Θα ʽθελα κατʼ αρχήν να κάνω τρεις παρατηρήσεις για τη συζήτηση μέχρι τώρα.
Η πρώτη είναι ότι έχει γίνει σε μεγάλο βαθμό μία μετάθεση από ορισμένες πλευρές και ένας ευτελισμός και δίνεται και αυτή η σκυτάλη δυστυχώς μέσα από τη συζήτηση της Βουλής σε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Δηλαδή, το φάντασμα μιας ενοποιημένης Δεξιάς δεν αφήνει να συζητήσουμε για τα πραγματικά προβλήματα του τόπου. Το δεύτερο είναι ότι εγώ αισθάνθηκα ότι ήμασταν ένα φλας μπακ και όχι μόνο για τους διαξιφισμούς ανάμεσα στον Πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης σχετικά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ποιος έχει ευθύνες για το χρέος, για την απογραφή κ.λπ., αλλά κυρίως σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα στον κόσμο, σαν να ζούμε την ίδια εποχή. Αναγνωρίζουμε μεν την κρίση, αλλά δεν αναγνωρίζουμε τις μεγάλες αλλαγές που κάνουμε. Και το τρίτο είναι ο φόβος για την αλλαγή. Υπάρχει ένας φόβος για την αλλαγή. Η ιστορία κινείται και η Ελλάδα μένει ακίνητη και παγωμένη, ενώ βλέπουμε ότι όλοι οι παράγοντες αλλάζουν και αλλάζουν με τεράστια ταχύτητα.
Εμάς την όλη τοποθέτησή μας τη διατρέχει μία κεντρική ιδέα και σκέψη και δεν νομίζω ότι είναι εξαιρετικά πρωτότυπη, ούτε εξαιρετικά εμπνευσμένη, εάν κάποιος τους ξένισε αυτό το πράγμα, δηλαδή ότι ζούμε σε ένα κόσμο που αλλάζει βαθιά, ότι η νέα τάξη πραγμάτων που εγκαταστάθηκε -αν θέλετε- από τα χρόνια του Ρέιγκαν μέχρι το τέλος της Προεδρίας του Μπους δεν προλαβαίνει να παλιώσει.
Σήμερα κλονίζεται, αμφισβητείται και κυρίως δημιουργεί τεράστια προβλήματα σε όλες τις διαστάσεις του πλανήτη. Τα πάντα σήμερα, που θεωρούνταν βεβαιότητες, δεν είναι βεβαιότητες, ή είναι ψέματα, δηλαδή ο τρόπος που λειτουργούσαν οι αγορές, τα heads funds, τα παράγωγα, τα ανοιχτά σύνορα για ένα χωρίς έλεγχο κεφάλαιο, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και οι πολιτικές δομές, οι οποίες εγκαταστάθηκαν. Αυτό σημαίνει ότι το κεντρικό για εμάς είναι να δούμε τη στροφή που πρέπει να γίνει, τον επαναπροσδιορισμό που πρέπει να κάνουμε παντού, τη μεγάλη αλλαγή που πρέπει να γίνει και στους τομείς της εξωτερικής πολιτικής, για δύο λόγους: Ο ένας λόγος αφορά στο μέλλον και στις προοπτικές της ίδιας της χώρας μας, πώς θα ανταποκριθεί σε καινούργιες προκλήσεις, σε δεδομένα τα οποία δεν υπήρχαν και πώς θα μπορέσει να βελτιώσει τη θέση της μέσα στη διεθνή σκηνή.
Και ο δεύτερος λόγος είναι πώς η χώρα μας με αυτές τις μικρές δυνάμεις, θα συμβάλλει στο να πάνε τα πράγματα καλύτερα. Εμείς, κυρία Παπαρήγα, δεν αισθανόμαστε ότι είμαστε χώρα μηδέν. Εμείς από την παράδοση της Αριστεράς έχουμε μάθει την κριτική στην ψωροκώσταινα, σε μία Ελλάδα η οποία ήταν κακομοίρα, η οποία ακολουθούσε τα στρατόπεδα του ΝΑΤΟ, η οποία ήταν his master voice της Ουάσινγκτον. Και πάντα η Αριστερά πίστευε βαθιά μέσα της ότι η χώρα μας έχει τις δυνατότητες μια κοινωνία που μπορεί να στηρίξει επιλογές και πρωτοβουλίες που φυσικά δεν θα την κάνουν Ηνωμένες Πολιτείες, ούτε Ρωσία, ούτε Κίνα. Κανείς δεν είπε τέτοιο πράγμα. Αλλά μιλάω για πρωτοβουλίες οι οποίες θα ακουμπήσουν τις ψυχές και άλλων λαών, πολιτικές δυνάμεις και άλλων λαών που θα μπορούσαν να συντελέσουν σε ένα σημαντικό διεθνές ρεύμα.
Στο Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς αισθανόμαστε υπερήφανοι για το ρόλο που είχαμε παίξει εμείς ως μικρή χώρα στο να γίνουν εκδηλώσεις στη χώρα μας, όπως του παγκόσμιου και του ευρωπαϊκού κοινωνικού φόρουμ, με τέτοιες διαστάσεις. Δεν μπορώ να δεχθώ τη λογική σας, της ψωροκώσταινας. Έτσι έχω μάθει, αλλά έτσι το πιστεύω. Δεν μπορώ να δεχθώ και τη λογική της ψωροκώσταινας από την Αριστερά, μια μικρή Αριστερά χωρίς ιδέες, χωρίς στόχους, χωρίς παιδεία παρέμβασης τώρα, εδώ και τώρα, για να βελτιωθεί η ζωή του λαού και για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις.
Επανέρχομαι, λοιπόν. Επαναπροσδιορισμός και αλλαγή. Και δυστυχώς δεν ακούσαμε τίποτα ούτε από τον Πρόεδρο της Κυβέρνησης, ούτε από τον Πρόεδρο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Θα περιοριστώ σε πέντε σημεία, που κατά τη γνώμη μου πρέπει να γίνουν. Σε σχέση με τις διεθνείς μας συμμαχίες, το ΝΑΤΟ δεν ανταποκρίνεται σε έναν καινούργιο κόσμο που θα βγει μέσα από βασανιστήρια. Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς θα είναι. Έχουμε τη μοναδική δυνατότητα, διότι μας πέφτει η προεδρία του Οργανισμού Ασφάλειας και Συνεργασίας στην Ευρώπη. Έχει μεγάλη σημασία η ενσωμάτωση της Ρωσίας στις κοινές δομές συνεργασίας της Ευρώπης –η δική μας αντίληψη είναι- από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια. Η Ευρώπη είναι αποκλεισμένη από τα τείχη του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο ΟΑΣΕ είναι ένα πρώτο βήμα. Είδαμε τα προβλήματα σχετικά με τα θέματα της ενέργειας, με το φυσικό αέριο. Εδώ, θα μπορούσαν να αναληφθούν μεγάλες πρωτοβουλίες. Η Ελλάδα μίλησε για μία νέα αρχιτεκτονική –αφού χρησιμοποιείτε αυτό τον όρο- για μία νέα δομή της Ευρώπης στην ασφάλεια, όπου κεντρικό στοιχείο δεν θα είναι το ΝΑΤΟ, αλλά θα είναι ένας οργανισμός ο οποίος θα είναι φιλικός προς όλους και θα τους ωθεί όλους σε συνεργασία, που θα συμμετέχει η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ρωσία, η Ουκρανία και άλλες χώρες.
Δεύτερον, σε σχέση μ' αυτό το θέμα, δεν έχουμε λόγο να συμμετέχουμε πια στις επιθετικές δραστηριότητες αυτού του οργανισμού. Δεν έχουν λόγο οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας μας να συμμετέχουν με κονδύλια για το Αφγανιστάν, για το Κόσοβο, αλλά και αλλού.
Χθες ήταν να συναντήσω την Πρόεδρο της Βουλής της Ουγγαρίας. Παίρνω το σημείωμα να διαβάσω και βλέπω ότι η Ελλάδα χρηματοδοτεί με μισό εκατομμύριο ευρώ ετησίως τη δύναμη της Ουγγαρίας στο Αφγανιστάν. Γιατί; Για ποιο λόγο; Έτσι έγραφε το σημείωμα που προερχόταν και από το Υπουργείο Εξωτερικών, αν δεν κάνω λάθος, κυρία Υπουργέ.
Κυρία Υπουργέ, θα φέρω και θα καταθέσω στα Πρακτικά στην επόμενη συζήτηση το σημείωμα αυτό, το οποίο αν δεν κάνω λάθος προέρχεται από το Υπουργείο Εξωτερικών.
Αναφέρει χρηματοδότηση της παρουσίας του στρατού της Ουγγαρίας στο Αφγανιστάν με ποσό –το θυμάμαι το ποσό, δεν το ξεχνάω- 500.000 από την Ελλάδα. Οι ανθρωπιστικές δράσεις, όταν βλέπουμε παιδάκια, γυναίκες, παππούδες στο Αφγανιστάν να μας κοιτάζουν από ψηλά, δεν ξέρω ποιες είναι.
Βάση της Σούδας. Δεν έχει νόημα αυτός ο μηχανισμός του παρελθόντος, ο οποίος είναι εστία μιας μόνιμης διαταραχής των σχέσεών μας με τις χώρες της Μέσης Ανατολής και πολύ περισσότερο δεν έχει νόημα η επέκτασή του και η πληρωμή της επέκτασής του και των νέων λειτουργιών από τους Έλληνες φορολογούμενους.
Εντάξει, μπορεί να μην μου απαντάει ο Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., υπάρχει ένα θέμα όμως. Γιατί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ψηφίζει τη λειτουργία αυτής της μονάδας επιχειρησιακής εκπαιδευτικής ναυτικής αποτροπής στη Σούδα, την οποία πληρώνει ο ελληνικός προϋπολογισμός; Οφείλονται απαντήσεις σʼ αυτό.
Δεύτερο θέμα, οι εξοπλισμοί μας. Δεν μπορούμε να αντέξουμε και να προχωρήσουμε όλους αυτούς τους εξοπλισμούς, οι οποίοι δεν φέρνουν και αποτέλεσμα μέχρι τώρα. Ξαναλέμε, εδαφική ακεραιότητα, ναι. Να αντιμετωπίσουμε όμως το στρατιωτικομεσιτικό σύμπλεγμα που υπάρχει και το οποίο τραβάει τις πολιτικές της χώρας μας και μέσα από δημοσιεύματα και μέσα από τη δημιουργία φούσκας αναφορικά με τη σχέση μας με τις άλλες χώρες, που αμέσως δημιουργούν ανασφάλεια και την ανάγκη να έχουμε όπλα κάτω από το κρεβάτι για να τους αντιμετωπίσουμε. Θέλουμε μείωση εξοπλισμών. Δεν ακούσαμε τίποτα γιʼ αυτό το θέμα.
Το τρίτο θέμα είναι αυτό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν μπορούμε να συνεχίζουμε το ίδιο. Αν θέλετε, έχει προοπτική και διορατικότητα μία τοποθέτηση μιας κυβέρνησης σήμερα που θα πει ότι η Συνθήκη της Λισσαβόνας –την οποία δυστυχώς και η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αποδέχονται και συνεχίζουν να αποδέχονται- δεν έχει νόημα διότι εκφράζει άλλες οικονομικές καταστάσεις και άλλες λογικές που οδήγησαν την Ευρώπη στην κρίση.
Το Σύμφωνο Σταθερότητας το οποίο μαζί με τους κανόνες ανταγωνισμού, τις εθνικές ενισχύσεις, έχει καταπέσει για τις τράπεζες και ισχύει για τις χώρες-μέλη. Είναι φοβερή αυτή η αντίληψη και η αντιμετώπιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θεωρεί χώρες-μέλη ακόμη και της ευρωζώνης, όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Ιρλανδία ως παρίες και όταν είναι οι τράπεζες μπορεί να σβήνει κάθε νομοθεσία την οποία έχει.
Άλλες πρωτοβουλίες που είναι εύκολες για σας, κύριε Πρωθυπουργέ είναι η ευρωπαϊκή εγγύηση στο δανεισμό, δημόσια ομόλογα των κρατών που αγοράζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Τόσο παραστατικό είναι αυτό; Τόσο μεγαλομανές -κατά την κυρία Παπαρήγα- είναι αυτό, δηλαδή να μειώσουμε το επιτόκιο, να μην έχουμε το βάρος και για μας και για τα παιδιά μας σε σχέση με το δανεισμό; Γιατί δεν παίρνετε τέτοιες πρωτοβουλίες, κύριε Πρωθυπουργέ;
Τέταρτον, το θέμα των Βαλκανίων που νομίζω ότι χώρα μας θα μπορούσε να κάνει πολύ περισσότερα πράγματα. Έχουμε και την προεδρία του ΟΑΣΕ. Γιατί να μη γίνει μια Σύνοδος με πρωτοβουλία της χώρας μας, μιας χώρας η οποία είναι δικτυωμένη –λένε ποιες είναι οι τράπεζες στην Ανατολική Ευρώπη; Σουηδικές, ιταλικές, ελληνικές και αυστριακές- μιας χώρας η οποία μπορούσε να έχει πολύ ευρύτερες σχέσεις στα Βαλκάνια.
Γιατί να μην γίνει μια σύνοδος των ηγετών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης στην Αθήνα και να συζητηθούν μια σειρά από ζητήματα; Θα ήταν κακό, θα ήταν ακριβή για μας;
Μέση Ανατολή: Ας διορθώσουμε ό,τι διορθώνεται. Λείψαμε σε μια μεγάλη στιγμή και πήραμε λάθος πορεία. Ας πάρουμε πρωτοβουλίες, ας ξαναθέσουμε το θέμα της απαράδεκτης αναβάθμισης των σχέσεων Ισραήλ- Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Ευρώπη. Ας δούμε όσον αφορά τη συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ που είχε συμφωνηθεί επί ΠΑ.ΣΟ.Κ. αν έχει αντικείμενο όταν έχουμε αυτούς τους χιλιάδες νεκρούς, τα χιλιάδες κατεστραμμένα σπίτια, τα εκατοντάδες νοσοκομεία και σχολεία.
Κι εδώ θα ήθελα να αναφερθώ και να κλείσω, αν θέλετε, με αυτό το ζήτημα. Είναι ο πρωτοβουλιακός ρόλος που θα μπορούσε να πάρει η Ελλάδα. Δεν μιλάμε για κάτι παράλογο. Ξέρουμε τα μέτρα μας. Ξέρουμε όμως ότι υπάρχει ένας κόσμος που έχει ανάγκη και τη μικρή και την ελάχιστη συνδρομή και μιας χώρας όπως είναι η Μάλτα ή η Κύπρος που έχει έναν μικρό πληθυσμό. Νομίζω ότι εκεί θα κριθούν σε μεγάλο βαθμό και τα προβλήματα και ο τρόπος αντιμετώπισης, σε σχέση με τις διαφορές μας και με την Τουρκία και την αντιμετώπιση των επεκτατικών βλέψεων κ.λπ. Η Τουρκία, ο κ. Ερντογάν έχει εξωτερική πολιτική και έχει εξωτερική πολιτική, η οποία δεν ταυτίζεται πάντα με τα συμφέροντα των ατλαντικών κέντρων. Είδαμε στο Ιράκ τη διαφοροποίηση. Δεν σας λέω ότι είναι πρότυπο για μας. Σας λέω κάτι που θα μπορούσατε να κάνετε εσείς. Είδαμε στην επιδρομή του Ισραήλ στη Γάζα το ότι προσπάθησε να ηγηθεί όλου αυτού του παγκόσμιου κινήματος ενάντια σʼ αυτή τη βαρβαρότητα. Κατά την κυρία Παπαρήγα, ο κ. Ερντογάν μπορεί, ο Έλληνας Πρωθυπουργός δεν μπορεί;
Εμείς πιστεύουμε ότι μπορούμε να παίξουμε έναν τέτοιο ρόλο. Το είδαμε στο θέμα του Ιράν, άσχετα με τις απόψεις που έχει κανείς για το καθεστώς του Ιράν, αν είναι μια δύναμη ή μια χώρα. Υπάρχει μια εστία μεγάλης έντασης. Το ρόλο γέφυρας και συζήτησης θα μπορούσε να παίξει η Ελλάδα. Γιατί απουσιάζει απʼ όλα αυτά η Ελλάδα;
Εμείς πιστεύουμε ότι σε μια τέτοια κρίση που ανοίγει τόσα μέτωπα και που χρειάζεται να ακουστούν και να υπάρξουν πρωτοβουλίες θετικές μπορούμε να αντεπεξέλθουμε. Η Ελλάδα δεν είναι Ψωροκώσταινα. Έχει να παίξει ένα τέτοιο ρόλο. Και πάντα φιλοδοξούμε εμείς, ως Αριστερά, με τις ιδέες, τις προτάσεις μας, τους προγραμματικούς στόχους που και σήμερα καταθέσαμε, με βάση τις δικές μας δυνάμεις εδώ, να συμβάλουμε σε μια άλλη θέση της Ελλάδας στη διεθνή σκηνή.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS