Είναι γνωστό ότι ως Αριστερά, με βάση την ιστορική μας πορεία, αρεσκόμαστε στην επιδίωξη μεγάλων οραματικών αναζητήσεων και μετασχηματισμών, ηρωικών πράξεων στα όρια της αυτοθυσίας, μαχητικών διεκδικήσεων και αγώνων υπεράσπισης, συλλογικών και ατομικών δικαιωμάτων.
Παράλληλα όμως, όπως η ιστορική μας διαδρομή μαρτυρεί, έχουμε ιδιαίτερη ροπή στον βολονταρισμό και στα μεγάλα λόγια, τις εξοντωτικές και υπονομευτικές εσωτερικές έριδες για την αναζήτηση της «καθαρής αλήθειας», τον στιγματισμό και την δαιμονοποίηση της διαφορετικής άποψης, την ιδεολογική επένδυση - πολλάκις, δυστυχώς, μαζικής «λαϊκής» αποδοχής - προσωπικών ηγετικών φιλοδοξιών και σχεδίων κι όλα αυτά στο όνομα πάντα του συλλογικού καλού.
Αυτές οι χρόνιες αντιφάσεις στην καθημερινή ζωή και δράση μας - καθ΄ όλα φυσιολογικές στα πλαίσια του κοινωνικού περιβάλλοντος που βιώνουμε αλλά εντελώς αναντίστοιχες με τους πολλαπλούς οραματικούς μας στόχους – για να εξισορροπηθούν, ψυχικά, ηθικά, ιδεολογικά και πολιτικά, σχεδόν πάντα,
«θεραπεύονται» μέσω της κομματικής παραμυθίας, που αντικαθιστά την αναγκαία μεγάλη αφήγηση, οραματικού και ορθολογικού περιεχομένου, που μας συνέχει.
Η μονιμότητα και η ένταση του φαινομένου, που ποικίλλει στις ιστορικές στιγμές, καθορίζει κάθε φορά την γενική πολιτική εικόνα και συμπεριφορά της Αριστεράς. Αντιστοιχεί, αντιστρόφως ανάλογα, στις εξάρσεις και τις ανατάσεις της, υποβοηθά τις συρρικνώσεις και τις ήττες της, τις τραγικές εσωκομματικές εκκαθαρίσεις της.
Η παραμυθία περί ανυπαρξίας «Γιάλτας» και της αναμονής σοσιαλιστικής βοήθειας, οδήγησε στα αδιέξοδα του δεύτερου γύρου.
Η παραμυθία του «ισχυρού κόμματος» της άμεσης ασύρματης επικοινωνίας και παρέμβασης, με το όπλο παρά πόδας, διευκόλυνε τα μάλα το φαιό, ακροδεξιό μεταπολεμικό καθεστώς.
Η παραμυθία της «κομμουνιστικής προτεραιότητας» διέλυσε την ΕΔΑ, το μεγαλύτερο πολιτικό εγχείρημα της μεταπολεμικής Αριστεράς. Εκεί ταυτόχρονα προσδιορίζεται και η περίοδος που η Χαλιμά ανοίγει λογαριασμό καταθέσεων στο αγέννητο ,ακόμα, Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ.
Η παραμυθία της «κομμουνιστικής ορθότητας» που διασφαλίζεται μέσω των «αναγκαίων διασπάσεων» όπως διδάσκει η σκορδοκαλλιέργεια και οι ακολουθούμενες «αβρές» διεκδικήσεις του μεγαλύτερου δυνατού μεριδίου από τους αντιμαχόμενους, εν μέσω χούντας, συνδυάζεται με την κατάθεση των πρώτων σημαντικών κεφάλαιων, μεσω ΠΑΚ, στο υπό γέννηση ΠΑΣΟΚ.
Η παραμυθία της «κομμουνιστικής μοναδικότητας» και ο ανελέητος πόλεμος για την επιβεβαίωση της, στη μεταπολιτευτική δημοκρατία, εκτίναξε τον δείκτη καταθέσεων - της τράπεζας πλέον - του «εθνικοαπελευθερωτικού» ΠΑΣΟΚ.
Η παραμυθία της «διατήρησης της κομμουνιστικής σπίθας» διέλυσε την μεγάλη συνάντηση του πρωτογενούς ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, την εποχή των καταρρεύσεων, με την ακραία ενδοπολεμική της ξαναγέμισε την banca της υπό κατάρρευση τράπεζας.
Η παραμυθία της «ενωμένης, κινηματικής, κομμουνιστικής αναγέννησης», σε συνδυασμό με την αντιπαράλληλη παλινόρθωση του «Σταλινικού θαύματος», δυστυχώς ,δείχνουν να την ξαναγεμίζουν σε συνθήκες κρίσης.
Κι όμως υπάρχει ακόμα καιρός για να αντιστρέψουμε την διαρροή. Αρκεί να εγκαταλείψουμε την ευκολία των προσφιλών εσωκομματικών παραμυθιών και των ανώφελων εσωκομματικών εντάσεων για την υποστήριξη τους. Ξαναγυρνώντας στο δρόμο των μεγάλων αφηγήσεων, που έστω δειλά και ατελώς συναντήσαμε με το πρόγραμμα, οικοδομώντας αντιπολωτικά μέτρα εσωκομματικής εμπιστοσύνης, αποφεύγοντας της επικράτηση των «καθαρών», συναντώντας ξανά την πολυποίκιλη κοινωνική Αριστερά και την πολιτικά οικολογική ευαισθησία, διατηρώντας τον έλλογο πολιτικό ακτιβισμό της κινηματικής μας εμπειρίας.
Τα μηνύματα προς αυτή την κατεύθυνση σαφή και συνεχή, δημοσκοπικά, συνδικαλιστικών και εσωκομματικών καταγραφών. Ας τα ακούσουμε, ας τα μελετήσουμε, χωρίς προσφυγή σε παραμυθίες, αυτοεπιβεβαιούμενων εικόνων, στρατηγών χωρίς στρατούς, διαπρύσιων κοινωνικών εισαγγελέων χωρίς αίθουσα και ακροατήριο.
Έχουμε τις δυνατότητες φυσικές, πνευματικές, πολιτικές και ηθικές, αρκεί να μην τις ακυρώσουμε πάλι. Απαιτούνται σοβαρές εσωκομματικές ενωτικές πρωτοβουλίες και ρυθμίσεις, ρεαλιστική αποτίμηση και οριοθέτηση του συμμαχικού σχήματος, άνοιγμα οριζόντων με εξωστρέφεια και σε πραγματική επαφή με την κοινωνία.
Έτσι μόνο, κατά την γνώμη μου, την κρίση θα πληρώσουν οι «τράπεζες» γαλάζιων και πράσινων συμφερόντων και όχι για μια ακόμη φορά οι «πρωτοβουλίες των Αριστερών Κοινωνικών Συνεταιρισμών».
Ας τολμήσουμε το ιστορικό, για μας, παράδοξο, να μην χύσουμε και πάλι όλο το γάλα από την καρδάρα -αρκετό χύσαμε- με μαχητική ανυπακοή στις ιστορικές μας παραδόσεις της πολιτικής εσωστρέφειας, που φτάνει στα όρια του αυτισμού.
ΔΗΜ. ΜΠΙΡΜΠΑΣ
ΜΕΛΟΣ ΚΠΕ ΣΥΝ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS