Στον 21ο αιώνα δεν μπορούμε να πορευθούμε με μύθους, με πολιτικά και κομματικά κόλπα, δεν μπορούμε να βολέψουμε το δύσκολο παρελθόν και το ακόμα πιο απαιτητικό μέλλον.
Μία πολιτική για τον Απόδημο Ελληνισμό θα πρέπει βασικά να στοχεύει .
Στην ενίσχυση τής παρουσίας του στο Εξωτερικό μακριά από λογικές γκέτο, αυτοαπομόνωσης αλλά και πολιτισμικής αφομοίωσης και εξαφάνισης.
Στην σύσφιξη των σχέσεων του Απόδημου Ελληνισμού με τις οικονομικές, αυτοδιοικητικές, πολιτισμικές και προοδευτικές πολιτικές πραγματικότητες των χωρών υποδοχής.
Στον εκσυγχρονισμό των εκπαιδευτικών προγραμμάτων και στην ενίσχυση τής υλικοτεχνικής υποδομής τής ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης.
Στην στήριξη των πολιτισμικών παραδόσεων και δεσμών με την Ελλάδα.
Στην ενίσχυση τής οργανωμένης του έκφρασης υπό την οποιανδήποτε μορφή αποφεύγοντας παράλληλα την διαλυτική οργανωτική του πολυδιάσπαση.
Στην στήριξη τής οργανωτικής και οικονομικής αυτονομίας του από το οποιοδήποτε κυβερνητικό κομματικό η αλλού είδους θεσμικό ή μη κέντρο.
Τέλος στην δημιουργία προϋποθέσεων για την ομαλή επανένταξη των παλιννοστούντων Ελλήνων στην νέα σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Αυτό σημαίνει διασφάλιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων τους που απέκτησαν εκτός Ελλάδας, στήριξη σε όσους επιθυμούν να εργασθούν, ταχύρυθμη εκπαίδευση στους ίδιους και τα παιδιά τους, διευκόλυνση για την εύρεση πρώτης κατοικίας, ειδικά δάνεια για επιχειρηματική δραστηριότητα και κάθε τι που θα κάνει πιο εύκολη την επιστροφή τους στην ιδιαίτερη πατρίδα τους στην Ελλάδα.
Η κοινωνική αναταραχή έχει αρχίσει ήδη να ξεσπάει με μεγάλες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στην Ελλάδα, η εξέγερση του Δεκέμβρη, μια εξέγερση των νέων που είχε ως αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από έναν αστυνομικό, ανέδειξε κάθε πλευρά της κρίσης του συστήματος. Την κρίση του εκπαιδευτικού, την εργασιακή ανασφάλεια, την αγωνία μιας ολόκληρης γενιάς που της έχουν στερήσει το μέλλον. Αλλά έβγαλε στον δρόμο και δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους, που κατήγγειλαν την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, την ανασφάλεια και την φτώχεια, την ώρα που δισεκατομμύρια ευρώ κατευθύνονται προς τις τράπεζες. Ο ελληνικός Δεκέμβρης ήταν το προανάκρουσμα όσων θα ακολουθήσουν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο ότι άλλοι ευρωπαίοι ηγέτες, όπως ο Σαρκοζί και ο Μπερλουσκόνι, εξέφρασαν από την πρώτη στιγμή την βαθύτατη ανησυχία τους για όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα. Και είχαν απόλυτο δίκιο.
Είναι λοιπόν η στιγμή να δούμε ότι απέναντι στην κρίση υπάρχουν δύο κατευθύνσεις. Η μία είναι αυτή που μόλις σας περιέγραψα. Η άλλη είναι η στρατηγική που υπερασπίζεται την κοινωνία. Αυτή που διεκδικεί μια δικαιότερη κατανομή του παραγόμενου πλούτου, του πλούτου που σήμερα προσφέρεται αφειδώς για την εξασφάλιση ρευστότητας στης τράπεζες. Είναι η στρατηγική της στήριξης των χαμηλότερων εισοδημάτων. Είναι η στρατηγική διεύρυνσης των δημόσιων κοινωνικών αγαθών, όπως είναι η υγεία, η παιδεία, οι κοινωνικές υπηρεσίες. Είναι η στρατηγική ενός διαφορετικού μοντέλου ανάπτυξης, Που δεν θα αποσκοπεί στην συγκέντρωση πλούτου, αλλά θα εστιάζει στις ανθρώπινες ανάγκες, την αλληλεγγύη, την προστασία του περιβάλλοντος, την ενίσχυση του δημόσιου χώρου. Αυτή είναι η εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS