Συντρόφισσες και σύντροφοι
Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από το 5ο Συνέδριο του κόμματος μας, ένας χρόνος με την αριστερά, τη δική μας αριστερά να καταλαμβάνει επάξια πρωταγωνιστικό ρόλο στη πολιτική ζωή του τόπου.
Ένας χρόνος που έφερε τα πάνω κάτω στο πολιτικό σκηνικό, στη πολιτική ζωή της χώρας αλλά και ένας χρόνος σημαντικών ανακατατάξεων στο κοινωνικό πεδίο, ένας χρόνος σημαντικών εξελίξεων.
Ανατράπηκε η ηγεμονία του δικομματισμού, γεννήθηκαν νέες ελπίδες και προσδοκίες στους εργαζόμενους και στη νεολαία για μια ριζική αλλαγή στα πολιτικά πράγματα και στη ζωή τους, δυνάμωσαν οι κοινωνικές αντιστάσεις και οι διεκδικήσεις από άκρη σε άκρη σε ολόκληρη τη χώρα.
Και σήμερα, μπροστά σε μια νέα διεθνή πραγματικότητα κατάρρευσης του νεοφιλελεύθερου μοντέλου οικονομικής ανάπτυξης, που βασίστηκε στην απληστία και στην υπερσυσώρευση κέρδους, αισθανόμαστε όλοι ότι βιώνουμε ένα τέλος εποχής.
Αισθανόμαστε ότι επιβεβαιώνεται τα λόγια του Έβο Μοράλες που χαρακτηρίζοντας την εποχή μας είπε πως δεν βρισκόμαστε απλά μπροστά σε μια εποχή μεγάλων αλλαγών αλλά σε μπροστά σε μια αλλαγή εποχής.
Το μεγάλο ερώτημα για τους λαούς και για τον κόσμο μας είναι ποια θα είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της νέας εποχής. Και κυρίως ποια η δυνατότητα των λαών να ορίσουν το μέλλον και τις τύχες τους.
Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η νέα ιστορική ευθύνη της αριστεράς. Σοφότερη από τα λάθη αλλά και απαλλαγμένη από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, να δώσει λύσεις διεξόδου συγκροτώντας ένα εναλλακτικό σχέδιο διεξόδου από τη κρίση, προσδιορίζοντας ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, φέρνοντας κοντύτερα το στρατηγικό της στόχο, το όραμά της για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.
Την ίδια στιγμή που ο κόσμος μας, εξαιτίας της κρίσης του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, περνά σε μια νέα ιστορική περίοδο, στη χώρα μας ζούμε ταυτόχρονα το τέλος ενός πολιτικού συστήματος που από τη μεταπολίτευση και μετά επι 35 συναπτά έτη, αποτέλεσε τη βασική στρατηγική πολιτική επιλογή του αστισμού στη χώρα μας.
Ζούμε το τέλος του συναινετικού δικομματισμού και είμαστε περήφανοι που σε αυτές τις ιστορικές στιγμές η σύγχρονη ριζοσπαστική αριστερά δεν είναι απούσα από τις εξελίξεις.
Δεν είναι πια μια δύναμη απολογητική απέναντι στη ιστορία, ούτε μια δύναμη που ζει από τις ένδοξες στιγμές του προηγούμενου αιώνα, αλλά μια δύναμη παρούσα και δικαιωμένη από τις εξελίξεις του σήμερα, μια δύναμη που αντιστέκεται αλλά και συλλογικά στοχάζεται αναζητώντας λύσεις διεξόδου από τη κρίση, που θα ανοίγουν το δρόμο για τον κοινωνικό μετασχηματισμό του 21ου αιώνα, για έναν σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.
Είμαστε περήφανοι που είμαστε παρόντες σε όλα τα πεδία αντιπαράθεσης που η καθολική κρίση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου διαχείρισης του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού παράγει.
Είμαστε παρόντες με πρωταγωνιστικό ρόλο στις διεργασίες της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, μέσω του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και της Ενωτικής Αριστερής Ευρωομάδας στο Ευρωπαικό κοινοβούλιο.
Διεργασίες που ανιχνεύουν τις εναλλακτικές αριστερές προτάσεις για την υπέρβαση της κρίσης ταυτόχρονα με την οργάνωση των αντιστάσεων απέναντι στις πολιτικές που οι αμετανόητες νεοφιλελεύθερες ελίτ και των δύο μεγάλων πολιτικών ρευμάτων της Ευρώπης, θέλουν να επιβάλουν προκειμένου να κοινωνικοποιηθούν οι ζημιές του χρηματοπιστωτικού συστήματος και να πληρώσουν οι εργαζόμενοι, ιδιαίτερα η νέα γενιά, τη δικιά τους κρίση.
Είμαστε παρόντες, πιο έντονα από ποτέ, στο πολιτικό σκηνικό στην πατρίδα μας, ως η μόνη δύναμη που έχει υπερδιπλασιάσει την κοινωνική της επιρροή διαμορφώνοντας νέους συσχετισμούς δυνάμεων.
Είμαστε παρόντες, με τον πιο δυναμικό τρόπο στην πρώτη σειρά των κοινωνικών αγώνων, των κινηματικών διαδικασιών, των μαζικών συγκρούσεων με την κυβερνητική πολιτική, με την καταστολή, με τη συστηματική αφαίρεση δικαιωμάτων.
Είμαστε παρόντες και είμαστε περήφανοι που στο πρόσωπό μας αναγνωρίζει πλέον μεγάλο κομμάτι της νεολαίας μια φερέγγυα πολιτική δύναμη που μπορεί να εναποθέσει της ελπίδες της για την υπέρβαση της σημερινής πραγματικότητας, που μπορεί να στηρίζει τις ελπίδες και τους αγώνες της για ένα καλύτερο αύριο
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Στον χρόνο που πέρασε από το τακτικό μας συνέδριο οι εξελίξεις ήταν ιδιαίτερα σημαντικές και εντυπωσιακά γρήγορες. Ο προηγούμενος Δεκέμβρης όμως ήταν ένας μήνας ξεχωριστός που θα μείνει στην ιστορία.
Είδαμε μια μεγάλη εξέγερση που ξεκίνησε από την οργή της νεολαίας, απέναντι στο αδιανόητο γεγονός της δολοφονίας ενός δεκαεξάχρονου παιδιού. Και που εξελίχθηκε σε μεγάλη κοινωνική διαμαρτυρία της νέας γενιάς, μπροστά στα αδιέξοδα στα οποία την έχουν οδηγήσει.
Είδαμε επίσης δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενες και εργαζόμενους να κατεβαίνουν εκείνες τις μέρες στο δρόμο για να διεκδικήσουν και οι ίδιοι τα δικά τους δικαιώματα, την δική τους αξιοπρέπεια.
Βρεθήκαμε εκεί, σε αυτό το πρωτόγνωρο κίνημα με όλες μας τις δυνάμεις. Και είμαστε περήφανοι γι αυτό.
Φέραμε στο προσκήνιο τα μεγάλα πολιτικά και κοινωνικά αιτήματα που ώθησαν τόσο κόσμο να βγει στους δρόμους. Και υπερασπιστήκαμε το κίνημα της νεολαίας από τη λάσπη και τη συκοφαντία.
Αντισταθήκαμε στο επικοινωνιακό σχέδιο της εξουσίας, ένα σχέδιο, το οποίο επιχειρούσε να ταυτίσει την φωνή των εξεγερμένων νέων, με την τυφλή βία και τις καταστροφές.
Παρά τις πιέσείς δεν κάναμε ούτε ένα βήμα πίσω. Και σήμερα είμαστε περήφανοι γι αυτό.
Είμαστε περήφανοι που η στάση μας το Δεκέμβρη θα μείνει στην ιστορία ως μια αταλάντευτη στάση υποστήριξης αρχών και αξιών και κυρίως ως μια γενναία στάση στήριξης του αγώνα, της αντίστασης και της διεκδίκησης των νέων ανθρώπων. Της αντίστασης απέναντι σε ένα σε ένα σύστημα που τους πνίγει τη φωνή, απέναντι σε ένα σχολείο που τους μαθαίνει να μην αγαπούν τη γνώση, απέναντι σε μια ζωή που τους συνθλίβει τα όνειρά τους.
Κι αν απέναντι σε όλα αυτά το Δεκέμβρη είδανε δίπλα τους μια πολιτική δύναμη που δεν είναι σαν τις άλλες, που δεν μασάει τα λόγια της, που δεν διαπραγματεύεται της αξίες της για το πολιτικό κόστος, κι αν αυτό έχει είναι που μένει στο μυαλό και στη καρδιά της νέας γενιάς της χώρας μας, είναι για μας η καλύτερη ανταμοιβή. Δεν ανταλλάσσεται ούτε με ποσοστά στις δημοσκοπήσεις, ούτε με ψήφους ούτε με τα καλά λόγια των σχολιαστών στις ειδήσεις των οκτώ.
Η δική μας ανταμοιβή είναι ότι για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια η αριστερά διαμορφώνει μια νέα σχέση εμπιστοσύνης με τη νέα γενιά και αυτή είναι η πυρηνική μας δύναμη, όχι τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων. Και αυτό δεν το ανταλλάσσουμε με τίποτα.
Είδαμε όμως και άλλα σημάδια αντίστασης στην κοινωνία το τελευταίο διάστημα. Είδαμε τους αγρότες να ξεσηκώνονται και να διεκδικούν την αξιοπρέπειά τους. Και μάλιστα μέσα σε ένα κλίμα κοινωνικής αποδοχής πολύ πιο ισχυρό από ότι ήταν πριν από μια δεκαετία.
Και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό για τους κοινωνικούς αγώνες. «όπως σημαντικό είναι ότι αυτή τη φορά ο αγροτικός αγώνας είχε μεγαλύτερη δυναμική στην βάση και λιγότερη εμπιστοσύνη στους αγροτοπατέρες.
Είμαστε ιδιαίτερα αισιόδοξοι από την ανταπόκριση που βρίσκει στον αγροτικό κόσμο η δική μας παρέμβαση, μετά από πάρα πολλά χρόνια.
Ας μη ξεχνάμε όμως ότι στο διάστημα που πέρασε από το τακτικό μας συνέδριο είχαμε και σημαντικούς μαζικούς συλλογικούς αγώνες των εργαζομένων παρά τη κρίση εκπροσώπησης που διέρχεται το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Είδαμε, λοιπόν, μεγάλης κλίμακας συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες για το ασφαλιστικό.
Η οικονομική πίεση, και η απογοήτευση από τα κόμματα εξουσίας, κάνουν τον κόσμο να κατεβαίνει στον δρόμο σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Και αυτό όσο θα διευρύνεται θα δυσκολεύει πολύ τα πράγματα για τις κυβερνήσεις.
Είμαστε ξανά σε μια φάση, που ο παράγοντας των κοινωνικών αντιστάσεων συνυπολογίζεται πολύ σοβαρά, από αυτούς που διαμορφώνουν και προωθούν τις όποιες πολιτικές επιλογές.
Αυτό είναι το πρώτο βήμα για την ανατροπή των σημερινών συσχετισμών και είναι ένα βήμα που έχει ήδη γίνει.
Και είναι χαρακτηριστικό ότι τώρα πια βρίσκεται σε κινητικότητα ο ιδιωτικός τομέας. Και μάλιστα τα χαμηλότερα τμήματά του, οι επισφαλείς, η γενιά των 700 ευρώ και της υπερεκμετάλλευσης.
Η Κωνσταντίνα Κούνεβα διακινδύνευσε την ίδια της τη ζωή της για τον αγώνα της.
Αλλά αυτοί που σχεδίαζαν να της κόψουν τη ζωή για να τη φιμώσουν και να ξεμπερδεύουν με όσους στέκονται απέναντι στην ανθρώπινη εκμετάλλευση και στον εργασιακό μεσαίωνα, έφεραν τα αντίθετα αποτελέσματα.
Γιατί δε λογάριαζαν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ότι η Κωνσταντίνα δεν θα είναι μόνη.
Ότι ένα πλατύ κίνημα αλληλεγγύης θα σπάσει τους φραγμούς των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης και μέσα από εναλλακτικούς δρόμους ενημέρωσης, θα φέρει στο προσκήνιο, αυτό ακριβώς που όσοι σχεδίασαν τη δολοφονική απόπειρα εναντίον της ήθελαν να κρύψουν: το ζήτημα της εξαρτημένης εργασίας και της στυγνής εκμετάλλευσης την οποία υφίστανται χιλιάδες άνθρωποι, στερημένοι από τα εργασιακά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα.
Ένα εργασιακό καθεστώς που μας γυρίζει εκατόν πενήντα χρόνια πίσω και το οποίο αποτελεί την αθέατη πλευρά του υποτιθέμενου εκσυγχρονισμού.
Η Κωνσταντίνα Κούνεβα ξεκίνησε έναν μεγάλο αγώνα. Τον αγώνα αυτόν, που τα επίσημα συνδικάτα δεν τον έχουν υιοθετήσει όπως θα έπρεπε, η Αριστερά δεν θα τον εγκαταλείψει ποτέ. Γιατί η αριστερά χρωστάει ευγνωμοσύνη στην Κωνσταντίνα και γιατί εκεί είναι η θέση της αριστεράς.
Όχι στα μεγάλα σαλόνια όπου υπογράφονται συλλογικές συμβάσεις της ντροπής για ένα ευρώ αύξηση το χρόνο, αλλά δίπλα στους συναδέλφους της Κωνσταντίνας Κούνεβα.
Δίπλα στους κούριερ. Δίπλα στα παιδιά των πολυκαταστημάτων και των Φάστ Φουντ. Δίπλα στις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους στα call centers. Δίπλα στα stage και στα μπλοκάκια.
Δίπλα στις καθαρήστριες που παίρνουν 3,1 ευρώ την ώρα για να καθαρίζουν τη βουλή και τα γραφεία της ΓΣΕΕ.
Γιατί εκεί ασκείται σήμερα η μεγάλη κοινωνική πίεση από το κεφάλαιο. Γιατί εκεί, στον χώρο της επισφάλειας που διαρκώς επεκτείνεται, βρίσκεται σήμερα το πεδίο των μεγάλων κοινωνικών αγώνων.
Πρέπει όμως να εκτιμήσουμε άλλο ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της περιόδου που μας πέρασε. Την ένταση των κοινωνικών αγώνων γύρω από περιβαλλοντικά ζητήματα, που για μας βρίσκονται σε προτεραιότητα στην πολιτική μας ατζέντα.
Θα ακούσατε πρόσφατα ότι η κυβέρνηση εγκατέλειψε ολοκληρωτικά το σχέδιο ηλεκτροπαραγωγής με λιθάνθρακα. Κι αυτή ήταν μια μεγάλη νίκη που θα ήταν ανέφικτη αν ο κόσμος δεν είχε αντιδράσει.
Ας το κρατήσουμε αυτό. Γιατί τέτοιες νικηφόρες κινητοποιήσεις μας δείχνουν το δρόμο, είναι ένα παράδειγμα που μας δείχνει ότι επιρροή στις εξελίξεις και στις κυβερνητικές αποφάσεις μπορείς να ασκείς και από θέσεις αντιπολίτευσης.
Είναι ένα παράδειγμα που μας δείχνει τον τρόπο που μπορεί να γίνεται εφικτή και ρεαλιστική η οικονομία των αναγκών, έξω και σε μετωπική σύγκρουση με τη κυρίαρχη λογική των κερδών και των ζημιών της οικονομίας της αγοράς.
Ας κρατήσουμε τέλος τους αγώνες για ελεύθερο χώρο και ποιότητα ζωής, αγώνες που είδαμε τις προηγούμενες μέρες από τους πολίτες της Αθήνας που βγαίνουν από τα σπίτια τους για να υπερασπιστούν τους τελευταίους χώρους ανάσας από έναν δήμαρχο που με τις πράξεις και τα έργα του θα μείνει στην ιστορία ως ο δήμαρχος που αγαπούσε το τσιμέντο και μισούσε το πράσινο.
Μπορεί βέβαια να έχει επιλέξει να αποτελεί τον εκφραστή της ακροδεξιάς στη πολιτική ζωή του τόπου.
Κάποιος όμως πρέπει να του εξηγήσει ότι δεν είμαστε στο 1969 αλλά στο 2009. Και δεν μπορεί να απειλεί τους πολίτες να εκβιάζει τους δικαστές του ΣτΕ και να συμπεριφέρεται με τη λογική του αποφασίζουμε και διατάζουμε.
Κυρίως όμως να του εξηγήσει ότι η εποχή που τα βρίσκανε μεταξύ τους τα επιχειρηματικά συμφέροντα και τα δυο κόμματα εξουσίας και υλοποιούσαν απρόσκοπτα τα σχέδιά τους ʽκαι τα σκυλιά δεμέναʼ, πέρασε ανεπιστρεπτί.
Από δω και στο εξής, κύριε δήμαρχε, θα έχετε να κάνετε με μια αριστερά που δεν θα συμβιβάζεται, που θα μπαίνει εμπόδιο σε σχεδιασμούς που ναι απέναντι στο δημόσιο συμφέρον.
Με μια αριστερά, που όπως έλεγε και ο αείμνηστος Ηλίας Ηλιού , στο κοινοβούλιο τη δεκαετία του 60, σκοπεύει να σας ταράξει στη νομιμότητα.
Και πολύ περισσότερο με μια αριστερά που δεν πρόκειται να λογαριάσει το πολιτικό κόστος προκειμένου να υπερασπιστεί το δημόσιο συμφέρον, όπως απέδειξε περίτρανα και στην υπόθεση του Βοτανικού και της Διπλής Ανάπλασης.
Εκεί όπου ως κομμάτι αυτού του κινήματος, ήρθαμε σε μετωπική σύγκρουση με πολύ μεγάλα, πολύ ισχυρά και πολύ σύνθετα δικτυωμένα συμφέροντα.
Και είναι η πρώτη φορά ίσως τα τελευταία χρόνια, που ένα πολιτικό κόμμα έρχεται σε τέτοια σύγκρουση.
Υπερασπιστήκαμε τη θέση μας ανυποχώρητα και δικαιωθήκαμε και από τις αποφάσεις της δικαιοσύνης, κυρίως όμως δικαιωνόμαστε από τη τοποθέτηση των πολιτών, που παρά τη μαζική παραπληροφόρηση έχουν πλέον διαμορφώσει καθαρή άποψη για τη συμπαιγνία του δημάρχου και του γνωστού μεγαλοεργολάβου.
Το πιο σημαντικό όμως από αυτή την υπόθεση δεν είναι ότι τολμήσαμε να πάμε κόντρα σε ένα μέχρι χθες ανίκητο καρτελ συμφερόντων. Το πιο σημαντικό είναι ότι αντέξαμε τη πίεση, ότι δεν μασήσαμε, ότι δε λυγίσαμε, ότι δεν κάναμε ούτε βήμα πίσω.
Κι αυτό ήταν ένα σημαντικό μάθημα, μια σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον τόσο για μας όσο όμως και για τους αντιπάλους μας, για να ξέρουν με ποιους έχουν να κάνουν.
Σε όλα αυτά τα κοινωνικά μέτωπα, συντρόφισσες και σύντροφοι, , αλλά και σε ακόμα περισσότερα, είτε αφορούν τους αγώνες του κόσμου της εργασίας, είτε τα μεγάλα και μικρά περιβαλλοντικά θέματα, είτε τα δικαιώματα των μεταναστών, την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων, ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην πρώτη γραμμή με όλες τις δυνάμεις του.
Και είδαμε ότι η κοινωνία έχει στρέψει πολύ περισσότερο την προσοχή της στην Αριστερά.
Αυτό το διαπιστώνουν όλα τα μέλη και τα στελέχη μας που βρίσκονται μέσα στην κοινωνία. Και μας γεμίζει δύναμη και αισιοδοξία.
Ταυτόχρονα όμως μας φέρνει μπροστά σε μεγάλες ευθύνες.
Οφείλουμε να ανταποκριθούμε σε αυτές και πρέπει να δυναμώσουμε κι άλλο. Πρέπει να ανεβάσουμε το επίπεδο της πολιτικής μας παρέμβασης. Να βελτιώσουμε τις λειτουργίες του κόμματος.
Πρέπει να γινόμαστε κάθε μέρα και περισσότερο η Αριστερά που μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών και στις μεγάλες προσδοκίες της κοινωνίας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Η πολιτική των τελευταίων δεκαετιών, σε ελληνικό κι ευρωπαϊκό επίπεδο, μια πολιτική δημοσιονομικών περιορισμών, ιδιωτικοποιήσεων και σκληρής λιτότητας, έχει αποτύχει ολοκληρωτικά. Τα αδιέξοδά της είναι εδώ, μπροστά στα μάτια ολόκληρης της κοινωνίας, παρά το γεγονός ότι τα κόμματα που κυβέρνησαν το τόπο, φέρνοντας τον μπροστά σε τραγικά αδιέξοδα, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν
Η κυβέρνηση της ΝΔ κρύβεται διαρκώς πίσω από το σύμφωνο σταθερότητας και την απειλή της επιτήρησης για να περισώσει τις κεντρικές της επιλογές.
Και ταυτόχρονα καταρρέει, υπό το βάρος της λαϊκής δυσαρέσκειας, των μεγάλων σκανδάλων και της κακοδιαχείρισης. Ο ορίζοντάς της έχει εξαντληθεί, το ίδιο και οι προσδοκίες και η υπομονή του κόσμου.
Από την πλευρά του, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει να αντιτάξει τίποτα διαφορετικό. Δεν έχει εναλλακτική πρόταση και το μόνο που φροντίζει επιμελώς είναι να μην παίρνει σαφή θέση στις μεγάλες συγκρούσεις, στις μεγάλες αντιθέσεις. Να φαίνεται όσο τι δυνατόν λιγότερο και να καρπώνεται την λαϊκή δυσαρέσκεια, χωρίς να παίρνει μέρος σε συγκρούσεις.
Την ίδια στιγμή στο εσωτερικό του διατυπώνονται όλες οι δυνατές αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις, χωρίς τελικά να ακούγεται καθαρά τίποτα.
Είναι υπέρ της δημόσιας παιδείας ή υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Είναι υπέρ της δημόσιας παρέμβασης στο τραπεζικό σύστημα ή στηρίζει τους τραπεζίτες;
Είναι υπέρ του δημόσιου χαρακτήρα της Ολυμπιακής ή καλοβλέπει την ιδιωτικοποίηση της;
Είναι υπέρ ενός προγράμματος δημόσιων επενδύσεων ή υπερασπίζεται τις Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα;
Είναι εναντίον της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων ή θεωρεί ακόμα ότι αποτελούν πρόκληση για το μέλλον;
Κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σαφήνεια. Ο καθένας μπορεί να βγάλει ότι συμπέρασμα θέλει.
Και πίσω από αυτή την ασάφεια θα ήταν λάθος να πιστέψουμε ότι υπάρχει απουσία θέσεων. Υπάρχουν σαφέστατες θέσεις που σκόπιμα δεν διατυπώνονται καθαρά.
Και δεν διατυπώνονται καθαρά γιατί το ΠΑΣΟΚ ξέρει πολύ καλά ότι δεν συνιστούν ούτε κατ ελάχιστον εναλλακτική λύση στην σημερινή οικονομική και κοινωνική κρίση.
Και αυτό ο κόσμος μπορεί και το καταλαβαίνει. Για αυτό και οι προσδοκίες από μια ακόμα εναλλαγή των δύο κομμάτων στην εξουσία έχουν εξαντληθεί.
Την ίδια στιγμή που σκοπίμως αιωρούνται ασαφώς οι θέσεις τους στα μεγάλα διλήμματα για τη πορεία του τόπου, πυκνώνουν οι φωνές που καλούν εμάς να τοποθετηθούμε στο ζήτημα της διακυβέρνησης.
Μας λένε ότι η Αριστερά τώρα που δυναμώνει οφείλει να δείξει υπεύθυνη στάση. Να ενδιαφερθεί για την διακυβέρνηση του τόπου.
Και τι εννοούν; Στην ουσία εννοούν να στηρίξουμε τον δικομματισμό. Βοηθώντας το ΠΑΣΟΚ να επανέλθει στην εξουσία.
Εννοούν επίσης να στηρίξουμε την πολιτική που ο δικομματισμός έχει συνομολογήσει, την πολιτική που φορτώνει στην κοινωνία όλο το βάρος της κρίσης. Να παραιτηθούμε από τις πολιτικές μας θέσεις και τις κοινωνικές μας αναφορές για ένα κομμάτι εξουσίας, και αυτό να το ονομάσουμε προγραμματική σύγκλιση.
Τώρα που ο δικομματισμός και οι πολιτικές που ακολούθησε δεν μπορούν να βρουν ίχνος ανοχής, ίχνος εμπιστοσύνης από την κοινωνία, ζητούν ανοχή και εμπιστοσύνη από την αριστερά.
Ε, λοιπόν να το πούμε ξεκάθαρα. Η αριστερά αυτές τις πολιτικές που έχουν φέρει τη κοινωνία στο απροχώρητο θα τις αλλάξει.
Δεν θα τις στηρίξει, δεν θα τις ανεχτεί, δεν θα τις εμπιστεύετεί. Εμείς το λέμε καθαρά.
Μέσα από το συνέδριό μας σας καλώ όλους και όλες να δώσουμε μια σημαντική ψήφο εμπιστοσύνης.
ΝΑ δώσουμε ψήφο εμπιστοσύνης στο πρόγραμμα της αριστεράς. Να δώσουμε ψήφο εμπιστοσύνης σε ένα πρόγραμμα ανατροπής, σε ένα πρόγραμμα διεξόδου από τη κρίση, για μια λύση αριστεράς που έχει ανάγκη ο τόπος.
Αυτό που εμας μας ενδιαφέρει είναι να αλλάξουν τα πράγματα. Αυτό που εμάς μας ενδιαφέρει είναι να αλλάξει ρότα η διακυβέρνηση του τόπου και εμείς, στο πλάι των αγώνων του λαού και της νεολαίας, να γίνουμε μέρος της λύσης και όχι μέρος της κρίσης του πολιτικού μας συστήματος.
Γνωρίζουμε ότι ο ισχυρός πόλος που διαμορφώσαμε στα αριστερά του πολιτικού συστήματος τους χάλασε τη συνταγή. Γνωρίζουμε ότι η δικομματική εναλλαγή είναι πια ανέφικτη. Γι΄ αυτό και τρέφουν και καλλιεργούν ολοένα και πιο πολύ τα σενάρια του μεγάλου συνασπισμού.
Αυτός ο πόλος, ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει ως επίκεντρο την ριζοσπαστική Αριστερά συσπειρώνει πια ευρύτερες δυνάμεις από ότι οι συνιστώσες του.
Συσπειρώνει ανένταχτους αριστερούς, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, ριζοσπάστες οικολόγους, κυρίως όμως συσπειρώνει χιλιάδες νέες και νέους που για πρώτη φορά μπαίνουν στο στίβο της κοινωνικής δράσης και ενώ μέχρι χθες γυρνάγανε τη πλάτη στα κόμματα και στη πολιτική σήμερα βρίσκουν στη ριζοσπαστική αριστερά μια νέα ελπίδα για τα δικά τους όνειρα.
Αυτόν τον κόσμο δεν δικαιούμαστε να τον απογοητεύσουμε ξανά.
Είναι ο κόσμος που χάρη στη δική του στήριξη, η δυναμική μας έχει ήδη δημιουργήσει νέους συσχετισμούς.
Χάρη στη δική τους στήριξη και στη δυναμική των κοινωνικών αγώνων, μπορούμε να σήμερα όχι να φτιάχνουμε σχέδια στο χαρτί, αλλά οι επεξεργασίες μας, το εναλλακτικό πολιτικό μας σχέδιο που αποτυπώνεται στην προγραμματική μας συμβολή, να αποτελεί μια μαχητή αλλά ταυτόχρονα και ρεαλιστική εναλλακτική επιλογή για το τόπο.
Γιατί σήμερα ερχόμαστε ξανά εδώ μετά από έναν χρόνο όπου μετρήσαμε το μπόι μας σε συνθήκες σύγκρουσης και ρήξης, μέσα στους κοινωνικούς αγώνες και γνωρίζουμε πια ότι έχουμε την αυτοπεποίθηση μιας δύναμης που δε δίνει τη μάχη από τα κομματικά γραφεία ή από τα στούντιο της τηλεόρασης αλλά κυρίως στους δρόμους και στα κινήματα.
Αλλά ταυτόχρονα έχουμε και τη γνώση. Τη προγραμματική αυτοπεποίθηση και τη θεωρητική υπεροχή. Είμαστε η αριστερά που τολμά, που ξέρει να αγωνίζεται, που ξέρει να νικά, αλλά είμαστε ταυτόχρονα και η αριστερά που έχει σχέδιο, που ξέρει τι θέλει να κάνει, που ξέρει που θέλει να πάνε τα πράγματα.
Ας κάτσουν τώρα όλοι οι υπόλοιποι να διαβάσουν το πρόγραμμά μας. Και ας απαντήσουν. Συμφωνούν με το πρόγραμμά μας ή όχι;
Ας μετακινηθούν έστω και τώρα. Ας καταλάβουν ότι η κοινωνία μπροστά στην οικονομική κρίση έχει ανάγκη για μια μεγάλη στροφή που θα έχει στον πυρήνα της ένα αριστερό πρόγραμμα, ένα πρόγραμμα ανατροπής της ηγεμονίας του νεοφιλελευθερισμού στην οικονομία και στο μοντέλο ανάπτυξης, ένα εναλλακτικό σχέδιο διεξόδου από τη κρίση.
Ας μας απαντήσουν όλοι και κυρίως όσοι αυτοπροσδιορίζονται στον ευρύτερο προοδευτικό, αντινεοφιλελεύθερο χώρο, αυτόν που συνηθίζουμε να προσδιορίζουμε στη πολιτική γεωγραφία από τα αριστερά της αριστεράς ως τα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας.
Και κυρίως ας μας απαντήσει το Κομουνιστικό Κόμμα, που κάνει ότι μπορεί το τελευταίο διάστημα για να κάνει αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση. Ας μας απαντήσει με ποιο σχέδιο θα αλλάξουν τα πράγματα, εκτός και αν επιμένει ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν μόνο στο σοσιαλισμό.
Και ας μας απαντήσει και το ΠΑΣΟΚ, που οφείλει επιτέλους να καταλάβει ότι οι πολιτικές που ακολούθησε έχουν δείξει τα όρια τους και ότι δεν μπορεί εσαεί να μιλά γενικόλογα για συνεργασίες για να ψαρεύει στα θολά νερά τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του που βλέπουν ξανά ελπίδα στην αριστερά, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να μιλήσει και για την ταμπακέρα, για το με ποιο πρόγραμμα, με ποια πολιτική, με ποιους στόχους.
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Το διαρκές μας συνέδριο είναι ένα κομβικό σημείο καμπής σ΄ αυτή τη δύσκολη προσπάθεια διαμόρφωσης της προγραμματικής μας πρότασης. Μιας προσπάθειας σύνθεσης, αναζήτησης λύσεων και επεξεργασιών.
Και θέλω να συγχαρώ τους συντρόφους τις επιτροπής προγράμματος, οι οποίοι δούλεψαν σʼ αυτή την προσπάθεια.
Τον Γ, Δραγασάκη, όσο τον Αριστείδη τον Μπαλτά και τον Γ. Μπαλάφα που ήταν επικεφαλής σ΄ αυτή την προσπάθεια και συνέβαλαν αποφασιστικά στη διαμόρφωση του προγράμματος, όσο όμως και σε όλα τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ στην περιφέρεια και στο κέντρο για τη συμβολή τους.
Γιατί έγιναν πάνω από 200 συζητήσεις, ημερίδες, στρογγυλά τραπέζια, τα οποία ήταν θεματικά, περιφερειακά, αφορούσαν την οικονομική κρίση, τα ζητήματα περιβάλλοντος και αειφορίας, τα ζητήματα των θεσμών και των δικαιωμάτων.
Και είμαστε σε θέση σήμερα να παρουσιάσουμε στην ελληνική κοινωνία ένα συνεκτικό, συγκροτημένο, εναλλακτικό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση.
Συνθέτοντας τα αιτήματα που αναδείχτηκαν από τις κοινωνικές συγκρούσεις των τελευταίων χρόνων με την εμπειρία και τις αναλύσεις της Αριστεράς. Και παράλληλα, διαρθρώνοντας τα σε ένα ολοκληρωμένο και τεκμηριωμένο προγραμματικό πλαίσιο.
Ήταν, ομολογώ, μια πρωτόγνωρη διαδικασία η οποία ευελπιστούμε να μην τελειώσει εδώ αλλά από δω να αρχίσει.
Από το συνέδριό μας και μετά να ξεκινήσει μια μεγάλη προσπάθεια από τα μέλη μας στις οργανώσεις μας, στους μαζικούς χώρους, το πρόγραμμά μας να γίνει αντικείμενο συζήτησης στην κοινωνία. Να επηρεάσει αλλά και να επηρεαστεί από τις εξελίξεις που έρχονται.
Γι αυτό και προτείνω η δουλεία μας να μη τελειώσει εδώ και η επιτροπή προγράμματος να μετατραπεί σε διαρκή προγραμματική επιτροπή
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Το κομβικό σημείο αυτής της συζήτησης που ανοίγει σήμερα στο συνέδριό μας και αφορά το εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο της αριστεράς και το πρόγραμμά μας, είναι το ζήτημα της ηγεμονίας.
Μέχρι σήμερα η ιδεολογία της ελεύθερης αγοράς, εμφανίστηκε στην κοινή γνώμη ως πολιτική για την ευημερία και την πρόοδο του κοινωνικού συνόλου. Πρόκειται για μια παλιά ιστορία.
Τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, περνάνε στον κόσμο ως συμφέροντα ολόκληρης της κοινωνίας. Το ζητούμενο λοιπόν για το δικό μας πρόγραμμα, που θα προωθήσει την εναλλακτική διέξοδο, είναι να αμφισβητήσει ακριβώς αυτή την ηγεμονία.
Δεν αρκεί μόνο να έχουμε σωστές και δουλεμένες προγραμματικές θέσεις. Σας διαβεβαιώνω ότι έχουμε, αλλά αυτό δεν αρκεί. Αυτό είναι μόνο το πρώτο βήμα.
Το ζητούμενο είναι να διεκδικήσουμε και να αφαιρέσουμε την ηγεμονία από την κυρίαρχη τάξη, και από το κεντρικό πολιτικό σκηνικό που εργάζεται προς όφελός της.
Μόνο έτσι μπορεί το πρόγραμμά μας να αποτελέσει την θρυαλλίδα για σοβαρές κοινωνικές αλλαγές, για ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο.
Γι αυτό πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας και κάτι ακόμα: Τα προγράμματα δεν είναι μια απλή παράθεση ιδεών και προτάσεων. Τα προγράμματα της αριστεράς περιγράφουν ώριμες αλλαγές και ώριμες συγκρούσεις μέσα στην κοινωνία.
Πρόγραμμα δεν είναι μόνο οι θέσεις και οι προτάσεις. Πρόγραμμα σημαίνει ρήξεις, πρόγραμμα σημαίνει κίνημα, πρόγραμμα σημαίνει ηγεμονία. Όχι έτοιμες λύσεις για την κοινωνία, αλλά ερέθισμα στην κοινωνία, στους εργαζόμενους, στην νέα γενιά, να διεκδικήσει με την πάλη της μια πιο αξιοπρεπή ζωή. Έτσι χτίζονται τα εναλλακτικά πολιτικά
Θα έλεγα ότι χρειάζεται να προσέξουμε και δύο πράγματα ακόμα:
Το πρώτο να μην φοβηθούμε το οραματικό στοιχείο. Αριστερά χωρίς όραμα δεν υπάρχει ούτε θα μπορέσει ποτέ να υπάρξει. Και το δικό μας όραμα είναι ο σοσιαλισμός με δημοκρατία.
Το να είναι γειωμένες οι θέσεις σου στην πραγματικότητα δεν σημαίνει ότι πρέπει να περιορίζονται στην σημερινή πραγματικότητα. Η πραγματικότητα αλλάζει. Το τι είναι ρεαλιστικό και το τι όχι, εξαρτάται από τους συσχετισμούς δυνάμεων μέσα στην κοινωνία.
Η δική μας δύναμη μέσα στην κοινωνία είναι οι αγώνες και τα κινήματα. Όσο λοιπόν κερδίζουν έδαφος τα κινήματα, τόσο αλλάζουν οι συσχετισμοί, τόσο θα αλλάζει η πραγματικότητα.
Γι αυτό έρχεται ο κόσμος στην Αριστερά. Για να αλλάξει την πραγματικότητα. Αν θεωρούσε τη πραγματικότητα δεδομένη θα καθόταν σπίτι του.
Άρα λοιπόν ας μη φοβηθούμε την ουτοπία, αρκεί να βρίσκουμε πάντα το δρόμο μέσα από τους στόχους μας και τους αγώνες μας να την κάνουμε ολοένα και πιο ρεαλιστική.
Το δεύτερο είναι οι συσχετισμοί δυνάμεων.
Κάθε αριστερή προγραμματική πρόταση έχει φτιαχτεί για να διαταράσσει έστω και λίγο τους σημερινούς συσχετισμούς δυνάμεων. Αλλιώς δεν είναι αριστερή πρόταση. Μπορεί να είναι μια πρόταση έξυπνη, θετική, πρωτοποριακή. Αλλά δεν αρκεί, για αυτό που περιμένει η κοινωνία από την Αριστερά.
Πάνω σε αυτή την λογική, λοιπόν, κινείται το πρόγραμμα μας.
• Αμφισβητούμε το μοντέλο ανάπτυξης που μας οδήγησε στην κρίση.
• Δείχνουμε τον άλλον δρόμο.
• Συγκροτούμε ένα πρόγραμμα ανατροπής των δεδομένων.
• Ανοίγουμε το δρόμο για μια λύση αριστεράς.
Η πρόταση μας είναι διαρθρωμένη σε τρία επίπεδα. Το ένα είναι το πιο άμεσο. Η αντιμετώπιση της κρίσης και η υπεράσπιση της κοινωνίας από τις επιπτώσεις της. Η προστασία της απασχόλησης, των δημόσιων αγαθών, των κοινωνικών υπηρεσιών, του περιβάλλοντος. Αυτό, που στο προοίμιο του προγράμματος αναφέρεται πολύ εύστοχα ως ασπίδα κοινωνικής αλληλεγγύης.
Το δεύτερο επίπεδο είναι η στρατηγική διεξόδου από την κρίση. Με την προοπτική μιας ανάπτυξης που δεν θα στηρίζεται στην ασυλία του κεφαλαίου. Ούτε στην λεηλασία της κοινωνίας. Ούτε στην ελαστική εργασία και την ανεργία.
Και το τρίτο επίπεδο είναι η στρατηγική μας για την κοινωνία. Και ο δρόμος κατάκτησης μιας κοινωνίας της αλληλεγγύης και της ισότητας, μιας κοινωνάς χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία.
Στο πλαίσιο αυτό, διαμορφώνονται όλες οι προγραμματικές μας αιχμές. Από την αντίσταση στον νεοφιλελευθερισμό μέχρι την διαμόρφωση ενός νέου προτύπου κοινωνικής ανάπτυξης, αυτού που ονομάζουμε οικονομία των αναγκών.
Κάποιοι δυσκολεύονται ή δεν θέλουν να κατανοήσουν την έννοια της οικονομίας των αναγκών. Θεωρούν ότι η οικονομία δουλεύει με το κέρδος και η μόνη οικονομία που μπορεί να υπάρξει είναι η οικονομία των κερδών.
Αυτό θα σήμαινε ότι θα έπρεπε να συμβιβαστούμε με την ιδέα μιας κοινωνίας χωρίς δημόσια αγαθά. Χωρίς πόρους για περιβαλλοντική προστασία. Χωρίς φροντίδα για τους πιο αδύναμους. Χωρίς στήριξη των υποβαθμισμένων περιοχών. Χωρίς πολιτικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.
Αυτό, για να δώσουμε ένα παράδειγμα, θα σήμαινε να συμφιλιωθούμε με ένα μοντέλο ανάπτυξης που διοχετεύει τεράστιους πόρους, στην έρευνα για την θεραπεία της τριχόπτωσης, την ίδια στιγμή που έχει αφήσει πενήντα χρόνια πίσω την έρευνα για τη θεραπεία της ελονοσίας.
Να συμφιλιωθούμε με ένα μοντέλο που προχωράει με ταχύτατους ρυθμούς την έρευνα για την εξέλιξη και βελτιστοποίηση των μικροτσιπ ώστε τα κινητά μας τηλέφωνα να είναι ολοένα και πιο μικρά, διακριτικά και εύχρηστα αλλά δεν δίνει δεκάρα για την έρευνα των επιπτώσεων της μαγνητικής ακτινοβολίας των κεραιών κινητής τηλεφωνίας στον άνθρωπο και για τα αντίστοιχα μέτρα προληπτικής προστασίας.
Οικονομία των αναγκών λοιπόν, σημαίνει να βρούμε τρόπο να σταματήσουμε αυτή την αθλιότητα.
Θα μας κατηγορήσουν πολλοί ότι αυτό δεν ακούγεται ρεαλιστικό. Ποιοι όμως θα μας κατηγορήσουν; Οι ρεαλιστές;
Τους απαντάμε ότι ο δικός τους ρεαλισμός είναι αυτός που έχει οδηγήσει την κοινωνία μέσα στην κρίση, να πληρώνει Ολυμπιακούς Αγώνες και εξοπλιστικά προγράμματα.
Χρειαζόμαστε λοιπόν νέα κριτήρια για το μοντέλο της οικονομίας αλλά και νέα κριτήρια για το τι θεωρείται ανάπτυξη.
Και τα κριτήρια αυτά είναι το τι παράγουμε, πως διανέμεται ο παραγόμενος πλούτος, πόσο προστατεύονται και διευρύνονται τα δημόσια αγαθά, πόσο αξιοπρεπώς ζουν οι άνθρωποι, πόσο προστατεύεται το περιβάλλον.
Η άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων οφείλει να είναι η προτεραιότητα ενός τέτοιου διαφορετικού μοντέλου. Αλλιώς δεν θα είναι διαφορετικό.
Αυτό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε σήμερα, είναι οι κοινωνικές επιπτώσεις από μια τεράστια αναδιανομή πόρων που συντελέστηκε τα τελευταία χρόνια προς όφελος των οικονομικά ισχυρότερων.
Και επομένως είναι αναγκαία η εκπόνηση μιας άλλης στρατηγικής, που θα επενδύει στην υγεία, στην παιδεία, στην επιστημονική έρευνα, στην προστασία του περιβάλλοντος.
Με μια λέξη, σήμερα η χώρα μας έχει ανάγκη από μια ριζική αναπτυξιακή αναδιανομή.
Αυτή τη στρατηγική, τη στρατηγική της οικονομίας των αναγκών και ενός μοντέλου ανάπτυξης που θα αναδιανέμει δίκαια και ισόρροπα τους πόρους σε όλους είναι που καταθέτουμε με αίσθημα ευθύνης στην ελληνική κοινωνία, με το πρόγραμμά μας.
Το στοίχημα για μας, είναι να κατανοήσει και η κοινωνία, ο κόσμος που μας παρακολουθεί, ότι μια τέτοια εναλλακτική προοπτική υπάρχει και είναι όχι μόνο αναγκαία αλλά και εφικτή.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Το συνέδριό μας εκτός από το πρόγραμμα θα ασχοληθεί και με τη προετοιμασία του κόμματος για την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση, αυτήν των ευρωεκλογών του προσεχούς Ιούνη.
Μέσα σε συνθήκες διεθνούς οικονομικής κρίσης, η σημασία των ευρωεκλογών είναι πάρα πολύ μεγάλη. Και αυτό διότι οι πολιτικές επιλογές που διαμορφώνονται σε διεθνές και δη σε ευρωπαϊκό επίπεδο παίζουν το ρόλο του «πλαισίου» μέσα στο οποίο οι εθνικές πολιτικές πρέπει να κινηθούν.
Θα περίμενε κανείς ότι η τρέχουσα οικονομική, ενεργειακή, περιβαλλοντική και διατροφική κρίση θα έβαζε μυαλό στους θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού.
Άντʼ αυτού αποτελεί δικαιολογία για έναν νέο κύκλο περιοριστικών πολιτικών.
Οποιεσδήποτε παροχές και δημόσιες επενδύσεις σε εθνικό επίπεδο, σκοντάφτουν στο Σύμφωνο Σταθερότητας. Και το νέο αναθεωρημένο πρόγραμμα σταθερότητας το οποίο υπέβαλλε η Ελλάδα κινείται ακριβώς σε αυτούς τους άξονές.
Είναι πλέον φανερό, ότι ο τρόπος οικοδόμησης της Ευρώπης και η μονοδιάστατη νεοφιλελεύθερη οικονομική αρχιτεκτονική, δεν είναι σε θέση να αναχαιτίσουν την οικονομική κρίση.
Δεν είναι σε θέση να αποτρέψουν την έκρηξη της ανεργίας, της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων.
Την ίδια στιγμή που οι παρεμβάσεις υπέρ των τραπεζών ονομάζονται «πολιτική ενάντια στην κρίση» και οι παροχές που ζητά η αριστερά, οι προσλήψεις στο δημόσιο τομέα, οι δημόσιες δαπάνες για κοινωνική πολιτική, αποκαλούνται «άκρατος κρατισμός».
Εμείς λέμε ότι αν η Συνθήκη του Μάαστριχτ πριν από 17 χρόνια αποτελούσε μια επιθετική ταξική επιλογή στην Ευρώπη για το κεφάλαιο εις βάρος των δυνάμεων της εργασίας, στη σημερινή νέα ιστορική φάση, που σηματοδοτεί η διεθνής κρίση-, διότι είναι μια νέα ιστορική φάση, μια περίοδος καμπής- η εμμονή στα κριτήρια του Συμφώνου Σταθερότητας, δεν αποτελεί απλά μια ταξική επιλογή, αλλά μια εγκληματική πράξη για το μέλλον της Ευρώπης και για την κοινωνική της συνοχή.
Διαμορφώνεται λοιπόν σήμερα μπροστά μας ένα πλαίσιο πολιτικής που
• Επιφυλάσσει για τους εργαζόμενους ρυθμίσεις τύπου οδηγίας Μπολκενστάϊν, και την προοπτική του 65ωρου την εβδομάδα.
• Αφήνει στο έλεος του θεού τους μικρούς και μεσαίους αγρότες προωθώντας τη νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική.
• Παραδίδει την παιδεία στην αγορά με βάση την οδηγία της Μπολόνια, και ανοίγει στη χώρα μας τη λειτουργία των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών, τα οποία ονομάζονται «ιδιωτικά πανεπιστήμια».
• Διατηρεί τον ευρωατλαντικό προσανατολισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης
• Οικοδομεί μια Ευρώπη φρούριο απόρθητο για τους μετανάστες
• Περιφρονεί τη δημοκρατία με όχημα αντιτρομοκρατικούς νόμους, οι οποίοι στοχεύουν στην καταστολή των κοινωνικών κινημάτων.
• Καταστρέφει το περιβάλλον
Αυτό το πλαίσιο πολιτικής που γεννήθηκε από τη σύμπραξη σοσιαλδημοκρατικών και συντηρητικών κομμάτων πρέπει να εγκαταλειφθεί.
Είναι ανάγκη η πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης να μπει σε νέα θεμέλια τα οποία να είναι ισχυρά. Τα οποία να μπορούν να προστατέψουν τις χώρες και τις κοινωνίες από κρίσεις σαν αυτή που ζούμε αυτόν τον καιρό.
Έχοντας στο νου αυτό το βασικό πολιτικό πρόταγμα ο ΣΥΝ έχει συγκροτήσει την πολιτική του για την Ευρώπη στα συνεδριακά και προγραμματικά του κείμενα. Και παράλληλα, έχει συνυπογράψει και συνδιαμορφώσει με καθοριστική συμβολή, τη διακήρυξη του ΚΕΑ για τις ευρωεκλογές.
Όπως τονίζεται στη διακήρυξη του ΚΕΑ οι ευρωεκλογές είναι η ευκαιρία να αλλάξουμε τα θεμέλια της Ευρώπης. Είναι η ευκαιρία να ανατρέψουμε τις ανεύθυνες ελίτ που με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους επιλογές έχουν προκαλέσει τη τρέχουσα οικονομική, ενεργειακή, διατροφική και οικολογική κρίση.
Το «Όχι» στη συνθήκη της Λισσαβόνας από τον Ιρλανδικό, το Γαλλικό και τον Ολλανδικό λαό δείχνουν τη διαφωνία αυξανόμενου αριθμού ανθρώπων με την πολιτική που εφαρμόζεται.
Επαναβεβαιώνουμε το «όχι» στην στρατηγική της Λισσαβόνας και την στρατηγική για την εφαρμογή της ελαστικής απασχόλησης. Της flexicurity, ή ασφαλούς ευελιξίας, όπου η παράμετρος της ασφάλειας υπάρχει μόνο για τα προσχήματα.
Θεωρούμε ότι βασικό ρόλο στην προώθηση της πολιτικής αυτής, μίας πολιτικής που ευθύνεται αποκλειστικά για την οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση, είναι και η συναίνεση μεταξύ των σοσιαλδημοκρατικών και των συντηρητικών κομμάτων.
Μια συναίνεση που αποτυπώνεται στις κεντρικές επιλογές της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη συνθήκη του Μάαστριχτ και μετά.
Στον αντίποδα αυτής της λογικής, κάθε ψήφος στην Ευρωπαϊκή Αριστερά είναι ψήφος για μια ειρηνική, κοινωνική, οικολογική, φεμινιστική Ευρώπη. Την Ευρώπη της Αλληλεγγύης.
Στο συνέδριό μας αυτό, οφείλουμε να επαναλάβουμε ότι ο ΣΥΝ είναι η δύναμη που αντιπαρατίθεται στις πολιτικές των κυρίαρχων κύκλων της ΕΕ από θέσεις αριστερού ευρωπαϊσμού.
Πιστεύουμε ότι η ενοποίηση της Ευρώπης πρέπει να προχωρήσει με όρους οι οποίοι να απαντούν στην νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, που γεννάει όλο και μεγαλύτερη ανασφάλεια, διευρύνει τις κοινωνικές και περιφερειακές ανισότητες, προκαλεί πολέμους και καταστροφές στο περιβάλλον.
Μια ενοποίηση με όρους αριστεράς απαιτεί όχι μόνο τη διεθνοποίηση των λαϊκών αντιστάσεων, αλλά και το βάθεμα των δημοκρατικών πολιτικών διαδικασιών και θεσμών της Ε.Ε..
Κάτω από αυτό το πρίσμα, θεωρούμε ότι η θέση και το μέλλον της Ελλάδας είναι μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη, με όρους πραγματικής σύγκλισης και ισοτιμίας.
Απορρίπτουμε τις αντιλήψεις εθνικού απομονωτισμού, που είναι εντελώς παρωχημένες στις πραγματικότητες του 21ου αιώνα.
Για μας η Ευρώπη αλλά και η ίδια η διαδικασία ενοποίησης της είναι το πεδίο των ταξικών, κοινωνικών, πολιτικών και ιδεολογικών αγώνων των καιρών μας.
Η Ευρώπη συνιστά το πραγματικό έδαφος όπου ο προγραμματικός στόχος του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία μπορεί να αποβεί ρεαλιστικά εφικτός.
Ο ΣΥΝ και το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που εμπνέονται από έναν αριστερό ευρωπαϊσμό, θεωρούν ότι η Ευρώπη χρειάζεται ριζική αλλαγή, μέσα από μια πορεία αντίθεσης και ρήξης με το νεοφιλελευθερισμό και τον ευρωατλαντισμό. Με πρωταγωνιστές του λαούς, τους πολίτες και τα κινήματά τους. Μια πορεία ανοιχτή σ΄ ένα σοσιαλιστικό μέλλον με δημοκρατία και ελευθερία.
Οι στόχοι μας για μια άλλη πορεία οικοδόμησης της Ευρώπης είναι:
• Αντίσταση και αγώνας απέναντι στα σχέδια των κυρίαρχων κύκλων που επιδιώκουν να περάσουν τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους της Ευρώπης.
• Κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας και αντικατάστασή του από ένα σύμφωνο για την πλήρη απασχόληση, την αειφόρο ανάπτυξη και την κοινωνική προστασία. Αλλαγές στο ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και υπαγωγή της στον έλεγχο του Ευρωκοινοβουλίου.
• Κατοχύρωση της πλήρους απασχόλησης και της κοινωνικής προστασίας ως βασικών συστατικών μιας κοινωνικής Ευρώπης.
• Καθιέρωση της οικολογικής διάστασης σε όλες τις πολιτικές επιλογές της Ένωσης. Άμεση δράση για την αναστροφή της περιβαλλοντικής καταστροφής και της υπερθέρμανσης του πλανήτη.
• Ριζική μεταρρύθμιση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Απαγόρευση των μεταλλαγμένων, κατάργηση του ντάμπινγκ σε βάρος των αναπτυσσομένων χωρών.
• Ενίσχυση των αντιπροσωπευτικών θεσμών, ιδιαίτερα του Ευρωκοινοβουλίου. Ενίσχυση της διαφάνειας και της συμμετοχής των πολιτών.
• Υπεράσπιση των δικαιωμάτων και διεύρυνσή τους. Κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα για τους μετανάστες. Απόκρουση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Απόρριψη της «Ευρώπης Φρούριο».
• Ισότητα των φύλων ως βασικό συστατικό σ΄ όλες τις πολιτικές.
• Κοινή εξωτερική πολιτική, ανεξάρτητη από τις ΗΠΑ, στη βάση μιας πολυδιάστατης αντίληψης για την ασφάλεια. Διάλυση του ΝΑΤΟ. Προώθηση του πυρηνικού και συμβατικού αφοπλισμού. Απόρριψη της λεγόμενης «αντιπυραυλικής ομπρέλας» των ΗΠΑ.
• Συμβολή στην επίλυση των παγκόσμιων προβλημάτων, ιδιαίτερα στη γεφύρωση του χάσματος Βορρά–Νότου.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Το διαρκές συνέδριο καλείται να εξοπλίσει την αριστερά σε προγραμματικό και πολιτικό επίπεδο μέσα στο πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί στο Τακτικό μας συνέδριο.
Η πολιτική μας κατεύθυνση είναι η ευρύτερη δυνατή ενότητα της Αριστεράς, η αμφισβήτηση του δικομματισμού σε προγραμματικό και πολιτικό επίπεδο, και η ενίσχυση των κοινωνικών αγώνων.
Είμαι βέβαιος ότι εδώ που βρισκόμαστε θα επιβεβαιωθεί με τον πιο πανηγυρικό τρόπο η κατεύθυνση του τελευταίου τακτικού μας συνεδρίου.
Η ενότητα της Αριστεράς υλοποιείται και προωθείται μέσα από τον Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Και το εγχείρημα αυτό πρέπει να δυναμώσει, να διευρυνθεί, να ωριμάσει, να ενισχύει καθημερινά τα ερείσματά του στους εργαζόμενους και την νεολαία.
Με το πλαίσιο αυτό, θα δώσουμε την μάχη των ευρωεκλογών και θα επιδιώξουμε μια ισχυρή καταγραφή της πολιτικής απήχησης που διαθέτει πλέον η ριζοσπαστική αριστερά.
Οι κεντρικές μας στρατηγικές επιλογές είναι απολύτως ξεκάθαρες. Και συμπυκνώνονται στα εξής σημεία.
• Η συμμαχία μας με διαρκή πολιτικό και στρατηγικό ορίζοντα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτό το σχήμα θα δώσουμε τη κρίσιμη μάχη των ευρωεκλογών, σε πλήρη συνεννόηση με τους συμμάχους μας και τις υπόλοιπες συνιστώσες.
• Στην κατεύθυνση αυτή, πρόθεσή μας είναι όπως η κοινοβουλευτική μας ομάδα, έτσι και η ευρωκοινοβουλευτική μας ομάδα να έχει πλουραλιστική σύνθεση.
• Στόχος μας εκλογικός είναι τον Ιούνη να καταγραφούν στη κάλπη οι νέοι συσχετισμοί δυνάμεων που θα αλλάξουν το πολιτικό τοπίο και θα δώσουν στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, τη δυνατότητα να εκλέξει τέσσερις ευρωβουλευτές.
• Για την συγκρότηση του ευρωψηφοδελτίου, προτείνουμε να ακολουθήσουμε μια πρόταση που βρίσκει την ευρύτερη συναίνεση ανάμεσα σε όλες τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ: Να καταλάβουν τη πρώτη, την τρίτη θέση και την πέμπτη θέση στη λίστα, οι τρείς πρώτοι σύντροφοι ή συντρόφισσες που θα αναδειχτούν στο εσωκομματικό δημοψήφισμα. Στην δεύτερη, στην τέταρτη και την έκτη να εκπροσωπηθούν αυτοί που θα αποφασίσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
• Οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, θα συμμετέχουν από κοινού στην Ενωτική Ευρωομάδα της Αριστεράς ( GUE/NGL)
Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να επισημάνω ένα τελευταίο σημείο. Αυτή τη φορά θα έχουμε περισσότερους από έναν ευρωβουλευτή. Αυτό που απαιτείται λοιπόν είναι η σύνδεση της δουλειάς στο ευρωκοινοβούλιο με την ευρύτερη πολιτική δουλειά.
Η ροή πληροφορίας προς όλες της κατευθύνσεις, η πολύπλευρη αξιοποίηση των δεδομένων και των πολιτικών στοιχείων, ο συντονισμός.
Είναι λοιπόν ανάγκη, να διαμορφωθεί για την υποστήριξη του ευρωκοινοβουλευτικού έργου, ένας ενιαίος μηχανισμός, που θα λειτουργεί με οργανωμένο και συστηματικό τρόπο τόσο στην Αθήνα όσο και στις Βρυξέλες
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Σήμερα, καλούμαστε ως κόμμα να συμβάλλουμε με όλους τους τρόπους στο άνοιγμα ενός διαφορετικού δρόμου για την Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη.
Και ο πιο άμεσος στόχος μας είναι η νίκη στις ευρωεκλογές.
Θα πάμε στην μάχη, αισιόδοξοι και δυνατοί περισσότερο από κάθε άλλη φορά, εξοπλισμένοι με τις προγραμματικές μας επεξεργασίες και με την στρατηγική μας για την ενότητα και την συσπείρωση της Αριστεράς.
Και θα φέρουμε τα πάνω κάτω.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS