Η εξαιρετική πρωτοβουλία της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ για μια ανοιχτή συζήτηση, πριν το νομοθέτημα για την βία και εγκληματικότητα, με επιστήμονες, δημοσιογράφους, κοινωνικούς φορείς, αποτελεί μια λαμπρή απόδειξη ότι αυτός ο χώρος της Αριστεράς μπορεί να συνδιαλέγεται με το «διαφορετικό», χωρίς φόβο, με στοχασμό και διάθεση κατανόησης, χωρίς ψευδαισθήσεις αυτάρκειας και απόλυτης αλήθειας, με δημοκρατικό φρόνημα δηλαδή.
Με λυπεί ότι η συζήτηση, οι τοποθετήσεις και οι ευαίσθητες διαφοροποιήσεις δεν πρόκειται να αποτελέσουν αντικείμενο συζήτησης των οργανώσεων του ΣΥΝ, παρ΄ ότι το θέμα δίχασε και πόλωσε τον ΣΥΝ και το συμμαχικό μας σχήμα,
1/3 σελίδας της Αυγής δεν αρκεί. Η εκατέρωθεν αυτοεπιβεβαίωση , προαναγγελθεισών αληθειών, αποτελεί δυστυχώς την «ασφαλέστερη» οδό κομματικής και κινηματικής δράσης.
Κι΄ όμως, μια τέτοια ανοιχτή στην κοινωνία πρωτοβουλία, που κανείς δεν σκέφθηκε αμέσως μετά τα γεγονότα του Δεκέμβρη, θα φώτιζε πλευρές, θα τροποποιούσε πιθανώς προσεγγίσεις, αν και υπάρχουν αρκετοί «αενάως αλάθητοι» στη γραμμή μας.
Ο Δεκέμβρης, αυτό που πολιτικά παρήγαγε, όπως ήταν αναμενόμενο με βάση την ιστορική εμπειρία, ήταν η ριζοσπαστικοποίηση ενός σημαντικού αλλά μειοψηφικού κομματιού της νεολαίας, προς αδιευκρίνιστη ακόμη κατεύθυνση και η περαιτέρω συντηρητικοποίηση του μεγαλύτερου κομματιού της Ελληνικής κοινωνίας.
Οι πολιτικά αφελείς ,επιεικώς, τοποθετήσεις στελεχών της Αριστεράς, που στην προσπάθεια στήριξης, αιτιολόγησης και κατανόησης της δίκαιης, οργισμένης νεανικής έκρηξης, υποτιμούσαν ή μηδένιζαν τις επιπτώσεις υπαρκτών ακραίων ενεργειών ατομικής και συλλογικής βίας, παρότι δεν τις ενέκριναν, κατέστησαν την Αριστερά σάκο του μποξ, με προεξάρχοντες επιτιθέμενους το ΛΑΟΣ και το ΚΚΕ. Υπονόμευαν την ορθή επιλογή μας για συμμετοχή και όχι δαιμονοποίηση των νεανικών διαδηλώσεων, την προσπάθεια μας για πολιτικοποίηση του αυθόρμητου ξεσπάσματος με σεβασμό στην αυτονομία του.
Οι δολοφονικές απόπειρες σε αστυνομικούς, συνοθυλευμάτων – χαφιέδων, «ανυπάκουων», πολιτικά ηλίθιων ψευτοεπαναστατών– που αυτοαποκαλούνται επαναστάτες, τιμωροί κλπ. Η δαιμονοποίηση στα Μέσα του ασύλου από την δράση ανεύθυνων χουλιγκάνων καταστροφέων, πρόσθεσαν τις τελευταίες αναγκαίες ψηφίδες στην εικόνα που ήθελαν οι κυρίαρχοι συντηρητικοί κύκλοι να σχηματίσει η κοινωνία. Έτσι η ατζέντα εύκολα άλλαξε, από τις προτεραιότητες για την αντιμετώπιση των κοινωνικών οικονομικών αδιέξοδων και της αυθαίρετης αστυνομικής βίας σε διαδηλωτές και μετανάστες, υπέρβασης των πολιτικών καταστολής και της διαφθοράς, που τροφοδοτούσαν τάση ενίσχυσης και μεγέθυνσης της Αριστεράς και των προτάσεων της στην πολιτική και την κοινωνία, πρωτοκαθεδρία κατέλαβαν η ασφάλεια της καθημερινής ζωής των πολιτών και ο φόβος απρόκλητων καταστροφών, η ανάγκη αστυνομοκρατίας και καμερών, η αμφισβήτηση του ασύλου και οι γελοιότητες της ποινικοποίησης της κουκούλας. Αποδιοπομπαίος , με συνεργία Περισσού, πολιτικός τράγος ο «υποκινητής» ,ολίγον κουκουλοφόρος, ΣΥΡΙΖΑ.
Επειδή αλλεπάλληλες ιστορικές στιγμές επαλήθευσαν τη ρήση του Λένιν «ο ηλίθιος είναι πιο επικίνδυνος από τον προβοκάτορα», πολύ λίγο πρέπει να μας ενδιαφέρει μόνο η κοινωνιολογική και ψυχαναλυτική προσέγγιση των συμπεριφορών. Οφείλουμε ρητά, κατηγορηματικά και απερίφραστα να τα καταδικάζουμε, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα τις δημοκρατικές δικονομικές εγγυήσεις και την δημοκρατική επιείκεια σε νεανικά ατοπήματα.
Οι επαναστατικοφανείς αρλούμπες και τυχοδιωκτισμοί τροφοδότησαν σε όλες τις ιστορικές στιγμές, στρατηγικές έντασης, , καταστολές και περιστολές των ανθρώπινων και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Η επιλογή της ειρηνικής, μαζικής διεκδίκησης, των δημοκρατικών και κοινωνικών προταγμάτων, δεν εκπορεύεται από την πολιτική αφέλεια εξορκισμού της βίας γενικώς – που εν πολλοίς παράγεται από την λειτουργία του ανταγωνιστικού, οικονομικά και κοινωνικά, καπιταλιστικού μοντέλου που προυποθέτει τις ανισότητες - αλλά από την πολιτικά ασφαλή προσέγγιση, ιδιαίτερα για την Αριστερά, ότι η βία δεν αποτελεί ούτε προνομιακό πεδίο αντιπαράθεσης των προοδευτικών κινημάτων με την εξουσία, ούτε συνάδει με την αναγκαία προσπάθεια εξανθρωπισμού του ανθρώπου, που αποτελεί ιστορικό σκοπό μας. Πρέπει να γίνει κατανοητό στην κοινωνία ότι για μας
-Το δικαίωμα στην πορεία δεν σημαίνει δικαίωμα σε καταστροφές
-Το άσυλο δεν σημαίνει ασυλία στον χουλιγκανισμό
-Δημοκρατία δεν σημαίνει ατιμωρησία
-Το δικαίωμα στη ζωή υπάρχει ακόμα και σ΄ αυτόν που προσπαθεί να στο σταματήσει,
γιατί όπως εύστοχα ειπώθηκε, δεν θέλουμε να είμαστε καθρέφτης της κοινωνίας που απορρίπτουμε.
Υπάρχουν πολλά ζητήματα που, ιδιαίτερα τώρα σε συνθήκες κρίσης, πρέπει να μας απασχολήσουν αναλυτικά και διεξοδικά, αν θέλουμε να αποτρέψουμε μία δραματική συντηρητικοποίηση και φαινόμενα κοινωνικού εκφασισμού που δεν θα ελέγχονται . Η μετανάστευση είναι ένα απ' αυτά και οι δημοκρατικές, κοινωνικά δίκαιες απαντήσεις πέραν της υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων όλων, κυρίως των μεταναστών αλλά και των ημεδαπών, είναι και δύσκολες και σύνθετες. Χωρίς εκπτώσεις σε αρχές και αξίες μας, προσπαθώντας να κατανοήσουμε και να παρεμβούμε στο όλον της πραγματικότητας.
Δημήτρης Μπίρμπας
Μέλος ΚΠΕ ΣΥΝ
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS