Η παγκόσμια οικονομική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη δεν προήλθε προφανώς από κακούς χειρισμούς και αστοχίες από αυτούς που διευθύνουν τις οικονομίες των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και των άλλων μητροπόλεων του καπιταλισμού. Δεν προήλθε από τους κακούς καπιταλιστές όπως ακούσαμε. Δεν προήλθε από τις τεράστιες προκλητικές πράγματι αμοιβές των golden boys. Δεν προήλθε από την κατάρρευση των πυραμίδων που είχαν στηθεί, από τις φούσκες που έσπασαν. Αυτά όλα λειτούργησαν ως αφορμές. Στην πραγματικότητα αυτή η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι μια κρίση εγγεγραμμένη στο DNA του καπιταλιστικού συστήματος, στις ανισότητες και στον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα που αποτελούν τα θεμέλια πάνω στα οποία οικοδομείται ο καπιταλισμός, στην αντίθεση μεταξύ ιδιοποίησης, διανομής και διαχείρισης του παραγόμενου πλούτου. Γιʼ αυτό και οι κρίσεις έρχονται και θα επανέρχονται συνεχώς στο καπιταλιστικό σύστημα. Γιʼ αυτό και τις κρίσεις θα τις πληρώνουν τελικά σε κάθε περίπτωση οι εργαζόμενοι στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και οι λαοί των τρίτων χωρών.
Μέσα σʼ αυτό το ταραγμένο διεθνές τοπίο στην Ελλάδα ζούμε ιστορικές στιγμές. Έχουμε μια κοινωνική έκρηξη. Βρίσκονται σε διαρκή κινητοποίηση εργάτες, υπάλληλοι, συνταξιούχοι, αγρότες. Βρίσκεται στα όρια της εξέγερσης η νεολαία μας. Φοιτητές και μαθητές καθημερινά στους δρόμους. Μαθητικές καταλήψεις σε πολλά σχολεία. Και το ενδιαφέρον θα ήθελα να επισημάνω, είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις έχουμε οργανικές καταλήψεις. Δηλαδή οι μαθητές συζητούν στα σχολεία τα προβλήματα και επεξεργάζονται τις δικές τους προτάσεις. Αυτό κατά τη γνώμη μας είναι πολύ θετικό και δεν καταλαβαίνουμε γιατί σας ενοχλεί μια τέτοια νεολαία. Θα προτιμήσουτε τη νεολαία του καναπέ, τη νεολαία που δεν σκέφτεται καθόλου για τα γενικότερα προβλήματα και δεν έχει γνώμη ούτε για τα δικά της προβλήματα;
Αυτή είναι η πραγματικότητα και πρέπει να πούμε ότι έχει βαθύτερες αιτίες, είναι βαθύτατα κοινωνικά τα αίτια αυτής της εκρηκτικής κατάστασης. Είναι συσσωρευμένη αγανάκτηση για την πολιτική της Κυβέρνησης, είναι η αγανάκτηση για την οικονομική κρίση και τις πραγματικές, τις βαθύτερες αιτίες της, είναι η αγανάκτηση για την κοινωνική παρακμή και τα εκφυλιστικά φαινόμενα που βιώνουμε στις ημέρες μας. Η εν ψυχρώ δολοφονία του δεκαπεντάχρονου μαθητή ξεχείλισε το ποτήρι. Το καζάνι που έβραζε πέταξε το καπάκι του. Για όλον αυτόν τον κόσμο που εξεγείρεται προβάλλουν αμείλικτα τα ερωτήματα: Ποιοι κυβερνούν αυτήν τη χώρα; Οι νονοί της νύχτας, οι μεσάζοντες, οι εργολάβοι, οι καλόγεροι, οι σύγχρονοι Ρασπούτιν; Ή: Πού βρίσκεται και τι κάνει η Κυβέρνηση αυτές τις κρίσιμες πραγματικά για τον τόπο μας ώρες; Ή επίσης το ερώτημα: Πώς, με ποια πολιτική κυβερνούν σήμερα αυτήν τη χώρα, η Νέα Δημοκρατία δηλαδή; Με τη λιτότητα και την ακρίβεια; Με τα τετρακόσια ή έστω και επτακόσια ευρώ και τα Stage; Με την ανεργία; Με το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου; Με τη συναλλαγή και τη διαφθορά; Με τον αυταρχισμό και την καταστολή; Με την ασυδοσία και την ατιμωρησία;
Περιμένατε, αλήθεια, κύριοι και κυρίες της Κυβέρνησης, να μην υπάρχει αντίδραση; Τόσο πολύ είχατε υποτιμήσει την ευαισθησία του ελληνικού λαού και της νεολαίας μας; Σήμερα η Κυβέρνηση βλέπουμε να σφυρίζει αδιάφορη. Προσπερνάει ανέμελη αυτήν την πραγματικότητα και κραυγαλέα απόδειξη γιʼ αυτό κατά τη γνώμη μας είναι ο Προϋπολογισμός που κατέθεσε για το 2009. Επικαλείται η Κυβέρνηση το δημόσιο χρέος και τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας για να συνεχίσει την ίδια πολιτική και το 2009, την αποτυχημένη πολιτική των προηγούμενων ετών. Ποια πολιτική όμως έχει οδηγήσει σʼ αυτήν την κατάσταση; Χωρίς αμφιβολία η πολιτική των Κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας τα τελευταία πέντε περίπου χρόνια και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. τα προηγούμενα.
Τα κύρια χαρακτηριστικά του Προϋπολογισμού του 2009 εξηγήθηκαν αναλυτικά από τους εισηγητές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Είναι ένας ταξικός, καθαρά αντιλαϊκός προϋπολογισμός, ένας προϋπολογισμός λιτότητας για τους εργαζόμενους και για τα πλατιά λαϊκά στρώματα, με καθαρά ταξική φορολογική πολιτική. Είναι ένας αντιαναπτυξιακός προϋπολογισμός, με στρεβλή για μια ακόμη χρονιά πολιτική ανάπτυξης. Είναι ένας αντικοινωνικός προϋπολογισμός, υπό την έννοια ότι για μια ακόμη φορά η παιδεία και η υγεία βρίσκονται στο περιθώριο. Είναι πολύ κάτω από τις ανάγκες τα κονδύλια που διατίθενται από τον προϋπολογισμό γιʼ αυτούς τους πραγματικά νευραλγικούς κοινωνικούς μας τομείς, παρά τα πανθομολογούμενα χάλια τους. Και τέλος είναι ένας αντιπεριβαλλοντικός προϋπολογισμός, με καμιά ουσιαστική μέριμνα για την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα με ευθύνη των κυβερνώντων το περιβάλλον.
Και πρέπει να υπογραμμίσω ιδιαίτερα έναν τομέα, να πω ότι για μια ακόμη φορά παρατηρούμε ότι έχουμε έναν προϋπολογισμό που δίνει μεγάλη προτεραιότητα και σοβαρό ποσοστό των δαπανών σε στρατιωτικές δαπάνες. Για μια ακόμη φορά ακούσαμε ότι αυτό γίνεται για την άμυνα της χώρας και για την ειρήνη. Αν ήταν έτσι, θα μπορούσαμε να συζητήσουμε. Θα διαφωνούσαμε, αλλά θα υπήρχε χώρος για συζήτηση. Όμως, η εξαγγελία από τον Υπουργό Άμυνας ότι αλλάζει το στρατιωτικό δόγμα της Ελλάδος από αμυντικό σε αποτρεπτικό και σε αυτό θα προσαρμοστεί η εκπαίδευση, η διάταξη και ο εξοπλισμός των Ενόπλων Δυνάμεων δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας ότι οι λόγοι που δίνονται αυτά τα υψηλά κονδύλια και γιʼ αυτήν τη χρονιά για στρατιωτικές δαπάνες είναι κυρίως επιθετική. Αυτό είναι το στρατιωτικό δόγμα των ΗΠΑ και του Ισραήλ με το οποίο δικαιολογούν τους επιθετικούς πολέμους. Κι ακόμα για να μπορέσει και η Ελλάδα να συμμετάσχει στο δόγμα του ΝΑΤΟ, και στη Συνθήκη της Λισαβόνας, με το στρατιωτικό και στρατοκρατορικό της, μιλιταριστικό περιεχόμενο και να συμμετάσχει σε στρατιωτικές αποστολές στο εξωτερικό.
Τις μέρες που πέρασαν ζήσαμε ένα ξέσπασμα νεανικής οργής σε ολόκληρη την Ελλάδα με αφορμή το φόνο ενός παιδιού από όργανα των δυνάμεων καταστολής. Όλοι παραδέχονται ότι πολλά από τα παιδιά που βγήκαν στους δρόμους και πολιόρκησαν αστυνομικά τμήματα, ακόμα και από τα παιδιά που πέταξαν πέτρες, πολλά από αυτά τα παιδιά τα παρακίνησε εκτός από την οργή για το φόνο του συνομήλικού τους και ο φόβος για το μέλλον που κρύβουν μέσα τους και η αηδία για την ανούσια ζωή, χωρίς δυνατότητα δημιουργίας, που τη βλέπουν να βρίσκεται μπροστά τους.