Όλγα Τρέμη: Καλησπέρα κ. Κύρκο. Θέλω να σας παρακαλέσω να απαντήσετε στο εξής. Υπήρξε μία άποψη την οποία διατύπωσε σήμερα ο κ. Κωνσταντόπουλος, την οποία είδαμε λίγο και στο ρεπορτάζ το οποίο προηγήθηκε, όταν του ζητήθηκε να σχολιάσει το γεγονός ότι ο κ. Αλαβάνος άφησε τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας για να βγει σε τηλεοπτικό κανάλι, συγκεκριμένα στο MEGA εκείνη τη βραδιά. «Η εικόνα που είδε η ελληνική κοινωνία», λέει ο κ. Κωνσταντόπουλος, «την ώρα που το παιδί είναι νεκρό και έχει συγκλονιστεί ο σύμπας κόσμος, η εικόνα που είδε γύρω από τα τηλεοπτικά τραπέζια ήταν το ανώτερο επίπεδο της χυδαιοποίησης της πολιτικής». Σας εκφράζει αυτή η άποψη;
Λ. Κύρκος: Όχι.
Όλγα Τρέμη: Πιστεύετε ότι είναι υπερβολική;
Λ. Κύρκος: Ναι, και άδικη.
Όλγα Τρέμη: Άδική για τον Αλ. Αλαβάνο εννοείτε;
Λ. Κύρκος: Ναι.
Όλγα Τρέμη: Βλέπουμε ότι σε συνέντευξή σας σήμερα στην «Ελευθεροτυπία» έχετε πάρει μια πολύ σαφή θέση για το θέμα των επεισοδίων, λέγοντας ότι οι τάχατες αντιεξουσιαστές, οι τάχατες αναρχικοί, οι κουκουλοφόροι, οι ποικιλώνυμοι δειλοί ταραχοποιοί θα πρέπει να απομονωθούν.
Λ. Κύρκος: Δεν το λέω μόνο σήμερα. Το λέω από μήνες, για να μην πω χρόνια.
Όλγα Τρέμη: Είναι μια πολύ καθαρή θέση, η οποία με τον ίδιο τρόπο δεν εκφράζεται από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα.
Λ. Κύρκος: Ναι, έχει τον δικό της τρόπο που εκφράζεται. Άκουσα και τον Αλ. Αλαβάνο στη βουλή, άκουσα και τον Αλ. Τσίπρα, οι οποίοι διαχώρισαν απολύτως τη θέση τους από τις εκδηλώσεις βίας.
Π. Τσίμας: Οι εκδηλώσεις βίας, κ. Κύρκο, είναι ένα πράγμα. Από την άλλη πλευρά, αυτό που βλέπουμε 6η ημέρα σήμερα είναι δεκάδες χιλιάδες παιδιά, 13,14,15 και 16 ετών, παιδιά του Γυμνασίου και της 1ης Λυκείου να είναι σε έναν διαρκή αναβρασμό, να βγαίνουν στους δρόμους, να διαμαρτύρονται, όποιος μιλάει μαζί τους ξαφνιάζεται από την ένταση του αισθήματός τους. Και αναρωτιέμαι πού βλέπετε να πηγαίνει αυτό γιατί δεν είναι συνηθισμένο πράγμα, δεν το έχουμε δει πολλές φορές αυτής της ηλικίας τα παιδιά να νιώθουν τόσο θυμωμένα. Αναρωτιέμαι εσείς εναντίον ποίου θεωρείτε ότι στρέφεται ο θυμός τους και πού οδηγεί η κινητοποίησή τους.
Λ. Κύρκος: Νομίζω ότι είναι μια συμπυκνωμένη πικρία χρόνων ολόκληρων. Τα παιδιά όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης δικαιούνται να έχουν αυτήν την πικρία διότι διαψευστήκαν όσα μέχρι τώρα, όλες οι υποσχέσεις, όλες οι βλακώδεις δηλώσεις ότι η παιδεία είναι η πρώτη εθνική επένδυση. Κανένας δεν πίστευε σʼ αυτά από τους ασκούντες την εξουσία. Έχουν, λοιπόν, κάθε δίκιο τα παιδιά να είναι απογοητευμένα και πικραμένα από τη διάψευση των ελπίδων τους. Και εκδηλώνονται με τον τρόπο που βρίσκουν πρόσφορο.
Εκείνο που μου κάνει κατάπληξη είναι ότι στην αναζήτηση των αιτιών αυτού του φαινομένου, η κυβέρνηση πεισματικά αρνείται να δεχθεί ότι πρόκειται για μια κοινωνική έκρηξη. Και εφόσον εδώ δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι είναι κοινωνική έκρηξη, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε και παραπέρα, να αναζητήσουμε τις αιτίες αυτής της έκρηξης. Η έκρηξη των παιδιών είναι μία από τις αφορμές. Δεν είναι, όμως, η μόνη. Οι εκρήξεις στον χώρο της υγείας παραδείγματος χάριν. Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Έχει καθίσει κανείς στην ουρά να περιμένει να πραγματοποιηθεί κλεισμένο ραντεβού με γιατρούς του ΙΚΑ; Μπορεί να περιμένει μέρες. Μπορεί να αναβληθεί το ραντεβού. Μπορεί να μην κλειστεί παρά ύστερα από μήνες. Τι αισθήματα θα έχει αυτός ο κόσμος; Φυσικό είναι να έχει αισθήματα εκρηκτικά. Ας επεκτείνουμε το φαινόμενο των παιδιών και στα άλλα στρώματα. Σε λίγο η Ελλάδα δεν θα πυρπολείται από τις εκρήξεις, τις απείρως καταδικαστέες στα μαγαζιά και στις ιδιοκτησίες των καταστηματαρχών, θα πυρπολείται από μεγαλύτερης κλίμακας εκδηλώσεις. Βλέπουμε, π.χ., την οργή των αγροτών. Σε λίγο πώς θα συγκρατηθεί η οργή των αγροτών; Θα τα βάλουμε και με τους αγρότες; Με τα παιδιά μπορεί να τα βάζουμε. Μπορεί να νομίζουμε ότι με μια δολοφονία είναι δυνατόν να κατασιγάσει το κύμα της αγανάκτησης. Δεν πρόκειται να κατασιγάσει. Είναι ολοφάνερο ότι αυτή η οργή πολλαπλασιάζεται γιατί οι αιτίες που την γεννούν παραμένουν. Είναι η διάψευση των ελπίδων.
Γ. Πρετεντέρης: Κύριε Πρόεδρε, είστε ένας πολύπειρος πολιτικός. Τι θα λέγατε σε ένα παιδί 17 ετών που κάνει τα πρώτα βήματά του τώρα, σʼ αυτήν την δραστηριότητα την κοινωνική και πολιτική της διαμαρτυρίας; Εσείς το έχετε κάνει πάρα πολλά χρόνια αυτό το πράγμα. Με τη δική σας σοφία και πείρα των ετών αυτών, τι θα το συμβουλεύατε;
Λ. Κύρκος: Θα του έλεγα «φυλάξου, φίλε, μπαίνεις πια στο δρόμο της κοινωνικής πάλης. Εδώ πέρα χρειάζεται και τον εαυτό σου να τον περιφρουρήσεις, αλλά και αυτό το πεδίο να περιφρουρήσεις. Αυτό το μαζικό κίνημα μέσα στο οποίο συμμετέχεις και το οποίο έδωσε λαμπρές εκδηλώσεις σʼ αυτόν τον καιρό, εννοώ οι συγκεντρώσεις, οι κινητοποιήσεις, οι διαδηλώσεις, όλα αυτά τα αυθόρμητα στοιχεία είναι μια μεγάλη, μεγάλη κατάκτηση. Και είναι, μπορεί να πει κανείς, το μέσο που μπορεί αυτός ο λαός να διεκδικήσει τα δικαιώματα του και να σπάσει αδιαφορίες και ψεύτικες υποσχέσεις. Αυτό να το περιφρουρείς, να αποφύγεις τον εύκολο δρόμο που μπορεί να σε παρασύρουν η ίδια η κρατική βία, βία η οποία σε προκαλεί να απαντήσεις κι εσύ με βία. Να αποφύγεις πάντως οπωσδήποτε τη βία γιατί η βία γεννάει άλλη βία και σε ένα τόπο δοκιμασμένο από εμφύλιες διαμάχες και αδιέξοδες συγκρούσεις πρέπει να είμαστε απείρως προσεκτικοί και να μην επιτρέψουμε να ανοίξει το παράθυρο της βίας γιατί τότε θα καταποντιστούμε όλοι.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS