Ο Γ.Δραγασάκης, βουλευτής του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς έκανε δηλώσεις στα γραφεία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στη Βουλή σχετικά με την αναίτια σύλληψή του στο αεροδρόμιο Ορλύ των Παρισίων, στις 25/6/2006, και για τις σε βάρος του βιαιοπραγίες.
Ο κ. Δρασαγάκης στη συνέντευξή του τόνισε:
1. Η ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ
Θέλω, εξαρχής, να τονίσω ότι τα προβλήματα που θέτει η αναίτια σύλληψή μου στο αεροδρόμιο Ορλύ των Παρισίων, δεν τα εντάσσουμε, ούτε εγώ ούτε το Κόμμα μου, στο πλαίσιο κάποιας ελληνο-γαλλικής αντιπαράθεσης.
Η αντιπαράθεση είναι οικουμενική. Υπάρχει και μέσα στην κάθε χώρα ξεχωριστά. Από τη μια είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και από την άλλη είναι οι δυνάμεις της βίας και της αυθαιρεσίας, θύμα των οποίων υπήρξα κι εγώ στην προκειμένη περίπτωση.
Από την άποψη αυτή, για την προσωπική μου δικαίωση, αλλά και για την αποτροπή τέτοιων φαινομένων στο μέλλον, επενδύω υψηλές προσδοκίες στις προοδευτικές δυνάμεις της ίδιας της Γαλλίας και στην πρωτοβουλία των Γαλλικών Αρχών.
Περιμένω, με ενδιαφέρον και ανυπομονησία, την απάντηση της Γαλλικής κυβέρνησης στο διάβημα της Ελληνικής, καθώς και το πόρισμα της Air France από την έρευνα που η ίδια με ενημέρωσε ότι διενεργεί. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, διατηρώ στο ακέραιο όλα τα νόμιμα δικαιώματά μου.
2. ΟΙ ΟΔΥΝΗΡΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
Η περιπέτειά μου ήταν τραγελαφική ως προς τον παραλογισμό της. Ήταν, όμως, οδυνηρή ως προς τις συνέπειές της.
Δεν αναφέρομαι μόνο στην ψυχική οδύνη τη δική μου, των παιδιών μου και όλων των δικών μου ανθρώπων. Ούτε μόνο στην προσβολή της προσωπικότητάς μου με τη σύλληψή μου και την περιφορά μου με χειροπέδες, "χουφτωμένος" από δύο αστυνομικούς στις αίθουσες του Ορλύ ως ένας κοινός και επικίνδυνος εγκληματίας. Αναφέρομαι και στις συνέπειες της σωματικής βίας που μου ασκήθηκε. Οι έντονοι πόνοι των πρώτων ημερών δεν μου επέτρεπαν να κοιμηθώ. Οι γάλλοι γιατροί, που με εξέτασαν αρχικά, φοβούνταν για κάποιο ράγισμα πλευρού. Ευτυχώς, οι ακτινογραφίες τους διέψευσαν. Όμως, απέκτησα από το τίποτα μια θλάση μυών και ένα αιμάτωμα αρκετά βαθύ, όπως μου εξήγησαν, στα αριστερά πλευρά μέχρι την πνευμονική χώρα και πολλά άλλα ηπιότερα σε άλλα σημεία του σώματος. Απ' ότι μου είπαν θα με ταλαιπωρεί για βδομάδες.
Η σκέψη μου πάει στο επόμενο θύμα, τον ανώνυμο πολίτη, χωρίς διπλωματικό διαβατήριο (αν και ούτε εμένα βοήθησε), χωρίς πάντως τις δυνατότητες που εγώ είχα και τη βοήθεια που είχα από την Πρεσβεία και τη Βουλή για να διαχειριστώ, έστω, τις συνέπειες της περιπέτειάς μου.
3. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Θα επιχειρήσω τώρα, να διατυπώσω ορισμένες γενικότερες σκέψεις με βάση την εμπειρία που είχα.
Στο Ορλύ, με λίγα λόγια, έζησα τον παραλογισμό ενός συστήματος που, στο «Σύνταγμά» του δεν υπάρχει η λέξη ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Στη θέση της έχουν μπει οι λέξεις αυθαιρεσία και βία.
Το σύστημα αυτό, φοβάμαι, δεν είναι μόνο γαλλικό φαινόμενο. Έρχεται από τις ΗΠΑ, όπου εγκαθιδρύθηκε κυρίως μετά τα δραματικά γεγονότα της 11/9, αλλά γιγαντώθηκε με άλλοθι αυτά. Το σύστημα αυτό εξαπλώνεται και στην Ευρώπη.
