Όλος ο κόσμος αυτή την περίοδο μιλάει για την κρίση. Και για τα προβλήματα που δημιουργούνται στην κοινωνία, τις χαμηλές προσδοκίες, τις θυσίες στις οποίες πρέπει να μπει η κοινωνία για να βγούμε από αυτό το τούνελ. Είμαι φανατικός οπαδός της ορθής σκέψης. Και μιλώντας εδώ μπροστά σας, θέλω να θέσω τα ζητήματα στην πιο ορθολογική βάση. Τι σημαίνει κρίση; Τόσα χρόνια είχαμε υποτίθεται ανάπτυξη. Οι οικονομικοί δείκτες πήγαιναν από το καλό στο καλύτερο. Το ακαθάριστο εθνικό προϊόν αυξήθηκε μιάμιση φορά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Αλλά εδώ, στα Γιαννιτσά και στο νομό Πέλλας το αποτέλεσμα αυτής της ανάπτυξης δεν είναι αποτυπωμένο πουθενά. Έρχομαι εδώ, μετά από μια περιοδεία στο νομό σας. Παντού όπου πήγα είδα μια σκληρή κατάσταση – και το λέω ακριβώς όπως το ένοιωσα. Εργοστάσια που έκλεισαν για να μεταφερθούν στις Βαλκανικές χώρες. Φοβερή υποβάθμιση της αγροτικής παραγωγής. Τεράστια περιβαλλοντικά προβλήματα. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο εδώ. Είναι συνολικό πρόβλημα της ελληνικής περιφέρειας, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα. Μια νέα γενιά που μεγαλώνει με την προσδοκία να φύγει από τον τόπο της και να αναζητήσει την τύχη της σε κάποιο αστικό κέντρο. Και πολύ λογικά θα αναρωτηθεί κάποιος. Τι είδους ανάπτυξη ήταν αυτή που είχαμε τόσον καιρό; Ήταν ανάπτυξη για την κοινωνία ή ανάπτυξη για τους λίγους; Ήταν ανάπτυξη των ανθρώπων, της κοινωνίας, του τόπου, των κοινωνικών υπηρεσιών ή ανάπτυξη των αριθμών;
Είναι λοιπόν η ώρα να ακουστεί η απάντηση της αριστεράς. Η πολιτική που μας οδήγησε ως το σημερινό αδιέξοδο, δεν πρόκειται να μας βγάλει από αυτό. Η έξοδος από την κρίση απαιτεί μια άλλη πολιτική που θα διαχειρίζεται διαφορετικά τον παραγόμενο πλούτο. Που θα ενισχύει την τοπική κοινωνία και την τοπική παραγωγή και όχι τα μεγάλα συμφέροντα. Που θα μας οδηγεί στην ήπια πολύπλευρη ανάπτυξη και στην στήριξη της παραγωγής. Όχι στην συσσώρευση πλούτου. Και για να εφαρμοστεί μια τέτοια πολιτική χρειάζεται ένα πράγμα. Οι ώριμοι κοινωνικοί αγώνες. Αυτό είναι το κλειδί για την έξοδο από την κρίση. Και αυτό είναι το μήνυμα της Αριστεράς στην κοινωνία. Η διέξοδος από την κρίση υπάρχει μέσα από την κινητοποίηση της κοινωνίας για την υπεράσπιση ενός νέου μοντέλου ανάπτυξης που δεν θα έχει επίκεντρο το κέρδος. Και αυτή η αντίληψη, που βρίσκεται μέσα στον πυρήνα των αριστερών προγραμματικών προτάσεων κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος, ολοένα και περισσότερες συνειδήσεις.
Σήμερα, οι κυρίαρχες κατευθύνσεις της Κομισιόν και του Γιουρογκρούπ απαιτούν πίστη στο Σύμφωνο Σταθερότητας. Δηλαδή στη πολιτική του δημοσιονομικού περιορισμού και των χαμηλών ελλειμμάτων. Πίσω από αυτές τις κατευθύνσεις οχυρώνεται η κυβέρνηση. Για την Ελλάδα, οι κατευθύνσεις αυτές σημαίνουν περιορισμό των δημοσίων δαπανών, αύξηση φόρων, περικοπές μισθών και συντάξεων, συρρίκνωση της κοινωνικής προστασίας και ασφάλισης, διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Με μια κουβέντα σημαίνουν απόλυτο βούλιαγμα της κοινωνίας μέσα στην κρίση. Χαμένες θέσεις εργασίας. Μετατροπή της σταθερής και μόνιμης δουλειάς σε ελαστική απασχόληση. Οριστική απορύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος και των κοινωνικών υπηρεσιών. Υποχώρηση στον τομέα προστασίας του περιβάλλοντος. Η πολιτική που μας προτείνει σήμερα η Κομισιόν ισοδυναμεί με σφαγή. Και την πολιτική αυτή την υιοθετεί τόσο η κυβέρνηση όσο όμως και το ΠΑΣΟΚ, χωρίς δεύτερη συζήτηση. Τώρα λοιπόν οφείλουμε να βοηθήσουμε την κοινωνία, τους εργαζόμενους, τους νέους και τις νέες, τους ανθρώπους από τα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα, να κατανοήσουν ότι υπάρχουν δύο γραμμές και δύο σχέδια για την έξοδο από τη κρίση. Το ένα είναι το σχέδιο της συναίνεσης ευρωπαϊκής δεξιάς και σοσιαλδημοκρατίας, που αντιμετωπίζει τη κρίση ως ευκαιρία όχι για αλλαγή αλλά για εμβάθυνση της αποτυχημένης και καταστροφικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Το άλλο είναι το σχέδιο της αριστεράς. Η υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωμάτων, της εργασίας, των δημοσίων αγαθών του περιβάλλοντος. Και η επιτυχία του σχεδίου αυτού εξαρτάται από την ενεργοποίηση της κοινωνίας. Στη χώρα μας, η εφαρμογή του πρώτου σχεδίου εξειδικεύεται με την απόλυτη ευθυγράμμιση της κυβέρνησης στις επιταγές της Κομισιόν.
Και τι βλέπουμε ως κυβερνητική πολιτική απέναντι στην κρίση;
Πρώτον, βλέπουμε την προσπάθεια να στηριχτεί ο τραπεζικός τομέας με κάθε θυσία. Ένας τραπεζικός τομέας, που ας μην το ξεχνάμε, όλα τα προηγούμενα χρόνια πλούτισε, χάρη στην αυθαιρεσία και τις καταχρηστικές πρακτικές, που εφάρμοσε εις βάρος της κοινωνίας. Και το κατάφερε χάρη στη στήριξη και τη νομιμοποίηση όλων των τελευταίων κυβερνήσεων είτε ήταν του ΠΑΣΟΚ είτε της Νέας Δημοκρατίας. Και σήμερα, ο τραπεζικός τομέας καταφεύγει σε μια άνευ προηγουμένου ενίσχυση από το κράτος, χωρίς καμία δέσμευση ότι θα αλλάξει τον προσανατολισμό του, Και από την πλευρά του κάνει πολύ καλά, αφού έχει τη δυνατότητα. Το πρόβλημα είναι στην κυβέρνηση. Η οποία αρνείται να εξετάσει κάθε πρόταση που λέει ότι οι εγγυήσεις απέναντι στις τράπεζες θα έπρεπε να συνοδεύονται από συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Και ότι αυτό που τα προηγούμενα χρόνια παρουσιάστηκε ως απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος, ενώ στην πραγματικότητα ήταν το πιο σκληρό καρτέλ της ελληνικής οικονομίας, έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Και κάτω από τις δεδομένες εξελίξεις, ο μόνος δρόμος είναι η επιβολή δημόσιου ελέγχου στο τραπεζικό σύστημα. Και αυτή είναι σήμερα μια από τις πιο ουσιαστικές προτάσεις της αριστεράς. Και είναι μια πρόταση που αποκτά όλο και μεγαλύτερη αποδοχή από την κοινωνία.
Δεύτερον, βλέπουμε μια κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της κρίσης. Και το μόνο δραστικό μέτρο που ανακοινώνει, είναι η κατάργηση του τέλους ταξινόμησης στα αυτοκίνητα πολυτελείας με αποτέλεσμα τις ανάλογες μειώσεις στα δημόσια έσοδα, την ώρα μάλιστα που δεχόμαστε ασφυκτικές πιέσεις να μειώσουμε τα ελλείμματα.
Τρίτον, βλέπουμε μια στρατηγική επιβολής ολοένα και περισσότερων φόρων στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Και μια καμπάνια για το ξήλωμα των θέσεων εργασίας, την μετατροπή τους σε θέσεις μερικής απασχόλησης. Και έναν κοινωνικό τομέα που συρρικνώνεται διαρκώς, στο όνομα του περιορισμού των ελλειμμάτων. Αυτή είναι σήμερα η στρατηγική της κυβέρνησης. Μια στρατηγική που παρουσιάζεται από την πλευρά του πρωθυπουργού ως ρεαλισμός και υπευθυνότητα. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για κανένα ρεαλισμό και καμία υπευθυνότητα. Πρόκειται για μια κακόβουλη πολιτική που βασίζεται σε δύο άξονες. Στην πολιτική παραίτηση και την ηττοπάθεια της κοινωνίας και στην λογική του να κρύβουμε την πολιτική μας και τις προθέσεις μας πίσω από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Επιτρέψτε μου να γίνω λίγο κακός. Είναι πραγματικά πρόβλημα να έχουμε κουρασμένο πρωθυπουργό. Είδε τον Ομπάμα μόλις είκοσι λεπτά. Μόλις πρόλαβε να φωτογραφηθεί μαζί του. Υποθέτω ότι ο Ομπάμα δεν πρόλαβε να καταλάβει ούτε καν για ποια χώρα πρόκειται. Αλλά από ότι φαίνεται – και δεν διαψεύδεται από πουθενά – προλάβαμε να του υποσχεθούμε ότι θα στείλουμε στρατό στο Αφγανιστάν. Με όλες τις συνέπειες σε κόστος, αλλά και με υποθήκευση της ζωής των στρατιωτών μας. Είναι και αυτό μια μορφή επισφάλειας. Σου δίνουμε λίγα λεφτά παραπάνω, για να πας να πολεμήσεις στην άλλη άκρη του κόσμου. Αν δεν σκοτωθείς, όλα θα πάνε καλά. Και η χώρα μας θα μπορεί να κάνει διεθνείς σχέσεις πάνω στην πλάτη σου. Πρόκειται για κάτι που η κοινωνία μας δεν πρέπει να ανεχθεί. Ο στρατός μας δεν έχει καμία απολύτως δουλειά στο Αφγανιστάν. Και αυτός ο πόλεμος, που ξεκίνησε πέρα και έξω από κάθε λογική διεθνούς δικαίου, πρέπει να τελειώσει οριστικά. Κανένας πόλεμος δεν φέρνει αποτελέσματα. Αποτελέσματα φέρνει μόνο η διεθνής συνεργασία, η ειρήνη και η συνεννόηση. Και αυτό είναι μια αλήθεια που την ξέρει όλος ο κόσμος εκτός από αυτούς που εμπλέκονται άμεσα στους πολέμους. Η αλήθεια αυτή δεν διατυπώθηκε στην πρόσφατη σύνοδο του ΝΑΤΟ. Διατυπώθηκε όμως απʼ έξω, από τους δεκάδες χιλιάδες διαμαρτυρόμενους διαδηλωτές.
Είναι τουλάχιστον αξιοσημείωτη η αμηχανία με την οποία παρακολουθεί το ΠΑΣΟΚ τις εξελίξεις. Από τη μια υψώνει τους αντιπολιτευτικούς τόνους, προκειμένου να καρπωθεί όσο μεγαλύτερο κομμάτι μπορεί από την λαϊκή δυσαρέσκεια. Και από την άλλη, επί της ουσίας συγκατατίθεται στους βασικούς άξονες της κυβερνητικής πολιτικής. Υπάρχει κάτι που είναι αδιαμφισβήτητο. Ότι το ΠΑΣΟΚ εισήγαγε και εδραίωσε την ελαστική απασχόληση στην Ελλάδα. Και ότι δημιούργησε το απαιτούμενο περιβάλλον και πλήρη καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Και μάλιστα αποκαλώντας την στρατηγική αυτή εκσυγχρονισμό. Αυτό στο ΠΑΣΟΚ παριστάνουν ότι δεν το θυμούνται. Το θυμάται όμως όλος ο κόσμος. Το θέμα δεν είναι όμως μόνο στο τι έκανε ως κυβέρνηση. Είναι και το τι στάση κρατάει σήμερα. Και οι προθέσεις του φάνηκαν καθαρά στην πρόταση νόμου που κατέθεσε πρόσφατα. Και με την οποία επαναφέρει το περίφημο Λαύριο, δηλαδή την ανασφάλιστη εργασία των νέων, μετακυλίοντας απλώς το εργοδοτικό ασφαλιστικό κόστος στο δημόσιο. Και την δημιουργία προγραμμάτων stage στον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή άλλη μια μορφή ανασφαλούς πρόσκαιρης και υποαμοιβόμενης εργασίας. Εργασίας που επιδοτείται από τους φορολογούμενους και αποφέρει σημαντικά κέρδη στους εργοδότες.
Παρακολουθήσαμε εντυπωσιασμένοι προχθές την συνέντευξη του κ. Πάγκαλου. Ό άνθρωπος έχει ξεφύγει. Δεν ξέρει τι λέει. Νομίζεις ότι ακούς τον Καρατζαφέρη. Απλώς ο Καρατζαφέρης φροντίζει να φαίνεται λιγότερο επιθετικός.
Την ώρα που τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας στέκονται αμήχανα, με την κυβέρνηση να παριστάνει ότι κυβερνά και την αξιωματική αντιπολίτευση να παριστάνει ότι αντιπολιτεύεται, η Αριστερά καταθέτει τις δικές της προτάσεις.
Προτάσεις που θα διευκολύνουν την κοινωνία να περάσει μέσα από την κρίση με τις λιγότερες δυνατές επιπτώσεις για τους πιο αδύναμους. Λέμε λοιπόν: σας ενδιαφέρει αλήθεια να αντιμετωπιστεί η κρίση; Ιδού οι άμεσες προτεραιότητες:
Πρώτο: ΝΑ υπάρξει άμεσα δημόσια παρέμβαση στο τραπεζικό σύστημα. Με τον δημόσιο έλεγχο στην Εθνική Τράπεζα, την Αγροτική Τράπεζα και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήρια. Και με καθορισμό προτεραιοτήτων με κοινωνικά κριτήρια και με στόχο την προστασία της απασχόλησης, καθώς και τη στήριξη των μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων. Όχι την κερδοσκοπία των τραπεζιτών και των μετόχων.
Δεύτερο: Να καλυφθούν οι κενές οργανικές θέσεις στην παιδεία, την υγεία και τις κοινωνικές υπηρεσίες. Με στόχο να λειτουργήσει με σχέδιο το κοινωνικό κράτος, να ανακουφιστούν τα στρώματα που πλήττονται αλλά και να στηριχτεί αποφασιστικά η απασχόληση.
Τρίτο: ΝΑ υλοποιηθούν άμεσα προγράμματα δημοσίων επενδύσεων, που θα προωθούν την ανάπτυξη ενώ ταυτόχρονα θα ενισχύουν την περιφέρεια, και θα στηρίζουν τις μικρές επιχειρήσεις και τους αγρότες.
Τέταρτο: ΝΑ αναληφθεί κάθε αναγκαία πρωτοβουλία για την κατάργηση του Σύμφωνου Σταθερότητας. Ενός συμφώνου που σήμερα δεν διαθέτει κανένα απολύτως κύρος. Που παραβιάζεται διαρκώς από οποιονδήποτε διαθέτει την ελάχιστη διαπραγματευτική δυνατότητα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ένα σύμφωνο το οποίο επισήμως προβλέπεται να παραβιαστεί και φέτος και του χρόνου από τις περισσότερες χώρες. Και που δεν εγγυάται τίποτα, παρά μόνο την διαιώνιση της κρίσης και την διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS