Για την κρίση φταίνε: Η φτώχεια των πολλών και ο πλούτος των λίγωνΑπό τα μέσα της δεκαετίας του ʼ80, η ΕΕ, με την προώθηση της Ενιαίας Εσωτερικής Αγοράς και την πορεία προς την ΟΝΕ στη συνέχεια, ακολουθεί μια σκληρή νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική. Τα αποτέλεσμα έχουν γίνει φανερά εδώ και αρκετό καιρό: Συσσώρευση κερδών για τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, ανεργία, διάλυση του κοινωνικού κράτους, επιθέσεις στα δικαιώματα των γυναικών, καταστροφή του περιβάλλοντος. Η Κομισιόν και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο έχουν αναλάβει να προωθούν όσα μέτρα οι κυβερνήσεις δεν τολμούν, φοβούμενες το πολιτικό κόστος και την αντίδραση των εργαζομένων: από τις 65 ώρες εργασίας, τη μερική και την ελαστική απασχόληση, τη μετατροπή της εκπαίδευσης σε εμπόρευμα, μέχρι τη διάλυση του δημόσιου τομέα και την περιστολή του κοινωνικού κράτους.
Όλα αυτά τα χρόνια, στην Ευρώπη και στον κόσμο προωθήθηκε ένα σύστημα που εμπιστεύεται την τύχη της κοινωνίας στην ασυδοσία της αγοράς. Η αριστερά, αλλά και πολλοί προοδευτικοί πολίτες, οικονομολόγοι και κοινωνικές οργανώσεις, είχαν έγκαιρα επισημάνει ότι η ασύδοτη αγορά και ο «ελεύθερος» ανταγωνισμός δεν μπορούν να ρυθμίσουν τις κοινωνικές ανάγκες, δεν μπορούν να επιφέρουν καμιά κοινωνική πρόοδο, αλλά μόνο διεύρυνση των ανισοτήτων. Το σύστημα αυτό, που στηρίχτηκε τόσο από τις δυνάμεις της παραδοσιακής δεξιάς όσο και από τα κόμματα της μεταλλαγμένης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, μπήκε σε βαθιά κρίση με την πρόσφατη αλυσιδωτή κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Απέναντι στην πραγματικότητα αυτή η ευρωπαϊκή ελίτ αρνείται να πάρει οποιοδήποτε μέτρο στήριξης των λαών. Επιμένει στη διατήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, κάτι που σημαίνει πως θα συνεχιστεί η πολιτική των μηδενικών αυξήσεων και της σκληρής λιτότητας, αντί να δοθεί στήριξη στην κοινωνία, στο εισόδημα, στους μισθούς, στις μικρές επιχειρήσεις και στις κοινωνικές υπηρεσίες. Το μόνο που επιτρέπεται να στηριχτεί είναι οι τράπεζες, δηλαδή οι κατʼ εξοχήν υπεύθυνοι για την κατάρρευση.
Η πολιτική που ακολουθεί η ελληνική κυβέρνηση είναι πλήρως εναρμονισμένη με αυτή της ΕΕ. Αντί να αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες ώστε να καλύψει τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες, λαμβάνει όλο και περισσότερα περιοριστικά μέτρα, σπρώχνοντας μεγάλα στρώματα εργαζομένων, χαμηλοσυνταξιούχων και ανέργων βαθύτερα στην κρίση, με μεγαλύτερες τις συνέπειες για τη νεολαία, τις γυναίκες, τους μετανάστες και τις μετανάστριες. Την ίδια στιγμή εγγυάται με 28 δισ. ευρώ τη ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος. Δηλαδή βοηθάει τις τράπεζες να διατηρήσουν την υψηλή κερδοφορία που είχαν όλα τα προηγούμενα χρόνια ασκώντας παράνομες και καταχρηστικές πρακτικές. Ένα μεγάλο μέρος από τα χρήματα αυτά, που είναι χρήματα των πολιτών, κατευθύνεται σε μπόνους των στελεχών, μερίσματα των μετόχων και παιχνίδια στο χρηματιστήριο. Την ίδια στιγμή, οι εργοδότες ενθαρρύνονται να προβούν σε παράνομες ενέργειες, όπως η μείωση των αποδοχών και των ωρών απασχόλησης, η κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας και η υπογραφή ατομικών συμβάσεων, οι απολύσεις γυναικών σε κατάσταση εγκυμοσύνης, η παρακράτηση υπερωριών, αλλά και η στέρηση δικαιωμάτων όπως η άδεια και η αποζημίωση. Και όλα αυτά με τον εκβιασμό της απόλυσης.
Έτσι, η κρίση αποτελεί για τους ηγετικούς κύκλους της ΕΕ, την κυβέρνηση και τις ισχυρές οικονομικές δυνάμεις μια εξαιρετική ευκαιρία για συνολική αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, για μαζικές απολύσεις χωρίς αποζημίωση. Το δίλημμα που τίθεται εκβιαστικά στους εργαζόμενους είναι ανεργία ή 3ήμερη και 4ήμερη εργασία με αντίστοιχες αποδοχές. Ταυτόχρονα, οι μισθοί παραμένουν καθηλωμένοι, οι επισφαλείς εργασιακές σχέσεις (δηλαδή η δουλειά χωρίς μισθό, χωρίς ασφάλιση και χωρίς ωράριο, που δεν ξέρεις αν θα την έχεις και την επόμενη εβδομάδα) επεκτείνονται συνεχώς. Συγχρόνως, η εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία εντείνεται, ιδιαίτερα σε χώρους όπου εργάζονται γυναίκες και μετανάστες/ριες.
Υπάρχει άλλη διέξοδος; Ναι υπάρχει. Και είναι αυτό που το σύστημα φοβάται περισσότερο, η διέξοδος των κοινωνικών αγώνων, η προγραμματική αντιπρόταση των αναγκών μας, η οργάνωση και ο πανευρωπαϊκός συντονισμός του κόσμου της εργασίας. Σήμερα στην Ευρώπη όλο και περισσότεροι άνθρωποι ξεσηκώνονται προκειμένου να υπερασπιστούν τις δουλειές τους, το δικαίωμά τους σε μια αξιοπρεπή ζωή. Αλλά και για να απαιτήσουν και να επιβάλουν μια διαφορετική πολιτική, που δεν θα φορτώνει στους πιο αδύναμους τα βάρη της κρίσης. Μια πολιτική που θα δημιουργεί θέσεις εργασίας, θα διαμορφώνει μια οικονομία με βάση τις ανάγκες μας και όχι τα κέρδη τους, θα διευρύνει τα δημόσια αγαθά, θα δημιουργεί προϋποθέσεις για την απελευθέρωση των γυναικών, για τα δικαιώματα των μεταναστών και των μεταναστριών, και θα προστατεύει το περιβάλλον. Αυτός είναι ο δρόμος της αριστεράς. Σήμερα, πρέπει να φτιάξουμε μια ασπίδα κοινωνικής αλληλεγγύης απέναντι στην κρίση, σήμερα μπορούμε να κάνουμε τις ανάγκες μας λύση.
Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, που θα επιτρέπουν σε όλους να ζουν με αξιοπρέπεια και ασφάλεια.
Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων και ρυθμίσεων στις εργασιακές σχέσεις. Μετατροπή όλων των συμβάσεων έργου, ορισμένου χρόνου κ.λπ. που καλύπτουν πάγιες ανάγκες, σε συμβάσεις αορίστου χρόνου. Κατάργηση του σύγχρονου «δουλεμπορίου» των ενοικιαζόμενων εργαζομένων, των stage, της ανασφάλιστης εργασίας και των υπεργολαβιών στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα.
Άμεση θέσπιση και έλεγχος εφαρμογής του 35ωρου - 7ωρου - πενθήμερου, χωρίς μείωση αποδοχών.
Υπεράσπιση του δημόσιου, δωρεάν, καθολικού και κοινωνικού χαρακτήρα της υγείας, της παιδείας και της κοινωνικής ασφάλισης.
Αύξηση των φορολογικών συντελεστών για τα μεγάλα εισοδήματα, τιμαριθμοποίηση κλιμακίων και αύξηση αφορολογήτου, αντιστροφή της σχέσης άμεσων-έμμεσων φόρων.
Θεσμοθέτηση ουσιαστικής φορολόγησης της μεγάλης ακίνητης περιουσίας.
Κατάργηση των φοροαπαλλαγών, των φορολογικών κινήτρων και των ειδικών φορολογικών καθεστώτων, όπως συμβαίνει με την εκκλησιαστική περιουσία και τους εφοπλιστές.
Κατάργηση κάθε είδους οικονομικής δραστηριότητας ή συναλλαγής μέσω των παράκτιων (off shore) εταιρειών.
Ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών απέναντι στη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή.
Άμεση μείωση των στρατιωτικών δαπανών, με ματαίωση όλων των παραγγελιών που έχουν επιβληθεί για πολιτικές ή νατοϊκές σκοπιμότητες.
Στρατηγική εθνικοποίησης, με νέους προοδευτικούς όρους, του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Συγκρότηση κρατικού τραπεζικού πόλου, με πυλώνες την Εθνική Τράπεζα, την Αγροτική και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, που θα πρέπει να περάσουν σε απόλυτη δημόσια ιδιοκτησία. Με αυτόν τον πόλο, το Δημόσιο να ασκήσει μια νέα χρηματοπιστωτική πολιτική, που να ευνοεί την ανάπτυξη, τους εργαζόμενους, τις πολύ μικρές επιχειρήσεις και τον αγροτικό κόσμο.
Πλέγμα μέτρων για τη διευκόλυνση δανειοληπτών και κατά της τραπεζικής ασυδοσίας.
Μετεξέλιξη του ΤΕΜΠΜΕ σε τράπεζα ειδικού σκοπού δημοσίου συμφέροντος, με αντικείμενο τη χορήγηση ευνοϊκών δανείων σε πολύ μικρές επιχειρήσεις.
Άμεση κατάργηση του ΤΕΙΡΕΣΙΑ και αντικατάστασή του από δημόσια ανεξάρτητη υπηρεσία που θα υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον.
Ουσιαστική και άμεση ενίσχυση των ασφαλιστικών ταμείων που οδηγούνται σε κατάρρευση.
Απόρριψη από την Ελλάδα της Συνθήκης της Λισσαβόνας, η οποία συνταγματοποιεί τους παράγοντες που οδήγησαν στην κρίση, συνταγματοποιεί επί της ουσίας τον νεοφιλελευθερισμό.
Άμεση κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας, το οποίο στηρίζει την πολιτική που οδήγησε στην κρίση. Κοινή δράση σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο για την προώθηση ενός συμφώνου που θα κατοχυρώνει το δικαίωμα στην πλήρη και σταθερή απασχόληση και θα στηρίζει την ανάπτυξη, με σεβασμό στο περιβάλλον.
Ευνοϊκή χρηματοδότηση -είτε με ευρωομόλογα, είτε από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα– των κρατών-μελών, ιδιαίτερα όσων δανείζονται ακριβά από τις αγορές.
Μέτωπο ενάντια στην αναθεωρημένη Κοινή Αγροτική Πολιτική. Άμεσα κοινοτικά μέτρα για την ενίσχυση της οικογενειακής αγροτικής εκμετάλλευσης, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη εθνικής αγροτικής στρατηγικής.
ΑΡΧΗ
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
RSS