Η λογική του είναι απλή. Στο όνομα της ασφάλειας του ίδιου του συστήματος εκμηδενίζονται η ασφάλεια, τα δικαιώματα, αν χρειαστεί ακόμη και η ζωή αθώων και ανυποψίαστων ανθρώπων, αρκεί κάποιος να βρεθεί σε απόκλιση από τους αυτοματισμούς του ή να έχει την ατυχία, όπως εγώ, να πέσει θύμα λάθους του ίδιου του συστήματος.
Το σύστημα αυτό, από κατασκευής του, δεν ακούει ούτε διαλέγεται. Απαιτεί ή μάλλον προϋποθέτει τυφλή υπακοή, πλήρη υποταγή. Στο «σήκω» πρέπει να σηκωθείς. Στο «κάτσε» πρέπει να καθίσεις. Αλλιώς κινδυνεύεις. Οι αντιρρήσεις αλλά ακόμη και οι ερωτήσεις ή οι απορίες το εκνευρίζουν επικίνδυνα.
Το σύστημα αυτό το υπηρετούν άνθρωποι και μηχανές, κυρίως κομπιούτερς. Όμως η μεταξύ τους σχέση έχει αντιστραφεί. Δεν ελέγχουν οι άνθρωποι τις μηχανές. Οι άνθρωποι ενεργούν ως εξαρτήματα των μηχανών με αυτοματισμούς, στη βάση προκατασκευασμένων, κωδικοποιημένων εντολών και διαδικασιών. Γι΄ αυτό και το σύστημα αυτό δεν αναγνωρίζει τα λάθη του, ούτε διαθέτει επαρκείς μηχανισμούς διόρθωσής τους. Τα λάθη, τα απρόοπτα, τα διλήμματα, οι αμήχανες καταστάσεις, εύκολα πανικοβάλλουν το σύστημα. Και τότε καλεί τη βία για το να προστατεύσει από εχθρούς υπαρκτούς ή υποτιθέμενους. Η διάκριση μεταξύ των πρώτων και των δεύτερων καθίσταται δευτερεύουσα όταν δεν αγνοείται εντελώς.
Η περιπέτεια που έζησα, δεν αποτελεί, θέλω να πω, υπόλειμμα παλιών εποχών, αλλά προπομπό νέων. Εγώ τουλάχιστον, την αισθάνθηκα ως πρόδρομο φαινόμενο, μιας νέας βαρβαρότητας που θα επικρατήσει αν ο στόχος της ασφάλειας αυτονομηθεί από τα ανθρώπινα δικαιώματα ή αντιπαρατίθεται σ' αυτά όπως ήδη συμβαίνει.
Είναι νόμιμη η γενίκευση αυτή; Πιστεύω πως είναι.
Πρώτον, γιατί υποστηρίζεται από εμπειρίες και από άλλους κοινωνικούς χώρους και σε πολλές χώρες.
Δεύτερον, γιατί, ό,τι συνέβη σε μένα, μπορούσε να έχει συμβεί ή μπορεί να συμβεί στο μέλλον στον καθένα. Αν μάλιστα, το επόμενο θύμα, πάσχει από κάποιο σοβαρό καρδιακό νόσημα, δεν είναι βέβαιο αν θα υπάρξει στη ζωή για να σας πει τις εμπειρίες του όπως κάνω εγώ σήμερα.
Τρίτο, γιατί η περιπέτεια που έζησα, δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο περιστατικό. Μπορεί να είναι ακραίο ή ασυνήθιστο. Δεν παύει, όμως, να αποτελεί μια ακραία εκδοχή ενός ευρύτερου φαινομένου, που χιλιάδες επιβάτες βιώνουν συχνά ανά τον κόσμο, υπό διάφορες μορφές και βαθμούς έντασης.
4. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ
Το σύστημα που περιέγραψα, στη δική μου περίπτωση, έκανε, ένα λάθος. Τσέκαρε τη βαλίτσα μου στο όνομα ενός άλλου επιβάτη ονόματι Kawasaki. Και μου έδωσε κάρτα επιβίβασης στο ίδιο όνομα, πράγμα που ούτε εγώ πρόσεξα.
Δεν κατηγορώ την Air France επειδή έγινε αυτό το λάθος. Κατηγορώ τους όποιους υπεύθυνους διότι δε μου το είπαν, δε με ενημέρωσαν, ούτε επεζήτησαν τη συνεργασία μου για την αντιμετώπισή του. Αντί γι΄ αυτό, με «κατασκεύασαν» ύποπτο αγνώστου εγκλήματος .
Μιλώντας με ειδικούς, διαπίστωσα ότι υπήρχαν πολλές λύσεις.
Πρώτον να μου εκδώσουν νέα κάρτα επιβίβασης, αφού ήταν λάθος η προηγούμενη. Δεύτερο, να φύγω ως Kawasaki και να ενημερωθούν οι υπάλληλοι στο Στρασβούργο να μου παραδώσουν τη βαλίτσα μου.
Στην πράξη, τελικά, αυτό έγινε. Έφυγα με την επόμενη πτήση, ως Δραγασάκης, αλλά στο Στρασβούργο με περίμεναν τρεις υπάλληλοι και μου παρέδωσαν τη βαλίτσα μου κι ας εξακολουθούσε να είναι στο όνομα Kawasaki. Με βάση τους «τύπους», αυτό ήταν παράνομο. Η βαλίτσα μου έπρεπε με κάποιο τρόπο να πάει στην Ιαπωνία, στον κύριο Kawasaki, αφού στο όνομά του ήταν τσεκαρισμένη. Θέλω να πω, δεν φταίνε οι «τύποι», όπως προσπαθούν κάποιοι να πουν. Στην ουσία είναι το πρόβλημα. Το σύστημα έκανε ένα λάθος, αλλά δεν είχε μέθοδο ή τη θέληση να το διορθώσει. Εκνευρίσθηκε άνευ λόγου και πανικοβλήθηκε χωρίς αιτία. Ο «κώδικας» προφανώς έλεγε ότι, σ' αυτήν την περίπτωση, καταφεύγουμε στη βία. Αυτό έκαναν.
5. Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ
Γι΄ αυτό και η καλύτερη δικαίωση για μένα θα είναι η συνειδητοποίηση, μέσα και από τι δική μου περιπέτεια, αυτού του προβλήματος και η δράση για την αντιμετώπισή του.
Στην κατεύθυνση αυτή, ζητούμε:
α) την πλήρη διαλεύκανση των συνθηκών που οδήγησαν στη σύλληψή μου και τον καταλογισμό ευθυνών,
β) την λήψη μέτρων για την αποτροπή ανάλογων αυθαιρεσιών στο μέλλον και γ) την κατάρτιση και τη θεσμοθέτηση μιας χάρτας για τα δικαιώματα των επιβατών, το σεβασμό της αξιοπρέπειας τους και την προστασία τους από αυθαιρεσίες των αεροπορικών εταιριών και των εξουσιαστικών μηχανισμών των αεροδρομίων.
6. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ
Θέλω να ευχαριστήσω άτομα και φορείς που, με τη στάση τους ή με πρωτοβουλίες τους, συνέβαλαν στην ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης της Ελλάδας και της Ευρώπης, όχι μόνο για τη δική μου περίπτωση, αλλά και για τη συνειδητοποίηση του συνολικότερου προβλήματος. Αναφέρομαι στην Πρόεδρο της Βουλής κα 'Αννα Μπενάκη - Ψαρούδα, στις πρεσβείες μας στο Παρίσι και στο Στρασβούργο, για την άμεση αντίδρασή τους. Επίσης σε Κόμματα και Κοινοβουλευτικές Ομάδες που εξέδωσαν ανακοινώσεις, σε φορείς, σε δημοσιογράφους και ΜΜΕ που κάλυψαν το θέμα και σε απλούς πολίτες.
Θέλω επίσης να ευχαριστήσω του βουλευτές που έφεραν ή προτίθενται να φέρουν το θέμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Συμβούλιο της Ευρώπης τη Γαλλική Εθνοσυνέλευση, την Ελληνική Βουλή και άλλα Κοινοβούλια.
Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω την κα Έλσα Παπαδημητρίου, τη Μαρία Δαμανάκη, τον Ντίνο Βρεττό, όλα τα μέλη της Αντιπροσωπείας μας στο Συμβούλιο της Ευρώπης, το Διπλωματικό και για το υπαλληλικό προσωπικό, όχι μόνο για την αλληλεγγύη τους, αλλά και για τη σημαντική δουλειά που έκαναν, όλες αυτές τις ημέρες, για την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση των άλλων Εθνικών Αντιπροσωπειών.
To Γραφείο Τύπου
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS