1. Η σημασία των Ευρωεκλογών
Όσο και αν ο πολιτικός διάλογος αυτή την περίοδο περιστρέφεται γύρω από το αν και πότε θα γίνουν πρόωρες εθνικές εκλογές δεν είναι δυνατό να συγκαλυφθεί η σημασία και η κρισιμότητα των Ευρωεκλογών του Ιουνίου 2009. Το ερώτημα ποια Ευρώπη; σε ποιο κόσμο; σε συνθήκες διεθνούς οικονομικής κρίσης, αμφισβήτησης της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της μονοκρατορίας των ΗΠΑ, τίθεται με δραματικό τρόπο.
Η σύμφυση ευρωπαϊκών και εθνικών πολιτικών ενισχύεται στη βάση του νεοφιλελευθερισμού και ευρωατλαντικού προσανατολισμού που έχει πάρει η πορεία της ενοποιητικής ευρωπαϊκής διαδικασίας.
Στη χώρα μας με αφορμή τις κινητοποιήσεις της νεολαίας, των αγροτών, των εργαζομένων έγινε πιο κατανοητό ότι η απόκρουση και η ανατροπή των συντηρητικών πολιτικών συναντιέται με την ανάγκη ριζικής αλλαγής των νεοφιλελεύθερων συνθηκών της Ε.Ε. από το Μάστριχτ και έπειτα.
Για τη ριζοσπαστική Αριστερά η αλλαγή των συσχετισμών σε εθνικό επίπεδο αλληλοεπηρεάζεται από την αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι εναλλακτικές πολιτικές της, πολιτικές ρήξεων και μεταρρυθμίσεων στοχεύουν σε μια άλλη Ελλάδα, σε μια άλλη Ευρώπη, σʼ έναν διαφορετικό κόσμο. Για την Αριστερά που θεωρεί το ευρωπαϊκό πλαίσιο και τις ενοποιητικές διαδικασίες πεδίο ταξικών, πολιτικών και ιδεολογικών αγώνων, πεδίο ενίσχυσης του διεθνιστικού της χαρακτήρα, το όραμα και ο πολιτικός στόχος για το σοσιαλισμό δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί σε μια μόνο χώρα.
Οι εκλογές του Ιουνίου 2009 για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι μια ευκαιρία για να ξεκινήσει η οικοδόμηση νέων θεμελίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να έρθει πιο κοντά μια άλλη Ευρώπη δημοκρατική, κοινωνική, οικολογική, φεμινιστική, φιλειρηνική, σοσιαλιστική.
2. Νεοφιλελευθερισμός στην Ευρώπη και την Ελλάδα
Η εξελισσόμενη διεθνής οικονομική κρίση ξεκίνησε βέβαια στις ΗΠΑ αλλά αγκαλιάζει ήδη την Ευρώπη που γνώρισε το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό μοντέλο με τον ίδιο και ίσως πιο οδυνηρό τρόπο. Η εφαρμογή του στο πλαίσιο της περιφερειακής ολοκλήρωσης πήρε βίαιο χαρακτήρα, επιβλήθηκε από τα πάνω, χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση. (δημοψηφίσματα, δημοκρατικές διαδικασίες από τους Ευρωπαϊκούς λαούς και τους Ευρωπαίους πολίτες).
Το κίνημα των νέων του Δεκέμβρη, οι αγροτικές κινητοποιήσεις ανησύχησαν ηγέτες της Ε.Ε. φοβούμενοι να μην γίνει «της Ελλάδας» και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις ξέσπασαν και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, με αίτημα να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι, τα βάρη της κρίσης.
Και βέβαια είναι γνωστό ότι το όχι στο λεγόμενο Ευρωσύνταγμα στη Γαλλία και την Ολλανδία και η καταψήφιση της συνθήκης της Λισσαβόνας (παραλλαγή στα βασικά σημεία του Ευρωσυντάγματος) στην Ιρλανδία, έδωσε ηχηρό μήνυμα της άρνησης των Ευρωπαίων πολιτών να προχωρούν ενοποιητικές διαδικασίες, να εφαρμόζονται συντηρητικές πολιτικές χωρίς να ρωτιούνται.
Τα εφαρμοζόμενα μοντέλα περιφερειακής ολοκλήρωσης, κυβερνητικό (αρκεί να γίνονται βήματα), νεολειτουργικό (διάχυση ενοποιητικής ενέργειας) αποδείχτηκαν όχι μόνο ανίκανα να λύσουν το πρόβλημα της πρωτοτυπίας του ευρωπαϊκού, ενωσιακού εγχειρήματος αλλά καθώς σφραγίστηκαν από τους νεοφιλελεύθερους στόχους, οδηγούν σε εθνικές και κοινωνικές ανισότητες καθηλώνοντας τις αναπτυξιακές δυνατότητες που θα ξεδίπλωναν η κοινωνική συνοχή, η διεύρυνση των εργασιακών δικαιωμάτων, η προστασία του περιβάλλοντος, η φιλειρηνική πολιτική για μια Ευρώπη των λαών και των πολιτών της.
Στην Ελλάδα οι κυβερνητικές πολιτικές με πρόσφατο παράδειγμα το αναθεωρημένο πρόγραμμα σταθερότητας, «προσαρμόζονται» στις απαιτήσεις του Συμφώνου Σταθερότητας. Ενός μονεταριστικού συμφώνου δημοσιονομικής πειθαρχίας που ελαστικοποιείται όταν πρόκειται να στηριχθούν οι τράπεζες και είναι άτεγκτο όταν πρόκειται για διεκδικήσεις αγροτών και εργαζομένων.
Οι αγροτικές διεκδικήσεις βρίσκουν μπροστά τους τη νέα ΚΑΠ που πλήττει τους μικρούς και μεσαίους αγρότες. Οι εργατικοί αγώνες συγκρούονται με τη στρατηγική της Λισσαβόνας με την πλήρη αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων και τη αφαίρεση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Η υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της παιδείας συγκρούεται με την ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων και νομιμοποίηση των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών, την πολιτική της Μπολώνιας. Η αντιμετώπιση των μεταναστών βρίσκει απέναντι την αντιμεταναστευτική πολιτική και τη λογική της Ευρώπης φρουρίου. Η εξωτερική πολιτική εγκλωβίζεται στο ευρωατλαντικό πλαίσιο, ηγεμονίας των ΗΠΑ και πρωτοκαθεδρίας του ΝΑΤΟ, ενώ σύμφωνα με τη συνθήκη της Λισσαβόνας εξωθείται σε αύξηση των εξοπλισμών.
Αυτές οι πολιτικές υπηρετήθηκαν από τις κυβερνήσεις της Ν.Δημοκρατίας αλλά και τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του ʼ90 και εντεύθεν. Και αυτές οι πολιτικές εφαρμόσθηκαν συνειδητά καθώς τις αποφάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο τις πήραν από κοινού συντηρητικές αλλά και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις που τις πρόβαλλαν και τις προχώρησαν ως επιθυμητό μονόδρομο στο μετά το ʼ89 διεθνές περιβάλλον.
3. Για μια άλλη Ευρώπη
Η σημερινή εικόνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης συντίθεται από τη διεύρυνση των οικονομικών και κοινωνικών αντιθέσεων, την υψηλή ανεργία που θα απογειωθεί θεαματικά στο επόμενο διάστημα, την όξυνση των κοινωνικών προβλημάτων, την επίθεση στα εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα (βλέπε οδηγία Μπολκενστάϊν, 65ωρο) τη μεγάλη εμπλοκή της εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας στα νατοϊκά σχέδια ( π.χ. αποστολές εκτός Ευρώπης, αντιπυραυλική ασπίδα κλπ), διαμορφώνοντας μια Ευρώπη των πολυεθνικών, των τραπεζιτών, των συντηρητικών αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών. Μια Ευρώπη παρία και ακόλουθο των ΗΠΑ, στις διεθνείς σχέσεις σε μια περίοδο μάλιστα που αμφισβητείται η αρχιτεκτονική της νέας τάξης πραγμάτων.
Αυτή η πραγματικότητα και προοπτική πρέπει να αμφισβητηθεί και να αποτραπεί. Οι Ευρωεκλογές δίνουν τη δυνατότητα όχι μόνο να αλλάξουν οι συσχετισμοί αλλά και να διεκδικηθούν ριζικά εναλλακτικές πολιτικές.
Οι δυνάμεις που προγραμματικά και πολιτικά ενισχυμένες μπορούν να συγκροτήσουν το μέτωπο της αλλαγής, ήδη έχουν διαμορφωθεί.
Είναι τα κινήματα κατά της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, κατά του πολέμου και του ρατσισμού, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Είναι οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς που έχουν συγκροτήσει το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ή συμμετέχουν στην αντικαπιταλιστική Αριστερά της Ευρώπης.
Είναι οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που ιδρυτικά, προγραμματικά και πολιτικά αντιστρατεύονται τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές σε Ευρώπη και Ελλάδα, τον ευρωατλαντισμό, τον ρατσισμό και τον εθνικισμό. Παρά τις διαφορετικές οπτικές στην Ευρωπαϊκή ενοποίηση, οι κοινοί αγώνες κατά του Ευρωσυντάγματος, της συνθήκης της Λισσαβόνας, των αντεργατικών και αντιαγροτικών κανονισμών και οδηγιών, καθιστούν δυνατή τη διαμόρφωση εναλλακτικής πολιτικής απέναντι στις δυνάμεις που σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο υπερασπίζονται και προβάλλουν το υφιστάμενο μοντέλο και τις ακολουθούμενες αντιευρωπαϊκές τελικά ενοποιητικές διαδικασίες.
Με βασικούς άξονες της εναλλακτικής Ευρωπαϊκής πρότασης, τον αγώνα κατά :
- του νεοφιλελευθερισμού
- του πολέμου και του ευρωατλαντισμού
- του περιορισμού του δημοσίου χώρου και της εμπορευματοποίησης των κοινωνικών αγαθών
- του ρατσισμού και της Ευρώπης φρουρίου
- της καταστροφής του περιβάλλοντος
- της περιφρόνησης της δημοκρατίας
να δώσουμε απάντηση στα κυρίαρχα ερωτήματα-διλήμματα των ευρωεκλογών.
Απέναντι στη Ν.Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ που παρά τις ολοφάνερες δυσμενείς επιπτώσεις από τις κυρίαρχες πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού και του ατλαντισμού εξακολουθούν να σκιαμαχούν για τη διαχείρισή τους, στο ΚΚΕ που περιορίζεται στην καταγγελία της ΕΕ και στην απαλλαγή από τις ευθύνες των ελληνικών κυβερνήσεων, αφού όλα αποφασίζονται στις Βρυξέλλες στοχοποιώντας παράλληλα τις άλλες αριστερές δυνάμεις σε Ελλάδα και Ευρώπη, οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής και κινηματικής Αριστεράς, ενισχυμένες από τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών μπορούν να αλλάξουν τη φορά των πραγμάτων.
4. Το Διαρκές Συνέδριο του Συνασπισμού
Ο Συνασπισμός που πρωταγωνίστησε στη διαμόρφωση του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και στη συσπείρωση ευρύτερων αριστερών και ριζοσπαστικών δυνάμεων, που αγωνίζεται για την ενίσχυση και τη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ, που συμμετέχει και στηρίζει το Ευρωπαϊκό και Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, καλείται με το Διαρκές Συνέδριό του να δώσει νέα δυναμική, στην προώθηση των αποφάσεων του 4ου και 5ου Τακτικού Συνεδρίου και να συμβάλλει στην προετοιμασία και τελικά στην επιτυχημένη για τη Ριζοσπαστική Αριστερά έκβαση των Ευρωεκλογών.
05.02.09
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS