Εδώ και πάρα πολλά χρόνια ο ΣΥΝ έκανε κριτική και στο μοντέλο ανάπτυξης και στο μοντέλο οικονομίας. Εκανε κριτική και στις συνταγές με τις οποίες προσπαθούσαν οι κυβερνήσεις να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της οικονομίας.
Και όλοι μαζί έκαναν κριτική στην Αριστερά ότι δεν προτείνει συγκεκριμένα πράγματα..
Όχι ότι δεν προτείνει συγκεκριμένα πράγματα, αλλά ότι αυτά που προτείνει είναι ανεφάρμοστα, είναι έξω από τη λογική. Και σήμερα βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή σε διεθνές επίπεδο εξαιτίας της κατάρρευσης ενός συστήματος ανάπτυξης και οικονομικής μεγέθυνσης που στηρίχθηκε στη συσσώρευση πλούτου σε λίγα χέρια. Και εξαιτίας ενός συστήματος, που στην τελική ανάλυση δημιουργούσε μεγαλύτερη φτώχεια από όσο μπορούσε να δανείζει. Και βλέπουμε ότι και μεγάλοι οικονομολόγοι, υιοθετούν προτάσεις που παλαιότερα έλεγε η Αριστερά για ένα άλλο οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης, προκειμένου να ξεφύγουμε από την κρίση. Το ζήτημα δεν είναι πόσα δόθηκαν ή θα δοθούν. 28 δις πηγαίνουν στις τράπεζες και μάλιστα χωρίς όρους και εγγυήσεις για το που θα δοθούν, αν θα επιστραφούν, αν θα επανεπενδυθούν στην πραγματική οικονομία. Από ότι φαίνεται δεν γίνεται όχι μόνο αυτό. Ακούμε και μαθαίνουμε ότι ασκούνται πιέσεις, προκειμένου να μην υπάρξει έλεγχος για το που θα δοθούνε και πως θα δοθούνε αυτά τα χρήματα.
Βλέπουμε αυτή τη στιγμή ότι είμαστε η μόνη χώρα στην ευρωζώνη που τα επιτόκια παραμένουν πολύ υψηλά. Περιμέναν πως και πώς να ισχύσει αυτό το πρόγραμμα εγγυοδοσίας μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων, το οποίο όμως ισχύει μονάχα για τις εύρωστες επιχειρήσεις, γι΄αυτές οι οποίες δεν έχουν πρόβλημα πραγματικό και σήμερα μικρομεσαίος και μικρομεσαίες επιχειρήσεις στενάζουν. Κι εμείς τι είπαμε. Αμεσα ένα πρόγραμμα στοχευμένο για την επανεθνικοποίηση τουλάχιστον της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας, ώστε μαζί με το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και την Αγροτική Τράπεζα να μπορέσουν να καθοδηγήσουν τον ανταγωνισμό προς όφελος των δανειοληπτών. Και για τις πολύ μικρές επιχειρήσεις μιλήσαμε για την ανάγκη ίδρυσης τράπεζας ειδικού σκοπού. Να μετατραπεί, δηλαδή, το λεγόμενο ΤΕΜΠΕ αυτό το ταμείο εγγυοδοσίας, σε τράπεζα ειδικού σκοπού με στόχο να δανειοδοτήσεις με χαμηλότοκα δάνεια τις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις που έχουν σήμερα πρόβλημα, που είναι η ραχοκοκαλιά, όπως λένε όλοι, της ελληνικής οικονομίας και απειλούνται σήμερα με κατάρρευση, με χρεοκοπία. Θα σας έλεγα το εξής: Όταν σήμερα η ευρωπαϊκή οικονομία απειλείται από τη λεγόμενη παγίδα ρευστότητας, από φαινόμενα αποπληθωρισμού, δεν μπορεί σήμερα να είμαστε δογματικά προσανατολισμένοι στο Σύμφωνο Σταθερότητας. Διότι το Σύμφωνο Σταθερότητας τι λέει;
Για το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι η Ε.Ε. δηλαδή, η ρητορική του ΣΥΝ κατά του Συμφώνου Σταθερότητας, ουσιαστικά είναι σαν να μην θέλετε την Ευρώπη.
Κάνετε λάθος. Δεν θέλουμε την συγκεκριμένη Ευρώπη. Βεβαίως, το λέμε. Μάλλον να το πω διαφορετικά για να παραφράσω κάτι το οποίο είχε πει ένας πολύ σημαντικός έλληνας διανοούμενος ο Νίκος Πουλαντζάς, ο οποίος μιλώντας για τον σοσιαλισμό την περίοδο που το αντικείμενο συζήτησης ήταν το πώς θα φτάσουμε στο σοσιαλισμό, την δεκαετία του ʼ70. Είχε πει πως ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει. Να πω λοιπόν ότι η ενωμένη Ευρώπη ή που θα είναι κοινωνική ή που θα είναι Ευρώπη των λαών της ή που δεν θα υπάρξει. Αυτή τη στιγμή τι υπάρχει; Υπάρχει μια Ε.Ε. των χρηματαγορών, των τραπεζιτών, μια Ε.Ε. που βασίζεται σε μια πλαστή οικονομική ενοποίηση, διότι δεν υπάρχει κοινός προϋπολογισμός στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει πολιτική διεύθυνση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Δεν υπάρχει κοινή δημοσιονομική πολιτική. Αρα, λοιπόν, αυτό που υπάρχει σήμερα είναι ένας μηχανισμός ρύθμισης αυθαίρετος. Γιατί να είναι 3% το έλλειμμα; Ποιος μας ορίζει ότι πρέπει να είναι 3 και όχι 3,5; Και όχι 4 και όχι 2,5; Και βλέπουμε ότι όλες οι σοβαρές χώρες του κόσμου, και οι ΗΠΑ με τις οποίες διαφωνούμε – το γνωρίζετε άλλωστε- λένε ότι για να μπορέσει να σωθεί η οικονομία πρέπει να σχεδιάσουμε με έλλειμμα, ο Ομπάμα λέει 13%, ο Κρούκμαν που είχε έρθει εδώ του κάνει κριτική και λέει τι 13%, 25% πρέπει να είναι το έλλειμμα.
Διότι σήμερα η χώρα μας, ως γνωστόν, όπως και όλες οι χώρες της Ε.Ε., δεν μπορούν να δανειστούν απευθείας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το γνωρίζετε αυτό. Όμως, μια εμπορική τράπεζα μπορεί να δανειστεί απευθείας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με χαμηλό επιτόκιο και με την σειρά της να δανείσει στην Ελλάδα με υψηλό επιτόκιο. Αυτός είναι ένας μηχανισμός που παράγει πάρα πολύ μεγάλες ανισότητες. Είναι ένας μηχανισμός αδικίας.
Πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο διάστημα έχει σφυρηλατήσει μια διαφορετική ταυτότητα και επειδή όλο το πολιτικό σύστημα τρέχει πίσω από τις δημοσκοπήσεις, να σας πω ότι εμείς δεν κοιτάμε μόνο τα ποσοτικά μεγέθη των δημοσκοπήσεων, κοιτάμε κυρίως τα ποιοτικά μεγέθη. Kαι παρατηρούμε ότι αν κάτι έχει αλλάξει στην ταυτότητα του χώρου μας, της παράταξής μας, αυτό είναι η προσέγγιση νέων κοινωνικών κατηγοριών. Δεν αναφέρομαι μονάχα σε αυτό που είναι προφανές σε όλους, στους νέους ανθρώπους όπου εκεί η απήχησή μας και η δυναμική μας είναι ιδιαίτερα αυξημένη.
Φαντάζομαι πως δεν θα αρνηθείτε πως και η δική σας παρουσία μια τέτοια στόχευση είχε.
Πιθανώς αλλά δεν αρκεί αυτό.
Κύριε Πρόεδρε, ποιους ενόχλησε το ότι μιλούσατε ευκολότερα με τους νέους;
Φοβούνται δηλαδή τι; Φοβούνται ότι η νέα γενιά μπορεί να μην είναι πια μια γενιά της απάθειας και του καναπέ αλλά μπορεί να είναι μια γενιά που να μπαίνει στην πολιτική με όρους διεκδίκησης και πάλης. Να μπαίνει στην πολιτική και να διεκδικεί, και πολιτική δεν είναι μόνο να υποστηρίζεις ένα κόμμα, πολιτική είναι και να διεκδικείς στους δρόμους.
Σας καταλογίζουν κ. Τσίπρα ότι έχει μια «μανία» με την βία. Είτε με την δήλωση του κ. Αλαβάνου στην Βουλή για τον εθνικό ύμνο είτε με αυτό που δηλώσατε εσείς για την βία των τραπεζών.
Τώρα σε σχέση με το ζήτημα της βίας και την δήλωσή μου στο Βήμα, εγώ είπα κάτι πάρα πολύ απλό που νομίζω ότι έχει απήχηση στον μέσο έλληνα σήμερα: ότι την βία των σπασμένων βιτρινών και των κουκουλοφόρων εμείς την έχουμε καταδικάσει επαρκέστατα και συνεχίζουμε να την καταδικάζουμε περιμένουμε όμως από όλες τις πολιτικές δυνάμεις να καταδικάσουν και μια άλλη βία. Αυτή που δεν γίνεται με την κουκούλα. Γιατί τα μεγαλύτερα εγκλήματα γίνονται χωρίς κουκούλα.
Αυτήν την πολιτική που γεννά βία, διότι η απόλυση είναι βία, 100.000 απολύσεις τους 3 πρώτους μήνες του 2009. Διότι η πολιτική των τραπεζών γεννά βία. Και διότι σήμερα βρισκόμαστε σε μια περίοδο που πρέπει να υπάρξει ένα μεγάλο, δημοκρατικό μέτωπο, κοινωνικό μέτωπο, διαταξικό θα έλεγα εγώ διότι δεν πιάνει μόνο τους φτωχούς απέναντι στους προνομιούχους του πλούτου, στους προνομιούχους των χρηματαγορών. Και δεν είναι μόνο τα golden boys και δεν είναι λαϊκισμός να το πω αυτό. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν κάποιοι προνομιούχοι του χρήματος που ενώ όλη η κοινωνία στενάζει κι έχουμε περικοπές, αυτοί διατηρούν τα προνόμιά τους. Αυτό μπορεί να συνεχίζεται; Δίνουμε 28 δις στις τράπεζες αλλά δεν μπορούμε να ελέγξουμε τους μισθούς, τα μπόνους και τα stock options του κ. Αράπογλου και του κ. Σάλα που παίρνουν από αυτό το ζεστό κρατικό χρήμα. Ξέρετε τι μισθούς παίρνουν αυτοί οι κύριοι;
Αυτές βεβαίως είναι ιδιωτικές τράπεζες…
Βεβαίως ιδιωτικές είναι. Αν λοιπόν είναι ιδιωτικές και πρέπει να καθορίζουν μόνες τους μισθούς τους διότι θεωρούν ότι είναι τόσο ικανοί και τα πηγαίνουν τόσο καλά, τότε να μην παίρνουν το ζεστό κρατικό χρήμα για να ζήσουν, να τα βγάζουν πέρα μόνοι τους αφού τα κάνουν τόσο καλά.
Είδατε το ευρωβαρόμετρο; Λένε ότι ένα 48% μόνο θα πάει να ψηφίσει στις ευρωεκλογές.
Εντάξει να το δούμε όμως αυτό. Τα είδα αυτά τα στοιχεία που αφορούν σε όλη την Ευρώπη. Πάντως έχει σημασία και το ποιοι θα πάνε στην κάλπη όχι μόνο το συνολικό ποσοστό. Όλοι όσοι είναι απογοητευμένοι με την κοινωνική πραγματικότητα και με το πολιτικό σύστημα θα γυρίσουν την πλάτη ή θα τιμωρήσουν;
Πιστεύετε σε ένα ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών κύριε Τσίπρα και αυτό που συζητείται εντονότερα τελευταία, των δίδυμων εκλογών τον Ιούνιο;
Νομίζω ότι το πολιτικό σύστημα πια είναι μια ρώσικη ρουλέτα. Κανείς δεν ξέρει, ούτε ο ίδιος ο Καραμανλής ξέρει κατά τη γνώμη μου, κι αυτό είναι η αδυναμία του, δεν μπορεί να σχεδιάσει, δεν έχει στρατηγική. Σέρνεται από τις εξελίξεις. Νομίζω ότι όλα είναι πιθανά, ακόμα και αυτό το οποίο μπορεί να φαντάζει ως αυτοκτονική κίνηση από την πλευρά του Πρωθυπουργού, να πάει δηλαδή σε δίδυμες κάλπες τώρα με τα σκάνδαλα στην πρώτη γραμμή που θα θεωρηθεί κι από πολλούς σαν μια απόπειρα να κουκουλώσει, να παραγράψει όλα τα αδικήματα. Από την άλλη να πω ότι η αδυναμία της Κυβέρνησης να βγάλει την άνοιξη ή να προχωρήσει παραπέρα δεν έχει να κάνει τόσο με τον κ. Παυλίδη όπως νομίζουμε ή με τις υποθέσεις αυτές που είναι γνωστές σε όλους όσο με την αδυναμία της να χαράξει μία πολιτική η οποία να βρει ανταπόκριση στην κοινωνία.
Εχει να κάνει με μια μίνιμουν συνεργασία σε πέντε έξι θεματικούς τομείς ή είναι κάτι άλλο;
Εχει κουραστεί ο Αλαβάνος να καταθέτει προτάσεις συνεργασίας στο ΠΑΣΟΚ. Και όχι μόνο, σε όλες τις προοδευτικές δυνάμεις. Και στο Κομουνιστικό Κόμμα και στο ΠΑΣΟΚ και στους Οικολόγους. Είδατε εσείς καμία επί της ουσίας απάντηση σε αυτές τις προτάσεις;
Το ΠΑΣΟΚ όμως από τη μια μιλάει αριστερόστροφα και από την άλλη φαίνεται να συμφωνεί, να συναινεί δια των στελεχών του – δεν κάνει τα λάθη ο κ.Παπανδρέου αλλά η κα Διαμαντοπούλου τις προάλλες συναίνεσε με τις προτάσεις Μίχαλου για εκ περιτροπής ανεργία - . Δεν γίνεται να είσαι και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα. Πρέπει να διαλέξεις σε ποια όχθη του ποταμού βρίσκεσαι. Και νομίζω ότι όσο τα πράγματα θα γίνονται έντονα και οι αντιθέσεις θα διογκώνονται, θα διευθύνονται, τότε πρέπει και η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία να αποφασίσει – μάλλον έχει αποφασίσει να είναι με τον Μπαρόζο, έχει αποφασίσει να είναι χέρι – χέρι με την Μέρκελ και με την ευρωπαϊκή δεξιά. Το ΠΑΣΟΚ εδώ πρέπει να μας απαντήσει τη συνεργασία τη θέλει για να ψαρέψει γενικόλογα να μιλάει για συνεργασία και να ψαρεύει όλους όσους, ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, απογοητευμένοι από την πολιτική του κόμματος «αλληθωρίζουν» προς τα αριστερά και λένε να ενισχύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ή γιατί πραγματικά πιστεύει στην ανάγκη μιας μεγάλης αλλαγής;
Συμφωνείτε να γίνει χώρος μνήμης το Πολυτεχνείο;
Χώρος μνήμης είναι ούτως ή άλλως το Πολυτεχνείο και θα πρέπει να αναβαθμιστεί ως χώρος μνήμης, αλλά μην πιστεύουμε ότι μπορούμε να λύσουμε ένα κοινωνικό πρόβλημα, όπως είναι το πρόβλημα της βίας, με χωροταξικές λύσεις. Διότι αν ήταν έτσι εύκολο, θα διώχναμε και το Πολυτεχνείο και την ΑΣΟΕΕ και την Νομική και την Πάντειο και το Πανεπιστήμιο Πειραιά και θα γλιτώναμε. Δεν είναι έτσι όμως, Δεν είναι απειλή οι φοιτητές και οι φοιτήτριες. Αλλα είναι τα απειλητικά στοιχεία που πρέπει να δούμε και να πολεμήσουμε.
Γάμος ομοφυλοφίλων, νομιμοποίηση χρήσης ναρκωτικών γιατί δεν βρίσκονται στις προτάσεις του ΣΥΝ;
Αν υπάρχει μια πολιτική δύναμη που έχει ανοίξει αυτά τα μέτωπα δίχως το φόβο του πολιτικού κόστους είναι ο ΣΥΝ. Και με την υπόθεση της Τήλου, αλλά και συνολικά με την κριτική που κάνουμε στην αποτυχία της απαγορευτικής πολιτικής και στην ανάγκη να υιοθετήσουμε και νέες μεθόδους για την καταπολέμηση των ναρκωτικών.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS