Το Συνέδριο μας, που πριν λίγο τελείωσε, άφησε κατά τη γνώμη μου,
- ένα μεγάλο νικητή, την προβληματική εσωστρέφεια, με αναζήτηση εσωτερικών εχθρών,
- ένα μεγάλο ηττημένο, την ουσιαστική συμμετοχή στην προγραμματική διαδικασία των μελών, με το έλλειμμα ενός άνετου και οργανωμένου εσωκομματικού διαλόγου
και τέλος ένα ανοιχτό στοίχημα, για την τύχη ενός σημαντικού κειμένου – με πολλά θετικά, αλλά και λάθη και αντιφάσεις – τόσο στην διαχείριση του στον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και στην προβολή και εμπλουτισμό του από την επαφή του με την κοινωνία και τους φορείς της.
Η επιδίωξη της πάση θυσία μεγαλύτερης δυνατής πλειοψηφίας, που επετεύχθη στο 81,5%, για μια επικοινωνιακή παράσταση κομματικής ευφορίας και τόνωσης του αρχηγικού προφίλ, εν μέσω πτωτικών δημοσκοπικών τάσεων, απαιτούσε «αντίληψη εσωκομματικού εχθρού», που διευκόλυνε άλλωστε και την επιλογή της πλειοψηφίας στο εσωκομματικό δημοψήφισμα. Η θεματολογία που κυριάρχησε στις τοποθετήσεις στο προγραμματικό Συνέδριο, δυστυχώς το επιβεβαιώνει.
Οι αντιφατικές τοποθετήσεις στελεχών της «πλειοψηφίας» σε κεντρικά ζητήματα προγράμματος και τακτικής, η απουσία συνεκτικού πολιτικού σχεδίου, έπρεπε να «κουκουλωθούν» και να καταγάγουν ,«φαντασιακά ενωμένοι», μετωπική νίκη στην μειοψηφική αντίδραση.
Δυστυχώς όμως τα προβλήματα παραμένουν.
Ο ετεροκαθορισμός καταγγέλλεται, αλλά κυριαρχεί. Ο φόβος στο «πως» θα υλοποιήσουμε το «τι» θέλουμε, οδηγεί σε λεκτικές ακροβασίες, μανιχαϊστικά διλήμματα και στείρους βερμπαλισμούς.
Η μη τοποθέτηση απέναντι στην αναγκαία λειτουργία της αγοράς, καλύφθηκε από τον ευρηματικό όρο «οικονομία των αναγκών», με αμφίσημα αποτελέσματα, όπως φαίνεται από τις τοποθετήσεις των υποστηρικτών του.
Η ευρωπαϊκή προσέγγιση του προοιμίου, αντιφάσκει με την θέση 22 του προγράμματος και υπολείπεται της πολιτικής πλατφόρμας του προέδρου.
Η απουσία αναφοράς στην πολιτική οικολογία και η φοβική αντιμετώπιση της πράσινης ανάπτυξης, από τους υπαρκτούς φόβους καπιταλιστικής διαχείρισης της, αδυνατίζουν το κείμενο.
Μέγα θετικό του κειμένου οι εκτεταμένες και εύστοχες, αναλυτικές αναφορές στον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, η τοποθέτηση του στο «φαινόμενο» «ΚΚΕ». Η κωδικοποίηση προγραμματικών θέσεων, που με μια πρώτη επεξεργασία τους, ανέδειξαν τον πλούτο μιας συσσωρευμένης κομματικής δουλειάς εικοσαετίας, που παραμένει άγνωστος τόπος για την μεγάλη πλειοψηφία των μελών και αφανής χώρος για την κοινωνία.
Μέγα πρόβλημα του, η απουσία οριοθέτησης και ιεράρχησης στόχων στην πολιτική διαχείριση του.
Συμφωνώντας περισσότερο με την δευτερολογία, κλείσιμο, του σ. Δραγασάκη ως κεντρικού εισηγητή, παρά με την εισήγησή του, διερωτώμαι αν αυτά που τόνισε για ,ένα πρόγραμμα αναγκαίων μεταρρυθμίσεων του καπιταλισμού και το απαιτούμενο ενδιαφέρον που οφείλουμε να έχουμε για τον τρόπο διακυβέρνησης, η μη ταύτιση σοσιαλδημοκρατίας και δεξιάς, η ανάγκη συζήτησης και απεύθυνσης ως ΣΥΝ στην κοινωνία, με βάση το πρόγραμμα μας, αποτελούν συμφωνία και δέσμευση των υποστηρικτών του. Ο καιρός θα δείξει, όπως έλεγαν οι παλιοί κομμουνιστές.
Παραμένοντας σταθερά, στην άποψη ότι η Αριστερά αυτοκαθορίζεται, καταθέτοντας ολοκληρωμένα και με σαφήνεια τις προτάσεις και τους προγραμματικούς στόχους της, τους όρους και τις προϋποθέσεις των πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών που απαιτούνται για την υλοποίηση τους, προσπαθώντας πάντα να αποφύγει αυτά που «σιχαίνεται» η φύση, τα κενά.
Οι εύγλωττες σιωπές και το κυνήγι της ατάκας, δεν προσδίδουν αυτονομία και ιδεολογική ηγεμονία (όπως σωστά επισημαίνει ότι επιζητά το κείμενο), τουναντίον.
Μένει να δούμε πως, όλοι μας, θα διαχειριστούμε την επόμενη μέρα. Η πλειοψηφία ιδιαίτερα, το κείμενο συμβολής στις κλειστές διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ και τα αποτελέσματα τους, στο κλίμα του εσωκομματικού δημοψηφίσματος, στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ και την διακήρυξη του για τις ευρωεκλογές.
Έχουμε πάντα τις δυνατότητες για τα καλύτερα, ας αποφύγουμε τουλάχιστον τα χειρότερα και ιδιαίτερα τις «συνεχόμενες» πύρρειες νίκες, που αποτελούν τις ρίζες της κομματικής μας παράδοσης. Ας γίνουμε επιτέλους ριζοσπάστες.
Δημήτρης Μπίρμπας
ΚΠΕ ΣΥΝ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS