Η ριζική αλλαγή πορείας που διεκδικούμε για τη χώρα μας είναι συνυφασμένη με την πεποίθησή μας ότι ένας άλλος κόσμος είναι αναγκαίος και εφικτός.
Ο σημερινός κόσμος ζει πολλές κρίσεις ταυτόχρονα -χρηματοοικονομική, οικολογική, ενεργειακή, διατροφική- που αλληλοτροφοδοτούνται και έχουν την ίδια αιτία: τη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ. Η ανασφάλεια του κόσμου γενικεύεται και οι ανισότητές του διευρύνονται, σε παγκόσμιο και περιφερειακό επίπεδο, καθώς και εντός των κοινωνιών. Εκρηκτικό παραμένει το χάσμα Βορρά-Νότου, αλλά σοβαρές ανακατατάξεις σημειώνονται και στους κόλπους του Τρίτου Κόσμου, με μια σειρά χωρών να προσεγγίζουν τις ανεπτυγμένες χώρες ενώ δεκάδων άλλων χωρών η κατάσταση χειροτερεύει σε τόσο απελπιστικό βαθμό ώστε να γίνεται λόγος για «Τέταρτο Κόσμο». Απειλείται η ίδια η επιβίωση της ανθρωπότητας από τις επιπτώσεις των κλιματικών αλλαγών, που και σε αυτές αποτυπώνονται έντονα οι αντιθέσεις πλούτου-φτώχειας και Βορρά-Νότου.
Το ίδιο το διεθνές σύστημα βρίσκεται σε βαθιά κρίση και παραδέρνει μέσα στις αντιφάσεις του. Η λεγόμενη «νέα παγκόσμια τάξη» υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, που επιδιώχθηκε να εγκαθιδρυθεί στη μεταψυχροπολεμική εποχή, αποτέλεσε πηγή πολλών δεινών για όλη την ανθρωπότητα, με σοβαρότατες συνέπειες και στην περιοχή μας. Η επιδίωξη αυτή κορυφώθηκε στη διάρκεια της οκταετίας Μπους, του εκπροσώπου των πιο επιθετικών δυνάμεων του κεφαλαίου, με όχημα τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Το αποτέλεσμα ήταν αιματηρότατοι πόλεμοι στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, σχέδια για νέα οπλικά συστήματα και εκτόξευση των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών πάνω από τα επίπεδα του Ψυχρού Πολέμου (αύξηση κατά 45% την τελευταία δεκαετία), η παγκοσμιοποίηση του ΝΑΤΟ, η υπονόμευση του ΟΗΕ και του διεθνούς δικαίου. Επίσης, η ντροπή του Γκουαντάναμο και οι μυστικές πτήσεις της CIA, οι περιορισμοί στα ατομικά δικαιώματα στο όνομα της ασφάλειας, η ανατροφοδότηση μορφών ακραίας και τυφλής βίας από φονταμενταλιστικές θρησκευτικές οργανώσεις, η άκρως επικίνδυνη θεωρία της «σύγκρουσης των πολιτισμών». Με πρόσχημα την τρομοκρατία, προωθείται και η «αντιπυραυλική ασπίδα», που απειλεί να μετατρέψει ξανά την Ευρώπη σε πεδίο πυρηνικών ανταγωνισμών.
Η κρίση του Καυκάσου, που έφερε αντιμέτωπες τις ΗΠΑ και τη Ρωσία για πρώτη φορά μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, ανέδειξε τις συνέπειες της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ και νέους κινδύνους για την υπόθεση της ειρήνης. Ταυτόχρονα έδειξε ότι ενισχύεται ο ρόλος της Ρωσίας, που μαζί με την ανάδυση νέων ισχυρών δυνάμεων, όπως η Κίνα και η Ινδία, κάνουν πιο ορατή την τάση προς έναν πολυπολικό κόσμο. Ωστόσο η τάση αυτή δεν συνεπάγεται αυτομάτως έναν πιο ασφαλή και ειρηνικό κόσμο, καθώς συνοδεύεται από νέους οικονομικούς, πολιτικούς και γεωστρατηγικούς ανταγωνισμούς και όξυνση των ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Συνεπώς, το κύριο ζητούμενο είναι η ανάδειξη της παρέμβασης των λαών για τη διεκδίκηση ριζικών αλλαγών στον κόσμο, στο διεθνές σύστημα και στις κοινωνίες, στην κατεύθυνση ενός κόσμου ειρήνης, δημοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Οι καταστροφικές αυτές επιλογές όξυναν τις αντιθέσεις του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Ανέδειξαν τα αδιέξοδα του ίδιου του κυρίαρχου μοντέλου ανάπτυξης. Πυροδότησαν κοινωνικές αντιστάσεις και μεγάλα κινήματα σε εθνικό και σε παγκόσμιο επίπεδο, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία, που δημιουργήθηκε το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ και αναπτύχθηκε ένα πλατύ αντιπολεμικό κίνημα. Η σημερινή πρωτοφανής χρηματοοικονομική κρίση, που ξεκίνησε από τη μητρόπολη του νεοφιλελευθερισμού, δίνει τη «χαριστική βολή» στα δόγματα του νεοφιλελεύθερου «μονόδρομου» και της «ενιαίας σκέψης». Η ισότιμη παγκόσμια συνεργασία καθίσταται πιο επιτακτική, αλλά οι κυρίαρχες δυνάμεις της Δύσης επιχειρούν να την περιορίσουν σε έναν νέο συνεταιρισμό με τις «αναδυόμενες» χώρες.
Όχι μόνο η οικονομική αλλά και η πολιτική ηγεμονία των ΗΠΑ στον κόσμο αμφισβητείται όλο και περισσότερο. Μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ δυνάμωσε η λαϊκή απαίτηση για άλλες πολιτικές, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, που εκφράστηκε με την ήττα των Ρεπουμπλικάνων στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές. Από το κατά πόσο η «άλλη Αμερική», που κινητοποιήθηκε δυναμικά σε αυτές τις εκλογές, θα συνεχίσει και θα εντείνει την παρέμβασή της, θα εξαρτηθεί η τήρηση θετικών προεκλογικών εξαγγελιών του νέου Αμερικανού Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, χωρίς ωστόσο να αναμένεται αλλαγή κατεύθυνσης στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Κυρίως, όμως, χρειάζεται η ενίσχυση ενός ριζοσπαστικού, αριστερού εναλλακτικού πόλου στην αμερικανική κοινωνία, με τον οποίο η ευρωπαϊκή Αριστερά πρέπει να αναπτύξει πολύμορφες σχέσεις αλληλεγγύης και συνεργασίας.
Χαρακτηριστικές για τη δυνατότητα ανατροπής των σημερινών διεθνών συσχετισμών είναι οι εξελίξεις στη Λατινική Αμερική, όπου σειρά χωρών -με τις ιδιαιτερότητές της η καθεμιά- μπήκαν τα τελευταία χρόνια στο δρόμο δύσκολων αλλά ελπιδοφόρων πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών, κάνοντας σημαντικά βήματα για την απαλλαγή τους από την αμερικανική κηδεμονία και προωθώντας νέες μορφές περιφερειακής συνεργασίας.
Την ίδια ώρα, σε κρίση βρίσκεται και η υπόθεση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Οι δυνάμεις που διαχειρίστηκαν ως τώρα την υπόθεση αυτή, δεξιές αλλά και σοσιαλδημοκρατικές, απέτυχαν -ιδιαίτερα μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου- να δώσουν την αναγκαία ώθηση στο ευρωπαϊκό εγχείρημα. Ιδιαίτερα οι νεοφιλελεύθερες και ευρωατλαντικές επιλογές, όπως αποτυπώθηκαν και στο λεγόμενο «Ευρωσύνταγμα» που απορρίφθηκε από τους Γάλλους και τους Ολλανδούς και ακολούθως στη Συνθήκη της Λισαβόνας που απορρίφθηκε από τους Ιρλανδούς, ενίσχυσαν τον «ευρωσκεπτικισμό» και τις τάσεις εθνικής αναδίπλωσης, μπροστά στην εξάπλωση της ανεργίας, της επισφαλούς εργασίας, της αποδόμησης του κράτους πρόνοιας, της εμπορευματοποίησης των κοινωνικών υπηρεσιών, της διαιώνισης των δημοκρατικών και οικολογικών ελλειμμάτων, της συμπόρευσης με τις ΗΠΑ στα θέματα της διεθνούς ειρήνης.
Από την άλλη, αυτή η κατάσταση πυροδότησε νέους κοινωνικούς αγώνες και κινήματα, με σημαντικότερη τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ και τη διαμόρφωση του στόχου «Μια άλλη Ευρώπη για έναν άλλο κόσμο». Οι ίδιες οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς οργανώνονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο για να μπορέσουν να αντιπαρατεθούν αποτελεσματικά με τις επίσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο οργανωμένες δυνάμεις του κεφαλαίου. Στο πλαίσιο αυτό, σημαντική αποδεικνύεται ήδη η παρουσία του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Οι εξελίξεις που συντελούνται φέρνουν στο προσκήνιο τις ιδέες και τις αξίες της Αριστεράς. Υπογραμμίζουν την αυξανόμενη σημασία της συνεργασίας και της κοινής δράσης των δυνάμεών της, στην ευρύτερη δυνατή βάση, σε παγκόσμιο, ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο. Η αντίστοιχη προβολή εναλλακτικών προτάσεων καθίσταται πιο επιτακτική σήμερα με κύριο στόχο την ήττα του νεοφιλελευθερισμού και την προώθηση αλλαγών για κοινωνίες και έναν κόσμο αλληλεγγύης και ισότητας, ειρήνης και οικολογικής προστασίας, στην προοπτική του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία.
Η δική μας εναλλακτική πρόταση έχει μονίμως ανοιχτό ιδεολογικό και πολιτικό μέτωπο ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό, τον ρατσισμό και την πατριδοκαπηλία. Στηρίζεται στις αρχές της διεθνιστικής αλληλεγγύης, της ισότιμης διεθνούς συνεργασίας, του σεβασμού των δικαιωμάτων των λαών, των πολιτών και των μειονοτήτων.
Προτεραιότητά μας είναι η υπεράσπιση της ειρήνης. Οι τερματισμοί των πολέμων στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, η λύση του Μεσανατολικού με τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967, η ειρηνική επίλυση των προβλημάτων, η μη απειλή και η μη χρήση βίας είναι για μας η μόνη επιλογή. Γι' αυτό υπερασπιζόμαστε το διεθνές δίκαιο και υποστηρίζουμε πρωτοβουλίες αφοπλισμού, αποστρατιωτικοποίησης και αποπυρηνικοποίησης σε παγκόσμιο και περιφερειακό επίπεδο. Αγωνιζόμαστε κατά των στρατιωτικών συνασπισμών και των ξένων βάσεων παντού στον κόσμο.
Διεκδικούμε την επικράτηση μιας πολυδιάστατης, μη στρατιωτικής αντίληψης για την ασφάλεια, πολιτική, οικονομική, οικολογική, ανθρώπινη. Μια τέτοια αντίληψη μπορεί να υπηρετηθεί από έναν εκδημοκρατισμένο και ενισχυμένο ΟΗΕ και απαιτεί τη δημιουργία ενός παγκόσμιου συστήματος καθολικής ασφάλειας, καθώς και δημοκρατικά διαμορφωμένες περιφερειακές δομές ασφάλειας και συνεργασίας, στο πλαίσιο των οποίων μπορεί η θέση και ο ρόλος των μικρότερων χωρών να αναβαθμιστεί.
Θεωρούμε απαραίτητη προϋπόθεση για έναν κόσμο ειρήνης και ασφάλειας την καταπολέμηση των μεγάλων ανισοτήτων και την οικολογική προστασία του πλανήτη, την εξάλειψη της φτώχειας και της πείνας στον κόσμο.
Σε έναν κόσμο που αναζητεί νέες ισορροπίες, η ενοποίηση της Ευρώπης σε κατεύθυνση φιλειρηνική, δημοκρατική, κοινωνική και οικολογική, ανταγωνιστική προς τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, είναι περισσότερο αναγκαία από κάθε προηγούμενη περίοδο. Η απάντηση στη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, που γεννάει όλο και μεγαλύτερη ανασφάλεια, ανισότητες, πολέμους και καταστροφές στο περιβάλλον, απαιτεί τη διεθνοποίηση όχι μόνο των λαϊκών αντιστάσεων αλλά και των δημοκρατικών πολιτικών διαδικασιών και θεσμών.
Με αυτή την έννοια και σε αυτή την προοπτική, θεωρούμε ότι η θέση και το μέλλον της Ελλάδας είναι μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη, με όρους πραγματικής σύγκλισης, ισοτιμίας και με διεκδικητικό πνεύμα. Απορρίπτουμε τις αντιλήψεις εθνικού απομονωτισμού, που είναι εντελώς παρωχημένες στις πραγματικότητες του 21ου αιώνα. Το πεδίο ταξικών, κοινωνικών, πολιτικών και ιδεολογικών αγώνων που διαμορφώνει η πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης συνιστά ένα πραγματικό έδαφος όπου ο προγραμματικός στόχος του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία μπορεί να αποβεί ρεαλιστικά εφικτός.
Γνωρίζουμε, άλλωστε, ότι η επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος -της συνολικής υπέρβασης του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της παραγωγής και της κοινωνίας- εξαρτάται σε καθοριστικό βαθμό από το εύρος του, από το πεδίο εφαρμογής του. Επιπλέον, όμως, και για αξιακούς λόγους, στόχος μας δεν είναι «απλώς» να ρυθμίσουμε «τα του οίκου μας», αλλά να συντονιστούμε με την παγκόσμια Αριστερά και να συμβάλουμε στην αλλαγή των παγκόσμιων συσχετισμών δύναμης.
Προτείνουμε τον ριζικό επαναπροσδιορισμό της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας. Για μια πολυδιάστατη πολιτική ειρήνης και διεθνούς συνεργασίας, πέρα από τις πιέσεις και δεσμεύσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Οι στόχοι μας στον τομέα αυτό συνοψίζονται στα ακόλουθα:
Καμιά εμπλοκή της χώρας μας σε πολέμους και συμμετοχή της σε πολεμικά σχέδια. Ανάκληση των ελληνικών μονάδων που συμμετέχουν σε αποστολές του ΝΑΤΟ. ʼμεσο κλείσιμο της αμερικανικής βάσης της Σούδας και ένταση του αγώνα για το ξήλωμα όλων των ξένων βάσεων στη χώρα μας. Αντίθεση στη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και συμβολή στην ανάπτυξη μιας ευρύτερης διεθνούς δυναμικής με στόχο την κατάργηση της ατλαντικής συμμαχίας, για Ελλάδα έξω από στρατιωτικούς συνασπισμούς.
μακριά από επιλογές πολέμου και εθνικιστικά μίση. Εμμονή στο απαραβίαστο των συνόρων και στον πλήρη σεβασμό των ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων σε όλες τις χώρες. Μη αναγνώριση της μονομερούς ανεξαρτητοποίησης του Κοσόβου, που συνιστά προσβολή του Χάρτη του ΟΗΕ και βρίσκεται σε αντίθεση με το ψήφισμα 1244/99 του Συμβουλίου Ασφαλείας. Υποστήριξη της ευρωπαϊκής προοπτικής του συνόλου των Βαλκανίων. Επαναφορά στο προσκήνιο της πρότασης για αποπυρηνικοποιημένα Βαλκάνια.
με στόχο μια εναλλακτική θετική προοπτική για τα Βαλκάνια και ένα αλληλέγγυο μέλλον για τους λαούς της περιοχής. Διαμόρφωση, στο πλαίσιο αυτό, σταθερών πολυμερών δεσμών στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο. Προώθηση ενός Βαλκανικού Οικολογικού Χάρτη.
Λύση σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό. Απόκρουση των εθνικιστικών εντάσεων και υποστήριξη διαδικασιών πολύμορφης προσέγγισης, συνεργασίας και οικοδόμησης εμπιστοσύνης με τη γειτονική χώρα.
με βάση τις αποφάσεις του ΟΗΕ, για τον τερματισμό της κατοχής και την επανένωση του νησιού στο πλαίσιο μιας δικοινοτικής-διζωνικής ομοσπονδίας με μία ιθαγένεια, μία κυριαρχία, μία διεθνή προσωπικότητα. Για μια Κύπρο χωρίς ξένους στρατούς και ξένες βάσεις.
για την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών συνοδεύεται από την απαίτηση βημάτων, όπως άρση του casus belli, παραπομπή του θέματος της υφαλοκρηπίδας στο Δικαστήριο της Χάγης, καθώς και από την πρόταση για την αμοιβαία μείωση των εξοπλισμών και των στρατιωτικών δαπανών Ελλάδας-Τουρκίας. Είμαστε υπέρ της συνέχισης της πορείας ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, με τήρηση των ευρωπαϊκών κριτηρίων εκδημοκρατισμού και κατοχύρωσης των ανθρώπινων, κοινωνικών και μειονοτικών δικαιωμάτων.
Στήριξη του αγώνα για τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967, δίπλα στο κράτος του Ισραήλ, τον τερματισμό της κατοχής του Ιράκ, την ανακήρυξη της περιοχής σε αποπυρηνικοποιημένη ζώνη. Θέλουμε τη Μεσόγειο θάλασσα ειρήνης, χωρίς ξένες βάσεις, περιοχή ισότιμης συνεργασίας, γεφύρωσης του χάσματος Βορρά-Νότου στην περιοχή.
Η δική μας πρόταση για την αμυντική πολιτική ξεκινά από τη θέση ότι η καλύτερη άμυνα είναι μια πολυδιάστατη πολιτική ειρήνης και αναβάθμισης της διεθνούς θέσης της χώρας μας.
Η εμπέδωση ειρηνικών σχέσεων ομαλής συνύπαρξης και συνεργασίας, πριν απ' όλα με τις γειτονικές μας χώρες, είναι μια πολιτική επιλογή με την οποία συναρτάται άμεσα και το γενικό αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για δραστική μείωση των υπέρογκων και δυσβάστακτων στρατιωτικών δαπανών, προκειμένου να εξοικονομηθούν σημαντικοί πόροι και να επενδυθούν εκεί που πραγματικά τους έχουμε ανάγκη: στην παιδεία, την υγεία, την κοινωνική πρόνοια και ασφάλιση, στην ανάπτυξη και την προστασία του περιβάλλοντος.
Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η 83η χώρα στον κόσμο σε δημόσιες δαπάνες για την παιδεία και 56η σε δαπάνες για την υγεία, αλλά 13η σε στρατιωτικές δαπάνες [Έκθεση του ΟΗΕ για την ανθρώπινη ανάπτυξη, 2007-2008].
Πιστεύουμε ότι οι στρατιωτικές δαπάνες μπορούν και πρέπει να μειωθούν δραστικά με τον εξορθολογισμό και τη διαφάνεια στις διαδικασίες αξιοποίησής τους, με την απαλλαγή από πανάκριβες αγορές που υπαγορεύονται από το ΝΑΤΟ ή από τη λεγόμενη «διπλωματία των εξοπλισμών», καθώς και με μια διαφορετική, σύγχρονη και ορθολογική οργάνωση των ενόπλων δυνάμεων. Σταθερή μας θέση είναι ο έλεγχος των προμηθειών των ενόπλων δυνάμεων από διακομματική επιτροπή της Βουλής.
Εμπνεόμενοι από έναν αριστερό ευρωπαϊσμό, θεωρούμε ότι η ΕΕ χρειάζεται ριζική αλλαγή, μέσα από μια πορεία αντίθεσης και ρήξης με τον νεοφιλελευθερισμό και τον ευρωατλαντισμό, με πρωταγωνιστές τους λαούς, τους πολίτες και τα κινήματά τους. Χρειάζεται μια πορεία ανοιχτή σε ένα σοσιαλιστικό μέλλον με δημοκρατία και ελευθερία, με ειρήνη και κοινωνική δικαιοσύνη.
Η αλλαγή πορείας καθίσταται πιο επιτακτική μέσα στη συγκυρία όξυνσης της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και των διεθνών ανακατατάξεων που συντελούνται. Στο πλαίσιο αυτό, οι στόχοι μας είναι:
Η πανευρωπαϊκή κινητοποίηση για την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων, των κοινωνικών υπηρεσιών, του δημόσιου χαρακτήρα της παιδείας και της υγείας.
Κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας, το οποίο περιορίζει τις πολιτικές της Ευρώπης και των κρατών-μελών της στην τήρηση ανελαστικών δημοσιονομικών κριτηρίων και μόνο, και αντικατάστασή του από ένα Σύμφωνο για την Αειφόρο Ανάπτυξη, την Κοινωνική Προστασία και την Απασχόληση.
Υπαγωγή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δηλαδή του κεντρικού οργάνου για το σχεδιασμό της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής, στον πολιτικό και δημοκρατικό έλεγχο του Ευρωκοινοβουλίου, δηλαδή των Ευρωπαίων πολιτών.
Ριζική μεταρρύθμιση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, με δικαιότερη κατανομή των επιδοτήσεων υπέρ των μικρομεσαίων αγροτών. Αύξηση του σχετικού προϋπολογισμού της ΕΕ για τη στήριξη της ποιοτικής γεωργίας και την ανάπτυξη των λιγότερο ανεπτυγμένων περιοχών. Ενίσχυση της βιολογικής γεωργίας και απαγόρευση των μεταλλαγμένων. Κατάργηση του ντάμπινγκ σε βάρος των αναπτυσσόμενων χωρών, προώθηση ενός νέου μοντέλου αγροτικής παραγωγής με διατροφική αυτάρκεια, υγιεινή διατροφή και προστασία του περιβάλλοντος.
Ενίσχυση των αντιπροσωπευτικών θεσμών, ιδιαίτερα του Ευρωκοινοβουλίου, της διαφάνειας και της συμμετοχής των πολιτών.
Διεκδίκηση μιας νέας Συνταγματικής Συνθήκης με συμμετοχή των πολιτών, με Συντακτική Συνέλευση, με ουσιαστική συμμετοχή του Ευρωκοινοβουλίου και των εθνικών κοινοβουλίων και μέσα από τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων σε όλες τις χώρες για την επικύρωσή της. Μιας Συνθήκης που δεν θα κατοχυρώνει συνταγματικά τον νεοφιλελευθερισμό, αλλά θα διασφαλίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις για μια δημοκρατική, φιλειρηνική, κοινωνική, οικολογική και φεμινιστική Ευρώπη.
Κατάργηση της συνθήκης Σέγκεν, που καθιστά όλους τους πολίτες στο χώρο της Ευρώπης «ύποπτους», θίγει τα προσωπικά δεδομένα και ελευθερίες.
Κατοχύρωση της πλήρους απασχόλησης και της κοινωνικής προστασίας ως βασικό συστατικό μιας κοινωνικής Ευρώπης.
Ισότητα των φύλων ως αναπόσπαστο στοιχείο σε όλες τις πολιτικές.
Καθιέρωση της οικολογικής διάστασης σε όλες τις πολιτικές της Ένωσης και ως προϋπόθεση των ευρωπαϊκών και εθνικών στρατηγικών ανάπτυξης.
Ανάπτυξη των εναλλακτικών μορφών ενέργειας, απόρριψη της πυρηνικής ενέργειας. ʼμεση και συντονισμένη δράση της Ευρώπης σε διεθνές επίπεδο για την αναστροφή της καταστροφικής πορείας υπερθέρμανσης του πλανήτη.
Κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα για τους μετανάστες. Απόκρουση της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Απόρριψη της αντίληψης για μια «Ευρώπη-φρούριο».
Αποκλεισμός του πολέμου ως μέσο επίλυσης των διεθνών προβλημάτων. Κοινή εξωτερική πολιτική στη βάση μιας πολυδιάστατης αντίληψης για την ασφάλεια, ανεξάρτητη από το ΝΑΤΟ, για την κατάργηση του οποίου πρέπει να αγωνιστούμε. Απόρριψη της λεγόμενης «αντιπυραυλικής ασπίδας» των ΗΠΑ. Προώθηση του πυρηνικού και συμβατικού αφοπλισμού.
Δημιουργία ενός πανευρωπαϊκού συστήματος ασφάλειας που δεν μπορεί να οικοδομηθεί με τον αποκλεισμό της Ρωσίας και πολύ περισσότερο εναντίον της. Ένα σύστημα πολυδιάστατης ασφάλειας, το οποίο μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από την ενίσχυση και την αναβάθμιση του ΟΑΣΕ, με δεσμευτικές αποφάσεις. Επίσης, ο ΟΑΣΕ να διασυνδεθεί με τον ΟΗΕ ως περιφερειακός οργανισμός ασφάλειας και ταυτόχρονα να συμπληρωθεί με διαδικασίες υπο-περιφερειακής ασφάλειας, όπως ένα «Βαλκανικό Ελσίνκι».
Επιπλέον, χρειάζονται νέες επιλογές στην κατεύθυνση ενός αλληλέγγυου ρόλου της Ευρώπης στην παγκόσμια σκηνή, σε μια κατεύθυνση ενίσχυσης της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης στον πλανήτη:
Συμβολή της Ευρώπης -μαζί και της Ελλάδας- στη διαμόρφωση ενός παγκόσμιου πλαισίου στην κατεύθυνση μιας δημοκρατικής και αποκεντρωμένης διεθνούς τάξης ειρήνης με δικαιοσύνη, ενδυνάμωσης των οικουμενικών δημοκρατικών θεσμών, ενίσχυσης της ισότιμης διεθνούς συνεργασίας.
Εκδημοκρατισμός και ενίσχυση του ρόλου του ΟΗΕ, σύμφωνα με τους ιδρυτικούς του στόχους. Ενίσχυση των εξουσιών και του ρόλου της Γενικής Συνέλευσης, αλλά και διεύρυνση του Συμβουλίου Ασφαλείας στη βάση της ισόρροπης κατανομής, με ιδιαίτερη μέριμνα για την αύξηση της εκπροσώπησης των χωρών του Τρίτου Κόσμου (σήμερα τα 4 από τα 5 μέλη του Συμβουλίου προέρχονται από τον παγκόσμιο Βορρά).
Αναβάθμιση του Οικονομικού και Κοινωνικού Συμβουλίου, καθώς και δημιουργία Συμβουλίου Οικολογικής Ασφάλειας. Για έναν ΟΗΕ που να μπορεί να επιβάλει την παγκόσμια οικολογική προστασία.
Κατάργηση της G8. Επανίδρυση με την ισότιμη συμμετοχή όλων των χωρών και ριζική αλλαγή των πολιτικών του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Υπαγωγή τους στον έλεγχο του ΟΗΕ.
Αναζωογόνηση και ενίσχυση των διαδικασιών ελέγχου των εξοπλισμών, αφοπλισμού και μείωσης των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών. Προώθηση ενός προγράμματος πλήρους πυρηνικού αφοπλισμού ως το 2020.
Γεφύρωση των παγκόσμιων ανισοτήτων, μέσα από την εφαρμογή των «Οκτώ αναπτυξιακών στόχων της χιλιετίας» που υιοθέτησε η Διάσκεψη Κορυφής του ΟΗΕ το 2000. ʼμεση αύξηση της Επίσημης Αναπτυξιακής Βοήθειας στο 0,7% του ΑΕΠ των πλουσίων χωρών, που αποτελεί απόφαση του ΟΗΕ. Διαγραφή του χρέους των φτωχών χωρών (122 χώρες του Τρίτου Κόσμου έχουν χρέη ύψους 2.100 δις δολαρίων). Διασφάλιση της πρόσβασης των αναπτυσσόμενων χωρών στις διεθνείς αγορές.
Δημιουργία ενός ταμείου για την ισόρροπη παγκόσμια ανάπτυξη με πόρους από την εφαρμογή του Φόρου Τόμπιν στις παγκόσμιες μεταφορές κεφαλαίου.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS