Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Επειδή πιστεύω βαθιά τις απεριόριστες δυνατότητες του εγχειρήματός μας, επειδή πιστεύω βαθιά ότι όποιες δυσκολίες έχουν βρεθεί μπροστά μας είναι υπερβάσιμες, επειδή άκουσα συντρόφισσες και συντρόφους να μιλάνε με την καρδιά τους πρώτα, και με το μυαλό τους, στην παρέμβασή μου αυτή δεν θα μιλήσω για τους άλλους. Θα μιλήσω για μας.
Έχει αξία νομίζω ο τεκμηριωμένος, αποφασιστικός, μαχητικός λόγος απέναντι στους άλλους. Το κύριο όμως που θα κρίνει τη δικιά μας πορεία θα είναι, όχι η κριτική μας στις θέσεις τους, θα είναι η προβολή των δικών μας θέσεων. Όχι η κριτική μας στην αδράνειά τους, απέναντι στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η σημερινή κοινωνία, αλλά η δικιά μας δυνατότητα να οδηγήσουμε σε κινηματικές δράσεις. Όχι η κριτική μας στα δικά τους σχέδια, που είναι σχέδια ενσωμάτωσης και υποταγής σε ένα σύστημα το οποίο απ΄ όλους πια γίνεται δεκτό σ΄ όλον τον πλανήτη για την τεράστια, την εκρηκτική ζημιογόνα δράση που έχει, αλλά το δικό μας σχέδιο. Κι όχι κριτική στις δικιές τους αξίες μόνο, αλλά η προβολή των δικών μας αξιών.
Το πρώτο που θέλω να πω, Σ΄ αυτή την καμπή του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι οι ευρωεκλογές, που είναι καμπή, καμπή προς τα πάνω, κατά τη γνώμη μου, όσοι ήδη εκείνοι οι οποίοι είχαν ετοιμάσει τον παππά με το καλυμμαύκι και το φέρετρο για τις εκλογές του 2004, όλοι αυτοί πρέπει να ξέρουν ότι, εάν υπήρξε στις προηγούμενες ευρωεκλογές του 2004 μια αρνητική έκβαση για την αριστερά, γιατί υπήρχαν χωριστά ψηφοδέλτια, γιατί δεν υπήρχε ΣΥΡΙΖΑ, γιατί υπήρχε ψηφοδέλτιο γυναικών, σήμερα αυτή η δύναμη θα είναι διπλά εκρηκτική, γιατί έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα και κατεβαίνουμε στις ευρωεκλογές ως συνασπισμένη ριζοσπαστική αριστερά και δεν αστειευόμαστε γι αυτό. Και γιατί έχουμε τις γυναίκες σε μια πρόταση εναλλακτικής ακολουθίας ανδρών και γυναικών μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Κι έτσι προχωράμε το εγχείρημά μας. Ένα εγχείρημα το οποίο ξεκίνησε ως μια προσπάθεια εκλογικής επιβίωσης του Συνασπισμού τότε και συμμετοχής ομάδων, κινημάτων, κομμάτων της Αριστεράς, όπως μια τακτική ευκαιριακή κίνηση. Εάν βρεθεί σε ένα πλαίσιο το οποίο αναδείκνυε όλες τις δυνατότητες μπορεί να οδηγήσει εντελώς αλλού. Και γι αυτό βλέπουμε ότι με το ξεπέρασμα αυτό του άγονου τοπίου των αναμετρήσεων και των ιδεολογικών αντιπαραθέσεων, με το τι ρίξαμε τα τείχη ανάμεσα στην κοινοβουλευτική και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, με το ότι συνδυάσαμε την κινηματική δράση με την πολιτική δημιουργήσαμε μια νέα κατάσταση στην πολιτική σκηνή της χώρας μας. Αλλάξαμε συνολικά το τοπίο. Δώσαμε ξανά ελπίδα -και μην το ξεχνάμε, σύντροφοι- σε πολλούς συντρόφους, συντρόφισσες, συναγωνιστές, συναγωνίστριες από τις παλιότερες γενιές, από τους Λαμπράκηδες και πριν, μέχρι τις γενιές μετά το Πολυτεχνείο. Και δώσαμε ελπίδα στους νέους. Και ανθίσαμε μέσα στο χώρο του κοινωνικού κινήματος.
Όλο αυτό είναι μια μεγάλη κατάκτηση. Μια μεγάλη κατάκτηση που δεν έχουμε δικαίωμα να την αφήσουμε να γίνει γκρίζα. Δεν έχουμε δικαίωμα να την συνηθίζουμε. Πρέπει συνεχώς να έχουμε την ικανότητα, αυτό το στοιχείο της σύμπραξης, της συνεύρεσης, της συνεργασίας της Αριστεράς συνεχώς να το αναδημιουργούμε και να το αναγεννούμε.
Και γι αυτό η διαφορετικότητα στον προβληματισμό, στις προελεύσεις, στις πηγές της κριτικής που ακούγονται κι εδώ είναι μια δύναμη για μας και δεν πρέπει να την αφήσουμε να χαθεί. Μια δύναμη όμως η οποία πάντα θα είναι παρούσα στην αριστερά, ακόμη κι αν γινόταν αυτό που είπαν κάποιοι σύντροφοι, δηλαδή να έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ ως ενιαίο κόμμα, πάλι θα είχαμε τις ανάγκες συμμαχιών. Θα είχαμε την ανάγκη να πάρουμε μαζί μας τις δυνάμεις που αναδείχθηκαν από το μαθητικό κίνημα του Δεκέμβρη. Θα είχαμε την ανάγκη να πάρουμε μαζί μας τις δυνάμεις, τις μη υποταγμένες στα κόμματα, τις αδέσμευτες, τις προσανατολισμένες σε μια άλλη αντίληψη για την ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας που αναδείχθηκαν μέσα από το αγροτικό κίνημα του Φλεβάρη.
Μ΄ αυτή την έννοια, μην φοβόμαστε τη διαφορετικότητά μας. Φτάνει μόνο να υπάρχει σπονδυλική στήλη. Φτάνει μόνο με τις διαφορετικές κουλτούρες, διαφορετικές ιδέες, διαφορετικές προελεύσεις, διαφορετικές αντιλήψεις, διαφορετικές γλώσσες να συνενωνόμαστε με σαφήνεια, με ευκρίνεια πάνω σε ένα κοινό πρόγραμμα δράσης το οποίο θα είναι η σπονδυλική στήλη του εγχειρήματός μας. Κι αυτό νομίζω ότι έχουμε απόλυτα τη δυνατότητα να το καταφέρουμε.
Το δεύτερο. Σ΄αυτή την πορεία της οικοδόμησης του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάστηκε ο δεύτερος ΣΥΡΙΖΑ. Και παρουσιάστηκε ο δεύτερος ΣΥΡΙΖΑ πολύ πιο δυναμικός και πολύ πιο μαχητικός και πολύ πιο κινηματικός και πολύ πιο αποφασιστικός από τον σχεδιασμό ο οποίος είχε γίνει. Ήταν ο κοινωνικός -και είναι ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ από τα κάτω, με διεργασίες που όλοι εκπλαγήκαμε -και εχθροί και φίλοι. Ξυπνώντας μνήμες σε άλλους, δημιουργώντας όνειρα σε άλλους. Με μια δυναμική η οποία η ίδια μας ξεπερνούσε. Με τη δυνατότητα να δημιουργεί και να στηρίζει κινηματικές δράσεις.
Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ φόβισε τους αντιπάλους και τους φοβίζει. Τους φοβίζει ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρέπει όμως να φοβίσει καθόλου κι εμάς. Κι αυτό σημαίνει ότι, χωρίς να φεύγουμε από την πραγματική κατάσταση που είμαστε, πρέπει να του δώσουμε το χώρο να αναπτυχθεί.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το ψηφοδέλτιο. Μην φεύγουμε από την πραγματική κατάσταση. Δεν έχουμε ακόμη διαδικασίες τέτοιες εκλογής, νομιμοποίησης, αντιπροσώπευσης. Παρακολούθησα από κοντά τις διεργασίες των συνιστωσών. Και θέλω να πω ότι σ΄ όλες τις συνιστώσες είδες τη διάθεση υποχωρήσεων, συμβιβασμών, ακόμη και σε περιπτώσεις που η συμφωνία είχε τίμημα γι αυτές, σοβαρό τίμημα, όπως είχε ο ΣΥΝ. Ακόμα και σε περιπτώσεις που κεντρικά αιτήματά του δεν έγιναν δεκτά, όπως είχε το ΔΗΚΚΙ, το οποίο με μεγάλη πλειοψηφία -ακούμε- συμμετέχει σ΄ αυτή την πορεία.
Παρόλα αυτά, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε κάτι. Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπερβαίνει πια τις συνιστώσες του. Κι ότι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ένας χώρος κοινωνικός, πάρα πολλοί συναγωνιστές, συναγωνίστριες, οι οποίοι έχουν ακόμα την ετικέτα ανένταχτοι, δεν είναι όμως ανένταχτοι. Είναι ενταγμένοι μέσα στο δικό μας εγχείρημα. Και ανησυχούν. Και πρέπει να δώσουμε λύσεις. Και κράτησα πολλές προτάσεις και ιδέες από πολλούς ομιλητές, όπως και από τον τελευταίο ομιλητή, τον Δημ. Παπαδημούλη. Πρέπει να δημιουργήσουμε τελικά συνθήκες ώστε, εάν είναι δυνατόν, στην επόμενη συνδιάσκεψή μας να μπορούμε να κρατάμε κάρτες στα χέρια μας, να μπορούμε να εκφράζουμε όλον αυτόν τον κόσμο, να μπορούμε να εγκρίνουμε ή να μην εγκρίνουμε αποφάσεις. Εάν η Αριστερά τη μεγαλύτερη συμβολή που έχει δώσει στην ιστορία του τόπου, που είναι το ΕΑΜικό κίνημα, ο αγώνας για την Εθνική Αντίσταση, εάν το κατάφερε αυτό είναι ακριβώς γιατί υπήρχε το ΕΑΜ, ήταν οργανωμένο το ΕΑΜ, είχε διαδικασίες το ΕΑΜ. Και μ΄ αυτή την έννοια όσα προβλήματα κι αν βάλλει, προβλήματα στην πραγματικότητα δημιουργίας νέων συνθηκών, δεν πρέπει να καθυστερήσουμε άλλο αυτή την εξέλιξη.
Για μας σημαντικό -επειδή ειπώθηκαν πολλά- στην πορεία μας προς τις ευρωεκλογές είναι να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε με συμμετοχή, με αυτενέργεια, οι συνελεύσεις, σε επίπεδο νομαρχίας και σε επίπεδο πόλης του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να κινητοποιηθεί όλο αυτό το τεράστιο δυναμικό που έχουμε. Μαζί να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί κεντρικά, μ΄ ένα όργανο συντονισμού το οποίο θα έχει την ικανότητα να σχεδιάζει επιτελικά, να αποφασίζει, να προγραμματίζεται με την ταχύτητα που απαιτούν σήμερα οι εξελίξεις. Και, μαζί με την προσπάθειά μας να μην υπάρχει και ο τρίτος ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος τρίτος ΣΥΡΙΖΑ είναι ο τηλεοπτικός ΣΥΡΙΖΑ και τον οποίον πρέπει να τον φέρουμε σε μια τέτοια κατάσταση ώστε να εκφράζει πραγματικά, όσο είναι δυνατόν από εμάς -γιατί δεν είμαστε ιδιοκτήτες των ΜΜΕ- τον χώρο μας και τον κόσμο μας.
Το τρίτο σημείο. Το πρόγραμμά μας. Όταν ξεκινήσαμε είχαμε ένα πρόγραμμα τέσσερις προτάσεις. Κι όμως με τέσσερις προτάσεις ξεκίνησε ένα μεγάλο εγχείρημα του οποίου μέλη είμαστε κι εμείς και το στηρίζουμε. Στις πρώτες εκλογές του 2004 ήταν τέσσερις προτάσεις. Στις εκλογές του 2007 προχωρήσαμε παραπέρα. Η δυναμική μας, που είχε εμφανιστεί όλους αυτούς τους μήνες, ξεπερνούσε την προγραμματική μας ικανότητα.
Έγινε μια σημαντική δουλειά, νομίζω. Και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ συνολικά. Και μας την παρουσίασε ο σύντροφος Τσακνιάς. Και μέσα στις διάφορες συνιστώσες. Μια πάρα πολύ αξιόλογη δουλειά. Τέτοια δουλειά που βλέπετε ότι πολλές φορές οι ανακοινώσεις μεγάλων κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι μπαγιάτικη και αόριστη και μη δεσμευτική, επανάληψη βασικών στόχων για τους οποίους εμείς παλεύουμε για χρόνια.
Μ΄ αυτή την έννοια όμως, έχοντας μια προγραμματική βάση η οποία -όπως είπε και ο Θοδ. Δρίτσας- είναι ανοιχτή στην εξέλιξη, την ίδια στιγμή πρέπει να λύσουμε το μεγάλο πρόβλημα. Δηλαδή το πώς οι προγραμματικές μας θέσεις θα μπορέσουν να φτάσουν στην κοινωνία, στο εργοστάσιο, στο πανεπιστήμιο, στο σχολείο, στο χωριό μέσα. Πώς θα γίνει ευκρινής η προγραμματική μας κατεύθυνση. Κι επίσης η αξιοπιστία αυτού που προτείνει.
Για να συμβάλει το νεολαιίστικο κίνημα, το φοιτητικό κίνημα να πέσει η χούντα ήταν ένα πρόγραμμα τριών θέσεων. Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία. Μέσα σε μια τέτοια κρίση, εμείς πρέπει με συντομία, με ικανότητα, με τέχνη να βρούμε ακριβώς τα προγραμματικά διακριτικά στοιχεία που έχουμε.
Γι αυτό κυρίως φτάνω στις ευρωεκλογές. Γιατί στο ευρωπαϊκό πεδίο παίζονται πάρα πολλά. Το έχουμε καταφέρει σε κάποια σημεία. Ξέρουν όλοι ότι το θέμα των τραπεζών και της εθνικοποίησης σ΄ αυτό το χώρο είναι πια ένα θέμα το οποίο έχει θέση ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το τέταρτο. Ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάναμε μια μεγάλη στροφή στην πορεία και την πολιτική της Αριστεράς. Η Αριστερά ήταν μια δύναμη που είχε τη γωνία του κήπου. Μιλούσε για τον σοσιαλισμό, μιλούσε για την Οκτωβριανή Επανάσταση, μιλούσε.. της επιτρέπανε από ένα σημείο και πέρα, μετά τη δικτατορία, περίπου να μιλάει για ό,τι θέλει. Δεν παρενέβαινε πολιτικά.
Πριν από λίγα χρόνια κάναμε μια μεγάλη επιλογή. Είπαμε, θα διεκδικήσουμε να εκφράσουμε έναν αριστερό προγραμματικό ριζοσπαστικό, εξωσυστηματικό, αντιπολιτευτικό λόγο. Ήταν δύσκολο εγχείρημα. Για πολλούς ήταν υπερφίαλο. Πώς θα μπορούσε ένα κόμμα, ένας χώρος του 3%.. να εκφράσει μια άλλη αντίληψη για την αντιπολίτευση από τον άλλο πόλο του δικομματικού συστήματος, που ήταν εκτός κυβερνητικής εξουσίας.
Το καταφέραμε αυτό. Το καταφέραμε με τις εναλλακτικές μας προτάσεις αλλά και κυρίως με τη στήριξή μας στην κινηματική μας δράση. Και είδαμε σε όλες τις μεγάλες συγκρούσεις να διαμορφώνονται δύο πόλοι. Από τη μια η κυβέρνηση, από την άλλη η αριστερά γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Και να εξαφανίζονται πολλές φορές, να σιωπούν, να νομίζει κανείς ότι δύο πολιτικές δυνάμεις είναι αυτές που μάχονταν. Όπως το είδαμε όταν είχαμε όλη αυτή την κινητοποίηση σε σχέση με τα πανεπιστήμια. Και σε μεγάλο βαθμό οι κινητοποιήσεις αυτές, η ουσιαστική προσπάθεια ανάδειξης της διαφοράς του συστήματος και της Ν.Δ., οι ερωτήσεις του Γ. Δραγασάκη για το Βατοπέδιο εδώ και χρόνια .. και χρόνια.. και μετά της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, κρίνανε την στροφή και τη μεγάλη πτώση της Ν.Δ.
Σήμερα οι όροι έχουν αλλάξει. Η Ν.Δ., κάτω από, το βάρος και των δικών της πεπραγμένων σε ʽόλα τα επίπεδα, και στο πολιτικό και στο κοινωνικό και στο επίπεδο της διαφθοράς κ.λπ., βλέπουμε ότι καταρρέει. Αυτό κάνει τα πράγματα και πιο εύκολα, τα κάνει τα πράγματα και πιο δύσκολα. Γιατί εμείς πρέπει να δώσουμε σήμερα συγκροτημένα τη μάχη προτείνοντας την άλλη λύση, που είναι έξω -ξαναλέω- από τα πλαίσια του συστήματος και των διορθώσεων που πρέπει να γίνουν.
Και πρέπει και τώρα να δημιουργήσουμε εκείνες τις προϋποθέσεις ώστε να κατανοήσουν όλοι ότι η λύση περνάει έξω από τα πλαίσια του δικομματισμού.
Το πέμπτο σημείο. Σπάσαμε τα στεγανά. Βρεθήκαμε με τις φοβίες και τις δημαγωγίες γύρω από το 1989 και την προσπάθειά μας να μας αποκόψουν οριστικά από ένα διάλογο με μεγάλα τμήματα του λαού μας, όπου σημαντικό κομμάτι του ήθελε τις αλλαγές.
Εμείς σ΄ αυτό το σημείο δεν φοβηθήκαμε την πολιτική. Δεν φέραμε σε σύγκρουση την πολιτική με την κινηματική δράση. Και σας θυμίζω τις μεγάλες στιγμές του άρθρου 16, των κινήσεων. Εμείς πάντα προτείναμε, καλούσαμε την αξιωματική αντιπολίτευση, ξέροντας τις θέσεις της, να περάσει στην άλλη όχθη απ΄ αυτήν που ήταν. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Ο λόγος μας δεν πηγαίνει μόνο σε κομματικά γραφεία. Ο λόγος μας πάει στα καφενεία, πάει στις γειτονιές, πάει στις παρέες της νεολαίας. Και είδαμε η συναίνεση αυτή, κάτω από το βάρος του κινήματος και κάτω από το βάρος της πολιτικής δράσης που υπήρχε ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. να καταρρέει. Και είδαμε ένα από τα μεγαλύτερα αποτελέσματα κινηματικής δράσης που έχουμε στη σύγχρονη ιστορία μας, δηλαδή ένα μεγάλο εκπαιδευτικό κίνημα να μπορεί να ακυρώνει τη συνταγματική μεταρρύθμιση, το κέντρο δηλαδή των πολιτικών της Ν.Δ.
Έχουμε μια σαφή άποψη για τη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων στη χώρα μας. Είμαστε ένας πολιτικός χώρος ο οποίος κινείται έξω από τα πλαίσια του δικομματισμού, θέλει να τον ανατρέψει και θέλει να δημιουργήσει συνθήκες για μια νέα πλειοψηφία.
Είμαστε ένα πολιτικός χώρος που με σαφήνεια ξέρει ότι, όπως εμείς συγκεντρωθήκαμε βάσει προγραμματικών συγκλίσεων, με τον ίδιο τρόπο είναι αδύνατον να έχουμε μια ευρύτερη συνεργασία με καμία από τις δύο δυνάμεις που αποτελούν το δικομματισμό.
ʽΌμως δεν πρέπει να φοβόμαστε την πολιτική. Δεν πρέπει να δεχόμαστε να παίζουμε στο δικό τους γήπεδο, που το δικό τους γήπεδο είναι απλώς ένα γήπεδο αριθμητικής, πώς θα βγουν οι 151 που θα παίξουν για τα επόμενα 2,3.. 4 χρόνια τον ρόλο των ισχυρών οικονομικών δυνάμεων. Το δικό μας γήπεδο είναι το γήπεδο της συζήτησης πάνω στα συγκεκριμένα ζητήματα και στις συγκεκριμένες λύσεις που υπάρχουν. Γι αυτό πρέπει να πολιορκούμε με προτάσεις όλο το χώρο της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Μην φοβόμαστε. Ούτε τη Λισσαβόνα έχουμε να φοβηθούμε εμείς, ούτε την αναθεώρηση του 2013, ούτε τον Μπαρόζο.
Η πρότασή μας ναι, το γράμμα στέλνεται και στην ηγεσία. Φεύγουν όμως εκατομμύρια γράμματα, τα οποία πηγαίνουν στο καφενείο του χωριού, πηγαίνουν στη βραδινή συνάντηση των συγγενών στο σπίτι κι όπου κανείς δεν μπορεί να πει ότι για λόγους αυθαιρεσίας και μεγαλομανίας αρνείται ο ΣΥΡΙΖΑ τη συνεργασία. Άλλοι αρνούνται τη συνεργασία. Άλλοι αρνούνται τη συνεργασία, γιατί θίγει το σύστημα, ανοίγει άλλους δρόμους για τη χώρα μας.
Το έκτο σημείο. Σε μεγάλο βαθμό η δύναμή μας στηρίχτηκε στη νέα γενιά. Και στο κίνημα για το άρθρο 16. Και στο κίνημα για τους συμβασιούχους, που ήταν μια πρώτη είσοδος στο χώρο της ευλύγιστης εργασίας. Και πρέπει να δούμε αυτό το κίνημα, πέρα απ΄ αυτά που έκανε, τώρα, με τις συνθήκες της κρίσης, πόσο προδρομικό σε ευρωπαϊκό επίπεδο και διεθνώς ήταν. Διότι ήταν ένα κίνημα -ʽόχι μια τοποθέτηση κόμματος- ένα κίνημα το οποίο έθεσε το θέμα του δημόσιου χώρου, το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων, το θέμα του κοινωνικού κράτους, το θέμα της αντιμετώπισης της ανεξέλεγκτης αγοράς γύρω από το ζήτημα και των ελευθέρων σπουδών και ιδιωτικά πανεπιστήμια ή η ανώτατη παιδεία είναι υποχρέωση του κράτους και δικαίωμα των πολιτών να την απολαμβάνουν.
Ήταν η δύναμή μας. Οι ρίζες μας, οι ρίζες της γοητείας, της ελκυστικότητας, της αποτελεσματικότητας του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται εκεί.
Δεν πρέπει λοιπόν να επιτρέψουμε σε κανέναν τη δύναμή μας να την κάνει αχίλλεια πτέρνα μας. Και γίνεται αυτή η προσπάθεια. Γίνεται με συγκεκριμένο, μακρόχρονο προγραμματισμό. Το κίνημα της νεολαίας, είτε ήταν ΕΠΟΝ, είτε ήταν Λαμπράκηδες, είτε ήταν η γενιά του Πολυτεχνείου, είτε ήταν οι αριστερές οργανώσεις, είναι αυτό, ανάμεσα στα άλλα, το οποίο τους φοβίζει, το βλέπουν ως καταλύτη για τις αλλαγές των εξελίξεων.
Δεν θα τους αφήσουμε. Κι οφείλουμε να υπερασπιστούμε και οφείλουμε να σκεφτούμε την κατάσταση. Κι οφείλουμε να δούμε τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί. Μπορούμε να δώσουμε λύσεις … Αλλά ας σκεφτούμε ότι αυτό το πράγμα γίνεται μετά από μια μεγάλη νίκη, μια ασύλληπτη νίκη, μια νίκη που δεν βρίσκεις σε άλλες χώρες και ας δούμε με ποιον τρόπο θα επανασυσπειρώσουμε δυνάμεις -πέρα από το να καταγγέλλουμε- θα επανασυσπειρώσουμε πολύ από το επιστημονικό και διδακτικό προσωπικό των πανεπιστημίων μπορούν να ξαναρθούν μαζί. Ας ακούσουμε την κραυγή καθηγητών, όπως ο Μανιτάκης, οι οποίοι σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα έχουν σταθεί δίπλα στα προβλήματα της Αριστεράς.
Ας στηρίξουμε τις μεγάλες κατακτήσεις μας, όπως είναι το άσυλο. Δεν πρέπει να φοβηθούμε να πούμε ότι το άσυλο είναι εν κινδύνω. Κι είναι εν κινδύνω γιατί κινδυνεύει να χάσει αυτό το πολύτιμο δικαίωμα, που μια από τις λίγες χώρες είναι η Ελλάδα που έχει, τη στήριξη όλης της κοινωνίας. Μισούν την εικόνα του τανκ που μπαίνει το ΄73 στο Πολυτεχνείο και τον τρόπο που αντιστάθηκε η νεολαία και τον τρόπο που άλλαξε τις πολιτικές εξελίξεις. Και θέλουν να την αποδομήσουν. Μ΄ αυτή την έννοια, πρέπει να βρούμε τον τρόπο για την στήριξή του από την κοινωνία. Και να ανοίξει και να αναδειχθούμε εμείς η Αριστερά ως η πρωτοποριακή δύναμη που θέλει να δώσει το άλλο πανεπιστήμιο. Θέλει να δώσει την άλλη εκπαίδευση.
Δέστε τα γεγονότα στον Ρέντη προχτές. Η εκπαίδευση η οποία στηρίζεται στον ατομισμό, στην απληστία, στο σαρκασμό του αδύναμου, στο μαύρο πρόβατο του μαθητή, στη σχολική διαρροή.. Ελάτε εμείς εδώ, πέρα από τους αγώνες για τα δικαιώματα, τα εισοδηματικά των εργαζομένων, να δώσουμε το δικό μας πρότυπο μιας αριστεράς που θέλει την εκπαίδευση συλλογική, να στηρίζεται σε αξίες, να είναι ουμανιστική, να δώσουμε μια διαφορετική απάντηση.
Το έβδομο σημείο. Το θέμα του Δεκέμβρη. Όπως και όλοι εσείς, έτσι κι εγώ, σε μια πρωτοφανή για τη μεταπολίτευση συμμαχία του συστήματος, που εκφράστηκε από τη σύγκλιση της Ν.Δ. με άλλα δύο κόμματα, σε μια μεγάλη πρωτοφανή επίθεση που δέχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ σταθήκαμε στο ύψος μας. Και, αντί να γίνουμε εισαγγελείς, γίναμε φορείς στήριξης των αιτημάτων αμφισβήτησης και της νέας Ελλάδας που ζητάει η νεολαία.
Είμαστε περήφανοι για τη στάση μας. Δεν έχουμε να ζητήσουμε συγνώμη από κανέναν. Και δεν δεχόμαστε εμείς τις κατηγορίες σε σχέση με τη βία. Ποιοι προβάλλουν τις ενοχές τους για τη βία πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ; Αυτοί που ευθύνονται για 1500 νεκρούς, οι περισσότεροι νέοι, από τροχαία; Αυτοί που ευθύνονται για 150 νεκρούς, οι περισσότεροι νέοι, από αυτοκτονίες κάθε χρόνο; Αυτοί που ευθύνονται για 150 νεκρούς περίπου από εργατικά ατυχήματα; Αυτοί που ευθύνονται για 200 νεκρούς από ναρκωτικά; Αυτοί θα μας κατηγορήσουν για τη βία; Θα μας πουν στο ταξί ή αλλού ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σχέση με τη βία; Ένα κρούσμα έχουμε εμείς. Όταν αγωνιστές και αγωνίστριες του ΣΥΡΙΖΑ -και άλλων φορέων-συζητούσαν για μια σειρά ζητήματα, τη θέση που θα πάρουν, τις πρωτοβουλίες που θα πάρουν, δέχθηκαν επίθεση με χειροβομβίδα, και μόνο ένα τυχαίο γεγονός τους έσωσε.
Όμως έχουμε άλλο πρόβλημα με τον Δεκέμβρη. Έχουμε άλλο πρόβλημα. Κι αυτό είναι ότι δεν μας καλύπτει η συνέχεια του Δεκέμβρη. Η σιωπή των πολλών, η προσφυγή λίγων σε ενέργειες τυφλής βίας, Ότι τον Δεκέμβρη τον διαδέχτηκε, καταφέρανε ένα κλίμα φόβου, αντί για ένα κλίμα ελπίδας. Γι αυτό πρέπει να κάνουμε μεγάλη προσπάθεια να επανεργοποιήσουμε τη νεολαία και να συμβάλουμε στο να συμμετέχει, με το δικό της τρόπο, σε ένα πλαίσιο πολιτικής αλλαγής και πολιτικής ανασυγκρότησης της χώρας. Και να κάνουμε καθαρό ότι για μας δεν ισχύει ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ότι για μας, που θέλουμε την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, δεν ισχύουν σε συνθήκες κοινοβουλευτισμού, άδικα και ανελεύθερα μέτρα. Να πούμε ότι για μας αντιεξουσιασμός δεν σημαίνει να είσαι καθρέφτης των μεθόδων της εξουσίας, δηλαδή να κρατάς, να έχει τη δύναμη μέσα στο σκοτάδι ή όταν ο άλλος είναι αφηρημένος, να επιβάλεις το δικό σου νόμο…. Και κατανοούμε ότι αυτή τη βία περιμένει και θέλει να αξιοποιήσει η εξουσία, η οποία έχει δυνατότητες συγκρότησης μηχανισμών αποδόμησης όλου του κινήματος.
Το όγδοο. Το σύστημα είναι σε βαθιά κρίση, κοινωνική, οικονομική κ.λπ. Το ξέρουμε. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές εάν θα συνέλθει γρήγορα ή αργά. Τις ακούμε, τις παρακολουθούμε, παρεμβαίνουμε, θέλουμε το καλό των εργαζομένων, των ανέργων, έχουμε πρωτοβουλίες κ.λπ. Μία μάχη όμως την έχει χάσει οριστικά το σύστημα, πλανητικά. Κι αυτό μας δίνει τεράστιες δυνατότητες, αλλά μας δημιουργεί και τεράστιες ευθύνες. Κι αυτό είναι η μάχη των αξιών. Είναι ένα σύστημα το οποίο δεν μπορεί να δώσει αξίες. Έδωσε τα υπερκέρδη, την πείνα, τις λοβιτούρες, τα καζίνο, τα Βατοπέδια στην Ελλάδα, τις άγονες γραμμές.. όλα αυτά τα ζητήματα. Πολλοί πολίτες στη χώρα μας, ιδίως νέοι, αλλά όχι μόνο νέοι, μαζί με τη βελτίωση των προβλημάτων τους, ζητάνε κι έναν κόσμο που να έχει κάποιο όραμα, να έχει κάποια, αξία, να κινείται διαφορετικά.
Σκεφτείτε, η Αριστερά είχε ένα μεγάλο έπος τον περασμένο αιώνα. Είχε μεγάλα λάθη, επίσης. Είχε πάρα πολύ μεγάλους διωγμούς. Αν κυρίως όμως κατάφερε να επιζήσει και κατάφερε να δώσει σ΄ εμάς τη σκυτάλη της είναι γιατί έβγαινε ως μια κοιτίδα αξιών, εντελώς διαφορετικών απ΄ αυτές που επικρατούσαν στη χώρα μας. Κι αυτό τι σημαίνει; Όχι, να γυαλίζουμε τα παράσημα του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα; Σημαίνει ότι εμείς πρέπει να γίνουμε φορείς μιας άλλης αντίληψης, φορείς άλλων αξιών, άλλης κουλτούρας. Να ξαναφέρουμε τις ιδέες της αλληλεγγύης, τις ιδέες της συλλογικότητας. Να ξαναφέρουμε τις ιδέες της κοινής δράσης;. Να ξαναφέρουμε την ελευθερία, την αδελφοσύνη.
Ένατο σημείο. Ευρωεκλογές. Έχουμε μεγάλες δυνατότητες. Είναι σωστό αυτό που είπε ο Δημ. Παπαδημούλης. Ήταν ο μόνος ευρωβουλευτής του ΣΥΝ και ενήργησε ως ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Ασφαλώς η κρίση δημιουργεί τάσεις συντηρητικής αναδίπλωσης όταν δεν υπάρχει κάποιος δημαγωγός που θα οδηγήσει αλλού την κοινωνία και όταν είναι άφωνη η Αριστερά.
Μ΄ αυτή την έννοια έχει μεγάλη σημασία για μας να μπορέσουμε να συνδυάσουμε -και νομίζω ότι και ο Ν. Χουντής και η Ελ. Σωτηρίου το δώσανε πολύ εκφραστικά- τη δράση μας με τον αγώνα ενάντια στην κρίση. Ξέροντας ότι η Ελλάδα είναι στο μικροσκόπιο. Βλέποντας τον διεθνή Τύπο θα δείτε Ελλάδα. Για τις κινητοποιήσεις της νεολαίας, Ελλάδα. Για την αίσθηση ότι έρχεται η κρίση, Ελλάδα. Για τις αγροτικές κινητοποιήσεις, Ελλάδα. Για το δημόσιο χρέος, Ελλάδα. Για το δημόσιο έλλειμμα, Ελλάδα. Έτσι η Ελλάδα στις ε4υρωεκλογές πρέπει να είναι η χώρα εκείνην που θα δείξει ότι η δύναμη η οποία μπορεί να στηρίξει ένα άλλο δρόμο για όλη την Ευρώπη είναι η Αριστερά.
Δέκατο. Μπορούμε να ανατρέψουμε το σκηνικό, να αλλάξουμε το τοπίο. Η μεγάλη πολιτική μάχη που θα γίνει είναι ανάμεσα στο δικομματισμό και στην πρόταση μιας νέας κοινωνικής πλειοψηφίας με επίκεντρο την Αριστερά.
Μας λένε, αλλάξανε οι δημοσκοπήσεις. Ορίστε, και η τελευταία δείχνει μια αυτοδυναμία στα πλαίσια του δικομματισμού. Εμείς τους λέμε, ότι, αν μάθαμε όλα αυτά τα χρόνια μια μικρή τέχνη, είναι να ανατρέπουμε τις δημοσκοπήσεις. Και δεν ξεχνάμε ότι, όταν αρχίζαμε τον αγώνα για τη διάκριση ρόλων εκκλησίας και κράτους, ήταν συντριπτικά τα ποσοστά σε σχέση με τη δικιά μας άποψη. Όταν αρχίζαμε τον αγώνα για το θέμα του δημόσιου πανεπιστημίου, ήταν συντριπτικά τα ποσοστά όσων ήθελαν το παιδί τους να μπει στο πανεπιστήμιο. Κι έτσι ας περιμένουμε.
Έχει φτάσει η στιγμή, είναι η στιγμή πια. Εμείς δεν κρινόμαστε και κρίνουμε τους εαυτούς μας από την ανταγωνιστική σύγκριση με άλλες πολιτικές δυνάμεις. Όμως στις ευρωεκλογές έχει φτάσει η στιγμή στις τρεις κεντρικές θέσεις να εκφραστούν τα τρία βασικά ρεύματα που υπάρχουν στη χώρα μας;. Δηλαδή τα δύο ρεύματα του δικομματισμού. Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς και να το θέλαμε σήμερα. Το συντηρητικό και το ρεύμα το οποίο εκφράζεται σήμερα από την αξιωματική αντιπολίτευση. Και μαζί το ρεύμα το οποίο ενεργοποιείται και κινείται για τη νέα κοινωνική πλειοψηφία σ΄ αυτές τις ευρωεκλογές μπορούμε να είμαστε η Τρίτη πολιτική δύναμη. Να δώσουμε τη μάχη και να το κερδίσουμε αυτό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μας χωράει όλους όσους δεχόμαστε το πολιτικό του πρόγραμμα. Και πρέπει να έχουμε αίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να προχωρήσει αν όφελος δεν έχει ένας ή δύο, αλλά αν όλοι έχουμε όφελος. Επομένως -και το βγάζω σαν συμπέρασμα- δεν θα πέσουμε στην παγίδα κάποιοι να δείξουν αδιαφορία, γιατί ο υποψήφιος που εκφράζει τις αντιλήψεις τους δεν είναι σε καλή θέση. Ούτε θα πέσουμε στην παγίδα κάποιοι να δείξουν αδιαφορία διότι, εάν το αποτέλεσμα που θα φέρουμε είναι πολύ καλό, μπορεί να βγει υποψήφιος τον οποίον θεωρούν αντίθετο στις θέσεις τους. Αυτό θα ήταν παγιδευτικό, αρνητικό. Είναι όμως έξω από τις αρχές μας, την κουλτούρα μας και από τη συνείδησή μας ότι ως αριστερά εκφράζουμε και θα εκφράζουμε μια μεγάλη βεντάλια από διαφορετικά και πολυποίκιλα ρεύματα.
Επομένως σύντροφοι, δεν σας λέω ότι είναι εύκολο.. Επομένως, θα δώσουμε τη μάχη για να είναι πάλι ο Δημ. Παπαδημούλης, για να έχουμε τρεις ευρωβουλευτές με΄σα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Πιστεύω ότι μπορεί. Δεν κρίνεται απ΄ όσα ακούστηκαν σήμερα εδώ μέσα η σημερινή μας συνδιάσκεψη. Δεν κρίνεται ούτε καν από το κλείσιμο που θα κάνει ο Γ. Θεωνάς. Θα κριθεί από τα αποτελέσματος. Από εκεί θα κριθεί. Κι αν έχουμε την ικανότητα να ενεργοποιήσουμε τη συμμετοχή, την αυτενέργεια, να δουλέψουμε με έμπνευση, με αλληλεγγύη, με συλλογικότητα, να προβάλουμε νέες αξίες στην κοινωνία, τότε μπορούμε να πούμε ότι η συνδιάσκεψη αυτή θα έχει σφραγίσει μια νέα θετική τομή, το νέο ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας .
Ευχαριστώ πολύ.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS