοκινητοβιομηχανίες, να αποκαλείται το Νιτρόιτ από τους εργάτες Βαγδάτη οικονομική. Να αρχίζουν να υπάρχουν συσσίτια, να μιλάνε για τρία εκατομμύρια ανέργους. Βλέπουμε συσσίτια και προβλήματα σε μια σειρά χώρες. Βλέπουμε τη δυστυχία να απλώνεται στον Τρίτο κόσμο. Βλέπουμε κάτι το οποίο δεν μπορεί να το συλλάβει η σύγχρονη ιατρική, επιδημία χολέρας η οποία είναι αντιμετωπίσιμη, να απλώνεται σε χώρες της κεντρικής Αφρικής. Βλέπουμε ζώνες αστάθειας, Ινδία, Πακιστάν, Καύκασο, ακόμα και Βαλκάνια.
Μ΄ αυτή την έννοια, πρέπει να καταλάβουμε ότι πολλά έχουν αλλάξει. Και θα ήθελα, απλώς για να δώσω μια εικόνα αυτής της κατάστασης και το πώς έχει πέσει αυτό το θαύμα της παγκοσμιοποίησης, να αναφερθώ σ΄έναν στίχο του Μπέρτολντ Μπρεχτ, όταν ήταν στην Αμερική μετά την κρίση του ΄29. «Τι αξιοκαταφρόνητα καλύβια είναι οι ουρανοξύστες, που δεν δίνουν πια κανένα νοίκι, να υψώνονται τόσο ψηλά, φτώχεια γεμάτοι, μέχρι τα σύννεφα γεμάτοι χρέη..»
Αυτή είναι η κατάσταση. Γιατί; Ερώτημα. Γιατί; Έκανε κανείς κάποιο λάθος και φτάσαμε εκεί; Αν δείτε τις περυσινές συζητήσεις.. Πέρυσι συζητούσαμε τον Προϋπολογισμό. Μόνο ο Γ.Δραγασάκης και ο Π. Λαφαζάνης είχαν μιλήσει για τη διεθνή κρίση Δέστε τις συζητήσεις των εισηγητών, των ειδικών αγορητών των κομμάτων.
Τι προέκυψε επομένως για σας; Έγινε κανένα λάθος; Να καταλάβουν και οι πολίτες. Οι πολίτες ρωτάνε γιατί; Είναι μια θεομηνία; Είναι μια τιμωρία του Θεού; Έρχεται η Δεύτερη Παρουσία; Πώς βγήκε αυτό το ζήτημα;
Κι όμως όχι. θα δούμε ότι η πορεία αυτή ήταν προδιαγεγραμμένη. Πρέπει να καταλάβουμε πού στηρίχτηκε, όχι απλώς για να επιβεβαιωθεί ο ένας απέναντι στον άλλον ιδεολογικά, αλλά για να πάρουμε τα ουσιαστικά μέτρα να μην ξαναγίνει.
Στηρίχτηκε σ΄ ένα παγκόσμιο καθεστώς τεράστιων ανισοτήτων, μεγάλης συμπίεσης των μισθών, των εισοδημάτων των εργαζομένων, εγκατάλειψης των σταθερών εργασιακών σχέσεων, ενός μεγάλου ποσοστού τους που ήταν άνεργοι. Μαζί μʼ αυτό, στις ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή στο ότι έχαναν -αυτό το βλέπουμε ακραία στην Αμερική, αλλά το έχουμε δει και στην Ευρώπη- έχαναν τη δυνατότητα ενός κράτους πρόνοιας, οργανισμών κοινωνικής προστασίας, παροχής νερού, στέγης, υγείας, εκπαίδευσης από το κράτος και στη θέση τους έμπαιναν κερδοφόρα ιδιωτικά κεφάλαια, τα οποία δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις τιμές τους.
Η εξώθηση, επομένως εκατοντάδων εκατομμυρίων πολιτών -και στη χώρα μας- να ζήσουν με δάνειο -εεν είναι τυχαία η εικόνα που είχαμε στη χώρα μας, να πουλιέται ο ΟΤΕ, να πουλιούνται δημόσιες επιχειρήσεις και την ίδια στιγμή οι τηλεοράσεις να είναι γεμάτες από τις διαφημίσεις για τα καταναλωτικά δάνεια και τις κάρτες των τραπεζών. Και πάνω σ΄ αυτό δημιουργήθηκε ένας ευρύτατος χώρος δανεισμού χωρίς ασφάλεια, όπου οι πολίτες θα έπρεπε να καλύπτουν τις ανάγκες τους δανειζόμενοι κι όπου με την τιτλοποίηση των δανείων και με τα νέα προϊόντα έγινε μια τεράστια πυραμίδα, μια πυραμίδα απάτης και κέρδους χωρίς παραγωγή, η οποία η συντριβή της οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Ποτέ ίσως σε τέτοια κλίμακα δεν είχαν πέσει τόσα αρπακτικά πάνω στον εργαζόμενο, στις ΗΠΑ, σε χώρες της Ευρώπης, όσο πριν φτάσουμε σ΄ αυτή την κρίση. Αρπαχτικά τα οποία σήμερα στρέφονται το ένα ενάντια στο άλλο.
Ο διεθνής χαρακτήρας της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας οδήγησε στο ότι η κρίση πια είναι εγχώρια σε κάθε χώρα.
Μ΄ αυτή την έννοια, πρέπει να εντοπίσουμε και να επιμείνουμε στις αιτίες, στην οποία η βάση τους ήταν αυτή η τεράστια κοινωνική ανισότητα και η υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και ο παρασιτικός ρόλος του χρηματιστικού κεφαλαίου προκειμένου να το αντιμετωπίσουμε.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να καταλάβουμε πόσο πρέπει να αλλάξουμε από τις βασικές θέσεις που είχε και η Ν.Δ. εδώ πέρα και στήριξε την πολιτική της. Εσείς μιλήσατε για επανίδρυση του κράτους, για μικρό κράτος. Εσείς μιλήσατε και προωθήσατε ιδιωτικοποίηση της Υγείας, των τηλεπικοινωνιών, ακόμα και του πανεπιστημιακού χώρου. Και μην μας λέτε κ. Πρωθυπουργέ ότι δώσατε επιζήμιες, ζημιογόνες επιχειρήσεις, διότι δώσατε στους Κινέζους -και δεν μας νοιάζει εμάς είτε είναι ο Χου Ζι Ντάο, είτε είναι ο Ομπάμα, είτε είναι ο Μπους- δώσατε στους κινέζους τα λιμάνια, το λιμάνι του Πειραιά, το οποίο ήταν κερδοφόρα επιχείρηση. Δώσατε στην Deutsche Telekom τον ΟΤΕ, η οποία ήταν κερδοφόρα επιχείρηση. Και άλλο είναι να δίνεις και άλλο να συνεργάζεσαι κρατώντας κοινωνικές δημόσιες επιχειρήσεις, αξιοποιώντας φυσικά τη διεθνή τεχνολογία, κ.λπ.
Επομένως, εσείς οδηγήσατε στην ανασφάλεια των εργασιακών σχέσεων, με τα δελτία, με τα stage, με την προσωρινή απασχόληση, μ΄ όλα αυτά τα μέτρα που ήρθαν. Και στηριχθήκατε ως μοχλό ανάπτυξης στις τράπεζες.
Ερώτημα: Με τόσα λεφτά δεν αντιμετωπίζατε τα προβλήματα; Αυτό που βλέπουμε διεθνώς κι αυτό που είδαμε και χθες είναι ότι, παρά τα όσα μέτρα έχουν παρθεί από τις κυβερνήσεις όλων των ανεπτυγμένων και άλλων χωρών, δεν μπορούμε να έχουμε αποτέλεσμα, δεν μπορούμε να έχουμε ρευστότητα και λειτουργία της παγκόσμιας οικονομίας.
Είδαμε διάφορα είδη παρέμβασης: Αγορά τοξικών ομολόγων και τίτλων. Είδαμε συμμετοχή στο κεφάλαιο των τραπεζών. Είδαμε μείωση επιτοκίων. Η Αγγλική Τράπεζα, στην επόμενη μείωση που θα κάνει, θα έχει φτάσει το μικρότερο επιτόκιο που είχε ποτέ στα 300 χρόνια ιστορίας της.
Βλέπουμε τις ΗΠΑ, η κυβέρνηση να αντικαθιστά τις τράπεζες και να δίνει η ίδια στήριξη στις αυτοκινητοβιομηχανίες, μπας και γλιτώσουν, και δεν υπάρχει κανένα αποτέλεσμα.
Και βέβαια υπάρχουν ερωτήματα για τους πολίτες. κ. Αλογοσκούφη ρωτάνε οι πολίτες, πού βρίσκονται τόσα λεφτά; Πού βρίσκονται τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια, ευρώ; Τα 28 δις; Πού ήταν όταν η Ελλάδα έδειχνε ότι είναι η χώρα που έχει το υψηλότερο ποσοστό φτώχειας μέσα στην Ε.Ε. Και γιατί μας λέγατε τόσα υπέρ της αγοράς, η οποία θα εξομαλύνει τις καταστάσεις και ενάντια στο κράτος, όταν βλέπουμε ότι προσφεύγετε -και κάποιοι προσφεύγουν περισσότερο από εσάς- στο κράτος προκειμένου να στηρίξει αυτή την κατάσταση;
Ερώτηση, θα μας προστατεύσει η Ευρώπη; Λόγω το ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει τεράστιες ευθύνες για την κατάσταση που υπάρχει, γιατί ακολούθησε την τακτική του ευνουχισμού του δημοσίου -που τη βλέπουμε και στις τελευταίες αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου με τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών- στη λογική των ιδιωτικοποιήσεων, της ανεξέλεγκτης κίνησης κεφαλαίου, της παρεμπόδισης αναπτυξιακών δυνατοτήτων του κράτους. Όλα αυτά τα οποία συμπυκνώνονται στη Συνθήκη της Λισσαβόνας και στο Σύμφωνο Σταθερότητας.
Και ακούσαμε ότι, ας προσέξουμε θα μπούμε σε επιτήρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατί θα μπούμε σε επιτήρηση; Εμείς θέλουμε η κυβέρνηση να είναι σε επιτήρηση από την κοινωνία. Από την Ε.Ε.; Γιατί δεν έβαζε σε επιτήρηση τις κολοσσιαίες τράπεζες την Royal Bank of Scotland, τη Fortis, τη Dexia; Και από και ως που θα μας βάλει σήμερα σε επιτήρηση; Το να μπει η ελληνική ή άλλη οικονομία της Ευρώπης σε επιτήρηση είναι σαν να βάλει ένα παιδεραστή υπεύθυνο σε παιδικό σταθμό.
Είναι αποτυχημένες οι πολιτικές της Ε.Ε. μέχρι τώρα. Εντελώς αποτυχημένες. Και μας κάνει εντύπωση που βγαίνει ο κ. Τρισέ και ο κ. Μπαρόζο και κάνουν τουρισμό της κρίσης.
Γι΄αυτό έχει σημασία να φύγουμε από το Σύμφωνο Σταθερότητος. Να υπάρξουν συμφωνίες για την ανάπτυξη και την απασχόληση.
Γι΄αυτό έχει σημασία να ακυρωθεί η συνθήκη Λισσαβόνας.
Γι΄αυτό έχει σημασία να αλλάξουν οι κανόνες για τον ανταγωνισμό που ήδη πια δεν λειτουργούν.
Να καταλάβουμε ότι πρέπει να κινηθούμε αλλιώς για να έχουμε αποτελέσματα.
Η Ελλάδα μπορεί να αμυνθεί; Είναι ένα ερώτημα αυτό. Κατά τη γνώμη μας, ασφαλώς η διεθνής κρίση παίζει ρόλο για το πώς θα προχωρήσει η κάθε κατάσταση. Αλλά θα μπορούσε κάθε χώρα, -και αυτό έδειξε και η κρίση του 1929- κάθε χώρα, με τον τρόπο με τον οποίο ανταποκρίνεται, να έχει πολύ διαφορετικά αποτελέσματα.
Ξέρουμε βέβαια ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα η οποία είναι υπερδανεισμένη και ότι αυτό δημιουργεί προβλήματα στην κίνησή της. Και ότι υπάρχουν ευθύνες και από την προηγούμενη κυβέρνηση, κ. Καραμανλή, αλλά και από τη δική σας κυβέρνηση, που έδωσε απάντηση και στηρίχτηκε σ΄ αυτούς τους ρυθμούς στο δανεισμό και στο ρόλο των τραπεζών.
Πρέπει να κάνουμε εξοικονομήσεις. Και ξαναβάζω ερωτήματα:
Γιατί να κρατάμε αυτό το ασύλληπτα υψηλό, σε σχέση με άλλες χώρες και με τη δύναμη μας, επίπεδο δαπανών για τους εξοπλισμούς;
Γιατί να μην απαλλαγούμε τουλάχιστον από τους εξοπλισμούς εκείνους που δεν έχουν σχέση με την άμυνα, τη στήριξη της χώρας μας, έχουν σχέση με τις φρεγάτες στον Περσικό και με την αγορά όπλων που θέλουν να μας πλασάρουν οι διάφορες χώρες.
Γιατί δεν ενισχύουμε τη δημόσια περιουσία από διάφορες δυνατότητες, όπως αυτές που διαμορφώθηκαν με την εκκλησία και το κράτος; Γιατί να μην καταργήσουμε το καθεστώς φορολογικής ασυλίας σε εφοπλιστές και στην εκκλησία; Γιατί να μην φέρουμε το φόρο μεγάλης προστιθέμενης αξίας; Έχουμε δυνατότητες.
Μια σειρά μέτρα έχει προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ για να βελτιώσουμε τα δημόσια οικονομικά μας. Εξοικονομήσεις μη παραγωγικών δαπανών και ενίσχυση των πόρων μας, χωρίς να φορολογούμε τους εργαζόμενους.
Όμως και μέσα σ΄αυτά τα πλαίσια δεν απαντάει κανείς με ένα ναι ή με ένα όχι στο αν θα προχωρήσει σήμερα σε πρόσθετες δαπάνες και εν ανάγκη και σε δανεισμό, χωρίς να πει για ποιο λόγο γίνεται αυτό. Φυσικά ούτε ένα ευρώ χωρίς προτεραιότητα. Ούτε ένα ευρώ πεταμένο.
Αλλά, από την άλλη μεριά, κάθε ευρώ το οποίο σήμερα μπορεί να δώσει το κράτος, ακόμη και αυξάνοντας τις δανειακές του υποχρεώσεις, να προσβλέπει στο μέλλον, να κάνει τη χώρα πιο σύγχρονη, πιο αναπτυγμένη, πιο πλούσια. Να της δώσει τεχνολογία και υποδομές. Όχι μόνο να την κάνει να αντιμετωπίσει τα συμπτώματα της κρίσης, κοινωνικά και οικονομικά, αλλά να βγει πιο ισχυρή. Είναι πολύτιμο.
Και με αυτή την έννοια χρειάζεται παρέμβαση του κράτους. Γίνεται παρέμβαση στο θέμα των Τραπεζών. Είδαμε τα αποτελέσματα. Μηδενικό αποτέλεσμα. Πήγατε στο αρτοποιείο της γειτονιάς σας, στο μπακάλη της γειτονιάς σας, στη βιοτεχνία; Ρωτήστε. Μηδενικό αποτέλεσμα.
Εγώ διαβάζω, έτσι πολύ εύστοχα και πολύ συμπυκνωμένα τρεις σειρές από ένα προχθεσινό άρθρο του δημοσιογράφου Αντώνη Καρακούση, που λέει : «Αν οι πιστωτικές συνθήκες δεν αλλάξουν, οι τράπεζες θα γίνονται ολοένα πιο επιφυλακτικές, θα κλείνονται στον εαυτό τους, δεν θα δανείζουν, θα εξωθούν ακόμη και βιώσιμες δραστηριότητες στην προβληματικότητα. Και οι επιχειρήσεις με τη σειρά τους θα αυτοπεριορίζονται, θα οδηγούνται σε πολιτικές μείωσης του κόστους, θα περικόπτουν δαπάνες, θα απολύουν μαζικά προσωπικό ….» και παρακάτω «….αν δεν θέλουν ή δεν μπορούν οι τράπεζες, τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος, παρά μόνο αυτός της εθνικοποίησης.»
Και εμείς σας το λέμε όσο είναι νωρίς.
Σας άκουσα να λέτε ότι φαίνεται ότι οι Τράπεζες αποδέχθηκαν και θα μας στηρίξουν. Σήμερα πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα. Δεν μπορεί να συνεχίζει να κάθεται στο θρόνο της διεύθυνσης της ελληνικής οικονομίας, ο ιδιώτης τραπεζίτης ο οποίος απομύζησε με ψιλά γράμματα, με απαράδεκτους όρους, με εισπρακτικές εταιρίες, με αξιοποίηση του Τειρεσία, με 20% επιτόκια στις πιστωτικές κάρτες, την ελληνική κοινωνία Και γι΄αυτό έχει σημασία όσο είναι νωρίς να το κατανοήσουμε να έχουμε ένα μεγάλο ισχυρό εθνικό πυρήνα στο χώρο των τραπεζών με επίκεντρο την Εθνική, την επανεθνικοποιημένη, την Αγροτική Τράπεζα και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.
Και εδώ κ. Αλογοσκούφη ερώτημα. Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα ουσιαστικά κάλυψε τη στήριξη όλων των ιδιωτικών τραπεζών οι οποίες κατέρρεαν, θα χρεοκοπούσαν, θα έκλειναν, θα ξεχνούσαμε και το όνομά τους. Γιατί εμείς δεν ζητούμε η Ευρωπαϊκή Τράπεζα να καλύψει τους δανεισμούς χωρών, οι οποίες βρίσκονται σε δύσκολη δημοσιονομική κατάσταση, όπως η Ελλάδα; Γιατί να είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε δανεισμό 180 μονάδες πάνω από τον γερμανικό. Γιατί ο κ. Τρισέ, και όσοι είναι εκεί, είναι ευαίσθητοι μόνο στις τράπεζες και όχι στις χώρες μέλη, απέναντι στις οποίες θα έπρεπε να αναπτυχθεί η αλληλεγγύη της ΕΕ; Και επίσης για ποιο λόγο να μην στηριχτούμε εμείς σε μια τράπεζα που θα δώσει το παράδειγμα της στήριξης σήμερα, μια εθνικοποιημένη Εθνική, που έχουμε τις δυνατότητες και η οποία θα μπορούσε, δίνονται τις εγγυήσεις αυτές και γινόμενες κατανοητές μέσα στην κοινωνία, θα μπορούσε ακόμη και διεύρυνση του μετοχικού κεφαλαίου, μέσα σε τέτοιες συνθήκες από πολίτες ενδιάμεσων κατηγοριών, που πιέζονται, που δεν καταναλώνουν, που αποταμιεύουν και που θέλουν να έχουν μια ασφαλή αποταμίευση.
Σ΄ αυτές τις συνθήκες πρέπει το κοινωνικό κράτος να διαλυθεί ακόμη περισσότερο; Πρέπει να περάσουν αυτές οι απόψεις που ακούμε για τρεις μέρες δουλειά, μισές μέρες δουλειά, εργάσιμε ή μισό μεροκάματο ή ό,τι άλλο θα ακούσουμε και θα δούμε να γίνονται; Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε καταλάβει τίποτα. Εάν θέλουμε να υπάρξει ρευστότητα στην οικονομία με σταθερότητα και με βιωσιμότητα πρέπει να στηρίξουμε τα εισοδήματα των εργαζομένων, της κοινωνίας, της μεγάλης πλειοψηφίας. Εάν θέλουμε να μη δημιουργούμε μια νέα εστία κρίσης, πρέπει να αποσυνδέσουμε την κατανάλωση από τον δανεισμό. Και υπάρχει υπερδανεισμός πάρα πολλών σήμερα.
Αυτό σημαίνει ότι οι στόχοι για το κοινωνικό κράτος και τις κοινωνικές πολιτικές που θέτουμε, ως ΣΥΡΙΖΑ σήμερα παίζουν και ένα ρόλο άμυνας και αντιμετώπισης της κρίσης. Και είναι ένας λόγος παραπάνω, όσο παράλογο και αν φαίνεται αυτό επιφανειακά, ένας λόγος παραπάνω σε στιγμές κρίσης και στιγμές έλλειψης ρευστότητας η πολιτεία, όχι με ψιχία, κύριε Πρωθυπουργέ, αλλά με ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις να στηρίξει τους εργαζόμενους και να ξαναστήσει στα πόδια του το κράτος και τους Οργανισμούς Κοινής Ωφέλειας.
Και μας κάνει τεράστια εντύπωση το γεγονός ότι, ενώ έχουν γίνει όλα αυτά από το πέρασμα του κέρδους στο χώρο της κοινής ωφέλειας, έρχεστε σήμερα εσείς πάλι και επιμένετε να ιδιωτικοποιήσετε και να δώσετε στην κερδοσκοπία το χώρο των Πανεπιστημίων.
Να δούμε με προσοχή τους πιο ευαίσθητους αποδέκτες της κρίσης, που είναι οι νέοι, οι γυναίκες, που είναι αυτοί που απολύθηκαν σε μεγάλη ηλικία, που είναι οι μετανάστες. Να παρέμβετε με μέτρα ανάπτυξης και μέτρα βελτίωσης της κατάστασης σε συνοικίες, όπως είναι η συνοικία της Αχαρνών και του Αγ. Παντελεήμονα. Οφείλουμε να σταθούμε δίπλα σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που βρίσκεται σήμερα στην Ελλάδα και γι΄αυτό κύριε Πρωθυπουργέ, θέλω να σας κάνω μια έκκληση. Και θα την έκανα και στον κ. Παυλόπουλο αν ήταν εδώ. Σας ζητάμε, αξιοποιώντας τις δυνατότητες που δίνει ο νόμος για ανθρωπιστικούς λόγους, να δοθεί άδεια παραμονής στους 15 μετανάστες των Χανίων. Οι οποίοι έχουν ξεπεράσει ήδη την 25η ημέρα απεργίας πείνας και εκ των οποίων 10 ήδη με κίνδυνο της ζωής τους, έχουν μεταφερθεί στο νοσοκομείο.
Τελειώνοντας θα ήθελα να τονίσω αυτό. Ότι σήμερα μια κρίση είναι μια δυσκολία, μια κρίση είναι και μια ευκαιρία. Και με αυτή την έννοια έχει σημασία εκεί όπου δεν υπάρχει ηθική τάξη, παρέμβαση κρατική, εκεί που έχει δοθεί ο χώρος στις ιδιωτικές επιχειρήσεις να υπάρξουν οι δημόσιες εκείνες παρεμβάσεις που θα δημιουργήσουν τις δυνατότητες και ρευστότητας και ζήτησης, αλλά και τις βάσεις για μια ελληνική οικονομία, η οποία θα στηρίζεται στις αρχές της ανάπτυξης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της δημοκρατίας.
Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει παιδεία, νέες τεχνολογίες, σημαίνει μικρές επιχειρήσεις, σημαίνει κρατάμε ζωντανό τον αγροτικό τομέα, σημαίνει τεχνολογική αναβάθμιση. Όλα αυτά τα οποία διαλύονται μέσα από τη διάλυση των δημοσίων επιχειρήσεων. Και καταλήγω εδώ ότι υπάρχει μια επιφύλαξη και δίκαιη των πολιτών της χώρας μας απέναντι στο δημόσιο και στις δημόσιες επιχειρήσεις, γιατί τις έχουν δει αλαζονικές, ξένες προς τον πολίτη. Έχουν δει κομματικά τρωκτικά, έχουν δει κομματική ιδιοτέλεια και γι΄αυτό η ίδια η κρίση μας βάζει στην ανάγκη τα αιτήματα αυτά να τα συνδέσουμε με ένα αίτημα δημοκρατίας, ένα σύγχρονο δημόσιο τομέα, ο οποίος θα είναι δημοκρατικός, διαφανής, θα δίνει λόγο, θα είναι κοντά στον πολίτη.
Σ΄αυτούς τους στόχους θα θέσει τις δυνάμεις του ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και καταλήγω ότι ζούμε ιστορικές στιγμές. Κύριε Πρωθυπουργέ, είστε πρωθυπουργός σε ιστορικές στιγμές για τη χώρα μας. Πέρασαν και άλλες φορές ιστορικές στιγμές. Η διεθνής κρίση βάζει μεγάλα διλήμματα και μεγάλα προβλήματα για τη χώρα μας. Χρειάζεται όμως τομές που δείχνει η ΝΔ ότι δυστυχώς δεν μπορεί να τις κάνει.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS