Μέσα σε ένα πυκνό πολιτικό τοπίο, ο ΣΥΝ αποφάσισε την διοργάνωση Διαρκούς Συνεδρίου του.
Έχοντας ανοικτά ζητήματα, προγράμματος ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, κατάταξης στο ευρωψηφοδέλτιο, τ ευρωδιακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ – αν γίνει κατορθωτή η κοινή κάθοδος–σχέσης, της νέας ευρωομάδας μας με το κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς και της διακήρυξης ΣΥΡΙΖΑ με την τελική Διακήρυξη ΚΕΑ, που συνδιαμορφώσαμε και συνυπογράψαμε στο Παρίσι.
Η express συνεδριακή διαδικασία που επιλέχθηκε, «κινδυνεύει» να πάρει χαρακτήρα επίδειξης κομματικού πατριωτισμού και όχι του αναγκαίου πεδίου ανάλυσης και σύνθεσης του κομματικού λόγου, στις ιδιαίτερα πρωτότυπες συνθήκες που ζούμε αυτή τη ιστορικά μεταβατική περίοδο.
Βαδίζουμε με ένα κόμμα ,που παρά την αύξηση του πολιτικού ακτιβισμού, την συμμετοχή του στα κοινωνικά κινήματα, πόρρω απέχει από το εξαγγελθέν «κόμμα των μελών». Οι σημαντικές αποφάσεις είναι εμπνεύσεις κορυφής που ανακοινώνονται, τροποποιούνται, και επικυρώνονται, ακόμα και σε επίπεδο ΚΠΕ.
Με εξαίρεση την κοινοβουλευτική ομάδα και την «κομματικά άγνωστη» λειτουργία κάποιων τμημάτων, ένας απίθανος οργανωτικοπολιτικός ερασιτεχνισμός κυριαρχεί, συνδυασμένος με ψευδαίσθηση «επαναστατικού μεγαλείου», που αποτυπώνεται στο λεξιλόγιο πολλών ηγετικών, κυρίως νεαρών, στελεχών μας.
Από την αμηχανία στον πολιτικό ακτιβισμό των πρώτων χρόνων του ΣΥΝ έχουμε φτάσει στα όρια της επαναστατικής γυμναστικής. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαγγέλλει καταιγιστικά, συγκεντρώσεις, πορείες, δράσεις με ορίζοντα προετοιμασίας 2-3 μέρες ,με αποτέλεσμα την απομαζικοποίηση και τον εκφυλισμό τους.
Η «αριστερίστικη» ανάγνωση των κοινωνικών εκρήξεων, παρά την ορθή προσπάθεια μας να τις παρακολουθήσουμε συμμετέχοντας ,αντιμετωπίζεται από πολλούς – μετά την μαθηματικά βέβαιη εκτόνωση τους – με αβαθείς αναλύσεις, καταλογισμό εσωτερικών ευθυνών, και αυτοεκπληρούμενες προφητείες επαναστατικής ορθότητας.
Η δημοσκοπική πλημμυρίδα, που την διαδέχθηκε, φυσιολογικά, μια δημοσκοπική άμπωτις -διατηρώντας ακόμα υπερδιπλάσια ποσοστά – έκανε φανερή και στις δυο φάσεις της, την έλλειψη συνεκτικού πολιτικού σχεδίου της πλειοψηφίας.
Η άρνηση ή η αδυναμία να κατανοήσουμε ότι, στη φάση της δημοσκοπικής κορύφωσης ο ΣΥΝ κεφαλοποιούσε, πέραν του πολιτικού ακτιβισμού, κυρίως το σωρευμένο κεφάλαιο της κουλτούρας και της στάσης της Ευρωπαϊστικής Αριστεράς, του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία και οικολογικό πρόταγμα, το κύρος και την εντιμότητα των προβεβλημένων στελεχών του, την ελπίδα της νεότητας του αρχηγού του, την συνεπή αντιδεξιά και αντινεοφιλελεύθερη στάση του και όχι την επιβεβαίωση μιας υποτιθέμενης «αριστερής στροφής» μιας εικονικά ενωμένης Αριστεράς, που τον εξάγνιζε από το στίγμα της πρόσδεσης σε φιλο ΠΑΣΟΚ τροχιές, τις γνωστές θεωρίες της «ουράς» που δηλητηρίασαν και δηλητηριάζουν το κομματικό σώμα.
Βέβαια αυτές οι απόψεις, σε συνδυασμό με την ιδεολογικοπολιτικά μετέωρη βάπτιση του ΣΥΡΙΖΑ ως στρατηγικής επιλογής, υποκείμενου κοινωνικού μετασχηματισμού – με ιδεολογικοπολιτικούς συμψηφισμούς, που αναιρούνται στην πράξη από μια συνέντευξη Αλαβάνου ή μια δήλωση Τσίπρα και τότε αρχίζει η Σολομώντειος αποκωδικοποίηση για την «χώνευσή» τους – αποτέλεσαν το όχημα κατάληψης της κομματικής εξουσίας και δεν είναι δυνατόν να αποσυρθούν άμεσα στα όρια που τους αντιστοιχούν. Στον θετικό πολιτικό ακτιβισμό, στην έλλογη ενίσχυση της κινηματικής διάστασης του κόμματος ,στη διαρκή προσπάθεια κοινής δράσης ευρύτερων αριστερών και οικολογικών δυνάμεων σε αντινεοφιλελεύθερο, αντιπολεμικό αντιρατσιστικό πλαίσιο, στην υπεράσπιση των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, χωρίς έκπτωση όμως από αξίες του κεντρικού ιδεολογικοπολιτικού μας πυρήνα. ( Σοσιαλισμός, Δημοκρατία, Ελευθερία, μη βία, Ευρώπη, οικολογία).
Στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, με τις εσωτερικές αντιθέσεις τους, κατατίθενται την τελευταία δεκαετία τρία διακριτά πολιτικά σχέδια, που τασικοί και προσωπικοί σχεδιασμοί θολώνουν.
- Το αληθινά πλειοψηφικό πολιτικό σχέδιο, που στοχεύει στην συγκρότηση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής, προγραμματικής πλειοψηφίας διεξόδου, από αριστερούς σοσιαλδημοκράτες, ριζοσπάστες, οικολόγους, μεταρρυθμιστές της μετακομμουνιστικής Αριστεράς, ανανεωτές κομμουνιστές, με ιδεολογική ηγεμονία του ρεύματος μας
- Το σχέδιο της συγκρότησης μιας μεγάλης Αριστεράς, σε συνεργασία με το ΚΚΕ, κομμουνιστικές ομάδες, ριζοσπαστικά σχήματα, ως προϋπόθεση για την μεγάλη συμμαχία με την σοσιαλδημοκρατία και την οικολογία και
- Το σχέδιο του πόλου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, που υπηρετείται από την στρατηγική μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ, ενιαίου κόμματος με αντικαπιταλιστική ιδεολογία, θολής κομμουνιστικής προοπτικής και με όρια τον ήπιο αντιεξουσιαστικό χώρο.
Με την ουσιαστική κατάρρευση του σχεδίου της μεγάλης Αριστεράς ,από την ακραία σταλινοποίηση του ΚΚΕ και τον προβοκατόρικο ρόλο του απέναντι στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, το απόλυτο μειοψηφικό σχέδιο του αντικαπιταλιστικού πόλου παράγει την εικόνα του αγοραίου καταγγελτισμού και των αριστεριστικών μικροπρακτικών που χαρακτηρίζουν φαινόμενα της περιόδου. Οι αριστερίστικοι ψευτοτσαμπουκάδες του στυλ «δεν θα πούμε αυτό που απαιτεί το σύστημα» οδήγησαν στην εικόνα του ΣΥΝ που εύστοχα περιέγραψε ο Μ. Γλέζος στο Σπόρτιγκ. Τα μέλη μας γνωρίζοντας ότι δεν έχουν καμία σχέση με βανδαλισμούς και μη ειρηνικές δράσεις διαμαρτυρίας, αδυνατούσαν να κατανοήσουν πως η ηγεσία τους δεν απεγκλωβίζονταν εύκολα, από τις συντονισμένες επιθέσεις ΝΔ, ΚΚΕ, ΛΑΟΣ και μέρους των ηλεκτρονικών και εντύπων ΜΜΕ.
Επιθέσεις που στοχοποιούσαν τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, για πολιτικούς και ψηφοθηρικούς λόγους και επεδίωκαν να αλλάξουν την ατζέντα από την κρίση, την διαφθορά και την κοινωνική έκρηξη, στα ζητήματα νόμου και τάξης, ασφάλειας και τρομοκρατίας- που οι «επαναστάτες» εκτελεστές, «αγωνιστές» προβοκάτορες, φρόντισαν να εμπεδώσουμε,
Μη έχοντας κατασπαταλήσει ακόμα το πολύτιμο ηθικό και πολιτικό κεφάλαιο που μας υπερδιπλασιάζει, βοηθούντων του ηθικοπολιτικού καταποντισμού της ΝΔ και της εμφανούς αδυναμίας και αναξιοπιστίας του ΠΑΣΟΚ, οφείλουμε στο Διαρκές Συνέδριο ,το ηγετικό δίδυμο και η μεγάλη πλειοψηφία του κόμματος, να αλλάξουμε ρότα, κρατώντας τα θετικά της κινηματικής δράσης και των «ανοικτών αυτιών» στις κοινωνικές διεργασίες και τις νεαρότερες ηλικίες.
Ας επεξεργασθούμε σε βάθος τον αριστερό προγραμματικό, ριζοσπαστικά μεταρρυθμιστικό και οικολογικό λόγο μας, συστηματοποιώντας την πολύ καλή κοινοβουλευτική μας δουλειά, προτείνοντας διεξόδους και λύσεις στο σήμερα και όχι στο απώτερο, φωτεινό μέλλον. Χωρίς αγωνία πάση θυσία κατάληψης κυβερνητικών θώκων αλλά και χωρίς δαιμονοποίηση της ανάληψης, έμμεσα ή άμεσα, κυβερνητικών ευθυνών από την Αριστερά.
Η αντιστοίχιση μας με τις προγραμματικές προτεραιότητες του ΚΕΑ και όχι η στοίχιση μας σε μια θολή διακήρυξη, ευχολόγιο, με αντιευρωπαϊκές αιχμές (όπως κρύβονται στα 15 σημεία, που αν τα δεχθούμε ολικά και ως πακέτο δεν θα συμφωνούμε ούτε με τον εαυτό μας) θα είναι το πρώτο θετικό βήμα. Η αίσθηση ότι κατανοήσαμε τα λάθη στο «αναγνωστικό» μας και απαιτείται νέα μέθοδος προσέγγισης, διδασκαλίας και εκμάθησης.
Το μπορούμε, αρκεί όλοι να αμφισβητήσουμε δημιουργικά τις βεβαιότητές μας, για να πετύχουμε την ανασύνθεση του εσωκομματικού πεδίου με βάση τα πραγματικά διλήμματα και τις απαντήσεις τους και όχι τα προπατορικά αμαρτήματα και τους «ασύμβατούς» ιδεολογισμούς.
Δημήτρης Μπίρμπας
Μέλος ΚΠΕ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS