Με κυρίαρχο συναίσθημα το πένθος για το αδικοχαμένο παλικαράκι, το 15χρονο Αλέξη, καταθέτω τούτη την ώρα, εν θερμώ, κάποιες σκέψεις.
«Είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι απέναντι στη βία». Η φράση αυτή του Αλ.Αλαβάνου, διατυπωμένη με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο μέσα στο Κοινοβούλιο, ξεκαθάρισε, για άλλη μια φορά, τη θέση του Συνασπισμού απέναντι στις καταστροφές, στις κλοπές και στην τυφλή βία των κουκουλοφόρων.
Με ανάλογες δηλώσεις, ο Τσίπρας, ο Κουβέλης, ο Λαφαζάνης, ο Παπαδημουλης, έδωσαν το στίγμα του Κόμματος και απάντησαν αποστομωτικά σε όσους επιχειρούν τις τραγικές τούτες ώρες να ψαρέψουν στα θολά νερά και να συκοφαντήσουν το Συνασπισμό.
Γεννάει, πραγματικά, πολλά ερωτηματικά η ολομέτωπη επίθεση ενάντια στο Κόμμα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Μπορώ να καταλάβω το ΛΑΟΣ και τον Καρατζαφέρη, τη δουλειά τους κάνουν οι άνθρωποι. Μπορώ να αντιληφθώ τον Καραμανλή και τον Παναγιωτόπουλο, γιατί είναι άγρια εκτεθειμένοι και ψάχνουν για «υποκινητές», στα βήματα του αξέχαστου Πολύδωρα. Αλλά το ΚΚΕ; Η ηγεσία του; Η Αλέκα Παπαρήγα; Από πού πηγάζει αυτό το μένος για το Συνασπισμό;
Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι αδυνατούν να συλλάβουν τα αίτια και τον χαρακτήρα της νεανικής έκρηξης. Εγκλωβισμένοι σε δογματικά ερμηνευτικά εργαλεία, ανακαλύπτουν παντού συνωμοσίες, ενώ η μικροαστική τους ηθική και νοοτροπία τους οδηγεί σε συντηρητικά συμπεράσματα και πρακτικές.
Ο,τι δεν ελέγχουν, πρέπει να χτυπηθεί, να συκοφαντηθεί, να συντριβεί. Ευτυχώς δεν τα καταφέρνουν.
Οφείλουμε, σήμερα και αύριο, να σκύψουμε πάνω στα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Αυτό απαιτεί, πρωτίστως, να τα δούμε σαν ένα κοινωνικό φαινόμενο. Να κατανοήσουμε την οργή και το θυμό που διακατέχει, σε μαζική κλίμακα, τα νέα παιδιά, τους μαθητές, τους φοιτητές, τους νέους άνεργους και εργαζόμενους, που διαμαρτύρονται, που διαδηλώνουν, που αντιστέκονται, με τους δικούς τους τρόπους, στον αυταρχισμό και στη βία.
Η δολοφονία του Αλέξη λειτούργησε σαν την σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και απελευθέρωσε την αγανάκτηση που έβραζε υπόκωφα καιρό τώρα. Στη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, στους νέους ανθρώπους ιδιαίτερα.
Πολλοί διερωτούνται ακόμα. Τι έφταιξε; Γιατί όλα αυτά;
Ανάμεσα στις πολλές απαντήσεις, ας αναδείξουμε κάποια «διότι»:
- Διότι τα νέα παιδιά βιώνουν μια τεράστια αβεβαιότητα για το μέλλον τους, για την εργασιακή τους προοπτική, για την αυριανή θέση τους στην κοινωνία.
- Διότι η προτροπή που τους απευθύνεται για να πετύχουν στη ζωή είναι να γίνουν ανταγωνιστικοί, σκληροί, να πατήσουν επί πτωμάτων.
- Διότι καλούνται να ζήσουν σε μια κοινωνία που βρίσκεται σε παρακμή. Χωρίς αξίες, που μπορούν να εμπνεύσουν και να κινητοποιήσουν. Οπου αντί για αξιοκρατία και κανόνες, κυριαρχεί η ζούγκλα του ατομισμού, της αυθαιρεσίας και της αρπαχτής.
Και όλα αυτά και άλλα πολλά, ευτυχώς, δεν τους εκφράζουν, δεν τους γεμίζουν. Το τέλος των ψευδαισθήσεων είναι πολύ οδυνηρό. Και η αγανάκτηση, σε πρώτη φάση, είναι μια ελπιδοφόρα αντίδραση.
Για να υπάρξει κάποια δικαίωση της ευαισθητοποίησης των νέων παιδιών, για να αποτελέσουν οι σημερινές κινητοποιήσεις το εφαλτήριο για παραπέρα συνειδητοποίηση, ανάδειξη συλλογικών διεργασιών, ακόμα και λύσεων, τολμώ να πω ότι είναι εντελώς αναγκαία:
Να αποδοθεί δικαιοσύνη, να μην ξαναζήσουμε την ατιμωρησία άλλων περιπτώσεων. Να αναληφθούν πολιτικές ευθύνες.
Να μελετηθούν και προταθούν μέτρα που θα εκφράζουν εμπιστοσύνη στους νέους, αλλά και έμπρακτη αναγνώριση των συσσωρευμένων προβλημάτων της νέας γενιάς.
Να προωθηθεί μια τομή και μια αναδιοργάνωση της αστυνομίας. Από την εκπαίδευση και την νοοτροπία που καλλιεργείται, μέχρι την άκριτη χρήση του οπλισμού.
Τέλος, ας σκεφτούμε ότι αυτή η κυβέρνηση είναι και ανίκανη και επικίνδυνη. Και ας αγωνιστούμε για να εκφραστεί η θέληση της κοινωνίας, να σταματήσει ο κατήφορος, να γεννηθεί μια νέα ελπίδα.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS