Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι
Χαιρετίζουμε τον κόσμο της Αριστεράς, τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, τους νέους και τις νέες, τους εκπροσώπους της παλιότερης γενιάς, που δίνουν σήμερα το ηχηρό «παρών» σε αυτή εδώ την συγκέντρωση.
Το μήνυμα που στέλνουμε από αυτήν εδώ την συγκέντρωση είναι μήνυμα αγώνα, αισιοδοξίας και ενότητας.
Η Αριστερά ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε δεμένη με τα κοινωνικά κινήματα. Οι κοινωνικοί αγώνες μας κάνουν πιο δυνατούς. Άλλοι τα κινήματα τα φοβούνται. Για εμάς είναι οξυγόνο. Αριστερά χωρίς κινήματα είναι άνευρο σώμα.
Και θα είμαστε πάντα στην πρώτη γραμμή των αγώνων για κοινωνική δικαιοσύνη, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια. Ούτε βήμα πίσω.
Το προηγούμενο διάστημα, η νεολαία βγήκε στον δρόμο. Βγήκε στο δρόμο για να εκφράσει την οργή της.
Η απρόκλητη, εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ενός παιδιού δεκαπέντε χρονών, από ένα εντεταλμένο αστυνομικό όργανο, ήταν η σπίθα για την φωτιά που άναψε τον Δεκέμβρη. Ήταν η σταγόνα που έκανε το ποτήρι της νεανικής αγανάκτησης να ξεχειλίσει.
Της αγανάκτησης για ένα εκπαιδευτικό σύστημα σφαγείο.
Της αγανάκτησης για ένα μέλλον χωρίς δουλειά, ή με δουλειά χωρίς μέλλον.
Της αγανάκτησης για τα συσσωρευμένα κοινωνικά αδιέξοδα.
Πάνω σε αυτά ήρθε να προστεθεί η είδηση της δολοφονίας. Η είδηση οτι το να είσαι νέος και να ονειρεύεσαι, το να είσαι νέος και να αμφισβητείς, ενίοτε μπορεί να τιμωρείται και με θάνατο. ʽΕτσι, χωρίς λόγο. Απλά γιατί έτυχε να βρεθείς ένα Σάββατο βράδυ στο διάβα τους.
Ο ξεσηκωμός της νέας γενιάς, έδειξε για μια φορά ακόμα τον δρόμο στην υπόλοιπη κοινωνία. Λίγες μέρες αργότερα, δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και εργαζόμενες πλημμύριζαν τους δρόμους της Αθήνας και των μεγάλων πόλεων. Κατέβηκαν για να διαδηλώσουν την αλληλεγγύη τους στα παιδιά. Και για να υπερασπιστούν την συλλογική κοινωνική αξιοπρέπεια.
Την αξιοπρέπεια απέναντι στην ένστολη αυθαιρεσία και την καταστολή.
Την αξιοπρέπεια απέναντι στις κοινωνικές ανισότητες και την φτώχεια.
Την αξιοπρέπεια απέναντι στην ανασφάλεια και την εκμετάλλευση.
Την αξιοπρέπεια απέναντι στην λεηλασία των δημόσιων αγαθών και της ανθρώπινης ζωής.
Το χρεοκοπημένο πολιτικό σκηνικό, τις μέρες του Δεκέμβρη, έτριξε εκκωφαντικά. Και επιστράτευσε κάθε μέσον για να σώσει τον εαυτό του.
Επιστράτευσε την απόκρυψη, την διαστρέβλωση, τη συκοφαντία.
Επιστράτευσε την καταστολή και την κινδυνολογία.
Προσπάθησε να συκοφαντήσει αυτό το αυθόρμητο κίνημα και να το απομονώσει. Εμφάνισε μαζικές και ειρηνικές εκδηλώσεις συμβολικής διαμαρτυρίας ως κίνδυνο για την δημόσια ασφάλεια.
Έσκισε τα ιμάτιά του από προσποιητή αγανάκτηση για το πανό στην Ακρόπολη – που το τοποθέτησαν νέες και νέοι του ΣΥΡΙΖΑ και είμαστε περήφανοι γι αυτό.
Οργίστηκε για την απόλυτα ειρηνική κατάληψη στο τηλεοπτικό στούντιο της ΝΕΤ. Λυπήθηκε βαθιά για τις διαμαρτυρίες σε καλλιτεχνικές παραστάσεις.
Επιτέθηκε με βία σε καθιστικές διαμαρτυρίες και σε χάπενινγκ μαθητών και φοιτητών που τα φετινά Χριστούγεννα έψαλαν τα δικά τους κάλαντα.
Έριξε τόνους δακρυγόνα εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών.
Έκανε μαζικές προσαγωγές χωρίς κανέναν λόγο. Ή μάλλον με μοναδικό λόγο την συμμετοχή σε μια απολύτως ειρηνική διαδήλωση.
Συνέλαβε δικηγόρους και χτύπησε ηλικιωμένους στο αδιανόητο για δημοκρατική χώρα συμβάν της οδού Ασκληπιού.
Έστειλε μαθητές στο ειδώλιο με τον αντιτρομοκρατικό νόμο.
Τα έκανε όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα, αλλά δεν κατάφερε να πετύχει απολύτως τίποτα.
Και όταν είδαν ότι δεν μπορούσαν να χτυπήσουν και να αποδυναμώσουν αυτό το ξέσπασμα, στράφηκαν εναντίον της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Ξεμύτισαν οι εισαγγελείς στα κανάλια και στα σκαλιά του Μαξίμου, που είχαμε να δούμε απο τις εκπαιδευτικές κινητοποιήσεις, και άρχισαν πάλι να μας κουνάνε το δάχτυλο.
Καταδικάζει ο ΣΥΡΙΖΑ τους βανδαλισμούς; Καταδικάζει τις σπασμένες βιτρίνες και τους εμπρησμούς; Καταδικάζει το χάος;
Τους έφταιξε μέχρι και το εξαιρετικό ημερολόγιο της Αυγής. Εκεί έφτασε η υποκρισία και η ηλιθιότητά τους συνάμα.
Από ένα σημείο και μετά όμως, όταν το παιχνίδι της συκοφαντίας πέρασε από τις καταγγελίες των γραφικών τηλεοπτικών σταρ του πολιτικού κόσμου, στην πένα της συστημικής δημοσιογραφίας, τότε τα πράγματα από ιλαρά άρχισαν να γίνονται και επικίνδυνα.
Ιδίως όταν έφτασαν στο σημείο να μας καταλογίζουν ηθική αυτουργία για την τρομοκρατική ενέργεια στα Εξάρχεια.
Μια ενέργεια που όσο πυροβόλησε εναντίον των αστυνομικών, για να ισοφαρίσει τους νεκρούς, άλλο τόσο πυροβόλησε και εναντίον του κινήματος των νέων ανθρώπων.
Μια ενέργεια που τόσο εξόφθαλμα στρεφόταν ενάντια στην λογική, τις επιδιώξεις και το συναίσθημα των εξεγερμένων νέων, που αν δεν είχε υπάρξει, το σύστημα εξουσίας θα έπρεπε να την είχε εφεύρει.
Και θέλω από αυτό εδώ το βήμα να απευθυνθώ στο νεαρό αστυνομικό εκ μέρους όλου του ΣΥΡΙΖΑ και να του ευχηθώ ταχεία και πλήρη ανάρρωση.
Βέβαια, στη περίπτωση του τρομοκρατικού χτυπήματος οι καθεστωτικοί διαμορφωτές γνώμης δεν μπορούσαν εύκολα να εφεύρουν ζήτημα άμεσης καταδίκης, οπότε μας ζήτησαν να καταδικάσουμε τον εαυτό μας. Και το γεγονός ότι υπάρχουμε και εξωθούμε την κοινωνία εκτός ελέγχου.
Απαντάμε λοιπόν, σε όλους αυτούς. Το αν καταδικάζουμε και τι, μπορούνε εύκολα να το βρουν. Και στα κείμενα του ΣΥΡΙΖΑ και στις δημόσιες δηλώσεις των εκπροσώπων του.
Φυσικά γνωρίζουμε ότι αυτό δεν τους αρκεί. Και είναι λογικό. Γιατί αυτό που τους ενδιαφέρει δεν είναι να καταδικάσουμε τη βία και τη τρομοκρατία. Αυτό για την δική μας αριστερά είναι αυτονόητο.
Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να καταδικάσουμε σε απομόνωση και εν τέλει σε εκφυλισμό και πολιτική ανυποληψία το μαζικό κίνημα της νεολαίας.
Ε λοιπόν αυτή την χάρη δεν θα τους την κάνουμε.
Είμαστε ξεκάθαροι. Και πρόσθετες διαβεβαιώσεις νομιμοφροσύνης, δεν χρωστάμε ούτε πρόκειται να δώσουμε σε κανέναν.
Η Αριστερά ήταν είναι και θα είναι πάντα εκεί που υπάρχουν μαζικοί δυναμικοί κοινωνικοί αγώνες.
Ήταν και θα είναι πάντα εκεί που χτυπάει η καρδιά της νεανικής αμφισβήτησης, εκεί που η οργή και η αγανάκτηση συναντιέται με το όνειρο και την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο
Εκεί ήταν είναι και θα είναι η θέση της αριστεράς. Εκεί θα είναι η δική μας θέση. Ούτε βήμα πίσω.
• Ούτε βήμα πίσω από το δικαίωμα της νεολαίας στην μαζική μαχητική ειρηνική διαμαρτυρία.
• Ούτε βήμα πίσω από το δικαίωμα της νεολαίας να διεκδικεί ένα μέλλον, που δεν θα είναι η ανασφάλιστη και η επισφαλής εργασία.
• Ούτε βήμα πίσω από το δικαίωμα της νεολαίας σε δωρεάν δημόσια αξιοπρεπή παιδεία.
• Ούτε βήμα πίσω από την υπεράσπιση της δημοκρατίας και των κοινωνκών δικαιωμάτων, απέναντι στην αυθαιρεσία και την καταστολή.
• Ούτε βήμα πίσω από την υπεράσπιση των ανθρώπινων αναγκών και των δημόσιων αγαθών, απέναντι στον καταναγκασμό του κέρδους.
- Αντίθετα είμαστε εμείς που ζητάμε από όλες τις πολιτικές δυνάμεις να σοβαρευτούν και να κάνουν πίσω.
o Από την άποψη ότι η νεανική εξέγερση είναι απλά μια συνεύρεση από ταραξίες
o Από την άποψη ότι οι νέοι υποκινούνται από ντόπια και ξένα σκοτεινά κέντρα
o Από την άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καλύπτει τις ενέργειες βίας και την τρομοκρατία, σωματέμπορους και εμπόρους ναρκωτικών
o Από την άποψη ότι το ημερολόγιο της Αυγής είναι εγχειρίδιο ατραπούς τη πολιτική καταστροφών
Κάντε πίσω λοιπόν, από απαράδεκτες και επικίνδυνες για τη δημοκρατία επιθέσεις σε ένα δημοκρατικό πολιτικό χώρο. Σταματήστε τη λάσπη και τη στοχοποίηση γιατί οδηγείτε σε επικίνδυνους ζωή του τόπου.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Όλο το προηγούμενο διάστημα απέναντί μας, απένανι στον ΣΥΡΙΖΑ, βρέθηκε μια ετερόκλητη συμμαχία.
Πανικόβλητα κυβερνητικά στελέχη, που προσπαθούσαν να περισώσουν ότι μπορούσαν από την εικόνα της κυβέρνησης.
Ακροδεξιοί πολιτευτές, που φαντασιόνονται τον ΣΥΡΙΖΑ πίσω από τα πάντα. Από τους πυροβολισμούς κατά των αστυνομικών μέχρι το Συμβούλιο της Επικρατείας. Προσβεβλημένα στγελέχη του ΠΑΣΟΚ που θεωρούν ότι η Αριστερά έχει δικαίωμα ύπαρξης μονάχα αν μπορεί να μπει μέσα στο τσεπάκι τους. Και δυστυχώς ο Περισσός.
ΘΑ πω μια κουβέντα γι αυτό. Είναι κρίμα να βλέπεις το ΚΚΕ να απομακρύνει τρέχοντας τις οργανωμένες δυνάμεις του από το κέντρο της Αθήνας, επειδή γίνονται διαδηλώσεις για την δολοφονία του Γρηγορόπουλου ή πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια.
Είναι κρίμα να τους βλέπεις να περιφέρονται στα στενά του Μεταξουργείου και να περικυκλώνουν εγκαταλελειμμένα κυβερνητικά κτίρια στην Πειραιώς, για να απομονωθούν από το τεράστιο ενωτικό συλλαλητήριο των εργαζομένων, των φοιτητών και της νεολαίας, που εκείνη την ώρα βρίσκεται έξω από την Βουλή.
Είναι κρίμα να βλέπεις την ηγεσία τους να επιτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ βγαίνοντας από το Μέγαρο Μαξίμου.
Και είναι κρίμα να βλέπεις τα στελέχη τους να τρέχουν να καλύψουν πολιτικά, πότε τις συγχορδίες της Κανέλη με τους εκπροσώπους του ΛΑΟΣ στα τηλεοπτικά παράθυρα, και πότε εκείνο το απίθανο διήγημα του Ριζοσπάστη, αυτό το όνειδος που ξεπλένει από ταξική άποψη τον δολοφόνο Κορκονέα.
Πρόκειται για μια στάση αναντίστοιχη με τη ιστορικότητα αυτού του κόμματος, αναντίστοιχη με την ιστορία και τους περήφανους αγώνες του κομμουνιστικού κινήματος στη χώρα μας.
Και για αυτή τη στάση δε ζητάμε από την ηγεσία του ΚΚΕ να απολογηθούν σε εμάς. Ζητάμε να απολογηθεί στο κίνημα. Στα νέα παιδιά που πλημμύρισαν τους δρόμους και ταρακούνησαν την κοινωνία. Στους μαθητές, τους φοιτητές, τους εργαζόμενους, που βαδίζουν ενωτικά τους δρόμους της αντίστασης, τους δρόμους των κοινωνικών διεκδικήσεων, τους δρόμους της κοινωνικής αξιοπρέπειας. Στους ίδιους τους φίλους, τους ψηφοφόρους και στα μέλη του ΚΚΕ που σίγουρα δεν έχουν τις ίδιες προτεραιότητες με αυτές που τούτη τη περʼιοδο έχει η ηγεσία του κόμματός τους, που επιδείδεται σε μια λυσσαλέα επίθεση απέναντι στην ενότητα της αριστεράς και στη κοινή δράση στα πλαίσια του λαϊκού κινήματος.
Μέχρι χθες πίστευα ότι η ηγεσία του ΚΚΕ κρατά στάση αμήχανη μπροστά στη πίεση λαού και των εργαζομένων, μπροστά στην ίδια τη πίεση που φέρνει η ζωή για κοινό βηματισμό της αριστεράς στη χώρα μας.
Διαβάζοντας όμως χθές το ακροτελεύτιο άρθρο του προσυνεδριακού διαλόγου, στο Ριζοσπάστη, δια χειρός του κ. Μαίλη, συνειδητοποίησα ότι η ηγεσία του ΚΚΕ δε κρατά πια στάση αμήχανη στο ζήτημα της ενότητας αλλά στάση απολύτως εχθρική και πολεμική.
Εξηγούσε λοιπόν, χθες ο κος Μαίλης στα μέλη του κόμματός του ότι πρέπει να ορθώσουν μέτωπο εναντίον της κοινής δράσης των αριστερών δυνάμεων απέναντι στα προβλήματα, γιατί, όπως είπε τα προβλήματα δεν λύνονται στο έδαφος του καπιταλισμού.
Και παρακάτω, κάλεσε τα μέλη του ΚΚΕ να συσπειρωθούνε με πόλεμο, είπε επι λέξη, στις απόψεις για ενότητα και κοινή δράση όπως μας πιέζουν και διάφοροι διανοούμενοι που ενσυνείδητα ή ασυνείδητα πρακτορεύουν επιδιώξεις της ʽπροοδευτικήςʼ αστικής τάξης και του οπορτουνισμού.
Τα διάβασα όλα αυτά και ανατρίχιασα. Σκέφτηκα ότι τη στιγμή που σκληραίνει ο πόλεμος του κεφαλαίου απέναντι στους νέους και στους εργαζόμενους η ηγεσία του ΚΚΕ καλεί τα μέλη της να πολεμήσουν όχι τον εχθρό, αυτόν που βρίσκεται απέναντι, αλλά τον διπλανό τους, αυτόν που τους ζητάει κοινή δράση. Και όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όσους εντός του κόμματός τους, τους διανοούμενους που έχουν άλλη άποψη από αυτή της ηγεσία και εξ αυτού του λόγου αυτομάτως μετατρέπονται σε πράκτορες του συστήματος και προβοκάτορες.
Ειλικρινά θλίβομαι γιατί ένα ιστορικό κόμμα έχει μια ηγεσία κατώτερη των περιστάσεων, στην ιστορική επίσης συγκυρία που διανύουμε.
Θέλω όμως από δω σήμερα να εκπέμψουμε το μήνυμα στους αγωνιστές του ΚΚΕ, στους χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες που αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο αυτής της γραμμής, ότι παρά τον πόλεμο που σας καλεί η ανιστόρητη ηγεσία σας να κάνετε εναντίον μας εμείς δε κάνουμε πίσω από τη θέση και το όραμά μας για μια αριστερά ενωμένη δυνατή μαχητική, απειλητική για το σύστημα.
Γιατί η ενότητα της αριστεράς είναι μια διαδικασία που είτε το θέλουν είτε όχι οι ηγεσίες είναι μια διαδικασία που έχει ήδη ξεκινήσει.
Και όσο κι αν προσπαθήσουν κάποιοι να στήσουν ανυπέρβλητα τείχη να ξέρουν ότι όλα μπορούν να τα πολεμήσουν, να τα αποκηρύξουν και να τα καταστείλουν ένα πράγμα όμως δε μπορέσουν ποτέ να θέσουν σε περιορισμό. Την ελεύθερη σκέψη των ανθρώπων. Η σκέψη και η λογική στο τέλος θα νικήσει τον παραλογισμό της πολιτική ψύχωσης και του σεχταρισμού.
Συντρόφισες και σύντροφοι
Πριν από λίγες μέρες με ρωτήσανε κάπου για ποιο λόγο πιστεύουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δέχεται αυτήν τη συντονισμένη επίθεση από τις δυνάμεις του συστήματος. Η απάντηση που έδωσα ήταν ότι πιστεύουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δέχεται αυτήν την επίθεση γιατί με την δυναμική που έχει αναπτύξει έχει αποσταθεροποιήσει το σύστημα.
Έσπευσε πρώτη, ίσως για να μας δείξει πόσο ανήσυχη είναι σε μια τέτοια προοπτική αποσταθεροποίησης του συστήματος, να μας χλευάσει η κα Παπαρήγα.
Ακολούθησαν και άλλοι.
Απαντούμε, λοιπόν, σε όλους όσους σπεύδουν να μιλήσουν για υπερφίαλη στάση και μας παραπέμπουν στα δημοκοπικά ποσοστά, ότι εμείς τη κοινωνική μας δυναμική δε τη μετράμε στα νούμερα των δημοσκοπήσεων.
Κυρίως τη μετράμε στα κοινωνικά μέτωπα που έχουμε ανοίξει.
Στις κοινωνικές συγκρούσεις όπου έχουμε πρωτοστατήσει, στις κοινωνικές αντιστάσεις που έχουμε στηρίξει και πρωτίστως στις συνειδήσεις πάλης και αγώνα που έχουμε δημιουργήσει.
Δεν υπάρχει κοινωνικό μέτωπο αντίστασης από άκρη σε άκρη της χώρας που να μην έχει τη σφραγίδα, το άρωμα, το μπόλι της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Από τους νεανικούς και φοιτητικούς αγώνες και τις μαθητικές κινητοποιήσεις, ως τους αγώνες για δουλειά με αξιοπρέπεια. Και από τους αγώνες ενάντια στο ρατσισμό ως τους αγώνες για τη προστασία του περιβάλλοντος.
Εμείς το μπόι μας δε το μετράμε μονάχα στα νούμερα των δημοσκοπήσεων. Κυρίως το μετράμε στους δρόμους και στους αγώνες. Και έχουμε πολλούς και σημαντικούς να καταγράψουμε, το τελευταίο διάστημα, σε ολόκληρη τη χώρα .
Βρεθήκαμε στο πλευρό των νεανικών αγώνων ενάντια στην κατάργηση του άρθρου 16.
Βρεθήκαμε στη πρώτη γραμμή των αγώνων των εργαζομένων για τη διατήρηση των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων.
Αντισταθήκαμε και αντιστεκόμαστε σθεναρά στην εγκαθίδρυση των ελαστικών σχέσεων εργασίας.
Πρωτοστατήσαμε για τη κατάργηση των συμβασιούχων και των προγραμμάτων stage.
Βάλαμε τα δυνατά μας για τη συγκρότηση σωματείων στους χώρους της μαύρης και επισφαλούς εργασίας, στα άβατα της εργοδοσίας εκεί όπου η ΓΣΕΕ στέκεται ανίκανη να καλύψει τα στοιχειώδη δικαιώματα του λεγόμενου ʽπρεκαριάτουʼ.
Βρεθήκαμε ακόμα και σε μέτωπα όπου μέχρι χθες δεν είχαμε τη δυνατότητα να πρωτοστατούμε, όπως σε αυτό των αγροτών που τούτες τις μέρες οργανώνουν τον δικό τους αγώνα, αγώνα για ζωή και επιβίωση.
Εκφράσαμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας στους μετανάστες και αναδείξαμε την ανάλγητη κρατική πολιτική απέναντι στα παιδιά των μεταναστών δεύτερης γενιάς.
Οργανώσαμε επιτροπές για την ακρίβεια και βρεθήκαμε στο πλευρό του καταναλωτή απέναντι στα καρτέλ της αγοράς.
Αντισταθήκαμε στη δικτατορία των τραπεζών και όχι μόνο με λόγια. Δυνάμεις μας έσπασαν δεκάδες πλειστηριασμούς και κατασχέσεις τραπεζών σε όλη τη χώρα, όπου για μερικές εκατοντάδες ευρώ, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι θα έχαναν τα σπίτια τους για να ενισχύεται η κερδοφορία και η λαιμαργία των τραπεζιτών, που δεν τους φτάνουν μοναχά τα 28 δις αλλά θέλουν να ξεζουμίζουν και από το βιός του τελευταίου βιοπαλαιστή που θα βρεθεί στο δρόμο τους
Σταθήκαμε στο πλευρό των εργαζομένων στην Ολυμπιακή, στον ΟΣΕ, στον ΟΤΕ και σε κάθε δημόσιο οργανισμό που σχεδιάζει να ξεπουλήσει η κυβέρνηση σε ιδιωτικά ξένα ή ντόπια συμφέροντα, αδιαφορώντας για τις θέσεις εργασίας, για όλους αυτούς που θα πεταχτούν αύριο στο δρόμο.
Και κυρίως δημιουργήσαμε δεκάδες περιβαλλοντικά κινήματα σε όλη τη χώρα, αναδεικνύοντας μια άλλη διάσταση μάχιμης ριζοσπαστικής οικολογίας.
Την ώρα που κάποιοι νομίζουν ότι η οικολογία είναι ένα ελαφρύ γαρνίρισμα στην επικοινωνιακή τους πολιτική, που εξαντλείται στις δεντροφυτεύσεις των ραδιοφωνικών σταθμών και στις εξαγγελίες για πράσινη ανάπτυξη, εμείς δε διστάσαμε να συγκρουστούμε κατά μέτωπο με τα μεγάλα συμφέροντα σε όλόκληρη τη χώρα.
Να συγκρουστούμε με την εκκλησία και τις μονές για τις ανταλλαγές και την τσιμεντοποίηση της δημόσιας γης.
Να συγκρουστούμε με την κυβέρνηση και τους βιομήχανους, που οι εγκαταστάσεις τους δηλητηριάζουν τον Ασωπό ποταμό.
Να συγκρουστούμε με τους νονούς της νύχτας για ελεύθερες παραλίες και ακτές.
ΝΑ συγκρουστούμε με τους εργολάβους της ενέργειας για τα εργοστάσια λιθάνθρακα.
Να συγκρουστούμε με το κυρίαρχο μοντέλο ανάπτυξης για το χωροταξικό σχεδιασμό άλλα και για την περιβόητη εκτροπή του Αχελώου.
Να συγκρουστούμε κατά μέτωπο χωρίς να λογαριάζουμε το πολιτικό κόστος ούτε τις απειλές τους, στα μεγάλα εγκλήματα τσιμεντοποίησης στην Αττική γή, στη Πάρνηθα, στον Ύμητό, στο Ποικίλο Όρος, στο Γουδή, στο Πεδίο του Άρεως, όπου πέρασαν από πάνω μας τα ΜΑΤ, και τώρα τελευταία στον Ελαιώνα.
Νόμιζαν και συνεχίζουν να πιστεύουν ότι όπου υπάρχει η συμφωνία των μεγάλοεργολάβων και των κομμάτων εξουσίας, θα κάνουν ότι γουστάρουν. Ό,τι μπορούν να γεμίσουν κάθε εν δυνάμει ελεύθερο χώρο πρασίνου με mall και εμπορικά κέντρα του κάθε Βωβού -αλλά κατά τα άλλα λαλίστατου- μεγαλοεργολάβου.
Νόμιζαν ότι για αυτούς δεν υπάρχουν νόμοι, δεν υπάρχουν θεσμοί, υπάρχει μονάχα ο νόμος του ισχυρού. Υπάρχει μονάχα ο νόμος των καρτελ των συμφερόντων. Που όπως και με τους τραπεζίτες έτσι και δω, όπου απειλούνται τα συμφέροντα ενός, σπεύδουν όλοι να τον προστατεύσουν, εκβιάζοντας, απειλώντας, παραπληροφορόντας τους πολίτες.
Λογάριαζαν, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο.
Νόμιζαν ότι με την απειλή του όχλου που εύκολα παραπλανείται και παρασύρεται και με την απειλή των ΜΜΕ που έχουν στην υπηρεσία τους και παραπληροφορούν, θα μας κάνουν να το βάλουμε στα πόδια.
Τους δηλώνουμε για άλλη μια φορά. Δεν πρόκειται να κάνουμε ούτε βήμα πίσω.
Θα μας βρίσκετε συνεχώς μπροστά σας.
Η αριστερά που γνωρίσατε, η αριστερά που ξεσκονίζει δυο φορές το χρόνο τα λάβαρα της, βγάζοντάς τα από το χρονοντούλαπο της ιστορίας για να κάνει μια ασφαλή παρέλαση μέχρι την Αμερικάνικη πρεσβεία και μετά τα ξανακλειδώνει μέσα, ανήκει στο παρελθόν.
Τώρα έχετε μπροστά σας μια άλλη αριστερά.
Μια αριστερά που διαμορφώνει ταυτότητα στους σύγχρονους αγώνες και στα σημερινά μέτωπα και δεν εξαντλείται στις βεβαιότητες των αγώνων του χθές.
Τώρα έχετε μπροστά σας μια αριστερά των κινημάτων και της ριζοσπαστικής οικολογίας που δεν πρόκειται να συμβιβαστεί και να πτοηθεί από το πολιτικό κόστος. Μια αριστερά ατίθαση και απρόβλεπτη όσο και η εποχή μας.
Μια αριστερά αντισυστιμική, που έχετε κάθε λόγο όχι μόνο να υπολογίζετε αλλά και να τη φοβάστε και δικαίως να τη στοχοποιείτε.
Μόνο να ξέρετε, κάθε φορά που μας στοχοποιείτε, τόσο πιο πολύ μας μας πείθετε ότι είμαστε στο σωστό δρόμο.
Κάθε φορά που μας χτυπάτε τόσο πιο πολύ μας δυναμώνετε.
Συνεχίστε λοιπόν, μας κάνετε ακόμα πιο δυνατούς πιο ισχυρούς και πιο σίγουρους.
Θα μου επιτρέψετε σε αυτό το σημείο μιας και αναφέρθηκα στα δεκάδες περιβαλλοντικά μέτωπα που έχουμε ανοίξει το τελευταίο διάστημα, να αναφερθώ και στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, στον κο Παπανδρέου.
Παρατηρώ το τελευταίο διάστημα ότι το επικοινωνιακό του επιτελείο του έχει βρεί ένα καινούργιο moto, μετά από αυτό της δίκαιης κοινωνίας ή του νέου new deal και αυτό λέγεται «πράσινη ανάπτυξη».
Αλήθεια κύριε Παπανδρέου, εξηγείστε μας τούτες τις μέρες που με την υπόθεση της Βωβούπολης στον Ελαιώνα, γελοιοποιούνται το ένα μετά το άλλο τα κορυφαία στελέχη σας- άλλοι κάνοντας τον Κινέζο κι άλλοι κάνοντας τον Βωβό, πως φαντάζεστε εσείς την πράσινη ανάπτυξη;
Με γιγαντιαία εμπορικά κέντρα σε χώρους πρασίνου ή μήπως με οικοπεδοποίηση δασικών εκτάσεων όπως προέβλεπε το σχέδιο Πάχτα για τη Χαλκιδική;
Με φαραωνικά έργα όπως η εκτροπή του Αχελώου που πρωτοστατείτε ή μήπως με εργοστάσια λιθάνθρακα που προωθούν τα στελέχη σας στο χώρο της ενέργειας;
Πείτε μας ειλικρινά, δώστε μας μια απάντηση.
Όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί περιμένουμε να βρούμε έστω και κάποιο σημείο από τα 15 που καταθέσαμε για να συμφωνήσουμε και να παλέψουμε μαζί. Και σας το λέμε ειλικρινά.
Και επειδή δεν ελπίζουμε να αλλάξετε γνώμη για την Αμερικάνικη βάση της Σούδας, ούτε για το άρθρο 16 και παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειές μας ούτε για τα 28 δις στις τράπεζες, τουλάχιστόν είχαμε μια ελπίδα, μια προσδοκία να βρούμε κοινό τόπο στα περιβαλλοντικά ζητήματα.
Όμως και εκεί πρέπει να καταλάβετε ότι δεν μπορεί κανείς στις μέρες μας να θέλει να τα έχει καλά με όλους.
Δε μπορεί να θέλει να έχει και την πίτα ακέρια και τον σκύλο χορτάτο.
Δεν μπορείτε από τη μια να θέλετε πράσινη ανάπτυξη και από την άλλη να μην τολμάτε καμία ρήξη με τα μεγάλα συμφέροντα, με τους Βωβούς, με τους Μυτηληναίους με τους Βαρδινογιάννηδες, με τους τραπεζίτες, με όλους όσους θέλετε να τα χετε καλά για να αισθάνεστε ασφαλείς.
Και σε τελική ανάλυση πρέπει να αποφασίσετε και το δίλημμα δικό σας. Ή που θα αποφασίσετε να τα χετε καλά με όλους αυτούς ή που θα θελήσετε να τα χετε καλά και να ζητάτε συνεργασία με την αριστερά.
Δυο καρπούζια στη ίδια μασχάλη δε χωράνε. Καταλάβετέ το.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Τώρα, που το κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο οδηγείται σε αδιέξοδο, οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, αντί να κάνουν την αυτοκριτική τους για την πολιτική που ακολούθησαν τα τελευταία χρόνια, ζητάν από την αριστερά να κάνει πίσω. Να σταματήσει να λέει αυτό που έλεγε χρόνια.
Ότι αυτό το μοντέλο είναι αδιέξοδο.
Ότι ανάπτυξη με δανεικά δεν γίνεται.
Ότι πρέπει να πάμε σε ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης με αναδιανομή των πόρων, με διεύρυνση του κοινωνικού κράτους, με ενίσχυση των χαμηλών εισοδημάτων και της ζήτησης, με μακροχρόνιο σχεδιασμός επένδυσης σε παραγωγικούς τομείς της οικονομίας, στην παιδεία και τις νέες τεχνολογίες, στο περιβάλλον και στις κοινωνικές υπηρεσίες και όχι στους εξοπλισμούς ή σε εφήμερους στόχους όπως οι ολυμπιακοί αγώνες.
Τώρα όμως είναι που θα επιμείνουμε για όλα όσα λέγαμε την εποχή της ηγεμονίας του νεοφιλελευθερισμού. Τώρα που η αριστερά δικαιώνεται από τα ίδια τα αδιέξοδα του καπιταλισμού.
Και είμαστε πια σε θέση να μιλάμε έχοντας πολιτική και προγραμματική αυτοπεποίθηση για όλα όσα προτείνουμε.
Η φοβική αριστερά, με τα μικρά ποσοστά τελείωσε. Δεν χρωστάμε εξηγήσεις σε κανέναν. Άλλοι πρέπει να μας εξηγήσουν πως μας οδήγησαν ως εδώ.
Εμείς έχουμε διατυπώσει προτάσεις για να μην πέσει η κρίση στο κεφάλι αυτών που συνήθως πέφτει. Για να μην την πληρώσουν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.
Στο Συνασπισμό και το ΣΥΡΙΖΑ αυτόν τον καιρό ολοκληρώνουμε την εκπόνηση ενός προγράμματος που έχει αναφορά σε τρία επίπεδα.
• Στο ξεπέρασμα της κρίσης χωρίς να την πληρώσουν αυτοί που συνήθως πληρώνουν.
• Στη συγκρότηση ενός συνόλου αλλαγών που θα διευρύνει το δημόσιο χώρο και θα επαναφέρει βασικές δομές της οικονομίας υπό δημόσιο έλεγχο
• Στη ανίχνευση ενός νέου σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία.
Δε σταματάμε να καταθέτουμε τις προτάσεις μας. Είμαστε η αριστερά που ξέρει τι θέλει να κάνει. Άλλους τους έπιασε η κρίση στον ύπνο.
Καταθέσαμε προτάσεις για τα προβλήματα της νεολαίας. Έχουμε καταθέσει και θα ξανακαταθέσουμε άμεσα τις προτάσεις μας για την παιδεία. Καταθέσαμε τις προτάσεις μας για την έξοδο από τη χρηματοπιστωτική κρίση.
Διαμορφώσαμε 15 στόχους πάλης. Και καλούμε τους πάντες να τοποθετηθούν, να μας που την άποψή τους χωρίς αφορισμούς πάνω σε αυτές. Γιατί το μόνο που ακούσαμε τις μέρες αυτές από δυνάμεις που κατά τα άλλα μας εγκαλούν ότι δεν είμαστε υπέρ του διαλόγου, ήταν αφορισμοί ότι ερχόμαστε από το χθές και ότι είμαστε εκτός πραγματικότητας.
Για να δούμε όμως ποιος είναι εντός ή εκτός πραγματικότητας και εν τέλει πια είναι η πραγματικότητα γύρω μας:
• Είναι εκτός πραγματικότητας να υπάρχει τράπεζα υπό δημόσιο έλεγχο.
Αλλά είναι ρεαλιστικό να διασφαλίζεται η ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος με 28 δις ευρώ. Και τώρα να παρακαλάνε τις τράπεζες να δώσουν κανένα δάνειο για να κινηθεί η οικονομία.
• Είναι εκτός πραγματικότητας να αποκατασταθεί ο δημόσιος έλεγχος στην ΔΕΗ. Αλλά είναι ρελιστικό να αφήνουμε τους μάνατζερ να παίρνουν ογδόντα χιλιάδες ευρώ το μήνα, να διεκδικούν αυξήσεις στα τιμολόγια 30% τον χρόνο και να καταστρώνουν επενδυτικά προγράμματα με λιθάνθρακα.
• Είναι εκτός πραγματικότητας να χρηματοδοτηθεί η δημόσια υγεία και να καλυφθούν οι κενές οργανικές θέσεις. Αλλά είναι ρεαλιστικό να αφήνουμε το ΕΣΥ να ρημάζει και να παρακαλάμε μην μας τύχει κάτι και αρρωστήσουμε και χρειαστεί να δανειστούμε μια περιουσία για τη βγάλουμε πέρα.
• Είναι εκτός πραγματικότητας να τα βάλουμε με τους Αμερικανούς και τις βάσεις τους στη χώρα. Αλλά είναι ρεαλιστικό να έχουμε στρατό στο Αφγανιστάν, να τους παρέχουμε τα λιμάνια μας, στον Αστακό και στη Σούδα για να οργανώνουν τα πολεμικά τους εγκλήματα εναντίον αμάχων στη Παλαιστήνη
• Είναι εκτός πραγματικότητας να ζητάμε τη κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας που δεν ενδιαφέρεται πλέον κανένας στην Ευρώπη να εφαρμόσει. Αλλά είναι ρεαλιστικό να κρυβόμαστε πίσω του και να μην τολμάμε να αυξήσουμε τις δημόσιες επενδύσεις για να τονώσουμε την οικονομία, φοβούμενοι μήπως και ξεπεράσουμε το όριο του 3%.
Ας κρίνει λοιπόν ο κόσμος τι από όλα όσα τον αφορούν, αφορούν το μέλλον του και το μέλλον των παιδιών του, είναι ρεαλιστικό και τι όχι.
Οι πολιτικοί αναλυτές κατηγορούν την Αριστερά ότι δεν έχει υπεύθυνες και ρεαλιστικές θέσεις για την διακυβέρνηση του τόπου.
Ας δούμε, λοιπόν, αυτούς που υποτίθεται οτι έχουν υπεύθυνες και ρεαλιστικές θέσεις για την διακυβέρνηση του τόπου.
Κάθε μέρα εκδίδουν ο καθένας από οχτώ έως δέκα ανακοινώσεις, στις οποίες αλληλοκατηγορούνται για ανευθυνότητα, ανικανότητα, έλλειψη πολιτικής σοβαρότητας και άγνοια της κοινωνικής πραγματικότητας.
Και δυστυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις έχουν δίκιο.
Αν ,όμως, αυτή είναι η εικόνα των υπεύθυνων και ρεαλιστικών πολιτικών δυνάμεων, είναι τώρα ακόμα πιο ισχυρή η ανάγκη για υπέρβαση της σημερινής πραγματικότητας και για λύση αριστεράς που θα δώσει διέξοδο στον τόπο.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι
Είναι απόλυτα σαφές ότι έχουμε μπει στην εποχή της κρίσης. Οι προοπτικές και οι εκτιμήσεις ακούγονται πολύ δυσάρεστα. Μιλάνε για χαμένες θέσεις εργασίας, για περικοπές δημοσίων δαπανών, για στασιμότητα, ακόμα και για υποχώρηση της ανάπτυξης.
Η κρίση χτυπάει τη σκληρά τη νέα γενιά αλλά χτυπάει και μεγαλύτερης ηλικίας εργαζόμενους.
Οι απολύσεις οι οποίες γίνονται τις τελευταίες ημέρες, αφορούν σε πολλές περιπτώσεις ανθρώπους σε μεγάλη ηλικία οι οποίοι μένουν χωρίς δουλειά, και πολύ πιθανόν χωρίς σύνταξη μια και είναι δύσκολο να ξαναπροσληφθούν από άλλο εργοδότη.
Καμία μέριμνα καμία ευθύνη δεν αναλαμβάνεται από κανέναν για αυτούς τους ανθρώπους.
Εμείς έχουμε εδώ και καιρό, από τότε που ήταν κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, καταθέσει τις προτάσεις μας για τη στήριξη των μακροχρόνια ανέργων.
Τότε έκαναν πως δεν άκουσαν. Κωφεύουν και τώρα.
Μιας και αναφέρθηκα όμως στις προτάσεις μας από τη περίοδο της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, θέλω να σας θυμίσω τι συνέβαινε μόλις λίγα χρόνια πριν. Όταν τα χρηματιστήρια στον κόσμο και στην Ελλάδα κάνανε γιορτή.
Με κάθε ανακοίνωση για περικοπές θέσεων εργασίας, με κάθε νομοθέτημα που ξήλωνε εργασιακά δικαιώματα, με κάθε ιδιωτικοποίηση δημόσιας περιουσίας, με κάθε χτύπημα στα συνδικάτα, οι χρηματιστηριακοί δείκτες εκτινάσσονταν στα ύψη.
Ήταν τότε η χρυσή εποχή των περίφημων ελεύθερων αγορών. Μας καλούσαν να μάθουμε να ζούμε με καινούριο τρόπο, να συνηθίσουμε σε καινούριες αξίες όπως η ευελιξία, η προσαρμοστικότητα, ο εξορθολογισμός, η ανταγωνιστικότητα.
Η αξία της ανθρώπινης δουλειάς ονομάστηκε τότε «εργατικό κόστος» και ως κόστος, έπρεπε να μειωθεί.
Το δικαίωμα να σχολάς, να παίρνεις άδεια, να αποζημιώνεσαι αν έχανες την δουλειά σου, ονομάστηκε «ακαμψία στην αγορά εργασίας» και ως ακαμψία έπρεπε να αντιμετωπιστεί.
Η υποχρέωση μιας επιχείρησης να σέβεται την περιβαλλοντική και την εργατική νομοθεσία, ονομάστηκε «υπερβολική γραφειοκρατία» και αποτελούσε άμεσο πρόβλημα.
Έπρεπε να αρχίσουμε να ξεχνάμε παλιές αξίες, όπως η δημόσια υγεία, η παιδεία, το ασφαλιστικό σύστημα.
Ως αντάλλαγμα, θα κερδίζαμε μια θέση στον παράδεισο των ελεύθερων αγορών, της νέας εποχής των μεγάλων προκλήσεων. Με ατμομηχανή βεβαίως τις χρηματαγορές και τις τράπεζες. Αυτή ήταν η ατζέντα τεσσάρων διαδοχικών κυβερνήσεων. Δύο του ΠΑΣΟΚ και δύο της Νέα Δημοκρατίας.
Που βρίσκεται όμως σήμερα η νέα εποχή των μεγάλων προκλήσεων που μας υποσχέθηκαν;
Έχει βουλιάξει μέσα στην ίδια της την απληστία.
Αφού απαλλοτρίωσαν όσο μπορούσαν τα δημόσια αγαθά και τα εργασιακά δικαιώματα, και αφού έσπρωξαν ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας στο περιθώριο και στην ανασφάλεια, άρχισαν να πουλάνε ο ένας στον άλλον τα επιχειρηματικά τους ρίσκα.
Και εν τέλει κατέληξαν άδοξα οι ατμομηχανές της νέας εποχής. Οι χρηματοπιστωτικοί κολοσσοί να τρώνε ο ένας τα άντερα του άλλου. Και οι τράπεζες να απαιτούν κρατική χρηματοδότηση, για να μην αφήσουν την οικονομία να βουλιάξει. Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε τώρα.
Εδώ λοιπόν υπάρχουν δύο δρόμοι.
Ο ένας είναι αυτός που επιχειρείται από την κυβέρνηση. ΝΑ διασφαλιστεί η εξοργιστική κερδοφορία των τραπεζών. να πληρώσει το κόστος της κρίσης η κοινωνία και οι εργαζόμενοι.
Και να φορτωθεί όλη η υπαιτιότητα σε εξωγενείς παράγοντες.
Με μια κουβέντα, να συνεχιστεί η απαλλοτρίωση δικαιωμάτων και κοινωνικών αγαθών της τελευταίας δεκαπενταετίας, μόνο που αντί να το σχέδιο να ονομάζεται «προκλήσεις της νέας εποχής», να ονομάζεται «σχέδιο ανάγκης μπροστά στην κρίση».
Ο άλλος δρόμος είναι ο δικός μας δρόμος. Είναι ο δρόμος της αριστεράς. Η υπεράσπιση της κοινωνίας, των εργασιακών δικαιωμάτων, των δημόσιων αγαθών, του περιβάλλοντος.
Είναι ο δρόμος της προώθηση μιας οικονομίας των αναγκών απέναντι στην χρεοκοπημένη οικονομία του κέρδους.
Αυτό είναι το δικό μας σχέδιο. Και θα το προωθήσουμε μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες.
Θα το πούμε με απλά και καθαρά λόγια για να το καταλάβει ο κόσμος: δεν θα επιτρέψουμε η κρίση να περάσει πάνω από τους εργαζόμενους, τους νέους, τους πιο αδύναμους σαν οδοστρωτήρας.
Αυτό που κάνει ορισμένους να τρέμουν και να φοβούνται την αριστερά και τα κινήματα της νεολαίας, είναι ότι ο κόσμος έχει καταλάβει τη δύναμη του να είσαι πεισματάρης.
Τη δύναμη του να γνωρίζεις τι δικαιούσαι και να το απαιτείς με τον σωστότερο και αποτελεσματικότερο τρόπο.
Η προοπτική μιας δίκαιης κοινωνίας και ενός καλύτερου κόσμου αρχίζει να φαίνεται στον ορίζοντα. Αυτό είναι το μήνυμα της αριστεράς στην κοινωνία.
Συντρόφισσες και σύντροφοι φίλοι και φίλες
Για να καταλάβει κανείς την χρεοκοπία του πολιτικού σκηνικού, αρκεί να παρακολουθήσει κανείς τις κινήσεις της κυβέρνησης τους τελευταίους μήνες.
Η εξαγγελία των φορολογικών μέτρων του κ. Αλογοσκούφη, φορολογικών μέτρων εξαιρετικά άδικων για κοινωνικά στρώματα που δουλεύουν για 700 ευρώ, οδήγησε στο Βατερλό της κυβέρνησης στην ΔΕΘ.
Και στο επόμενο διάστημα, που σημαδεύτηκε από τις αποκαλύψεις για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, κορυφαία κυβερνητικά στελέχη άρχισαν να πέφτουν στη θάλασσα σαν σαβούρα για να σωθεί το κυβερνητικό σκάφος.
Πρώτα ο κ. Βουλγαράκης. Κατόπιν ο κ. Ρουσόπουλος. Και τώρα με τον ανασχηματισμό, ο κ. Αλογοσκούφης.
Τώρα η κυβέρνηση παριστάνει ότι έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τα προβλήματα του τόπου.
Ο νέος υπουργός Παιδείας εξαγγέλλει νέο διάλογο από μηδενική βάση. Τον τρίτο κατά σειρά επί διακυβέρνησης νέας Δημοκρατίας. Αφού όμως ο προηγούμενος προώθησε όσο μπορούσε τα ιδιωτικά κολέγια στο προσκήνιο. Και αφού μεθόδευσε με κάθε δυνατό τρόπο την πλήρη απαξίωση της δημόσιας δωρεάν παιδείας.
Ο νέος υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης σπεύδει να συναντηθεί με τους αγρότες οι οποίοι για πρώτη φορά από την εποχή της μεταπολίτευσης, δεν ξεσηκώνονται ζητώντας συγκεκριμένα μέτρα. Ξεσηκώνονται για να επιβιώσουν.
Είναι αδιανόητο, οι τιμές των αγροτικών προϊόντων να πέφτουν 20 και 30 τοις εκατό σε σχέση με πέρσι, όταν στην αγορά θερίζει η ακρίβεια και η κερδοσκοπία, όταν τα κέρδη των μεσαζόντων και των καρτέλ εκτοξεύονται.
Και τι κάνει η κυβέρνηση; Αλλάζει τον υπουργό και περασμένα ξεχασμένα.
Ας το έχουν υπ όψιν τους αυτό οι αγρότες. Ειδικά τα νέα παιδιά, που απαιτούν να ζήσουν και να δουλέψουν με αξιοπρέπεια από την δουλειά τους.
Ας μην περιμένουν πολλά από τις αλλαγές υπουργών.
Το μέλλον γράφεται με κοινωνικούς αγώνες, όχι με υπουργικές υποσχέσεις.
Και επιτέλους αντί να παριστάνουν τους διαφορετικούς ο ένας υπουργός που αλλάζει με τον άλλο, ας μας πουν ανοιχτά και συγκεκριμένα ποια από τις πολιτικές της κυβέρνησής τους σκοπεύουν να αλλάξουν
Στην οικονομία, το σχέδιο είναι παλιό αλλά απλό. Την ώρα που ο νέος υπουργός Οικονομικών παρακαλάει τις τράπεζες να ρίξουν στην αγορά κανένα ευρώ από αυτά που τους έδωσε το κράτος, η κυβέρνηση σχεδιάζει εποχιακές προσλήψεις ανέργων στο δημόσιο. Μπας και φτάσει όπως όπως σε ένα σημείο ώστε να μπορεί να κάνει εκλογές δίχως τον κίνδυνο της γελοιοποίησης. Είναι βέβαια προφανές τι θα ακολουθήσει μετά.
Το νέο πρόγραμμα του Ταμείου Εγγυοδοσίας Μικρών Πολύ Μικρών Επιχειρήσεων(ΤΕΜΠΜΕ) είναι μια κοροϊδία.
Υποτίθεται ότι ο ρόλος του είναι να βοηθά τις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις. Έχει όμως καταλήξει σε ναυάγιο λόγω των απαγορευτικών προϋποθέσεων.
Για να μπει μια επιχείρηση στο πρόγραμμα πρέπει να είναι για τρία συνεχή χρόνια κερδοφόρα, ενώ οι νεοσύστατες επιχειρήσεις αποκλείονται.
Αντί λοιπόν το πρόγραμμα να βοηθά τις επιχειρήσεις που έχουν πρόβλημα, βοηθά μόνο τις εύρωστες και παραδίδει αυτές που έχουν πρόβλημα βορά στις διαθέσεις των τραπεζών.
Εμείς εδώ και καιρό προτείναμε τη μετατροπή του ΤΕΜΠΜΕ σε τράπεζα ειδικού σκοπού που θα αφορά τις μικρές επιχειρήσεις.
Η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ έκαναν ότι δεν άκουσαν.
Οι φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο η μη φορολόγηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, η μη φορολόγηση της εκκλησίας δημιούργησαν τη μαύρη τρύπα στα δημόσια οικονομικά.
Και φτάσαμε σήμερα να μιλάμε ξανά για λιτότητα και φτάσαμε κυρίως να δανειζόμαστε με τους χειρότερους όρους.
Ιδιωτικές εταιρίες οι οποίες είναι τελείως ανυπόληπτες υποβαθμίζουν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας λειτουργούν ως ατζέντηδες των μεγάλων επενδυτικών funds. Πρόκειται για εταιρίες που δεν ξέρουν τι τους γίνεται
• Η κυβέρνηση οφείλει να αντιδράσει στον απαράδεκτο ρόλο των διεθνών εταιρειών βαθμολόγησης και να προτείνει ένα άλλο διαφανές και αξιόπιστο ευρωπαϊκό σύστημα μέτρησης της πιστοληπτικής ικανότητας των ευρωπαϊκών χωρών.
• Οφείλει επίσης η κυβέρνηση να διεκδικήσει, ιδιαίτερα εν μέσω οικονομικής κρίσης, ειδικές ρυθμίσεις που θα επιτρέπουν στην ΕΚΤ να δανείζει απευθείας τις χώρες με επιτόκια ανάλογα με αυτά που δανείζει τις εμπορικές τράπεζες.
• Περιμένουμε και από το ΠΑΣΟΚ να τοποθετηθεί. Συμφωνεί με αυτές τις ριζοσπαστικές προτάσεις και αλλαγές ή εμμένει στα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της Εποχής Σημίτη.
Ένα ΠΑΣΟΚ που φαίνεται να παρακολουθεί την κυβερνητική κατάρρευση, περιμένοντας την εξουσία να πέσει σαν ώριμο φρούτο στα χέρια του.
Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο, προσπαθεί ανεπιτυχώς να ακούγεται ευχάριστο σε όλους.
Και στους εργαζόμενους και στις τράπεζες.
Και στους φοιτητές και τις φοιτήτριες αλλά και στα ιδιωτικά κολέγια.
Και στους εξεγερμένους νέους αλλά και στα πιο συντηρητικά αυτιά της κοινωνίας. Είναι απλό γιατί το κάνει αυτό.
Γιατί δεν έχει τίποτα εναλλακτικό να προτείνει. Ούτε τίποτα εναλλακτικό να υλοποιήσει.
Ο μόνος λόγος για τον οποίο έχει σκεπάσει την κρίση του κάτω από το χαλί, είναι επειδή αυτοκτονεί η κυβέρνηση.
Ας αντιληφθούν λοιπόν όσοι τελευταία αγωνίζονται να εξασφαλίσουν στηρίγματα στο ΠΑΣΟΚ, ότι κάτω από τέτοιες προϋποθέσεις, προγραμματικές συγκλίσεις δεν μπορούν να γίνουν. Η Ριζοσπαστική Αριστερά πάνω από όλα υπερασπίζεται την πολιτική της αξιοπιστία.
Λένε κάποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Γιατί να μιλάμε για αυτά που μας χωρίζουν και όχι για αυτά που μας ενώνουν;.
Τους απαντάμε. Γιατί αυτά που διχάζουν την αριστερά με το δικομματισμό είναι αυτά που διχάζουν και τη ίδια την κοινωνία, είναι αυτά που διχάζουν και τη βάση του ΠΑΣΟΚ. Είναι τα μεγάλα διλήμματα της εποχής. Είναι τα μεγάλα ανοιχτά κοινωνικά μέτωπα.
• Τί να πούμε δηλαδή στους εργαζόμενους της Ολυμπιακής; Ότι δεν θέτουμε το θέμα που θέτουν με τον αγώνα τους γιατί αυτό μας χωρίζει με το ΠΑΣΟΚ;
• Τι να πούμε στους νέους και στις νέες που αγωνίζονται; Ότι δε θα θέσουμε θέμα κατάργησης των stage γιατί αυτό μας χωρίζει με το ΠΑΣΟΚ;
• Τι να πούμε στους συνταξιούχους και τους εργαζόμενους; Ότι δεν θα θέσουμε θέμα κατάργησης του νόμου Ρέππα για τι αυτό μας χωρίζει με το ΠΑΣΟΚ;
• Τι έπρεπε να πούμε στους ταραξίες του 2006; Ότι δεν θα θέσουμε θέμα άρθρου 16 γιατί αυτό μας χωρίζει με το ΠΑΣΟΚ;
• Τι έπρεπε να πώ στους εργαζόμενους της Εθνικής ασφαλιστικής; Ότι δεν μπορώ να πάω να τους δώ γιατί αυτό θα μας διχάσει με το ΠΑΣΟΚ;
• Τι έπρεπε να πώ για τη σφαγή στη Γάζα; Ότι ο υπουργός άμυνας του Ισραήλ και αντιπρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς δεν έχει την ευθύνη των εγκλημάτων γιατί αυτό θα μας χωρίσει με το ΠΑΣΟΚ;
Αγαπητοί φίλοι της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Η πραγματικότητα είναι πεισματάρα και επιμένει να αναδεικνύει τα προβλήματα ξανά και ξανά.
Αν η δική σας στρατηγική απαιτεί να καλυφθούν τα μεγάλα ζητήματα κάτω από το χαλί αυτό είναι άλλο θέμα. Εμείς δεν έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε.
Θα φέρνουμε στην κεντρική πολιτική σκηνή τις ανάγκες της κοινωνίας.
Θα βρισκόμαστε όλο και πιο συχνά με τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ που εμπνέεται από τα ιδανικά του σοσιαλισμού και θέλει μια διαφορετική πορεία.
Θα σας ζητάμε διαρκώς να μετακινηθείτε από την προσήλωση στα δόγματα των ιδιωτικοποιήσεων και του συμφώνου σταθερότητας. Εμείς θέλουμε τα πράγματα να αλλάξουν.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, αναδεικνύεται η ανάγκη για ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο. Το πολιτικό σχέδιο της αριστεράς, ταυτόχρονα με την ανάδειξη ενός νέου ενωτικού πόλου, με επίκεντρο την ριζοσπαστική αριστερά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επεξεργαστεί τους στόχους για μια τέτοια θετική διέξοδο από την κρίση.
Τους έχει προτείνει στην κοινωνία, στους εργαζόμενους και στη νεολαία. Γιατί οποιαδήποτε τέτοια διέξοδος, που θα υπερασπίζεται την κοινωνία και τις ανθρώπινες ανάγκες, δεν μπορεί παρά να είναι στηριγμένη στους κοινωνικούς αγώνες. Γι αυτό το μέλλον βρίσκεται στους αγώνες:
• Πρώτον: Στο πεδίο των δικαιωμάτων. Για ένα τέλος στην πολιτική του αυταρχισμού και της καταστολής. Για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού και της νεολαίας.
• Δεύτερον: Στο πεδίο των δημόσιων κοινωνικών αγαθών. Και κυρίως για την υπεράσπιση και διεύρυνση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Για μια ριζική τομή στο εκπαιδευτικό σύστημα με άμεση αύξηση των δαπανών για την παιδεία.
• Τρίτον: Στο πεδίο της απασχόλησης. Για δικαίωμα στην σταθερή και μόνιμη δουλειά. Για την κατάργηση των αντεργατικών νόμων και όλων των μορφών αναγκαστικής ελαστικής απασχόλησης.
• Τέταρτον: Στο πεδίο των κοινωνικών αναγκών. Για την διασφάλιση πόρων και την κάλυψη όλων των οργανικών θέσεων στους τομείς της κοινωνικής πολιτικής. Στην παιδεία, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση.
• Πέμπτον: Στο πεδίο του εισοδήματος. Για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις
• Και έκτον: Στο πεδίο της κοινωνικής ισότητας και αλληλεγγύης. Για να καταπολεμήσουμε κάθε διάκριση λόγω φύλου, θρησκείας, χρώματος, καταγωγής, σεξουαλικού προσανατολισμού. Για νομιμοποίηση και ένταξη στην κοινωνική ασφάλιση όλων των εργαζομένων μεταναστών.
Η πρόκληση, φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, είναι εδώ μπροστά μας.
Είναι η προοπτική για ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο, που θα αμφισβητεί τον καταναγκασμό της αγοράς και θα υπερασπίζεται την εργασία, τα δημόσια αγαθά, τα κοινωνικά δικαιώματα, το περιβάλλον.
Αυτό το σχέδιο θα προχωρήσει μέσα από τους αγώνες. Θα προχωρήσει μέσα από την ενότητα των εργαζόμενων, της νεολαίας, των πιο αδύναμων λαϊκών στρωμάτων. Θα ανοίξει το δρόμο για μεγάλες πολιτικές αλλαγές. Θα ανοίξει το δρόμο για μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα ανοίξει το δρόμο για μια οικονομία των αναγκών και των δημοσίων αγαθών.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Θέλω κλείνοντας την ομιλία μου να αναφερθώ σε δύο ξεχωριστά θέματα.
Πρώτα από όλα να χαιρετίσω τους έλληνες ακτιβιστές που μαζί με συντρόφους και συντρόφισσες από άλλες χώρες, έδωσαν την μάχη να προσεγγίσουν από την θάλασσα την λωρίδα της Γάζας.
Η κίνηση ήταν συμβολική. Όση ανθρωπιστική βοήθεια και να μπορούσαν να μεταφέρουν τα καραβάκια του Free Gaza Movement, θα ήταν ανεπαρκής μπροστά στο μέγεθος της σφαγής που διεξήχθη εκεί τις τελευταίες εβδομάδες από τον Ισραηλινό στρατό.
Κι όμως οι σύντροφοι διακινδύνευσαν την ζωή τους. Για να μεταφέρουν το μήνυμα της αλληλεγγύης στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού, για ελευθερία και ανεξαρτησία. Για να καταγγείλουν το μεγαλύτερο σύγχρονο διεθνές έγκλημα της εποχής μας.
Υπό την έννοια αυτή, ακόμα και αν αναχαιτίστηκαν δύο φορές, νίκησαν. Και έχουν την αγάπη, την εκτίμηση και τον σεβασμό μας.
Εξ ίσου σημαντική ήταν η ενεργοποίηση των πολιτών που ματαίωσε την αποστολή αμερικανικού πολεμικού υλικού στο Ισραήλ, μέσω του λιμανιού του Αστακού.
Η δημοσιότητα, η ετοιμότητα, η αλληλεγγύη, η άμεση κινητοποίηση συνέβαλαν καθοριστικά στο να ματαιωθεί αυτή η αποστολή, που θα διευκόλυνε τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ να σκοτώσουν ακόμα περισσότερα παιδιά.
Και να είμαστε σίγουροι ότι αν μεγάλη μερίδα κόσμου δεν είχε δείξει το απαιτούμενο ενδιαφέρον, η αποστολή θα είχε γίνει.
Το πλοίο για τη Γάζα και η κινητοποίηση στον Αστακό, έσωσαν την τιμή και την υπόληψη της χώρας μας. Κράτησαν ψηλά το κεφάλι, αποκατέστησαν τη τσαλακωμένη περηφάνια του ελληνικού λαού.
Μια περηφάνια που θα ήταν μάταιο να εμπιστευτούμε σε μια κυβέρνηση και σε μια αξιωματική αντιπολίτευση, οι οποίες κρυβόντουσαν πίσω από την Ευρωπαϊκή Ένωση ζητώντας γενικώς και αορίστως να πέσουν οι τόνοι και από τις δύο πλευρές. .
Το δεύτερο. Θέλω να απευθύνω από αυτό το βήμα, εξ ονόματος όλων μας εδώ, τον πιο θερμό χαιρετισμό στην Κωνσταντίνα Κούνεβα. Με τις ευχές μας για καλή δύναμη και γρήγορη ανάρρωση.
Αυτή η γυναίκα, η μετανάστρια, με το χειρότερο είδος δουλειάς, διέπραξε το έγκλημα να διεκδικήσει το αυτονόητο.
ΤΑ νόμιμα δικαιώματα γι αυτήν και τις συναδέλφους της. Και βρίσκεται σε σοβαρή κατάσταση στο νοσοκομείο μετά απο επίθεση με βιτριόλι, παραμονή Χριστουγέννων. Επιτέλους μετά από σχεδόν ένα μήνα ενεργοποιήθηκε και ο εισαγγελέας. Κάτι που είχα ζητήσει από την πρώτη μέρα που επισκέφθηκα την Κωνσταντίνα.
Η Κωνσταντίνα Κούνεβα ταρακούνησε την κοινωνία. Έφερε μπροστά στα μάτια μας την πραγματικότητα στα κάτεργα της εξαρτημένης και ενοικιαζόμενης απασχόλησης. Δηλαδή ενός εργασιακού καθεστώτος που προωθήθηκε με λαμπρές εκσυγχρονιστικές κορώνες.
Μας έδειξε ότι οι εργασιακές σχέσεις έχουν γυρίσει αιώνες πίσω. Και μας δείχνει τον δρόμο να τις ξαναφέρουμε στο σήμερα. Τον δρόμο του αγώνα.
Η Κωνσταντίνα Κούνεβα ταρακούνησε ακόμα και την αριστερά.
Γιατί μας έδειξε οτι τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα απαιτούν δράση και αγώνα σήμερα. Και φυσικά, φέρνει μπροστά στις τεράστιες ευθύνες του το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα.
Η Κωνσταντίνα Κούνεβα τα κατάφερε όλα αυτά, βάζοντας σε πολύ σοβαρό κίνδυνο τον εαυτό της. Σε μια συγκέντρωση σαν την σημερινή, αν ήθελε ο ομιλητής να περιγράψει τα καθήκοντα της αριστεράς στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων, δεν θα χρειαζόταν να μιλήσει περισσότερο από λίγα δευτερόλεπτα. Αρκεί να πει κανείς «Κωνσταντίνα Κούνεβα» και να κατέβει από το βήμα.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Η Ριζοσπαστική Αριστερά δυναμώνει. Κερδίζει συνειδήσεις.
Είναι η ώρα για τα μεγάλα βήματα προς τα εμπρός.
Με αισιοδοξία, με δύναμη και αυτοπεποίθηση.
Είναι η ώρα να πάρουμε στα χέρια μας την υπόθεση της μεγάλης ανατροπής. Ανταποκρινόμαστε στην ευθύνη μας να αλλάξουμε το τοπίο.
Δεν κάνουμε βήμα πίσω από τη σταθερή μας θέση μέσα στους αγώνες της νεολαίας και των εργαζόμένων.
Ανοίγουμε νέους δρόμους για ένα καλύτερο αύριο για τον τόπο.
Ζωντανεύουμε την ελπίδα για διέξοδο από τη κρίση με μια λύση αριστεράς.
Για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και δικαιοσύνης.
Όλοι μαζί, είμαστε βέβαιοι ότι θα τα καταφέρουμε.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS