Πέθανε στις 7 Νοέμβρη. Σημαδιακή μέρα. Μέρα της Επανάστασης. Αλλά και η μέρα που έμεινε «ένας κομμουνιστής χωρίς κομματικό βιβλιάριο».
Αν πέθαινε πριν κλείσει τα ογδόντα του θα είχε χάσει δυο σημαντικές χαρές. Την εκλογή του γιου του Χρήστου στη θέση του Δημάρχου Ελληνικού και την πανελλήνια εκτίμηση που κέρδισε με τη στάση και τη δράση του για το ζήτημα της παραλίας.
Θα είχε γλιτώσει όμως και κάμποσες πίκρες. Τη διαγραφή του Χρήστου από το ΚΚΕ . Τα λιβελογραφήματα που μοιράστηκαν στα σπίτια του Ελληνικού. Την ασέβεια του δικού του αποκλεισμού από τη διοίκηση της ΠΕΚΑΜ (Πανελ. Ένωση Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου). Και οπωσδήποτε, αν είχε προλάβει να πεθάνει πριν απ όλα αυτά, θα είχε μια μεγάλη νεκρολογία στο Ριζοσπάστη και ένα αποχαιρετισμό από την ΚΕ του Κόμματος που υπηρέτησε για εξήντα τόσα χρόνια.
Πράγματα από τα ελάχιστα και αυτονόητα που αξίζει κάποιος που στάθηκε όρθιος μέσα σε θύελλες και καταιγίδες. Πριν κλείσει τα είκοσί νεαρός ΕΛΑΣίτης και μέλος του ΚΚΕ έπαιρνε μέρος στις μάχες της Αθήνας. Για να ακολουθήσει το κυνήγι των παρακρατικών, ο τραυματισμός του, η εξορία σε Μακρόνησο και Ικαρία, η προσπάθεια να ξανασταθεί το κίνημα στα πόδια του, η εκλογή του στη θέση του Δημοτικού συμβούλου Αλίμου.
Με τη Δικτατορία συνεχίζει το ταξίδι σε Γιούρα και Λέρο. Απολύεται με τους τελευταίους, δουλεύει για το στήσιμο των οργανώσεων, εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος Αλίμου το 1974 και Δήμαρχος Ελληνικού το 1975, θέση που κράτησε με έξι συνεχόμενες εκλογικές νίκες μέχρι το 1998. Τον θυμούνται όλοι με το Δημαρχιακό του όχημα. Ένα σολεξάκι που τον πήγαινε παντού όπου έργο, όπου πρόβλημα, όπου δημότης.
Ανήκε στην ένδοξη γενιά των κομμουνιστών δημάρχων που δίδαξαν με την αγωνιστική τους στάση, το ήθος, την εργατικότητα και την αξιοπρέπειά τους. Ήταν ένας από τους Δημάρχους που ξεκινούσαν από το μηδέν για να φτιάξουν πόλεις. Σήμερα λέμε «Δήμος» και σκεφτόμαστε ένα μεγάλο κτήριο. Τότε το δημοτικό συμβούλιο συνεδρίαζε στο καφενείο. Σε μια πόλη χωρίς πεζοδρόμια, αποχέτευση και άσφαλτο. Σε μια πόλη με μια Αμερικάνικη Βάση. Αγώνας για να φύγει. Ενωτικός, με συσπείρωση και των γύρω Δημάρχων. Σε μια εποχή που οι κομμουνιστές έφτιαχναν μέτωπα στη ζωή και όχι στη φαντασία τους. Ήξερε να ενώνει γύρω από την πολιτική που υπηρετούσε. Και να σέβεται. Γι αυτό μπορούσε να κερδίζει και γι αυτό τον σεβόντουσαν όλοι.
Με τη λήξη της τελευταίας του θητείας στο Δήμο Ελληνικού γίνεται πρόεδρος της ΠΕΔΥΕ και μετά της ΠΕΚΑΜ. Με σοβαρό έργο για τη διατήρηση της μνήμης.
Όλα τούτα χωρέσανε σε τρεις γραμμές «Απεβίωσε χτες ο Κώστας Κορτζίδης, που επί 24 χρόνια ήταν δήμαρχος Ελληνικού, μετά από μάχη με τον καρκίνο. Η κηδεία του θα γίνει δημοτική δαπάνη τη Δευτέρα 10 Νοέμβρη, στις 4 το απόγευμα στον Ι.Ν. Μεταμόρφωσης Σωτήρος, στη Λεωφόρο Ιασωνίδου. Μέχρι και τη Δευτέρα, το δημαρχείο Ελληνικού θα παραμείνει ανοιχτό από τις 9 το πρωί μέχρι τη δύση του ήλιου για όποιον επιθυμεί να εκφράσει τα συλλυπητήριά του στο βιβλίο συλλυπητηρίων.». Γιατί; Για τον ίδιο λόγο που δεν τον χώρεσε η διοίκηση της ΠΕΚΑΜ το 2006. Για τον ίδιο λόγο που δε μπόρεσε να παρελάσει με το παράρτημα των αντιστασιακών το 2007.
Ο Κώστας πρόλαβε και χαρές αλλά και πίκρες που δεν περίμενε, γιατί ξεπέρασε τα ογδόντα. Και γιατί στις μέρες μας η κακία και η μικροψυχία ανάγονται σε πολιτική στάση από ορισμένους. Κρίμα γι αυτούς. Δεν ξέρω τι θα κάνανε αν ζούσαν ένα μέρος απ τα βάσανά του αυτοί που γράψανε τις τρεις αράδες του Ριζοσπάστη. Πιστεύω πως κάποτε θα καταλάβουν το ατόπημα. Εκείνος ευτυχώς δεν τις διάβασε. Για να μην πάρει κι αυτή την πίκρα.
Αν όμως για κάποιους χωράει σε τρεις αράδες η ζωή του, εμείς ξέρουμε πως στις μνήμες του κόσμου είναι ζωντανός. Στα σχολεία, τα πεζοδρόμια, τις πλατείες, τα σπίτια του Ελληνικού. Στους ανθρώπους που έζησαν και θυμούνται.
Στον Κώστα χρωστάμε. Χρωστάμε στη γενιά του. Το ζήτημα για τη γενιά μας είναι το πως θα ξοφλήσουμε αυτό το χρέος.
Άκης Μπαδογιάννης.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS