Η ίδρυση του ΣΥΝ, αποτέλεσε την ανάγκη μιας ενωτικής και αξιόπιστης, πολιτικής απάντησης της Αριστεράς και της «Προόδου» απέναντι στην κατάρρευση, ηθική και πολιτική, του τότε κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ σε εθνικό επίπεδο και των «σοσιαλιστικών παραδείσων» της Ανατολικής Ευρώπης σε διεθνές.
Στο ιδρυτικό του κείμενο, στόχευε στην υπέρβαση του ιστορικού σχίσματος κομμουνιστικής Αριστεράς και σοσιαλδημοκρατίας (της διαψευσμένης «κομμουνιστικής» επανάστασης και της ανθρώπινης καπιταλιστικής διαχείρισης, δηλαδή) σε μία νέα άνθηση, του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία, με οικολογικό πρόταγμα – προσθέταμε αρκετοί – που στη συνέχεια αποτυπώθηκε και στον τίτλο ,μαζί με «των κινημάτων», ως αναγνώριση της αναγκαίας δράσης των πολλαπλών νέων κοινωνικών κινημάτων στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, στην διαμόρφωση του νέου κόσμου που οραματιζόμαστε.
Η δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, ως συμμαχικού σχήματος, υπήρξε το αποτέλεσμα της κοινής δράσης στα νέα κινήματα του ΣΥΝ με κομματίδια και οργανώσεις της Εξωκοινοβουλευτικής κομμουνιστικής Αριστεράς. Το ορθό εγχείρημα της κοινής δράσης, κοινής εκλογικής καθόδου με μία στοιχειώδη προγραμματική βάση, εύκολα – δυστυχώς - δια της παραμυθίας και της ανάγκης ψυχολογικής αντιμετώπισης των πολιτικών πιέσεων του ΚΚΕ ,περί «ουράς του ΠΑΣΟΚ», «συμβιβασμένων», «αναχώματος», ονομάστηκε ως «ενότητα της Αριστεράς» με ανοικτή πρόσκληση και στο ΚΚΕ, από την ΚΚΕδογενή, κυρίως πλειοψηφία του αριστερού ρεύματος. Τάση που είχε επενδύσει εσωκομματικά στην θεμιτή προσπάθεια οργανωτικής και πολιτικής ηγεμόνευσης με την καλλιέργεια ενός αντι-ΠΑΣΟΚ συνδρόμου, στηριζόμενη στις μεταπηδήσεις ομάδων στελεχών στο ΠΑΣΟΚ, που λαθεμένα θεώρησαν ότι η σύγχρονη Αριστερά μπορεί να υπάρξει μόνο ως οργανική συνιστώσα στο πλαίσιο μεγάλων, μετωπικών, κεντροαριστερών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.
Σ΄ αυτό το τοπίο, οι υπαρκτές και θεμιτές, εσωκομματικές διαφορές σε επίπεδο «καθαρής ιδεολογίας» και επιμέρους πολιτικών προτεραιοτήτων, δυστυχώς αντιμετωπίσθηκαν και αντιμετωπίζονται με όρους παραδοσιακής «κομμουνιστικής» μεταφυσικής. Έτσι, κυρίαρχο ρόλο για την όποια «κακή πορεία» παίζει κυρίως ο εσωτερικός εχθρός και οι εξωτερικές περικυκλώσεις όπου χάριν της εικόνας του κόμματος, της υπονομευτικής Δημοσιογραφίας και των «εχθρών», η εκάστοτε μειοψηφία οφείλει να πειθαρχεί δημόσια, απόλυτα στην εκάστοτε πλειοψηφία. Αποτέλεσμα αυτής της κομματικής, αυτιστικής, λογικής είναι, να ξέρουν οι υποστηρικτές της επακριβώς την «ορθή ερμηνεία» στα σημεία διαφωνίας με την μειοψηφία, στηλιτεύοντας την όπου βρεθούν και ελάχιστα τις κεντρικές προγραμματικές προτάσεις, κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις και πολιτικές του κόμματος.
Έτσι «κομματικό ταλμούδ» αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ και συνακόλουθα «ανήθικη» η κριτική στην θολή, σαφώς υπερσυγκεντρωτική λειτουργία του, την εν λευκώ εξουσιοδότηση σε ένα ιερατείο, για προγραμματικές και πολιτικές αποφάσεις που νομιμοποιούνται εκ των υστέρων, χάριν της αυταξίας ύπαρξης του.
Ένα άλλο «ιερό σημείο» είναι η εξαφάνιση της «Κεντροαριστεράς», χάριν αυτής κάθε προσπάθεια κατάθεσης εναλλακτικής κυβερνητικής λύσης, πέραν της επίτευξης πλειοψηφίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, αντιμετωπίζεται ως απόπειρα πρόσδεσης και υποταγής στο «νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ», μια που κάτι από σοσιαλδημοκρατία θα συμπεριλαμβάνει.
Η εξυπηρέτηση αυτών των «ιερών και οσίων» οδηγεί σε μανιχαϊστικές θεωρήσεις, απλουστευτικές προσεγγίσεις, περί σοσιαλδημοκρατίας, συλλήβδην και αδιαιρέτως των απόπειρων κυβερνητικών λύσεων με συμμετοχή της Αριστεράς, με μία απίθανη, κυριολεκτικά, αίσθηση αναλυτικής αυτάρκειας και κατάληξη σε προτάσεις όπως … η «Άλλη» Ευρώπη προϋποθέτει την ενότητα του κόμματος Ευρ. Αριστεράς και της Αντικαπιταλιστικής Συσπείρωσης (sic) …αποχώρηση από το ΝΑΤΟ (σχέδιο ευρωδιακήρυξης ΣΥΡΙΖΑ) ή σε βεβαιότητες όπως του σ. Νταμβανέλου (ΔΕΑ - Αυγή), περί κινηματικής και πολιτικής ετοιμασίας και εγρήγορσης για αντιμετώπιση κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ ή «Μεγάλης Συμμαχίας» ΝΔ – ΠΑΣΟΚ.
Η χρόνια ασθένεια της Ελληνικής Κομμουνιστικής Αριστεράς ως αντιγραφέα, απόλυτα μηχανιστικά μάλιστα, επεξεργασιών από την Εσπερία, τον Βορρά και την Ανατολή ,συνεχίζεται με αντιγραφές, επί του παρόντος, από το μετατροτσκιστικό Αντικαπιταλιστικό κόμμα του Μπεζανσενό (Γαλλία) λ.χ. της «απιθανιάς» της εθνικοποίησης χωρίς αποζημίωση, σημαντικών τομέων της εθνικής οικονομίας, γιατί προφανώς ο Τσάβες και ο Μοράλες είναι συμβιβασμένοι. Η επαναφορά ψυχροπολεμικών θεωρήσεων για την Ευρώπη, πασπαλισμένων με κινήματα και μεγαλεπήβολους στόχους, χωρίς σαφή πρόταση τι, πως και με ποιες πολιτικές δυνάμεις. Η αποσιώπηση ύπαρξης πολιτικής οικολογίας και η άρνηση κριτικής στο, καθαρόαιμο πλέον, σταλινικό ΚΚΕ, πέραν του πόσο ανθενωτικό είναι, συμπληρώνουν ένα μεγάλο μέρος των ψηφίδων του παζλ ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο «κολλάει», από κάθε άποψη, η εκλογή ευρωβουλευτή από την ΚΟΕ, θιασώτη της διάλυσης της Ε.Ε. και της αλληλέγγυας στήριξης, της αποχώρησης σε κάθε κίνημα και χώρα που οδηγεί εκτός του «λάκκου των λεόντων»
Όταν μόνιμα διαβάζεις ανάποδα τα γεγονότα οδήγησε σε αδιέξοδα. Η δημοσκοπική άνοδος θεωρήθηκε αποτέλεσμα της αριστερής στροφής και, η δημοσκοπική πτώση απόρροια της υπονομευτικής δράσης της Ανανεωτικής πτέρυγας και των ΜΜΕ, άσχετα αν άλλα λένε οι αναλύσεις. Η έγκαιρη και σαφής αποκήρυξη της τυφλής συλλογικής βίας ,που τροφοδοτεί στρατηγικές έντασης σύμφωνα με τις πάγιες απόψεις μας, απορρίφθηκε στη συγκυρία, ως υποχώρηση στις πιέσεις του καθεστώτος και των ΜΜΕ. Λόγω κακής ανάγνωσης των αποτελεσμάτων της ορθής στάσης μας, σε πολύ – πολύ μικρότερης εμβέλειας γεγονότα, στο άρθρο 16. Τότε υπήρχε ένα σαφές πολιτικό πανδημοκρατικό αίτημα τώρα μια οργισμένη νεανική έκρηξη. Η εικόνα αλαζονείας που εκπέμψαμε στο δημοσκοπικό 18%, με την έλλειψη βυσσίνου και την άρνηση παραλαβής, με τα σκότη και τα κολαστήρια, τις εκκολαπτόμενες σοβιετίες των αδύναμων κρίκων και την υποτιθέμενη αδιαφορία μας περί του ποιος θα κυβερνήσει πλην ημών και … άλλα «γενναία», μα απολύτως σύμφωνα με τους αυθεντικούς ερμηνευτές των ιερών κειμένων και αποφάσεων των τελευταίων συνεδρίων μας, θεωρήθηκαν και θεωρούνται παρονυχίδες για την δημοσκοπική πτώση μας. Κύρια αίτια είναι οι δηλώσεις των Ανανεωτικών, του Κουβέλη, του Κύρκου που θολώνουν την εικόνα μας και η ενορχηστρωμένη επίθεση των άλλων κομμάτων και των ΜΜΕ.
Έτσι αν δεν υπερβούμε το μονοψήφιο ποσοστό στις Ευρωεκλογές κύρια ευθύνη έχει ο Παπαδημούλης και οι πολυλογάδες ανανεωτικοί και όχι ο εκπεμπόμενος Ευρωπαϊκός Συριζικός γλωσσοδέτης, η εκ νέου ανακάλυψη του σοσιαλισμού σε μια χώρα, οι προγραμματικές μας εκπτώσεις και το απίθανο σκόντο, αληθινό πάρτα όλα, του σχεδίου της Ευρωδιακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ.
Η απουσία ουσιαστικού κομματικού διαύλου για την ενημέρωση και την κατανόηση των θέσεων και προτάσεων του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ στο Κοινοβούλιο για την Οικολογία, το Περιβάλλον, την Υγεία, την Παιδεία, την εξωτερική πολιτική από τα μέλη μας. Η άγνοια τους για την μέχρι σήμερα Ευρωπαϊκή πολιτική μας, πέραν των συνθημάτων, οδηγεί στην ευκολία διαχείρισης τους με τεχνητές διαχωριστικές γραμμές και ψευτοδιλήμματα σε συνέδρια όπου παρέχουν κατ΄ οικονομία, εν λευκώ εξουσιοδότηση στις εκάστοτε ηγεσίες. Αποτέλεσμα να κατηγορούν την πλαστή εικόνα που διαμορφώνουν ΜΜΕ και κρατικοί θεσμοί για την κοινωνία, ενώ παράλληλα με αυτή ακριβώς την εικόνα και χωρίς προσπάθεια αναλυτικής, κριτικής προσέγγισης, οι ίδιοι αντιμετωπίζουν την κομματική δράση και στάση τους.
Αν αγαπητές συντρόφισσες και σύντροφοι αν πιστεύουμε ότι
– η αντικατάσταση του αντιδεξιού με ένα αντι ΠΑΣΟΚ σύνδρομο, που βαφτίζεται αντιδικομματικό, πρέπει να αποτελεί οδηγό δράσης
– η σύγχρονη Αριστερά θα συγκροτηθεί στη βάση της ένωσης ορθόδοξων σχημάτων και αιρέσεων του κομμουνιστικού χώρου και όχι με μία οικολογική υπέρβαση του ιστορικού σχίσματος
– η Σοσιαλιστική προοπτική της Ευρώπης θα είναι αποτέλεσμα αθροίσματος εθνικών αλλαγών και όχι αλλαγής πορείας μιας Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης
– η λύση για την «κομματική ησυχία» μας και την παραπέρα ανάπτυξη μας είναι, η αρνητική διακυβέρνηση της χώρας από ένα αυτοδύναμο δεξιόστροφο ΠΑΣΟΚ ή η απόλυτη κυριαρχία του συντηρητισμού με «Μεγάλη Συμμαχία» ΝΔ –ΠΑΣΟΚ.
Τότε ο τίτλος του άρθρου μας είναι ......αφιερωμένος εξαιρετικά.
Υ.Γ. Άφησα έξω τα ζητήματα του προγράμματος, μιας που οφείλουμε όλοι να μελετήσουμε και να τα αποτυπώσουμε με άξονα την ενότητα του ΣΥΝ και το ανοίγμα στην κοινωνία και όχι με την ιδεολογικοπολιτική ομογενοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάγκη σύμπραξης με τον λοιπό εξωκοινοβουλευτικό,κομμουνιστικού προσήμου, χώρο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΙΡΜΠΑΣ
ΜΕΛΟΣ ΚΠΕ ΣΥΝ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS