Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του κόμματος συνέρχεται, υπό το φως πολύ σοβαρών εξελίξεων. Θα ήταν ατόπημα να μην συνεδριάσουμε και να αφήσουμε αυτές τις εξελίξεις να περάσουν χωρίς να έχουμε τη δυνατότητα να εκτιμήσουμε, να βγάλουμε συμπεράσματα, να ανταλλάξουμε απόψεις για όλα όσα συμβαίνουν ετούτες τις μέρες, συγκλονίζουν τη χώρα και χωρίς αμφιβολία αποτελούν στιγμές που θα γραφτούν στην Ιστορία. Αυτό που ζούμε τις τελευταίες μέρες είναι χωρίς αμφιβολία μια τεράστια κοινωνική έκρηξη. Ήμασταν οι πρώτοι που το είπαμε δημόσια, λίγες μέρες αργότερα, όμως, το κατέγραψαν με αντικειμενικό τρόπο όλα τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, όλες οι διεθνείς μεγάλου κύρους εφημερίδες αλλά και όλοι οι σοβαροί πολιτικοί αναλυτές της χώρας μας.
Είναι ένα ξέσπασμα κοινωνικής αγανάκτησης, στο οποίο πρωτοστατεί η νεολαία και οι μαθητές, δηλαδή αυτοί και αυτές που αντιμετωπίζουν τα πιο σοβαρά συσσωρευμένα κοινωνικά αδιέξοδα εδώ και πολλά χρόνια.
Αφετηρία αυτού του ξεσπάσματος αποτέλεσε ένα συγκλονιστικό περιστατικό που 15 μέρες μετά δυσκολεύεται να συλλάβει ανθρώπου νους. Ένας αστυνομικός, ένας άνθρωπος που υποτίθεται θα έπρεπε, φορώντας τη στολή του να συμπεριφέρεται ως αρωγός της κοινωνίας, να συνδράμει τον πολίτη, ένας αστυνομικός, απρόκλητα στο κέντρο της Αθήνας, ένα απόγευμα γιορτής, όπλισε, σκόπευσε και πάτησε τη σκανδάλη, αφαιρώντας τη ζωή ενός 15χρονου μαθητή.
Η αστυνομία και η ηγεσία του Υπουργείου Εσωτερικών, πριν ακόμα στεγνώσει το αίμα έσπευσε να μιλήσει για ατυχές και μεμονωμένο περιστατικό. Η αλήθεια δυστυχώς για όλους μας είναι ότι το βράδυ του προπερασμένου Σαββάτου, στην οδό Μεσολογγίου, είχαμε μια πράξη ωμής κατάλυσης της δημοκρατικής νομιμότητας. Είχαμε μία εν ψυχρώ δολοφονία. Δεν είχαμε ένα ακόμα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά μία προαναγγελθείσα εκτέλεση. Δεν ξέρω αν οι μεθοδεύσεις για όλα όσα ακούμε ότι γίνονται, προκειμένου να αποδείξουν ότι επρόκειτο για αποστρακισμό της σφαίρας, κάνουν αυτή τη δολοφονία λιγότερο δολοφονία ή το θάνατο του 15χρονου μαθητή λιγότερο θάνατο.
Εδώ και πολύ καιρό, και ιδίως τη περίοδο των φοιτητικών κινητοποιήσεων του 2007, παρακολουθούμε μια τάση να ποινικοποιηθεί ένα κομμάτι της νεολαίας και οι αγώνες του.
Βλέπουμε μια τάση να ποινικοποιηθεί μια ολόκληρη περιοχή της Αθήνας και να προβληθεί ως γκέτο και αυτόνομο κράτος σκοτεινών δυνάμεων, μια περιοχή που είναι σχεδόν σαν όλες τις άλλες ή καλύτερη. Πολλοί από εμάς κατοικούμε εκεί ή βρισκόμαστε εκεί για να πιούμε τον καφέ μας, για να πιούμε το ποτό μας. Η παρουσία των νέων ανθρώπων εκεί δαιμονοποιείται. Και θεωρείται ότι όποιος βρίσκεται εκεί και όποιος συχνάζει εκεί έχει σχέση με διάφορες ομάδες ή συλλογικότητες που δρουν εκτός νομιμότητας. Ε, λοιπόν, δεν είναι έτσι. Είδαμε τους ίδιους τους κατοίκους της περιοχής να κάνουν διαδήλωση έξω από το Αστυνομικό Τμήμα Εξαρχείων -πρωτοφανές σε όλα τα χρονικά - και να ζητάνε να απομακρυνθεί το Αστυνομικό Τμήμα από την περιοχή γιατί αποτελεί εστία κινδύνου γιʼ αυτούς τους ανθρώπους.
Βλέπουμε το τελευταίο διάστημα να ποινικοποιούνται οι αγώνες της νεολαίας, ολόκληρες περιοχές να δυσφημούνται και βλέπουμε επίσης με κάθε τρόπο να ενθαρρύνεται με κάθε τρόπο η αστυνομική αυθαιρεσία και να επικρατεί η πλήρης ατιμωρησία για τους ενόχους αστυνομικούς. Στο διαδίκτυο υπάρχει μια ατελείωτη λίστα με τέτοιου είδους μεμονωμένα περιστατικά, των οποίων οι αυτουργοί, αστυνομικοί σε ώρα υπηρεσίας δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Από την δολοφονία Καλτεζά το 1985 και την αθώωση του Μελίστα ως το περιστατικό της σιδηρογροθιάς ενάμισι χρόνο πριν και από τη κακοποίηση μεταναστών στο Α.Τ. Ομονοίας ως την υπόθεση της ζαρντινιέρας στη Θεσσαλονίκη, όπου λίγες μέρες πριν, οι υπαίτιοι, οι ένοχοι πλήρωσαν 5 ευρώ την ημέρα και θα πάνε σπίτι τους.
Επομένως το περιστατικό ούτε μεμονωμένο ήταν, ούτε τυχαίο. Γι αυτό από την πρώτη στιγμή μιλήσαμε για πολιτικές ευθύνες.
Άλλωστε, αυτήν ακριβώς την αυθαιρεσία, δεν σταματήσαμε να την βλέπουμε όλες τις επόμενες ημέρες. Είδαμε αστυνομικούς να βγάζουν τα όπλα και να σημαδεύουν τον κόσμο. Είδαμε πυροβολισμούς για εκφοβισμό και για μαγκιά. Είδαμε διμοιρίες ολόκληρες να χτυπάνε συλληφθέντες, στους οποίους είχαν ήδη περαστεί χειροπέδες. Είδαμε να συλλαμβάνονται δεκατριάχρονα παιδιά χωρίς την παραμικρή αφορμή. Είδαμε την αστυνομία να δρα από κοινού με ακροδεξιές ομάδες, οπλισμένες με μαχαίρια. Και είδαμε και κουκούλες με λοστούς να κινούνται μέσα στις γραμμές των αστυνομικών και το καταγγείλαμε στον υπουργό Εσωτερικών, κ. Παυλόπουλο. Καταγγείλαμε ότι ομάδες με κουκούλες και ρόπαλα βρεθήκανε μέσα στον κόσμο που διαδήλωνε και όταν τους πλησιάσαμε και τους ρωτήσαμε αν είναι αστυνομικοί το έβαλαν στα πόδια. Και βεβαίως είδαμε όλοι μας τα βίντεο, που έκαναν τον γύρο του κόσμου, στα οποία κουκουλοφόροι με λοστούς κινούνταν μέσα στις γραμμές αστυνομικών, ανταλλάσουν πληροφορίες, συνεννοούνται και αναρωτιόμαστε ποια συγκεκριμένη αστυνομική ομάδα κρούσης είναι αυτή που, αντί για τον εξοπλισμό που φέρουν συνήθως οι αστυνομικοί, φέρει λοστούς και ενδυμασία κουκουλοφόρων.
Είναι πάρα πολλά τα μεμονωμένα περιστατικά για τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Υπάρχει πρόβλημα με την αστυνομία και ας μην κάνει η πολιτική της ηγεσία ότι δεν το καταλαβαίνει. Υπάρχει πρόβλημα και με τους νταήδες αστυνομικούς και με τους ράμπο που ενεργούν με υπερβάλλοντα ζήλο, υπάρχει πρόβλημα και με τα κρούσματα διείσδυσης ακροδεξιών στοιχείων στην αστυνομία, κυρίως όμως υπάρχει πρόβλημα γιατί έχει επικρατήσει μια επικίνδυνη αντίληψη περί πραιτόρων στην ηγεσία της αστυνομίας, μια αντίληψη επικίνδυνη για τη δημοκρατία. Και όταν εμείς τα λέμε αυτά, δεν βρισκόμαστε απέναντι στους εργαζόμενους ένστολους συμπολίτες μας, τα νέα αυτά παιδιά που βρίσκονται στην ελληνική αστυνομία και σήμερα πιέζονται όσο κανείς άλλος. Δεν είναι όλοι το ίδιο. Βρισκόμαστε απέναντι στην ηγεσία τους, απέναντι στην πολιτική ηγεσία και σε μια επικίνδυνη για τη δημοκρατία αντίληψη που θέλει να τους μετατρέψει σε πραίτορες, σε ράμπο, σε νταήδες, κάθε στιγμή έτοιμους να καταλύσουν τη δημοκρατική νομιμότητα.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πυροδότησε μια κοινωνική έκρηξη απρόβλεπτη ως προς την ένταση, την έκταση και την διάρκειά της. Και αυτό συνέβη γιατί η αίσθηση της αδικίας και της οργής λειτούργησε ως έναυσμα πάνω σε μια συσσωρευμένη αγανάκτηση των νέων ανθρώπων.
Οι νέες και οι νέοι της χώρας μας έχουν κάθε δίκιο να είναι εξεγερμένοι. Είναι δίκαιο να εξεγείρονται. Και δεν είναι οι μόνοι νέοι σʼ αυτόν τον κόσμο που εξεγείρονται. Πριν από λίγο καιρό είχαμε την εξέγερση των νέων, των μαθητών στην γειτονική Ιταλία. Τούτες τις μέρες βιώνουμε μία παρόμοια κοινωνική νεανική εξέγερση στην Γαλλία και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
Έχουν κάθε λόγο να εξεγείρονται οι νέοι γιατί βρισκόμαστε στο πλαίσιο μιας μεγάλης κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη, συμπιέζει την κοινωνία, συμπιέζει τους νέους ανθρώπους, τους εργαζόμενους κι οι νέοι άνθρωποι σήμερα βγάζουν μία κραυγή αγωνίας.
Προχτές συναντηθήκαμε στη βουλή με 15μελή συμβούλια μαθητών. Η Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ κάλεσε 15μελή συμβούλια μαθητών, κάτι που θα έπρεπε να έχει κάνει από την πρώτη στιγμή ο Πρωθυπουργός και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, να προσπαθήσουν να ακούσουν και να μάθουν από αυτό που συμβαίνει σήμερα γύρω μας. Το κάναμε εμείς και ήταν πραγματικά μια συγκλονιστική εμπειρία. Ένιωσα ότι βρίσκομαι απέναντι σε παιδιά που τούτες τις μέρες ξαφνικά από μια κατάσταση ασφυξίας και ανελευθερίας βρέθηκαν σε συνθήκες υπερβολικής οξυγόνωσης και άρχισαν να αναπνέουν και να αισθάνονται ελεύθεροι, άρχισαν να ονειρεύονται χωρίς να κοιμούνται. Άρχισαν να ονειρεύονται συλλογικά και να σπάνε το κέλυφος της μοναξιάς τους και της απομόνωσης και να ανταλλάσσουν απόψεις και να ερωτεύονται και να σχεδιάζουν στο μυαλό τους και στους αγώνες τους τη δική τους ουτοπία.
Και σκέφτηκα ότι τα παιδιά αυτά, αυτές τις ώρες, ενηλικιώνονται και ωριμάζουν απότομα και αρχίζουν να αμφισβητούν, όλους να μας αμφισβητούν, και αρχίζουν να περπατάνε τα βήματα των αγώνων της δικής τους γενιάς, να ανιχνεύουν τα δικά τους βήματα, που μπορεί να μη μοιάζουν με τα βήματα των αγώνων της γενιάς της Εθνικής Αντίστασης ή του 114 ή του πολυτεχνείου ή ακόμα και της δικής μου γενιάς των μαθητικών αγώνων. Δεν είναι τα ίδια βήματα, έχουν, όμως, ένα κοινό χαρακτηριστικό: Το όνειρο, την αμφισβήτηση, την αίσθηση της ελευθερίας. Αυτός όμως δεν είναι λόγος να τους σταθούμε απέναντι και να αρνηθούμε να τους καταλάβουμε. Δεν είναι λόγος να τους παρακολουθούμε από τα δελτία ειδήσεων των οκτώ με τη ματιά και τα σχόλια των τηλεοπτικών εισαγγελέων.
Κι εμείς λέμε, είπαμε από τη πρώτη στιγμή, όταν ο πρωθυπουργός οχυρώθηκε πίσω από τις σπασμένες βιτρίνες και στο ΠΑΣΟΚ λούφαξαν αμήχανα και είπαν μη πάρουμε θέση και εκτεθούμε, να περιμένουμε, καλύτερα να τελειώνουμε να γυρίσουμε στα σκάνδαλα και στις δημοσκοπήσεις που το ξέρουμε το ποίημα, την ώρα που το ΚΚΕ γύριζε στη δοκιμασμένη συνταγή από τη περίοδο των γεγονότων του Πολυτεχνείου, περί προβοκατόρων και εχθρών του λαού, εμείς δεν κρυφτήκαμε. Πήραμε θέση και είπαμε με θάρρος ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία πολύμορφη νεανική κοινωνική εξέγερση.
Και είπαμε επίσης ότι δεν είναι μια εξέγερση που αφορά μόνο το θυμό και την οργή για τη δολοφονία του Αλέξανδρου. Είναι μια εξέγερση των 16άρηδων και των 20άρηδων για όλα όσα τους πνίγουν.
Για ένα εκπαιδευτικό σύστημα - κρεατομηχανή. Για ένα σχολείο που δεν εμπνέει κανέναν. Για μια ζωή χωρίς μέλλον, χωρίς προοπτική και χωρίς όνειρα. Για ένα παρόν χαντακωμένο στις δουλειές των 400 και 500 ευρώ της ανασφάλιστης εργασίας, για τα οικονομικά αδιέξοδα της οικογένειας, για την ασφυκτική πίεση της ανεργίας. Σε τελευταία ανάλυση, για τη ζωή που δικαιούνται και δεν έχουν.
Θα σας θυμίσω ένα σύνθημα από την περίοδο των μαθητικών αγώνων της δικής μου γενιάς που ακολούθησε κι όλες τις επόμενες γενιές κι έλεγε: «δεν είναι τα βιβλία, δεν είναι οι βαθμοί, εκείνο που μας λείπει είναι η ζωή». Νομίζω ότι το σύνθημα αυτό τα λέει όλα για ότι συμβαίνει σήμερα, που εκφράζει τον σημερινό εξεγερμένο νέο, που αισθάνθηκε ότι η σφαίρα του αστυνομικού που χτύπησε τον Αλέξανδρο, χτύπησε και τη δική του ψυχή, τη δική του καρδιά και αισθάνεται ότι σήμερα πρέπει να βγει στο δρόμο με τρόπους που πολλές φορές είναι έξω από τα όρια και τα πλαίσια του πολιτικά ορθού. Αλλά για σκεφτείτε, οι δικοί σας αγώνες, οι δικοί μας αγώνες ήταν πάντα στα πλαίσια του πολιτικά ορθού;
Σφ/σσες και σφοι,
Αυτές τις μέρες έτριξε συθέμελα το κεντρικό πολιτικό σχέδιο των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων. Ένα πολιτικό σχέδιο το οποίο υλοποιείται συστηματικά από τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας. Το οποίο μοιράζει σαπουνόφουσκες για ανάπτυξη και ευημερία, την ώρα που διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες και απαξιώνει τα δημόσια αγαθά και τις κοινωνικές κατακτήσεις. Το σχέδιο αυτό βρέθηκε απογυμνωμένο μπροστά στα πραγματικά του αποτελέσματα, την οικονομική και κοινωνική κρίση, η επερχόμενη εξαθλίωση και ανέχεια για χιλιάδες συμπολιτών μας.
Και βλέπουμε τις τελευταίες ώρες έντρομους εκφραστές του κατεστημένου και του συστήματος να σπεύδουν να οργανώσουν σενάρια μπας και σώσουν αυτό το σύστημα που θέλει το ίδιο πολιτικό σχέδιο, το οποίο είχαμε και τη περίοδο της ανάπτυξης, να το έχουμε και τη περίοδο της κρίσης, δηλαδή να μεταφέρεται το κόστος αυτούσιο στις πλάτες των χαμηλότερων στρωμάτων της κοινωνίας.
Τους βλέπουμε, λοιπόν, δειλά-δειλά και μαρτυριάρικα να μας μιλούν για την ανάγκη συγκυβέρνησης των δύο μεγάλων κομμάτων, για την ανάγκη οικουμενικού υπουργού εθνικής οικονομίας για να βγει η χώρα από τη κρίση.
Στη πραγματικότητα, όταν μιλούν για την ανάγκη συναίνεσης, εννοούν συναίνεση για να περάσουμε τη κρίση στα κεφάλια του κόσμου αλλά να μη μας πάρουν στο κυνήγι. Αυτό είναι που φοβούνται, αυτό είναι που τους κάνει ετούτες τις ώρες να σκέφτονται τα πιο περίεργα, τα πιο τρελά σενάρια για τη διαιώνιση της ίδιας πολιτικής γραμμής.
Διότι καταλαβαίνουν ότι για να γλιτώσουν το κυνήγι δεν τους αρκεί η χειραγωγούμενη πληροφόρηση των ΜΜΕ, δεν τους αρκεί το πλαίσιο του συναινετικού δικομματισμού, χρειάζονται και μεγάλες κυβερνητικές πλειοψηφίες και κυρίως χρειάζονται μια Αριστερά που να είναι στον κόσμο της, να μην τους ενοχλεί και τον κόσμο και κυρίως τη νεολαία στους καναπέδες.
Ως προς το πρώτο σκέλος, που αφορά στις επιδιώξεις τους για τους μεγάλους συνασπισμούς και τις μεγάλες πλειοψηφίες, δεν γνωρίζω αν θα τα καταφέρουν. Θα χαρούμε πολύ να τους δούμε να το προσπαθούν αν και το βλέπουμε κομματάκι δύσκολο να το καταφέρουν. Και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους τα ακυρώσουμε αυτά τα σχέδια.
Ως προς το δεύτερο, ας το ξεχάσουν από τώρα. Την Αριστερά που έμαθαν να τη βλέπουν καθωσπρέπει να καμαρώνει ως μικρομέγαλη συστημική δύναμη να την ξεχάσουν. Τουλάχιστον σε ό,τι μας αφορά. Μπορούν αν θέλουν να την αναζητούν στον Περισσό.
Δεν θα τη βρουν, όσο κι αν προσπαθήσουν να την αναζητήσουν, στην δική μας αριστερά, στη ριζοσπαστική Αριστερά των κινημάτων και των αγώνων, στην Αριστερά που εμπνέει ξανά τη νεολαία, στην αριστερά που γίνεται ξανά σημείο αναφοράς των κοινωνικών αγώνων και επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων.
Περίμεναν από μας να φοβηθούμε το πολιτικό κόστος, να λουφάξουμε. Μας σερβίρανε ξανά τη γνωστή ξαναζεσταμένη σούπα που πρώτος μαγείρεψε ο κος Πολύδωρας, τούτη τη φορά από τα χεράκια της κας Παπαρήγα. Περίμεναν ότι θα κάναμε πίσω.
Μας ζήταγαν επιτακτικά να καταδικάσουμε τους κουκουλοφόρους, ενώ πολύ καλά γνωρίζανε ότι τους έχουμε απέναντι, ότι δεν έχουμε καμία σχέση με τη βία και με πρακτικές που είναι έξω από τις αρχές και τις αξίες μας.
Στην πραγματικότητα αυτό που θέλανε από μας ήταν να εγκαταλείψουμε τη νέα γενιά και τους αγώνες της, να πάψουμε να συνομιλούμε μαζί της, να αφήσουμε απομονωμένο το μαθητικό κίνημα να ταυτιστεί και να εκφυλιστεί πίσω από τις μολότοφ και τις σπασμένες τζαμαρίες.
Στην πραγματικότητα αυτό που θέλανε από μας δεν ήταν να καταδικάσουμε τη βία, γιατί γνωρίζουνε πολύ καλά ότι μαζί της έχουμε πάρει διαζύγιο εδώ και χρόνια, αλλά να καταδικάσουμε σε ανυποληψία τους αγώνες της νέας γενιάς.
Ε, λοιπόν δεν τους κάναμε τη χάρη. Πήγαμε κόντρα στο ρεύμα και περάσαμε δύσκολες ώρες, άλλα δεν τους κάναμε τη χάρη και είμαστε πολύ περήφανοι γι αυτό.
Είμαστε περήφανοι που χαιρετήσαμε πρώτοι αυτό το πρωτοφανές ξέσπασμα της νέας γενιάς, πολύ προτού το χαιρετήσουν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και κυρίως τα νεολαιίστικα κινήματα σε όλες τις γωνιές της Ευρώπης.
Είμαστε περήφανοι που δεχτήκαμε μηνύματα συμπαράστασης και αλληλεγγύης από όλα τα κόμματα της ευρωπαϊκής αριστεράς.
Είμαστε περήφανοι που το μήνυμα της ειρηνικής αντίστασης και του αγώνα των νέων συντρόφων μας έφτασε από το σύμβολο αντίστασης, την Ακρόπολη στα πέρατα του κόσμου. Και χθες, όταν βγήκαν κάποιοι, από όλα τα κόμματα, όπως η κ. Διαμαντοπούλου από το ΠΑΣΟΚ που μίλησε για βεβήλωση, δεν είπε, όμως, το ίδιο όταν έβγαζε φωτογραφίες η Τζένιφερ Λόπες στην Ακρόπολη. Βγήκε, όμως, ο Μανώλης Γλέζος, σύμβολο αντίστασης, που κατέβασε τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη, και με μια συγκλονιστική του συνέντευξη χθες το βράδυ, στο διαδικτυακό tvxs - διότι ένα σημείο των καιρών μας είναι ότι δεν υπάρχει μονάχα η χειραγωγούμενη πληροφόρηση των καναλαρχών, υπάρχει και η εναλλακτική πληροφόρηση, υπάρχει και κάτι που δεν μπορούν να αποτρέψουν, το ότι σε κάθε σπίτι, σε κάθε ελληνική οικογένεια υπάρχει ένα νέο παιδί, που τούτες τις ώρες είναι στο δρόμο και πώς μπορούν να στρέψουν όλη την ελληνική κοινωνία απέναντι στα παιδιά της; - βγήκε, λοιπόν, ο Μανώλης Γλέζος και είπε ότι είναι περήφανος που νέοι άνθρωποι μεταφέρουν μηνύματα ειρηνικής αντίστασης και καλούν τους νέους από όλες τις χώρες τις Ευρώπης να ενώσουν τις φωνές τους απέναντι στην κοινωνική κρίση, στη χειραγώγηση και να ορθώσουν το ανάστημά τους με ειρηνικό και δημοκρατικό τρόπο σε κοινωνικούς αγώνες, σε αγώνες αντίστασης και διεκδίκησης.
Επίσης, είμαστε περήφανοι που δεν καταδικάσαμε τα παιδιά από τα σχολειά που βγήκαν στους δρόμους αλλά τα χαιρετήσαμε.
Χαιρετίσαμε τις χιλιάδες μαθητών και μαθητριών που πήραν πρωτοβουλίες, στον χώρο τους, στις γειτονιές τους, έξω από τα αστυνομικά τμήματα. Και είμαστε περήφανοι που τους είπαμε ότι δεν έχει νόημα να κρατάνε το κέντρο του αγώνα τους στις σπασμένες τζαμαρίες, διότι δεν είναι εκεί ο αγώνας, αλλά να οργανώσουν συντεταγμένα την πάλη τους μέσα από δημοκρατικές συλλογικές διαδικασίες.
Χαιρετίσαμε τις πρωτοφανούς μαζικότητας διαδηλώσεις, που σήκωσαν τις σημαίες της κοινωνικής διαμαρτυρίας και της κοινωνικής αντίστασης, χωρίς να φοβηθούν τα χημικά και την αστυνομική βία.
Χαιρετίσαμε τους δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους και εργαζόμενες που, την επομένη της εκβιαστικής επιστολής του Πρωθυπουργού προς τη ΓΣΕΕ και τα συνδικάτα που, ούτε λίγο ούτε πολύ, έλεγε ότι αν εσείς οι εργαζόμενοι κάνετε τις κινητοποιήσεις ενάντια στην πολιτική μου, εγώ θα επωφεληθώ της πιθανής αναταραχής και θα οδηγήσω τη χώρα σε συνταγματική εκτροπή, κόντρα στο κλίμα του τρόμου κατέβηκαν στους δρόμους εκδηλώνοντας την αλληλεγγύη τους απέναντι στη νέα γενιά.
Είμαστε περήφανοι γιατί τις ώρες αυτές, ο Συνασπισμός, ο ΣΥΡΙΖΑ και η νεολαία του, βρέθηκαν πραγματικά εκεί που έπρεπε. Στις τοπικές πρωτοβουλίες σε όλη την Ελλάδα, στον σχεδιασμό και την υλοποίηση των κάθε είδους κινητοποιήσεων και ακτιβισμών.
Δεν χάσαμε τον βηματισμό μας, δεν χάσαμε τη νηφαλιότητά μας και πρωτοστατήσαμε ώστε να υπάρξει η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση γύρω από άμεσους πολιτικούς στόχους. Γιατί πέραν όλων των άλλων στόχος μας από τη πρώτη στιγμή ήταν και είναι μια θετική διέξοδος από τη κρίση.
Δεν είναι μέλημά μας το βάθεμα της κρίσης. Μέλημα και έγνοια μας είναι οι αγώνες της νέας γενιάς να πιάσουν τόπο και οι μέρες της οργής να δώσουν τη θέση τους σε μέρες ευθύνης για τη κοινωνία και για το αύριο της νέας γενιάς.
Για αυτό και από τη πρώτη στιγμή διαμορφώσαμε ένα πλαίσιο θετικών στόχων και προτάσεων αλλαγών που μπορούν να ενώσουν τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας μας και να δώσουν θετική αγωνιστική προοπτική στους νέους και τις νέες, στις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους, στους πολίτες αυτής της χώρας. Και σήμερα μπορούμε να συμπυκνώσουμε σε τρείς άμεσους μαχητούς στόχους, τις προτάσεις μας για μια θετική διέξοδο από τη κρίση στα εξής:
Πρώτον: Το τέλος της καταστολής, του αυταρχισμού και της ανεξέλεγκτης αστυνομικής αυθαιρεσίας. Την κατάργηση των ΜΑΤ και τον αφοπλισμό των αστυνομικών περιπολιών, τη συνολική δημοκρατική αναμόρφωση της αστυνομίας. Όταν τα πρωτοείπαμε πριν 15 ημέρες αυτά, έπεσαν να μας φάνε. Σήμερα βλέπουμε ότι τις προτάσεις για τον αφοπλισμό των περιπολιών και τη διάλυση των ΜΑΤ, τις υιοθετούν οι ίδιοι οι συνδικαλιστές της αστυνομίας. Και βλέπουμε ότι ο Επίτροπος για θέματα Δικαιωμάτων του Ανθρώπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης έρχεται εδώ και λέει το ίδιο: Ότι ο οπλισμένος αστυνομικός είναι δημόσιος κίνδυνος. Δεν τα λέμε μόνο εμείς. Είχαμε, όμως, το θάρρος να σηκώσουμε αυτή τη σημαία πρώτοι. Και αυτό καταγράφεται στις συνειδήσεις των πολιτών.
Δεύτερον: Μια ριζική τομή στο εκπαιδευτικό σύστημα. Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για μια ριζική τομή στο εκπαιδευτικό σύστημα. Έχουμε το πιο ανορθολογικό, το πιο τρελό εκπαιδευτικό σύστημα σε όλη την Ευρώπη. Πουθενά στην Ευρώπη δεν υπάρχει αυτό που υπάρχει εδώ με την παραπαιδεία και τα φροντιστήρια. Πουθενά στην Ευρώπη το σχολείο δεν είναι πάρεργο του φροντιστηρίου. Έχουμε τρελάνει τα νέα παιδιά. Κάποια στιγμή αυτό πρέπει να σταματήσει. Και εμείς λέμε: Τώρα είναι η ώρα να κάνουμε μια μεγάλη τομή για ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια και ανασχεδιασμό σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Σήμερα έχουμε ένα σύστημα σχεδιασμένο για να απομακρύνει σταδιακά από την εκπαίδευση τους νέους των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων. Περήφανο έργο της εκσυγχρονιστικής και της μεταρρυθμιστικής αντίληψης όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Πρέπει να περάσουμε σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα με πραγματικά κοινωνικό ρόλο.
Και τρίτον: Ουσιαστικά μέτρα στήριξης για τη νέα γενιά. Όλο το προηγούμενο διάστημα, όταν μιλάγαμε για τους νέους, μας έλεγαν ότι κάναμε επικοινωνιακή πολιτική, ότι «χαϊδεύαμε αυτιά». Τώρα τα βλέπουν μπροστά τους. Διότι είναι συσσωρευμένα τα εκρηκτικά προβλήματα των νέων ανθρώπων. Και άρα πρέπει η πολιτεία να δείξει τουλάχιστον ότι ακούει και αντιλαμβάνεται και αξιολογεί ως σημαντικά αυτά τα προβλήματα και να ψάξει να δώσει λύσεις. Εμείς λέμε ότι πρέπει να υπάρξουν συγκεκριμένα μέτρα για την αντιμετώπιση της ανεργίας, για καλές και σταθερές θέσεις εργασίας, για κοινωνική στήριξη, για αποδέσμευση από τον εφιάλτη της ανασφάλιστης, κακοπληρωμένης, επισφαλούς απασχόλησης και για να ξεφύγουμε από αυτό το εφιαλτικό πλαίσιο της ανεργίας που ειδικά για τους νέους ανθρώπους σήμερα έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Με βάση τα παραπάνω δεδομένα, δεν είναι τυχαίο που οι δυνάμεις της Αριστεράς, ο Συνασπισμός, η νεολαία μας και ο ΣΥΡΙΖΑ, βρέθηκαν, βρίσκονται και θα βρίσκονται για πολύ, στο στόχαστρο όλων των δυνάμεων του πολιτικού κατεστημένου.
Βρεθήκαμε στο στόχαστρο της κυβέρνησης και της εμπροσθοφυλακής της στα ΜΜΕ, που είναι το ΛΑΟΣ και ο κ. Καρατζαφέρης. Και βρεθήκαμε γιατί, σε πείσμα του λαϊκισμού και του συντηρητισμού, υπερασπιστήκαμε την κοινωνική ερμηνεία των γεγονότων και δεν ενδώσαμε στην τρομοφοβική υστερία.
Γιατί υπερασπιστήκαμε τις μαζικές δυναμικές κινητοποιήσεις και δεν αφήσαμε να λειτουργήσει το επικοινωνιακό σχέδιο της κυβέρνησης που ήθελε να ενταχθεί κάθε μορφής κινητοποίηση στα γεγονότα τυφλής και ατομικής βίας.
Γιατί υπερασπιστήκαμε και υπερασπιζόμαστε τα κοινωνικά δικαιώματα. Και γιατί αρνηθήκαμε τους συμψηφισμούς, πίσω από τους οποίους έτρεξε να οχυρωθεί η κυβέρνηση για να πετάξει από πάνω της κάθε ευθύνη.
Και επειδή ακούγονται πολλά για το πόσο κατηγορηματικά καταδικάζουμε τη βία και για το αν χαϊδεύουμε τα αυτιά των κουκουλοφόρων, θα πούμε μια καθαρή κουβέντα.
Οι απόψεις μας και οι θέσεις μας είναι πεντακάθαρες σαν το γάργαρο νερό. Διαβεβαιώσεις για τις πεποιθήσεις μας γύρω από την σημασία των μαζικών αγώνων και τον προσανατολισμό της κοινωνικής διαμαρτυρίας, δεν πρόκειται να δώσουμε σε κανένα, ούτε να ζητήσουμε από κανέναν να μας εκδώσει πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης.
Δεν ζητήσαμε πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης από τον κ. Πολύδωρα στις μεγάλες φοιτητικές κινητοποιήσεις. Δεν ζητάμε από τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνηση. Ούτε από τον κ. Καρατζαφέρη. Ούτε από κανέναν άλλον.
Βεβαίως, το επικοινωνιακό τους σχέδιο καταρρέει. Και κατέρρευσε από τη πρώτη στιγμή. Και δέχθηκαν ένα ισχυρότατο πλήγμα όταν ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έγραψε ένα άρθρο το προηγούμενο Σάββατο και μίλησε με τη γλώσσα της αλήθειας. Και δέχθηκαν και δεύτερο πλήγμα όταν τα διεθνή ΜΜΕ αναπαρήγαγαν την πραγματικότητα. Και βρέθηκε - βεβαίως, τι θα έκανε ο άνθρωπος - ο Πρόεδρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης όταν του ζητήθηκε να δώσει συνέντευξη σε ένα ξένο περιοδικό και, όταν μιλάς με αντικειμενικούς παρατηρητές, δεν μπορείς να αναμασάς την ίδια καραμέλα και αναγκάστηκε να πει 5 πράγματα, τα οποία είναι αυτονόητα. Και είδαμε την κυβέρνηση, με τον επικοινωνιακό της σχεδιασμό, να βγαίνει να τον κατηγορεί για τα ίδια πράγματα που όλο το προηγούμενο διάστημα κατηγορούσε εμάς. Και βεβαίως, ο κ. Παπακωνσταντίνου, εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ, εξοργίστηκε και πειράχτηκε και βγήκε και απάντησε με σκληρή γλώσσα. Καλά έκανε και εξοργίστηκε. Όλο το προηγούμενο διάστημα, όμως, όταν στο στόχαστρο για το ίδιο ακριβώς λόγο ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν βλέπαμε τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να βγαίνουν στις τηλεοράσεις και να ενοχλούνται. Αντιθέτως, βλέπαμε πολλούς από αυτούς να βγαίνουν και να λένε «έ, εντάξει, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ψηφοθηρικούς λόγους». Ψηφοθηρικούς λόγους σε ποιους; Στους 16ρηδες που δεν έχουν δικαίωμα ψήφου; Σʼ αυτούς που βγαίνουν και έχουν μια αντισυστημική λογική και έχουν απέναντί τους όλους μας; Το ψέμα και η προσπάθεια λάσπης έχουν κοντά ποδάρια. Και φτάσαμε σήμερα στο σημείο αυτές οι επικοινωνιακές λογικές να έχουν καταρρεύσει και κάθε σοβαρός άνθρωπος να βλέπει μπροστά του ολόκληρο το σχέδιο και να μπορεί να το αποδομήσει.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Τα γεγονότα αυτά, απηχούν σε μεγάλο βαθμό και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η κοινωνία μπροστά στην οικονομική κρίση.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είναι εξαιρετικά αμήχανες μπροστά στο ενδεχόμενο να περάσει αυτός ο ξεσηκωμός τα εθνικά μας σύνορα και να επεκταθεί στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση Σαρκοζί απέσυρε το σχέδιο μεταρρυθμίσεων για τα λύκεια, φοβούμενη τις κινητοποιήσεις και την επιρροή του ελληνικού κλίματος. Τούτες τις μέρες στα κινητά τηλέφωνα των γάλλων νεαρών, κυκλοφόρησε ένα μήνυμα που έλεγε «ευχαριστούμε Ελλάδα». Και είναι πολύ σημαντικό διότι δείχνει ότι συνολικά οι ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι καζάνια που βράζουν.
Να λοιπόν που κινητοποιήσεις κέρδισαν μια νίκη σε άλλη χώρα. Είναι η στιγμή να κερδίσουν νίκες και εδώ.
Και το λέμε αυτό, γιατί στο επόμενο διάστημα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για μια σοβαρή όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων, μια σφοδρή επίθεση στα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, με αφορμή την οικονομική κρίση.
Ήδη η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, αφού εξασφάλισε την τυπική συνέχεια και διατήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας και την στήριξη του τραπεζικού συστήματος, προωθεί τις 65 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας και την πλήρη αποδόμηση της εργατικής νομοθεσίας.
Βεβαίως, βρήκε μπροστά της τους αγώνες της Ευρωομάδας της Αριστεράς. Τους συντονισμένους αγώνες της, κι ας λασπολογούν καθημερινά από την πλευρά του ΚΚΕ βάζοντας πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες τους ότι τάχα μου ο ευρωβουλευτής του ΣΥΝ, Δ. Παπαδημούλης, και όλοι οι άλλοι ευρωβουλευτές της αριστεράς είναι υπέρ των 65 ωρών εργασίας. Προχθές, όμως, αναγκάστηκαν και οι τρεις ευρωβουλευτές του ΚΚΕ να συνταχθούν με την τακτική της Ευρωομάδας που συντόνισε τις δράσεις της προκειμένου να μην περάσουν οι 65 ώρες εργασίας. Όλα αυτά διαμορφώνουν ένα κλίμα συγκρουσιακό και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι.
Και για αυτή την σύγκρουση πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και να προετοιμάζουμε την κοινωνία ότι οι κυρίαρχες δυνάμεις είναι αυτές που επιλέγουν τη σύγκρουση και, δυστυχώς, πολλές φορές είναι και αυτές που επιλέγουν τη βία, τις περισσότερες φορές. Διότι, αν κάνουμε μια ιστορική διαδρομή στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας, θα δούμε ότι η βία δεν υπήρξε ποτέ επιλογή του λαϊκού κινήματος. Ήταν πάντα επιλογή της αντίδρασης. Και αν κάποιες φορές αναγκάστηκε το λαϊκό κίνημα να υποπέσει σε τέτοιες λογικές, δεν ήταν δική του επιλογή. Και σε κάθε περίπτωση, εμείς λέμε ότι η βία δεν μπορεί να είναι επιλογή του λαϊκού κινήματος.
Οι μηχανισμοί που διαμορφώνουν και προωθούν την κυβερνητική πολιτική έχουν χάσει έδαφος αυτή τη στιγμή με την νέα γενιά στους δρόμους. Δεν πρέπει αυτό το έδαφος να το παραχωρήσουμε ξανά πίσω.
Έχουμε την μεγάλη ευθύνη να επεξεργαστούμε το πολιτικό περιεχόμενο των κοινωνικών διεκδικήσεων και να το καταθέσουμε άμεσα στην κοινωνία και τους εργαζόμενους.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ο αγώνας αυτός έχει ξεκινήσει ήδη. Την ώρα που γίνονται ορατά τα πρώτα σημάδια της κρίσης, από την βουλή εγκρίνεται ένας προϋπολογισμός που μεταφέρει όλα τα οικονομικά βάρη στα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα.
Την ώρα που όλοι διεθνώς αναφέρονται στην ανάγκη ενίσχυσης της δημόσιας παρέμβασης στην οικονομία, ενώ οι δημόσιες επενδύσεις περικόπτονται δραστικά.
Την ώρα που το μεγάλο κεφάλαιο, οι ισχυρές οικονομικές επιχειρήσεις και οι τράπεζες απολαμβάνουν όλο και μεγαλύτερες φορολογικές διευκολύνσεις, οι μικροί επαγγελματίες και τα περίφημα μπλοκάκια, φορολογούνται για να καλύψουν τα κενά του προϋπολογισμού. Και για να πληρωθούν οι εξοργιστικές εξοπλιστικές δαπάνες, που δεν μειώνονται, όπως αρχικά μας είπαν, αλλά αυξάνονται κιόλας.
Την ώρα που η κρίση πλήττει τους πιο αδύναμους, οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι μένουν ουσιαστικά απροστάτευτοι, χωρίς κανένα μέτρο για την στήριξή τους.
Και την ίδια στιγμή, η δημόσια υγεία καταρρέει βυθίζοντας δεκάδες χιλιάδες κόσμου στην απόγνωση. Και η δημόσια παιδεία οδηγείται στην πλήρη απαξίωση, προς χάριν των μικρομάγαζων που θέλουν να μετατραπούν σε εταιρείες εμπορίας πτυχίων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Αυτή είναι συνοπτικά η κατάσταση. Και ο μόνος που μπορεί να την διαχειριστεί είναι ένα ώριμο μαζικό και αποτελεσματικό κίνημα, που θα επιβάλλει τις εναλλακτικές λύσεις. Αυτή είναι η ευθύνη της αριστεράς.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ο πρωθυπουργός, πριν από λίγες μέρες, βγήκε επιτέλους στο προσκήνιο και μισοανέλαβε τη μισοευθύνη για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Για την ακρίβεια εμφάνισε την κυβέρνησή του ως θύμα της υπόθεσης. Και όλους αυτούς τους υπουργούς, που συντόνισαν τις υπηρεσίες τους για χατίρι του πνευματικού τους πατέρα, ως τους ανεύθυνους αφελείς πολιτικούς. Πολιτικούς υπεύθυνους, λέμε εμείς, που όσο κι αν προσπαθούν να τους παρουσιάσουν ως κορόιδα μιας συμμορία καλόγερων, η κοινωνία έχει καταλάβει τι ακριβώς έχει συμβεί.
Φυσικά, ο Πρωθυπουργός δεν μας έπεισε. Αλλά, ούτως η άλλως, δεν απευθυνόταν σε εμάς. Το μήνυμα το ΄στέλνει ο κ. Καραμανλής στο κόμμα του και στην παράταξη του και το μήνυμα ήταν ότι ο ίδιος υπάρχει, είναι ακόμα σε θέση να σώσει την Νέα Δημοκρατία από την απόλυτη κατρακύλα, είναι ακόμα σε θέση να αναλάβει κάποιες στοιχειώδεις πολιτικές πρωτοβουλίες. Αυτό, όμως, δεν αφορά τη χώρα. Αφορά την κοινοβουλευτική ομάδα, αφορά τις εξελίξεις στο εσωτερικό του κόμματός του.
Διότι η κοινωνία και η χώρα άλλα προβλήματα αντιμετωπίζουν και όχι ποιο θα είναι το σενάριο διαδοχής του κ. Καραμανλή και οι εσωτερικοί διαγκωνισμοί της Ν.Δ. Η πραγματικότητα που αντιμετωπίζει η χώρα είναι εντελώς διαφορετική. Αυτή η κυβέρνηση, η κυβέρνηση της Siemens του Βατοπεδίου, της εκποίησης του ΟΤΕ και της Ολυμπιακής, η κυβέρνηση των δακρυγόνων, έχει φάει τα ψωμιά της. Δεν πρόκειται να αντέξει ούτε ένα φύσημα ακόμα, δεν πρόκειται να αντέξει από δω και στο εξής την παραμικρή κοινωνική ένταση.
Το ερώτημα είναι: Υπάρχει εναλλακτική; Εμείς λέμε με σαφήνεια: Ναι υπάρχει. Και προφανώς δεν είναι η λύση η εναλλαγή των δύο κομμάτων στην εξουσία. Δεν είναι η αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ.
Ένα ΠΑΣΟΚ που το βλέπουμε αυτές τις ημέρες να ψαρεύει σε όλα τα θολά νερά που βρίσκει μπροστά του. Που αρνείται να πάρει θέση. Που για τις ανάγκες του συντηρητικού ακροατηρίου κρατάει αποστάσεις από την διαμαρτυρία στην Ακρόπολη, ή από την απόλυτα ειρηνική διαμαρτυρία στην ΕΡΤ. Που κρατάει αποστάσεις από κάθε πρόταση κοινωνικών διεκδικήσεων και αφήνει τα πάντα στην στρατηγική του ώριμου φρούτου.
Όχι. Η εναλλακτική λύση δεν είναι και δεν μπορεί να είναι το ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι λύση να έρθουν οι ίδιοι άνθρωποι να ασκήσουν την ίδια πολιτική που ασκούσαν 20 χρόνια τώρα.
Η εναλλακτική λύση είναι η ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών. Και γι αυτή την ανατροπή έχουμε την ευθύνη, απέναντι στην κοινωνία, τους εργαζόμενους και τη νεολαία, να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις.
Η εναλλακτική λύση, η όποια εναλλακτική λύση, δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει τις προτάσεις, τις προωθητικές θέσεις και τους μετασχηματισμούς της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει στο επίκεντρο, στον πυρήνα της, τον ΣΥΡΙΖΑ, τη δυναμική των κοινωνικών κινημάτων, την ανατρεπτική ορμή των νεολαιίστικών αντιστάσεων. Και γιʼ αυτήν την εναλλακτική λύση θα δουλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS