«Κύρωση της Σύμβασης παραχώρησης των λιμενικών εγκαταστάσεων των προβλητών ΙΙ και III του σταθμού εμπορευματοκιβωτιών της ανώνυμης εταιρείας “Οργανισμός Λιμένος Πειραιώς Α.Ε.” (ΟΛΠ Α.Ε.) και ρύθμιση συναφών θεμάτων»
ΑΝΝΑ ΦΙΛΙΝΗ: Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, συζητούμε την παραχώρηση-πώληση του μεγαλύτερου τμήματος του κυριότερου εμπορικού λιμανιού της χώρας μας. Ο εισηγητής της Πλειοψηφίας θέλοντας να υποστηρίξει την άποψη της Κυβέρνησης, που φέρνει αυτό το νομοσχέδιο, υποστήριξε διάφορα επιχειρήματα. Ότι ο Πειραιάς θα γίνει κόμβος –λέτε και δεν είναι σήμερα κόμβος- ότι το λιμάνι του Πειραιά έμεινε στάσιμο, ότι πετυχαίνουμε εγγυημένα έσοδα για το κράτος και, το κυριότερο, ότι η «COSCO» αποτελεί έναν παγκόσμιο εγγυητή. Και ένας άλλος συνάδελφος της Νέας Δημοκρατίας, μόλις πριν, είπε ότι δεν είναι αλήθεια ότι παραδίνουμε το λιμάνι χωρίς ανταλλάγματα.
Κύριοι της Κυβέρνησης, για μας αλλά και για τον ελληνικό λαό γενικότερα, οι παραπάνω ισχυρισμοί ακόμα και αν ορισμένοι απʼ αυτούς εν μέρει ισχύουν, όπως για παράδειγμα ότι αυτήν τη στιγμή το λιμάνι έχει μείνει στάσιμο, δεν δικαιολογούν ούτε δικαιώνουν αυτή την πώληση.
Το λιμάνι του Πειραιά αποτελεί κόμβο της Ανατολικής Μεσογείου από την αρχαιότητα. Όσο και αν παρατηρείται μια πτωτική πορεία στην επιχειρηματικότητα του ΟΛΠ τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της εγκατάλειψής του απʼ όλες τις κυβερνήσεις, το λιμάνι του Πειραιά αντικειμενικά έχει τεράστια σημασία για την γεωγραφική του θέση στην Ανατολική Μεσόγειο. Αποτελεί πέρασμα από την Δύση στην Ανατολή. Δίνει αντικειμενικά ώθηση στις σχέσεις της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και της Αφρικής με τον Εύξεινο Πόντο, με τις δυτικές ακτές της Ασίας, αποτελεί κόμβο και πέρασμα προς τον Ινδικό Ωκεανό και την Άπω Ανατολή.
Αυτοί, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι αντικειμενικοί παράγοντες που αποτελούν αδιαμφισβήτητα τους λόγους για τους οποίους μέσα στην μακρόχρονη ιστορία του ο Πειραιάς σε άμεση σύνδεση με την πρωτεύουσα της χώρας, την Αθήνα, μπόρεσε να είναι κέντρο εμπορικό και πολιτιστικό σʼ αυτή την τόσο σημαντική περιοχή της γης.
Αυτό έχουμε υποχρέωση να το διατηρήσουμε για τις επόμενες γενιές και να μην απεμπολήσουμε από το χρέος μας, αυτήν την αντικειμενική ιστορική πραγματικότητα που υπάρχει για το λιμάνι του Πειραιά.
Οι ισχυρισμοί της Κυβέρνησης ότι δεν μπορεί το σχέδιο να χρηματοδοτηθεί από το ελληνικό δημόσιο και ότι προκειμένου να αναστραφεί η σημερινή δύσκολη πορεία του λιμανιού πρέπει το λιμάνι να πουληθεί, δεν μας καλύπτει, δεν μας πείθει. Δεν μας πείθει ότι δεν πρέπει να κάνουμε ως Βουλή -ως Κυβέρνηση εσείς- τα πάντα, προκειμένου να κρατηθεί αυτό το λιμάνι.
Αναρωτιέμαι πώς μία κυβέρνηση που εκλέγεται για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα -το μέγιστο για τέσσερα χρόνια- μπορεί να επιτρέπει στον εαυτό της να παραδίνεται με το εύκολο σήκωμα των χεριών ψηλά και με την εύκολη παραδοχή ότι, «ξέρετε, εμείς δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στις σημερινές συνθήκες, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να σώσουμε το λιμάνι».
Μάλιστα, το γεγονός ότι η περιοχή αυτή της γης διατηρεί μια σειρά από εστίες πολέμου αυτή την περίοδο, προβάλλει την τεράστια σημασία, αυτού του μεγάλου λιμανιού που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην πρωτεύουσα της χώρας και που βεβαίως αποτελεί έναν τεράστιο παράγοντα υπέρ της ασφάλειας της χώρας.
Το γεγονός, επίσης, ότι διανύουμε μία περίοδο μεγάλης οικονομικής κρίσης, της μεγαλύτερης κρίσης των τελευταίων πενήντα χρόνων, μιας κρίσης που σαρώνει ασφαλιστικές εταιρείες, τράπεζες, που απειλεί κάθε μέρα και περισσότερο την παραγωγικότητα της χώρας μας, θέτει το ζήτημα της πώλησης του λιμανιού κάτω από μία ιδιαίτερα ουσιαστική οπτική.
Εάν σε τέτοιες στιγμές παραδίνουμε ό,τι το πιο παραγωγικό και απαραίτητο για το μέλλον της χώρας, ό,τι πιο παραγωγικό διαθέτει το δημόσιο, πού θα πατήσουμε για να ατενίσουμε με μία αχτίδα ελπίδας το μέλλον; Δεν βλέπουμε ότι στις άλλες οικονομίες πια έχουν έρθει τα πάνω-κάτω, ότι βλέπουν πως τα πόδια πρέπει να πατούν στη γη και ότι το δημόσιο αποτελεί τον μόνο παράγοντα που μπορεί να δώσει μία σταθερότητα, προκειμένου να βγουν οι διεθνείς οικονομίες από το χάος, στο οποίο βρίσκονται σήμερα;
Πώς, λοιπόν, εμείς αυτά τα λιμάνια, αυτό το λιμάνι του Πειραιά, αντί να το στηρίξουμε, το δίνουμε, το ξεπουλάμε, αφαιρώντας από τη χώρα και από το λαό μας ένα τεράστιο πλούτο, που με προσπάθεια, βέβαια -δεν είναι αυτονόητο ότι μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα- μπορεί να αποτελέσει για τη χώρα μας ένα βήμα για να προχωρήσουμε στο μέλλον;
Ευχαριστώ.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS