Αυτό το οποίο έχει ενδιαφέρει είναι ότι, επιτέλους, μετά από τρεις μήνες που ταλανίζεται η χώρα απʼ αυτό το τεράστιο σκάνδαλο του Βατοπεδίου, μιλάει για σκάνδαλο, έστω και εμμέσως. Βεβαίως, το ερώτημα είναι να μας πει ποιος εμπλέκεται σʼ αυτό το σκάνδαλο, διότι η επίσημη γραμμή του κυβερνώντος κόμματος, από την εξεταστική επιτροπή τουλάχιστον, μιλάει για ορισμένες, ελάχιστες πολιτικές ευθύνες υπουργών και δεν καταλογίζει ουσιαστικές ευθύνες οι οποίες θα μπορούσαν να οδηγήσουν και στην περαιτέρω διερεύνηση της υπόθεσης.
Άρα λοιπόν δεν νομίζω ο Πρωθυπουργός να πιστεύει ότι μπορεί να ξεμπερδέψει έτσι εύκολα, μιλώντας για σκανδαλώδη υπόθεση -αν δεν κάνω λάθος μʼ αυτόν τον τρόπο αναφέρθηκε στο Βατοπέδι. Γιατί αυτή την σκανδαλώδη υπόθεση τη διαχειρίστηκαν κορυφαία κυβερνητικά στελέχη, κορυφαίοι υπουργοί. Και βεβαίως δεν είναι δυνατόν να πιστέψει ο ελληνικός λαός ότι ο ίδιος ήταν αμέτοχος, αγνοούσε τις κινήσεις, αγνοούσε όλο αυτό το σκάνδαλο, δεν είχε λάβει γνώση για όλα όσα συνέβαιναν.
Η παρέμβαση όμως του Πρωθυπουργού δεν είχε να κάνει μόνο με το σκάνδαλο του Βατοπεδίου.
Είμαστε σχεδόν πέντε χρόνια μετά από την ανάληψη της διακυβέρνησης από τη Ν.Δ. Πέντε χρόνια μετά από μια πολιτική σκληρής λιτότητας και μεταρρυθμίσεων που είχαν τον στόχο, υποτίθεται, της επανίδρυσης του κράτους. Όμως σαν στόχο είχαν -κατά τη δική μας εκτίμηση- τη μεταφορά του κόστους και της κρίσης αυτούσια στην κοινωνία. Πέντε χρόνια όμως μετά, με κύριο στόχο της κυβέρνησης την πάταξη του δημόσιου χρέους, η χώρα μας βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση απʼ ότι πριν πέντε χρόνια. Η χώρα μας βρίσκεται στα όρια της οικονομικής κατάρρευσης. Είναι ορατός ο κίνδυνος να μην μπορούμε να δανειστούμε, παρά τα όσα διαψεύδει ο Πρωθυπουργός, ή να δανειστούμε με πολύ επαχθέστερους όρους.
Το ερώτημα είναι, πώς είναι δυνατόν να μην κάνει την ελάχιστη αυτοκριτική. Πώς είναι δυνατόν να λέει ότι πρέπει να συνεχιστεί η ίδια πολιτική, η ίδια πολιτική των μεταρρυθμίσεών του, που μας έχει οδηγήσει σʼ αυτό το αδιέξοδο. Και πώς είναι δυνατόν να θέλει και να καλεί τον ελληνικό λαό να συνδράμει σε μια κατεύθυνση, που βεβαίως δεν ευνοεί όλους. Ευνοεί λίγα μεγάλα συμφέροντα, αλλά όχι την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι που φτάσαμε ως εδώ και δεν μπορεί να μας καλεί να δώσουμε μαζί τον αγώνα. Στον αγώνα ενωμένοι, αλλά στη «μάσα» χωριστά…
- Έβαλε δίλημμα σύγκρουσης ανευθυνότητας-υπεθυνότητας … Αυτό είπε…
Η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας αντιλαμβάνεται ότι ανεύθυνοι είναι αυτοί που διαχειρίζονται τις τύχες του τόπου, είναι αυτοί που βρίσκονται στην κυβέρνηση. Βεβαίως η αντιπολίτευση έχει το ρόλο της, να ελέγχει, να προτείνει λύσεις, να προσπαθεί να βρει διεξόδους. Αλλά δεν κυβερνάμε εμείς…
- Εντάξει, μου έκανε κι εμένα εντύπωση το ότι δεν πρότεινε κάτι διαφορετικό εφ΄ όσον το σύστημα δεν λειτουργεί ή δυσλειτουργεί. Από την άλλη όμως, ποιες είναι οι δικές σας προτάσεις.;…..
Θα σας πω επιγραμματικά τρεις πολύ συγκεκριμένες προτάσεις. Η πρώτη είναι για το πώς αντιμετωπίζουμε την χρηματοπιστωτική κρίση, αυτόν τον μεγάλο κίνδυνο που έρχεται και θα δούμε στις επόμενες μέρες να περνάει στην πραγματική οικονομία -γιατί δεν το έχουμε δει ακόμα- και η κοινωνική ένταση και όξυνση θα φύγει από τους μαθητές και τους νέους ανθρώπους και ενδεχομένως από τους αγρότες ή τους εργαζόμενους και θα πάει ακόμα και στους γιάπηδες, στους νεογιάπηδες. Γιατί θα έχουμε απολύσεις το επόμενο διάστημα.
Άρα λοιπόν εμείς λέμε, προτού φτάσουμε σʼ αυτό το σημείο, να υπάρξει μια ριζική στροφή πολιτικής, με αύξηση, γενναία αύξηση των δημόσιων επενδύσεων. Μιλήσαμε για την ανάγκη να υπάρξουν άμεσα προσλήψεις. Είπαμε έναν αριθμό, 100 χιλιάδες προσλήψεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, εκεί που υπάρχουν μεγάλες ανάγκες και οργανικά κενά, στο χώρο της παιδείας, της υγείας και των κοινωνικών υπηρεσιών. Και τρίτο και σημαντικότερο είναι ότι πρέπει να υπάρξει μια βαθιά τομή στη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Μιλήσαμε για μια νέα αρχιτεκτονική του χρηματοπιστωτικού συστήματος, για να μην συνεχίζεται αυτή η κοινωνική αδικία των τραπεζών εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας και ταυτόχρονα για να μπορέσουμε να ελέγξουμε τον ανταγωνισμό προς όφελος των δανειοληπτών. Και μιλήσαμε ουσιαστικά για την εθνικοποίηση της Εθνικής Τράπεζας που, μαζί με το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και την Αγροτική Τράπεζα, θα αποτελέσουν έναν ισχυρό πυλώνα υπό δημόσιο κοινωνικό έλεγχο, που θα καθοδηγήσει τον ανταγωνισμό προς όφελος των δανειοληπτών και θα σπάσει το καρτέλ των τραπεζών.
Αντʼ αυτού όμως βλέπουμε ότι ξοδεύουμε 28 δις. Οι προτάσεις οι δικές μας είναι με πολύ λιγότερα απʼ αυτά τα 28 δις και θα μπορέσουν να δώσουν προοπτική και ανάσα στην ελληνική κοινωνία.
Βεβαίως όμως εδώ πρέπει να παραδεχτούμε κι εμείς ότι, για να αλλάξει κανείς πολιτική κατεύθυνση, πρέπει να είναι αποφασισμένος να συγκρουστεί. Να συγκρουστεί με μεγάλα συμφέροντα, μʼ όλους αυτούς που το τελευταίο διάστημα κερδίσανε από την λεγόμενη ανάπτυξη -γιατί η ανάπτυξη είχε και κόστος, αλλά είχε και υπερκέρδη που πήγαν στις τσέπες ορισμένων- και θέλουν να συνεχίζουν να κερδίζουν και στην περίοδο της κρίσης, περνώντας αυτούσιο το κόστος στην κοινωνία.
Αν δεν συγκρουστεί η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση, αν δεν συγκρουστούμε μʼ αυτά τα συμφέροντα και δεν αλλάξουμε στρατηγική, τότε οι μέρες που ακολουθούν θα είναι ιδιαίτερα οδυνηρές και κρίσιμες για την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS