Τις τελευταίες ημέρες εξελίσσεται στη χώρα μας ένα κοινωνικό φαινόμενο ιστορικής εμβέλειας. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια έκρηξη οργής της νεολαίας με πολύ μεγάλη ένταση που έχει απλωθεί σε όλη τη χώρα. Πρόκειται για μια εξέγερση της νέας γενιάς χωρίς κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο, που εκφράζει όμως την απόγνωση των νέων για το γενικευμένο αδιέξοδο στο οποίο οδηγούνται σήμερα εξαιτίας της εφαρμοζόμενης βαθειά αντιλαϊκής και αδιέξοδης πολιτικής. Όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένα είναι η πρώτη γενιά που θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή αναδείξαμε ότι πρόκειται για μια εξέγερση απόγνωσης με κοινωνικές και πολιτικές αιτίες. Από την πρώτη στιγμή είπαμε αυτό που λέμε εδώ και χρόνια σταθερά και εισπράτταμε την περιφρόνηση του πολιτικού συστημάτος: Ότι ο νεοφιλελευθερισμός οδηγεί σε κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα εκτεταμένα τμήματα του πληθυσμού και πρώτα από όλα τη νεολαία, συμπιέζοντας ακόμη και τα μεσαία στρώματα. Προειδοποιούσαμε για τα σοβαρά αδιέξοδα και την κοινωνική έκρηξη που τελικά βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες.
Σήμερα, ολόκληρη η χώρα οδηγείται στο μαρασμό από την επικράτηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών αντιλήψεων που εξηπηρετούσαν και συνεχίζουν να εξυπηρετούν τυχοδιωκτικές λογικές εύκολου κέρδους για τους λίγους. Το κόστος γνωστό: αδιέξοδος και αντικοινωνικός οικονομικός και παραγωγικός σχεδιασμός, καμιά περιβαλλοντική αντίληψη, ξεπούλημα του δημόσιου τομέα, υποβάθμιση ως εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους, ιδιωτικοποίηση της υγείας και της παιδείας, συρρίκνωση των εισοδημάτων και φτώχεια, υπερδανεισμός στις τράπεζες και άλλα πολλά που όλοι και όλες έχουμε βιώσει τα τελευταία 15 χρόνια.
Οι αιτίες της κοινωνικής έκρηξης έχουν να κάνουν όχι μόνο με την αστυνομική καταστολή αλλά και με βαθύτερες κοινωνικές διεργασίες. Με τις εντεινόμενες κοινωνικές ανισότητες στο φόντο της οικονομικής κρίσης. Με την ανεργία και την κοινωνική ανασφάλεια των νέων, οι οποίοι προορίζονται να ζήσουν πολύ χειρότερα από τους γονείς τους. Με τα κοινωνικά αδιέξοδα και το απαράδεκτο χαμηλό πολιτιστικό και εκπαιδευτικό πρότυπο που τους προσφέρονται. Με τη δραματική αντίφαση που βιώνει η νεολαία από τη μια να είναι θύμα της ανεργίας, της κακοπληρωμένης, ανασφάλιστης και ελαστικής εργασίας, και από την άλλη να βλέπει με το Βατοπέδι, τη ΖΗΜΕΝΣ, τους κουμπάρους, τα δομημένα ομόλογα κλπ να λεηλατείται όχι μόνο από κερδοσκόπους αλλά και από τμήμα του πολιτικού προσωπικού του δικομματισμού η δημόσια περιουσία ή να μετατρέπονται τα δημόσια αγαθά σε εμπορεύματα. Ή ακόμα εν μέσω οικονομικής κρίσης να δίνονται 28 δις ευρώ στις τράπεζες που την δημιούργησαν και να πληρώνουν τα σπασμένα οι εργαζόμενοι και οι νέοι.
Κεντρική θέση σε αυτή την έκρηξη είχε η μαθητική νεολαία που αντέδρασε ακαριαία σε όλη τη χώρα. Οι φοιτητές συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό, ενώ σημαντική ήταν και η παρουσία των επισφαλώς εργαζόμενων νέων και των μεταναστών. Απαράδεκτη ήταν η εξέλιξη της στάσης του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος με ευθύνη της πλειοψηφίας της ηγεσίας του, καθώς, αντί να συνεχίσει την συμπαράστασή του στη νεολαία και να συνδράμει στον αγώνα της, επιχειρήθηκε η αποκοπή του εργατικού κινήματος από αυτό τον αγώνα. Έκπληξη και προβληματισμό προκάλεσε η μεγάλη μαζικότητα των δυνάμεων που επιδόθηκαν σε βίαιες ενέργειες και η οποία υπερβαίνει τον αντιεξουσιαστικό χώρο, αλλά και άλλες ομάδες, ακόμη και δυνάμεις της κρατικής ασφάλειας, που συνήθως επιδίδονται σε τέτοιες πράξεις. Το γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός νέων ανθρώπων επιλέγουν μια τέτοια μορφή αντίδρασης στην παρούσα φάση αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα που οφείλουμε να ερμηνεύσουμε και να εξηγήσουμε (μητροπολιτική βία, πρότυπα από ΜΜΕ, αστυνομοκρατία, σκληρές και προκλητικές ταξικές διακρίσεις, μαζική περιθωριοποίηση μεταναστών, τοξικοεξαρτημένων και άλλων κοινωνικών ομάδων κλπ) για να το αντιμετωπίσουμε το επόμενο διάστημα.
Η εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έδωσε το έναυσμα για την έκφραση της συσσωρευμένης οργής. Η εν λόγω δολοφονία δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Η σκληρά ταξική
πολιτική που αναφέραμε παραπάνω δεν μπορεί παρά να συνοδεύεται από την συρρίκνωση των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, το σμπαράλιασμα στοιχειωδών ελευθεριών, την αστυνομοκρατία, την ατιμωρησία, την αύξηση της κρατικής βίας και της καταστολής. Μόνο με αυτό τον τρόπο μπορεί να υποταχθεί η κοινωνία και ιδιαίτερα η νέα γενιά σε ένα μέλλον αναξιοπρεπές και αβίωτο. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον εκκολάπτονται διαρκώς εγκληματικές πράξεις από τις αστυνομικές δυνάμεις και δεν μπορούμε να μιλάμε για μεμονωμένο περιστατικό.
Η κυβέρνηση αντέδρασε σε αυτό το κοινωνικό φαινόμενο με τον τρόπο που αντιδρά συνήθως η εξουσία σε τέτοιες περιπτώσεις. Πάντοτε σε περιόδους κοινωνικής αναταραχής και έντασης υπάρχουν μια σειρά από ακραία φαινόμενα: καταστροφές και βανδαλισμοί, ενεργοποίηση εγκληματικών στοιχείων, παρακρατικών μηχανισμών κλπ. Η κυβέρνηση επέλεξε να αναγορεύσει κάποιες από αυτές τις πτυχές σε κεντρικό ζήτημα. Μίλησε για εγκληματικά στοιχεία που εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση για να επιδοθούν σε καταστροφές και κλοπές, μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους από την ουσία της υπόθεσης που είναι η έκρηξη οργής της νεολαίας με σκοπό να αποσιωπήσει τις πολιτικές ευθύνες της για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα και η οποία οδήγησε σε αυτό τον ξεσηκωμό.
Επιπρόσθετα, η κυβέρνηση στοχοποίησε τον ΣΥΡΙΖΑ επαναφέροντας σενάρια «Πολύδωρα» περί πολιτικής κάλυψης και υποκίνησης ακραίων μορφών βίας, ακολουθώντας μια πάγια τακτική της εξουσίας σε τέτοιες καταστάσεις: η αριστερά στοχοποιείται και συκοφαντείται ώστε να ξεφύγει η κυβέρνηση από τη θέση του υπόλογου και να πάρει τη θέση του κατήγορου: αυτά που συμβαίνουν δεν οφείλονται στην πολιτική της αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αυτή την κλασική θα λέγαμε επιχείρηση της κυβέρνησης να αποπροσανατολίσει από τις πολιτικές αιτίες του φαινομένου και τις συνεπαγόμενες ευθύνες της και να στοχοποιήσει την αριστερά, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ, βρήκε δίπλα της τον ΛΑΟΣ και την ηγεσία του ΚΚΕ.
Είναι η πρώτη φορά που αριστερή πολιτική δύναμη αποφασίζει να συμπαραταχθεί με μια αναμενόμενη κυβερνητική επιχείρηση αποπροσανατολισμού και συκοφάντησης. Οι αριστερές δυνάμεις πάντοτε προσπαθούν να αποκόψουν τον κυβερνητικό αποπροσανατολισμό από την ουσία της υπόθεσης σε δευτερεύουσες πτυχές και εντοπίζουν την υποκίνηση στην πολιτική που εφαρμόζεται. Η ηγεσία του ΚΚΕ έπραξε το αντίθετο. Η σύμπραξη του Περισσού με την κυβερνητική προπαγάνδα πολλαπλασίασε την ισχύ της, καθώς βοήθησε στην προσπάθεια αποπροσανατολισμού από τις ευθύνες της κυβέρνησης αφού «επιβεβαίωνε» τις θεωρίες περί υποκίνησης και κάλυψης. Η ηγεσία του ΚΚΕ υπέπεσε και σε δεύτερο πολιτικό λάθος κάνοντας λόγο για σχέδιο ξένων μυστικών υπηρεσιών που επίσης βοηθάει την κυβέρνηση να βγει από τη δύσκολη θέση και δείχνει την αδυναμία του να αναλύσει σύνθετα κοινωνικά φαινόμενα.
Έτσι, λειτούργησε ως ένας ακόμη κρίκος ενός πολιτικού συστήματος που δεν αντιλαμβάνεται τις κοινωνικές διεργασίες που είναι σε εξέλιξη και τα επίδικα της εποχής. Έδειξε αρνητικά αντανακλαστικά σε μια έκρηξη της νέας γενιάς που υπερέβαινε τους πάντες και δεν μπορούσε να ελέγξει. Η αυτονόητη αναγκαιότητα οργανωμένου και περιφρουρημένου αγώνα δεν ταυτίζεται με τον κομματικό έλεγχο που επιθυμεί. Λειτούργησε όπως όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, δηλαδή σταθμίζοντας μικροπολιτικά οφέλη με γνώμονα τη διατήρηση ή και ενίσχυση της δικής του θέσης σε ένα χρεοκοπημένο πολιτικό σκηνικό.
Σε κάθε περίπτωση, η κριτική μας στην ηγεσία του ΚΚΕ δεν θα αναστείλει την επιμονή μας για την κοινή αγωνιστική δράση με τον κόσμο του απέναντι στις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού. Και τούτο διότι θεωρούμε ότι η συνεδριακή μας θέση για τη στρατηγική της ενότητας της αριστεράς είναι βασικός όρος για την εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων.
Ωστόσο, η επιχείρηση αποπροσανατολισμού από τις αιτίες του φαινομένου στις καταστροφές και στην πολιτική τους υποκίνηση ή κάλυψη, δηλάδη η συκοφάντηση του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση και ένα ετερόκλητο μπλοκ δυνάμεων, απέτυχε. Όπως απέτυχε και η επιχείρηση χειραγώγησης και τρομοκράτησης της ελληνικής κοινωνίας. Η έκταση του κοινωνικού φαινομένου καθιστά εξαιρετικά ισχνή τη θεωρία της υποκίνησης και αδύνατη τη μετατόπιση της συζήτησης γύρω από τις καταστροφές. Όσο περνούν οι μέρες δικαιώνεται η δική μας στάση να εστιάσουμε στις πολιτικές αιτίες της έκρηξης κόντρα στην κυβερνητική προπαγάνδα. Όλος ο διεθνής τύπος, μια σειρά φορείς ακόμα και οι πιο σοβαροί αστοί αναλυτές προσέγγισαν με τον ίδιο τρόπο, παρά τις διαφορές ως προς το περιεχόμενο της ανάλυσης, το εν λόγω κοινωνικό φαινόμενο. Ένας ακόμη λόγος για την αποτυχία της κυβερνητικής προπαγάνδας είναι ότι σχεδόν κάθε σπίτι είχε συμμετοχή σε αυτή τη γενικευμένη έκρηξη οργής.
Γιατί όμως στοχοποιήθηκε ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι κάποια άλλη πολιτική δύναμη; Ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και αρκετά χρόνια επαναλαμβάνει μονότονα την ανάγκη να αλλάξουν ριζικά οι πολιτικές που οδηγούν τη νέα γενιά στο περιθώριο. Παλεύει με ό,τι δυνάμεις έχει για να μην συμβεί αυτό και δεν έχει σταματήσει να στηρίζει τους αγώνες των νέων παρά την τρομοκρατία και τη συκοφαντία που έχει υποστεί επανειλλημένα. Γιατί και σε αυτή την έκρηξη της νέας γενιάς, σε πείσμα του λαϊκισμού και του συντηρητισμού, υπερασπιστήκαμε την κοινωνική ερμηνεία των γεγονότων, και δεν ενδώσαμε στην τρομοφοβική υστερία. Γιατί υπερασπιστήκαμε τις μαζικές δυναμικές κινητοποιήσεις και δεν αφήσαμε να λειτουργήσει το επικοινωνιακό σχέδιο της κυβέρνησης που ήθελε να ενταχθεί κάθε μορφής κινητοποίηση στα γεγονότα τυφλής και ατομικής βίας. Γιατί υπερασπιστήκαμε και υπερασπιζόμαστε τα κοινωνικά δικαιώματα. Και γιατί αρνηθήκαμε τους συμψηφισμούς, πίσω από τους οποίους έτρεξε να οχυρωθεί η κυβέρνηση για να πετάξει από πάνω της κάθε ευθύνη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια πολιτική δύναμη που χαλάει τα σχέδια για αυτοδυναμία ενώ την ίδια στιγμή θεωρείται απειλή και από το ΚΚΕ σε έναν ανούσιο αγώνα που δίνει μόνο του για την πρωτοκαθεδρία στην αριστερά. Όμως, ο σημαντικότερος λόγος είναι ότι ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν συναινέσει σε μια συμφωνία σιωπής που επιχειρείται να επιβληθεί στο πολιτικό σύστημα για την καταδίκη της νέας γενιάς προς όφελος της διατήρησης μιας θέσης στον πολιτικό χάρτη. Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ αγωνίζονται να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό ακριβώς γιατί δεν αντιστοιχεί με το αίτημα των καιρών, ένα αίτημα ριζικής ανατροπής και αλλαγής της πορείας της χώρας. Δεν βολεύεται σε καμιά θέση μέσα στον παραδοσιακό πολιτικό χάρτη. Αγωνίζεται για να γεννηθεί κάτι καινούριο και μιλάει ήδη από τη σκοπιά του μέλλοντος.
Για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχουν πολλά να πούμε. Χάθηκε πίσω από μια συστημική κριτική προς τη ΝΔ σχετικά με τη διαχείριση της κρίσης και με αυτό τον τρόπο έδειξε πόσο αποκομμένο είναι από τις κοινωνικές διεργασίες και τις απαιτήσεις της εποχής. Σφιχτά προσδεδεμένο στη νεοφιλελεύθερη πολιτική και στη λογική της «εξουσίας για την εξουσία» κράτησε μια στάση αδιαφορίας ως και εχθρότητας απέναντι στην κινητοποίηση του κόσμου. Θέλησε να εμφανιστεί ως εγγυητής της κοινωνικής «γαλήνης» και της «τάξης» εφόσον επανέλθει στην εξουσία.
Πέρα από την επιλογή να προσεγγίσουμε με τη δέουσα σοβαρότητα ένα τέτοιο κοινωνικό φαινόμενο και να μιλήσουμε για πολιτικές αιτίες, οι δυνάμεις μας είχαν και ενεργό συμμετοχή σε αυτή την εξέγερση. Παρά την τρομοκρατία και τη συκοφαντία δεν σταματήσαμε να αγωνιζόμαστε με τον τρόπο και τη μεθοδολογία που ακολουθούμε τόσα χρόνια. Με οργανωμένο, μαζικό και συντεταγμένο τρόπο βοηθήσαμε να κατεβούν χιλιάδες πολίτες να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στην κρατική βία και καταστολή. Παίξαμε καταλυτικό ρόλο ώστε να οργανωθούν οι αντιστάσεις και να πάρουν μορφές αποτελεσματικές. Με δεδομένη την αντίθεσή μας σε καταστροφές και στον φετιχισμό της βίας που δεν ανήκουν στη δική μας μεθοδολογία, καθώς δεν βοηθούν τη μαζικοποίηση των αγώνων και δίνουν άλλοθι για την ενίσχυση της κρατικής καταστολής, δώσαμε το δικό μας παράδειγμα αγώνα, το οποίο βρήκε ανταπόκριση από χιλιάδες πολίτες σε όλη τη χώρα. Παρά τα όποια λάθη και αδυναμίες συμβάλαμε ώστε να μπουν στο προσκήνιο της πολιτικής και κοινωνικής πάλης χιλιάδες πολίτες και να κάνουν δική τους υπόθεση την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.
Επίσης προσπαθήσαμε να δώσουμε ένα θετικό περιεχόμενο σε αυτή την έκρηξη της νέας γενιάς. Είμαστε η μόνη πολιτική δύναμη που καταθέσαμε συγκεκριμένες προτάσεις-διεκδικήσεις που ανοίγουν μια προοπτική για τους εργαζόμενους και τη νεολαία μέσα από αυτό το ξέσπασμα της νέας γενιάς.
Ενδεικτικά αναφέρουμε τις προτάσεις μας:
Πρώτον: Το τέλος της καταστολής, του αυταρχισμού και της ανεξέλεγκτης αστυνομικής αυθαιρεσίας. Την κατάργηση των ΜΑΤ και τον αφοπλισμό των αστυνομικών περιπολιών, την συνολική δημοκρατική αναμόρφωση της αστυνομίας.
Δεύτερον Μια ριζική τομή στο εκπαιδευτικό σύστημα. Ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια και ανασχεδιασμός σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Σήμερα έχουμε ένα σύστημα σχεδιασμένο για να απομακρύνει σταδιακά από την εκπαίδευση τους νέους των πιο αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων. Περήφανο έργο της εκσυγχρονιστικής και της μεταρρυθμιστικής αντίληψης όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Πρέπει να περάσουμε σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα με πραγματικά κοινωνικό ρόλο.
Και τρίτον: Μέτρα στήριξης για τη νέα γενιά. Μέτρα για την αντιμετώπιση της ανεργίας, για καλές και σταθερές θέσεις εργασίας, για κοινωνική στήριξη, για αποδέσμευση από τον εφιάλτη της ανασφάλιστης, κακοπληρωμένης, επισφαλούς απασχόλησης και της ανεργίας. Τέλος επαναφέρουμε την πρότασή μας για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις.
Να σταματήσουμε την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού, να τους διώξουμε τώρα.
Στο επόμενο διάστημα θα ενισχύσουμε με κάθε τρόπο τον αγώνα των μαθητών, των φοιτητών, των εργαζόμενων και των αγροτών με τις μορφές που θα επιλέξουν με δημοκρατικό τρόπο μέσα από τις οργανωμένες τους διαδικασίες. Επίσης, θα ενισχύσουμε με κάθε τρόπο τη συνδικαλιστική οργάνωση των χιλιάδων επισφαλώς εργαζόμενων που δεν εντάσσονται σήμερα στις υφιστάμενες συνδικαλιστικές εκφράσεις. Στόχος μας είναι η μετατροπή της συσσωρευμένης οργής σε οργανωμένη, μαζική και ως εκ τούτου αποτελεσματική πολιτική πρακτική με στόχο την κατάκτηση αυτονόητων δικαιωμάτων των εργαζομένων και της νεολαίας. Για το σκοπό αυτό κρίνεται εξαιρετικά σημαντική και η ενίσχυση της δουλειάς της νεολαίας ΣΥΝ και των τοπικών επιτροπών του ΣΥΡΙΖΑ.
Από τη μεριά της η κυβέρνηση έχει χάσει πλέον το μέτρο και ακολουθεί έναν πολύ επικίνδυνο για την δημοκρατία δρόμο με την στρατηγική έντασης εναντίον της νέας γενιάς που επιλέγει. Η αύξηση της καταστολής, οι συμψηφισμοί της δολοφονίας με τις καταστροφές και το κλίμα τρομοκρατίας που επιχειρείται να δημιουργηθεί καλλιεργούν την πόλωση και ενεργοποιούν ακροδεξια στοιχεία και γιʼ αυτό καλούμε σε επαγρύπνιση και εγρήγορση την αγωνιζόμενη νεολαία. Φαινόμενα όπως ο πυροβολισμός μαθητή στο Περιστέρι αναδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Γενικότερα, η κυβέρνηση με την πολιτική της αντί να βγάλει συμπεράσματα επιτείνει τις επιλογές των νεοφιλελεύθερων απορρυθμίσεων και ψηφίζει έναν προϋπολογισμό που οδηγεί την οικονομία στην ύφεση και την κοινωνία σε ακόμη μεγαλύτερα αδιέξοδα. Εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής το επόμενο διάστημα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε μια σοβαρή όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων, μια σφοδρή επίθεση στα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα, με αφορμή την οικονομική κρίση. Ήδη η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, αφού εξασφάλισε την τυπική συνέχεια και διατήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας και την στήριξη του τραπεζικού συστήματος, προωθεί τις 65 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας και την πλήρη αποδόμηση της εργατικής νομοθεσίας. Μια διαδικασία που μπλοκαρίστηκε μερικώς από το ευρωκοινοβούλιο και αποτελεί μια θετική εξέλιξη. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Η πραγματική σύγκρουση για την υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων, για την μεταφορά του κόστους της κρίσης σε αυτούς που είναι πραγματικά υπεύθυνοι, θα γίνει στο πεδίο των κινημάτων. Στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς. Και για αυτή την σύγκρουση πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και να προετοιμάζουμε την κοινωνία. Οι μηχανισμοί που διαμορφώνουν και προωθούν την κυβερνητική πολιτική έχουν χάσει έδαφος αυτή τη στιγμή με την νέα γενιά στους δρόμους. Δεν πρέπει αυτό το έδαφος να το παραχωρήσουμε ξανά πίσω.
Στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο θεωρούμε ότι η σημερινή κατάσταση στη χώρα αναδεικνύει περίτρανα ότι αυτή η κυβέρνηση είναι επικίνδυνη και πρέπει να παραιτηθεί. Καλούμε τους εργαζόμενους και τη νεολαία να αγωνιστούμε όλοι μαζί ώστε α) να βάλουμε ένα φρένο στην πολιτική του νεοφιλελευθερισμού, β) να απορρίψουμε τον δικομματικό μονόδρομο που μας έχει οδηγήσει στα σημερινά αδιέξοδα και γ) να αναδειχθεί μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, με πυρήνα της δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Kεντρική Πολιτική Επιτροπή του Συνασπισμού
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS