Αγαπητοί σ/φοι-συντρόφισσες
Η σημερινή μας σύσκεψη αποτελεί ένα ακόμα βήμα στην πορεία του ενωτικού μας εγχειρήματος.
Αν στην 1η Πανελλαδική Σύσκεψη το βάρος δόθηκε, και σωστά, στη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας και των πολιτικών και οργανωτικών χαρακτηριστικών της συσπείρωσης και κοινής δράσης των δυνάμεων που συγκροτούμε τον ΣΥΡΙΖΑ, ενταγμένων σε συνιστώσες, αλλά και ανένταχτων αριστερών, σήμερα με τη συζήτηση του Προγράμματος και της Eυρωπαϊκής πολιτικής επιχειρούμε μια ακόμα προσπάθεια για την ιδεολογική και πολιτική εμβάθυνση του πρωτότυπου αριστερού ριζοσπαστικού ενωτικού πολιτικού σχήματος.
Όμως, επιτρέψτε να υπογραμμίσω ότι η 2η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ που γίνεται ενώ μένουν λιγότερο από 2 μήνες από μια κρίσιμη και πολυσήμαντη πολιτική αναμέτρηση αυτών των Ευρωεκλογών της 7ης Ιουνίου 2009 πρέπει να αποτελέσει την ουσιαστική έναρξη της προεκλογικής μας προσπάθειας για να έχουμε ένα πολύ θετικό αποτέλεσμα σ΄αυτές.
Δεν υποτιμώ καθόλου προβλήματα οργανωτικά και λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν τεθεί, που μας απασχολούν. Ο απολογισμός από την προηγούμενη Σύσκεψη τα κατέγραψε. Τα γνωρίζουμε και πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε. Τα γνωρίζω. Μετείχα σε αρκετές νομαρχιακές συνελεύσεις. Θα έλεγα ότι κλείνοντας τον κύκλο, σ΄αυτή τη φάση, της έντονης ίσως ενασχόλησης μ΄αυτά, εξαντλώντας τα όποια περιθώρια είχαμε για τις δημοκρατικές διαδικασίες να επιχειρήσουμε τώρα να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας, τις προτάσεις και τις ιδέες μας μέσα στους εργαζόμενους, στους αγρότες, στους αυτοαπασχολούμενους, στους νέους, στις γυναίκες, στους μετανάστες, στην ελληνική κοινωνία.
Οι φετινές Ευρωεκλογές είναι πραγματικά μια ευκαιρία να δοθεί ισχυρό μήνυμα ανατροπής και αλλαγής των πολιτικών στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Να δοθεί πλήγμα στον δικομματισμό και ν΄αλλάξει το πολιτικό τοπίο, ν΄αλλάξουν οι συσχετισμοί για την Αριστερά και στη χώρα μας, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και εμείς, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, μπορούμε να έχουμε ένα καλό αποτέλεσμα που θα βοηθήσει και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο να υπάρξει μια ισχυρή Ευρωομάδα της Αριστεράς στο νέο Ευρωκοινοβούλιο, που παρά τις περιορισμένες αρμοδιότητες θα έχει σημαντικά θέματα να ασχοληθεί, αλλά και την υποχρέωση να έρθει πιο κοντά στα προβλήματα των χωρών, αλλά και των εργαζομένων. Πιο κοντά στα προβλήματα και στους αγώνες των εργαζομένων. Πιο κοντά στα κινήματα για μια άλλη Ευρώπη, σ΄ένα διαφορετικό κόσμο.
Κάθε εκλογική αναμέτρηση και επομένως και αυτή είναι μια ευκαιρία να κάνουμε εκτεταμένη πολιτική και σ΄αρκετές φορές ιδεολογική δουλειά σε μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Μοναδική γιατί τελικά ψηφίζουν όλοι όσοι έχουν δικαίωμα και όχι μόνο όσοι κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις και τις κινητοποιήσεις, που κατά τεκμήριο είναι και οι πιο συνειδητοποιημένοι, οι πιο πολιτικοποιημένοι.
Όμως οι αλλαγές που προβάλλουμε δεν θα πραγματοποιηθούν μόνο με όσους συμμετέχουν σήμερα στους αγώνες. Απαιτείται ευρύτερη συμμετοχή και κινητοποίηση.
Άρα πρέπει να τους βρούμε εκεί που εργάζονται και ζουν.
Και είναι μεγάλο πολιτικό εργαστήρι να γνωρίσουμε τον τρόπο που σκέφτονται και αντιλαμβάνονται τα πράγματα.
Να στρατολογήσουμε νέους αγωνιστές. Δεν φθάνει μόνο η ψήφος, αλλά μπορεί και η ψήφος ή πολιτική επιλογή τους να είναι ένα βήμα να συνδεθούν οι προσδοκίες τους με την ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ σ΄αυτές τις Ευρωεκλογές. Άλλωστε και το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών θα δώσει άλλον αέρα, άλλη αυτοπεποίθηση για να κλιμακωθούν και να μαζικοποιηθούν οι αγώνες που έρχονται.
Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν θα διαμορφωθεί μόνο από τις κεντρικές παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες, ούτε βεβαίως μπορούν να φέρουν σε πέρας την προεκλογική δουλειά μόνο όσοι και όσες θα συγκροτήσουν το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Όσο και αν ζούμε σε περίοδο όπου η πολιτική έχει υποκατασταθεί με την επικοινωνία και τα ΜΜΕενημέρωσης. Το αποτέλεσμα θα εξαρτηθεί από την προσπάθεια που θα καταβάλει και ο καθένας σ/φος ή σ/φισσα στο σπίτι του, στη δουλειά του, στην οικογένεια, στο χωριό ή στη συνοικία.
Από τον οργανωμένο, συλλογικό τρόπο που θα δουλέψει σε κάθε επιτροπή τοπική ή κλαδική του ΣΥΡΙΖΑ σ΄όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό, στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Επομένως, είναι υπόθεση όλων μας.
Να γίνει, λοιπόν, η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ αφετηρία και προσκλητήριο για την προσπάθεια όλων μας να έχουμε ένα πολύ θετικό αποτέλεσμα.
Οι εκλογές είναι πολιτική αναμέτρηση.
Είμαστε ανταγωνιστικοί στα άλλα ψηφοδέλτια.
Θέλουμε και θα αγωνιστούμε για τη μεγαλύτερη δυνατή ενίσχυση του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ.
Η Ν. Δημοκρατία δίνει τον χαρακτήρα μιας τυπικής διαδικασίας.
«Δεν κρίνεται η κυβέρνηση» λέει.
Θεωρεί ότι δεν έχει γενικά καμμία ευθύνη για την πολιτική της Ε. Ένωσης.
Θεωρεί ότι δεν έχει να απολογηθεί για τις πολιτικές που ακολουθεί.
Αρκείται ότι είναι η δύναμη που έβαλε τη χώρα στην ΕΟΚ και στην Ε.Ε., προβάλλοντας ότι από την είσοδο αυτή ωφελήθηκε η χώρα.
Επομένως, οι πολίτες πρέπει να πληρώνουν ισοβίως την οφειλή τους στη Ν. Δημοκρατία γιατί τους έκανε μεγάλο καλό.
Το ΠΑΣΟΚ θέλει να δώσει στις Ευρωεκλογές χαρακτήρα δημοψηφίσματος για την κυβερνητική πολιτική της Ν. Δημοκρατίας. Προβάλλει μάλιστα για άλλη μια φορά τη λογική της χαμένης ψήφου.
Δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του και τις ευθύνες της σοσιαλδημοκρατίας για το νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Θεωρεί ότι βάζοντας την Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ απαλλάσσεται από τις πολιτικές που απορρέουν από την ΟΝΕ και το Σύμφωνο Σταθερότητας, ένα μονεταριστικό νεοφιλελεύθερο σύμφωνο που οδήγησε σε αντιαναπτυξιακή κατεύθυνση και όξυνε τα κοινωνικά προβλήματα. Ότι απαλλάσσεται από τις κυβερνητικές επιλογές του που άνοιξαν τους δρόμους που σήμερα βαδίζει η πολιτική της Νέας Δημοκρατίας.
Το ΚΚΕ καταγγέλλοντας γενικά την Ε.Ε. και τις Βρυξέλλες απαλλάσσει από τις ευθύνες τους τις εθνικές κυβερνήσεις. Η πολιτική της συκοφάντησης και της επίθεσης απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στις άλλες Αριστερές ευρωπαϊκές δυνάμεις, ενώ μετέχει στην ίδια Ευρωομάδα, που ακολουθεί η ηγεσία του, αξιοποιούνται απ΄όσους επιχαίρουν για τη διάσπαση της Αριστεράς.
Δείγμα αυτής της ανθενωτικής του λογικής που δυσκολεύει τους ενωτικούς μαζικούς αγώνες των εργαζομένων, που δυσκολεύει την ανάπτυξη των κοινωνικών κινημάτων η ειρωνεία της Κας Παπαρήγα για την επιδιωκόμενη ενότητα μέσα στη διαφορετικότητα που ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και που εξασφαλίζει την κοινή δράση και την πολιτική συνεργασία διαφορετικών αριστερών δυνάμεων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται σ΄όλους τους πολίτες ανεξάρτητα τί ψήφισαν στις προηγούμενες εκλογές.
Απευθύνεται στα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται από την κρίση, που γνωρίζουν ότι η ενότητα της Αριστεράς μπορεί να ανατρέψει τα πολιτικά δεδομένα ότι οι αγώνες τους και η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να φέρουν τα πάνω κάτω. Να φρενάρουν αντιλαϊκές πολιτικές. Να δώσουν ελπίδα και αισιοδοξία για τις αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος, που έχει ανάγκη η Ευρώπη.
Το ερώτημα ποια Ευρώπη; σε ποιο κόσμο; σε συνθήκες διεθνούς οικονομικής κρίσης, αμφισβήτησης της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της μονοκρατορίας των ΗΠΑ, τίθεται με δραματικό τρόπο. Η σύμπλευση ευρωπαϊκών και εθνικών πολιτικών ενισχύεται στη βάση του νεοφιλελευθερισμού και ευρωατλαντικού προσανατολισμού που έχει πάρει η πορεία της ενοποιητικής ευρωπαϊκής διαδικασίας.
Στη χώρα μας με αφορμή τις κινητοποιήσεις της νεολαίας, των αγροτών, των εργαζομένων έγινε πιο κατανοητό ότι η απόκρουση και η ανατροπή των συντηρητικών πολιτικών συναντιέται με την ανάγκη αμφισβήτησης του νεοφιλελευθερισμού που επικαθορίζει την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το Μάαστριχτ και μετά.
Για τη ριζοσπαστική Αριστερά η αλλαγή των συσχετισμών σε εθνικό επίπεδο αλληλοεπηρεάζεται από την αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι εναλλακτικές πολιτικές της, πολιτικές ρήξεων και μεταρρυθμίσεων στοχεύουν σε μια άλλη Ελλάδα, σε μια άλλη Ευρώπη, σ' έναν διαφορετικό κόσμο.
Οι εκλογές του Ιουνίου 2009 για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι μια ευκαιρία για να ξεκινήσει η οικοδόμηση νέων θεμελίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να έρθει πιο κοντά μια άλλη Ευρώπη δημοκρατική, κοινωνική, οικολογική, φεμινιστική, φιλειρηνική, σοσιαλιστική.
Η οικονομική κρίση που ξέσπασε στις ΗΠΑ, μεταδόθηκε γρήγορα στην Ευρώπη όχι μόνο λόγω της σύνδεσης των οικονομιών στις συνθήκες της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, αλλά γιατί το χρεοκοπημένο νεοφιλελεύθερο μοντέλο είχε κυριαρχήσει σχεδόν ταυτόχρονα με τις ΗΠΑ και στην Ευρώπη.
Η εξελισσόμενη διεθνής οικονομική κρίση ξεκίνησε βέβαια στις ΗΠΑ, αλλά αγκαλιάζει ήδη την Ευρώπη που γνώρισε το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό μοντέλο με τον ίδιο και ίσως πιο οδυνηρό τρόπο. Η εφαρμογή του στο πλαίσιο της περιφερειακής ολοκλήρωσης πήρε βίαιο χαρακτήρα, επιβλήθηκε από τα πάνω και μάλιστα χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση (δημοψηφίσματα, δημοκρατικές διαδικασίες από τους Ευρωπαϊκούς λαούς και τους Ευρωπαίους πολίτες).
Η ενοποιητική πορεία της Ευρώπης σφραγίστηκε από τις νεοφιλελεύθερες επιλογές και τον ευρωατλαντισμό αμέσως μετά το 1989 με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ ΄91-΄92 και τις μετέπειτα Συνθήκες του Άμστερνταμ, της Νίκαιας. Κορυφώθηκε με το λεγόμενο Ευρωσύνταγμα και την χωρίς ουσιαστικές αλλαγές Συνθήκη της Λισσαβόνας, το γεγονός ότι το όχι στο Ευρωσύνταγμα της Γαλλίας και της Ολλανδίας και η άρνηση κύρωσης της Συνθήκης της Λισσαβόνας από την Ιρλανδία παρότι προέκυψαν από δημοψηφίσματα δεν ανέστειλαν τις προσπάθειες των κυρίαρχων κύκλων που επιχειρούν με διάφορα τερτίπια να τα προσπεράσουν.
Σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση όπως έχει οικοδομηθεί με τη συναίνεση συντηρητικών αλλά και σοσιαλδημοκρατικών - σοσιαλιστικών κυβερνήσεων βρίσκεται στη δίνη της οικονομικής κρίσης που έχει ήδη αγκαλιάσει την πραγματική οικονομία όλων των χωρών-μελών της. Τράπεζες καταρρέουν, επιχειρήσεις κλείνουν με συνέπεια χιλιάδες απολύσεων και διόγκωση της ανεργίας. Εκατομμύρια πολίτες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Οι συντηρητικές πολιτικές έχουν αποδιαρθρώσει το κοινωνικό κράτος, έχουν περιορίσει το δημόσιο χώρο ενώ η εφαρμογή της στρατηγικής της Λισσαβόνας με την πλήρη απελευθέρωση και την ευελιξία έχουν πολλαπλασιάσει το αριθμό των εργαζομένων σε επισφαλείς, ευέλικτες μορφές εργασίας.
Απέναντι στην κατάσταση αυτή οι κυρίαρχοι κύκλοι σε κάθε χώρα έσπευσαν να στηρίξουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας του. Επιμένουν στην πειθαρχία στο Σύμφωνο Σταθερότητας, το οποίο παραβίασαν, βεβαίως, στην περίπτωση των τραπεζών, επιτήρηση των ελλειμμάτων ειδικά στις χώρες που έχουν ξεφύγει από το όριο (3%) και συνιστούν μείωση των μισθών, μείωση των δαπανών και περισσότερη ευελιξία για να αντιμετωπιστεί η ανεργία (η πρόβλεψη είναι για 5.000.000 νέων ανέργων). Μετά τις Ευρωεκλογές έρχονται και σκληρότερα μέτρα.
Οι οικονομίες πολλών χωρών ειδικά της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης έχουν καταρρεύσει και στηρίζονται στο δανεισμό από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ενώ η κατάσταση ορισμένων χωρών που ανήκουν στη ζώνη του ευρώ είναι οριακή με ορατό το ενδεχόμενο να είναι προβληματική η ύπαρξη του. Τώρα αποκαλύπτεται πιο καθαρά η προβληματικότητα της ΟΝΕ καθώς και ο τρόπος εφαρμογής της. Πιο συγκεκριμένα καθιέρωση της νομισματικής ενοποίησης χωρίς ταυτόχρονα να υπάρχουν μηχανισμοί και διαδικασίες αντιμετώπισης της απόκλισης των διαφορετικών οικονομικών επιπέδων και κυρίως σε συνθήκες κρίσης.
Με πενιχρό κοινοτικό προϋπολογισμό και χωρίς θεσμικούς μηχανισμούς δανεισμού και στήριξη των εθνικών οικονομιών η κάθε χώρα, χωρίς νομισματικές και οικονομικές πολιτικές για την αντιμετώπιση της κρίσης, λόγω και των περιορισμών, ουσιαστικά έχουν αφεθεί τα κράτη μέλη να αντιμετωπίσουν μόνα τους τα προβλήματα που επιδείνωσε η κρίση.
Οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αντιμετωπίζουν την κρίση και αν συνεχιστούν θα επιδεινώσουν την κατάσταση σε όλη την Ευρώπη αλλά και θα δώσουν πιο δραματικό χαρακτήρα σε ορισμένα κράτη-μέλη της, αν επικρατήσει η λογική η κάθε χώρα να αντιμετωπίσει μόνη της την κατάσταση.
Το κίνημα των νέων του Δεκέμβρη, οι αγροτικές κινητοποιήσεις ανησύχησαν ηγέτες της Ε.Ε. φοβούμενοι να μην γίνει «της Ελλάδας» και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις ξέσπασαν και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, με αίτημα να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι τα βάρη της κρίσης. Και βέβαια είναι γνωστό ότι το όχι στο λεγόμενο Ευρωσύνταγμα στη Γαλλία και την Ολλανδία και η καταψήφιση της συνθήκης της Λισσαβόνας (παραλλαγή στα βασικά σημεία του Ευρωσυντάγματος) στην Ιρλανδία, έδωσε ηχηρό μήνυμα της άρνησης των Ευρωπαίων πολιτών να προχωρούν ενοποιητικές διαδικασίες, να εφαρμόζονται συντηρητικές πολιτικές χωρίς να ρωτιούνται.
Στην Ελλάδα οι κυβερνητικές πολιτικές με πρόσφατο παράδειγμα το αναθεωρημένο πρόγραμμα σταθερότητας και τα μετέπειτα κυβερνητικά μέτρα «προσαρμόζονται» στις απαιτήσεις του Συμφώνου Σταθερότητας. Ενός μονεταριστικού συμφώνου δημοσιονομικής πειθαρχίας που ελαστικοποιείται όταν πρόκειται να στηριχθούν οι τράπεζες και είναι άτεγκτο όταν πρόκειται για διεκδικήσεις αγροτών και εργαζομένων.
Οι αγροτικές διεκδικήσεις βρίσκουν μπροστά τους τη νέα ΚΑΠ που πλήττει τους μικρούς και μεσαίους αγρότες. Οι εργατικοί αγώνες συγκρούονται με τη στρατηγική της Λισσαβόνας με την πλήρη αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων και τη αφαίρεση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Η υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της παιδείας συγκρούεται με την ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων και νομιμοποίηση των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών, την πολιτική της Μπολώνιας. Η αντιμετώπιση των μεταναστών βρίσκει απέναντι την αντιμεταναστευτική πολιτική και τη λογική της Ευρώπης φρουρίου. Η εξωτερική πολιτική εγκλωβίζεται στο ευρωατλαντικό πλαίσιο, ηγεμονίας των ΗΠΑ και πρωτοκαθεδρίας του ΝΑΤΟ, ενώ σύμφωνα με τη συνθήκη της Λισσαβόνας εξωθείται σε αύξηση των εξοπλισμών.
Αυτές οι πολιτικές υπηρετήθηκαν από τις κυβερνήσεις της Ν.Δημοκρατίας, αλλά και τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του '90 και εντεύθεν. Και αυτές οι πολιτικές εφαρμόσθηκαν συνειδητά καθώς τις αποφάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο τις πήραν από κοινού συντηρητικές, αλλά και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις που τις πρόβαλλαν και τις προχώρησαν ως επιθυμητό μονόδρομο στο μετά το '89 διεθνές περιβάλλον.
Η σημερινή εικόνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης συντίθεται από τη διεύρυνση των οικονομικών και κοινωνικών αντιθέσεων, την υψηλή ανεργία που θα απογειωθεί θεαματικά στο επόμενο διάστημα, την όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων, την επίθεση στα εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα (βλέπε οδηγία Μπολκενστάϊν, 65ωρο) τη μεγάλη εμπλοκή της εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας στα νατοϊκά σχέδια (π.χ. αποστολές εκτός Ευρώπης, αντιπυραυλική ασπίδα κλπ), διαμορφώνοντας μια Ευρώπη των πολυεθνικών, των τραπεζιτών, των συντηρητικών αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών. Μια Ευρώπη θλιβερό ακόλουθο των ΗΠΑ, στις διεθνείς σχέσεις σε μια περίοδο μάλιστα που αμφισβητείται η αρχιτεκτονική της νέας τάξης πραγμάτων. Αυτή η πραγματικότητα και προοπτική πρέπει να αμφισβητηθεί και να αποτραπεί. Οι Ευρωεκλογές δίνουν τη δυνατότητα όχι μόνο να αλλάξουν οι συσχετισμοί αλλά και να διεκδικηθούν ριζικά εναλλακτικές πολιτικές.
Γι αυτό απαιτείται να ενισχυθεί ο αγώνας για να ανατραπούν οι νεοφιλελεύθερες συνθήκες, να καταργηθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας και να αντικατασταθεί από ένα Σύμφωνο για την απασχόληση και την ανάπτυξη. Να αλλάξει ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και να περάσει σε πολιτικό και κοινοβουλευτικό έλεγχο. Οι ευρωεκλογές του Ιουνίου 2009 είναι μια ευκαιρία για να οικοδομηθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση σε νέα θεμέλια δημοκρατικά, κοινωνικά, οικολογικά για να ανατραπεί η σημερινή κατάσταση. Οι δυνάμεις που προγραμματικά και πολιτικά ενισχυμένες μπορούν να συγκροτήσουν το μέτωπο της αλλαγής, ήδη έχουν διαμορφωθεί. Είναι τα κινήματα κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, κατά του πολέμου και του ρατσισμού, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Είναι οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς που έχουν συγκροτήσει το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ή συμμετέχουν στην αντικαπιταλιστική Αριστερά της Ευρώπης ή είναι διάσπαρτες.
Είναι οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που ιδρυτικά, προγραμματικά και πολιτικά αντιστρατεύονται τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές σε Ευρώπη και Ελλάδα, τον ευρωατλαντισμό, τον ρατσισμό και τον εθνικισμό. Παρά τις διαφορετικές οπτικές στην Ευρωπαϊκή ενοποίηση, οι κοινοί αγώνες κατά του Ευρωσυντάγματος, της συνθήκης της Λισσαβόνας, των αντεργατικών και αντιαγροτικών κανονισμών και οδηγιών, καθιστούν δυνατή τη διαμόρφωση εναλλακτικής πολιτικής απέναντι στις δυνάμεις που σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο υπερασπίζονται και προβάλλουν το υφιστάμενο μοντέλο και τις ακολουθούμενες αντιευρωπαϊκές τελικά ενοποιητικές διαδικασίες.
Με βασικούς άξονες της εναλλακτικής Ευρωπαϊκής πρότασης, τον αγώνα κατά:
- του νεοφιλελευθερισμού
- του πολέμου και του ευρωατλαντισμού
- του περιορισμού του δημοσίου χώρου και της εμπορευματοποίησης των κοινωνικών αγαθών
- του ρατσισμού και της Ευρώπης φρουρίου
- της καταστροφής του περιβάλλοντος
- της περιφρόνησης της δημοκρατίας
Να δώσουμε απάντηση στα κυρίαρχα ερωτήματα-διλήμματα των ευρωεκλογών.
Να δώσουμε τις απαντήσεις της Αριστεράς.
Ξεκινώντας από σήμερα, έχοντας όλες τις προϋποθέσεις να κάνουμε ένα πολύ αποτελεσματικό προεκλογικό αγώνα.
Να κάνουμε πράξη το σύνθημα της Συνδιάσκεψής μας.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS